رمان عشق آمازونی به قلم آمنه آبدار

ژانر: #طنز

خلاصه:

هانا یه دختر شر و شیطون، نترس، ماجراجو و دیوونه، نه از اون دیوونه های معمولیا، خیلی خیلی دیوونه!

با دوستش روشنک می خوان که برن آمازون، آرزوشونه، و اینم یکی از همون دیوونگیاست...

برنامه یه سفر برزیل رو می چینن که به بهونه اش برن آمازون، اما شانس همیشه با هانا یار نیست و روشنک نمی تونه باهاش بره، اما هستیار نامزد روشنک، یه همسفر اجباری جور می کنه، همسفری که اهل سینما و هنره و از قضا، چند وقتیه وضع کار و بارش خوب نیست...

همسفر اجباری هاناهم دیوونست، ولی جنس دیوونگی هاش فرق داره... یه دیوونه ترسو!

***

- آهای آهای من تورو می خوام

بخوای نخوای من تورو می خوام

بالا بری من تورو می خوام

پایین بیای من تورو می خوام...

با درد عجیبی که توی کتفم پیچید، آخ جان گدازی گفتم و دسته جارو رو ول کردم. هندزفری رو از توی گوشم در آوردم و یه دور چرخیدم. با دیدن دمپایی روفروشی لیمویی رنگ مامان، تازه فهمیدم باعث و بانی درد چیه.

اخمام رو تو هم کشیدم و با درد نالیدم:

- چیه مامان، باز چیه که داری با دمپایی نوازشم می کنی؟

ملاقه رو بالا برد و با حرص گفت:

- خاک بر سرت بی عقل، لااقل اون جارو برقی رو روشن کن. یه ساعته الکی داری رو زمین می کشی...

با تعجب نگاهی اول به جارو برقی، بعد به سالن پذیرایی و آخر به دو قدمی که مونده بود انداختم و با ناباوری و غم زمزمه کردم:

- نه... خدایا این کارو با من نکن!

پشت بندش نگاه پوکری به مامانم انداختم.

- خب نمی تونستی از اول بگی که من این همه رو الکی یه ساعت جارو نزنم؟

- به من چه! خودت مگه عقل نداری ببینی این آشغالارو نمی کشه؟ فقط بلدی قر بدی و صداتو که شبیه جیش کردم تو قوطی حلبی روغنه بندازی رو سرت و آهنگ بخونی!

با اخم جارو برقی رو روشن کردم و هندزفری رو توی گوشم گذاشتم. کلا جارو برقی به درک، کتفم سوراخ شد... هی به این بابام میگم خواستی دمپایی بخری یه سبکش رو بخر... رفته یه دمپایی یه کیلویی خریده فردا دعواش شد با مامانم یکی تو سرش بکوبه، یا بشه مثل من بدبخت!

با اخم شروع به جارو زدن کردم، ولی صدای شماعی زاده نزاشت که اخمام زیاد عمر کنن و رو پیشونی ام چین بندازن. انگار که اصلا چیزی نشده، دوباره صدای خوشکل و نانازم رو روی سرم انداختم.

- نه که بگی که به تو نمیام

میام و میام، چرا نمیام؟

ببین و بگو، چطو نمیام؟

میام و میام، چرا نمیام؟

نه که بگی که، لیلی نمی خوام

می خوام و می خوام، چرا نمی خوام؟

مگه تورو من خیلی نمی خوام؟

می خوام و می خوام، چرا نمی خوام؟

می خوام و می خوام، چرا نمی خوام؟

می خوام و می خوام، چرا نمی خوام؟

دکمه خاموشش رو فشار دادم و جارو برقی خاموش شد. نگاهی به سالن انداختم، بسی تمیز شده بود. قری به گردنم داد و یه قدم جلو رفتم که روی مبل بشینم که یه چیزی توی پام فرو رفت. پام رو بالا آوردم که پوست تخمه رو دیدم!

چشمام گرد شد، یا امامزاده بیژن و سوسن و سایر بستگان! این اینجا چی کار می کنه؟ همین پوست به اندازه یه کیلو مواد مخدر مخرب بود ولی با مدیریت بحران حل می شد!

خیلی ریلکس پوست رو روی زمین انداختم و با یه لگد بسی آرام، مثل یک خانوم متشخص و کد بانو و تر و تمیز، اون رو به زیر مبل هدایت کردم... طوری که اصلا پوستی نبوده!

از نشستن روی مبل منصرف شدم و وارد آشپزخونه شدم تا با ناخنک زدن دلی از عزا در بیارم... بریم سفر دلم تنگ میشه! جلو رفتم و کنار مامانم وایستادم.

- مامان، میگم... من دارم میرم برزیل دلت تنگ نمیشه؟

برگشت طرفم، لبخند خوشکلی زد و در نهایت احساس گفت:

- نیو و نیو و نیو!

تو همون لحظه هم چاقو رو روی پیاز فشار داد که آبش توی چشمم پرید و سوزوندش!

- آخ!

این رو که گفتم، مامانم برگشت و یکی محکم به بازوم کوبید. همون طور که دستم به چشمم بود و آخ و اوخ می کردم، با اعتراض گفتم:

- چرا می زنی؟!

- از بس بدبختم!

- خو بدبختی تو چه ربطی به من داره؟

یکی دیگه تو بازوم کوبید.

- د بدبختم که تو دخترمی دیگه! از سیصد و شصت و پنج روز سال یه روزشو اومدی آشپزخونه، آب پیاز پرید تو چشمت!

لبام آویزون شدن، عجب مادری داشتم من، لک لکا منی که مثل پنجه آفتاب می مونم رو واسه کیا آوردن!

با اخم از آشپزخونه بیرون رفتم که صداش رو شنیدم:

- هانا؟ بعد از ظهر میریم آرایشگاه آماده شو!

- باشه.

وارد اتاقم شدم و اول از هر کاری به حموم رفتم... بعد دو دور جارو زدن سالن پذیرایی، یه حموم نیاز داشتم. پس فردا هم که با روشنک عازم برزیل و آمازون بودیم.

***

دستم از حرکت ایستاد و کلافه چشمام رو بستم و بعد برای اینکه دلش رو نشکنم گفتم:

- باشه چشم مامان!

دوباره شروع کرد و گفت:

- یادت نره ها! مواظب خودت باش، تو اون فیلم تگزاس دیدی چطور اون خلافکارا دنبال اون چند تا بیچاره بودن؟

با تعجب بهش نگاه کردم.

_مامان چه ربطی داره؟ من دارم می رم سفر، به هر کی رسید که گیر نمیدن! ثانیا، اون فیلم بود، شما فیلم رو با واقعیت یکی می کنی؟

حق به جانب و با یه اخم گفت:

- واقعیتا رو دارن فیلم می کنن دیگه!

چشمام ریز کردم.

_اگه واقعیته پس من باید مثل این فیلم ترکیا دو تا بابا داشته باشم، یکیشونم هنوز کشف نشده باشه!

دستش رو جلو آورد، گوشت بازوم رو میون انگشتاش گرفت و سیصد و شصت درجه حول محور دوران چرخوندش که از درد جیغ کوتاهی کشیدم. پشت بندشم با عصبانیت من رو مخاطب قرار داد.

_دختره چش سفید خجالت نمی کشه!

با چشمایی که از درد اشک توشون جمع شده بود، بازوم رو مالوندم و گفتم:

- ببین دم آخری کبودم کردی! من برم و برنگردم عذاب وجدان می گیری، نگو نگفتیا! میام تو خوابت این روز رو یادت میارم.

پشت چشمی نازک کرد و در حالی که از اتاق بیرون می رفت، گفت:

- حتی عزرائیلم یه دیقه نمی تونه تحملت کنه!

با صدایی جیغ جیغو پرسیدم:

- یعنی من غیر قابل تحملم؟

خونسرد لبخندی زد.

_یه چیزی فراتر از اون!

پشت بندشم از اتاق بیرون رفت. سری از روی تاسف برای خودم تکون دادم و یکی محکم تو سرم کوبیدم و زیر لبی غر غر کردم:

- اصلا قشنگ تو خونه ما محبت موج مکزیکی می ره! از در و دیواره خونه محبت می پاچه!

زیپ چمدون رو بستم و به پذیرایی رفتم تا امروز رو کنار خانواده سر کنم. دروغ نگم ته دلم یه کوچولو به خاطر دروغی که گفتم عذاب وجدان داشتم، ولی تقصیر خودشون بود، اگه اجازه می دادن هیچکدوم از این اتفاقا نمی افتاد، هیچ کدوم! نفس عمیقی کشیدم و آه مانند بیرون دادم و روی مبل کنار مامان و آرمان، برادر کوچیکم نشستم. مثل همیشه با مامانم شروع به شوخی کردن کردیم. مامانم بلند شد تا بره آشپزخونه، ولی برگشت و یه نگاه به آرمان انداخت و گفت:

- آرمان تو هیچ وقت خر من نبودی! من خر این شکلی نداشتم...

با ذوق نگاش کردم تا حرفش رو ادامه بده که یه دفعه ای برگشت سمت من و بهم اشاره کرد و ادامه داد:

- خر من این شکلیه!

خیلی یهویی تو شوک رفتم و چشمام گرد شدن و پشت بندش لب و لوچه ام آویزون شد و با اعتراض اسمش رو صدا زدم:

- مــــامــــان!

بلند خندید و گفت:

- چیه؟ انتظار اینو نداشتی؟!

با ریتم خوندم:

- چی نصیبت میشه با شکستن دلم؟!

چینی به بینیش داد.

_اه اه اه! به حرف من گوش می کنی کلا نخون تو؛ کل جامعه خوانندگی رو با خاک یکسان کردی!

_مامان خدایی گاهی وقتا مثل این دخترای جوون شیطنت می ...

دستش رو جلو آورد تا دوباره نیشگونم بگیره که با ترس داد زدم:

- غلط کردم... غلط کردم...!

اخماش رو تو هم کشید و گفت:

- اون که معلومه! دختره بیشعور! به من میگی پیر؟ یعنی من پیرم؟ خجالت نمی کشی؟ پاشم ماهیتابه رو بیارم از پهنا بکنم تو حلقت؟

_مامان... پلیز انقدر خشن نباش!

از روی مبل بلند شد و در حالی که به سمت آشپزخونه می رفت، گفت:

- پلیز بی پلیز! دیگه تکرار نشه!

مامانه من دارم؟ نه خدایی مامانه من دارم؟ نیشگوناش که کبودت می کنه، حرفاش که نابودت می کنه، تیکه هاش که تخریبت می کنه، در کل قشنگ قهوه ایت می کنه و یه گوشه نَشُسته می زارتت! نه این کانون خانواده دیگه کانون نمیشه، کانون هم بشه گرم نمیشه! همون برم با روشنک خل مشنگ چت کنم بهتره، ببینم خودش رو برای فردا آماده کرده، یا نه!

وارد اتاق شدم و مثل یه موجود شریف با عملی به نام جفتک، در رو پشت سرم بستم و خودم رو روی تخت پرت کردم. گوشی رو برداشتم و به روشنک زنگ زدم. بعد چند دقیقه جواب داد:

- سلام.

_سلام خوبی عشقم؟

یکم مکث کرد و بعد با صدایی متعجب گفت:

- مرسی... تو خوبی هانی؟!

پر انرژی گفتم:

- عالی ام!

متعجب تر ادامه داد:

- نـــــه! تو یه چیزیت هست... اگه در حالت عادی بودی و کسی اسمت رو مخفف می کرد، می زدی نصفش می کردی و...

سوالی گفتم:

- و...؟!

_تو هیچ وقت اینجوری با من حرف نمی زنی!

_چجوری؟

_با محبت و مهربونی!

لبخند شروری رو لبام نقش بست و بعد چند لحظه مکث گفتم:

- نه عزیزم، از این به بعد اصلا تعجب نکن! آخه می دونی... دیشب یه مستند در مورد حیوونا دیدم، خیلی روم تاثیر گذاشت، تصمیم گرفتم از این به بعد با حیوونا مهربون رفتار کنم!

با حرص داد زد:

- گاو...

_الان می خوای گاو باشی؟ خوبه ها... فقط... می دونی... فکر نکنم لیاقتش رو داشته باشی! گاو موجود بسی شریفی است...

_هانا دستم بهت برسه خفه ات می کنم...

بلند خندیدم و بعد چند لحظه گفتم:

- بگذریم... میگم یادته یه معلمه ریاضی داشتیم، اقا بود، وقتی سر کلاس همه تو بحر سینوس کسینوس بودیم، بر می گشت و با یه چهره فیلسوفانه، نگاهش رو بین هممون می گردوند و آخرش با یه صدای خیلی سوز دار می گفت " کاش ما آدما گوسفند بودیم" و بعد وقتی می دید ما داریم می خندیم، یه اخم می کرد و می گفت، الان می خندید، ولی در آینده می فهمید چه موجود شریفیه!

پشت بندشم خودم بلند خندیدم. خدایی جوک بود این معلممون... همیشه همین بود. وسط درس یهویی بر می گشت و یه حرفایی می زد که آدم از خنده غش می کرد. من و روشنک و دریا هم که فقط منتظر یه اشاره بودیم تا بزنیم زیر خنده!

روشنک بین خنده هاش بریده بریده گفت:

- وایی هانا... یهویی دلم براش تنگ شد!

چهره ام تو هم رفت و با چندش گفتم:

- من اصلا دلم براش تنگ نشده! بی ادب مدام دستش می رفت و نشیمنگاهش رو می خاروند!

_خو خره بیچاره فشار روش بوده، آدم یه جاییش می خاره نمی تونه نخارونه که!

با خنده گفتم:

- بی ادب تو حلق ما بود، وسط کلاس پررو پررو! عه عه عه...

بازم خندید و بعد تموم شدن خنده هاش ادامه داد:

- ولش کن حالا! بیا انقدر غیبت نکنیم... اون دنیا بدبخت می شیم!

_باشه... راستی چخبرا هَستیار هم میاد؟

_آره، خیلی هیجان دارم... همش دارم به اون لحظه فکر می کنم که دارم توی هوای آمازون نفس می کشم...

_خیلی عالیه، خیلی...

خواستم چیز دیگه ای بگم که صدای مامان بلند شد.

_هانا! بیا عصرونه ات رو بخور.

رو به مامان و با تن صدای زیاد داد زدم:

- باشه، الان میام.

پشت بندشم رو به روشنک ادامه دادم:

- خب عزیزم من دیگه برم، فردا می بینمت! خودت میای فرودگاه؟

_آره گلم، فعلا خداحافظ، فردا می بینمت.

_خداحافظ.

گوشی رو قطع کردم و با فکر به این سفر، با یه لبخند گله گشاد، از اتاق بیرون رفتم تا عصرونه بخورم. هَستیار نامزد روشنک بود که به زور قانعش کرده بودیم باهامون بیاد.

هَستیار تهیه کننده بود و روشنک تو تئاتر باهاش آشنا شده بود... یه پسر خیلی پایه بود و با وجود معروفیتی که داشت، همیشه تو شیطونیامون باهامون بود و تنهامون نمی زاشت!

***

امشب شب رقص و ساز و آوازه

مرغ دل من تو اوج پروازه

با بندریای ساحل کارون

با هم نفسی که اهل اهوازه

امشب دل من هوس...

گوشی رو از توی کیفم در آوردم و میون نگاه های متعجب و خیره مردم، جواب دادم:

- الو؟ معلومه تو و اون نامزدت کجایین؟ یه ساعته منو تو فرودگاه کاشتین!

با صدای فین فینش توجهم بهش جلب شد و با ترس و نگرانی گفتم:

- چی شده روشنک؟ اتفاقی افتاده؟ فهمیدن که می خوایم...

وسط حرفم پرید و با صدای ناراحتی گفت:

- نه نه نفهمیدن، هانا... بابام بستری شده!

- ای وایی، کجا؟ آدرس بده بیام!

تند تند و پشت سر هم گفت:

- نمی خواد نمی خواد، هستیار داره میاد، تو با یکی دیگه میری.

- عقلتو از دست دادی؟ من بدون تو برم اونجا چی کار کنم؟ اونم وقتی که بابای تو مریضه!

- حرف اضافه نزن؛ باید بری... نری من می دونم و تو... خوش بگذره رفیق!

- یعنی چی؟ چی...

با صدای بوق ممتمد، گوشی رو از روی گوشم برداشتم و نگاهی بهش انداختم؛ قطع کرده بود. ای خدا من چرا انقدر بدبختم...!

لب پایینم رو با بغض توی دهنم کشیدم؛ همیشه خدا باید یه چیزی بشه که گند بزنه تموم ذوق من!

سرم رو بلند کردم و به سقف خیره شدم و زیر لب زمزمه کردم:

- اوس کریم، چرا همش چاله چوله می اندازی؟ خو مگه نمیگی از تو حرکت از من برکت؟ ببین حرکت کردما، نمی خوای یه برکتی بدی؟

نگاهم رو بین مردم گردوندم؛ جاش بود خودم رو همین جا وسط فرودگاه دار می زدم...

با فکری که از ذهنم گذاشت، به سقف فرودگاه نگاه کردم؛ زیادی بلند بود، ده تا مثل من رو هم روی هم می زاشتن، بازم به سقف نمی رسیدم.

- هعییی روزگار!

سرم رو چرخوندم که یه مرد رو با کلاه و عینک آشنا، بین مردم دیدم؛ از روی لباساش فهمیدم که هستیاره و بی میل و ناراحت دستم رو بالا بردم و بهش علامت دادم که من رو دید و به سمتم اومد.

- سلام هانا خوبی؟

پوکر نگاش کردم.

- خوبم؟

سر تا پام رو بر انداز کرد و گفت:

- نه!

- کیو می خوای باهام بفرستی؟

روی صندلی نشست.

- برات توضیح میدم.

منتظر نگاهش کردم که شروع کرد.

- من یه دوست کارگردان دارم، معروفم هست و احتمالا اسمش رو شنیده باشی؛ یزدان رحمتی! کلی واسه یه فیلمش هزینه کرد و متاسفانه کلی بازخورد منفی داشت؛ الان می خواد بره روسیه تا برای سوژه فیلم جدیدش فکر کنه! پروازش یه ربعی زودتر از توئه و الاناست که بیاد... تو باید بری و یه کاری کنی که از پروازش جا بمونه و با تو بیاد برزیل!

با صدایی که از تعجب ولومش بالا رفته بود تقریبا داد زدم:

- چی؟! من با یه پسر مجرد جوون؟

لبخند ملیحی زد و سرش رو تند تند تکون داد.

چشمام به سرعت گرد شد و از روی صندلی بلند شدم و بالا سرش وایسادم.

- مگه مغز خر خوردم؟ ننم بفهمه با یه پسر تک و تنها برزیلم ماهیتابه اش رو می کنه تو حلقم!

بلند شد و کنارم وایساد که نشستم و ادامه دادم:

- عمرا!

تا اومد بشینه، زود بلند شدم و کوله رو روی دوشم انداختم. بلند شد و تا خواست یه چیزی بگه، تند گفتم:

- من میرم!

نفس عمیقی کشید و گفت:

- نه وایسا!

با این حرفش نشستم که شاکی شد و تقریبا داد زد:

- چته تو؟ هی بشین پاشو بشین پاشو! یه لحظه حالتتو حفظ کن دیگه!

با تموم شدن حرفش نشست که بلند شدم و با صدای جیغ جیغویی گفتم:

- الان تو سر من داد زدی؟

بلند شد و گفت:

- ببخشید ببخشید، بیا بشین!

چشم غره ای بهش رفتم و نشستم که شروع به حرف زدن کرد.

- ببین هانا، به خودتم خوش می گذره! تنها هم نمیری، درسته که یه کاروان باهاتونه، ولی خب یه آشنا باهات باشه بد نیست و خیال منم از بابتت راحته!

- پسر خوبیه؟

چشماش رو یه بار باز و بسته کرد.

- آره، یه آدم معروف مطمئن باش کاری نمی کنه که براش حرف دربیارن.

نفس عمیقی کشیدم و گفتم:

- باشه قبوله، چون بهت اعتماد دارم، به حرفتم اعتماد می کنم و میرم، اما تو نباید بزاری کسی از خانواده ام بفهمه!

- نمی فهمن، یه ماه قرار بود بری سفر، بعدشم که بر می گردی از کجا می خوان بفهمن؟

سری به نشونه موافقت تکون دادم؛ راست می گفت.

الان فقط می موند اینکه چی کار کنم طرف از پروازش جا بمونه و مجبور بشه باهام بیاد. برگشتم تا سوال توی ذهنم رو از هستیار بپرسم ولی نزاشت حرف بزنم به جایی اشاره کرد.

- اون پسره رو می بینی؟ تیشرت سفید و شلوار کتان سیاه تنگ پوشیده و یه چمدون زرشکی دستشه.

با دقت نگاه کردم که بعد یکم گشتن بین مردم پیداش کردم. اونم مثل هستیار عینک و کلاه گذاشته بود.

- دیدمش!

- اون یزدانه، فقط ده دقیقه مونده به پروازش، پاشو!

با این حرفش هل کردم و همزمان با بلند شدنم گفتم:

- بلیط چی؟

دست توی جیبش کرد، یه بلیط رو در آورد و بهم داد.

- بیا اینم بلیط!

از دستش گرفتم، کوله رو روی دوشم انداختم.

- هستیار، مواظب روشنک باش!

لبخندی زد.

- مرسی از اینکه پیشنهادم رو قبول کردی، چشم، تو هم مواظب خودت باش!

خداحافظی کردم و بعد گرفتن دسته چمدون به سمت یزدان رحمتی رفتم. کف دستام از استرس عرق کرده بود و مثل منگلا، لبخند ژکوند می زدم. آخه من رو چه به این کارا!

به ستون تکیه داده بود و با گوشیش ور می رفت؛ بهش نزدیک شدم و کنارش وایسادم. برای اینکه جلب توجه کنم دو تا سرفه کردم، ولی اصلا نگاهمم نکرد... بازم تکرار کردم که این بار واقعا سرفه ام گرفت.

بالاخره سرش رو چرخوند و به منی که رو به موت بودم نگاهی انداخت. بدون حرف یه آب معدنی رو جلوم گرفت که از دستش گرفتم و ممنونی گفتم. پسره آجر اصلا جوابم رو نداد...

سر آب معدنی رو باز کردم و سمت دهنم بردم که بخورم، ولی یه لحظه از ذهنم گذشت دهنی نباشه.

دستم رو متوقف کردم و با شک نگاهی بهش انداختم.

- دهنی نیست!

وایی ننه، قلبم! صداش چه ناز بود... ننه کجایی که دامادت پیدا شد. آب معدنی رو خیلی شیک و مجلسی خوردم و بهش پس دادم که توی سطل آشغال انداختش.

لبخند جیگری رو لبام نشوندم و قری به گردنم دادم... با صدایی که عصاره ناز چاشنی اش بود گفتم:

- حالتون خوبه؟

پوزخندی زد.

- دکتری یا اسکلی؟

اخمام توی هم رفت؛ پسره گولاخ چی فکر کرده با خودش؟ عشوه مشوه به من نمیاد! آدمش می کنم. یه لگد به ساق پاش کوبیدم که به سمتم برگشت و غرید:

- چته؟

- بهت یاد ندادن فلیپس کسی رو گوزنایت نکنی؟

- وقتی سوال مسخره می پرسی، منتظر ضایع شدنتم باش! حال من به تو چه؟

- حال کارگردان بی ادب کشورمون مهمه!

یه لحظه کپ کرد؛ فکر کنم نباید می گفتم، اه هانا مرده شورت رو ببرن، این چی بود گفتی؟

- مسافران پرواز تهران_مسکو، به گیت شماره "..." مراجعه کنند.

زود و با استرس دسته چمدونش رو گرفت و خواست بره که گفتم:

- کجا...؟!

برگشت و با جدیت نگام کرد.

- دارم میرم به پروازم برسم، وقتی هم واسه چرت و پرتای شما ندارم.

مظلوم شدم، مثل خر... نه نه گربه شرک!

- ولی من فقط می خواستم روزتون رو تبریک بگم.

ابروهاش رو که بالا پرید دیدم.

- چه روزی؟

- روز جهانی خر!

لبخندی که رو لباش اومده بود با حرفم ماسید و جاش رو به باز شدن دهنش به پهنای غار علیصدر داد. برای نرفتنش داشتم به هر ریسمونی چنگ می انداختم! بعد از چند لحظه به خودش اومد، اخمی کرد و چمدونش رو برداشت تا بره. صداش زدم ولی جواب نداد، چاره ای نداشتم... باید یه کار خیلی بد می کردم.

خیلی سریع به سمتش رفتم و وقتی که اومدم از کنارش رد شدم، دستم رو نزدیک جیبش بردم و خیلی آروم چیزی که می خواستم رو برداشتم. خداروشکر متوجه نشد و منم با خیالی راحت رفتم و لبخندی ژکوند، با ژست اونایی که یه سیگار گوشه لبشونه، روی صندلی های توی فرودگاه نشستم و مشغول خوندن آهنگ شدم.

***

«یزدان»

- پاسپورت، بلیط و کارت شناسایی تون رو لطف کنید.

لبخندی زدم و دستم رو به سمت جیب عقب شلوارم بردم. ولی چیزی نبود، ساک دستی کوچیکم رو روی زمین گذاشتم و دست توی اون یکی جیب ام کردم. رو زمین نشستم و ساکم رو گشتم، ولی بازم نبود.

- لعنتی!

از روی زمین بلند شدم و رو بهشون گفتم:

- ببخشید، من مدارکم توی کیف پولم بود، الان نمونده! چی کار کنم؟

با تاسف سری تکون داد.

- تنها کاری که از دستمون بر میاد اینه که پیج کنیم تا اگه کسی پیدا کرده براتون بیاره!

تلفنش رو برداشت و همزمان با زدن دکمه ای ادامه داد:

- اسمتون؟!

نباید اسمم رو می گفتم، با اسم پیج کنن بدبخت میشم! مردم می ریزن سرم تو این اوضاع قاراشمیش...!

به اجبار لبخندی زدم و ساکم رو برداشتم.

- نه ممنون لازم نیست، شاید تو خونه جا گذاشتم.

بدون اصرار تلفن رو گذاشت و سری تکون داد.

از توی صف بیرون اومدم و از راهی که اومدم برگشتم و مدام روی زمین رو نگاه می کردم تا شاید پیداش کنم. مطمئن بودم که توی جیب شلوارم گذاشتم.

خم شده بودم و روی زمین رو می گشتم، جایی بودم که با اون دختره اسکل بحث می کردم. کنار سطل آشغال رو گشتم، ولی نبود! ناچارا به سمت سطل آشغال رفتم، مطمئنا کسی با این عینک و کلاه من رو نمی شناخت. تا کمر خم شدم توی سطل آشغال و بین آشغالا می گشتم.

- پسی جون بیا بیرون!

با شنیدن این صدا هل شدم و تا به خودم بیام کلاه و عینکم افتادن توی سطل آشغال و با استرس اینکه نکنه طرف بشناستم، عینک و کلاه رو کثیف کثیف برداشتم و بی توجه به کثیفیشون روی صورتم گذاشتم.

خیلی ریلکس با یه لبخند ژکوند به سمتش برگشتم که همون دختر رو با یه لبخند اعصاب خورد کن دیدم. اخمام توی هم رفت که از اون بای بای چنگکی ها کرد.

- چی می خوای؟

به دستش اشاره کرد و گفت:

- دنبال این می گشتی؟

با دیدنش چشمام زیر عینک گرد شد و دست بردم برش دارم که دستش رو عقب برد.

- نه نه نه! عجله نکن... کارت دارم!

دستی به صورتم کشیدم که مایع لزجی روی صورتم سر خورد. با بوی گندی که توی مشامم پیچید، چینی به دماغم دادم و نگاهی به دستام کردم.

- اییی...

- جناب رحمتی برو سر و ریختت رو بشور و بیا؛ شبیه آشغالانش شدی با این آشغالای رنگارنگ روی موهات! اون ور منتظرتم، فقط زود بیا.

با حرص ساکم رو چنگ زدم و به سرویس بهداشتی رفتم. با حرص به صورتم آب می پاشیدم و دست می کشیدم روش! با زدن کلی ادکلن رضایت دادم از سرویس بهداشتی بیام بیرون و به جایی که دختره گفته بود برم. عجب دختر کنه ای بود...

از دور دیدمش که روی یکی از صندلی های توی بوفه فرودگاه نشسته! وارد بوفه شدم، به سمتش رفتم و وقتی که توجهش بهم جلب شد، یکی روی میز جلوش کوبیدم.

- زود باش مدارکمو بلده!

تک خنده ای کرد و آبمیوه ای که دستش بود رو روی میز گذاشت.

- ﺍﻟﻠﻬﻢُ ﺑﯿﺮ ﺑﯿﺮ! بشین اینجا حرف دارم...

وسط حرفش پریدم.

- وقت حرف زدن ندارم پرواز دارم.

- پروازت پرید.

دادی زدم:

- چی؟

توجه چند نفر بهمون جلب شد که دستی به صورتم کشیدم و با تکون دادن سر و گفتن معذرت می خوام، دوباره همه به کار خودشون مشغول شدن. روی صندلی رو به روی دختره نشستم.

- از من چی می خوای؟

- می خوام که باهام بیای برزیل!

اخمی کردم و با یه خنده حرصی گفتم:

- چی داری میگی تو؟

ابرویی بالا انداخت.

- واضح نبود؟

- نخیر نبود! رو چه حسابی من پاشم با شما بیام برزیل؟ از کجا معلوم که نمی خواین بر علیه من حجمه درست کنید؟

خنده رو مخی کرد.

- حجمه؟ علیه شما؟! برو بابا! یه چیزی گفتم خیلی هم واضح بود، با من بیا برزیل، اونجا مدارک رو تحویلت میدم... به همین سادگی!

- بلیط چی؟

- برات گرفتم.

دستی به پیشونی ام کشیدم؛ من با این دختره دیوونه می شدم... چاره چیه؟ ای خدا چی کار کنم!

- بیام اونجا دست از سر کچل من بر می داری؟

با دقت نگاهی بهم کرد و مثل گوسفند بهم زل زد. دستم رو جلو صورتش تکون دادم و گفتم:

- چیه چته؟

ابرویی بالا انداختم و با تردید پرسید:

- کلاه گیسه؟

دستی به موهام کشیدم که خودش جلو اومد و چند تا تار مو رو توی دستاش گرفت و کشید که آخی گفتم و هلش دادم.

- معلوم هست چی کار می کنی؟

- خودت گفتی سر کچل من، گفتم شاید کلاه گیسه!

نفس عمیقی کشیدم و چشمام رو حرصی بستم.

- احمق تر از تو ندیدم!

نگاهی به اطرافش کرد و گفت:

- داری کدوم آینه رو نگاه می کنی و باهاش حرف می زنی؟

چیزی نگفتم، اعصابم هم نمی کشید جواب این دختره خر رو بدم! گیر کی افتادم، خدایا واسه کدوم گناهم این رو فرشته عذابم قرار دادی؟ بهتر نبود با حرف زدن حلش می کردیم و پای این رو وسط نمی کشیدیم؟

- باهات میام!

لبخند پیروزمندانه ای زد.

- انتخاب دیگه ای نداشتی پسی جون!

تا خواستم چیزی بگم زود از روی صندلی بلند شد و ادامه داد:

- پاشو بریم، الان پروازمون می پره همسفر.

بلند شدم و همزمان زیر لبی غر زدم:

- ای خاک تو سر من که همسفر تو شدم.

ساکم رو برداشتم و دنبالش رفتم که همون موقع صدای یه زن که برام حکم ناقوس مرگ رو داشت تو سرم پیچید: «مسافران تهران_سائوپائولو به گیت شماره... مراجعه کنند.»

با سرخوشی به سمت همون گیت تقریبا پرواز کرد؛ چرا سرخوش نباشه خب؟ با من، یزدان رحمتی، داره میره برزیل، اونم به زور!

ناچار و با صورتی که انگار گیسوکمند با ماهیتابه معروفش زده بودش، دنبالش راه افتادم... فقط می تونم بگم خدا عاقبتم رو به خیر کنه و بیشتر از این روزا که این بلا سر خودم و فیلمام اومده، با این سفر بیلبورد نشم!

***

«هانا»

چمدونش رو تحویل داد و نگاه عمیق و پر فحشی بهم انداخت. منم به روی خودم نیاوردم و ابروهام رو دوبار بالا انداختم و گفتم:

- مطمئن باش با وجود من این سفر بهت خوش می گذره، بهترین سفر عمرت میشه!

دهن کجی کرد.

- آره، معلومه!

شماره گیت رو اعلام کردن و ما بعد دادن پاسپورت و شناسنامه و... برای چک کردنش، سوار هواپیما شدیم. کلا سکوت کرده بود و چیزی نمی گفت، منم از این سکوتش خوشحال بودم... البته بدمم نمی اومد یکم اذیتش کنم، ولی فعلا چیزی نگفتم.

یه احساس عجیبی داشتم از اینکه شونه به شونه یه آدم معروف دارم راه می رم و یا کنارش توی هواپیما نشستم. مهمان دارا آموزشای لازم رو دادن و بعد هواپیما بلند شد. توی کیفم دنبال هندزفریم می گشتم که یزدان با حرص برگشت و گفت:

- چرا شانس من انقدر قهوه ایه؟!

شونه ای بالا انداختم.

- والا نمی دونم... واسه منم همینجوریه!

لب هاش رو روی هم فشرد و از پنجره کنارش ابرهارو نگاه کرد. وقتی دیدم زیاد تو فکر رفته آهی کشیدم و گفتم:

- گشتم نبود، نگرد نیست!

با تعجب برگشت و نگام کرد.

- چی؟!

- دلیل قهوه ای بودن شانسمون!

پوزخندی به روم زد و نگاهی بهم انداخت.

- من که قهوه ای ترین شانسم الان پیشم نشسته، شاید با یکم فکر کردن در موردت پی به دلیلش ببرم.

خیلی حرصی شدم، دوست داشتم پاشم از پنجره هواپیما پرتش کنم بیرون. پسره معروفه یه کم عقل نداره! بر خلاف درونم که داشت آتیش می گرفت گفتم:

- ولی تجربه ثابت کرده، آدمایی با شانس قهوه ای، خودشون از شانسشون قهوه ای ترن!

- میشه یه خواهشی ازت بکنم؟

سرم رو چند بار به نشونه آره تکون دادم که ادامه داد:

- خفه شو!

تند و پشت سر هم گفتم:

- خواهش می کنم از این خواهشا نکن!

چشم غره ای بهم رفت و سرش رو به پشتی صندلیش تکیه داد. بالاخره هندزفریم رو پیدا کردم، ولی یه جوری خودش رو گره زده بود، که هفت جدمم به کمکم می اومدن، نمی تونستن بازش کنن؛ کثافت دراز! مثل یزدان سرم رو به پشتی صندلی تکیه دادم و چشمام رو بستم.

چند دقیقه ای گذشته بود که صدای محکم کوبیده شدن دست یزدان به پاهاش اومد و من به شدت از جا پریدم. زیر لبی همش داشت غر غر می کرد، ترجیح دادم چیزی نگم، ولی بازم تکرار کرد و من یه متر دیگه از جام پریدم. دیگه نتونستم تحمل کنم و با لحنی نسبتا عصبی مخاطب قرارش دادم:

- چته؟! یه سفر مفت افتادی! کی تو این دوره زمونه پدر خودش رو مفتی می بره سفر، اونم کجا؟! برزیل! تو باید الان از من تشکر کنی...

کامل به سمتم چرخید و با جدیت گفت:

- می دونی چیه؟ تو کلا از این خوبیا در حق هیشکی نکن! همین واسه همه کافیه...

موهام رو زیر شال مرتب کردم و حرصی و طلبکار به پشتی صندلی تکیه دادم.

- تو اصلا خوبی بهت نیومده!

مثل من برگشت و به صندلیش تکیه داد:

- پس خوبی نکن، نمی دونم کی تورو تو دامن من انداخت.

- بابا چینه چینه دامنت، تورو جون مادرت، انقدر غر غر نکن می زنمت.

- الحق که شل مغزی بیش نیستی!

دیدم هندزفری تو گوشم نزارم، تا رسیدن به برزیل باید تحملش کنم. مثل پیرمردا می مونه، همش غر... آدم با یه دختر خوشکل، بره یه سفر مجانی برزیل، دیگه چی می خواد؟ از گوشه چشم نگاهی بهش انداختم؛ اینم همچین بد نبود، به چشم برادر...

وجدانم نزاشت حرفم رو کامل کنم و جفت پا وسط افکارم پرید:

- تو این بی شوهری، به چشم برادری دیگه چه صیغه ایه؟

یکم فکر کردم و دیدم واقعا حرفش منطقیه! تو این بی شوهری، دیگه نمیشه کسی رو به چشم برادری دید. وجدان ما تحصیل کرده است، یه چیزایی حالیشه! بهش افتخار می کنم.

یهویی برگشت و با نگاش غافلگیرم کرد و در نهایت بی شعوری گفت:

- چیه یه ساعته مثل گوسفند بهم زل زدی؟!

به من گفت گوسفند؟! به من؟ به هانا؟ چطور جرئت می کنه... هانا آروم باش، گوسفند موجود شریفیه! خودم رو آروم کردم تا تو هواپیما زیر مشت و لگد نگیرمش، ولی نتونستم جلوی زبونم رو بگیرم.

- گوسفند خودتی، انعکاس خودتو تو چشمام دیدی! دوما می خوام کشفت کنم ببینم اون چیه که هم خره، هم گاوه، هم گوسفنده، هم غر غروئه، هم زشته، هم گند اخلاقه و هم توئه!

با چشمای گرد نگام کرد که یکی تو پیشونیم کوبیدم و با ذوق گفتم:

- دیدی کشفت کردم؟! دیدی چقدر قابلیت داشتی جناب یزدان رحمتی؟

با چهره ای پوکر برگشت و با حرص گفت:

- فقط مواظب باش آمریکا جذبت نکنه!

لبخندی زدم و در نهایت فروتنی و تواضع ادامه دادم:

- ریا نباشه، یه چند باری پیشنهاد دادن، ولی من ترجیح دادم به وطن خودم خدمت کنم!

پوزخندی زد.

- به خاطر نخبه بودنت نبوده، یه نمونه نادر از منگولیسما پیدا کردن، خواستن روت آزمایش کنن، ولی کار درستی کردی که نرفتی، ایران به یه دلقک و منگل نیاز داره!

خواستم چیزی بگم که انگشت اشاره اش رو روی بینی اش گذاشت.

- خفه شو و تا رسیدن به اونجا چیزی نگو وگرنه هر چی دیدی از چشم خودت دیدی!

اخمی کردم و روم رو ازش برگردوندم، هندزفری رو تو گوشام گذاشتم و چشمام رو بستم... خدا بگم چی کارت کنه هَستیار! آدم نمونده بود منو باهاش بفرستی اون ور؟

آهی کشیدم و آهنگ عشقم، شماعی زاده رو پلی کردم.

ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎﻡ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ ﻭ ﺩﺳﺘﺖ ﻭ ﺑﺬﺍﺭ ﺗﻮ ﺩﺳﺘﻢ

ﻏﻢ ﻭ ﺭﻭ ﺳﯿﺎﻩ ﮐﻦ ﻭ ﺩﺳﺘﺖ ﺭﻭ ﺑﺬﺍﺭ ﺗﻮ ﺩﺳﺘﻢ

ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎﻡ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ ﻭ ﺩﺳﺘﺖ ﻭﺑﺬﺍﺭ ﺗﻮﺩﺳﺘﻢ

غمو ﺭﻭ ﺳﯿﺎﻩ ﮐﻦ ﻭ ﺩﺳﺘﺖ ﺭﻭ ﺑﺬﺍﺭ ﺗﻮ ﺩﺳﺘﻢ

ﺍﮔﻪ ﺍﺑﺮ ﺑﺎﺭﻭﻥ ﺑﺸﻬ ﺒﺎﺭﻭﻥ ﺑﯽ ﺍﻣﻮﻥ ﺑﺸﻪ

ﺩﻝ ﻭ ﺳﺮﭘﻨﺎﻩ ﮐﻦ ﻭ ﺩﺳﺘﺘﻮ ﺑﺬﺍﺭ ﺗﻮ ﺩﺳﺘﻢ

ﺗﻮ ﭼﺸﺎﻡ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ ﻭﺩﺳﺖ ﻭﺑﺬﺍﺭ ﺗﻮ ﺩﺳﺘﻢ

ﻏﻢ ﻭ ﺭﻭﺳﯿﺎﻩ ﮐﻦ ﻭ ﺩﺳﺘﺖ ﻭﺑﺬﺍﺭ ﺗﻮ دستم

به اینجای آهنگ رسید و من تو بحرش بودم؛ کمرم خیلی ریز خود به خود قر می رفت... اصلا این آهنگ یه حال و هوایی داره!

با احساس اینکه طرف چپ گوشم هندزفری نداره، سرم رو چرخوندم که دیدم توی گوشش گذاشته. مردم چه پررو شدن. بی خیال چشمام رو بستم و چیزی نگفتم.

عزﯾﺰﻡ ﭘﺮﺑﺰﻥ ﻭﻫﻮﺍ ﺭﻭ ﻋﺎﺷﻘﻮﻧﻪ ﮐﻦ

ﺩﺳﺖ ﺗﻮﮐﻔﺘﺮ ﻋﺸﻖ ﺩﺳﺘﺎﻣﻮ ﺁﺷﯿﻮﻧﻪ ﮐﻦ

ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﯾﻪ ﺳﺒﺰﻩ ﺯﺍﺭ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﭘﯿﮏ ﺑﻬﺎﺭ

ﺑﻬﺎﺭ ﺩﺳﺘﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﮔﻞ ﺗﻮﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﻫﺰﺍﺭ ﻫﺰﺍﺭ

ﺗﻮﭼﺸﺎﻡ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ ﻭﺩﺳﺘﺘﻮ ﺑﺬﺍﺭ ﺗﻮﺩﺳﺘﻢ

ﻏﻢ ﻭﺭﻭﺳﯿﺎﻩ ﮐﻦ ﻭﺩﺳﺘﺘﻮ ﺑﺬﺍﺭ ﺗﻮ ﺩﺳﺘﻢ

ﺑﻮﯼ ﮔﻞ ﺍﻭﻣﺪه طﻼﯾﻪ ﺩﺍﺭ دستته

ﮔﻞ ﺑﻪ ﮔﻞ ﻭﺍ شده همه ﺑﻬﺎﺭﻩ دستته

ﺭﻧﮕﺎﺭﻧﮓ ﻫﻤﻪ ﺭﻧﮓ ﺷﮑﻔﺘﻪ ﺩﺍﺭﻡ ﮔﻞ ﻋﺸﻖ

ﯾﻪ ﺳﺒﺪ ﺑﭽﯿﻨﻢ ﻭﺍﺳﺖ ﺑﯿﺎﺭﻡ ﮔﻞ ﻋﺸﻖ

ﺁﺳﻤﻮﻥ ﮐﻪ ﯾﮏ زمون دﻝ ﻋﺎﺷﻘﺎ ﺭﻭ ﻣﯽ ﺷﮑﺴﺖ

ﭼﯽ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ ﺍﻭﻣﺪﻩ ﻣﻦ ﻭﺗﻮﺭﻭ ﺩﺍﺩﻩ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ