رمان ویرانگر تنهایی به قلم مارل_ع_ز

ژانر: #عاشقانه #اجتماعی #طنز

خلاصه :

من ويرانگر تنهايى ام.

بگذار تنهاييت را به ويـرانى كشانم.

براى عشقت تمنا مى كنم اما خار نمى شوم.

آنگاه كه عشقم تو را مى خواند به راهم گام نه.

زير بال هايم اگر پناهت مى دهم تمكين كن.

با تو اين راه را مى روم پناهم ده تا بى پناه نمانم

ماتيسا_Matisa

-فرار كن ماتيسا.

فرار كن.

ترسى به جونم افتاد كه كل بدنم به لرزه افتاد.

فقط مى دويدم.

از ترس قالب تهى كردم.

صداش،حرفاش تو سرم اكو شد.

هنوز همه چى توسرم مى چرخه.

فروزان فر:مى دونى رويا من نابود مى كنم كسى رو كه بخواد برام زيرابى بره.

فرقى نمى كنه زنم باشه يا دخترم يا هر خَر ديگه اى.

ديگه منو خوب مى شناسى؛مگه نه؟

چاقو رو لب مادرم مى كشيد.

مامانم آروم ايستاده بود و به چاقوى توى دست فروزان فر نگاه مى كرد.

-ماتيسا كجاست؟

نمى بينمش.

مى دونى اگه پيداش كنم ديگه رحمى نمى كنم.

مگه نه؟

رويا:ماتيسا رو مى خواى چى كار؟

داد زد:

-گفتم كجا قايمش كردى؟

-نيست رفته اين اطراف قدم بزنه.

-كه قدم بزنه.

كشيده ى محكمى به مادرم زد كه افتاد رو زمين.

داشت از در مى رفت بيرون كه...

لعنت به موبايلى كه بد موقع زنگ مى خوره.

پوزخندى زد و در كمد رو باز كرد.

چاقوش رو بالا آورد و من بى اختيار از كمر خم شدم و سريع از كمد خارج شدم.

رويا:فرار كن ماتيسا .

فرار كن.

پله هارو دو تا يكى پايين مى رفتم.

فروزان فر:نذاريد در بره بگيريدش.

رعد و برق وحشت ناكى زد و ترس من چند برابر شد.

چند برابر از آسيب رسيدن به مادرم.

فرستاده شدنم به خونه پسراى پولدار و اربابزاده يا فرستاده شدنم به دبى.

انقدر تند مى دوييدم و يك نفس كه نفهميدم تو جاده ام.

بارون تندى مى باريد و باد سردى مى وزيد.

دنبالم بودن و من فقط مى دوييدم.

در حال رد شدن از جاده بودم كه با بوق ماشينى ايستادم و نورش چشممو زد.

صداى كشيدن لاستيكش رو زمين گوشم رو آزرد.

سعى كردم تعادلم رو حفظ كنم كه نيافتم اما نتونستم و افتادم زمين.

در ماشين باز شد و پسرى ازش پياده شد و اومد بالا سرم.

با تندى گفت:

-كورى مگه؟

آدم يهو مى پره جلوماشين؛وسط جاده؟

اصلاً متوجه زمان و حرفاش نبودم.

بايد مى رفتم.

الان بهترين موقعيت بود.

-واى سرم.

پام.

نمى تونم تكونش بدم.

-چرا چرت مى گى؟

من كه بهت نزدم.

داد زدم:

-من درد دارم.

-تو يكى رو كم داشتم فقط.

كم بود جن و پرى ايشون از جاده پريد.

صداى ماشين مى اومد.

تندى دستشو زير زانو هام گذاشت و با دست ديگش زير كمرمو گرفت و بلندم كرد.

انداختم تو ماشين و سريع سوار شد.

دليل عجلش رو نمى دونستم.

فقط گاز مى داد و مى رفت.

-چرا انقد تند مى رى؟

-ميتونى دهنتوبندى؟

-هوووى مؤدب باشا.

بى تفاوت به حرف من موبايلشو دراورد و شماره يكى رو گرفت.

-الو ساميار اينا هنوز دنبالم ميان.

تصادفم كردم.

يه كارى كن.

وايسا ببينم چرا چند تا ماشين شدن.

رو به من كرد و گفت:

-اينا دنبال توان؟

بى تفاوت سرمو برگردوندم و جوابى ندادم كه پاشو رو گاز فشار داد.

Matisa_ماتيسا

به شدت بارون مى اومد.

ماشين رو با سرعت مى روند كه تو ى فرعى پيچيد.

داد زدم:

-اشتباه رفتى.

-ميشه ببندى؟

-گفتم مؤدب باش.

-آخه تو از كجا پيدات شد؟

كم خودم دردسر داشتم توام اضافه شدى.

پيچيد تو جنگل.

-چى كار مى كنى؟

-استتار.

-چى؟

-مى بينم كه ادبياتتم ضعيفه!

-نگفتم معنيش رو نمى دونم.

كجا مى خواى استتار كنى؟

جواب نداد و گاز داد و يه راست رفت سمت بوته ها.

جيغ زدم و چشم هاموبستم و دستام رو روشون گذاشتم ولى اتفاقى نيافتاد.

چشم هامو باز كردم و لاى انگشتام رو باز كردم.

همه جا تاريك بود.

متوجه شدم كه داره مى خنده.

-ترسو ى بيچاره.

با اين شهامتت از خونه فرار كردى؟

زرشك اين چى گفت؟

به من گفت دختر فرارى؟

به من گفت ترسو؟

اين چى مى دونه از من.

خيلى بيجا كرد.

با غرور گفتم:

-كى گفته من از خونه فرار كردم؟

با قيافه ى حق به جانبى گفت:

-پس اين ساعت اين جا چى كار مى كنى كه يهو مى پرى وسط جاده جلو ماشين مردم؟

-دليلى نمى بينم توضيح بدم.

-باشه خوشومدى به اندازه كافى سوارى گرفتى.

به در ماشين اشاره كرد.

-پياده شو.

-نمى شم.

چينى به پيشونيش انداخت.

-پياده سريع.

اگه پياده مى شدم مسلماً پيدام مى كردن.

واى خدا.

-چرا اونوقت؟

من درد دارم.

زدى بهم تازه طلبكارى؟الان كجا برم؟

-نَ پَ يه چيزيم بدهكاريم!

از جلو ماشين اومد عقب ماشين و نزديك من شد.

خودمو كشيدم عقب و كه به در ماشين خوردم.

دستشو دو طرف پاهام گذاشت و اومد جلوتر.

صورتش دو سانتى مترى صورتم بود و طورى كه نفس هاش به صورتم مى خورد.

صورت جذاب و مورد پسندى داشت.

با لحن خاصى ادامه داد.

-هم من هم تو مى دونيم كه من بهت نزدم.

دستاشو سمت صورتم آورد كه چشمامو بستم كه صداى باز شدن در ماشينش اومد.

-پياده شو سريع.

بغض گلمو بد جور به بازى گرفت.

جورى چنگ مى انداخت كه دردم مى اومد.

خدا كجا برم؟

اگه ماشين نباشه حتماً پيدام مى كنن.

بايد به تهران برسم.

غرورم اجازه ى التماس نمى داد.

صداى ماشين اومد.

-زود باش پياده شو.

تقريباً داد زد.

جورى از ماشين پياده شدم كه بدنم با بدنش اصابتى نداشته باشه.

موبايلش زنگ خورد.

-آره همونجام.

بيا.

كنار جاده شروع كردم به قدم زدن كه با ديدن همون ماشينا سريع دوييدم و راه برگشت رو

پيش گرفتم.

Matisa_ماتيسا

رفتم بين بوته ها كه در ماشين روباز كنم كه قفلش كرده بود.

خيره نگاهم كرد دستم رو از دستگيره برداشتم و ديگه موندن رو جايز نشماردم و فقط رفتم.

بى هدف طول جاده رو مى دويدم كه خوردم زمين.

درد بدى تو پام پيچيد.

بلند شدم كه حركت كنم.

صداى تير اومد.

جيغ زدم و نشستم.

-پيداش كرديم.

بارون مى اومد و اشكام زيرش قابل تشخيص نبود.

دست يكيشون بهم خورد كه جيغ زدم.

سه نفر بودن.

-جووون چه تيكه ايه.

فقط اطراف رو نگاه مى كردم.

سه نفرشون دورم كرده بودند.

يكيشون از پشت موهام و كشيد و مجبورم كرد رو پاهام وايستم.

جيغ زدم و اون يكى داشت دكمه هاى مانتومو باز مى كرد.

همونى كه از اول موهام رو كشيد گفت:

-اول مارو سرگرم كن بعد رئيسو.

با پام زدم تو وسط پاى اونى كه كه مانتومو باز كرد.

-دختره ى وحشى.

كشيده ى محكمى بهم زد كه مزه ى خون رو تو دهنم حس كردم.

فقط جيغ زدم چون موهام هم كشيده مى شد.

سمتم هجوم اورد و فقط جيغ مى زدم و كمك مى خواستم كه صداى گاز ماشينى منو متوجه ى خودش كرد.

باسرعت گاز داد و سمتمون اومد.

مرد منو پرت كرد و خودش رفت عقب به سختى پاشدم و

به صورتش خيره شدم و سريع خودمو انداختم تو ماشين كه سريع گاز داد.

ماشين افتاد دنبالمون.

با موبايلش شماره رو گرفت.

-ساميار آماده اى؟

بيا.

هى تو بهترى؟

با دستم بالا تنم رو پوشندم.

لباسام پاره شده بود.

-مرسى.

-اينا كى بودن؟

-مى ريد تهران؟

-اوهوم.

جوابمو بده.

متوجه شدم دارم تار مى بينم.

چشام سياهى رفت و تاريكى مطلق.

Matisa_ماتيسا

آخِيش چه نرمه.

رو تخت غلت زدم و لاى چشم هامو باز كردم كه نگاهم با دو تيله ى آبى گره خورد.

يه كمى سرمو به سمت راست متمايل كردم كه همه چى يادم اومد.

مثل جت از جام بلند شدم كه چشم هاش گشاد شد و با تعجب نگاهم كرد و بلافاصله روشو برگردوند.

از حركتش منم جا خوردم كه متوجه بالا تنه پاره لباسم شدم.

اه نكبت.

سريع پتورو آوردم بالا.

-خيله خوب حالا برگرد.

اينجا كجاست؟

از رو مبل بلند شد و كش وقوسى به بدنش داد و نيم نگاهى بهم انداخت.

-به اندازه كافى استراحت كردى.

بعد از خوردن غذات از اينجا برو حوصله دردسر تازه ندارم.

درضمن مانتوتم ديگه قابل استفاده نبود و انداختمش دور.

اون يكى رو بپوش و زحمتو كم كن.

به مانتو داخل كمد اشاره كرد و در كمدم چارتاق باز بود.

بلافاصله از اتاق خارج شد و مهلت حرف زدن بهم نداد.

تو بهت خودم غرق بودم كه در اتاق زده شد و يك خانوم نسبتاً جوان وارد اتاق شد.

تو دستش يك سينى بود كه توش غذا بود.

-بفرماييد خانوم از اين غذا ميل كنيد.

آروم گفتم:

-مرسى.

-نوش جان.

از اتاق خارج شد.

سينى رو گذاشتم رو پام.

غذا قرمه سبزى بود و كنارش ماست و دوغ بود.

شروع كردم به خوردن كه دوباره تقه اى به در خورد.

بعد از قورت دادن غذام گفتم:

-بفرماييد.

همون خانومى بود كه برام غذا آورد.

تو دستش يك پلاستيك سفيد بود و كه روش عكس يه خرس صورتى بود كه داره چشمك مى زنه.

-اين چيه؟

-نمى دونم خانوم اينو آقا دادند و گفتند كه بدم به شما.

-آقا كيه؟

با تعجب نگاهم كرد كه گفتم:

-مگه من بايد آقاى شمارو بشناسم؟

-آقا ى من؟

نه خانوم منظورم اربابزاده هستن.

همين آقايى كه شمارو آوردن اينجا.

-آها گرفتم همين پسر چشم آبيه؟

بهش مى گيد آقا؟

-بله اگر ارباب نباشند به ايشون مى گيم آقا.

-واى چه با ادب حرف مى زنى.

بده اون پلاستيكو ببينم چيه.

-بفرماييد.

راستى خانوم اينجا قانون كه با مهمان و بقيه افراد با احترام صحبت شه در غير اينصورت تنبيه ميشى.

نگاهى به داخل پلاستيك انداختم توش لباس بود.

پلاستيك رو گذاشتم كنارم و سينى رو از رو پام برداشتم و گذاشتم رو ميز كنار تخت.

لباس رو از تو پلاستيك دراوردم ونگاهش كردم.

به تاپ سفيد بود كه روش طرح يك گل رز قرمز بود.

لبخندى زدم و تو دلم از اين فرد ناشناس تشكر كردم.

خواستم لباس پارمو از تنم در بيارم كه ديدم همون خانوم زل زده بهم.

رو بهش كردم و گفتم:

-مى تونى برى و فقط اين سينى غذارم ببر.

-معذرت مى خوام چشم.

لبخندى زدم و از اتاق خارج شد.

تصميم گرفتم كه قبل از رفتنم برم حموم.

Matisa_ماتيسا

از حموم اومدم بيرون.

از كمدى كه توراهروى جلو حموم تو اتاق بود يك حوله ى سفيد برداشتم و بستم دورم.

جلوى ميز توالت نشستم و موهام رو شونه زدم.

حيف كه اينجا لوازم آرايش نبود.

لباسام رو به تن كردم و در اتاق رو باز كردم و از اتاق خارج شدم.

اطراف رو نگاه كردم و از پله ها رفتم پايين.

داشتم مستقيم طول خونه رو مى رفتم كه شايد در خروجى رو پيدا كنم.

خونه خيلى بزرگى بود.

داشتم به راه رفتنم ادامه مى دادم كه با صداى پشت سرم وايستادم.

-در خروجى سمت راسته.

به نرمى برگشتم و خيره شدم به چشم هاش.

-ببخشيد نمى دونستم.

با پرويى ادامه دادم:

-علم غيب نداره آخه.

با حرص نگاهم كرد و به سرعت اومد سمتم چند قدم رفتم عقب كه سريع دستمو گرفت و با شدت كشيد دنبال خودش.

-آروم چته؟

دستمو كندى حيوون.

-ببند اون دهن كثيفتو.

دخترم انقد پرو و بى چشم ورو؟

در خونه رو باز كرد و پرتم كرد بيرون از خونه.

با شدت درو كوبيد بهَم.

داد زدم:

-خيلى بيشعورى.

داد زد:

-مثل توام گمشو بيرون پروى زشت.

-خودتى.

درو باز كرد و چشم غره اى بهم رفت كه بقيه ى حرفم تو دهنم ماسيد.

باز درو بهم كوبيد.

نگاهى به اطراف انداختم.

عمارت بود،خونه نبود.

از اون عمارت كوفتى خارج شدم و بى هدف تو خيابونا قدم مى زدم.

كه ياد درسا افتادم.

درسا بهترين دوستم بود و در حال حاضر فقط خونه اون مى تونستم برم.

خونه خودمون مسلماً تحت نظر بود.

موبايلم همراهم بود ولى خط نداشت.

خطمو شكسته بودم.

آخه گوشى خاموش به چه درد مى خوره.

اَه از اين بدتر داريم مگه؟

MatiSa _ماتيسا

انقد راه رفتم كه پاهام پوكيد.

پوفى كردم كه صداى بوق ماشين تو فضا پيچيد.

-هى خانومى جيگر برسونمت؟

بيا بدو.

بى اعتنا بهش به راه رفتنم ادامه دادم.

دوباره بوق زد.

-بيا ديگه بدو.

سوار شو.

داد زدم:

-گمشو لجن كثافت.

-اُه ارزون حساب كن مشترى شيم.

چه قد ناز مى كنى.

شبى چند؟

حرفش بد جور به دلم چنگ زد.

تف تو ذات اين مردم.

يه مردرو ديدم كه داشت از خونه ميومد بيرون.

يه فكرى به سرم زد.

-مى رى يا به بابام بگم؟

مات نگاهم كرد و زد زير خنده.

آره بخند،بلند تر بخند.

داد زدم:

-بابا،بابايى بيا اين مزاحمه.

رفتم سمتش.

مرد سمتم برگشت.

پسر پاشو گذاشت رو گازو رفت.

مرد گفت:

-با منيد؟

-نه نه ببخشيد اشتباه كردم؛فكر كردم پدرخودمه.

-باشه دخترم.

پدر.

هميشه ازاين نعمت محروم بودم.

با مادرم زندگى مى كردم كه سر و كله فروزان فر به زندگيمون باز شد.

ادعا كرد كه عاشق مادرمه و منو مثل دخترش دوست داره.

هر كارى كه تونستم كردم كه مادرم بيخيال فروزان فر بشه ولى نشد.

لعنت به بى پولى.

لعنت به فروزان فر.

لعنت به من.

لعنت به همه.

اشكام صورتم رو نقاب كرد.

تا اين كه يك پرايد جلوم نگه داشت و خانم جوانى جلوم نگه داشت.

دخترشم تو ماشين بود.

-دختر خانوم حالت خوبه؟

-جان؟

خواستم بگم نه خوب نيستم.

به خداى احد و واحد خوب نيستم.

يك دختر بى پناهم.

يك دختر تنهام.

-حالت خوبه؟

-بله خوبم.

-مطمئنى؟

-بله بله مرسى.

ببخشيد.

-بله؟

-ميشه منوتا جايى برسونيد؟

-آره گلم بيا سوار شو هوا تقريباً تاريكه.

خوشحال شدم.

مرسى خدا.

-چشم.

سوار ماشين شدم و ادامه دادم:

-خيلى ممنون.

-خواهش مى كنم توام مثل دختر خودم چه فرقى مى كنه.

آدرس رو بهش دادم.

نيم ساعت بعد رسيدم خونه درسا.

-خيلى لطف كرديد.

واقعاً ممنونم.

ايشاالله هر چى مى خوايد خدا بهتون بده و سايتون بالا سر دخترتون باشه.

لبخندى زد و تشكر كرد و گفت:

-خداحافظ خانوم گل.

زنگ رو زدم.

درسا:بله؟

-درسا،ماتيسام.

-بيا بالا.

درو زد و سريع از پله ها رفتم بالا.

در خونه رو باز كرد وقتى ديدمش خودمو پرت كردم تو آغوشش و از ته دل گريه كردم.

-ماتيسا چى شده فدات شم؟

-درسا كيه مامان؟

-ماتيساست مامان.

-ماتيسا؟

اين وقت شب؟

-خاله منم.

-چرا دارى گريه مى كنى؟

بيا تو دم در بده.

رفتم تو.

-سلام عمو.

-سلام دخترم چى شده؟

خير باشه.

-خير چيه عمو؟شر.

درسا:مى شه سؤال پيج نكنين؟

بيا ماتى.

دستمو گرفت و رفتيم سمت اتاقش.

درسا:بنال ببينم چه گندى زدى.

-به خدا هيچى.

-يعنى چى هيچى؟

شروع كردم داستان رو براش تعريف كردن.

درسا همه چى رو راجب من و خانوادم مى دونست و منم همه چى رو راجب اون.

هيچى از هم پنهون نداشتيم.

حتى راجب اون پسرناشناس هم بهش گفتم.

ديدم چند قطره اشك از چشماش چكيد ولى بعد گفت:

-فدات شم.

حالا پسر كى بود؟

-نمى دونم.

-اسمش؟

-گفتم كه نمى دونم.

-پاشو بريم شام.

فردا مهمونى يكى از دوستامه توام بيا.

-باشه.

Matisa_ماتيسا

عصر بود كه داشتيم براى مهمونى آماده مى شديم.

درسا يك نيم تنه طوسى پوشيده بود با يه شلوار برمودا لى با كفش هاى پاشنه بلند طوسى.

منم يه لگ سياه پوشدم كه از زانو به پايين تور بود با يك تاپ مشكى جذب كه يقش از گردن آويزون بود.

با كفش هاى پاشنه بلند بنفش كه جلوش مشكى بود.