رمان یک عمر تاوان (آفلاین) به قلم صدیقه سادات محمدی(نگار)

- خدا نکنه دختر گلم. کی می‌خوای یاد بگیری بگی بابا... بگی مامان فرنگیس؟!
شیدا گونه‌اش را روی ته‌ریش زبر فرهاد کشید و حلقه‌ی دست‌هایش تنگ‌تر شد. با لبخند عمیقی گفت:
- خدایی خیلی سعی کردم ولی نمی‌شه. فرهادو عشقه!
فرهاد ریز خندید و دست‌های شیدا را از دور گردنش آزاد کرد. از جا برخاست و لب زد:
- باشه. من بی‌خیال بابا گفتنت می‌شم ولی خداوکیلی مامانمو درست صدا بزن.
شیدا لب باز کرد تا حرفی بزند که در اتاق باز شد و فرزاد به داخل سرک کشید:
- کجایید شماها؟ نمیاین دور هم باشیم؟
فرهاد دستش را دور بازوهای دخترک انداخت و گفت:
- ما الان می‌ریم پایین، فقط لطفا تو برو با شیوا حرف بزن ببین می‌تونی آرومش کنی بیاد پایین؟
فرزاد پوفی کشید و سرش را به طرفین تکان داد:
- باشه... شما برید من الان میارمش.
***
صدای آلام گوشی بلند شد و شیوا خواب‌آلود دستش را روی پاتختی به گردش درآورد و پی گوشی می‌گشت. صدایش را قطع کرد و خواست بخوابد که این‌بار گوشی زنگ خورد. تماس را وصل کرد که صدای فریاد معترضانه‌ی ساحل به گوشش رسید.
- معلوم هست کجایی تو؟ زیر پای منو و صبا علف سبز شد!
خواب‌آلود لب زد:
- اومدم... پنج دقیقه دیگه اونجام!
- زهرمار... خوابی که هنوز. زود اومدی آ!
باشه‌ای زیر لب گفت و تماس را قطع کرد. با بی‌میلی از جا برخاست و مستقیم سمت حمام رفت. بوی حلوا در فضای خانه پیچیده بود و صورتش را با انزجار جمع کرد. در حمام را بست و حینی که لباس‌هایش را در می‌آورد با خود غرولند می‌کرد:
- دختره‌ی احمق! ‌هر چی بهش می‌گم مامانمون نمرده هی واسش حلوا می‌پزه...
دوش را باز کرد و پلک‌هایش را روی هم فشرد. خشمی فرو خورده، غمی کهنه و بغضی سنگین سال‌ها در وجودش بود. بعد از یک دوش کوتاه و ده دقیقه‌ای فورا مانتو و شلوار اسپرتش را پوشید و موهای خیس و نم‌دارش را با گلمو بست. شال را روی سرش انداخت و سمت آشپزخانه رفت.
شیدا مشغول تزئين حلوا بود و شیوا با نیشخند گفت:
- واسه مامانه؟
شیدا قیف را فشرد و حواسش پی تزئين بود؛ آهسته جواب داد:
- آره، روز مادره گفتم واسش خیرات کنم.
شیوا زیر لب گفت:
- خیلی بدبختی...
شیدا چشم درشت کرد و نگاه تند و تیزش را به شیوا دوخت. لب فشرد و با غیظ نهیب زد:
- خودت بدبختی، به توچه اصلا؟! مثل تو خوبه که همه از دستت کلافه‌ شدن؟
شیوا بی‌توجه به عصبانیت و غرولندهای شیدا، سبد پیک‌نیک را از داخل کابینت برداشت و سمت یخچال رفت. هر چه از گوشت و میوه و سبزیجات که دم دستش بود را داخل سبد ریخت. فرهاد وارد آشپزخانه شد و با اخم ظریفی پرسید:
- چه خبره اول صبحی؟ کجا می‌ری تو؟
شیوا ابرو در هم کشید و بدون نگاه به پدرش جواب داد:
- با دوستام می‌رم پارک جنگلی.
فرهاد دستش را به دیوار کنارش تکیه داد و لب باز کرد:
- کدوم دوستات؟
شیوا برای برداشتن مابقی وسایل‌ها کابینت‌ها را زیر و رو می‌کرد.
- نترس... تفریح سالمه فقط هم ساحل و صبا میان.
سبد را برداشت و از کنار فرهاد رد شد. سمت در سالن می‌رفت که فرهاد لب روی هم فشرد تا عصبانیتش را کنترل کند و صدایش را بالا برد:
- قبل از غروب خونه باشی شیوا.
آفتاب سرد پاییزی بر شهر می‌تابید و اندکی ترافیک در خیابان بود. ساحل و صبا کنار خیابان ایستاده بودند و صبا کوله‌اش را روی دوش جا به جا کرد:
- نمیری شیوا که یه ساعته ما رو این‌جا کاشتی! ساحل روی پنجه‌ی پاها بلند شد و کمی دورتر و انتهای خیابان را نگاه کرد:
- فکر کنم اومد.
لحظه‌ای بعد شیوا مقابلشان ترمز زد. صبا در جلوی ماشین را باز کرد و با دیدن سبد پیک‌نیک روی صندلی گفت:
- جا قحط بوده اینو گذاشتی این‌جا؟
- بشین بده به ساحل بذاره کنار خودش.
صبا سبد را برداشت و روی صندلی نشست. در سبد را باز کرد و نگاهی به محتویاتش انداخت. خیاری برداشت و سبد را پایین پاهایش، کف ماشین گذاشت. شیوا حین رانندگی نیم‌نگاهی انداخت و لب زد:
- اول صبح می‌خوای خیار بخوری؟
ساحل با نیشخند لب به طعنه باز کرد:
- خیلی علاقه به خیار داره... خیلی!
در پی حرفش ریز ریز خندید و صبا ابرو در هم کشید ، تشر زد:
- زهرمار بی‌تربیت! خیار و سیب اول صبح بخوری شکمت تخت می‌شه، پوست صورتت هم شفاف. افتاد؟
گازی به خیار زد و همین که جوید، صورتش را چندش‌وار مچاله کرد و گفت:
- اه اه اه... چه تلخ بود!
شیوا نیمچه لبخندی زد:
- هنوز نمی‌دونی ته خیار تلخه؟
- من سر و ته خیار رو از کجا بشناسم؟
ساحل با خنده گفت:
- صبا سر و ته خودش رو نمی‌شناسه، توقع داری سر و ته خیار رو بلد باشه؟
صبا شیشه‌ی ماشین را پایین کشید و سرش را بیرون برد، محتویات دهانش را خالی کرد.
- عوق... حالم بد شد اول صبحی. یه چی شیرین بده!