رمان یک عمر تاوان (آفلاین) به قلم صدیقه سادات محمدی(نگار)

ژانر : #عاشقانه #اجتماعی

خلاصه :

داستان فرهاد پژوهان مردی که در سن کم و اوایل دوران دانشجویی عاشق شده و ازدواج کرده است. همان سال‌‌های اول ازدواج صاحب فرزند شده‌اند و اما خیلی زود زندگی مشترک‌شان خاتمه یافته است. حالا فرهاد در سن چهل و پنج سالگی استاد دانشگاه هست، مجرد و صاحب دو دختر جوان با خلقیات کاملا متفاوت و مشکلاتی که با آن دست و پنجه نرم می‌کند.

مقدمه:

بیگانه ماندی و نشدی آشنا تو هم

بیچاره من! اگر نشناسی مرا تو هم

دیدی بهای عشق به جز خون دل نبود

آخر شدی شهید در این بلا تو هم

آیینه‌ای مکدرم از دست روزگار

آهی بکش به یاد من، ای بی‌وفا تو هم

چندی‌ست از تو غافلم ای زندگی ببخش.

چنگ نمی‌زنی به دل این روزها تو هم

ای زخم کهنه‌‌ای که دهان باز کرده‌ای

چون دیگران بخند به غم‌های ما تو هم

تاوان عشق را دل ما هر چه بود داد

چشم‌انتظار باش در این ماجرا تو هم

فاضل نظری

نور آفتاب از پنجره، اریب بر سطح میز می‌تابید و با هر وزش نسیم، بوی برگ‌های خشکیده و پاییز از لای پنجره‌ی نیمه‌باز به مشام می‌رسید.

فرهاد با بستن کتاب و گفتن« خسته نباشید» پایان کلاس را اعلام کرد و مشغول جمع کردن وسایلش از روی میز شد. کیف سامسونتش را برداشت و با قدم‌های بلند، کلاس را ترک کرد.

صبا همانطور که روی صندلی نشسته بود سری با حسرت به طرفین تکان داد و آه از سینه بیرون داد:

- آخه این چه استادیه فرستادن سر کلاس؟ خداوکیلی فکر ما رو نمی‌کنن که مشروط بشیم؟

کمی به جلو خم شد و رو به ساحل گردن کشید:

- مگه نه ساحل؟! تو اصلا از درس چیزی فهمیدی؟

ساحل ابرو بالا پراند و لب زد:

- نه والا... هیچی حالیم نشد!

شیوا اخم ظریفی بین ابروهایش نشاند و گنگ پرسید:

- چش بود مگه؟ درس دادنش که خیلی خوب بود!

صبا از جا برخاست و زیپ کوله‌اش را کشید و با لودگی و دهن کجی گفت:

- چش نبود... جیگر بود، جیگر! درس دادنش خوب بود، ولی مشکل این بود که اصلا نمی‌تونستیم به درس توجه کنیم! من که محو اون چشماش بودم. لامصب نه چشم آبی بود بگیم غرق دریای نگاهش شدم، نه سبز بود که در جنگل نگاهش گم شویم...

ساحل بلند بلند می‌خندید و صبا همچنان ادامه می‌داد:

- خاک بر سر من که از چشم قهوه‌ای هم شانس نیاوردم. آخه چشماش رنگش معمولی ولی پدرسوخته عجب چشماش درشت بود، سگ داشت چشماش، سگ!

شیوا لب کج کرد و با تأسف گفت:

- خجالت بکشید ندید بدیدا... سن و سال باباتونه!

ساحل خنده‌اش را جمع کرد و چین به دماغش انداخت:

- بابا؟! بابای من وسط سرش کچله، دورش یکی در میون مو داره. وقتی میاد خونه اول شکمش وارد می‌شه دو دقیقه بعد خودش!

صبا نخودی خندید و لب باز کرد:

- نه دیگه خداییش بابای من اینقدر داغون نیست، ولی مثل این استاد دخترکُش هم نیست.

شیوا کوله‌اش را برداشت و حینی که سمت درب کلاس قدم برمی‌داشت گفت:

- خوبه حالا اینقدر گُنده‌اش نکنید. هیچم به این خوشگلی و جذابی نیست.

ساحل به دنبالش قدم برداشت و لب زد:

- صبا این شیوا که حالیش نیست... بیا من و تو بریم آمار بگیریم اگه مجرده بریم خواستگاریش.

شیوا بی‌تفاوت گفت:

- بسه دیگه این چرندیات... پایه‌ هستین بریم دور دور؟

صبا تای ابرو بالا انداخت و مشتاقانه لب از هم باز کرد:

- چرا که نه؟ بیاین بریم کافه.

ساحل ابرو در هم تنید اعتراض کرد:

- نخیر... بریم بازار.

مشغول بحث شدند و هر کدام جایی را پیشنهاد می‌دادند.

شرح: خیابان‌های شهر، شلوغ و پر تردد بود. فرهاد، خسته از یک روز کاری و پرمشغله‌ی دیگر به خانه برمی‌گشت و ترافیک خیابان کلافه‌اش کرده بود. چند شاخه رز آبی که مورد علاقه‌ی فرنگیس بود را خریده و همراه جعبه‌ی کادویی روی صندلی کنارش گذاشته بود. عطر گل‌ها در فضای ماشین پیچیده و موزیک ملایمی پخش می‌شد. به خانه رسید و درب بزرگ و سفیدرنگ را با ریموت باز کرد. ماشین را داخل پارکینگ سمت راست حیاط برد و با برداشتن گل‌ها و هدیه از ماشین پیاده شد. همین که به درب ورودی رسید، شیدا پر سر و صدا و شاد به استقبالش آمد:

- به به ببین کی اومده؟! سلام علیکم آقافرهاد. خسته نباشی، خوش‌اومدی...

بی‌درنگ شاخه گل‌ها را از فرهاد ستاند و ادامه داد:

- به به چه گل‌های قشنگی... راضی به زحمت نبودم فرهاد جونم.

فرهاد همانطور که کفش از پا درمی‌آورد، تشر زد:

- درد فرهاد... نه بابایی، نه بابا فرهادی، فرهاد خالی... انگار بچه همسایه رو صدا می‌زنه! صد دفعه بهت نگفتم توو خونه مثل آدم لباس بپوش! همه جات ریخته بیرون، برو لباست رو عوض کن!

دخترک دست‌هایش را دور گردن پدر حلقه کرد و با اخمی تصنعی لب‌هایش را جمع کرد و گفت:

- اوه... اوه... چه بداخلاق! به پسر همسایه می‌گم فرهادجون آخه؟ نه... خدایی جرأت دارم بگم؟ بعدشم لباسم چشه؟ شب عیده، تاپ دامن پوشیدم خوشگل بشم.

فرهاد سر انگشتانش را روی شانه‌ی برهنه‌ی دخترک گذاشت و آهسته به عقب هُلش داد:

- جدی می‌گم شیدا، لباست اصلا مناسب نیست. الان فرزاد میاد، هیچ خوشم نمیاد جلوش این‌جوری بگردی. اون شاخه گل‌ها رو هم واسه مامان جون خودم خریدم؛ کش نرو بده بهم!

شیدا گل‌ها را بویید و نوچ نوچ کرد:

- اصلا در شأن یه استاد دانشگاه نیست که بگه کش نرو‌آ! ‌

با لب و لوچه‌ای آویزان و لحن کودکانه ادامه داد:

- حالا یه دونه‌اش واسه من!

فرهاد با تک خنده‌ای گفت:

- همه‌اش مال تو، یه دونه‌اش واسه مامانم. خوبه؟ فقط برو لباست رو عوض کن.

شیدا گونه‌اش را محکم بوسید و لب زد:

- مرسی بابای گلم. چشم، الان می‌رم. عقب گرد کرد و دوان دوان سمت راه پله‌ رفت. فرهاد سری به دو طرف تکان داد و نفسش را پر صدا بیرون فرستاد. وارد سالن که شد، نگاهش به فرنگیس افتاد. اخم‌آلود، جدی، آراسته و مرتب روی کاناپه نشسته و پا روی پا انداخته بود.

- سلام مامان.

فرنگیس تای ابروی باریک و بلندش را بالا انداخت و نگاهش را سمت دیگری چرخاند. با اکراه جواب داد:

- علیک سلام.

فرهاد ریز خندید و جلو رفت.

- باز چی شده مادرِ من؟ قربونت برم الهی... شیوا بدخلقی کرده یا شیدا آتیش سوزونده؟!

فرنگیس با عصبانیت چند بار پلک زد و لب به تندی باز کرد:

- بدخلقی شیوا و آتیش سوزوندن شیدا چیز تازه‌ای نیست که! حکایت هر روز منه بدبخته.

فرهاد لبخندش را جمع کرد و دلجویانه گفت:

- ‌پس چی شده تاج سرم؟ از چی ناراحتی؟

فرنگیس پیاپی پلک زد و نفسش را با حرص از بینی بیرون می‌داد. دندان فشرد و لب باز کرد:

- درد من تویی فرهاد! تو که هیچوقت... هیچوقت نشد به حرفم گوش بدی. تازه دانشگاه قبول شده بودی که توو اولین سفر، عاشق شدی! پاتو توو یه کفش کردی که الا و بلا من دلارام رو می‌خوام. رفتم واست عقدش کردم تا دلت آروم بگیره و بشینی سر درس!

دستش را مقابل فرهاد تکان داد و با غیظ ادامه داد:

- چقدر گفتم فرهاد تا درست تموم نشده، تا زندگی‌تون رو به راه نشده بچه مچه نیارید. ولی کو گوش شنوا؟! یکی که نه... دو تا پشت سر هم آوردین. آخرش هم زنت...

فرهاد با یادآوری گذشته‌ی زهرآگین و تلخش، ابرو در هم کشید و به تندی کلام مادرش را قطع کرد:

- مادرِ من... الان بعد از این همه سال با نبش قبر گذشته می‌خوای چی‌و درست کنی؟ آره، همه‌ی زندگی من، همه‌ی گذشته‌ی من از بیخ و بن اشتباه بوده، اما حالا که چی؟ الان بگو چکار کنم؟ الان چرا ناراحتی؟

فرنگیس صاف نشست و نهیب زد:

- الان؟ الان بگم گوش می‌گیری؟ یا مثل همون سال‌ها من واسه خودم نطق می‌کنم و باز تو هر کار دلت بخواد می‌کنی؟

فرهاد لب روی هم می‌فشرد و سعی داشت خشمش را ببلعد. فرنگیس نفسی بیرون داد و به تندی لب باز کرد:

- الان برو زن بگیر فرهاد. ازدواج کن! من تو و فرزاد رو تر و خشک کردم، بزرگ کردم بسه. دیگه نمی‌تونم، دیگه نمی‌کشم. می‌فهمی؟! دخترات بزرگ شدن، مراقبت ازشون صد برابر سخت‌تر از بچگی‌شونه. چرا...؟ چون باید حواست باشه، با کی می‌ره، کجا می‌ره، کِی می‌ره و کِی میاد؟! خودت صبح تا شب سر کاری و دانشگاه و آموزشگاه و این طرف اون طرف. از دخترات چه خبر داری؟!

فرهاد با کلافگی هوفی کشید و سر جنباند:

- الان فکر می‌کنید توو این سن، گوش به حرف زن‌بابا می‌دن؟! ازدواج الانِ من فقط تربیت‌شون رو خراب می‌کنه.

فرنگیس با انزجار رو ترش کرد و چین به دماغش انداخت.

- تربیت؟ از کدوم تربیت حرف می‌زنی؟ شیوا ساعت سه کلاسش تموم شده، هفت شب برگشته خونه! ازش می‌پرسم کجا بودی؟ جواب سر بالا می‌ده بهم...

همان لحظه، شیدا روی نرده‌ی راه پله سُر خورد و پایین آمد. صدایش را بالا برد:

- یوهو... مامان فری من گشنمه!

نگاه تند و غضبناک فرنگیس سمت شیدا چرخید و با اشاره‌ی دست گفت:

- اینم از شیدا! منو مامان فری صدا می‌زنه آدم یاد نونوایی فری میفته. بعد آقا نگران تربیت نداشته‌ی دختراشه!

حرص‌آلود از جا برخاست و سمت آشپزخانه قدم تند کرد. شیدا لب برچید و گفت:

- وا... مگه من چی گفتم؟ چرا مامان فری قهر کرد؟

فرهاد اخم‌آلود عتاب کرد:

- ای درد و مامان فری! نمی‌دونی حساسه بدش میاد؟! درست صدا بزن دیگه. اه...

از جا بلند شد و سمت راه پله رفت. شیدا نگاه گنگش را به قدم‌های پدرش دوخت و وقتی فرهاد پله‌ها را بالا رفت؛ دخترک با بی‌خیالی شانه بالا انداخت و سمت آشپزخانه رفت.

- باشه مامان فری قهر نکن. عه ببخشید مامان فرنگیس... شب عیدی اخمو نباش دیگه!

درب سالن باز شد و فرزاد با دسته گل و جعبه‌ی کادویی پا به خانه گذاشت. حینی که با پاشنه‌ی پا درب را می‌بست با صدای بلند گفت:

- سلا... م. من اومدم.

فرهاد نیم نگاهی انداخت و عبوس لب زد:

- سلام.

ابروهای فرزاد در هم گره خورد و گفت:

- اوه اوه... چی شده؟ باز چه خبره اخمات توو همه؟!

شیدا با لبخند پهنی لب باز کرد:

- سلام فرزادجونی. هیچی بابا... من گفتم مامان فری، اوقاتشون تلخ شده!

فرزاد لبخندزنان جلو آمد و لب به مزاح باز کرد:

- خب راست میگن دیگه! کشمشم دُم داره. چه معنی می‌ده تو منو فرزاد صدا می‌زنی، مادرم‌و مامان فری؟

چشمکی شیطنت‌آمیز به شیدا زد و لبخندش عمیق‌تر شد. ادامه داد:

- این‌جوری صدا بزن... مثل من!

صدایش را کمی بلندتر کرد:

- مامان فرنگیس... مادمازل... لیدی فرنگیس... مامی‌جون روزت مبارک. بیا اخم نکن پوستت چروک می‌شه!

همراه شیدا با خنده و شوخی سمت آشپزخانه رفتند و فرهاد سرش را به طرفین تکان داد. با کلافگی پوفی کشید و از جا برخاست. شیدا و فرزاد دو عضو شاد خانواده بودند که هیچوقت صدای خنده و شادی‌شان قطع نمی‌شد.

فرهاد پله‌ها را بالا رفت و پشت در اتاق شیوا ایستاد. تقه‌ای به در زد و گفت:

- شیوا جان...

- بیا توو بابا.

در را آهسته باز کرد و نگاهش به شیوا افتاد که اخم‌آلود روی تخت نشسته بود و کتابی در دست داشت. لبخند ملیحی روی لب نشاند و کنار دخترش نشست. با ملایمت پرسید:

- امشب تا ساعت هفت کجا بودی دخترم؟

شیوا بدخلق و عبوس جواب داد:

- حالم خوب نبود رفتم قدم زدن، اشکالی داره؟

زبان تند و تیزش اخم‌های فرهاد را در هم فرو برد. آهسته پلک بر هم زد و عصبانیتش را مهار کرد.

- چرا حالت خوب نبود؟

شیوا تای ابرو بالا پراند و طلبکارانه پرسید:

- بابا؟ چرا باید توو دانشگاه پنهون بمونه که من دختر شمام؟ چرا باید وانمود کنیم که فقط تشابه فامیلی ساده‌اس؟

لب و دهان کج کرد و با غیظ و تمسخر ادامه داد:

- چرا نباید وقتی دخترای لوس کلاس میان میگن عجب استاد جیگری، بریم مخش رو بزنیم من نتونم بزنم توو دهنشون؟!

فرهاد نفسی عمیق بیرون داد و لب باز کرد:

- دختر گلم، خودت مقایسه کن. اینکه بدونن پدر و دختریم و هر نمره‌ی خوب تو و موفقیتت رو بذارن پای پارتی‌بازی و دختر استاد بودن بهتره یا شنیدن حرفای صد من یه غاز چند تا دختر لوس؟ با حرفای اونا اتفاقی برای من میفته؟!

شیوا با حرص و تند نفس می‌کشید و غرولند کرد:

- توو دانشگاه می‌رم بچه‌ها میگن مخ استاد پژوهان رو بزنیم. خونه میام مامان فرنگیس لیست دخترای سی سال به بالا رو گذاشته جلوش داره واسه شما دنبال زن می‌گرده. خسته شدم دیگه...

فرهاد با لبخند ملایمی سر روی شانه خماند و لب زد:

- عزیز دلم، من نه با حرفای اونا از راه به در میشم نه به حرف مامان فرنگیس گوش می‌دم. مادرمه، نگران آیندمه واسه خودش خیالبافی می‌کنه. من که نمی‌تونم چیزی بهش بگم! بذار لیست بنویسه، زنگ بزنه دلش خوش باشه.

شیوا پوزخندی زد و زیر لب زمزمه کرد:

- پس شما هم همچین بدت نمیاد!

این‌بار فرهاد عنان از کف داد و لحنش تند شد:

- شیوا... بر فرض محال هم اگر من روزی قصد ازدواج داشته باشم به تو ربطی نداره و حق دخالت و بی‌احترامی نداری، فهمیدی؟ چون مادرت مُرده! شونزده سالِ که مُرده!

اشک به چشم‌های دخترک دوید و صدایش بالا رفت:

- دروغ میگی... نمرده. نمرده چون من هیچ جنازه‌ای ازش ندیدم.

فرهاد بلافاصله پرخاش کرد:

- ندیدی چون جنازه‌ای نداشت! چون هواپیمای لعنتی سقوط کرد و جنازه‌ای دستمون نرسید. فهمیدی یا برای بار هزارم تکرار کنم؟!

شیوا از روی تخت بلند شد و کنار پنجره رفت. قلبش تند می‌تپید و لب می‌جوید. نفس کم آورده بود و پنجره را باز کرد. با بلعیدن بغض، سرکش لب از لب برداشت:

- حتی اگه مرده باشه هم محاله من بذارم ازدواج کنی. محاله بذارم با خوشی زندگی کنی. هنوز یادم نرفته اون سیلی که به مامان زدی. دعواهاتون، روزای سخت مامان و اشکاش یادم نرفته!

فرهاد با قدمی بلند سمتش آمد و بازویش را کشید. انگشت اشاره‌اش را تهدیدوار مقابلش تکان داد و عتاب کرد:

- خوب گوش کن شیوا! حق بی‌احترامی به من و مامان فرنگیس رو نداری. من مراعات حالت رو می‌کنم اما بدجوری پررو شدی. دارم بهت اخطار می‌دم! بار آخر باشه دیر میای خونه یا جواب سر بالا می‌دی.

نمی‌خواست بیش از این خودش را درگیر کند. با نفس‌های تند و عصبی روی پاشنه چرخید و اتاق را ترک کرد. وارد اتاقش شد و سمت بالکن رفت. از فرط عصبانیت بدنش داغ شده و نفس‌هایش سنگین بود. روی صندلی نشست و نگاه اخم‌آلودش به بیرون بود که دست‌های ظریف شیدا دور گردنش حلقه شد و سرش را از پشت روی شانه‌اش گذاشت. کنار گوشش نجوا کرد:

- الهی بمیرم برات فرهادجونم که هنوز نیومدی این مامان فری و شیوای بدعنق اعصابت رو بهم می‌ریزن!

فرهاد نیمچه لبخندی زد و دست دخترک را به نرمی نوازش داد:

- خدا نکنه دختر گلم. کی می‌خوای یاد بگیری بگی بابا... بگی مامان فرنگیس؟!

شیدا گونه‌اش را روی ته‌ریش زبر فرهاد کشید و حلقه‌ی دست‌هایش تنگ‌تر شد. با لبخند عمیقی گفت:

- خدایی خیلی سعی کردم ولی نمی‌شه. فرهادو عشقه!

فرهاد ریز خندید و دست‌های شیدا را از دور گردنش آزاد کرد. از جا برخاست و لب زد:

- باشه. من بی‌خیال بابا گفتنت می‌شم ولی خداوکیلی مامانمو درست صدا بزن.

شیدا لب باز کرد تا حرفی بزند که در اتاق باز شد و فرزاد به داخل سرک کشید:

- کجایید شماها؟ نمیاین دور هم باشیم؟

فرهاد دستش را دور بازوهای دخترک انداخت و گفت:

- ما الان می‌ریم پایین، فقط لطفا تو برو با شیوا حرف بزن ببین می‌تونی آرومش کنی بیاد پایین؟

فرزاد پوفی کشید و سرش را به طرفین تکان داد:

- باشه... شما برید من الان میارمش.

***

صدای آلام گوشی بلند شد و شیوا خواب‌آلود دستش را روی پاتختی به گردش درآورد و پی گوشی می‌گشت. صدایش را قطع کرد و خواست بخوابد که این‌بار گوشی زنگ خورد. تماس را وصل کرد که صدای فریاد معترضانه‌ی ساحل به گوشش رسید.

- معلوم هست کجایی تو؟ زیر پای منو و صبا علف سبز شد!

خواب‌آلود لب زد:

- اومدم... پنج دقیقه دیگه اونجام!

- زهرمار... خوابی که هنوز. زود اومدی آ!

باشه‌ای زیر لب گفت و تماس را قطع کرد. با بی‌میلی از جا برخاست و مستقیم سمت حمام رفت. بوی حلوا در فضای خانه پیچیده بود و صورتش را با انزجار جمع کرد. در حمام را بست و حینی که لباس‌هایش را در می‌آورد با خود غرولند می‌کرد:

- دختره‌ی احمق! ‌هر چی بهش می‌گم مامانمون نمرده هی واسش حلوا می‌پزه...

دوش را باز کرد و پلک‌هایش را روی هم فشرد. خشمی فرو خورده، غمی کهنه و بغضی سنگین سال‌ها در وجودش بود. بعد از یک دوش کوتاه و ده دقیقه‌ای فورا مانتو و شلوار اسپرتش را پوشید و موهای خیس و نم‌دارش را با گلمو بست. شال را روی سرش انداخت و سمت آشپزخانه رفت.

شیدا مشغول تزئين حلوا بود و شیوا با نیشخند گفت:

- واسه مامانه؟

شیدا قیف را فشرد و حواسش پی تزئين بود؛ آهسته جواب داد:

- آره، روز مادره گفتم واسش خیرات کنم.

شیوا زیر لب گفت:

- خیلی بدبختی...

شیدا چشم درشت کرد و نگاه تند و تیزش را به شیوا دوخت. لب فشرد و با غیظ نهیب زد:

- خودت بدبختی، به توچه اصلا؟! مثل تو خوبه که همه از دستت کلافه‌ شدن؟

شیوا بی‌توجه به عصبانیت و غرولندهای شیدا، سبد پیک‌نیک را از داخل کابینت برداشت و سمت یخچال رفت. هر چه از گوشت و میوه و سبزیجات که دم دستش بود را داخل سبد ریخت. فرهاد وارد آشپزخانه شد و با اخم ظریفی پرسید:

- چه خبره اول صبحی؟ کجا می‌ری تو؟

شیوا ابرو در هم کشید و بدون نگاه به پدرش جواب داد:

- با دوستام می‌رم پارک جنگلی.

فرهاد دستش را به دیوار کنارش تکیه داد و لب باز کرد:

- کدوم دوستات؟

شیوا برای برداشتن مابقی وسایل‌ها کابینت‌ها را زیر و رو می‌کرد.

- نترس... تفریح سالمه فقط هم ساحل و صبا میان.

سبد را برداشت و از کنار فرهاد رد شد. سمت در سالن می‌رفت که فرهاد لب روی هم فشرد تا عصبانیتش را کنترل کند و صدایش را بالا برد:

- قبل از غروب خونه باشی شیوا.

آفتاب سرد پاییزی بر شهر می‌تابید و اندکی ترافیک در خیابان بود. ساحل و صبا کنار خیابان ایستاده بودند و صبا کوله‌اش را روی دوش جا به جا کرد:

- نمیری شیوا که یه ساعته ما رو این‌جا کاشتی! ساحل روی پنجه‌ی پاها بلند شد و کمی دورتر و انتهای خیابان را نگاه کرد:

- فکر کنم اومد.

لحظه‌ای بعد شیوا مقابلشان ترمز زد. صبا در جلوی ماشین را باز کرد و با دیدن سبد پیک‌نیک روی صندلی گفت:

- جا قحط بوده اینو گذاشتی این‌جا؟

- بشین بده به ساحل بذاره کنار خودش.

صبا سبد را برداشت و روی صندلی نشست. در سبد را باز کرد و نگاهی به محتویاتش انداخت. خیاری برداشت و سبد را پایین پاهایش، کف ماشین گذاشت. شیوا حین رانندگی نیم‌نگاهی انداخت و لب زد:

- اول صبح می‌خوای خیار بخوری؟

ساحل با نیشخند لب به طعنه باز کرد:

- خیلی علاقه به خیار داره... خیلی!

در پی حرفش ریز ریز خندید و صبا ابرو در هم کشید ، تشر زد:

- زهرمار بی‌تربیت! خیار و سیب اول صبح بخوری شکمت تخت می‌شه، پوست صورتت هم شفاف. افتاد؟

گازی به خیار زد و همین که جوید، صورتش را چندش‌وار مچاله کرد و گفت:

- اه اه اه... چه تلخ بود!

شیوا نیمچه لبخندی زد:

- هنوز نمی‌دونی ته خیار تلخه؟

- من سر و ته خیار رو از کجا بشناسم؟

ساحل با خنده گفت:

- صبا سر و ته خودش رو نمی‌شناسه، توقع داری سر و ته خیار رو بلد باشه؟

صبا شیشه‌ی ماشین را پایین کشید و سرش را بیرون برد، محتویات دهانش را خالی کرد.

- عوق... حالم بد شد اول صبحی. یه چی شیرین بده!

شیوا نگاهی به آینه انداخت و ابرو در هم تنید:

- این پسره موتوری چی میگه هی اشاره می‌کنه بکشم کنار؟!

ساحل به عقب برگشت و چشم ریز کرد. به دقت نگاه کرد و لحظه‌ای بعد شلیک خنده‌اش بلند شد.

- مرض... چته ترسوندیم؟

شیوا این را گفت و ساحل میان خنده به زحمت صدایش را آزاد کرد:

- خاک بر سرت صبا... خیار جویده شده رو تف کردی صاف چسبیده به پیشونی پسره! شیوا نگه داری پسره پودرمون می‌کنه!

شیوا سرعت ماشین را کم کرد و به سمت راست خیابان رفت تا بایستد که ساحل گفت:

- نگه ندار دعوامون می‌شه دختر!

- نه بابا، بذار عذرخواهی کنم. حق داره بنده خدا!

صبا تای ابرو بالا انداخت و بی‌تفاوت گفت:

- تو برو... من که حاضر نیستم از یه پسر عذرخواهی کنم!

شیوا ماشین را متوقف کرد و حینی که پیاده می‌شد لب زد:

- تو اگه شعور داشتی که توو خیابون تف نمی‌کردی!

به دنبال حرفش از ماشین پیاده شد و موتور پسر جوان هم کنار خیابان متوقف شد. پسری قد بلند با چشم‌هایی مشکی و کشیده، موهای فر و صورت استخوانی که بداخم و عصبی بود، جلو آمد. لب از لب برداشت حرفی بزند که شیوا فورا گفت:

- می‌دونم چی شده آقا. شما حق دارین، من عذر می‌خوام.

دخترک لحظه‌ای از دیدن خیار جویده شده و چسبیده به پیشانی بلند پسر جوان خنده‌اش گرفت و به زحمت خودش را کنترل کرد که جوان لب به تندی باز کرد:

- معلومه که حق دارم! این چه کاری بود کردین؟ عذرخواهی به چه دردم می‌خوره؟

شیوا از توی جیبش دستمال کاغذی تمیزی برداشت و قدمی جلو رفت:

- اجازه بدین تمیزش کنم...

جوان قدمی به عقب برداشت و با خشونت دستمال را از دست شیوا چنگ زد. پرخاش کرد:

- دستت رو بکش، مگه خودم چلاقم؟ شما بیشتر باید الاغ سوار بشید تا ماشین!

شیوا خونش به جوش آمد و اختیار از کف داد. دندان سایید و با غیظ گفت:

- فعلا که یابوسوار تویی... هی هیچی نمی‌گم پررو شده. بی‌تربیت!

- ببند دهنت رو دختره‌ی اَلپَر...

شیوا تمام صدایش را در گلو جمع کرد و فریاد کشید:

- الپر مادرته...

تمام شدن حرفش همانا و سوزش جای سیلی پسر جوان روی صورتش همانا... شیوا بهت‌زده و با چشم‌های گشاد شده به جوان خیره بود و جای سیلی روی صورتش گزگز می‌کرد. مردم آرام آرام اطرافشان جمع می‌شدند و نظاره‌گر دعوا بودند. دخترک شوری خون را در دهانش حس کرد و بی‌درنگ دستش را بالا برد و او هم متقابلا به جوان سیلی زد. جوان دو طرف شال شیوا را میان مشت‌ها گرفت و غرید:

- چه غلطی کردی تو عوضی؟!

میان غلغله‌ای که بپا شده بود، سر و کله‌ی پلیس پیدا شد و مأمور با ابروهایی در هم تنیده جلو آمد. عبوس و تند تشر زد:

- چه خبرتونه؟ ول کنید همو!

هر دو قدمی به عقب رفتند و شیوا با اشاره به باریکه‌ی خونی که از سوک لبش راه گرفته بود، لب باز کرد:

- ببینید چکار کرده! من از این آقا شکایت دارم.

- نه که تو نزدی! اصلا خوب کاری کردم زدم، حق توهین به مادرم رو نداشتی.

صبا و ساحل که بین جمعیت جمع شده ایستاده بودند، کمی جلو آمدند و صبا متعجب گفت:

- عه عه عه... بچه پررو! کاش اون خیار جویده شده توو دهنت می‌رفت.

جوان بی‌درنگ نهیب زد:

- تو دیگه چی میگی؟ به توچه سیرابی!

- هیع... بی‌تربیت! سیرابی عمته.

مأمور پلیس چشم درشت کرد و لب به تندی باز کرد:

- ساکت باشین. همتون رو می‌برم کلانتری تا یاد بگیرید که کنار خیابون قشقرق بپا نکنید.

ساحل دستپاچه جلو آمد و گفت:

- مارو چرا ببرید؟ این پسره دعوا راه انداخته!

پلیس بی‌توجه به اصرارهایشان، هر چهار نفر را راهی کلانتری کرد. ساعتی بعد، دخترها روی صندلی‌های راهروی کلانتری نشسته و انتظار والدین‌شان را می‌کشیدند. ساحل با اضطراب ناخن می‌جوید و زیر لب غرولند کرد:

- صبا خاک تو سرت، الهی خیار بره توو حلقت خفه بشی تو با این خیار خوردنت! الان بابام بیاد چه خاکی به سرم بریزم؟!

صبا مسترس انگشت‌هایش را در هم پیچید و لب زد:

- خدایا قول می‌دم بخیر بگذره دیگه خیار نخورم، اگه خوردم تف نکنم! ای خدا...

نگاه ساحل به انتهای راهرو افتاد و دست پشت دست کوبید:

- خاک عالم... بابام اومد!

شیوا سگرمه‌هایش در هم بود و سر بالا گرفت. نگاهی به انتهای سالن انداخت و یاد توصیف‌های ساحل از پدرش افتاد. اخم‌هایش از هم باز شد و لبخند ملایمی روی لبش نشست که به زحمت بلعیدش. پدر ساحل قد نسبتا کوتاه و هیکل فربه‌ای داشت با موهای کم پشت. نگاهش را دومرتبه پایین انداخت که صبا گفت:

- بابای منم...

حرف در دهان صبا ماسید و نگاهش به روبه‌رو یخ زد. لب‌هایش به نرمی تکان خورد و بهت‌زده زمرمه کرد:

- استاد... استاد پژوهان... این‌جا...

نگاه شیوا به پدرش افتاد و آب دهانش را فرو برد. از همین فاصله‌ی چندمتری هم می‌شد به وضوح خشم و نگرانی را در چهره‌ی فرهاد دید. فرهاد قدم به قدم نزدیک می‌شد و غوغایی در دل دخترک بپا بود. مقاب دخترش ایستاد و نگاهش روی گونه‌ی سرخ شیوا چرخید و خون در رگ‌هایش قل زد. فکش منقبض شد و زیر لب غرید:

- کدوم بی‌ناموسی دست روی تو بلند کرده؟

شیوا آب دهانش را فرو برد و با چشم به پسر جوان که کمی آن‌طرف‌تر ایستاده بود اشاره کرد. فرهاد سمت جوان خیز برداشت که سربازی مانع شد.

- به چه حقی دست روی دختر من بلند کردی تو؟

سرباز بازوی فرهاد را گرفته بود و گفت:

- بفرمایید داخل اتاق آقا، شلوغ نکنید به شکایت‌تون رسیدگی می‌شه.

فرهاد نگاه چپ چپی به جوانک انداخت و حرص‌آلود وارد اتاق شد. ساحل و صبا با دیدن فرهاد، غرولندهای پدر و مادرشان را فراموش کرده و قدمی سمت شیوا آمدند. ساحل ابرو کج کرد و با تحسر لب زد:

- بابات بود شیوا؟ استاد بابای توئه؟!

شیوا با ابروهای در هم جواب داد:

- آره، بین خودمون بمونه!

- ای کوفتت بشه همچین بابایی! نمیری تو!

صبا نالید:

- ای کاش زودتر خیار تف می‌کردم، زودتر میومدیم کلانتری... وای من که غش کردم!

سرباز از اتاق بیرون آمد و صدا زد:

- شیوا پژوهان، بیاد داخل!

صبا دستپاچه قدم تند کرد:

- من خیار تف کردم‌آ! من نیام داخل؟

ساحل پقی خندید و مادر صبا که مثل خودش ریزنقش و جوان بود، تشر زد:

- وایسا کنار ببینم؛ چه افتخارم می‌کنه!

شیوا سمت اتاق قدم برداشت که دختر و پسر جوانی با قدم‌های تند سمت سرباز آمدند و دخترجوان سراسیمه گفت:

- آقا من ریما نامدارم، خواهر امیرعلی نامدار که ازش شکایت شده!

شیوا نگاهی به ریما انداخت و بعد از آن نگاهش سمت جوان کشیده شد که حالا فهمید نامش امیرعلی است!

با اجازه‌ی سرباز شیوا، ریما، امیرعلی و جوان دیگر وارد اتاق شدند. شیوا نگاهی به پدرش انداخت که صورتش از فرط عصبانیت تا گردن سرخ و قطره‌های ریز عرق روی پیشانی‌اش نشسته بود. این حجم از اضطراب و عصبانیت برای یک سیلی نبود! در ذهنش دنبال دلیلی می‌گشت که نگاهش به مأموری که پشت میز نشسته بود، افتاد. چشم از مأمور بر نداشت و میان خاطرات کهنه و آشفته‌ی ذهنش در جستجوی این چهره‌ی آشنا بود.

پرنده‌ی خیالش پر کشید به شانزده سال پیش... به دوران کودکی‌اش که دختربچه‌ای پنج ساله و شیرین‌زبان بود. به زمانی که شهرام تازه وارد نظام شده بود. صدای خنده‌های کودکانه در گوشش پیچید و صدای شاد شهرام که می‌گفت:« عا باریکلا... بدو بیا بغل دایی... ببین چی واست آوردم! آبنبات چوبی عروسکی!» و صدای مادرش که معترضانه می‌گفت:« شهرا... م! تو رو خدا اینقدر آبنبات واسش نیار، به خدا همه‌ی دندوناش خراب می‌شه!»

صدای ریما رشته‌ی افکارش را پاره و او را از عالم خیال جدا کرد. بغض به گلویش دویده و یادش رفته بود کجا و برای چه ایستاده است؟!

- برادرم چکار کرده؟ چرا دعواشون شده؟

شهرام اخم‌آلود و با لحن تندی جواب داد:

- فحاشی کرده، زده زیر گوش دختر مردم!

امیرعلی بلافاصله لب باز کرد:

- اول اون توهین کرد، به مادرم فحش داد!

مرد جوان دیگر بی‌درنگ تشر زد:

- ساکت شو امیرعلی! حق نداشتی دست بلند کنی روش.

ریما ملتمسانه رو به فرهاد گفت:

- آقا... شما ببخشید. من معذرت می‌خوام، کوتاه بیاین.

قبل از اینکه فرهاد جوابی بدهد، شهرام لب به عتاب باز کرد:

- یه مرد غریبه، توو خیابون بیاد بزنه تو گوش شما، به این راحتی می‌بخشی و کوتاه میای؟!

ریما مستأصل رو به مرد جوان همراهش، لب زد:

- امیریل تو یه چیزی بگو!

امیریل معترضانه رو به شهرام گفت:

- ای بابا... جناب سرگرد شما می‌خوای این قائله ختم به خیر بشه زودتر یا ما رو بفرستی دادسرا؟

شیوا که دیدن دایی شهرام، بعد از سال‌ها دوری و بی‌خبری او را به وجد آورده بود؛ قدمی جلو رفت و رو به شهرام گفت:

- من شکایتی ندارم، کجا رو باید امضا کنم؟

فرهاد از جا برخاست و جلو آمد.

- یعنی چی شکایت نداری؟ این آقا باید یاد بگیره هرجایی گردن کلفتی نکنه. مگه تو بی‌کس و کار بودی؟!

ریما با درماندگی، رو به فرهاد تمنا کرد:

- آقا به خدا داداشم آدم بدی نیست. عصبانی بوده!

امیرعلی معترضانه خواهرش را صدا زد:

- ریما...!

شیوا بی‌تفاوت به مخالفت پدرش، مصرانه رو به شهرام لب گشود:

- گفتم که... می‌خوام رضایت بدم. باید چکار کنم؟

فرهاد کلافه و عصبی، پوفی کشید و اتاق را با قدم‌های بلند ترک کرد.

با رضایت شیوا و طی کردن بقیه‌ی مراحل، خانواده‌ی نامدار رفتند و حالا شیوا مقابل شهرام ایستاده و بغض‌آلود به او خیره بود. لب‌هایش با مشقت از هم باز شد و صدای اسیر شده در قفس گلو را آزاد کرد:

- چقدر دلتنگت بودم دایی‌جون.

دست شهرام بالا آمد و قطره اشکی را که روی گونه‌ی دخترک لغزیده بود را با سرانگشتان زدود.

- چقدر بزرگ شدی. چقدر خانوم شدی. تو همون شیوا کوچولوی خودمی؟

شیوا بی‌تاب و دلتنگ به آغوش شهرام پناه برد و سر روی سینه‌اش گذاشت. هق می‌زد و لب به گلایه باز کرد:

- چرا هیچوقت نیومدی دیدنم؟ نگفتی دلتنگ می‌شم؟

شهرام، دخترک را در آغوش فشرد و لب زد:

- نشد... نمی‌شد... از فرهاد دلگیر بودم. خیلی...

***

شیدا مهره‌ی سیاه شطرنج را روی صفحه حرکت داد و زیر لب غرولند کرد:

- هر سال همینجوری روز مادر، بابا رو به ستوه میاره. الانم معلوم نیست چه گندی زده که بابا رفت کلانتری!

فرزاد متفکرانه به صفحه‌ی شطرنج نگاه می‌کرد که صدای جر و بحث فرهاد و شیوا به گوش رسید. فرزاد سری با تأسف تکان داد و زمزمه کرد:

- اومدن... باز شروع شد!

- اه... شیوا هم با این اخلاق گندش.

در سالن باز شد و شیوا پا به خانه گذاشت. صدای عصبی‌اش بلند بود و دستش را در هوا تکان می‌داد:

- دیدی؟ دیدی حق با منه؟ خانواده‌ی مامانم ازت دلخورن. اصلا به چه حقی خونه رو عوض کردی و هیچی بهشون نگفتی که کدوم گوری می‌ریم؟ به چه حقی شونزده سال ما رو از خانواده‌ی مادری دور نگه داشتی؟ هان؟

فرهاد با چهره‌ای سرخفام از فرط خشم و فک منقبض شده غرید:

- اونا خودشون نخواستن بیان دیدن شما. من که بلافاصله خونه عوض نکردم. تا وقتی اونجا بودیم چرا یه بار هم نیومدن بهتون سر بزنن؟

شیوا با قدم‌های تند سمت پله‌های کنج سالن می‌رفت و صدایش را بالا برد:

- آره، آره اصلا حق با توئه. ولی می‌دونی چیه؟ من الان بیست و یک ساله شدم. بزرگ شدم. دیگه نمی‌خوام توو این خونه و کنار تو باشم. همین فردا وسایلم رو جمع می‌کنم و از این‌جا می‌رم. می‌رم با دایی شهرام زندگی می‌کنم.

از پله‌ها بالا می‌رفت و فرهاد آنقدر بلند جوابش را داد که گلویش سوخت و نفسی برایش نمانده بود:

- تو غلط می‌کنی دختره‌ی خیره سر! تا وقتی ازدواج نکردی، حق رفتن از این خونه رو نداری.

شیدا هراسان کنار فرزاد ایستاده و به بازویش چنگ زده بود. آب دهانش را به آرامی فرو برد و فرزاد سرش را کمی پایین آورد و کنار گوش دخترک پچ زد:

- برو یه لیوان آب بیار واسه بابات.

شیدا قدمی به عقب برداشت و فورا روی پاشنه چرخید. با رفتنش فرزاد سر جنباند و پرسید:

- چه خبره فرهاد؟ باز شهرام از کجا پیداش شده؟

فرهاد روی مبل نشست و سرش را میان دست‌ها گرفت. نفس‌هایش تند و عصبی بود و رگ‌های شقیقه‌اش دل می‌زد. کلافه نفسی بیرون داد و لب زد:

- خیلی حالم بده، بعد حرف می‌زنیم.

شیدا پشت مبل ایستاده بود و لیوانی آب خنک جلو آورد و تعارف کرد:

- فرهادجون... بیا آب بخور.

فرهاد لیوان آب را گرفت و چند جرعه‌ای نوشید. لیوان را روی عسلی گذاشت و با رخوت از جا برخاست. کتش را از تن درآورده و با دو انگشت روی شانه نگه داشته و پله‌ها را بالا رفت. شیدا لب ورچید و متأثر از دیدن حال و روز پدرش، به دنبال او قدم برداشت. اتاق شیدا، دیوار به دیوار اتاق پدرش بود و هر یک به اتاق خود پناه بردند. شیدا وارد بالکن اتاقش شد و خواست هوایی تازه کند که از پنجره‌ی اتاق فرهاد، صدای گیتار زدنش را شنید. دلش که می‌گرفت پیانو یا گیتار می‌نواخت و با خواندن شعر، آرام می‌شد. دخترک همین که صدای آهنگ را شنید، روی پاشنه چرخید و از اتاق بیرون رفت. سمت اتاق شیوا دوید که انتهای راهرو بود و پیاپی در زد.

- شیوا... شیوا یه دقیقه بیا. کارت دارم.

- حوصله ندارم شیدا... برو رد کارت!

شیدا اما مصرانه لب زد:

- تو رو خدا آبجی. یه دقیقه بیا اتاقم. به خدا خیلی مهمه!

شیوا با کلافگی در را باز کرد و نهیب زد:

- حرف حالیت نیست می‌گم بعدا؟ همین‌جا بگو خب!

شیدا گردن کج کرد و التماس کرد:

- تو رو خدا... یه چیزی هست می‌خوام بشنوی.

شیوا پوفی کشید و به دنبال دخترک سمت اتاقش رفت. شیدا دست خواهرش را می‌کشید و او را به بالکن برد.

- گوش کن...

صدای حزین و غمبار فرهاد به گوش می‌رسید:

دچارم به دردی که درمان ندارد

دلم بی تو دیگر، ببین جان ندارد

مثل دوره گردا به دورت می‌گردم

همه جای شهر رو برات دوره کردم

نفس سخته بی‌تو، هنوز بعد چند سال

من آواره‌ی عشق و دنیای دردم

تو فکر کرده بودی که عشق می‌شه خاموش

یه مدت نباشی تو میشی فراموش

دچارم دچارم تویی راه چاره‌ام

تو می‌دونی جز تو کسی رو ندارم

تو معشوقه‌ی من، همان جان تازه

کسی که نبودش هنوزم یه رازه

شیدا نگاهش را به چشم‌های شیوا دوخت و گفت:

- بابا عاشق مامان بوده شیوا... ببین هنوز ازدواج نکرده! این شعر، این غم برای مامان نیست برای کیه؟به خدا بابا گناه داره، اینقدر اذیتش نکن.

شیوا بغض کرده بود و لب‌هایش بر هم می‌لرزید.

- تو خیلی کوچیک بودی شیدا. یادت نیست! من یادمه... دعواهاشون رو یادمه. من اون سیلی که بابا به مامان زد و لب و دهنش خونی شد رو یادمه. من گریه‌های مامان رو یادمه.

شیدا دست روی گونه‌ی خیس از اشک شیوا کشید و گفت:

- شاید بابا پشیمونه. حتما عذاب وجدان داره. همین واسش بسه!

شیوا بغضش را قورت داد و لب باز کرد:

- تو فقط دو سالت بود شیدا. خیلی زود مامان رو فراموش کردی و به بابا و مامان فرنگیس عادت کردی. ولی من... من سوختم. سوختم از غم دوری مامان! داغون شدم. مامان چه زنده باشه و چه مُرده، من نمی‌تونم بابا رو ببخشم. به خاطر تمام اون خاطرات تلخی که برام ساخت.

صدای ریما در فضای خانه پیچیده بود:

- امیر... امیریل، پاشو... پاشو دیرت نشه. ساعت هفتِ!

امیریل خواب‌آلود چشم باز کرد و حینی که دست‌هایش را به دو طرف می‌کشید، خمیازه‌کشان جواب داد:

- باشه... باشه الان بیدار می‌شم.

لبه‌ی تخت نشست و دستی توی موهایش کشید. گوشی را از روی پاتختی برداشت و چک کرد. هانا پیام داده بود! با دیدن اسمش روی صفحه‌ی گوشی لبخند روی لب‌هایش نشست و پیام را باز کرد:

- سلام عشقم، صبح بخیر. عصر می‌خوام برم خرید. میای؟

بلافاصله انگشت‌هایش روی صفحه لغزید و جواب داد:

- سلام گلم. آره میام دنبالت با هم بریم.

گوشی را روی تخت گذاشت. کش و قوسی به تنش داد و از جا بلند شد. به محض بیرون رفتن از اتاق، با امیرسام برخورد کرد و او با عجله سمت در سالن دوید. ابرو در هم کشید و تشر زد:

- چته؟! کجا می‌ری؟

حدس می‌زد باز هم سر به سر امیرعلی گذاشته باشد. همان دم، امیرعلی با عصبانیت از اتاقش بیرون آمد و با صدای بلند گفت:

- کجا رفتی تو؟ پیراهنمو بده. جورابامو بده. بابا دیرم شده!

امیرسام که از در بیرون رفته بود؛ به داخل خانه سرک کشید و جواب داد:

- جونِ داداش قرار مهم دارم. جبران می‌کنم!

قبل از اینکه امیرعلی فرصت اعتراض داشته باشد، رفت و در را بست. هرچقدر امیرعلی منظم و مرتب بود؛ امیرسام شلخته و نامرتب بود و اکثر مواقع از لباس‌های امیرعلی استفاده می‌کرد.

امیریل سری به طرفین تکان داد و سمت توالت رفت. آبی به سر و صورتش زد و وارد آشپزخانه شد. بوی نان تازه و املت در فضای آشپزخانه پیچیده و ریما مشغول چای ریختن بود. با دیدن امیریل لبخند روی لب نشاند و گفت:

- صبح بخیر داداش.

امیریل با حوله‌ی دستی کوچک، رطوبت صورتش را گرفت و جواب داد:

- صبح بخیر. ممنون بیدارم کردی. دیشب دیر خوابیدم، صدام نمی‌زدی خواب می‌موندم.

- آره، حدس زدم. همیشه این موقع خودت بیدار می‌شدی.

فنجان‌های چای را رو روی میز گذاشت و نشست. امیریل نگاهی به ریما انداخت و همانطور که چای داغش را برمی‌داشت، گفت:

- ریما... فکراتو کردی؟ جواب این خواستگارت رو چی میدی؟

ریما لقمه‌ای املت دستش گرفت و لب زد:

- هیچی، مشخصه اینم مثل بقیه شرایط منو قبول نمی‌کنه و منم می‌گم نه!

امیریل معترضانه گفت:

- ریما... من، امیرسام و امیرعلی دیگه بزرگ شدیم. نیاز به مراقبت نداریم. به فکر خودت باش. به فکر آینده‌ات! برو دنبال زندگیت.