رمان عشق آمازونی به قلم آمنه آبدار

گوشی رو از توی کیفم در آوردم و میون نگاه های متعجب و خیره مردم، جواب دادم:
- الو؟ معلومه تو و اون نامزدت کجایین؟ یه ساعته منو تو فرودگاه کاشتین!
با صدای فین فینش توجهم بهش جلب شد و با ترس و نگرانی گفتم:
- چی شده روشنک؟ اتفاقی افتاده؟ فهمیدن که می خوایم...
وسط حرفم پرید و با صدای ناراحتی گفت:
- نه نه نفهمیدن، هانا... بابام بستری شده!
- ای وایی، کجا؟ آدرس بده بیام!
تند تند و پشت سر هم گفت:
- نمی خواد نمی خواد، هستیار داره میاد، تو با یکی دیگه میری.
- عقلتو از دست دادی؟ من بدون تو برم اونجا چی کار کنم؟ اونم وقتی که بابای تو مریضه!
- حرف اضافه نزن؛ باید بری... نری من می دونم و تو... خوش بگذره رفیق!
- یعنی چی؟ چی...
با صدای بوق ممتمد، گوشی رو از روی گوشم برداشتم و نگاهی بهش انداختم؛ قطع کرده بود. ای خدا من چرا انقدر بدبختم...!
لب پایینم رو با بغض توی دهنم کشیدم؛ همیشه خدا باید یه چیزی بشه که گند بزنه تموم ذوق من!
سرم رو بلند کردم و به سقف خیره شدم و زیر لب زمزمه کردم:
- اوس کریم، چرا همش چاله چوله می اندازی؟ خو مگه نمیگی از تو حرکت از من برکت؟ ببین حرکت کردما، نمی خوای یه برکتی بدی؟
نگاهم رو بین مردم گردوندم؛ جاش بود خودم رو همین جا وسط فرودگاه دار می زدم...
با فکری که از ذهنم گذاشت، به سقف فرودگاه نگاه کردم؛ زیادی بلند بود، ده تا مثل من رو هم روی هم می زاشتن، بازم به سقف نمی رسیدم.
- هعییی روزگار!
سرم رو چرخوندم که یه مرد رو با کلاه و عینک آشنا، بین مردم دیدم؛ از روی لباساش فهمیدم که هستیاره و بی میل و ناراحت دستم رو بالا بردم و بهش علامت دادم که من رو دید و به سمتم اومد.
- سلام هانا خوبی؟
پوکر نگاش کردم.
- خوبم؟
سر تا پام رو بر انداز کرد و گفت:
- نه!
- کیو می خوای باهام بفرستی؟
روی صندلی نشست.
- برات توضیح میدم.
منتظر نگاهش کردم که شروع کرد.
- من یه دوست کارگردان دارم، معروفم هست و احتمالا اسمش رو شنیده باشی؛ یزدان رحمتی! کلی واسه یه فیلمش هزینه کرد و متاسفانه کلی بازخورد منفی داشت؛ الان می خواد بره روسیه تا برای سوژه فیلم جدیدش فکر کنه! پروازش یه ربعی زودتر از توئه و الاناست که بیاد... تو باید بری و یه کاری کنی که از پروازش جا بمونه و با تو بیاد برزیل!
با صدایی که از تعجب ولومش بالا رفته بود تقریبا داد زدم:
- چی؟! من با یه پسر مجرد جوون؟
لبخند ملیحی زد و سرش رو تند تند تکون داد.
چشمام به سرعت گرد شد و از روی صندلی بلند شدم و بالا سرش وایسادم.
- مگه مغز خر خوردم؟ ننم بفهمه با یه پسر تک و تنها برزیلم ماهیتابه اش رو می کنه تو حلقم!
بلند شد و کنارم وایساد که نشستم و ادامه دادم:
- عمرا!
تا اومد بشینه، زود بلند شدم و کوله رو روی دوشم انداختم. بلند شد و تا خواست یه چیزی بگه، تند گفتم:
- من میرم!
نفس عمیقی کشید و گفت:
- نه وایسا!
با این حرفش نشستم که شاکی شد و تقریبا داد زد:
- چته تو؟ هی بشین پاشو بشین پاشو! یه لحظه حالتتو حفظ کن دیگه!
با تموم شدن حرفش نشست که بلند شدم و با صدای جیغ جیغویی گفتم:
- الان تو سر من داد زدی؟
بلند شد و گفت:
- ببخشید ببخشید، بیا بشین!
چشم غره ای بهش رفتم و نشستم که شروع به حرف زدن کرد.
- ببین هانا، به خودتم خوش می گذره! تنها هم نمیری، درسته که یه کاروان باهاتونه، ولی خب یه آشنا باهات باشه بد نیست و خیال منم از بابتت راحته!
- پسر خوبیه؟
چشماش رو یه بار باز و بسته کرد.
- آره، یه آدم معروف مطمئن باش کاری نمی کنه که براش حرف دربیارن.
نفس عمیقی کشیدم و گفتم:
- باشه قبوله، چون بهت اعتماد دارم، به حرفتم اعتماد می کنم و میرم، اما تو نباید بزاری کسی از خانواده ام بفهمه!
- نمی فهمن، یه ماه قرار بود بری سفر، بعدشم که بر می گردی از کجا می خوان بفهمن؟
سری به نشونه موافقت تکون دادم؛ راست می گفت.
الان فقط می موند اینکه چی کار کنم طرف از پروازش جا بمونه و مجبور بشه باهام بیاد. برگشتم تا سوال توی ذهنم رو از هستیار بپرسم ولی نزاشت حرف بزنم به جایی اشاره کرد.
- اون پسره رو می بینی؟ تیشرت سفید و شلوار کتان سیاه تنگ پوشیده و یه چمدون زرشکی دستشه.
با دقت نگاه کردم که بعد یکم گشتن بین مردم پیداش کردم. اونم مثل هستیار عینک و کلاه گذاشته بود.