پایگاه ویژه (جلد دوم) به قلم سارا هاشمی (اعتماد)

- کجا؟
- تو خیابون!
- سهند!؟
سهند نفس عمیقی کشید:
- یه جا بهم آدرس بده ! چیزی نمی خورم ...
آلما مثل همیشه چند ثانیه به جمله اش فکر کرد!
- نفهمیدم!
- البته اگر حال داری، بیکاری ! اگر ... دوست داری !
از سهند بیشتر از این هم توقع نداشت تا دلتنگی اش را به گوشش برساند.
- هم حال دارم ، هم بیکارم و هم دوست دارم! هوا سرده اما، یا باید بریم کافه ای جایی، یا این که ...
می خواست اسم خانه را بیاورد اما ترجیح داد، سکوت کند تا سهند بپرسد:
- یا ؟
- نمی دونم خب ! دیگه جایی نمی شه رفت که! تو هم می گی چیزی نمی خوری!
- زوده!
- آره !
سهند نفس عمیقی کشید:
- من نزدیک خونه ات هستم ... نرسیده به میدون منتظرتم ..
آلما تنها باشه ای گفت و تماس قطع شد. اصلا فکرش را هم نمی کرد امروز را این جور به اتمام برساند! دیدن سهند، ضربان قلبش را بالا برده بود. آن قدر دلتنگش بود که با تمام سرعتی که ترافیک خیابان اجازه می داد، رانندگی کرد تا چند دقیقه ی بعد، ماشینش را پشت ماشین سهند پارک کند! سهند به در ماشین تکیه زده و به او نگاه می کرد! سریع از ماشین پیاده شد و با همان لبخند همیشگی ، رو به روی سهند ایستاد:
- سلام! خوبی؟
- سلام! چند بار می پرسی؟!
سهند در ماشین را باز کرد و سوار شد:
- بشین ... هوا سرده ..
آلما ماشین را دور زد و زمانی که سهند مشغول تنظیم صندلی اش بود، سوار شد.
- هوا خیلی سرد شده! برف تو راهه!
سهند نیم تنه اش را مثل او چرخاند و بی توجه به دردی که خط اخم را روی پیشانی اش انداخت، جواب داد:
- زمستونه ها! الان نباره کی بباره؟ از پایگاه چه خبر؟
آلما شانه اش را بالا انداخت:
- هیچ! خوبه همه چی ... جای شما خالیه فقط!
چشمکی به سهند زد تا او نگاهش را به رو به رو بدوزد:
- خوبه!
احساس پیچیده ای داشت! آن همه شوق، حالا که کنار آلما بود، هیچ شده بود! حال خودش را می فهمید. حس هایش آزارش می داد. دست روی صورتش کشید و با صدای آلما دوباره نگاهش کرد:
- چرا این قدر کلافه ای؟ خسته شدی؟
-ـ ....
- ها سهند؟ این جور خودتو آزار می دی! به نظرم با سرهنگ صحبت کن، بیا حداقل چند ساعتی رو توی روز پایگاه!
سهند نفس عمیقی کشید:
- نمی شه! خلاف مقرراته! من نمی تونم بیام پایگاه پامو بندازم رو پام!
- سخت می گیری! به نظرم می شه!
خونسردی آلما و دردی که برای حال الانش نبود، اعصابش را بهم ریخت:
- خیلی خب ! ممنون! بفرما برو خونه ات!
ماشین را روشن کرد و آلما با تعجب پرسید:
- چی شد؟
- هیچی ! بفرما برو ! می خوام برگردم!
- همین ؟!
چشم های عصبانی و دلگیر سهند، به صورتش دوخته شد:
- بله همین! بفرما!
نگاهش را بعد از این همه مدت، آلما به خوبی می شناخت. عصبانیتش را درک می کرد. باید صبور می شد، این تنها جمله ای بود که بارها با خودش در روز تکرار می کرد. لبخند زد و بی توجه به نگاه سهند، سرش را روی بازوی او گذاشت:
- همینم برای من خوبه!
گرمای تنش را سهند حس کرد. کشش تنش بیشتر از قبل شده بود و نمی خواست بی قرارش کند:
- پاشو برو پایین!
- چند دقیقه! دلم برات تنگ شده بود! تو چی ؟
سهند جواب نداد تا او سرش را کمی بالا بگیرد و نگاهش روی گردن و صورت سهند بچرخد:
- می دونم دلت برام تنگ شده بود!
اخم و خشمی که میان چشمان سهند می درخشید هم نتوانست مانع خنده اش شود. انگشتانش بالا رفت و به آهستگی روی چانه ی سهند حرکت کرد:
- دوستت دارم سهند! چه بداخلاق باشی چه خوش اخلاق!
سهند می خواست سرش را عقب بکشد اما دستان آلما نگذاشت:
- نرو! باید حتما بهت بگم محتاجتم؟ اون وقت خودتم دلتنگی، از دست من ناراحت بشی؟
سهند چشمانش را روی هم گذاشت.
- من نمی خوام آزارت بدم سهند. اینو نه به تو، که به خودم قول دادم!
حرف هایش، آب خنکی بود روی آتش خشمی که بی جهت زبانه می کشید! از دست خودش بیشتر ناراحت و دلگیر بود. از این حس های متناقض و درمانده اش ... نفسش شبیه یک آه عمیق، بیرون آمد.