رمان نمی بخشمت به قلم ملیکا کاظمی

با شنیدن حرف شهریار از فکر بیرون اومدم و خیره به اون گفتم: خب؟!
شهریار دست دور کمرم انداختم و کنار گوشم گفت: جوری بهم نگاه می‌کنه، که هر لحظه فکر می‌کنم قراره رَم کنه و بیاد بکشتم!
خنده‌ای کردم و با صدای آرومی گفتم: حسودیش شده...
شهریار با تعجب بهم نگاه کرد که ادامه دادم: از سنتمون که بهت گفته بودم؟
شهریار با به یاد اوردن چیزی گفت: آره... گفتی، همون سنتی که دختر و پسر حق ازدواج کردن با غریبه رو ندارن و تا زمانی که توی فامیلشون دختر یا پسر مجردی باشه، باید با اون ازدواج کنن...
سری به نشونه‌ی تایید حرفش تکون دادم و با لحن آرومی گفتم: خب بهت گفته بودم که منم نشون کرده‌ی آرتا بود؟
شهریار سری به نشونه‌ی تایید حرفم تکون داد. با بی تفاوتی ادامه دادم: خب اونم الآن حس مالکیت می‌کنه و رگ غریتش زده بالا!
شهریار با تعجب گفت: دختر مردم مگه ارث باباشه که حس مالکیت داشته باشه؟!
شونه بالا انداختم و در حالی مه به سمت میز غذا خوری می‌رفتم، گفتم: چه می‌دونم والا... بچه‌های این خانواده همشون همینن.
روی صندلی روبه‌روی مابقی بچه ها نشستم. شهریار کنارم نشست و با اخم گفت: من خواهرم و به بچه‌های همین خانواده دادما... آرشا هم بخواد، مثل این جونور باشه همین فردا طلاق شیدا رو می‌گیرم...
لبخندی زدم و دست روی شونش گذاشتم و گفتم: ببین برادر من... همه جا خوب و بد داره... آرشا رو جزوی از این خانواده ندون... اون خیلی خوبه!
آرشا و شیدا داشتم از مهمئنا تشکر می‌کردن.
شام سرو شده بود و منم که اونقدر گشنه بودم، اصلا به کسی توجه نکردم. سر میز شام کلی با شهریار گفتیم و خندیدیم. شهریار پسر باحالی بود. با اینکه چند ماه بیشتر نبود که باهاش آشنا شده بودم ولی خیلی باهم صمیمی بویم. همسن بودیم و این باعث می‌شد باهاش راحت باشم.
خلاصه که شهریار شوخی می‌کرد و من با صدای بلند می‌خندیدم. صدای خنده‌هام عامل خشم و عصبانیت اونا بود.
بین خنده‌هام شکلکی برای شهریار در اودم و با مشت به بازوش زدم.
یکی از بچه‌ها ازم خواست که باهاش عکس بگیرم. منم بلند شدم و کنارش وایسادم. دستش و انداخت دور کمرم. حاضرم قسم بخورم هرجای دیگه بودیم یه سیلی محکم می‌خوابودندم دم گوشش تا بفهمه نباید پاش و از گلیمش درازتر کنه ولی چون اونجا بودیم و منم می‌خواستم حرص اردشیر و در بیارم لبخندی زدم و بعد از عکس گرفتن باهاش، برگشتم سر جام.
اردشیر سعی داشت مهمونی و تموم کنه.
چند تا مرد مهمون‌ها رو هدایت می‌کردن. شهریار اخم کرده خطاب به من گفت: اینا چرا دارن همچین می‌کنن؟
اخم کرده روبه او گفتم: صبر کن الآن درستش می‌کنم!
به سمت دیجی رفتم. می‌کروفن و از خواننده گرفتم وبا صدای بلندی روبه حضار گفتم: اقوام عروس... طرفدارهای من... همگی گوش کنین... مهمونی تازه شروع شده... تازه قراره بزنیم و برقصیم.
میکروفن و به دست دیجی دادم و روبهش گفتم: همه‌ی اون آهنگایی که واست فرستادم و پخش کن.
دیجی سری به نشانه‌ی تایید تکون داد. مهمون‌هایی که در حال رفتن بودن برگشتن و دوباره دختر پسرای جوون ریختن وسط.
اینبار یک لیوان پر نوشیدنی خوردم و به جمعشون پیوستم.
همگی باهم شروع کردی به رقصیدن.
دختر بی‌بند و باری نبودم، ولی اون شب بخاطر در اوردن حرص خانواده‌ای که به وجیع ترین شکل ممکن طردم کرده بودن، از جلد اون دلوین مغرور و خودساخته در اومدم.
شاید اشتباه می‌کردم. شاید واقعا حق با بقیه بود. من نباید بر می‌گشتم. من برگشته بودم نه برای انتقام و در اوردن حرص اونا...
من برگشته بودم تا خواهرم و پیدا کنم. برگشته بودم تا یک نفر و پیدا کنم که بتونم باهاش به این زندگی کوفتی ادامه بدم. آره... من اولش به قصد انتقام وارد اون خونه نشدم، ولی زمانی که حقیقت و فهمیدم، قسم خوردم که کل اون خانواده رو از هم بپاشونم!
تا ساعت چهار صبح بدون خستگی با بچه‌ها رقصیدیم.
آخراش بود که مردی دست دور کمرم انداخت و با لحن مستی گفت: تو خیلی خوبی دلوین!
خواستم پسش بزنم که با اردشیر چشم تو چشم شدم. نمی‌دونم چرا اون لحظه اون حرکت زشت و زدم. من فقط یادمه بخاطر خونی کردن چشمای اردشی چرخیدم و گونه‌ی اون مرد غریبه رو بوسیدم.
حالا که به اون حرکتم فکر می‌کنم، کلی از خودم بدم میاد؛ ولی خب من توی اون لحظه تو حال خودم نبودم. مرده سرش و اورد جلو تا ببوستم که یکدفعه آهنگ قطع شد.
برقا روشن شد و یک نفر از پشت میکروفن گفت: خانما و آقایون... همه لطف کنید برید خونه‌هاتون مهمونی تمومه...
صدا، صدای آرتا بود. با بی‌حالی به شهریار تکیه دادم که گفت: دلوین به نظرم بهتره که ما دوتا زودتر بریم وگرنه باید وصیتنامت و بنویسی.
با لحن خمار و چشمای خواب‌آلودم بهش نگاه کردم و گفتم:اهمم... نظر منم همینه...
شهریار که دید نمی‌تونم درست رو پای خودم بایستم. سریع وسایلم و جمع کرد. داشتیم به سمت در خروجی می‌رفتیم که صدای داد اردشیر بلند شد.
- کجا می‌بری اون دختره‌ی چشم سفید و...
شهریار سعی کرد نسبت به اونها بی‌توجه باشه.
سریع از ویلا خارج شد. من و سوار ماشین کرد و خودشم طرف راننده نشست. همینکه خواست ماشین و روشن کنه یه عده ریختن سر ماشین با چشمای نیمه باز و بیحال به اونها خیره شدم. شهریار دنده عقب گرفت.
منم دیگه جونی نداشتم همونجا خوابیدم.
صبح که بلند شدم با همون سر و وضع دیشب توی هتل بودم. با سردرد شدید و تن کوفته و خسته از جام بلند شدم. اولین کاری که کردم این بود که گوشیم و بردارم و به شهریار زنگ بزنم.
البته پیدا کردن گوشیم سخت ترین کاری بود که می‌تونستم انجام بدم. سرم گیج می‌فت و اصلاً حالم خوب نبود. درحالی که لباس و از تنم در میوردم. شماره‌ی شهریار و گرفتم.
- الو؟!
صدای خواب‌آلود و خستش نشون می‌داد که از خواب بیدار شده. سرم و ماساژ دادم و با کلافگی گفتم: شهریار بیا اینجا کارت دارم.
بعدم بدون اینکه منتظر بمونم قطع کردم. اینجوری مجبور می‌شد بیاد.
سریع پریدم تو حموم و رفتم زیر دوش. فقط دوش آب سرد می‌تونست حالم و جا بیاره.
حوله رو پوشیدم و از حموم بیرون اومدم. صدای در بلند شد. به سمت در رفتم و بازش کردم. شهریار با سر و وضع ژولیده و شلخته و پیژامه وارد اتاق شد.
با خنده روبهش گفتم: چیشده؟ سر و وضعت جوریه که انگار از جنگ برگشتی!
شهریار با کلافگی گفت: دیشب و یادت نیست؟
سرم و به طرفین تکون دادم و به سمت مبل رفتم.
- نه... برای چی؟
شهریار با اخم گفت: به زور از دست اون وحشیا فرار کردم... اون پسر عموی دیوونت می‌خواست من و بکشه... زد شیشه‌ی ماشین و شکوند...
ابرو بالا انداختم و با تعجب گفتم: واقعاً؟!
شهریار روی مبل نشست و با اخم جواب داد: آره... بابا اون پسر عموت آرتا خیلی وحشیه... انگار از باغ وحش فرار کرده.
از لفظش خندم گرفته بود ولی جرعت خندیدن نداشتم.
بهش نگاه کردم و با لحن خبیثی گفتم: نظرت چیه کارش و تلافی کنیم؟
شهریار نگاهی به لبخند مرموزم انداخت و با هیجان لب زد: چی تو سرت می‌گذره دلوین؟
پاکت سیگارم و در اوردم و درحالی که پوک عمیقی به سیگار می‌زدم جواب دادم: چیزای خوب...
شهریار ذوق زده دستاش و به هم کوبید و گفت: من عاشق افکار شیطانیتم دختر...
نیشخندی زدم و به چیزهای خوبی که توی مغزم رژه می‌رفت فکر کردم. اون موقع فکر می‌کردم کار درستی انجام میدم و در کنار گشتن دنبال خواهرم یکم تفریحم می‌‌کنم. فکر می‌کردم آرتا آدمه...