رمان دختر نقاب دار به قلم آمنه آبدار

ژانر: #عاشقانه #پلیسی #جنایی #مافیایی #هیجانی

خلاصه:

رمان دختر نقاب دار، روایتگر زندگی آنالیا محبی خلافکار و رئیس بزرگترین باند قاچاق مواد. زندگی این دختر سراسر رازه! با نفوذ سه پلیس به باند، متوجه چیز های عجیبی در مورد زندگی این دختر میشن و جالبترینش هویتشه چون هیچ کسی به اسم آنالیا محبی در هیچ کشوری نیست و هنوز هم اونا در تلاش برای شناختن این دخترن. خواندن این رمان که سراسر راز و هیجانه خالی از لطف نیست.

مقدمه

به هر کجا می نگرم، هر کس نقابی دارد؛ نقابی از دروغ و انکار، برای رهایی از اجبار، اجباری ناگوار.

من هم نقاب دارم، یک دختر نقاب دار!

که در زیر نقابم پنهان شده ام، تا شاید نقابم محافظی برایم باشد.

نقابم را برداری، شاید بفهمی کیستم، ولی هرگز نخواهی دانست که چیستم!

به نام خداوند بخشنده مهربان

محکم و جدی وارد عمارت عباسی ها شدم. قدم هام رو محکم بر می داشتم و اخم هام مثل همیشه، وسط پیشونیم جا خوش کرده بود.

وقتی وارد سالن مهمونی شدم، همه نگاه ها رو به سمت خودم کشیدم ولی حتی کوچک ترین توجهی بهشون نکردم.

با صدای ساشا به طرفی که اون بود چرخیدم و منتظر نگاش کردم؛ با یه حرکت جنتلمنانه دستم رو گرفت و بوسید.

لبخند خوشکلی زد که دندون های سفید و ردیفش رو نمایان کرد و گفت:

- سلام، آنا جان.

بر خلاف استقبال گرم اون، جدی و بدون هیچ عطوفتی، گفتم:

-آنالیا هستم.

_ ولی برای من همون آنایی.

پوزخندی زدم و گفتم:

- من برای هیچ کس آنا نیستم.

ساشا که دید کم نمیارم و با حرف زدن با من به چیزی نمی رسه، با گفتن فعلا، ازم دور شد و رفت.

وقتی ساشا رفت، به سمت یکی از میز های خالی رفتم و نشستم؛ به محض نشستنم یه خدمتکار، با یه سینی پر از مشروب، بالای سرم ظاهر شد.

به لیوانای مشروب که حاوی شراب قرمز بودن، نگاهی کردم و با خودم گفتم:((اه! بازم مشروب، بازم تظاهر))

مجبور بودم مثل همیشه یه لیوان بردارم و تا آخر مهمونی نگاش کنم.

همیشه همین وضع بود؛ شراب رو برمی داشتم ولی تا آخر مهمونی بهش دستم نمی زدم، چون تا سر حد مرگ ازش بدم می اومد.

همون طور که تو افکار خودم غرق بودم، صدای کشیده شدن صندلی رو شنیدم.

سرم رو بالا بردم و به کسی که صندلی رو کشیده بود نگاه کردم، که یاشار رو دیدم. یاشار هر خلافی که بگید کرده بود؛ از قاچاق مواد مخدر بگیر تا میرسه به قاچاق اعضای بدن، تو همشون سر رشته داشت.

لبخند کریهی زد و با همون حالت چندش حرف زدنش گفت:

_ سلام عشقم.

بدون اینکه کوچیک ترین تغییری تو حالتم ایجاد کنم گفتم:

- یاشار حد خودت رو بدون و حرف اضافه نزن.

قهقهه ای کشید و گفت:

_ و اگه حد خودم رو ندونم!؟

نیشخندی چاشنی حرفهام کردم و گفتم:

- سرت رو به باد می دی و مجبور می شم با عزرائیل آشنات کنم!

یاشار که هم حرصش گرفته بود و هم عصبانی شده بود، سعی کرد با کشیدن یه نفس عمیق عصبانیتش رو کنترل کنه و گفت:

_ فکر می کنی می تونی منو بترسونی؟ من هیچ ابایی از کسی ندارم.

- حتی اگه بدونی وقتی با هم معامله کردیم و محموله رو رد کردیم، بر علیه ات مدرک جمع کردم و الان مدارک پیش من هستن؟

یاشار از عصبانیت رنگش قرمز ورگ گردنش متورم شد و گفت:

_ تو نمی تونی هیچ کاری بکنی.

یکی از پاهام رو روی پای دیگه ام گذاشتم و گفتم:

- یه افتخار نصیبت شد و تونستی که با من کار کنی، الان هم از جلو چشمام دور شو و دیگه نبینمت.

یاشار از روی صندلی بلند شد و مشت محکمی روی میز کوبید؛ صورتش رو تا حدی به صورتم ندیک کرد، که بوی گند الکلی که خورده بود رو حس می کردم. فوتی کرد و نفسش رو تو صورتم پخش کرد که حالم به هم خورد.

با صدایی که از شدت عصبانیت می لرزید گفت:

_ بالاخره من مدارک رو از تو می گیرم، اون وقته که من می زنم و اون تویی که به ساز من می رقصی.

بدون این که حرصم بگیره و یا عصبانی شم، خیلی ریلکس گفتم:

- با دم شیر بازی نکن.

تا آخر مهمونی خودم رو مشغول نگاه کردن به جمعی که می رقصیدن کردم، ولی گاهی بین همه اون نگاهایی که بهم خیره بودن، نگاه خصمانه یاشار رو می دیدم.

بالاخره اون مهمونی مزخرف تموم شد، همیشه از این مهمونی ها بدم می اومد؛ یه معامله ساده که جشن گرفتن نمی خواست.

خدمتکار کتم رو آورد؛ کت رو پوشیدم و بادیگارد هم با دیدن اینکه حاضر شدم، تا ماشین همراهیم کرد، با رسیدن به ماشین راننده درو باز کرد و من سوار شدم.

تا رسیدن به عمارت بزرگ و شاهانم، به موزیک لایتی که داشت پخش می شد، گوش دادم و تو افکارم غرق شدم.

بعد از نیم ساعت به عمارت رسیدیم. راننده درو باز کرد و من پیاده شدم؛با خودم فکر کردم که الان هیچی جز یه دوش آب گرم نمی چسبه، به همین خاطر به محض اینکه وارد عمارت شدم، با صدای بلند رقیه رو صدا زدم.

رقیه در حالی که نفس نفس می زد اومد و گفت:

_ بله خانوم، امری داشتین؟

در حالی که از پله ها بالا می رفتم، گفتم:

- بیا حموم رو برام آماده کن.

و بدون اینکه منتظر جوابی از رقیه باشم، به راهم ادامه دادم.

وارد اتاقم شدم و کیف و کتم رو در آوردم و روی تخت پرتشون کردم.

در اتاق به صدا در اومد، می دونستم رقیه است پس فقط به گفتن بیا تو بسنده کردم.

رقیه که اومد تو اتاق، ترس و تردید رو از چشماش خوندم، ولی تصمیم گرفتم جوری رفتار کنم که نفهمه بهش مشکوک شدم.

تو بین کاراش دستپاچگیش کاملا معلوم بود، ولی این تموم قضیه نبود؛ نگاه های گاه و بی گاهش رو گاو صندوق هم بیشتر به شک من دامن می زد.

رقیه حمام رو آماده کرد و من با گفتن اینکه حوله و لباسامو رو روی تخت بزار، وارد حموم شدم و به ظاهر درو بستم، ولی از گوشه در، داشتم رقیه رو نگاه می کردم.

اول لباسا و حوله ام رو روی تخت گذاشت و بعد از اینکه یه دور نگاهش رو تو اتاق چرخوند، سراغ گاو صندوق رفت.

چند بار رمز گاو صندوق رو اشتباه زد، ولی همچنان درگیر باز کردنش بود.

آروم آروم از حموم بیرون اومدم و پشت سر رقیه وایسادم؛ رقیه که هنوز مشغول باز کردن گاوصندوق بود، متوجه من نشد.

خیلی خونسرد و آروم گفتم:

- رقیه جون زحمت نکش! این باز نمی شه، پیشرفته تر از اونیه که تو فکرش رو می کنی!

دلیلش رو نمی دونم ولی شاید به خاطر استرس زیادش بود که با صدایی که لرزشش به خوبی معلوم بود، گفت:

_ میدونم، ولی باید هر طور شده بازش کنم.

هنوز چند ثانیه از زدن این حرف نمی گذشت، که از حرکت ایستاد، حتی پلکم نمی زد؛ جرئت اینم نداشت که برگرده و ببینه که کی این حرف رو زده.

بعد از یکمی مکث چرخید و منو دید، بریده بریده، در حالی که زبونش از ترس بند اومده بود، گفت:

_ خ...خا...نوم

بی تفاوت نگاش کردم و گفتم:

- کی ازت خواسته که این کارو بکنی؟

رقیه با دستپاچگی و خیلی ضایع گفت:

_ کدوم کار منظورتونه!؟

دستی توی موهای لختم کشیدم و گفتم:

- اینکه از من دزدی کنی!

رقیه گفت:

_ خانوم من چرا باید این کارو بکنم!؟

بهش نزدیک شدم و گفتم:

- فعلا که این کارو کردی، فقط باید بگی واسه کی این کارو کردی، تا یکم تو مجازاتت که مرگه، تخفیف بگیری!

تو یه آن چشاش پر از ترس شد و همراه با اون زبونش به طور خودکار به کار افتاد و با گریه گفت:

_ خانوم به خدا من نمی خواستم این کارو بکنم آقا یاشارگفت اگه این کارو براش نکنم، خانوادم. و می کشه؛خانوم من سه تا بچه قد و نیم قد دارم نمی تونستم این ریسک رو بکنم.

نیشخندی زدم و گفتم:

- یاشار، باید حدسش رو می زدم.

و پشت بندش با صدای بلند به رقیه گفتم:

- از کی تا حالا یاشار تونسته با من مقابله کنه که این بار دومش باشه! نمی تونستی به من بگی!؟ فکر می کنی نمی تونستم اون رو سر جاش بشونم، یا قدرت اونو نداشتم از خونوادت محافظت کنم!؟ کدومشون!؟

رقیه فقط با گریه می گفت:

_ خانوم تو رو خدا بهم رحم کنین! خانوم غلط کردم، به من رحم نمی کنین به بچه هام رحم کنید.

بدون توجه به اشکای رقیه، گوشیمو در آوردم و به سامان، یکی از بادیگاردام، زنگ زدم و گفتم:

- سامان همین الان بیا تو اتاقم.

چند دقیقه بعد سامان تو اتاق من بود.

رو به رقیه گفتم:

- همین الان پیش من به یاشار زنگ می زنی و می گی کار تمومه و فردا باید مدارک رو کجا ببری!

رقیه تند تند سرش رو به نشونه تایید تکون داد و گوشیش رو در آورد؛ شماره یاشار رو گرفت و تماس رو برقرار کرد، اشاره کردم گوشی رو روی اسپیکر بزاره و اونم همین کار رو کرد.

یاشار زود گوشی رو جواب داد و با شوق و ذوق گفت:

-تونستی مدارک رو گیر بیاری!؟

- بله آقا یاشار، مدارک پیش من هستن! فردا مدارکو کجا بیارم تحویلتون بدم!؟

- فردا تو آپارتمان خودم منتظرتم، مدارک رو اونجا بیار تحویلم بده؛ فقط مواظب باش کسی نبینتت.

بعد از این که رقیه گوشی رو قطع کرد، به سامان گفتم:

- سامان رقیه رو تو انباری ببند و مواظب باش فرار نکنه؛ کتکش هم نزنین، فردا باهاش کار دارم.

بعد از اینکه سامان رقیه رو به انباری برد، رفتم تو حموم و بعد از اینکه یکم تو وان موندم، دوشی گرفتم و از حموم بیرون اومدم.

حوله تن پوشم رو پوشیدم و روی صندلی میز آرایشم نشستم.

لوسیون بدنم رو زدم و بعد از زدن مرطوب کننده، شلوارک و تاپ دو بنده ام رو پوشیدم و روی تخت ولو شدم، چون خیلی خسته بودم، خیلی زود چشام سنگین شدن و خوابم برد.

صبح با صدای ثریا، خدمتکار خونه، از خواب بیدار شدم و با فکر به کارهای مهمی که امروز برای انجام دادن داشتم،انرژی زیادی گرفتم و با خودم گفتم:((یاشار خان، دوره تو هم به پایان رسید!))

بعد از این که تاپ و شلوارکم رو با لباسای مناسب عوض کردم، از اتاقم بیرون اومدم و به سمت اتاق غذا خوری حرکت کردم.

بعد از خوردن یه صبحانه کامل که خیلی هم چسبید، از جام بلند شدم واز عمارت بیرون رفتم. با صدای بلند روبه سامان گفتم:

- رقیه رو از انباری بیرون بیار و پشت ماشین من حرکت کن.

سامان هم چشمی گفت؛ رقیه رو از انبار بیرون آورد و سوار ماشین کرد.

راننده همین که من رو دید جلو اومد و در عقب ماشین رو باز کرد، به محض سوار شدنم، خودش هم سوار شد و به سمت آدرسی که بهش دادم، حرکت کرد.

به آپارتمان که رسیدیم، سامان از ماشین پیاده شد و با انگشت چند ضربه به پنجره سمت من زد. شیشه رو پایین کشیدم و گفتم:

- رقیه رو بفرست بره بالا، من و تو هم پشت سرش می ریم.

سامان کاری که گفتم رو کرد و رقیه رو به داخل آپارتمان فرستاد.

اسلحه ام رو جاسازی کردم و از ماشین پیاده شدم؛ با سامان، پشت سر رقیه، وارد آپارتمان شدیم.

رقیه جلوی در واحد یاشار ایستاده بود. من و سامان هم هر کدوم تو یکی از بریدگی های اون طبقه قایم شدیم و بعد از اون، به رقیه اشاره دادم زنگ درو بزنه.

رقیه زنگ رو زد و بعد از چند ثانیه، یاشار درو باز کرد و به داخل خونه برگشت و درو هم باز گذاشت تا رقیه ببنده.

رقیه وارد خونه شد و منو سامان هم دنبالش رفتیم و درو بستیم.

یاشار همون طور که پشت به ما، به سمت پذیرایی حرکت می کرد، گفت:

_ می دونستم که می تونی! معلوم شد که آنا اونقدرا هم تیز نیست و فقط بلوف میزنه؛ دیشب خیلی با اعتماد به نفس از خودش تعریف می کرد، ببینم وقتی بدونه مدارک سر جاش نیست، چی کار می کنه!

همین که حرفاش رو زد، چرخید و منو دید. چشماش پر از ترس شد و تو یه لحظه رنگش پرید؛ دستپاچه گفت:

_سلام آنا جان، خوش اومدی!

اشاره ای بهش کردم و گفتم:

- داشتی می گفتی ادامه بده!

یاشار خودش رو به اون راه زد و گفت:

_ چی!؟ من چیزی نگفتم!

نیشخندی زدم و گفتم:

- یاشار خان خیلی ببخشید من نمی دونستم که عمه من شباهت زیادی به تو داره!

سامان بلند خندید که با دیدن اخم های من خنده اش رو قورت داد و با چند تا سرفه جمعش کرد.

به یاشار نزدیک شدم و گفتم:

- من دیشب به تو چی گفتم!؟ گفتم که با دم شیر بازی نکن، ولی تو چه کاری کردی؟ صاف آمدی تو دهن شیر، حالا به نظر خودت باید باهات چی کار کنم!؟

یاشار با صدایی که از ترس می لرزید، گفت:

_می تونیم این مسئله رو با حرف زدن حل کنیم.

اسلحه ام رو در آوردم، به سمت یاشار گرفتم و گفتم:

-برو روی اون مبل بشین.

ولی یاشار به حرفم توجهی نکرد و دستاش رو جلو آورد و سعی می کرد که اسلحه رو از من بگیره؛ با اسلحه به زیر پاش شلیک کردم که با صدای ناهنجارش جیغی کشید و رفت، روی همون مبلی که گفته بودم، نشست.

از حالتش خنده ام گرفت؛ هرکس اون رو نمی شناخت، اصلا به فکرشم نمی رسید که یاشار قاچاقچی باشه، از بس بی جربزه و ترسو بود.

با نشستن یاشار به سامان گفتم:

- تا من بر می گردم، مواظب هر دوشون باش.

از اونا دور شدم و شماره کامی رو گرفتم؛ همزمان با بوق دوم،کامی مثل همیشه، شوخ و شنگ جواب داد:

_ سلام آنا جان! خوبی!؟ خوشی!؟

- کامی حوصله این مسخره بازیارو ندارم، یه آدرس برات می فرستم بیا اینجا و یاشار و رقیه رو ببر.

_ رقیه چه ربطی به یاشار داره؟ مگه دستشون تو یه کاسه بود!؟

- بله هم دست بودن، یاشار رو به همون جای همیشگی ببر، ولی رقیه رو یه جای امن ببر که کسی پیداش نکنه، بعدا باهات هماهنگ می کنم چی کار کنی.

_باشه، خیالت راحت من همه چیزو رو به راه می کنم.

-باشه.

تلفن رو قطع کردم، سامان رو صدا زدم و گفتم:

- هر دوشون رو، با طناب، محکم ببند و بعدم تنهاشون بزار و به عمارت برگرد.

بعد این حرف، کیفم رو برداشتم و از واحد یاشار بیرون اومدم؛ با خروجم از آپارتمان سوار ماشین شدم و به راننده گفتم که منو به عمارت برگردونه.

بعد از مدتی به عمارت رسیدم، به محض ورودم ثریا به استقبالم اومد و گفت:

_ خانوم مهمون دارید.

با تعجب پرسیدم:

- نگفتن کی هستن!؟

_ نه خانوم، فقط گفتن با شما کار دارن.

محکم و جدی گفتم:

- و شما هم باید هر کسی رو که گفت با من کار داره، به عمارت راه بدین!؟

ثریا که با لحن جدیم، ترسیده بود، با من من گفت:

_خانوم ببخشید، ما نمی دونستیم.

در حالی که به سمت پذیرایی می رفتم، گفتم:

- باشه برو، ولی دیگه تکرار نشه.

اونم از خدا خواسته زود به سمت آشپزخونه رفت.

وارد پذیرایی شدم، با ورودم مهمونا، که شامل دو پسر و یه دختر بودن، بلند شدن و سلام کردن.

سری به معنای سلام تکون دادم و به مبل ها اشاره کردم؛ خودمم روی مبل تک نفره مخصوصم، نشستم.

ثریا رو صدا زدم و به مهمونا اشاره کردم.

ثریا اومد و ازشون پرسید:

_ چی میل دارین براتون بیارم!؟

در این بین، تا ثریا ازشون بپرسه چی می خوان، زود یه آنالیز از چهره اشون کردم.

پسری که رو به روی من نشسته بود، غرور از سر تا پاش می بارید، ولی به جز غرورش خوشکل هم بود، یه چهره مردونه و جذاب داشت.

پسر بعدی که درست بغل پسر جذاب نشسته بود، چهره ای جذاب و جدی داشت که شیطنت هم ازش می بارید، ولی دختره چهره اش اونقدر معصوم بود، که آدم دلش نمی خواست ازش چشم برداره؛ تو طیف سنی من بود، ولی خیلی وقت بود که من دیگه دوست صمیمی نداشتم.

با یاد آوری دوستام، اشک تو چشام جمع شد، ولی نباید اجازه بدم که ببارن.

به هر سختی بود، خودمو کنترل کردم و سر صحبت رو باز کردم:

- خب، گفتن با من کار دارین، می شنوم!

پسر جذاب تک سرفه ای کرد و گفت:

_ حتما در جریانید که آقای عباسی، قرار بود براتون چند نفر پیدا کنن، تا جای چند تا از افرادتون که خیانت کرده بودن رو بگیرن.

- بله، در جریانم!پس از قرار معلوم، شما رو فرستاده، خودتون رو معرفی کنین.

پسر جذاب به خودش اشاره کرد و گفت:

_من ارمیا صادقی هستم .(با اشاره به پسر کنارش) ایشون سامیار مهدوی و(اشاره ای به دختر معصوم کرد)ایشون هم نامزد سامیار جان روژین سماواتی هستن.

سری تکون دادم و گفتم:

- حتما منو هم می شناسید! آنالیا محبی هستم،بزرگترین قاچاقچی ایران، که پلیس هم تا حالا نتونسته ردی از من بگیره.

شرایط کار با من خیلی سخته؛ یعنی اگه زرنگ بازی، خیانت و... ببینم، صد در صد و بدون شک، مجازاتتون مرگ خودتون و خانواده اتون هستش. نمی دونم اینارو آقای عباسی بهتون گفته یا نه، ولی حواستون رو جمع کنید. الانم ثریا رو صدا می زنم تا اتاقاتون رو بهتون نشون بده، شب به طور مفصل، جزئیات کارا و... رو بهتون می گم.

و پشت بند حرفم، ثریا رو صدا زدم.

ثریا هم با عجله، در حالی که نفس نفس می زد اومد؛ رو به ثریا کردم و گفتم: اتاقارو نشون مهمونا بده.

ثریا سری تکون داد و گفت:

_ چشم.

دیگه منتظر نموندم ببینم چی کار میکنن و به سمت اتاقم رفتم.

وارد اتاقم شدم و روی تخت نشستم.

لب تابم رو برداشتم و بعد از اینکه اطلاعات جدید رو ذخیره کردم، لب تاب رو خاموش کردم.

تلفنی که روی پاتختی بود رو برداشتم و به آشپزخونه زنگ زدم، به محض اینکه تلفن رو جواب دادن، بدون هیچ حرف اضافه ای گفتم:

- به ثریا بگید بیاد اتاق من، کارش دارم.

چند دقیقه بعد چند تقه به در خورد، چون می دونستم ثریاست، به گفتن بیاتو بسنده کردم.

جدی نگاهش کردم و گفتم:

- از امروز تو به جای رقیه، خدمتکار شخصی من هستی.

ثریا با متعجب گفت:

_ خانم پس رقیه چی می شه!؟

جدی و محکم گفتم:

- تو کاری به رقیه نداشته باش! رقیه زرنگ بازی در آورد و با دشمن من، هم دست شد، الانم جاییه که باید باشه! تو هم فکر نارو زدن به من رو از سرت بیرون بنداز وگرنه مثل رقیه می شی.

ثریا تند تند سر تکون داد و چیزی نگفت.

از جام بلند شدم و به سمت پنجره رفتم. نگاهی به بیرون انداختم وبه ثریا گفتم:

- می تونی بری!

ثریا هم خواست بیرون بره، ولی آخرین لحظه برگشت و گفت:

_ خانم میدونم نباید تو کارای شما دخالت کنم، ولی رقیه سه بچه قد و نیم قد داره، خانوم بهشون رحم کنید.

چرخیدم سمتش و نزدیکش شدم، برای اینکه مطمئنش کنم و از نگرانی درش بیارم، گفتم:

- اونو مجازات کردم، ولی مجازاتی که براش در نظر گرفتم، مرگ نبود. بچه هاش هم کنارش هستن، فقط نمی تونه با کسی ارتباط داشته باشه.

ثریا که حالا خیالش راحت شده بود، لبخندی زد و با چشمایی که نم اشک توشون دیده می شد، گفت:

_ خانوم میدونم در حدی نیستم که این حرفارو بزنم، ولی می دونستم اون قدرا هم که می گن، بی رحم نیستید!

برای اولین بار در این چند وقت لبخند واقعی، روی لبام نشوندم و گفتم:

- فقط اینو یادت نره که این حرفا،بین خودمون بمونه.

ثریا لبخند مطمئنی زد و گفت:

_ خانوم مطمئن باشید که این حرفارو از کس دیگه ای نمی شنوید و بین خودمون می مونه.

سری تکون دادم که گفت:

_ خانم اگه اجازه بدین من برم! چیزی لازم داشتید صدام کنین.

ثریا می خواست از اتاق بیرون بره که پرسیدم:

- حالا کی گفته من بی رحمم!؟

ثریا یکه خورده گفت:

_ هیچکس... خانم هیچکس نگفته.

از این لحن و پیچوندنش فهمیدم که فکر می کنه می خوام کسی که این حرف رو زده، تنبیه کنم، پس زیاد پاپیچش نشدم و گفتم:

- باشه! چند سالته؟

ثریا گفت:

_ 19سالمه!

پنج سال از من کوچیکتر بود! دومین سوالم روپرسیدم:

- نامزد داری؟

این بار از خجالت قرمز شد و با شرم گفت:

_ بله خانم، یه ماهه نامزد کردیم.

از خجالت، در مرز آب شدن بود، برای اینکه بیشترداز این خجالت نکشه گفتم:

- اوکی می تونی بری!

با رفتن ثریا، روی تخت نشتم و گوشیمو برداشتم، هندزفری رو به گوشی وصل کردم و تو گوشم گذاشتم، تا آهنگی رو که همیشه گوش می دم پخش کنم.

(میلاد بابایی♡منصرف شدم)

ﻣﻦ ﺑﺎ ﯾﻪ ﺩﻝ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺷﮑﺴﺘﮕﯽ ﻣﻨﺼﺮﻑ ﺷﺪﻡ ﺍﺯ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﺗﻮ ﮐﻨﺎﺭ ﺍﻭﻥ ﯾﻪ ﺑﯿﻘﺮﺍﺭ ﻣﻦ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﻭ ﻣﯿﮑﺸﻢ ﮐﻨﺎﺭ

ﺷﺪﻡ ﯾﻪ ﺣﺮﻑ ﺑﯽ ﮐﻼﻡ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻧﺴﺒﺘﻢ ﺷﺪ ﺩﺭ ﺣﺪ ﯾﻪ ﺳﻼﻡ

ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺟﺎﯼ ﺧﺎﻟﯿﺘﻮ ﯾﻪ ﻋﻤﺮ ﯾﺎﺩ ﺗﻮ ﺩﺍﺋﻤﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺗﻮ ﺗﻮﺍﻡ ﺟﺎﻣﻮ ﺧﺎﻟﯽ ﮐﻦ ﺍﯾﻨﺒﺎﺭ ﻭﺍﺳﻪ ﻣﻦ ﺑﯿﺎ ﯾﻪ ﮐﺎﺭﯼ ﮐﻦ

ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺟﺎﯼ ﺧﺎﻟﯿﺘﻮ ﯾﻪ ﻋﻤﺮ ﯾﺎﺩ ﺗﻮ ﺩﺍﺋﻤﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺗﻮ ﺗﻮﺍﻡ ﺟﺎﻣﻮ ﺧﺎﻟﯽ ﮐﻦ ﺍﯾﻨﺒﺎﺭ ﻭﺍﺳﻪ ﻣﻦ ﺑﯿﺎ ﯾﻪ ﮐﺎﺭﯼ ﮐﻦ

ﻧﻪ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﺑﻪ ﺣﺮﻑِ ﺗﻮ ﻧﺒﻮﺩ ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎﻡ ﺑﻪ ﺻﺮﻑِ ﺗﻮ ﻧﺒﻮﺩ ﺑﺎ ﺩﻟﻢ ﺍﮔﻪ ﻃﺮﻑ ﺑﺸﯽ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺗﻮﺍﻡ ﺗﻠﻒ ﺑﺸﯽ

ﺷﺪﻡ ﯾﻪ ﺣﺮﻑ ﺑﯽ ﮐﻼﻡ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻧﺴﺒﺘﻢ ﺷﺪ ﺩﺭ ﺣﺪ ﯾﻪ ﺳﻼﻡ

ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺟﺎﯼ ﺧﺎﻟﯿﺘﻮ ﯾﻪ ﻋﻤﺮ ﯾﺎﺩ ﺗﻮ ﺩﺍﺋﻤﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺗﻮ ﺗﻮﺍﻡ ﺟﺎﻣﻮ ﺧﺎﻟﯽ ﮐﻦ ﺍﯾﻨﺒﺎﺭ ﻭﺍﺳﻪ ﻣﻦ ﺑﯿﺎ ﯾﻪ ﮐﺎﺭﯼ ﮐﻦ

ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺟﺎﯼ ﺧﺎﻟﯿﺘﻮ ﯾﻪ ﻋﻤﺮ ﯾﺎﺩ ﺗﻮ ﺩﺍﺋﻤﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺗﻮ ﺗﻮﺍﻡ ﺟﺎﻣﻮ ﺧﺎﻟﯽ ﮐﻦ ﺍﯾﻨﺒﺎﺭ ﻭﺍﺳﻪ ﻣﻦ ﺑﯿﺎ ﯾﻪ ﮐﺎﺭﯼ ﮐن...

یکم بعد از تموم شدن آهنگ، چشام سنگین شدن و خوابم گرفت.

*****************************

_خانوم... خانوم... خانوم بیدار شین وقت نهاره.

چشامو باز کردم و ثریا رو بالای سرم دیدم؛ نگاهی به ساعت کردم که با دیدن ساعت بلند شدم و دستی تو موهای لخت و ابریشمیم کشیدم.

- باشه، الان میام.

ثریا رفت منم بلند شدم و لباسامو عوض کردم و به سمت اتاق غذاخوری، حرکت کردم.

همه سر میز نشسته بودن، سلامی کردم که همه جواب سلامم رو دادن.

بعد از اینکه خدمتکارا غذا هارو آوردن، به میز غذاها نگاه کردم؛ همیشه بیشتر از اون چیزی که باید غذا درست می کردن و بعد به دستور من، سامان قسمتی از غذاهارو، پایین شهر می بره و بین فقیر فقرا پخش می کنه.

هه... چه خلافکار با وجدانی، دچار دوگانگی شدم.

به قول ثریا، شاید اون طور که میگن بی رحم نباشم.

بعد نهار رو به همه گفتم:

- بیاین اتاق کارم.

و خودم جلوتر از همه رفتم؛ پشت سرم یکی یکی اومدن توی اتاق و روی مبل های جلوی میز کارم نشستن.

با تک سرفه ای صدام رو صاف کردم و با اولین حرفم ارمیا رو نشانه گرفتم:

- خب اینجایین که وظایفتون رو بدونین؛ بنابراین ارمیا از تو شروع می کنیم؛ تو مسئول ارتباطات و تنظیم قراردادا هستی.

یعنی وقتی به ما چند پیشنهاد معامله داده می شه، تو باید با در نظر گرفتن همه جوانب اون، میون اون قراردادا بهترینشون رو انتخاب کنی؛یعنی همونی که واسه ما سکد بیشتری داره.

روبه سامیار کردم و گفتم:

- سامیار تو مسئول محموله ها هستی؛ یعنی وقتی که ارمیا قرارداد رو تنظیم کرد تو باید دنبال راههای ورود و خروج محموله ها باشی و راه های امن رو پیدا کنی.

رو به روژین کردم و گفتم:دفاع شخصی بلدی؟

روژین گفت:بله بلدم.

جدی تر ادامه دادم:

- خوبه! تو همه جا با منی، پا به پای من! جایی لازم بود از هم محافظت می کنیم.

و این بار رو به همشون کردم وگفتم:

- تو این کار دوستی وجود نداره؛ یعنی دوست شدن با هر کسی ممنوعه! این کار شوخی بردار نیست؛ جزئیات یه محموله اندازه سر سوزن هم لو بره، اول تک تکتون رو مجازات می کنم.

این جا یک اتاق به اسم اتاق قرمز داره که اگه یکی کار اشتباهی کرد، سر از اونجا در میاره؛ البته امیدوارم کارتون به اونجا نرسه.

هر سه سرشونو، به معنای فهمیدن، تکون دادن. به پشتی صندلی تکیه دادم و گفتم:

- پس فردا یه مهمونی برگزار میشه که اونجا با یه نفر قرارداد می بندیم و این برای تو، ارمیا، فرصت خوبیه تا خودت رو نشون بدی.

ارمیا مغرورانه سری تکون داد و چیزی نگفت.

با این سر تکون دادناشون منو یاد زن عروسکی پنگوئن، تو کارتون ماداگاسکار ،میندازن.

یه بار دیگه با تاکید رو بهشون گفتم: اصلا، تاکید می کنم اصلا، نباید بدون اطلاع من کاری کنین، بدون راننده عمارتم جایی نمی رین، با راننده هم رفتین اول اطلاع می دین.

فردا که مهمونیه لباسهاتونو، دو طراح مد، که لباسهاشون از بهترین برندا و زیباترین مدلاست، میارن، برای شما پسرا و من و روژین آرایشگر میاد، پس لزومی نمی بینم که برای خریدن لباس و... از عمارت بیرون برین.

بعد از این که حرفام تموم شد، بهشون گفتم که می تونن برن و فعلا کاری باهاشون ندارم که اوناهم بلند شدن و پشت سرهم از اتاق بیرون رفتن.

فردا، توی مهمونی، باید رفتار تک تکشون رو زیر ذره بین بگیرم تا بدونم که رفتاراشون چطوره و قابل اعتماد هستن یا نه، چون نمی تونم با ندانم کاری یه نفر، کل باند رو به خطر بندازم.

از روی صندلی بلند شدم و راه اتاقمو در پیش گرفتم.

با ورودم به اتاق صدای زنگ گوشی ام رو شنیدم، با قدم های بلند خودمو به گوشی رسوندم و تماس رو برقرار کردم.

با برقراری تماس، صدای شوخ و شنگ کامی رو شنیدم:

_سلام آنا خانوم!

- سلام.

_تو خوبی!؟ منم خوبم!

- کاری داشتی؟

_باتو هم که نمیشه اصلا شوخی کرد! بله، کار داشتم! شنیده ام فردا شب مهمونیه، درسته!؟

- آره، درست شنیدی.

_افراد جدید اومدن!؟

- آره اینجان، تو مهمونی فردا شب می خوام امتحانشون کنم.

_کار خوبی می کنی، حواست بهشون باشه!

- حواسم هست، کاری نداری؟

_نه خداحافظ، مواظب خودت باش.

گوشی رو قطع کردم و روی تخت نشستم.

با خودم فکر کردم کار عقب افتاده ای ندارم،پس رفتم سراغ ایمیلام که خیلی وقت بود چکشون نکرده بودم.

با باز کردن ایمیلم در میان سیلی از ایمیل ها یه ایمیل چشممو گرفت.

نمی شناختمش و نمیدونستم کیه؛ایمیلو باز کردم که با نوشته:((نمیدونم کجایی؛خودتی خودت نیستی!زنده ای زنده نیستی!فقط اگر این ایمیل رو می بینی،مواظب خودت باش))

ناباور به ایمیل نگاه کردم و چند بار دیگه خوندمش؛خودش بود،خوده خودش.

ولی جای منو نمیدونستن؛ و همینش خوب بود نمی خواستم کسی بفهمه کجام و چیکار میکنم اینجوری هم واسه من بهتر بود هم واسه...

صدای در اتاق ریشه افکارم رو پاره کرد.

ثریا وارد اتاق شد و گفت:

_ خانم آقای رفیعی اومده.

رفیعی با من چیکار داشت؟تا جایی که یادم میاد وقتی محموله لو رفت،دیگه کاری با من نداشت.

با اینکه هنوز تو تعجب بودم رو به ثریا گفتم:

- برو پایین و تا میام ازش پذیرایی کن.

_ چشم خانوم

با رفتن ثریا منم بلند شدم و برای هزارمین بار ایمیل رو یه بار دیگه خوندم و با خودم گفتم:((آره هم خودمم هم زندم)).

و بعد از مرتب کردن لباسام با قدم هایی محکم و شمرده از اتاق بیرون رفتم و وارد پذیرایی شدم.

رفیعی که با شنیدن صدای کفشهام متوجه اومدنم شده بود،بلند شد و با لبخند سلامی کرد.

زیر لب سلامی کردم و اشاره ای به مبل کردم و گفتم:

- بشینید.

با نشستنش خودمم رفتم روی مبل همیشگی ام نشستم.

رفیعی با یکم این پا و اون پا کردن گفت:

_ آنا جان راستش باید یه محموله رو از ایران خارج کنیم؛میخواستم با هم قرارداد ببندیم.

پوزخندی زدم و گفتم:

- سر محموله قبلی قول مردونه دادید که دیگه با من کار نکنید؛چی عوض شده؟؟

رفیعی با لحنی که برای من شک برانگیز بود و بوی خوبی نداشت گفت:

_ گذشته ها گذشته من فهمیدم که کار افراد خودم بود و به شدت مجازاتشون کردم.

هه...کار افراد خودت؛منم که پشت گوشام مخملی!از کی تا حالا رفیعی انقد خودشو کوچیک می کنه که با وجود قولی که داده بیاد به من بگه بیا باز باهم کار کنیم،در حالی که من خودم به شخصه مطمئنم که کار افراد خودش نبوده!

نخواستم فک کنه شک کردم بنابراین گفتم:

- فردا شب مهمونی سمیعی خبرشو بهت میدم؛اونجا باهات سرمیز معامله میشینم.

لبخند پیروزی که رو لبای رفیعی نشست از چشام دور نموند.

بخند رفیعی بخند، بالاخره من که می فهمم چی تو سرت می گذره،هرچند حدسایی هم زدم.

رفیعی بلند شد و رفع زحمت کرد با رفتن رفیعی،ثریا پیشم اومد و گفت:

_ خانوم راستش مادرم مریضه.

با یاد آوری مامانم بغضم گرفت؛به سختی بغضمو کنترل کردم و پرسیدم:

- چرا مریضه؟

ثریا قطره اشکی از چشمش چکید و گفت:

_ خانوم چی بگم بیماری قلب داره،باید سریعا عمل شه ولی هزینه هاش اونقدر زیاده که صد سالم کار کنم این پول رو گیر نمیارم.

این بار شروع کرد به گریه کردن.

بلند شدم و رو به روش ایستادم درست نبود تو جایی که همه منو بی رحم و بی احساس میدونن این کارو بکنم ولی این دختر نیاز به همدردی داشت.

بغلش کردم اونم تو بغلم یه دل سیر گریه کرد؛گریه هاش دل سنگم آب می کرد،چه برسه به من که یه انسانم!

یکم که آرووم شد گفتم:

- هزینه عملش چنده؟

ثریا اشکاشو پاک کردو گفت:

_ 600میلیون تومن!

با خودم گفتم:((خدایا عدالتت رو شکر؛تو بالاشهر این600میلیون پولی نیست ولی به فاصله نیم ساعت از اینجا مردمی هستند که چون پول ندارند جونشونو از دست میدن؛خدایا این عدالت نیست.

با یه تصمیم آنی به ثریا گفتم:

- من خرج عمل و دوا و درمون مادرت رو میدم؛تو هم وسایلت رو جمع کن و برو.

ثریا جا خورد و گفت:

_ اما خانوم...

پریدم وسط حرفش و گفتم:

- اما و اگر نداره،الانم پا میشی میری پیش مادرت منم با وکیل هماهنگ می کنم بیاد کارای بیمارستانو رو به راه کنه.

ثریا با چشمایی که نم اشک توشون دیده می شد گفت:

_ خانوم تا عمر دارم مدیونتونم هیچ وقت لطفتونو فراموش نمی کنم.

جدی گفتم:

- الان وقت این حرف ها نیست،پاشو برو.

و دیگه فرصت هیچ حرفی رو بهش ندادم و پاشدم دوباره رفتم تو اتاقم.

پوسیدم تو این اتاق اه.

تا وقت شام خودمو با کارهای مختلف مشغول کردم ولی ساعت نمی گذشت که نمی گذشت.به محض اینکه وقت شام اومد،زودتر از همه سر میز بودم و حاضر و آماده نشسته بودم.

بعد پنج دقیقه بقیه هم که شامل ارمیا و سامیار و روژین می شد،اومدن و نشستن.

خدمتکار غذاهارو آورد و مشغول خوردن شدیم؛بعد از صرف شام روژین رو به من گفت:

_آنا خانوم ما می خوایم فیلم ببینیم اگه دوست دارید شما هم بیاید با ما ببینید.

اول خواستم یکم کلاس بزارم که نه حوصله این کارارو ندارم ولی وقتی به این جنبه فکر کردم که حوصلم سرمیره،بدون حرف نشستم رو مبل که از شانس عالیم ارمیادرست کنار من نشست.

البته زیادم برام مهم نبود.

با دیدن ژانر فیلم به غلط کردن افتادم که ای کاش تو اتاق از بیکاری می مردم ولی این خفت و خاری رو نمی دیدم.

با این که من خودمو تو جمع خیلی قوی جلوه می دادم ولی وقتی بحث فیلم ترسناک بود،اصلا یه آنای دیگه می شدم.

فیلم شروع شد فقط با دیدن تیتراژ داشتم از ترس قالب تهی می کردم.

ده دقیقه از شروع فیلم می گذشت و من رنگم پریده بود ولی از این نظر شانس آوردم که چون برقا خاموش بود کسی ندید که با حرفی که ارمیا دم گوشم زد فهمیدم که اشتباه می کردم.

ارمیا دم گوشم گفت:

_ آب قند بیارم خدمتتون.

سعی کردم خودمو لو ندم و ریلکس جوابشو بدم که زدم چششم کور کردم؛ یا لحن حق به جانبی گفتم:

- آب قند چرا؟ من که رنگم نپریده!

ارمیا پوزخندی زد و گفت:

_ آره همینطوره که میگی!

واقعا حرصم گرفت و رو برگردوندم که ای کاش برنمی گردوندم!چون همین که سرمو چرخوندم و درست همون وقت یه صحنه فوق العاده ترسناک بود؛ناخود آگاه جیغ بلندی کشیدم و این جیغ من مصادف شد با نگاه متعجب همه؛خاک توسرم،خیر سرم من قاچاقچی ام.

با همون یه ذره آبرویی که مونده بود، پاشدم و به اتاقم رفتم.

تو اتاق فقط خودمو فحش دادم که چرا نتونستم جلو خودمو بگیرم ولی آخرش خودمو قانع کردم که هل کردم.

تصمیم گرفتم بخوابم تا فکرم آروم بگیره.

♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡

با احساس تابش نور تو چشمام از خواب بیدار شدم تازه ساعت8:00بود.

امروز روز مهمونیه باید به ساینا و کامبیز بگم بیان و لباسارو بیارن؛امشبم باید مثله تمامه شبا بدرخشم چون من آنام.

رفیعی منتظر باش که دارم میام!

از رو تخت بلند شدم و بعد از مسواک زدن و... رفتم پایین. همه سر میز بودن منم بدون اینکه چیزی رو به روی خودم بیارم نشستم و سلام محکمی کردم.

بعد از خوردن صبحانه رو بهشون گفتم:

- امروز همونطور که گفته بودم مهمونیه؛بعد از نهار دو نفر لباسارو میارن و آمادتون می کنند.

بازم کله هاشونو تکون دادند و منو یاد ماداگاسکار انداختند.

به اتاقم برگشتم و شماره ساینارو گرفتم؛بعد سه تابوق جواب داد:

_سلام آنا جان خوبی عزیزم

- سلام خوبم.

_ایش دختره سنگ.

- حرف اضافه نزن؛امروز مهمونیه بهترین لباسای دخترونه و پسرونه رو بردار و با کامبیز بیاید اینجا. وسایل آرایشتم بیار.

_ باشه ولی چرا پسرونه؟

- برای دستیارام میخوام دو تا پسرن.

_آها؛اوکی من بعد نهار میام.

- باشه بای.

_بای

و قطع کردم. خواستم برم حموم که یاد ثریا افتادم و تصمیم گرفتم به سبحانی،وکیلم،زنگ بزنم.

شماره شو گرفتم و بعد از چند ثانیه گوشیو جواب داد:

_سلام خانوم محبی.

- سلام آقای سبحانی

_بله دخترم کاری داشتی؟

با گفتن دخترم احساس کردم یه چیزی تو دلم تکون خورد؛خیلی وقت بود این کلمه رو نشنیده بودم.

- بله آقای سبحانی میخواستم بدونم کارای بیمارستان چی شد؟

_کارارو کردم و پول عمل رو واریز کردم قراره فردا عملش کنن.

- اوکی فقط پیششون باشید نمی خوام تنها بمونن.

_باشه حتما نگران نباشید؛خداحافظ

_خداحافظ

امیدوارم که مادر ثریا زود خوب بشه و تو جوونی،غم بی مادری رو نکشه!

آهی از ته دل کشیدم و به حموم رفتم یکم تو وان موندم و چشامو بستم.

سعی کردم ذهنمو برای چند لحظه هر چند کوتاه، از همه چی پاک کنم.

و به یاد قدیما یه موزیک بزارم.

تا تموم شدن موزیک تو وان موندم و بعدش حموم کردم و بیرون اومدم.

از حموم که بیرون اومدم،بعد از زدن لوسیون بدن و کرم مرطوب کننده،لباسامو پوشیدم و رو تخت نشستم و بی هدف به دیوار روبه روم خیره شدم.

بعد نهار ساینا اومد و یه عالمه لباسم با خودش آورده بود. از بین لباسا یه لباس قرمز دکلته که تا زیر باسن تنگ بود و از زیر باسن دامنش کلوش می شد و دنباله داشت چشممو گرفت و اونو برداشتم.

روژین هم یه لباسی که یقه اش زیاد باز نباشه برداشت.

یه لباس توری صورتی کثیف که زیرش ساتن به همون رنگ و روی کمرش یه کمربند طلایی داشت. از همون ساتن و تور تا بالای سینه ها بود و از بالای سینه ها یه تور صورتی به صورت دو بند که نسبتا پهن بودند و روی اونا گلای صورتی داشت. لباس اونم خوشکل بود.

ساینا اول روژین و نشوند و دست به کار شد و یه آرایشی که زیاد غلیظ نبود بر صورتش نشوند. موهاشم جمع کرد و فقط جلوی موهاش رو که بیرون آورده بود یکم موج دار کرد و روی موهاشو یه تل با گلای صورتی زد.

بعد اتمام کار روژین ساینا انگشتشو به نشونه لایک بهش نشون داد و گفت:

_ خیلی خیلی خیلی خوشکل شدی!نامزدت عاشقت میشه.