رمان پرنسس قلعه به قلم زهره شعرباف

ژانر: #عاشقانه #خدمتکاری

خلاصه:

شهرزاد دختری که به خاطر تهیه مواد پدرش به مردی فروخته میشه که خیلی هوس بازه اما بهزاد پسری که خیلی مغروره شهرزاد رو میخره…

کت اسپرت مشکی رنگم رو تنم کردم.ادکلن تلخم رو به گردن مچ دستام زدم.سویچ ماشینم رو برداشتم و بدون بردن محافظ یا راننده سوار ماشینم شدم وبه راه افتادم.

جلوی ویلای اَردوان توقف کردم و چندتا بوق زدم.

چندی نگذشت که دوتا از نگهبان ها در رو باز کردن و بهم سلام کردن.

ماشین رو داخل ویلا بردم وازش پیاده شدم.

نگاهی به باغ سرسبز اردوان انداختم

این عمارت با این همه جلال شکوه باز هم خوف ناک و خفه کننده بود.

یکی از نگهبان ها به سمتم اومد و گفت:سلام خیلی خوش اومدید...آقا منتظرتون هستن.

به تکون دادن سر اکتفا کردم و داخل سالن ویلا شدم.

راهم رو به طرف اتاق کار اردوان سوق دادم.

به اتاقش که رسیدم بدون در زدن داخل شدم.

به محض ورودم چیزی رو دیدم که سالهاست دیگه مشاهده اش برای من عادی شده بود.

دختر نیمه برهنه ای باموهای بلوند طلایی رنگ، توی بغل اردوان نشسته بود و داشتن از یکدیگر کام می گرفتن.

با دیدن من توی چهارچوب در ازهم فاصله گرفتن.

اردوان خیلی ریلکس گفت:عه اومدی؟

هیچی نگفتم و همونطور بهش نگاه کردم.

اردوان رو کرد به دختره که نگاهش میخ من بود

-کاترینا عزیزم تو برو توی اتاقم تا من بعدا بیام.

بعدم چشمکی حواله کاترینا کرد.

وقتی کاترینا داشت از اتاق می رفت بیرون خیلی نامحسوس طوری که اردوان متوجه نشه دستش رو نوازش گرانه به کمرم کشید،بعد از اتاق خارج شد

اگه اردوان اونجا نبود، گردنش رو خرد می کردم.

نگاهی به اطراف اتاق کار اردوان انداختم.

هیچ از اتاقش خوشم نمی اومد،همه جا سفید بود به طوری که رنگ روشنش چشمم رو اذیت می کرد.

آروم روی مبل رو به روی میزش نشستم که اردوان گفت:چی میخوری؟

به پشتی مبل تکیه دادم و سعی کردم خشمم رو مهار کنم

-من برای خوردن چیزی به این جا نیومدم بگو ببینم چی میخوای که گفتی سریع بیام.

اردوان با جدیت نگاهی بهم انداخت

-یه محموله مهم داریم.

شونه ای بالا انداختم-خوب چه ارتباطی به من داره؟

اردوان لبخندی زد و گفت:ربطش به تو زیاده باید این محموله رو تحویل بگیری.

پوفی کردم و گفتم:چرا من؟

با کلافگی دستی توی موهای پرپشتش کشید مشکی رنگش کشید

-چرا متوجه نیستی بهزاد من نمیتونم این دفعه ریسک کنم.

-چرا نمیدی به اون مردک زمانی؟

اردوان پوزخند صدا داری زد و سری به نشانه نه تکون داد

-د آخه به اون احمق بدم که تمام تلاشم رو به باد میده، مثل این که فراموش کردی دفعه پیش چه گندی زد نزدیک بود پلیس ها دستگیرمون کنن.

سری تکون دادم-خوب من چیکار باید بکنم؟

اردوان به پشتی صندلیش تکیه داد شروع کرد به کشیدن خط های نامفهوم روی میز

-امشب به این آدرسی که میگم میری، تمام محموله رو تحویل میگیری و بعد با احتیاط می بری به انبار تحویل میدی همین...

باشه ای گفتم که یک دفعه صدای جیغ یه دختر از توی حیاط ویلا شنیده شد.

صدای دختری بود که انگار داشت با نگهبان ها دعوا میکرد و التماس می کرد که ولش کنن.

به اردوان نگاه کردم که با تعجب گفت:چه خبره؟

شونه ای به معنای ندونستن بالا انداختم به همراه اردوان از اتاق بیرون رفتیم تا ببینیم این دختره کیه که خونه رو گذاشته رو سرش.

***

شهرزاد

با جیغ داد خودم رو به زمین آسمون زدم

-تف به روت بی غیرت به توهم میگن پدر؟

اما اون بیخیال انگاری اصلا توی این حال هوا نبود داشت راحت مواد می کشید

هه باورم نمیشه،به خاطر چند مثقال مواد دخترش رو فروخت.

دوتا از اون غول تشن ها اومدن طرفم و مچ دستام رو گرفتن که منو ببرن.

اومدم از خودم رو از حصارشون آزاد اما، به قدری محکم منو گرفته بودن تمام راه فرار به روم بسته بود.

دیگه کنترل اشکام هم دست خودم نبود گوله گوله پشت سرهم پایین میریختن.

منو از درخونه بیرون بردن و به سمت اون وَن مشکی رنگ که جلوی در خونه پارک بود بردن.

چشمم به همسایه ها افتاده که ایستاده بودن داشتن بدبخت شدن منو تماشا می کردن.

به پسرای همسایه که همیشه جلوم جولان می دادن و می گفتن غیرت ما اجازه نمیده چپ بهت نگاه کنن.

الآن کو اون غیرت فقط ایستادن دارن زجرکشیدن منو تماشا می کنن.

حالم از تمام مردا بهم میخوره.

مثل چنین انسان هایی که از مرد بودن فقط اسمش رو به یدک میکشند.

از پدرم که فقط این اسم مقدس روش گذاشته شده.

از پسرای همسایه که فقط منو به عنوان یه طعمه برای وجود نحسشون میخوان.

آره حالم از همه این آدما بهم میخوره از تک تکشون متنفرم.

به زور منو پرت کردن توی ماشین و کنارم دوتا از این نرغول ها جاگرفتن.

به مردی که نسبت به بقیه لاغر تر بود و کنار راننده نشست گفتم:از جون من چی میخواین ولم کنید لعنتی ها.

داشتم تقلا می کردم که ولم کنن که همون مرد با عصبانیت گفت:خفه شو دختر جون والا میفرستمت قبرستون کنار مادرت.

با دیدن اسلحه توی دستش ساکت شدم به اشکام اجازه بارش دادم.

نمی دونستم سرنوشتم چی میشه چه بلایی به سرم میاد.

ماشین جلوی یه مسکن ویلایی نگه داشت چندتا بوق زد.

بعد از چندثانیه دوتا مرد در بازکردن ماشین داخل شد.

وقتی که ایستاد مرد کنارم در رو باز کرد بازوی منو توی دستش گرفت به زور منو از ماشین پیاده کرد.

به دوربرم که نگاه کردم یه حیاط خیلی بزرگ شیک پر از دار درخت بود.

یه ساختمون هم آخر حیاط به چشم می خورد.

همه جا سرسبز بود اما یه وحشتی هم به دل می انداخت این همه زیبایی در کنار اون ترس قابل باور نبود.

ای خاک تو سرت شهرزاد اینا میخوان تو رو بدبختت کنندر اونوقت تو داری دوربرت رو نگاه می کنی؟

خواستم فرار کنم که یه مرد از پشت منو گرفت.

شروع کردم به تقلا کردن جفتک پروندن.

به همون منوال هم جیغ داد می کردم

-ولم کنید چی از جون من میخواین میخوام برم خواهش می کنم ولم کنید لعنتی ها زورتون رو به یه دختر نشون میدید، الآن به حساب تک تکتون میرسم.

به قدری بلند جیغ داد می کردم که همه نگهبان ها ایستاده بودن و منو تماشا می کردن.

یه دفعه در ساختمون باز شد دوتا پسر جوون از داخلش بیرون اومدن.

یکی از پسرا با عصبانیت گفت:اینجا چه خبره این دختره کیه زمانی؟

با سرتقی گفتم:ولم کنید تا بهش نشون بدم من کی هستم.

اون پسره دیگه داشت باتعجب بهم نگاه می کرد.

دوباره همون مرد اسلحه رو به روم کشید وگفت-خفه میشی یا همه رو از دست جیغ هات راحت کنم؟

چون خیلی جدی این حرف زد اسلحه دستش هم میدونم که شوخی بردار نیست ساکت شدم والا من کسی نبودم که در برابر زورگویی های دیگران سر خم کنم بعــــــــــــله اینجوریاست...

همون کسی که به روم اسلحه کشید حالا فهمیدم که اسم نحسش زمانیِ رو به اون دوتا کرد

-آقا اردوان این دختره همون مرتیکه افتخاریِ؟

پسره که مشخص شد اسمش اردوان دستی روی لبش کشید

-خوب؟

زمانی-هیچی مردک اومده بود پیش من دنبال مواد چون هیچی پول نداشت دخترش رو به ازای بهای خرجش داد.

اردوان قهقه ترسناکی زد و گفت:کار خوبی کردی حداقل از دختر خوشگلش میشه استفاده های زیادی کرد.

بعد باهیزی زل زد به سرتاپای من اگه بگم نترسیدم دروغ گفتم.

اردوان رو کرد به همون پسر کناریش

-نظر تو چیه بهزاد؟

بهزاد نگاه بی تفاوتی به طرفم انداخت؛به چهره اش دقیق شدم.

پوستی برنزه با چشمای درشت رنگی بینی متناسب با صورت لبای کوچیک قلوه ای موهای پرپشت که رنگش مشکی بود.

اردوان هم خوشتیپ بود ولی در هر نگاهی بهزاد بیشتر به دل می نشست.

اردوان چهره خشن خیلی هیزی داشت اما بهزاد علاوه بر چهره جدی...خونسردی و بی تفاوتی ازش می بارید.

دوباره به خودم اومدم شهرزاد اینا میخوانن بی آبرو بی حیثیتت کنند اونوقت تو ایستادی داری چهره هاشون رو کنکاش می کنی؟

دیدم اینجوری نمیشه باید یه کاری بکنم.

شروع کردم به فریاد زدن التماس کردن

-تورو خدا ولم کنید التماس می کنم دست از سرم بردادید چی از جون من میخواین آخه؟

اردوان لبخند چندشی زد

-امشب خودت میفهمی ازت چی میخوام.

بدنم از ترس شروع کرد به لرزیدن.

نمیدونم چرا اما ناخودآگاه نگاهم کشیده شد به سمت بهزادانگاری ازش کمک می خواستم.

یه حسی بهم می گفت به این پسره میتونم اعتماد کنم اما چرا نمیدونم.

نمیدونم بهزاد توی چهره ام چی دید رنگ نگاهش عوض شد.چنان حرفی زد که باعث تعجب خیلی زیاد منو بقیه شد.

بهزاد-من این دختر میخوام.

ادوان با تعجب گفت:یعنی چی؟

بهزاد-یعنی این دختر رو من میخرم.

اردوان باعصبانیت. سری تکون داد

-نمیشه باید پیش من بمونه.

بهزاد نگاهی به اردوان انداخت

-من دوبرار قیمتی رو که بگی پرداخت می کنم میدونی چیزی رو که بخوام به دست میارم پس نزار به زور متوسل بشم.

بعدم یه نگاه عصبی به طرف اردوان انداخت.

اردوان یه نگاه با حسرت بهم انداخت بعد با لب لوچه ای آویزون رو به بهزاد گفت:خیله خوب حالا بیا بریم داخل تا آدرس عملیات رو بهت بدم.

بهزادهم بدون هیچ حرفی داخل ساختمون شد.

بدجوری حالم گرفته بود.

حالم از خودم این زندگی نکبتی بهم میخورد.

از اینکه مثل یه کالا از این دست به اون دست فروخته می شدم.

کاش مامانم پیشم بود تا باحضورش بهم امید بده.

با یادآوری مادرم درد کل وجودم رو فرا گرفت.

نمیدونم چند دقیقه بود که بهزاد با همون اخم وحشتناکش از ساختمون بیرون اومد رو به روم قرار گرفت.

بهزاد-راه بیافت.

با خشم گفتم:من با تو هیچ جا نمیام.

بازوم رو توی مشتش گرفت منو محکم به سمت خودش کشید

-سعی نکن واسه من چموش بازی دربیاری چون من از اردوان خیلی بدترم.

بعدم منو کشید خیلی خوشگل پرت کرد توی ماشین.

یه نگاه به دوربرم انداختم جووون فراری چه حالی بده با این ویراژ دادن توی خیابون.

بهزاد هم سوار ماشین شد خیلی ریلکس قفل مرکزی رو زد.

استارت زد به راه افتاد.

دوبارهGPS ذهنم فعال شد که یه کاری کنم تا از دست این آقا غولِ فرار کنم.

دوباره شروع کردم به جفتک انداختن البته به درماشین،در همون منوال هم زبونم چرخید شروع کردم به فحش دادن

-مرتیکه عوضی باز کن این در صاب مرده رو میخوام برم بزن کنار این لگن رو...

یه دفعه صبرش تموم شد روبه من چنان فریادی زد که از ترس خودم رو خیس کردم.

بهزاد-خـــــــفـــــــــــه شــــــــــــــو.

به معنای واقعی کلمه خفه شدم خداییش خیلی وحشتناک شده بود.

دیگه تا رسیدن به مقصد حرفی نزدم.

می ترسیدم باز آمپر اعصابش بزنه بالا از وسط دو نصفم کنه.

جلوی در بزرگی نگه داشت با ریموت در باز کرد.

وقتی ماشین داخل شد پارکش کرد بالاخره در ماشین باز کرد پیاده شد.

منم بعد از پیاده شدنش از ماشین خارج شدم.

با دیدن ویلا یا بهتره بگم عمارت برق از سرم پرید.

خدای من اینجا چقدر قشنگ بود انگار یه تیکه از بهشت بود.

پر از درخت گلهای رنگارنگ.

یه ساختمون که شبیه قصر یا قلعه بود توی دلش خونه کرده بود.

فقط تنها مشکلش این بود که این عمارت پر بود از نگهبان.

اینجوری فرار کردن مشکل که هیچ غیرممکن بود.

توی حس حال خودم بودم که این بهزاد مثل بختک پرید وسط-دنبالم بیا.

آروم دنبالش رفتم از پله های ساختمون بالا رفتیم و پشت در عمارت ایستادیم.

بهزاد با کلید در باز کرد کنار ایستاد تا من اول برم داخل.

آروم به داخل قدم گذاشتم که با دیدن دکوراسیون شگفت زده شدم.

داخلش قشنگ تر از بیرون بود.

حتی از خونه قبلی ماهم بزرگتر شیک تر بود.

لوسترهای بزرگ اجناس قیمتی جلوی خیلی زیبایی به این خونه داده بودن.

یه دفعه این بهزاد صاف پرید وسط دید زدن منو شروع کرد به زر زدن.

***

بهزاد

وقتی اردوان اون حرفا رو به دختره زد دختره هم برگشت بهم نگاه کرد.

انگاری بهم التماس می کرد که نزارم دست اردوان بهش برسه.

اول بی تفاوت بودم اما وقتی کمی دقت کردم توی عمق چشاش معصومیت چشمای بهارم رو دیدم.

نتونستم طاقت بیارم برای همون اون پیشنهاد رو به اردوان دادم.

اردوان هیچ از این کار من خوشش نیومد اما خوب می دونست نباید بامن کلکل کنه.

وقتی که آدرس رو از اردوان گرفتم از اتاقش بیرون اومدم که توی سالن کاترینا رو دیدم.

کاترینا با دیدن من لبخندی زد با عشوه به طرفم اومد.

اومدم بی تفاوت از کنارش رد بشم که بازوم رو گرفت.

برگشتم با سردی به چشمای آبی رنگش نگاه کردم.

کاترینا لبخندی زد

-کجا با این عجله تشریف داشتین حالا؟

بازوم رو محکم از دستش بیرون کشیدم و اومدم دوباره برم که سد راهم شد.

نگاه حالا که من بی آزارم اینا کاری میکنن که من اخلاقم سگی بشه پاچه بگیرم.

کاترینا با لوندی دستش رو روی گردنم کشید با عشوه گفت:چرا ازم فرار میکنی من که میدونم تو از من خوشت میاد.

پوزخندی به افکار پوچ و.واهیش زدم-من از تو خوشم میاد هه مسخره است.

کاترینا-آره خوشت میاد.

بعدم یقه کتم رو توی توی مشتش گرفت و منو کشید سمت خودش که دستم رو گذاشتم روی قفسه سینه اش و محکم هلش دادم.

چون انتظار چنین کاری رو از من نداشت تلو تلو خوران رفت عقب محکم زمین خورد.

با تعجب بهم نگاه کرد که نیشخندی زدم وگفتم:این عشوه ها رو برو برای همون اردوان بیا که این کارست.

بعدم سریع از ساختمون زدم بیرون.

وقتی که وارد حیاط شدم دیدم این دختره با اخم ایستاده.

با استرس پاش رو تکون می داد و ناخونش رو میجوید.

به طرفش رفتم و روبه روش ایستادم.

-راه بیافت.

یه دفعه با خشم گفت:من با تو هیچ جا نمیام.

نه مثل اینکه این نمیخواد باهام راه بیاد مثل اینکه امروز باید به همه اون روی سگم رو نشون بدم.

بازوش رو محکم توی چنگم گرفتم از لای دندونام گفتم:سعی نکن واسه من چموش بازی دربیاری چون من از اردوان خیلی بدترم.

بعدم محکم کشیدمش و پرتش کردم توی ماشین.

خودم هم پشت رول نشستم واستارت زدم و حرکت کردم.

برای اینکه کار احمقانه ای ازش سرنزنِ قفل مرکزی رو زدم.

توی راه بودیم که یه دفعه این دختره شروع کرد به جفتک پرونی.

داشت با درماشین نازنینم کشتی می گرفت.

همچین لگد میزد به در ماشین که دردش رو من احساس می کردم.

شروع کرد به فحش دادن

-مرتیکه عوضی باز کن این صاب مرده رو میخوام برم بزن کنار این لگن رو...

اولش خودم رو به بیخیالی زدم پیش خودم فکر کردم اگه بهش اهمیت ندم خودش کوتاه میاد.

اما انگاری از خونسردی من جری تر شد فهمیدم نه این از اوناش تشریف داره.

تمام توانم رو توی صدام جمع کردم وبلند فریاد زدم

-خــــــفـــــــه شــــــــــو

خودم از صدام ترسیدم چه برسه به این دختر.

فکرکنم خوب ترسید چون دیگه تارسیدن به مقصد نه حرفی زد نه کاری انجام داد.

وقتی رسیدم در باریموت باز کردم وماشین داخل حیاط پارک کردم.

قفل مرکزی رو باز کردم و خودم پیاده شدم.

این دختره هم پیاده شده بود داشت با لذت تعجب به اطرافش نگاه می کرد که بادیدن نگهبان ها اخماش توی هم گره خورد.

فهمیدم توی فکر فرار بوده اما با دیدن نگهبان ها زهی خیال باطل.

به افکارش پوزخندی زدم-دنبالم بیا.

خودم زودتر به راه افتادم این دختره هم دنبالم اومد

وقتی که در با کلید بازکردم کنار ایستادم تا اول اون داخل بشه.

وقتی داخل سالن شدیم خدمتکار ها که مشغول تمیز کاری بودن دست از کارکشیدن و با تعجب به ما نگاه کردن.

آخه سابقه نداشته که من با دختر بیام خونه.

به طرف این دختره برگشتم گفتم:از این به بعد تو خدمتکار شخصی منی.

تعجب توی چشمای سبز رنگش دیدم.

سرم رو بالا گرفتم-من اینجا چندتا قانون دارم که هرکسی بدون استثناء با زیر پا گذاشتن این قوانین تنبیه بدی در انتظار داره.

بدون هیچ حرفی بهم نگاه می کرد انگاری اصلا براش مهم نبود که چی میگم.

این خونسردیش باعث تعجبم شده بود.

یه نگاه بهش انداختم و شروع کردم به حرف زدن

-قانون شماره1...توی کارها فضولی نمی کنی و سرک نمیکشی2...بددهنی ممنوع اگه ببینم حالت رو میگیرم3...هرموقع هرزمان هر ساعت که من بخوام در اختیارمی بدون داشتن اعتراض4...دست کج داشته باشی دستت رو قلم می کنم.

تا اون موقف ساکت بود اما باشنیدن این حرف از عصبانیت سرخ شد.

اومد حرفی بزنه که انگشتم رو جلوی بینیم گرفتم وگفتم:هیس خفه شو اینجا فقط من حرف میزنم.

یعنی قشنگ داشت حرص میخورد.

این رو از صورت قرمز شده برافروخته اش خوب میشد تشخیص داد.

آروم گفتم:فهمیدی؟

سرش رو تکون داد.

لجم گرفت انگار نه انگار که باید عین آدم جواب بده.

صدام رو کمی بردم بالا-وقتی بامن حرف میزنی سرت رو بلند کن به من نگاه کن.

سرش رو بلند کرد با اون چشم ها که معلوم بود ازشون شرارت میباره با خشم زل زد بهم.

ادامه دادم-خوبه دفعه دیگه هم جوابم رو میدی نه عین چی سرت رو تکون بدی شیر فهم شدی؟

آروم گفت:باشه.

ابروهام رو بالا دادم-باشه نه چشم.

با خشم بهم نگاه کرد گفت:چشم.

-نوچ نشد بلند بگو.

تن صداش رو برد بالا با ناز ادا گفت:چـــــــــشــــــــم.

خدا لعنتت کنه پرده گوشم پاره شد چرا داد میزنی.

به روی خودم نیاوردم-خوبه بعد نبود.

رو به سحر که برام از بقیه خدمتکار ها قابل اعتماد تر بود کردم وگفتم:اتاق این دختر ازاین به بعد توی اتاق کناری منه لباس مخصوصش رو هم بزارید.

تعجب توی چهره سحر وبقیه خدمتکار ها هویدا شد اما چون ترس از خشم من داشتن جرعت نمی کردن چیزی بگن.

سحر-چشم.

حرکت کردم که وسط راه ایستادم و به مادر فولاد زره گفتم:بعد از تعویض لباست بیا اتاق کار من.

بعدم به طرف اتاق کارم که طبقه پایین بود رفتم.

داخل اتاق شدم و پشت میز کارم نشستم.

آرنج هام رو به میز تکیه دادم سرم رو توی دستام گرفتم.

اردوان پیش خودش چی فکر کرده که میخواد منو بفرسته سر محموله.

چند بار از زیرش در رفتم اما این دفعه نه نمیشه.

***

شهرزاد

همراه همون دختره که اسمش سحر بود به طبقه بالا رفتیم.

طبقه بالا راهرویی با چند در بود که توی راهرو وسایل تزئینی و مبلمان چیده شده بود.

دختره پشت در قهوه ای رنگی توقف کرد رو به من گفت:اینجا از این به بعد اتاق توعه.

تشکری کردم و بعد از بازکردن در پا به داخل اتاق گذاشتم.

در رو بستم و یه نگاه به دور بر اتاق انداختم.

عجب اتاقی بود ها اینا مطمئنن این اتاق مال منه؟مگه من فقط یه خدمتکار ساده نیستم؟

این اتاق که خیلی شیک و زیباست.

یه تخت دونفره قرمز مشکی با پرده سفید رنگ که گلای قرمز مشکی داشت به پنجره آویزون بود.

یه فرش کوچیک قرمز مشکی با کمد دراور ست تخت.

یه در دیگه هم توی اتاق بود که معلومه سرویس بهداشتی و حمام بود.

پشت پنجره قدی ایستادم دیدم ارتفاعش زیاد نیست.

ولی خوب باغ پر بود از نگهبان.

مگه این پسره کیه که اینقدر دفتر دستک داره؟

اوووف دارم دیونه میشم.

دراتاق بازشد.

به طرف در برگشتم که دیدم همون دختره سحر داخل شد.

یه دست لباس گذاشت روی تخت برگشت طرفم

-اینا لباس های تو هستن اسم من سحر اگه به چیزی احتیاج داشتی بهم بگو.

سرم رو تکون دادم و گفتم:مرسی میشه یه سوال بپرسم.

سحر-آره حتما؟

-مگه من یه خدمتکار نیستم پس این اتاق این وسایل...

سحر یه نگاهی به دوربرش انداخت آه پرحسرتی کشید-نمیدونم چرا آقا این اتاق به تو دادن ورود به این اتاق ممنوع بود.

با کنجکاوی پرسیدم-چرا؟

سحر-شاید یه روزی برات تعریف کردم راستی اسمت چیه؟

لبخندی زدم و گفتم:شهرزاد

سحر-خیلی خوشبختم عزیزم.

با یادآوری چیزی رو بهش گفتم-راستی اتاق کار این آقا غولِ کجاست؟

سحر خنده ای کرد دستش رو به معنای هیس روی دماغش گذاشت-هیس اگه بفهمه می کشتت بعدشم اتاقش آخر راهروی پایین.

سرم رو تکون دادم که از اتاق خارج شد.

به طرف لباسایی که برام آورده بود رفتم.وقتی بهشون نگاه کردم سرم شاخ درآورد.

چی من اینارو بپوشم عـــــــــــمـــــــــــرا!!!!

صدسال سیاه من یه عمر خانومی کردم به این اون دستور دادم حالا بیام مثل خدمتکار ها لباس بپوشم.

اما مگه غیر از اینه که تو یه خدمتکاری؟شهرزاد به خودت بیا تو هیچی نیستی اما قبلا که بودم.

قبلا تموم شد، گذشت، اون روزای خوب بی دغدغه ای که داشتی.

اما به هرحال من نمیتونم این لباس ها رو بپوشم.

به طرف کمد رفتم تا بلکه بتونم یه لباس مناسب پیدا کنم.

یه تونیک زرد قشنگ آستین بلند پوشیدم با یه شلوار کتون سفید رنگ موهام رو با یه کش بستم.

دنبال شالی چیزی گشتم که سرم کنم که دیدم این مسخره بازی ها چیه.

زمانی که منو به زور آوردن روسری یا حجابی سرم نبود و این پسره هم موهای منو دیده خوب این ادا اطفارها چیه که دربیارم.

آدم خیلی مقیدی هم نبود اما ول راحت هم نبودم.

از اتاق بیرون اومدم و به طرف پله ها رفتم.

از پله ها که اومدم پایین نگاه خیره چند تا از خدمتکار ها رو به روی خودم دیدم.

شاید چون به خاطر لباسم بود یا شاید هم به خاطر اینکه همراه خود بهزاد پا به این عمارت گذاشته بودم نمیدونم به هر حال اصلا برام مهم نیست.

بی توجه به خدمتکار ها راهم رو به سمت اتاق کار این مردک کج کردم.

پشت در ایستادم چند ضربه به در نواختم که صدای محکم بهزاد از اون طرف شنیده شد.

بهزاد-بیا تو.

در باز کردم داخل شدم.

در پشت سرم بستم و به طرف بهزاد که سرش روی یک پرونده بود برگشتم.

سرش رو بلند کرد از پشت عینک دسته طلاییش بهم نگاه کرد.

از حق نگذریم خیلی خوشگله البته حیف که اخلاقش صفره.

عینک از روی چشماش برداشت اشاره کرد که جلوتر برم.

چند قدم جلو رفتم جلوی میزش ایستادم.

بهزاد-بشین.

به قدری لحنش دستوری بود که جای هیچ مخالفتی باقی نمیموند.

آروم روی مبل روبه روی میزش نشستم.

تازه نگاهم به اطراف اتاق افتاد.

یه اتاق کار خیلی زیبا با ست مشکی بود.

اه چرا مشکی آدم دلش میگیره اما به هیچ عنوان چیزی از شیک بودنش کم نمی کرد.

باصدای بهزاد دست از نگاه کردن کشیدم و زل زدم بهش.

بهزاد-خوب؟

با تعجب گفتم:خوب؟چی خوب؟

بهزاد-بگو از خودت؟

سری تکون دادم-لازم به ذکره؟

بهزاد-هرچی که من بپرسم یا بگم حتما لازم.

ایــــــــــــــــــش پسره مغرور از خودراضی.

بهزاد-اسم فامیل؟

-شهرزاد افتخاری.

بهزاد-نام پدر؟

یه جوری حرف میزنه انگار اومدم ثبت احوال.

با حرص گفتم-خسرو افتخاری.

بهزاد متفکر چندبار اسم فامیل به اصطلاح پدرم رو زیر لب زمزمه کرد-خیلی به نظرم آشنا میاد.

پوزخندی زدم بایدم بشناسی پدرم کم کسی نبود برای خودش.

یه دفعه بهزاد گفت:آره فهمیدم افتخاری...تو دختر خسرویی همون کسی که بزرگترین کارخونه ها رو ادراه می کرد و تجارت دبی داشت.

-آره درسته.

با ناباوری سری تکون داد-پس تو چرا...اردوان گفت به خاطر مواد تو رو فروخته تا جایی که یادم میاد برای تنها فرزندش همه کار می کرد.

شمرده شمرده گفتم:اون مال زمان قدیم بود الآن اوضاع فرق میکنه ما ورشکست شدیم خیلی هم بدجور شکست خوردیم.

بهزاد-چطور اینقدر بدبخت شدی.

میخواستم بگم بدبخت خودتی هفت جدآبادت مرتیکه بی ادب.

یه تای ابروم رو بردم بالا گفتم:بدبخت نه ما فقط بدشانسی آوردیم.

بهزاد به پشتی صندلیش تکیه داد-دختر نازپرورده خانواده افتخاری...برای همونه که لباس مخصوص نپوشیدی؟

نفس عمیقی کشیدم و سرم رو پایین انداختم-از من نخواین که اونا رو بپوشم من اینجا کار می کنم قبول ولی به هیچ عنوان اون لباس ها رو قبول کنم.

بهزاد-الآن که فعلا کار دارم ولی موقع نیاز باید یه شرح حالی از خانوادت بهم بدی.

سرم رو تکون دادم که بهزاد گفت:راستی یادت نرفته که تو خدمتکار شخصی منی؟

-نه یادم نرفته.

بهزاد-پس بهتره یه چیزایی رو برات یادآوری کنم.

بعد حالت آدمای متفکر به خودش گرفت زل زد به من.

بهزاد لباش رو با زبونش خیس کرد-زمانی که از بیرون میام فرقی نداره کی باشه باید به استقبالم بیای من هرروز صبح دوش می گیرم پس دوست دارم لباس حوله ام همیشه توی اتاق آماده باشه.

اتاقم رو از این به بعد تو تمیز میکنی.

اگه دوست داشتی میتونی توی کارهای دیگه هم به بقیه کمکم کنی واگرنه هم اشکالی نداره چون توفقط خدمتکار منی سحر رو میشناسی؟

سرم رو به معنای آره تکون دادم.

بهزاد-سحر برای من از بقیه قابل اعتماد تره اگه چیزی خواستی به اون بگو.

باشه ای گفتم که دستش رو بلند کرد-مرخصی.

از سرجام بلند شدم داشتم می رفتم که که صداش رو از پشت سرم شنیدم.

بهزاد-فکر فرار رو هم از سرت بیرون کن چون اینجا هم نگهبان زیاد داره هم سگ.

انگار میدونست توی فکر فرارم.

دستم رو مشت کردم حتی بدون اینکه کوچک ترین نگاهی به سمتش بندازم از اتاق خارج شدم.

به طرف آشپزخونه رفتم که دیدم سحر روی میز نهار خوری نشسته داره سبزی پاک میکنه یه زن مسن تر یه دختر جوون دیگه هم بودن.

آروم سلام کردم که سحر اون خانوم مسنِ جوابم رو با گرمی دادن اما اون دختره اصلا جواب رو نداد که هیچ برام پشت چشم هم نازک کرد.

پوووف دختره عنتر نگاه چه نازی هم میکنه.

آروم پشت میزنشستم-کمکی هست من بکنم؟

سحر-نه عزیزم به هرحال تو خدمتکار شخصی آقایی.

-اشکال نداره.

سحر باخوشحالی گفت:خوب بزار بقیه رو برات معرفی کنم.

به اون خانوم مسن اشاره کرد-فخریه خاتون سرخدمتکار اینجا همه براشون احترام قائلن.

بعد به اون دختره که تکیه داده بود به اپن داشت بهم نگاه می کرد-بیگم هم یکی از خدمتکار هاست حالا بقیه رو هم بعدا بهت معرفی می کنم.

سحر-این دختر خانوم خوشگل هم که تازه به جمع ماپیوسته شهرزاد نام داره.

سرم رو تکون دادم و اضحار خوشبختی کردم.

به فخریه خاتون نگاه کردم با لبخند گفتم:فکر کنم شما خیلی وقته که اینجا کار می کنید فخریه خاتون.

فخریه خاتون لبخند دلنشینی زد-بقیه منو خاتون صدا میکنن دخترم آره من سالهاست واسه آقا کار میکنم.

لبخندم رو پر رنگ کردم و سری تکون دادم.

***

بهزاد

در ماشین رو که راننده برام باز کرد آروم ازش پیاده شدم.

دستی به کتم کشیدم با دوتا از نگهبان ها به طرف خرابه ای که مواد داخلش جداسازی شده بودن رفتم.

دوتا نگهبان با دیدن ما اول رومون اسلحه کشیدن اما وقتی داخل نور شدم من رو شناختن و با سلام کردن از سر راه کنار رفتن.

داخل شدم به طرف زمانی که داشت مواد داخل کامیون ها جاساسازی می کرد رفتم.

همه بادیدن من دست از کار کشیدن و ایستادن سلام کردن.

زمانی-سلام قربان خوش اومدید.

سرم رو تکون دادم و به جنس ها اشاره کردم-اینا اجناسن؟

زمانی-بله درسته.

-چی هست؟

زمانی-تریاک اصل مرغوب.

اخمام رو کشیدم توی هم اشاره کردم که یکی از بسته ها را به دستم بدن.

یکی از نگهبان ها خم شد بسته ای برداشت به دستم داد.

بسته رو توی دستم جابه جا کردم آروم بو کشیدم.

آره زیادی اصل بود.

-از کجا صادر شده؟

زمانی-از ترکیه بار زدیم از راه ارومیه قاچاقی وارد کردیم.

سری تکون دادم-خیله خوب سریع بار بزنید بیارید مخفی گاهی که من میگم.

زمانی-اما...

با خشم بهش نگاه کردم-تو بهتر میفهمی یامن که توی کارها فضولی میکنی؟

زمانی سرش رو انداخت پایین چیزی نگفت.

وقتی تریاک ها رو بار زدن منم سوار ماشین شدم.

وقتی که مطمئن شدم اجناس کامل توی مخفی گاه قرار گرفت به طرف خونه رفتم.

نگهبان در ماشین باز کرد از ماشین پیاده شدم.

به طرف ساختمون رفتم وارد سالن شدم.

تمام خونه توی تاریکی مطلق فرو رفته بود و سکوت همه جا رو فرا گرفته بود.

آروم به طرف پله ها رفتم.

اومدم داخل اتاق بشم که چشمم افتاد به در اتاق این دختره.

اسمش چی بود ش...شه...آهان شهرزاد...

جالب بود این دختر با این همه ثروت ببین به چه فلاکتی افتاده.

پدرش کم کلاه مردم رو برنداشت دنیا دار مکافاته همیشه به کام آدم نمیچسبه در همیشه روی یک پاشنه نمی چرخه.

نگاهم رو از در اتاقش گرفتم و داخل اتاق شدم.

دکمه های پیرهنم رو باز کردم روی تخت افتادم.

دلم میخواست بخوابم اما نمیتونم.

چندین ساله که خواب از چشمام رفته نمیتونم پلکام رو روی هم بزارم.

اگه هم خوابم ببره هرشب کاب*و*س...کاب*و*س.

باداد فریاد از خواب میپرم اون روزای سخت برام تداعی میشه.

***

شهرزاد

با نوری که توی چشمام خورد آروم لای پلکام رو باز کردم.

کش قوسی به بدنم دادم به دور برم نگاه کردم.یه دفعه سیخ سرجام نشستم.

اینجا کجاست من کجام الآن اینجا چه خبره؟