بعد از مدتی به عمارت رسیدم، به محض ورودم ثریا به استقبالم اومد و گفت:
_ خانوم مهمون دارید.
با تعجب پرسیدم:
- نگفتن کی هستن!؟
_ نه خانوم، فقط گفتن با شما کار دارن.
محکم و جدی گفتم:
- و شما هم باید هر کسی رو که گفت با من کار داره، به عمارت راه بدین!؟
ثریا که با لحن جدیم، ترسیده بود، با من من گفت:
_خانوم ببخشید، ما نمی دونستیم.
در حالی که به سمت پذیرایی می رفتم، گفتم:
- باشه برو، ولی دیگه تکرار نشه.
اونم از خدا خواسته زود به سمت آشپزخونه رفت.
وارد پذیرایی شدم، با ورودم مهمونا، که شامل دو پسر و یه دختر بودن، بلند شدن و سلام کردن.
سری به معنای سلام تکون دادم و به مبل ها اشاره کردم؛ خودمم روی مبل تک نفره مخصوصم، نشستم.
ثریا رو صدا زدم و به مهمونا اشاره کردم.
ثریا اومد و ازشون پرسید:
_ چی میل دارین براتون بیارم!؟
در این بین، تا ثریا ازشون بپرسه چی می خوان، زود یه آنالیز از چهره اشون کردم.
پسری که رو به روی من نشسته بود، غرور از سر تا پاش می بارید، ولی به جز غرورش خوشکل هم بود، یه چهره مردونه و جذاب داشت.
پسر بعدی که درست بغل پسر جذاب نشسته بود، چهره ای جذاب و جدی داشت که شیطنت هم ازش می بارید، ولی دختره چهره اش اونقدر معصوم بود، که آدم دلش نمی خواست ازش چشم برداره؛ تو طیف سنی من بود، ولی خیلی وقت بود که من دیگه دوست صمیمی نداشتم.
با یاد آوری دوستام، اشک تو چشام جمع شد، ولی نباید اجازه بدم که ببارن.
به هر سختی بود، خودمو کنترل کردم و سر صحبت رو باز کردم:
- خب، گفتن با من کار دارین، می شنوم!
پسر جذاب تک سرفه ای کرد و گفت:
_ حتما در جریانید که آقای عباسی، قرار بود براتون چند نفر پیدا کنن، تا جای چند تا از افرادتون که خیانت کرده بودن رو بگیرن.
- بله، در جریانم!پس از قرار معلوم، شما رو فرستاده، خودتون رو معرفی کنین.
پسر جذاب به خودش اشاره کرد و گفت:
_من ارمیا صادقی هستم .(با اشاره به پسر کنارش) ایشون سامیار مهدوی و(اشاره ای به دختر معصوم کرد)ایشون هم نامزد سامیار جان روژین سماواتی هستن.
سری تکون دادم و گفتم:
- حتما منو هم می شناسید! آنالیا محبی هستم،بزرگترین قاچاقچی ایران، که پلیس هم تا حالا نتونسته ردی از من بگیره.
شرایط کار با من خیلی سخته؛ یعنی اگه زرنگ بازی، خیانت و... ببینم، صد در صد و بدون شک، مجازاتتون مرگ خودتون و خانواده اتون هستش. نمی دونم اینارو آقای عباسی بهتون گفته یا نه، ولی حواستون رو جمع کنید. الانم ثریا رو صدا می زنم تا اتاقاتون رو بهتون نشون بده، شب به طور مفصل، جزئیات کارا و... رو بهتون می گم.
و پشت بند حرفم، ثریا رو صدا زدم.
ثریا هم با عجله، در حالی که نفس نفس می زد اومد؛ رو به ثریا کردم و گفتم: اتاقارو نشون مهمونا بده.
ثریا سری تکون داد و گفت:
_ چشم.
دیگه منتظر نموندم ببینم چی کار میکنن و به سمت اتاقم رفتم.
وارد اتاقم شدم و روی تخت نشستم.
لب تابم رو برداشتم و بعد از اینکه اطلاعات جدید رو ذخیره کردم، لب تاب رو خاموش کردم.
تلفنی که روی پاتختی بود رو برداشتم و به آشپزخونه زنگ زدم، به محض اینکه تلفن رو جواب دادن، بدون هیچ حرف اضافه ای گفتم:
- به ثریا بگید بیاد اتاق من، کارش دارم.
چند دقیقه بعد چند تقه به در خورد، چون می دونستم ثریاست، به گفتن بیاتو بسنده کردم.
جدی نگاهش کردم و گفتم:
- از امروز تو به جای رقیه، خدمتکار شخصی من هستی.
ثریا با متعجب گفت:
_ خانم پس رقیه چی می شه!؟
جدی و محکم گفتم:
- تو کاری به رقیه نداشته باش! رقیه زرنگ بازی در آورد و با دشمن من، هم دست شد، الانم جاییه که باید باشه! تو هم فکر نارو زدن به من رو از سرت بیرون بنداز وگرنه مثل رقیه می شی.
ثریا تند تند سر تکون داد و چیزی نگفت.
از جام بلند شدم و به سمت پنجره رفتم. نگاهی به بیرون انداختم وبه ثریا گفتم:
- می تونی بری!
ثریا هم خواست بیرون بره، ولی آخرین لحظه برگشت و گفت:
_ خانم میدونم نباید تو کارای شما دخالت کنم، ولی رقیه سه بچه قد و نیم قد داره، خانوم بهشون رحم کنید.
چرخیدم سمتش و نزدیکش شدم، برای اینکه مطمئنش کنم و از نگرانی درش بیارم، گفتم:
- اونو مجازات کردم، ولی مجازاتی که براش در نظر گرفتم، مرگ نبود. بچه هاش هم کنارش هستن، فقط نمی تونه با کسی ارتباط داشته باشه.
ثریا که حالا خیالش راحت شده بود، لبخندی زد و با چشمایی که نم اشک توشون دیده می شد، گفت:
_ خانوم میدونم در حدی نیستم که این حرفارو بزنم، ولی می دونستم اون قدرا هم که می گن، بی رحم نیستید!
برای اولین بار در این چند وقت لبخند واقعی، روی لبام نشوندم و گفتم:
- فقط اینو یادت نره که این حرفا،بین خودمون بمونه.
ثریا لبخند مطمئنی زد و گفت:
_ خانوم مهمون دارید.
با تعجب پرسیدم:
- نگفتن کی هستن!؟
_ نه خانوم، فقط گفتن با شما کار دارن.
محکم و جدی گفتم:
- و شما هم باید هر کسی رو که گفت با من کار داره، به عمارت راه بدین!؟
ثریا که با لحن جدیم، ترسیده بود، با من من گفت:
_خانوم ببخشید، ما نمی دونستیم.
در حالی که به سمت پذیرایی می رفتم، گفتم:
- باشه برو، ولی دیگه تکرار نشه.
اونم از خدا خواسته زود به سمت آشپزخونه رفت.
وارد پذیرایی شدم، با ورودم مهمونا، که شامل دو پسر و یه دختر بودن، بلند شدن و سلام کردن.
سری به معنای سلام تکون دادم و به مبل ها اشاره کردم؛ خودمم روی مبل تک نفره مخصوصم، نشستم.
ثریا رو صدا زدم و به مهمونا اشاره کردم.
ثریا اومد و ازشون پرسید:
_ چی میل دارین براتون بیارم!؟
در این بین، تا ثریا ازشون بپرسه چی می خوان، زود یه آنالیز از چهره اشون کردم.
پسری که رو به روی من نشسته بود، غرور از سر تا پاش می بارید، ولی به جز غرورش خوشکل هم بود، یه چهره مردونه و جذاب داشت.
پسر بعدی که درست بغل پسر جذاب نشسته بود، چهره ای جذاب و جدی داشت که شیطنت هم ازش می بارید، ولی دختره چهره اش اونقدر معصوم بود، که آدم دلش نمی خواست ازش چشم برداره؛ تو طیف سنی من بود، ولی خیلی وقت بود که من دیگه دوست صمیمی نداشتم.
با یاد آوری دوستام، اشک تو چشام جمع شد، ولی نباید اجازه بدم که ببارن.
به هر سختی بود، خودمو کنترل کردم و سر صحبت رو باز کردم:
- خب، گفتن با من کار دارین، می شنوم!
پسر جذاب تک سرفه ای کرد و گفت:
_ حتما در جریانید که آقای عباسی، قرار بود براتون چند نفر پیدا کنن، تا جای چند تا از افرادتون که خیانت کرده بودن رو بگیرن.
- بله، در جریانم!پس از قرار معلوم، شما رو فرستاده، خودتون رو معرفی کنین.
پسر جذاب به خودش اشاره کرد و گفت:
_من ارمیا صادقی هستم .(با اشاره به پسر کنارش) ایشون سامیار مهدوی و(اشاره ای به دختر معصوم کرد)ایشون هم نامزد سامیار جان روژین سماواتی هستن.
سری تکون دادم و گفتم:
- حتما منو هم می شناسید! آنالیا محبی هستم،بزرگترین قاچاقچی ایران، که پلیس هم تا حالا نتونسته ردی از من بگیره.
شرایط کار با من خیلی سخته؛ یعنی اگه زرنگ بازی، خیانت و... ببینم، صد در صد و بدون شک، مجازاتتون مرگ خودتون و خانواده اتون هستش. نمی دونم اینارو آقای عباسی بهتون گفته یا نه، ولی حواستون رو جمع کنید. الانم ثریا رو صدا می زنم تا اتاقاتون رو بهتون نشون بده، شب به طور مفصل، جزئیات کارا و... رو بهتون می گم.
و پشت بند حرفم، ثریا رو صدا زدم.
ثریا هم با عجله، در حالی که نفس نفس می زد اومد؛ رو به ثریا کردم و گفتم: اتاقارو نشون مهمونا بده.
ثریا سری تکون داد و گفت:
_ چشم.
دیگه منتظر نموندم ببینم چی کار میکنن و به سمت اتاقم رفتم.
وارد اتاقم شدم و روی تخت نشستم.
لب تابم رو برداشتم و بعد از اینکه اطلاعات جدید رو ذخیره کردم، لب تاب رو خاموش کردم.
تلفنی که روی پاتختی بود رو برداشتم و به آشپزخونه زنگ زدم، به محض اینکه تلفن رو جواب دادن، بدون هیچ حرف اضافه ای گفتم:
- به ثریا بگید بیاد اتاق من، کارش دارم.
چند دقیقه بعد چند تقه به در خورد، چون می دونستم ثریاست، به گفتن بیاتو بسنده کردم.
جدی نگاهش کردم و گفتم:
- از امروز تو به جای رقیه، خدمتکار شخصی من هستی.
ثریا با متعجب گفت:
_ خانم پس رقیه چی می شه!؟
جدی و محکم گفتم:
- تو کاری به رقیه نداشته باش! رقیه زرنگ بازی در آورد و با دشمن من، هم دست شد، الانم جاییه که باید باشه! تو هم فکر نارو زدن به من رو از سرت بیرون بنداز وگرنه مثل رقیه می شی.
ثریا تند تند سر تکون داد و چیزی نگفت.
از جام بلند شدم و به سمت پنجره رفتم. نگاهی به بیرون انداختم وبه ثریا گفتم:
- می تونی بری!
ثریا هم خواست بیرون بره، ولی آخرین لحظه برگشت و گفت:
_ خانم میدونم نباید تو کارای شما دخالت کنم، ولی رقیه سه بچه قد و نیم قد داره، خانوم بهشون رحم کنید.
چرخیدم سمتش و نزدیکش شدم، برای اینکه مطمئنش کنم و از نگرانی درش بیارم، گفتم:
- اونو مجازات کردم، ولی مجازاتی که براش در نظر گرفتم، مرگ نبود. بچه هاش هم کنارش هستن، فقط نمی تونه با کسی ارتباط داشته باشه.
ثریا که حالا خیالش راحت شده بود، لبخندی زد و با چشمایی که نم اشک توشون دیده می شد، گفت:
_ خانوم میدونم در حدی نیستم که این حرفارو بزنم، ولی می دونستم اون قدرا هم که می گن، بی رحم نیستید!
برای اولین بار در این چند وقت لبخند واقعی، روی لبام نشوندم و گفتم:
- فقط اینو یادت نره که این حرفا،بین خودمون بمونه.
ثریا لبخند مطمئنی زد و گفت:
Athanasia
۲۰ ساله 00نمیدونم مشکل از منه یا چی، ولی بنظرم داستان یکم باگ داشت. آدمی که شغلش ایجاب می کنه که بی رحم باشه، انقدر احساساتی و مظلوم بنظر بیاد؟حتی آدمای عادی هم اینجوری نیستن، زیادی ایده آلیزه شده...