رمان نمی بخشمت به قلم ملیکا کاظمی

ژانر : #انتقامی #تراژدی

خلاصه :

دلوین اعتصام، مشهورترین مدلینگ ترکیه...

دختری که گذشته ی تلخی را پشت سر گذاشته...

دختری از تبار درد...

آتش...

زخم...

خشم و...

انتقام...

جنجالی به پا می شود...

برپا کننده ی این جنجال خود اوست...

اویی که همانند آهویی درنده به انتظار شکارچی هاست...

همان شکارچی هایی که روحش را کشتند و جسم بی جانش را درون کویر تاریک رها کردند...

و حال نمی دانند که او با افکاری شوم به انتظار آنهاست...

حال تنها خدا می تواند به آنها کمک کند...

خدایی که با خودِ اوست چگونه به آن درنده ها کمک می کند؟! آیا اصلاً کسی قرار است به آنها کمک کند؟!

سخنی از نویسنده:

این رمان برای به تصویر کشیدن افکار های نویسنده به انتشار رسیده و قصد جریحه‌دار کردن هیچ قوم و دین و مذهب و اعتقادی را ندارد.

حوادث رمان، افکار اشخاص، اعتقاداتشان، حرف ها و هر گونه اتفاقی که در رمان می افتد برای پیش بردن مسیر رمان است.

برای به تصویر کشیده شدن و بکار برده شدن کلمات و جملات این رمان تحقیقات زیادی انجام شده؛ بنابراین انتقاداتتان را در قالب ادب و احترام بیان کنید.

خوشحال می شوم اگر هرگونه کاستی در رمان دیدید را نقد کنید و نظراتتان را به اشتراک بگذارید.

با تشکر از تک تک همراهان عزیز...

امیدوارم این رمان نتایج درستی را به بار بیاورد.

مقدمه:

داستان، داستان زندگی من است...

زندگی با رنگ سیاهی...

خبری از سرسبزی و شادابی نیست...

اینجا دنیای من است...

با قانون های من...

در اینجا خبری از بخشندگی نیست...

اینجا نه من لیلی هستم و نه تو مجنون قصه...

اینجا نه من می بخشم و نه تو بخشیده می شوی...

نمی خواهم بخشنده باشم.

نمی خواهم ساده و مهربان باشم.

من بی رحمی را می خواهم...

بدی و بدی و بدتر بودن را می خواهم.

دنیا با کودکی ام بد کرد...

مهربان ماندم.

زندگی به نوجوانی ام رحم نکرد...

مهربانی کردم.

خنده های سرخوشانه ام را دزدیدی...

باز هم خوب ماندم و خوبی کردم.

اما...

روزی رسید که تو درنده شدی و من شکارت...

تو دریدی و من دریده شده ات...

تو ظلم کردی و من مظلومت...

دگر نمی بخشمت!...

نه تو را و نه اطرافیانت را...

من می روم اما بترس از روزی که باز گردم...

آن روز من شکارچی می شوم و زندگی ات را می دَرَم...

آن روز من درنده می شوم و خوشی هایت را تکه تکه می کنم...

آن روز دگر بخششی نخواهم کرد...

مهربانی نخواهم کرد...

سادگی نخواهم کرد...

خوبی نخواهم کرد...

پس بترس از آن روز...

همان روزی که من باز می گردم.

«فصل اول»

بجنب دلوین... تو می‌تونی دختر... تو باید بتونی...

چشم باز کردم. دستی به لباس سرخ رنگم کشیدم و صاف وایستادم. کمرم و صاف کردم، شونه‌هام و بالا دادم و نفس عمیقی کشیدم. صدام و انداختم پس سرم و با صدایی بلند خطاب به حضار گفتم: صبر کنین...

با غرور پله‌ها رو پایین اومدم. تمام اون جمعیت دویست نفره خیره‌ی من بودن. آروم باش دلوین... این روزیه که سالها منتظرش بودی... امشب مال توعه...

خیره به آرشا که با تحسین نگاهم می‌کرد ادامه دادم: این عروسی بدون من سر نمی‌گیره.

مرد بد اخلاق و اخمو از جمع بیرون اومد و خطاب به من گفت: چرا اون وقت؟...

با غرور سر تا پاش رو بررسی کردم و گفتم: چون من دلوین اعتصام هستم... دختر عموی داماد و مشهورترین مدل ترکیه...

به طرفدارهام اشاره کردم و با لبخند ادامه دادم: طرفدارهام من و میشناسن!

جمعیت کمی از دخترا و پسرا شروع به دست زدن کردن. این فقط تعداد خیلی کمی از تعداد افرادی بود که من و می‌شناختن. نیشخند پر از تمسخری حواله‌ی افرادی که با تعجب نگاهم می‌کردن، کردم. صدای پچ پچ‌هاشون بلند شد. شیوا روبه من گفت: خب حالا... عاقد مابقی خطبه رو بخونه؟

لبخند زدم و گفتم: البته!

عاقد خطبه‌ی عقد و خوند. کنار عروس ایستادم. اقوام داماد داشتن با نگاهاشون رسماَ من و می‌خوردن. منم کم نیوردم. سرم و بلند نگه داشتم و با غرور به آرشا نگاه کردم. آرشا لبخند کمرنگی به لب داشت.

بعد از اینکه عاقد خطبه رو خوند. همه جمع شدن تا باهام عکس بگیرن. منم با آغوش باز همه رو قبول مردم. برام فرقی نداشت مردن یا زن با همشون عکس گرفتم و بع یکسریا هم امضا دادم. این کار مورد علاقم بود!

از بین افراد اخمو و پوشیده و عبوسی که سمت چپ ویلا نشسته بودن و حتی دست هم نمی‌زدن، فقط اردشیر و می‌شناختم. همون پیرمردی که با یه اخم گنده گوشه‌ی ویلا نشسته و مثل قاتلا نگام می‌کنه. همون و میگم... همون زد زندگیم و نابود کرد!

یک مرد با موهای جو گندمی و چهره‌ی آشنایی جلو اومد و با اخم گفت: تو دختر فرشادی؟

لبخندی زدم و با غرور جواب دادم: بله خودم هستم... شما؟!

قدمی به جلو برداشت و با عصبانیت گفت: دختره‌ی عوضی داری با آبروی ما بازی می‌کنی...

دستش و بالا اورد تا بهم سیلی بزنه. جلوی طرفدارهام نمی‌تونستم وحشی بازی در بیارم وگرنه بهش نشون می‌دادم با کی طرفه!

دستش و بالا اورد ولی موفق نشد بهم سیلی بزنه، چون یکی از طرفدارهام دست اون و تو هوا گرفته بود. منم با این حرکت اون جسورتر شدم و با ابروهای بالا رفته و نگاه تمسخر آمیز بهش زل زدم. از اون نگاه‌ها که از صدتا فحشم بدتره...

اون پیرمرد دست طردارم و پس زد و با اخم گفت: تو دیگه کی هستی؟...

اون پسره هم فاز قهرمانا رو گرفته بود، با قلدری گفت: من طرفدار دلوین خانم هستم و اجازه نمیدم کسی بهش تو بگه.

اینن کار اون باعث شد ما بقی طرفدارهام هم صداشون بلند بشه...

- به چه حقی روی دلوین دست بلند می‌کنی؟

- اون قهرمان ماست... کسی حق توهین کردن بهش و نداره...

- ما به اون افتخار می‌کنیم.

صداها عصبانی و حرصی بودن. می‌تونم به جرعت بگم اگر اون چهارتا نگهبان گردن کلفت دم در نبودن، بچه‌ها الآن می‌ریختن سرش. چند نفر که نمی‌شناختمشون جلو اومدن و سعی کردن آرامش و برقرار کنن.

نیم نگاهی به آرشا انداختم، از تمام اونایی که اسما فامیلم بودن فقط اون و می‌شناختم.

کنارم وایساد و با لبخند گفت: دختر نگفته بودی طررفدارهات اینقدر روت حساسن... نمی‌دونستم.

نیشخند مغرورانه‌ای روی لبام نشوندم و در حالی که به جر و بحث‌هاشون نگاه می‌کرددم گفتم: تازه کجاش و دیدی... اومدم تا قیامت به پا کنم!

بعدش به سمت جماعت عصبی رفتم و با صدای بلندی ادامه دادم: خیلی خب بچه‌ها... بسه... بس کنید... لطفاَ

یکی از دخترا به سمتم اومد و با حرص گفت: دلوین خانوادت اینه؟!... واقعا شرم‌آوره که باهات اینجوری رفتار می‌کنن.

خنده‌ای کرردم و برای مظلوم نمایی گفتم: نه بچه‌ها اونجوری که شما فکر می‌کنین نیست. اونا خانوادمن.

یک زن چادری و محجبه به سمتم آمد و با تعجب پرسید: ببخشید شما همون نوه‌ی اردشیر خان هستید که ده سال پیش گفتن مرده؟

طرفدارهام خواستن چیزی بگن که خندید و با ترس ادامه داد: البته دور از جونتون!

نیشخندی زدم و خیره به چشمای قرمز و صورت کبود شده از خشم اردشیر جواب دادم: بله خودمم... اون خبرم چیزی جز دروغ نبوده!

زن عذرخواهی کوتاهی کرد و رفت.

دوباره صدای پچ پچ‌هاشون بلند شد. به سختی تونستم اون جمعیت عصبانی و آروم کنم. واقعا خودمم توقع این حجم از عصبانیت و نداشتم. برگشتم کنار آرشا و با خنده رو بهش گفتم: خب نگفتی اون مرده که بچه‌ها ریختن سرش کی بود؟!

نیشخندی زد و با نفرت گفت: بابام بود!

متعجب بهش نگاه کردم که با لحن سردی ادامه داد: نمی‌خواد عذاب وجدان بگیری... اونم مثل خانوادشه.

اخم کرده بازوش و گرفتم و با عصبانیت غریدم: اون در حق من خیلی خوبی کرده بود چرا بهم نگفتی...

آرشا با خشم داد زد: دلوین بس کن... الآن وقت دلسوزی و مهربونی نیست.

خواستم چیزی بگم که صدایی مانعم شد.

- دلوین یه لحظه میای؟!

نفسم م کلافه بیرون دادم و با کلافگی از اون جدا شدم. به سمت شهریار چرخیدم و با لحنی کلافه روبهش گفتم: بله شهریار چی می‌خوای؟!

شهریار با لحنی آروم گفت: چه اتفاقی افتاده دلوین؟... چرا اینقدر عصبی هستی؟

با اخم گفتم: هیچی نیست شهریار گیر نده... حرفت و بزن.

شهریار که کلافگیم و دید، نفس عمیقی کشید و مثل همیشه مراعاتم و کرد و گفت: خواستم یکم آهنگ بذاریم برقصیم. به خانواده‌ی تو باشه که تا آخرش همینجوری مثل عزرائیل می‌شینن و هیچیم نمیگن.

از مثالی که زده بود خندم گرفت. همچین بیراهم نمی‌گفت. اردشیر و قومش مثل عزرائیل با اخم نشسته بودن و نه چیزی می‌خوردن و نه حرفی میزدن.

لبخند کمرنگی روی لبم نشوندم و با لحنی خبیث گفتم: بزن بترکونیم.

شهریار که لبخند شیطانیم و دید، ذوق زده به سمت باندها رفت. با دیجی حرف زد و یکمم پول کف دستش گذاشت. چشمکی روبه شیدا زدم و با خنده گفتم: شنلت و درار بیا وسط...

شیدا گیج نگاهم کرد. به سمتش رفتم و با خنده روبهش گفتم: درار اون بیصاحب و...

شیدا هم از خدا خواسته شنلش و در اورد و با شروع شدن آهنگ هر دومون به جمع دختر پسرهای جوون پیوستیم. یه لیوان مشروب خوردم و با بقیه رقصیدم.

صدای آهنگ تا انتها زیاد بود و ما هم وسط می‌رقصیدیم. نمی‌دونستم تو بغل کی و کجام فقط سعی می‌کردم عقده‌هام و خالی کنم.

عقده‌های این چند سال و... کمبودهایی که همیشه سعی می‌کردم از همه پنهونشون کنم.

با تمام وجود می‌رقصیدم. اونقدری خورده بودم که چشمام همه جا رو تار می‌دید و یکسری جاها رو اصلاَ نمی‌دیدم!

همینطور مشغول رقص و خنده بودم که دستی دور شکمم حلقه شد و من و به سمت تاریک کشوند. تقلا کردم تا از شرش خلاص بشم ولی نشد.

زیر لبن هر فحشی که بلد بودم و نثارش کردم و چهارتا فحش ناموسم بهش دادم. همینطور داشتم بهش فحش می‌دادم که یک سمت صورتم سوت کشید.

مستی که سهله من عقل از سرم پرید.

روی زمین افتادم و دست روی گونم گذاشتم. با خشم و عصبانیت از جام بلند شدم و با تمام توانم دست‌های مشت شدم و به سینه‌ی یارو کوبیدم. چون توی تاریکی بود چهرش و نمی‌دیدم و خب توی اون لحظه دیدن چهره‌ی اون اصلاَ /برام اهمیتی نداشت.

- تو به چه حقی دست رو من بلند کردی مرتیکه‌ی الدنگ بی‌شعور کثافت... آبروت و می‌برم عوضی... به طرفدارام میگم تیکه تیکت کنن...

همین طور داشتم به سینش می‌کوبیدم که یک دفعه دستم و گرفت و با چشمایی سرخ شده از توی تاریکی بهم خیره شد.

- می‌بینم که وحشی تر شدی دلوین کوچولو...

اخم کرده غریدم: ولم کن عوضی... بخدا آبروت و می‌برم...

لحنش یک دفعه خشن شد و با عصبانیت داد زد: خفه میشی یا خفت کنم...

نمی‌دونم توی اون لحظه اون همه شجاعت و اونم یهویی از کجا اوردم ولی با جسارت تو چشمای‌ سرخ شدش زل زدم و گفتم: دقیقا چجوری می‌خوای خفم کنی یارو... تو رو یکی باید گردن بگیره... می‌خوای من و خفه کنی؟

دخندیدم و با تمسخر ادامه دادم: یکی بیاد این و ببره... این می‌خواد من و خفه کنه...

انگار اون موقع هنوز مست بودم و نمی‌دونستم کی جلومه... از طرفی هیچ شناختی نسبت به اون نداتشتم و از طرف دیگه، کلی مشروب خورده بودم و تو یک عام دیگه بودم. از کجا باید می‌فهمیدم که اون کیه.

با یک دستش جفت دستام و گرفت و با دست دیگش گردنم و از پشت گرفت. تو وضعیت بدی بودیم و من اون لحظه که نه ولی الآن خدا رو شکر می‌کنم که کسی ما رو توی اون حالت ندید.

با چشمای خماری نگاش کردم. توی اون تاریکی من نمی‌دیدمش ولی اون خیلی خوب من و می‌دید. تموم انرژیم صرف شده بود و با بی‌حالی نگاش می‌کردم که گفت: از قبلم وحشی‌تر شدی پرنسس کوچولو!

چشمام و باز کردم. وایسا ببینم. اون الآن چی گفت؟

گفت پرنسس کوچولو؟!... ولی این لقب من و که فقط آرتا می‌دونست. صبر کن ببینم. توی اون تاریکی تشخیص چهرش واسم کار سختی بود؛ ولی حالا که فکر کرده مستم و حالم خوب نیست، ضربه زدن بهش کار آسونیه. زانوم و بالا اوردم و یدونه زدم تو شکمش.

چون توقع این حرکت و از من نداشت تو خودش جمع شد و من و ول کرد. منم از فرصت استفاده کردم و به سمت ویلا دویدم. اون آرتا بود. آرتای وحشی و اخمو و بداخلاق...

همین طور داشتم می‌دویدم که با سر به یک چیز سفت برخورد کردم. سر بلند کردم و ترسیده به فرد مقابلم خیره شدم ولی با دیدن شهریار نفسم و با خیال راحت بیرون دادم. شهریار دستش و به سمت دراز کرد. با کمک اون بلند شدم. همین طور جلوی شهریار وایساده بودم که اون یارو ترسناکه اومد از کنارمون رد شد و یه نگاه بدی هم به من انداخت.

شهریار با نگاهی مبهوت زمزمه کرد: دلوین این یارو قلدره کی بود. همچین نگات کرد که من گرخیدم.

با یادآوری خاطرات گذشته و آخرین دیدارم با آرتا...

لبخند تلخی زدم و گفتم: اون همونه که قرار بود شوهرم باشه ولی من از دستش فرار کردم!

شهریار ددست روی شونم گذاشت و با صدایی آرام گفت: خوب کردی... اگر باهاش ازدواج می‌کردی... یارو می‌خوردت.

خنده‌ای کردم. آرتا از همون اول بچگیش اخمو و بد اخلاق بود.

یادمه مامان می‌گفت، آرتا تا چهار سالگیش اصلا نمی‌خندید.

« کیمیا:این طور موردی واقعیه... اینکه بچه تا یک زمانی نخنده و با چشم دیدم»

بعد از اونم که همش یا با اردشیر وقت می‌گذروند و یاهم تو اتاقش بود.

آرتا رو بیشتر از همه من می‌شناختم. اون یه عقده‌ای بود.

ما تو خانواده‌ی اعتصام یک رسمی داشتیم. رسم داشتیم، دختر به محض به دنیا اومدن برای پسری از همون خانواده نشون بشه... یعنی چجوری؟

یعنی هر دختری که به دنیا میادو اسم یه پسر دیگه رو روش می‌ذارن تا در آینده با اون پسر ازدواج کنه.

روی منه فلک زده و بدبخت هم اسم آرتا رو گذاشتن که البته... من اولین دختری هستم که دارم سنت شکنی می‌کنم و با فرارم از دست اینا و تبدیل شدنم به یک مدل معروف... کل قوانین این خانواده رو بردم زیر سوال...

شهریار دستم و گرفت و باهم وارد ویلا شدیم.

کلی داشت بهم خوش می‌گذشتا... این آرتا هم باید همین حالا گند می‌زد به خوشگذرونی من...

یادمه بچه که بودیم، آرتا جلوی بقیه باهام بد رفتاری می‌کرد و بعدش که می‌رفتم تو اتاقم میومد و از دلم در میورد. مهربونیاش و فقط به من نشون می‌داد و همه ازش می‌ترسیدن.

نمی‌دونم چی شد که اون شب اون اتفاق وحشتناک افتاد و کل خانواده از هم پاشید.

بعد از اون شب آرتا دیگه آرتای سابق نشد.

اون به یک شیطان تبدیل شد. شیطانی که تشنه‌ی انتقامه...

شهریار روبه من گفت: این پسر عمموت آرتا... همین که می‌خواستن به زور بندازن بهت...

با شنیدن حرف شهریار از فکر بیرون اومدم و خیره به اون گفتم: خب؟!

شهریار دست دور کمرم انداختم و کنار گوشم گفت: جوری بهم نگاه می‌کنه، که هر لحظه فکر می‌کنم قراره رَم کنه و بیاد بکشتم!

خنده‌ای کردم و با صدای آرومی گفتم: حسودیش شده...

شهریار با تعجب بهم نگاه کرد که ادامه دادم: از سنتمون که بهت گفته بودم؟

شهریار با به یاد اوردن چیزی گفت: آره... گفتی، همون سنتی که دختر و پسر حق ازدواج کردن با غریبه رو ندارن و تا زمانی که توی فامیلشون دختر یا پسر مجردی باشه، باید با اون ازدواج کنن...

سری به نشونه‌ی تایید حرفش تکون دادم و با لحن آرومی گفتم: خب بهت گفته بودم که منم نشون کرده‌ی آرتا بود؟

شهریار سری به نشونه‌ی تایید حرفم تکون داد. با بی تفاوتی ادامه دادم: خب اونم الآن حس مالکیت می‌کنه و رگ غریتش زده بالا!

شهریار با تعجب گفت: دختر مردم مگه ارث باباشه که حس مالکیت داشته باشه؟!

شونه بالا انداختم و در حالی مه به سمت میز غذا خوری می‌رفتم، گفتم: چه می‌دونم والا... بچه‌های این خانواده همشون همینن.

روی صندلی روبه‌روی مابقی بچه ها نشستم. شهریار کنارم نشست و با اخم گفت: من خواهرم و به بچه‌های همین خانواده دادما... آرشا هم بخواد، مثل این جونور باشه همین فردا طلاق شیدا رو می‌گیرم...

لبخندی زدم و دست روی شونش گذاشتم و گفتم: ببین برادر من... همه جا خوب و بد داره... آرشا رو جزوی از این خانواده ندون... اون خیلی خوبه!

آرشا و شیدا داشتم از مهمئنا تشکر می‌کردن.

شام سرو شده بود و منم که اونقدر گشنه بودم، اصلا به کسی توجه نکردم. سر میز شام کلی با شهریار گفتیم و خندیدیم. شهریار پسر باحالی بود. با اینکه چند ماه بیشتر نبود که باهاش آشنا شده بودم ولی خیلی باهم صمیمی بویم. همسن بودیم و این باعث می‌شد باهاش راحت باشم.

خلاصه که شهریار شوخی می‌کرد و من با صدای بلند می‌خندیدم. صدای خنده‌هام عامل خشم و عصبانیت اونا بود.

بین خنده‌هام شکلکی برای شهریار در اودم و با مشت به بازوش زدم.

یکی از بچه‌ها ازم خواست که باهاش عکس بگیرم. منم بلند شدم و کنارش وایسادم. دستش و انداخت دور کمرم. حاضرم قسم بخورم هرجای دیگه بودیم یه سیلی محکم می‌خوابودندم دم گوشش تا بفهمه نباید پاش و از گلیمش درازتر کنه ولی چون اونجا بودیم و منم می‌خواستم حرص اردشیر و در بیارم لبخندی زدم و بعد از عکس گرفتن باهاش، برگشتم سر جام.

اردشیر سعی داشت مهمونی و تموم کنه.

چند تا مرد مهمون‌ها رو هدایت می‌کردن. شهریار اخم کرده خطاب به من گفت: اینا چرا دارن همچین می‌کنن؟

اخم کرده روبه او گفتم: صبر کن الآن درستش می‌کنم!

به سمت دیجی رفتم. می‌کروفن و از خواننده گرفتم وبا صدای بلندی روبه حضار گفتم: اقوام عروس... طرفدارهای من... همگی گوش کنین... مهمونی تازه شروع شده... تازه قراره بزنیم و برقصیم.

میکروفن و به دست دیجی دادم و روبهش گفتم: همه‌ی اون آهنگایی که واست فرستادم و پخش کن.

دیجی سری به نشانه‌ی تایید تکون داد. مهمون‌هایی که در حال رفتن بودن برگشتن و دوباره دختر پسرای جوون ریختن وسط.

اینبار یک لیوان پر نوشیدنی خوردم و به جمعشون پیوستم.

همگی باهم شروع کردی به رقصیدن.

دختر بی‌بند و باری نبودم، ولی اون شب بخاطر در اوردن حرص خانواده‌ای که به وجیع ترین شکل ممکن طردم کرده بودن، از جلد اون دلوین مغرور و خودساخته در اومدم.

شاید اشتباه می‌کردم. شاید واقعا حق با بقیه بود. من نباید بر می‌گشتم. من برگشته بودم نه برای انتقام و در اوردن حرص اونا...

من برگشته بودم تا خواهرم و پیدا کنم. برگشته بودم تا یک نفر و پیدا کنم که بتونم باهاش به این زندگی کوفتی ادامه بدم. آره... من اولش به قصد انتقام وارد اون خونه نشدم، ولی زمانی که حقیقت و فهمیدم، قسم خوردم که کل اون خانواده رو از هم بپاشونم!

تا ساعت چهار صبح بدون خستگی با بچه‌ها رقصیدیم.

آخراش بود که مردی دست دور کمرم انداخت و با لحن مستی گفت: تو خیلی خوبی دلوین!

خواستم پسش بزنم که با اردشیر چشم تو چشم شدم. نمی‌دونم چرا اون لحظه اون حرکت زشت و زدم. من فقط یادمه بخاطر خونی کردن چشمای اردشی چرخیدم و گونه‌ی اون مرد غریبه رو بوسیدم.

حالا که به اون حرکتم فکر می‌کنم، کلی از خودم بدم میاد؛ ولی خب من توی اون لحظه تو حال خودم نبودم. مرده سرش و اورد جلو تا ببوستم که یکدفعه آهنگ قطع شد.

برقا روشن شد و یک نفر از پشت میکروفن گفت: خانما و آقایون... همه لطف کنید برید خونه‌هاتون مهمونی تمومه...

صدا، صدای آرتا بود. با بی‌حالی به شهریار تکیه دادم که گفت: دلوین به نظرم بهتره که ما دوتا زودتر بریم وگرنه باید وصیتنامت و بنویسی.

با لحن خمار و چشمای خواب‌آلودم بهش نگاه کردم و گفتم:اهمم... نظر منم همینه...

شهریار که دید نمی‌تونم درست رو پای خودم بایستم. سریع وسایلم و جمع کرد. داشتیم به سمت در خروجی می‌رفتیم که صدای داد اردشیر بلند شد.

- کجا می‌بری اون دختره‌ی چشم سفید و...

شهریار سعی کرد نسبت به اونها بی‌توجه باشه.

سریع از ویلا خارج شد. من و سوار ماشین کرد و خودشم طرف راننده نشست. همینکه خواست ماشین و روشن کنه یه عده ریختن سر ماشین با چشمای نیمه باز و بیحال به اونها خیره شدم. شهریار دنده عقب گرفت.

منم دیگه جونی نداشتم همونجا خوابیدم.

صبح که بلند شدم با همون سر و وضع دیشب توی هتل بودم. با سردرد شدید و تن کوفته و خسته از جام بلند شدم. اولین کاری که کردم این بود که گوشیم و بردارم و به شهریار زنگ بزنم.

البته پیدا کردن گوشیم سخت ترین کاری بود که می‌تونستم انجام بدم. سرم گیج می‌فت و اصلاً حالم خوب نبود. درحالی که لباس و از تنم در میوردم. شماره‌ی شهریار و گرفتم.

- الو؟!

صدای خواب‌آلود و خستش نشون می‌داد که از خواب بیدار شده. سرم و ماساژ دادم و با کلافگی گفتم: شهریار بیا اینجا کارت دارم.

بعدم بدون اینکه منتظر بمونم قطع کردم. اینجوری مجبور می‌شد بیاد.

سریع پریدم تو حموم و رفتم زیر دوش. فقط دوش آب سرد می‌تونست حالم و جا بیاره.

حوله رو پوشیدم و از حموم بیرون اومدم. صدای در بلند شد. به سمت در رفتم و بازش کردم. شهریار با سر و وضع ژولیده و شلخته و پیژامه وارد اتاق شد.

با خنده روبهش گفتم: چیشده؟ سر و وضعت جوریه که انگار از جنگ برگشتی!

شهریار با کلافگی گفت: دیشب و یادت نیست؟

سرم و به طرفین تکون دادم و به سمت مبل رفتم.

- نه... برای چی؟

شهریار با اخم گفت: به زور از دست اون وحشیا فرار کردم... اون پسر عموی دیوونت می‌خواست من و بکشه... زد شیشه‌ی ماشین و شکوند...

ابرو بالا انداختم و با تعجب گفتم: واقعاً؟!

شهریار روی مبل نشست و با اخم جواب داد: آره... بابا اون پسر عموت آرتا خیلی وحشیه... انگار از باغ وحش فرار کرده.

از لفظش خندم گرفته بود ولی جرعت خندیدن نداشتم.

بهش نگاه کردم و با لحن خبیثی گفتم: نظرت چیه کارش و تلافی کنیم؟

شهریار نگاهی به لبخند مرموزم انداخت و با هیجان لب زد: چی تو سرت می‌گذره دلوین؟

پاکت سیگارم و در اوردم و درحالی که پوک عمیقی به سیگار می‌زدم جواب دادم: چیزای خوب...

شهریار ذوق زده دستاش و به هم کوبید و گفت: من عاشق افکار شیطانیتم دختر...

نیشخندی زدم و به چیزهای خوبی که توی مغزم رژه می‌رفت فکر کردم. اون موقع فکر می‌کردم کار درستی انجام میدم و در کنار گشتن دنبال خواهرم یکم تفریحم می‌‌کنم. فکر می‌کردم آرتا آدمه...

نمی‌دونستم کارم چه تاوانی داره... نمی‌دونستم بعد از اون آرتا دیگه هیچوقت ولم نمی‌کنه و اون کلکل به یک جنگ طولانی تبدیل میشه.

اشتباه می‌کردم. یادم رفته بود با چه حیوونی طرف بودم.

نفس عمیقی کشیدم و گوشی و به شهریار دادم. عقب رفتم و به دوربین خیره شدم. موهام بهم ریخته نشون دادم. شهریار گفت: برو دلوین...

با بغض شروع کردم به نقش بازی کردن.

- بچه‌‌ها دیشب یک اتفاق وحشتناک برام افتاد.

دست روی دهنم گذاشتم و هق هق کردم. قبلاً باید برای بازیگری ثبت نام می‌کردم. بخدا که در جا قبولم می‌کردن.

اشک روی گونم و پاک کردم و با صدایی لرزون و به زبون ترکی گفتم: دیشب به من حمله شده و شیشه‌ی ماشینم به بدترین شکل ممکن شکسته... لطفا ازم حمایت کنید وگرنه‌خانوادم من و می‌کشن...

شهریار دوربین و جلو اورد و شیشه شکسته رو نشون داد و در آخرم من یکم بیشتر گریه کردم تا مردم و تحریک کنم.

بعد از اینکه شهریار گوشی و پایین اورد. اشک‌هام و پاک کردم.

شهریار مشت تقریباً محکمی به پهلوم زد و ذوق زده گفت: دختر تو چه کردی؟... ترکوندی... چه خوب نقش بازی کردی!

لبخند زدم و با غرور گففتم: حالا بشین و ببین که چه آشی واسشون می‌پزم!...

با شهریار به سمت اتاق رفتیم. شهریار با لخنی آروم گفت: باید به فکر یه خونه باشیم.

در اتاق و باز کردم و با تعجب پرسیدم: مگه تو می‌خوای ایران بمونی؟

شهریار روی مبل لم داد و گفت: من خواهرم و دست اون وحشیا ول نمی‌کنم!

با لبخند کمرنگی گفتم: نگران نباش... آرشا حواسش به شیدا هست...

شهریار خیره به من با نگاهی آروم گفت: من منظورم تویی دلوین...

با تعجب نگاهش کردم که ادامه داد: درسته من زیاد نمی‌شناست دلوین ولی نمی‌تونم بذارم تنهایی با اونا بجنگی... من اجازه نمیدم دوباره اذیتت کنن...

بغض کرده بهش نگاه کردم. این اولین باری بود که یک نفر اینقدر هوام و داشت و بهم توجه می‌کرد. توی این ده سال هیچکس اینجوری هوام و نداشت.

به سمتش رفتم و بغلش کردم. اونم بغلم کرد.

اون برای من جای شروین بود. شروین من... داداش قشنگم...

شهریار با نگاهی سوالی بهم خیره شد و پرسید: عه... چرا گریه می‌کنی دختر؟!

لبخند پربغضی زدم و گفتم: نمی‌دونم... یاد شروین افتادم.

شهریار لبخند مهربونی زد و گفت: شروین دیگه کیه کَلَک...

آروم خندیدم و گفتم: داداش دو قلوم بود... مامانم می‌گفت توی دو سالگی تشنج می‌کنه و فلج میشه... داداشم خیلی مظلوم بود شهریار... اصلاً حرف نمی‌زد...

شهریار اشکام و پاک کرد و با مهربونی پرسید: خب اون الآن کجاست؟

بغلش کردم و با بغض گفتم: بعد از اینکه بابام مرد... اردشیر اون و برد مسافرت و دیگه هیچوقت اون و بر نگردوند.

شهریار دستش و به آرومی روی بازوی برهنم حرکت داد و با لحن مهربونش گفت: امکان داره اردشیر بلایی سر برادرت اورده باشه؟!

سرم و به طرفین تکون دادم و گفتم: نه... نمی‌دونم...

ازش جدا شدم و با ناراحتی ادامه دادم: مامانم خیلی دنبال شروین گشت... ولی اون و پیدا نکرد. اردشیر گفت، اون و یه ببر وحشی خورده...

شهریار با غم نگام کرد و روبهم گفت: اشکالی نداره دلوین... درست میشه...

لبخند کمرنگی زدم و گفتم: امیدوارم...

تا شب با شهریار کلی گفتیم و خندیدیم... اونقدر با شهریار بهم خوش می‌گذشت که کنار هیچکس اینجوری احساس خوشحالی نمی‌کردم.

شب قبل از اینکه شهریار بره با یا اوردن چیزی گفتم: راستی... یادمون رفت اون فیلم و پست کنیم...

شهریار لبخندی زد و با غرور گفت: هه... چی فکر کردی پیش خودت؟ خیلی من و دست کم گرفتیا...

متعجب به بازوش زدم و گفتم: تو اون فیلم و پست کردی؟

شهریار سری به نشونه‌ی مثبت تکون داد. مشتی به شکم عضلانیش زد و ذوق زده جیغی کشیدم.

- ایول به تو پسر...

شهریار خندید و با هیجان خاصی گفت: بشین ببینیم واکنش مردم چی بوده!

با خنده سر تکون دادم. با هم روی تخت دو نفره نشستیم. شهریار وارد اینستاگرام شد. چون اون یه جورایی ادمین پیج من محسوب می‌شد. به پیجم دسترسی داشت.

فیلم و باز کرد. نزدیک هزارتا کامنت و سه هزارتا لایک خورده بود.

ذوق زده به بازوش زدم و گفتم: تو کی وقت کردی این و زیرنویس فارسی کنی؟

شهریار با خنده یکی از کامنت‌های فارسی و خوند: دلوین تو فقط بگو کار کی بوده تا من برم دهنش و سرویس کنم.

خندیدم. ایول بابا... چه طرفدارای غیوری دارم... خیلی راحت می‌تونم ازشون بر علیه اردشیر استفاده کنم.

همینطور داشتیم با شهریار کامنتا رو می‌خوندیم و می‌خندیدیم و گاهی اوقات هم شهریار مسخرم می‌کرد و نم کلی ذوق می‌کردم که این همه ادم پشتمن...

واقعا هم ذوق داره... حداقل واسه منی که اون موقع هیچکدوم از اعضای خانوادم پشتم نبودن، خیلی ذوق داشت. اون همه آدم هوادارت باشن و کلی هم دوست داشته باشن.

من پونصد هزارتا فالور داشتم، نود درصدشون ابرانی بودن. مابقی طرفدارهام ترک بودن ولی خب اکثریت پیج من ونداشتن.

بعد از اینکه شهریار رفت من دوباره وارد صحفه‌ی اینستاگرام خودم شدم و دوباره کانت‌عا رو خوندم. این کار بهم یه چیزی اضاف می‌کرد اینکه این همه مردم دوستم داشتن باعث می‌احساس غرور بکنم.

اون شب واقعا شب من بود. با اینکه دروغ گفته بودم ولی حس خوبی داشتم.

باورم نمی‌شد که من، دلوین اعتصام، با وجود اون همه مانع و سختی... تونستم به یک مدل معروف تبدیل بشم.

نمی‌دونم ساعت چند بود و چقدر وقت از رفتن شهریار گذشت که خوابم برد.

فقط می‌دونم که صبح اون شب بود که فهمیدم چه گندی به زندگیم زدم.

با صدای در از خواب بیدار شدم. خواب آلود و عصبی به سمت در رفتم. این موقع صبح کی بود که اینجوری در می‌زد.

در و که باز کردم با چهره‌ی عبوس و اخموی مردی روبه رو شدم.

خواستم در و روش ببندم که پاش و بین در گذاشت و با یک هل کوچیک وارد اتاق شد. موهای ژولیدم و از جلوی چشام به عقب هدایت کردم و با اخم روبه اون مرد گفتم: هوی بیشعور کی بهت اجازه داد وارد اتاق من بشی؟

یک دفعه به سمت خیز گرفت که ترسیده قدمی به عقب برداشتم. کمرم به پشت در خورد و در بسته شد.

با چشمای خونی و صورت سرخ شده رو به من گفت: من برای وارد شدن به اتاق تو از کسی اجازه نمی‌گیرم.

اگر جا داشتم که بتونم برم عقب‌تر حتماً این کار و می‌کردم؛ ولی نه جا داشتم و نه توان داشتم که بتونم اون و هل بدم.

حقیقتاً خیلی ازش ترسیدم. نمی‌دونستم کی بود. اون موقع نشناختمش...

اون مرد نفس داغش و توی صورتم فوت کرد و با غیض غرید: نمی‌دونستم اینقدر زود من و فراموش می‌کنی دختر عمو!

هنوز تو عالم خواب بودم. با نیشخند و لحن تمسخرآمیزی گفتم: من یه عالمه پسر عمو داشتم... تو کدومشی؟

مشت محکمی کنار گوشم فرود اورد و از لابه‌لای دندون‌های چفت شدش غرید: انگار یادت رفته ده سال پیش از سر سفره‌ی عقد کی فرار کردی!

با تعجب و پاهای سست شده بهش نگاه کردم.

- آ...آرتا...

نیشخندی زد و با تمسخر گفت: بالاخره یادت اومد من کیم؟

آب دهنم و به سختی قورت دادم و به چشماش که شبیه کاسه خون شده بود نگاه کردم. سبزی چشماش روبه تیرگی می‌رفت و همین موضوع اون و از همیشه ترسناک‌تر نشون می‌داد.

دست روی سینش گذاشتم و یکم هلش دادم تا ازم دور شه ولی دور نشد هیچ، نزدیک‌ترم شد.

- برو عقب آرتا دارم خفه میشم...

دستش و دور گردنم حلقه کرد و با عصبانیت تو صورتم داد زد: هنوز مونده تا خفت کنم دلویت خانم... هنوز مونده... با آبروی من بازی می‌کنی؟

دست روی دستش گذاشتم و با چهره‌ی تو هم رفته نگاهش کردم. فشار دستش و بیشتر کرد و با خشم بیشتری غرید: پشیمونت می‌کنم دلوین... بخدا که پشیمونت می‌کنم.

‌نمی‌تونستم از خودم جداش کنم. زورم بهش نمی‌رسید. قدرتش خیلی زیاد بود. درست مثل قدیما که وقتی شوخی شوخی باهم بحث می‌کردیم.

دیدم نمی‌تونم دستش و از دور گردنم جدا کنم. خودم و زدم به بی‌هوشی...

به محض اینکه چشمام روی هم رفت آرتا دستش و برداشت و منم برای اینکه نقشم و درست بازی کنم سر خوردم و افتادم روی زمین. آرتا و نمی‌دیدم و نمی‌دونستم واکنشش چیه. فقط صداش و می‌شنیدم.

- دلوین... دلوین عزیزم؟... دلوین پاشو غلط کردم... دلوین؟

به محض اینکه حس کردم سرش و جلو اورده، با سر رفتم تو دماغش... با فریاد بلندی ازم جدا شد. منم از فرصت استفاده کردم و بی‌توجه به سردرد شدیدی که داشتم، به سمت آشپزخونه رفتم و چاغویی برداشتم.

آرتابا عصبانیت از سر جاش بلند شد. خواست به سمتم بیاد که فردی در زد. چند دقیقه بعد از بلند شدن صدای در صدای شهریار بود که می‌گفت: دلوین یه خبر توپ برات دارم دختر... اون فیلمی که دیشب پست کردیم و الآن دارن توی اخبار ترکیه پخش می‌کنن... کلی آدم جمع شده تا از تو محافظت کنه...

آرتا عصبی غرید: پس اونم همدستته...

خواست به سمت در بره که سریعتر از اون خودم و به در رسوندم و با صدای بلندی روبه شهریار گفتم: شهریار آرتا اینجاست... زودتر از اینجا برو...

آرتا با لحن ترسناکی گفت: بخاطر اون از خود گذشتگی می‌کنی؟

با دستای لرزون چاقو رو توی دستام فشار دادم و با وجود اینکه می‌ترسیدم، گفتم:من به خاطر اون جونمم میدم!

رنگ نگاهش رو به سیاهی رفت. خواست به سمتم حمله کنه که چاقو رو بالا بردم. فکر کردم چاقو قراره تو شکمش فرو بره ولی اون با دستش مچ دستم و گرفت.

من و چسبوند به دیوار و با چشمای به خون نشسته بهم نگاه کرد.

- چی شد که اینقدر عوضی شدی دلوین؟!

لحنش با اینکه آروم بود ولی خشن و عصبیم بود. سعی می‌کرد عصبانیتش و سر دست بیچارم خالی کنه.

با نفرت به چشماش زل زدم و گفتم: من عوضی نشدم شما عوضیم کردین...

دست آزادش و مشت کرد وو محکم به دیوار کوبید و با عصبانیت داد زد: چی برات کم گذاشتیم که اینجوری شدی؟

اینبار دیگه سکوت نکردم و مثل خودش داد زدم: چی برام کم گذاشتین؟!

نیشخند زدم و با عصبانیت بیشتری ادامه دادم: چی برام گذاشتین که اینجوری نشم؟ از همون بچگی اول که بابام و اط خانواده طرد کردین... بعدشم مامانم و کشتین... بعد از اونم معلوم نشد اردشیر چه بلایی سر داداشم اورد و حالا هم که من بعد از ده سال برگشتم به جای اینکه حمایتم کنین، تحقیرم می‌کنین!

آرتا با نیشخند عصبی گفت: تو خودت فرار کردی دلوین!

با نگاه تیزی به سبزی چشماش خیره شدم و حرصی گفتم: چه توقعی داشتی از من؟... توقع داشتی بمونم و با تو ازدواج کنم؟

نیشخند زدم و بدون اینکه حتی به عواقب حرفم فکر کنم ادامه دادم: با توی روانی ازدواج می‌کردم که تهش مثل فیلما هر بلایی عشقت کشید سرم میوردی... لابد منم چون زنت بودم باید خفه خون می‌گرفتم!

سرش و جلو اورد. نگاهش خیره‌ی لبام بود و به چشمام نگاه نمی‌کرد. نفس‌های داغش پوست صورتم و می‌سوزوند. نگاهش و دوست نداشتم. جفت دستم و گرفته بود. پاهامم چسبیده بود به دیوار و نمی‌تونستم دست از پا خطا کنم.

- آ... آرتا... برو عقب... م... مگه تو مسلمون نیستی... م... من نامحرمم...

نیشخندی زد و با لحن خماری گفت: تو خودت من و بهتر می‌شناسی دلوین... من پسر بده‌ی خانواده هستم...

سرش و تو گودی گردنم فرو کرد. بچه که بودم معنی این حرکتش و نمی‌فهمیدم و حس می‌کردم داره قلقلکم میده؛ ولی حالا می‌فهمم چه غلطی می‌کرده...

با صدایی لرزون و بغض کرده گفتم: آرتا ولم کن...

دیگه مغرور و سرسخت بودن فایده‌ای نداشت. باید از در التماس وارد می‌شدم.

- تروخدا ولم کن... آرتا صدام و می‌شنوی...

سرش همچنان تو گودی گردنم بود و داشت نفس می‌کشید. نمی‌بوسید. فقط نفس می‌کشید. قبلاً عادت داشت، گردنم و ببوسه و بعد هم بره. یادمه یک بار که خواستم باهاش مخالفت کنم از سر لجبازی دو ساعت سرش و فرو کرد تو گودی گردنم و در نیورد.

عاشق این بود که موهام بریزه تو صورتش و اونم موهام و بو بکشه.

آب دهنم و به سختی فرو خوردم. داشت آروم می‌شد. این و از ریتم نفس‌هاش می‌فهمیدم. نمی‌دونم حالا هم مثل ده سال پیش رگ خوابش همونه یا نه...

نفسم و عمیق بیرون دادم. خب دلوین... باید از در محبت وارد بشی... با اینکه دلم نمی‌خواست ولی مجبور بودم، مجبور بودم تا رامش کنم.

دستم و آروم با بردم. دستش شل شده بود و می‌تونستم دستم و از بین دست بزرگش بیرون بیارم.

انگشتام و میون موهاش بردم و شروع کردم به نوازش کردنش...

این درنده‌ی بی اعصاب یه رگ خواب داشت که ظاهراً بعد از ده سال هنوز هم عوض نشده بود. من و بیشتر به خودش چسبوند و با خستگی لب زد: خیلی دلم برات تنگ شده بود دلوین...

دقیقا بعد از این حرفش بود که سر و صدایی از پشت در به گوش رسید. آرتا ازم جدا شد و به در نگاه کلافه‌ای انداخت. همه چیز خوب بود اما نه تا وقتی که صدای شهریار بلند شد.

- آقای آرتا اعتصام... نوه‌ی سوم خاندان اعتصام... بهت هشدار میدم که بیای بیرون... اگر بلایی سر دلوین بیاد با طرفدارهاش طرفی...

آرتا خواست به سمت در بره. می‌دونستم قبل از اینکه کسی به خودش بیاد اون مثل بمب رو سر شهریار منفجر میشه و هیچکش هم نمی‌تونه جلوش و بگیره.

بازوش و گرفتم و به سختی نگهش داشتم. جلوش واستادم و با لحن آرومی گفتم: به خاک بابات کاری به اون نداشته باش... هر بلایی خواستی سر من بیار ولی کاری به او نداشته باش...

آرتا ابرو بالا انداخت و با اخم گفت: دوستش داری؟!

حسادت توی نگاهش از همون بچگی تا الآن پا برجا بود. خب باید اعتراف کنم که اون حسودترین آدم زندگیم بود!

آب دهنم و قورت دادم و با صدای آرومی جواب دادم: خیلی...

دندون روی هم سابید و با خشم بازوم و گرفت و بدون هیچ مکثی گفت: میری بیرون و میگی که آرتا دوست پسر منه و همه‌ی این اتفاقات سوءتفاهمی بیش نبوده...

سرم و به طرفین تکون دادم و با اخم گفتم: من به هیچ عنوان همچین کاری نمی‌کنم.

آرتا نگاه سردی حوالم می‌کنه و با جدیت می‌پرسه: مطمئنی؟

دستش و پس می‌زنم و با اخم میگم: مطمئن تر از همیشمَم...

آرتا به سمت در اتاق رفت و اون و باز کرد. جلو نرفتم تا برای کسی توضیح بدم که چه اتفاقی افتاده. من اون زمان با شناختی که از آرتا داشتم... توقع اون رفتار و ازش نداشتم.

می‌دونی... گفتنش برام سخته ولی خب من وقعا توقع اینکه اینقدر راحت ول کنه بره رو نداشتم. نه اینکه عاشقش بودما... نه... من فقط با توجه به لجباز و یه دنده بودنش توقع نداشتم به این راحتیا بی‌خیال بشه و تا یمدتم اصلاً پیداش نشه.

خب توقع داشتم اسرار کنه و مثل همیشه تا به خواستش نرسیده بیخیال نشه؛ ولی بعد ها فهمیدم دلیل این بیخیال شدنش چی بوده!

بعد از اون روز کلی خبر توی رسانه‌ها پخش شد. دیگه جرعت نمی‌کردم از خونه بزنم بیرون. حالم زیاد خوب نبود که بتونم جلوی دوربین بایستم و جواب مردم و بدم. از اون روز به بعد دیگه نتونستم با آرامش زندگی کنم. همش حس می‌کردم قراره آرتا یه حرکتی بزنه که نتونم جلوش مقاومت کنم.

شهریار هم مدام بهم دلداری می‌داد و سعی می‌کرد آرومم کنه...

دو یه روزی بعد از اون اتفاق یه شماره‌ی ناشناس باهام تماس گرفت.

من که روی تخت دراز کشیده بودم و به سقف خیره شده بودم با فکر اینکه شهریار هست و احتمالاً یه خونه پیدا کرده، بدون نگاه کردن به شماره‌ی شکل گرفته روی گوشی جواب دادم.

- الو... شهریار... ببین من واقعا حوصله‌ی بیرون اومدن ندارم... تو خودت یه خونه رو پسند کن، بعد منم میام یه نگاه بهش میندازم.

صدام به قدری خسته و کلافه بود، که قطعا دیگه باهام بحث نمی‌کرد.

- چشمم روشن دلوین خانم... شهریار کیه؟

با پیچیدن صدای یه مرد غریبه تو گوشم، متعجب به شماره‌ی ناشناس نگاه کردم. با یه تک سرفه صدام و صاف کردم و سرجام نشستم. لحنم و تغییر دادم و با سردی پرسیدم: شما؟!

مرد از پشت گوشی با صدای گرفته‌ای گفت: چه زود مارو یادت رفت دلوین خانم... تو که می‌گفتی هیچوقت ما رو فراموش نمی‌کنی...

با به یاد اوردن قسمتی از خاطرات بچگیم با تردید گفتم: عمو فرزاد تویی؟!

مرد از پشت گوشی با لحن دلخوری گفت: چه عجب بالاخره شما ما رو یادتون اومد.

لبخند کمرنگی روی لبام نشوندم و با صدای آرومی گفتم: شرمنده عمو جون... من...

عمو بین حرفم پرید و با صدای گرفته‌ای گفت: اشکال نداره... میگم دلوین یه خواهش ازت دارم... یه کار برای عموت انجام میدی؟

با یادآوری کارهایی که عمو فرزاد واسم انجام داده بود. لبخند زدم و با صدای آرومی گفتم: تو حون بخواه عمو...

عمو هم با صدای آرومی گفت: یه سر بیا به این آدرسی که میگم... اینجا خونمه... یکم باهم حرف بزنیم... دلم برات تنگ شده...

منم از خدا خواسته حرفش و قبول کردم.

دروغ چرا، دلم برای خانواده‌ی عمو فرزاد تنگ شده بود. دلم برای آروشا، آرشام و زنعمو مهشید تنگ شده بود.

اونا تنها کسایی بودن که بعد از مرگ بابا کلی حمایتمون کردن و هوای خانوادم و داشتن.

حاضر شدم و بدون اینکه به کسی خبر بدم راهی اون آدرسی شدم که عمو برام فرستاده بود. من هیچ وقت حتی فکرشم نمی‌کردم که عمو بخواد همچین بلایی سرم بیاره و اینقدر ازم متنفر باشه.

شایدم اشتباه از خودم بود که به اون اعتماد کردم. میگن گاهی آدما اشتباهاتی می‌کنن که جبران ناپذیر هست؟

اشتباه منم اعتماد کردن به عموی خودم بود. شاید هر کس دیگه‌ای جای من بود این اشتباه و مرتکب می‌شد؛ ولی من، من یک لحظه فراموش کردم کی هستم و با چی کسی طرفم...

الآن که دارم این و می‌نویسم، وقتی به اون کار احمقانه‌ی خودم فکر می‌کنم دلم می‌خواد سرم و بکوبم به دیوار و از روی زمین محو بشم، ولی خب شاید اگر من اون روز اون اشتباه و انجام نمی‌دادم، هیچوقت به تو نمی‌رسیدم.

***

«فلش بک»

با خنده زیر مبل قایم شدم.

انگشت اشارم و روی لبام گذاشتم و با صدای آرومی خطاب به عروسکم گفتم: هیس خرسی کوچولو... ساکت باش وگرنه آرشام پیدامون می‌کنه...

صدای قدم‌های آرشام و میشنیدم. ذوق زده دست روی دهنم گذاشتم تا صدام و نشنوه...

همینطور به پاهای آرشام نگاه می‌کردم، وقتی دور شد، از زیر مبل بیرون اومدم. یه دفعه‌ای چرخید و با خنده گفت: دلوین پیدات کردم...

خندیدم و به سمت پله‌ها دیویدم. آرشام زد دنبالم. پله‌ها رو بالا رفتم و خیلی ناگهانی در اتاق مامان و خودمون و باز کردم ولی با صحنه‌ای که دیدم، از شدت ترس دو قدم به عقب برداشتم.

آرشام با خند به کتفم زد و گفت: گرفتمت دلوین خانوم... دیگه نمی‌تونی از دستم فرا...

اونم با دیدن صحنه‌ی روبه‌روش متعجب فقط داخل اتاق و نگاه می‌کرد.

آب دهنم و به سختی فرو فرستادم. خرسی از دستم افتاد.

صدای آرتا رو شنیدم که از توی پله‌ها با داد می‌گفت: بچه‌ها بیاید یه دست فوتبال بازی کنیم.

یه قدم ببه جلو برداشتم و به سمت مامان رفتم.

مامان سر بلند کرد با اشک بهم نگاه کرد. آبجی سلین با بهت فقط به یه نقطه نگاه می‌کرد. رد نگاهش و که گرفتم، رسیدم به عمو فرهاد.

عمو فرهاد یه گوشه خوابیده بود.

انگار عمو فرهاد مامانم باهم رنگ بازی کرده بودن، چون سرتاپای جفتشون خونی بود.

همینطور که داشتم به مامان نزدیک می‌شدم، صدای عربده‌ی آرتا رو شنیدم.

- بابا...

صداش باعث شد اشک‌هام سرازیر بشن. به سمت مامان دویدم و با ناراحتی بغلش کردم.

- مامان... مامان قشنگم؟... چرا باهام حرف نمی‌زنی؟... چرا عمو فرهاد خوابیده؟... اون تو اتاق تو چیکار می‌کنه مامان؟

مامان دستای قرمزش و دورم حلقه کرد. تو بغلش هیچی و حس نمی‌کردم. نه صدایی میشنیدم و نه چیزی می‌دیدم. صدای جیغ و داد و گریه تو کمترین زمان ممکن همه جا رو گرفت.

مامان با بغض روبهم گفت: دلوین... دختر قشنگم... خوب گوش کن ببین چی میگم.

با دستای رنگیش صورتم و نوازش کرد و بغض کرده ادامه داد: تو و خواهرت به جز همدیگه کسی و ندارین... دلوین مراقب خواهرت باش عزیزم... مراقب خودت باش...

یه زن غریبه اومد و بازوی مامانم و گرفت. با بغض چادر زنه رو کشیدم و گفتم: هی خانومه... مامانم و ولش کن... مامانم و نبر...

سلین من و بغل کرد و مثل همیشه آروم شروع کرد به گریه کردن. من چیزی نمی‌فهمیدم. ده سالم بیشتر نبود و اصلا نمی‌دونستم دور و برم چه خبره.

مامان و بردن.

آرتا عمو فرهاد و بغل کرده بود و گریه می‌کرد. آرتام به ما کمک کرد تا از اون اتاق خارج بشیم. با تعجب روبه

آرتام پرسیدم: داداش آرتا؟

آرتام اشکاش و پاک کرد و جلوم زانو زد. آبجی سلین رفت تو اتاقمون و در و بست. آرتام لبخند کمرنگی زد و مهربون گفت: جونم پرنسس؟

دستش و گرفتم و با ناراحتی گفتم: مامانم و کجا بردن؟

آرتام لبخند کمرنگی زد و با لحن مهربونی گفت: مامانت میره یمدت یه جای دیگه بعدشم زود بر می‌گرده...

با اخم دوباره پرسیدم: چرا همه دارن گریه می‌کنن؟... بابات چرا رو زمین اتاق مامان من خوابیده بود؟

آرتام دستم و گرفت و بلند شد.

من و به سمت سرویس بهداشتی برد و بغلم کرد. اون قدش مثل آرتا بلند بود و خیلی راحت می‌تونست من و بغل کنه. من نسبت به همسن و سالام رشد کمتری داشتم و هنوز ریزه میزه مونده بودم.

- بیا من اول دست و صورتت و بشورم... بعدش بریم، باهم پیش آبجیت.

شروع کرد به شستن دست و صورتم. منم خیره به ریشاش که داشت درمیومد گفتم: بهم قول میدی مامانم زود برگرده؟

آرتا بدون اینکه به من نگاه کنه با لبخند خیلی کمرنگی و صدای لرزونی گفت:

- قول میدم پرنسس... قول میدم.

بعدشم دوباره مشغول از بین بردن رنگ‌ها شد. صدای داد و جیغ و فریادها هنوزم نخوابیده بود و فقط من بودم که دلیلش و نمی‌دونستم.

***

«حال»

از ماشین که پیاده شدم، چشمم به یه خونه‌ی شیک و با صفا افتاد، نه بابا ایول عمو...

‌می‌بینم که چنان خونه‌ای ساختی که قصرم کنارش باشه کم میاره. آفرین به تو... یادمه عمو فرزاد قبلاً به جز یه خونه‌ی کوچیک و یه پیکان درب و داغون چیزی نداشت. شاید اگر بابا هم زنده بود الآن مثل اون پولدار شده بود.

داشتم وارد خونه که نه... ویلا مناسب تره واسش... داشتم وارد ویلای عمو می‌شدم که گوشیم زنگ خورد. نگاهی به شماره انداختم، شهریار بود.

جواب دادم: الو... جانم شهریار؟

شهریار مضطرب گفت: دلوین الآن کجایی؟

خونسرد وارد باغ شدم و گفتم: دارم میرم پیش عموم...

شهریار با داد بلندی گفت: نه دلوین... نرو اونجا... برگرد... اینا همش برنامه ریزی آرتا بوده تا تو رو بکشونه اونجا... برگرد دلوین...

یه لحظه از حرکت ایستادم.

خواستم برگردم که صدای آرتا تو گوشم پیچید: خوش اومدی دختر عمو...

‌همون جا خشکم زد. در باغ بسته شده بود و چند تا نگهبان جلوی در ایستادن.

صدای شهریار مثل ناقوس مرگ تو گوشم زنگ زد: دلوین برگرد... آرتا می‌خواد کاری کنه که مجبور بشی باهاش ازدواج کنی!