کتاب کهنه را درون کوله سنگینم گذاشتم. حس شومی از درون به جانم افتاده بود.
آدرس مچاله شده را ازته بارانیم بیرون اوردم و به ادرس پیچ درپیچش خیره شدم. اگر یک امروز تیرداد را گول می زدم به هیچ جای دنیا بر نمی خورد.
با اینکه عاشق کتاب خواندن بودم؛ اما وقتی آن کت مانتویی تنگ را می پوشیدم و کنار خیابان با آن کوله سنگین شبیه یک دختربچه گلفروشی بودم که به جای گدایی پول کتاب می فروختم.
با صدای آرام مهربانی گفتم:
-اگه منو به این آدرس برسونی، من قول میدم که دست مریم رو تو دستت بزارم.
سامی با دقت به ادرس عجیب وغریب نگاهی انداخت.
-قول صد در صد میدی؟
به چشمان باباقوریش که ازدرون آینه ماشین روحم را دریل می کرد چشم غره
رفتم.
-حالا یه لطف چسکی می خوای بهم بکنی صد تا شرط میخوای بزاری؟
نگاهش شبیه پسربچه های تخس و شیطان شد.
-خیلی خب. ولی اگه تیرداد خان آمپرچسبوند پای خودته ها!
همه بدبختهای دنیا پای من بیچاره بود. اگر دستم به حبیب نسناس برسد پوستش را غلفتی ازهرچهارجهت می کندم و درونش را از تپاله های گاو و بز سندی ها می ریختم.
سام دوباره صدای آهنگ خز جواد یساری را بالا برد و شیشه های تق ولق پیکان گوجه ای با موتور پراید را لرزاند.
سام بعد از عبور از کوچه های توسری خورده مان به محله های گل و گشاد خوش آب رنگ از مابهتران رسید.
طیاره اش را جلوی آپارتمان نوساز و شیک چند طبقه متوقف کرد. حس می کردم من و سام و طیاره اش وصله ناجوری برای شان و منزلت این محله بودیم.
سام با دهانی باز به نمای شیشه ای ساختمان زل زد و با طعنه گفت:
-آبجی اینجا میتونی گونی گونی کتاب بفروشی!
لحظه ای خودم را با کوله پشتی پر کتاب بر دوشم تصور کردم که برای فروش کتاب به خانه های مجلل می روم و زهرخندی تلخ بر صورتم نقش بست.
-برای فروش کتاب نیومدم. دنبال خبری از برادرانچوکم اومدم.
کیف سنتی کوچکم را از میان خرت و پرتهای صندلی عقب برداشته وسری برای سام تکان دادم.
سام دستی به لبه سبیل های آویزانش کشید.
-آبجی می خوای اینجا منتظرت بمونم؟
-نگران نباش. من گلیم خودم رو می تونم از آب بیرون بکشم!
سام دستی به معنای زنگ زدن برایم تکان داد و بادود سیاهی که از اگزوز طیاره اش بلند شد و چند دقیقه بعد با ماشین مدل بالای قرمز رنگی کورس می داد.
دوباره لای کاغذ مچاله را باز کردم. خط خرچنگ و قورباغه ای اسم کتایون مجد مثل تبری بر چهار پاره و استخوانم بود.
تنها درس مفیدی که از فروشندگی برایم باقی مانده بود دزدکی وارد شدن به ساختمانهای پرنگهبان بود.
خانه کتایون درطبقه پنجم بود. گویا به پاهایم زنجیری سنگین بسته بودند که قدم های آخر را جان نداشتم تا تمام کنم.
برای پرده برداشتن از رازهای برادرم شهامت داشتم؟
اگرحبیب از زندگی نکبت بارمان، از من و زرینه بدون رد و نشانی فرار کرده بود؛ پس
من مزاحم زندگیش می شدم.
دستم روی زنگ خشک شد. نگرانی و دلشوره لعنتیم چون هشت پایی دوباره راه تنفسم را بست.
پشت پلکهایم از سیاهی قیرگون پر شد. دردی چون دشنه تمام جانم را خلید.
زنگ در را به امید دیدن صورت رنجور برادرم فشردم.
لحظه ای به درازای ابدیت طول کشید تا در باز شد و صورت بنفش و خونمرگ شده زنی با موهای سیاه افشان پدیدار شد.
دست راستش با آتل وبال گردنش بود.
با چشمانی سرریز شده از ترسی دهشتباردستم را گرفته ومثل سیاهچاله مرا به درون آپارتمان کشید.
با صدای زنی شکسته و به دم جنون رسیده گفت:
-آدرس اینجا رو از کی گرفتی؟کسی دنبالت نکرد؟ نکنه از آدمای اون کارون زنگنه یی؟
دستم را رها کرده و مانند کودکی ترسیده دور خودش گشت و در سالن بزرگ خانه گو و گور شد.
سالن جز چند مبل راحتی درونش اثاثیه دیگری نداشت.
برای یافتن نشانی از حبیب به اطرف چشم چرخاندم.
تله پاتی مشترک بین من و برادر دوقلویم می گفت که حبیب در هوای این خانه نفس کشیده بود.
کابینت های سفید آشپزخانه را باز کردم جز چند بشقاب و دوتا ماگ لب پر چیزی نیافتم.
این زن با اکسیژن شکمش را پر می کرد؟
از تنها اتاق اپارتمان صدای خنده های شیطانی و غیرانسانی گوشهایم را خراش می داد.
با ترسی که ته جانم لانه کرده بود در را به آرامی باز کردم. اولین چیزی که نظرم را جلب کرد تابلوی شکسته شده عروس و داماد روی زمین بود.
صورت درهم مچاله شده برادرم درون عکس بهم دهان کجی می کرد.
کتایون کنارشکسته های تابلوی عکس مثل جنین درخود مچاله شده بود.
شبیه زنان شوهر مرده در جنگ مویه می کرد:
-حبیب چند هزاربار بهت گفتم گول مارکو نخور...بابا تو روخدا منو نزن! من عاشق حبیبم.
حبیب...حبیب من می ترسم. اون آدم رحم نداره. همه مارو می کشه. حبیب جان...
تخت دونفره و پرده های سرخ رنگ آتش باز به نگرانیم دهان کجی کردند.
همه شواهد و مدارک از بریدن برادرم از من و زندگی گذشته مان داشت.
او یک شب پاییزی همه خاطرات و دلبستگی هایمان را درون چمدان کهنه گذاشت و مرا به امید زرینه دیو صفت رها کرده بود.
این زن عقل رمیده از سر، زن برادر عزیزم بود.
نفرت و دلسوزی همزمان دردیگ وجودم جوشید.
با پا ضربه ای به پای کتایون گمشده در اوهام زدم.
- زنک به خودت بیا.
آدرس مچاله شده را ازته بارانیم بیرون اوردم و به ادرس پیچ درپیچش خیره شدم. اگر یک امروز تیرداد را گول می زدم به هیچ جای دنیا بر نمی خورد.
با اینکه عاشق کتاب خواندن بودم؛ اما وقتی آن کت مانتویی تنگ را می پوشیدم و کنار خیابان با آن کوله سنگین شبیه یک دختربچه گلفروشی بودم که به جای گدایی پول کتاب می فروختم.
با صدای آرام مهربانی گفتم:
-اگه منو به این آدرس برسونی، من قول میدم که دست مریم رو تو دستت بزارم.
سامی با دقت به ادرس عجیب وغریب نگاهی انداخت.
-قول صد در صد میدی؟
به چشمان باباقوریش که ازدرون آینه ماشین روحم را دریل می کرد چشم غره
رفتم.
-حالا یه لطف چسکی می خوای بهم بکنی صد تا شرط میخوای بزاری؟
نگاهش شبیه پسربچه های تخس و شیطان شد.
-خیلی خب. ولی اگه تیرداد خان آمپرچسبوند پای خودته ها!
همه بدبختهای دنیا پای من بیچاره بود. اگر دستم به حبیب نسناس برسد پوستش را غلفتی ازهرچهارجهت می کندم و درونش را از تپاله های گاو و بز سندی ها می ریختم.
سام دوباره صدای آهنگ خز جواد یساری را بالا برد و شیشه های تق ولق پیکان گوجه ای با موتور پراید را لرزاند.
سام بعد از عبور از کوچه های توسری خورده مان به محله های گل و گشاد خوش آب رنگ از مابهتران رسید.
طیاره اش را جلوی آپارتمان نوساز و شیک چند طبقه متوقف کرد. حس می کردم من و سام و طیاره اش وصله ناجوری برای شان و منزلت این محله بودیم.
سام با دهانی باز به نمای شیشه ای ساختمان زل زد و با طعنه گفت:
-آبجی اینجا میتونی گونی گونی کتاب بفروشی!
لحظه ای خودم را با کوله پشتی پر کتاب بر دوشم تصور کردم که برای فروش کتاب به خانه های مجلل می روم و زهرخندی تلخ بر صورتم نقش بست.
-برای فروش کتاب نیومدم. دنبال خبری از برادرانچوکم اومدم.
کیف سنتی کوچکم را از میان خرت و پرتهای صندلی عقب برداشته وسری برای سام تکان دادم.
سام دستی به لبه سبیل های آویزانش کشید.
-آبجی می خوای اینجا منتظرت بمونم؟
-نگران نباش. من گلیم خودم رو می تونم از آب بیرون بکشم!
سام دستی به معنای زنگ زدن برایم تکان داد و بادود سیاهی که از اگزوز طیاره اش بلند شد و چند دقیقه بعد با ماشین مدل بالای قرمز رنگی کورس می داد.
دوباره لای کاغذ مچاله را باز کردم. خط خرچنگ و قورباغه ای اسم کتایون مجد مثل تبری بر چهار پاره و استخوانم بود.
تنها درس مفیدی که از فروشندگی برایم باقی مانده بود دزدکی وارد شدن به ساختمانهای پرنگهبان بود.
خانه کتایون درطبقه پنجم بود. گویا به پاهایم زنجیری سنگین بسته بودند که قدم های آخر را جان نداشتم تا تمام کنم.
برای پرده برداشتن از رازهای برادرم شهامت داشتم؟
اگرحبیب از زندگی نکبت بارمان، از من و زرینه بدون رد و نشانی فرار کرده بود؛ پس
من مزاحم زندگیش می شدم.
دستم روی زنگ خشک شد. نگرانی و دلشوره لعنتیم چون هشت پایی دوباره راه تنفسم را بست.
پشت پلکهایم از سیاهی قیرگون پر شد. دردی چون دشنه تمام جانم را خلید.
زنگ در را به امید دیدن صورت رنجور برادرم فشردم.
لحظه ای به درازای ابدیت طول کشید تا در باز شد و صورت بنفش و خونمرگ شده زنی با موهای سیاه افشان پدیدار شد.
دست راستش با آتل وبال گردنش بود.
با چشمانی سرریز شده از ترسی دهشتباردستم را گرفته ومثل سیاهچاله مرا به درون آپارتمان کشید.
با صدای زنی شکسته و به دم جنون رسیده گفت:
-آدرس اینجا رو از کی گرفتی؟کسی دنبالت نکرد؟ نکنه از آدمای اون کارون زنگنه یی؟
دستم را رها کرده و مانند کودکی ترسیده دور خودش گشت و در سالن بزرگ خانه گو و گور شد.
سالن جز چند مبل راحتی درونش اثاثیه دیگری نداشت.
برای یافتن نشانی از حبیب به اطرف چشم چرخاندم.
تله پاتی مشترک بین من و برادر دوقلویم می گفت که حبیب در هوای این خانه نفس کشیده بود.
کابینت های سفید آشپزخانه را باز کردم جز چند بشقاب و دوتا ماگ لب پر چیزی نیافتم.
این زن با اکسیژن شکمش را پر می کرد؟
از تنها اتاق اپارتمان صدای خنده های شیطانی و غیرانسانی گوشهایم را خراش می داد.
با ترسی که ته جانم لانه کرده بود در را به آرامی باز کردم. اولین چیزی که نظرم را جلب کرد تابلوی شکسته شده عروس و داماد روی زمین بود.
صورت درهم مچاله شده برادرم درون عکس بهم دهان کجی می کرد.
کتایون کنارشکسته های تابلوی عکس مثل جنین درخود مچاله شده بود.
شبیه زنان شوهر مرده در جنگ مویه می کرد:
-حبیب چند هزاربار بهت گفتم گول مارکو نخور...بابا تو روخدا منو نزن! من عاشق حبیبم.
حبیب...حبیب من می ترسم. اون آدم رحم نداره. همه مارو می کشه. حبیب جان...
تخت دونفره و پرده های سرخ رنگ آتش باز به نگرانیم دهان کجی کردند.
همه شواهد و مدارک از بریدن برادرم از من و زندگی گذشته مان داشت.
او یک شب پاییزی همه خاطرات و دلبستگی هایمان را درون چمدان کهنه گذاشت و مرا به امید زرینه دیو صفت رها کرده بود.
این زن عقل رمیده از سر، زن برادر عزیزم بود.
نفرت و دلسوزی همزمان دردیگ وجودم جوشید.
با پا ضربه ای به پای کتایون گمشده در اوهام زدم.
- زنک به خودت بیا.
زهرا
00عالی عالی جلد دومش اماده هست؟