رمان راهی برای دست یافتن به قلم black.star

درستِ که خیلی شرِ ولی خیلی دوستش دارم و ترجیح می‌دم که بمیرم ولی بلایی سرشون نیاد. درست مثل هشت سال پیش که با جون خودم نجاتشون دادم و باعث شدم خودم زجر بکشم و اون ها در رفاه کامل باشن و بهشون اسیبی وارد نشه. بهشون می‌گم که اسم پدر و مادرمون رو نبرن چون اون‌ها باعث عذاب من شدن، اون‌ها باعث این شدن که من یه قاتل بشم، یک تیکه از سنگ بشم. اون ها باعث شدن راهم توی این جور زندگی باز بشه. توی این هشت سال خودم رو قوی کردم، هرچی بود و نبود رو یاد گرفتم. البته کنار اون عذاب‌ها،
به خواهرهام می‌گم که بیرون نرن و با کسی ارتباط نداشته باشن. به خاطرِ این که دشمن‌های من به اون‌ها نزدیک نشن و اون‌ها هم به خاطر من توی خطر نیوفتن.
از کارم چیزی نمی‌گم چون می‌ترسم بفهمن که چه کسی هستم و با شنیدن کاری که پدر و مادرمون انجام دادن مثل من بشن و از زندگی کردن بدشون بیاد و خودشون رو نابود کنن.
نمی‌خوام زندگی‌شون مثل من بشه حداقل من بسوزم. دوست دارم اون‌ها زندگی کنن و آرامش داشته باشن. خودم رو با جذبه نشون می‌دم که حرفی روی حرفم زده نشه.
دلیل این که اسم من با اون ها فرق داره به خاطرِ این که اسمم رو پدرم گذاشته روم اون هم به دلیل چشمام. برای همین نمی‌خواستم اسم اون‌ها شبیه من بشه و با کمک امیر اسم توی شناسنامه‌هاشون رو عوض کردیم و گذاشتیم دلارام و دل‌آرا تا دشمن‌هامون هم نفهمن که این‌ها خواهرهای من هستن چون اسم قدیمشون رو می‌دونن.
از افکار در اومدم و به اتاقم رفتم و روی تختم دراز کشیدم وبعد از چند دقیقه خوابم برد.

***
دلارام:
به گوش‌هام اعتماد نداشتم باور نمی‌کنم که ستاره این حرف‌ها رو زده باشه ولی احساس می‌کنم این حرف‌ها رو الکی زده. اما هر چه بهش فکر می‌کنم می‌بینم که موقع حرف زدن نه لبخند داشت نه اخم پس به گمونم راستِ. وای نمی‌دونم اصلا ولش کن کی حال فکر کردن داره؟
روی تخت دراز کشیدم که صدای گوشیم بلند شد. برش داشتم و به صفحه‌ش نگاه کردم، دانیال بود. پیام رو باز کردم نوشته بود:
- خوبی؟
- عالی چرا باید بد باشم.
- معلومِ، چون با کسی مثل منی که به هر دختری افتخار نمی‌دم.
- اعتماد به آسمانت من رو کشتِ یه وقت گرمیت نشه.
- نگران نباش چیزهای سرد می‌خورم.
- زیاده روی نکنی من حال دل درد جمع کردن ندارم.
- اشکال نداره می‌گم یکی دیگه بیاد حالم رو خوب کنه.
- اون کیِ؟
- یه دختر دیگه.
با این حرفش ناراحت شدم ولی نمی‌خواستم کم بیارم.
- چه بهتر من هم از شر تو راحت می‌شم.
- یعنی تو ناراحت نمی‌شی؟
- نه چرا باید ناراحت بشم؟
- همین جوری. اصلا یه چیزی اگر راست می‌گی که ناراحت نیستی پارتی شب پنج‌شنبه که خیلی‌ها می‌آن بیا، قبول؟
با این حرفش موندم چی بگم. اگر بگم آره ستاره جنازم رو وسط خونه می‌ندازه اگر بگم نه جلوی دانیال کم می‌آرم. چی کار کنم؟ ولی نمی‌تونم جلوش
کم بیارم پس قبول کردم بعدش هم خداحافظی کردم. گوشیم رو برای فردا کوک کردم. قرارِ فردا گردش بریم تا از اطرافمون نقاشی کنیم. عاشق این کارم بعد از کوک کردن گوشیم چشمام رو روی هم گذاشتم وبه سه نشد که خوابم برد.
با صدای هشدار گوشیم بیدار شدم. از تخت اومدم پایین. به سمت دست‌شویی رفتم و دست و صورتم رو شستم تا از خواب آلودگی بیرون بیام. دل‌آرا امروز
کلاس نداشت پس بیدارش نکردم. دست و صورتم رو خشک کردم و حولم رو آویزون کردم. سمت کمدم رفتم و درش رو باز کردم. خب امروز چی بپوشم؟
امروز تیپ آبی می‌زنم. شلوار لی که از نظر تنگی زیاد نبود برداشتم. مانتوی آبی نفتی و کفش آبی و شال آبیمم برداشتم و شروع به پوشیدنشون کردم.
خودم رو توی آینه نگاه کردم، چه جیگری شدم من الهی دل‌آرا فدات شه. از روی میز آرایشی برق لبم رو برداشتم و روی لبم کشیدم. بعد از این که با رضایت
خودم رو توی آیینه دیدم از جام بلند شدم. کیفم رو برداشتم و از اتاق زدم بیرون.
من عادت ندارم صبحانه بخورم پس از مغازه خوراکی می‌گیرم توی راه می‌خورم.
آرام قدم زنان به در واحد رفتم. در رو باز کردم اومدم بیرون مثل این دزد‌ها راه رو طی کردم به اسانسور رسیدم که همان موقع باز شد.
حاضر بودم از پله‌ها برم تا این‌که با این پسر همسایه واحد پایینی توی اسانسور باشم.
متاسفانه دیگه برای راه کج کردن دیر بود پس به اجبار سوار اسانسور شدم کلید همکف رو زدم. منتظر موندم و به صفحه‌ی مانیتور اسانسور نگاه کردم.
ایول! در آسانسور باز شد. سریع ازش بیرون اومدم چون اگر یکم دیگه می‌موندم هیچی ازم نمی‌موند از بس که یارو نگاه کرد.
از در آپارتمان خارج شدم و هوایی تازه کردم.
دانشگاهم نزدیک به این جا پس با پای پیاده می‌رفتم. حدود ربع ساعت توی راه بودم که به دانشگاهم رسیدم. راه کلاسم رو در پیش گرفتم از راهرو گذشتم.
وارد کلاس شدم.
سارا و ساناز و مهنازو مهنوش به سمتم آمدن. رفیق‌های شیشی منن خیلی دخترای گلی‌ان. شوخن و با من خیلی سازگاری دارن.
سارا: تو خجالت نمی‌کشی به شویت سلام نمی‌کنی؟
- اول سلام بعدش کلام شوورم.
ساناز: مامان بابایی منو دعوا کرد.
- چرا دختر نازم رو دعوا کردی ؟
سارا: چون اون هم مثل مامانش سر به هواست امروز رفتم از توی دست شویی جداش کردم مگه می‌اومد بیرون؟
- خب شاید کار خصوصی داشت.
سارا: من که می‌دونم کار خصوصیش چیِ.
- خیلی خب می‌ذاری با بقیه سلام کنم؟
- نه.
- مرگ.
مهناز: ولش کن خواهرم خون خودت رو کثیف نکن.
- سلام آبجی گلم.
مهناز : سلام خواهر خلم.
من: بی تربیت به من می‌گن ابراز احساسات کن اصلا تو لیاقت محبت‌های من رو نداری.
بعدش روم رو با حالت قهر ازش برگردوندم.
مهنوش: سلام پس سلامت کو؟
- مامان تو دیگه ول کن سر اول صبحی ریختین سرم می‌گین سلامت کو بابا خو یه چیز دیگه بگین.
مهنوش: بدبخت شوی آینده تو نمی‌دونه که با چه کسی داره می‌ره زیر یک سقف.