رمان همخانه ارواح به قلم fateme078

ژانر : #ترسناک #معمایی

خلاصه:

ماجرا از اون جایی شروع میشه که دنیز به همراه ارغوان برای تحصیل، به خانه‌ی قدیمی پدربزرگِ مادرش سفر می‌کنند، غافل از اینکه دست سرنوشت، زندگی اون رو با دو دختری که در گذشته در این خونه زندگی می کردند گره زده، دو خواهر که سال های گذشته زندگی مخفیانه ای توی این خونه داشتند و حالا دنبال آزادی از بند اون خونه اند...

مقدمه :

بر لبانم سایه ای از پرسشی مرموز

در دلم دردیست بی آرام و هستی سوز

راز سرگردانی این روح عاصی را

با تو خواهم در میان بگذاردن، امروز

گر چه از درگاه خود می رانیم، اما

تا من اینجا بنده، تو آنجا، خدا باشی

سرگذشت تیرهء من، سرگذشتی نیست

کز سرآغاز و سرانجامش جدا باشی

- آمده ایم که برویم... هیج کس ابدی نیست؛ زندگیمان مانند کتاب داستانی است که اولش ساده و آرام پیش می‌رود، وسط‌هایش هیجان می‌گیرد و در آخر پیروز یا مغلوب می‌شویم ...

گاهی همه چیز راحت و آرام پیش می‌رود و یکراست به خانه ابدیمان راه میابیم ...

و گاهی برای سنگ قبر نداشته، آرزوهای از دست رفته و یا انتقام می‌مانیم و سرگردان می‌شویم !

***

کنار گل های یاس باغچه ایستادم؛ در حالی که چمدونم رو جلو-عقب می کردم، یاد دیشب افتادم که بابا بعد از یک ماه، اجازه‌ی رفتن از تهران رو صادر کرد، این هفته به کل نازش رو کشیدم؛ دیشب هم گفتم:« اگه نذاری برم، مثل مریم، دختر فراری میشم و از این زندونی که برام ساختی فرار می کنم»

بابا چقدر از این حرفم شوکه شده بود! سیلی که به گوشم زد رو به یاد دارم. آخر هم گفت: «برو هر قبرستونی که می‌خوای بری، توی خونه ی من کمتر از گل به تو گفته نشد، اما اگه می‌خوای بری از این خونه، باید جایی که من میگم بری!»

کلیدی که از روی میز برداشت و به دستم داد، می‌گفت مادرم یه زمانی توی اون خونه زندگی می کرده؛ حتی علتش رو هم نپرسیدم. به مادر جون نگاه کردم، صورت گرد و لپ های بر آمده اش من رو به سمتش کشوند؛ بی محابا ب*و*س*ه ای به صورت کوچولوش زدم.

لبخند عمیقی زد و گفت :

-دنیز، مادر قربونت، این آجیلا رو برات اوردم، تو راه از گشنگی تلف نشی؛ مادر، نری از این آت و آشغالا (چیپس و پفک و ...) بخری! به فکر خودت نیستی به فکر دوستت باش.

دست خشک و چروکیده اش رو توی دستم گرفتم.

-دستت درد نکنه! قربونت برم آخه انقد به فکر منی! ارغوانم از این چیزا دوست نداره.

کمی سکوت کردم:

-بابا نیومد؟

لب های بی جونش رو تکون داد:

-گفت همین دانشگاه آزاد برو

بی حوصله به چشم‌هاش که با مژه‌های سفید پوشیده شده بود نگاه کردم. دلیل مسخره ای برای رفتنم آوردم:

-مادر جون، شما که می‌دونین من دولتی دوست دارم

یعنی تمام اهداف من توی دانشگاه دولتی محقق میشه !

خودم بهتر از هر کسی می‌دونستم فقط برای فرار از وابستگی، به این سفر می‌رفتم، مهربون نگاهم کرد:

-خب مادر می‌موندی، سال دیگه دوباره امتحان می دادی.

حرفای بابا رو تکرار می‌کرد و من توی این چند ماه، گوشم از این حرفا پر بود.

-خواهش می کنم؛ ادامه ندید، حرفای بهتری واسه گفتن داریم؛ من دارم واسه مدت طولانی از پیشتون میرم ها...

ظرف آب و قرآن رو از روی میز برداشت، قرآن روبوسیدم و لبخند پهنی به مادر جون زدم:

-زود برمی‌گردم قول میدم.

روی ابرو های کم پشتش تا انداخت:

-مثل مادرت؟

لبخندم محو شد:

- مادر جون من برمی‌گردم قول میدم قول... قول... قول...!

سرش رو به نشونه تاسف تکون داد:

- برو؛ خدا به همرات! من به قول دادن و عمل نکردن عادت دارم.

در خونه رو باز کردم. نگاهی گذرا به خانه مون انداختم و با صدایی پر از بغض گفتم:«خدانگهدار خاطرات کودکی»

به حوض آبی رنگ رو به روی باغچه چشم دوختم. هنوز هم مادرم رو با لبخند دندون نما و دامن گل گلی و لباس های رنگارنگش می دیدم. مادری که پونزده ساله دیگه نیست.

با صدای بوق ماشین ارغوان از خاطراتم دست کشیدم. مادر جون به سمت ماشین رفت و دست من رو با دست های کم جونش به اون سمت کشوند، صدای ناله ام بلند شد:

-آخ آخ! مادر جون، خودم داشتم می رفتم.

مثل مادر هایی که نگران کودک چهار سالشونن نگاهم کرد و انگشت اشاره‌اش رو جلوی دهنم گذاشت.

-هیس! هیچی نگو! می خوام بهش بگم یه تار مو از اون موهای مشکیت کم بشه یا رنگ بشه من این دختره گیس بریده رو خفه می کنم.

ارغوان به این حرفای مادر جون عادت داشت.گفت:

-مگه بچه یتیم گیر آوردید؟

در ماشین ارغوان رو باز کرد و من رو به آرومی روی صندلی هول داد. بعد رو به ارغوان گفت:

- دختره گیس بریده، هوای دختر من رو داشته باش تا منم باهات خوب بشم!

ارغوان با چشم های سبز رنگش چند بار پلک زد:

-حاج خانوم، من کِی با این دختره بد رفتار کردم؟

مادر جون اشک چشماش رو کنار زد، در طرف من رو بست:

_ برید دیگه؛ حوصله جواب دادن به سوالاتون رو ندارم، خداحافظ!

ارغوان پاش رو روی گاز گذاشت و راه افتاد.

از آینه جلوی ماشین به مادر جون نگاه کردم که ظرف آب رو پشت ماشین خالی کرد و دستاش رو به علامت خدافظی تکون داد.

ارغوان اخم غلیظی کرد که گفتم الان عصبانیتش فوران می کنه و دوتایی ته دره می افتیم.

- این مامان بزرگت، من رو نکشه ول کن نیست. حالا این خونه ای که بابات کلیدش رو داده کجا هست؟ به دانشگاه نزدیکه؟

_آره بابا! من تا حالا خونه رو ندیدم. بابام که ما رو جای بد نمی‌فرسته؛ می‌فرسته؟

توی دلم گفتم بابا اگه می‌دونست از قصد دانشگاه اینجا رو زدم، هیچ وقت بهم کلید نمی داد و آخر می گفت برو فراری شو!

-چه می‌دونم! امیدوارم جای خوبی باشه وگرنه من طاقت نمیارم برمی‌گردم خونه.

با شیطنت نگاهش کردم .

-ترسو خانوم، یاد خوابگاه دختران افتادی؟

اخم کرد و با حرص به آیینه نگاه کرد و گفت :

-من ترسو نیستم، احساس خوبی به این سفر که چه عرض کنم؛ به این تغییر مکان ندارم.

- بخور این پسته رو سفرمون رو خراب نکن.

چپ چپ نگام کرد.

- ادای آدمای نترس رو درنیارا! من خوب می دونم از سوسک هم می ترسی، حالا بقیه جانداران بماند!

حق با ارغوان بود. منم می‌ترسیدم شاید بیشتر از ارغوان.

- دنیز!

-هوم!

مبهم و گنگ به پسته خیره شد.

-ما از چی می‌ترسیم؟ اصلا از کی می‌ترسیم؟

لبخند پهنی زدم:

-من از تو می ترسم؛ تو از بقیه موجودات!

-چرت نگو! اصلا بی خیال ترس! اون ضبط رو بزن؛ ببینم چی داریم واسه شنیدن.

سی‌دی که داخل کیفم بود رو برداشتم و داخل ضبط گذاشتم؛ شیطنتم گل کرده بود.

ارغوان منتظر شروع آهنگ بود و من منتظر ترسوندن اون

صدا پلی شد:

غار غار! نرو نرو اون جا! اون جا پر از روحه! روح ! اگه برید کشته می‌شید !

چشمهای ارغوان پر از ترس و اضطراب شد:

- الهی سقط شی! این آهنگ عمته؟

فهمیدم که صدای من رو شناخته اما باز شیطنتم گل کرده بود و می خواستم انکار کنم.

- من واقعا نفهمیدم این سی‌دی از کجا اومده!

نگاه تیزی بهم کرد و پسته رو داخل دهنش گذاشت.-_ خالی نبند! صدای داغونت تابلو بود.

لبخند زدم و دستم رو حواله بازوی نداشته‌اش کردم.

-ای ناکس! فهمیدی سیاه بازیه؟!

- دنیز، دهنت رو ببند، چون حواسم پرت میشه، دارم رانندگی می کنم خیر سرم! حالا آهنگ بذار!

آهنگ ملایمی گذاشتم.

چشمام رو روی هم گذاشتم، از روی ناچاری جونم رو به دست ارغوان سپردم.

با صدای جیغ ارغوان از خواب بیدار شدم.

_چته روانی؟ جن دیدی؟

من من می کرد و فقط به جلو نگاه می کرد، بالاخره به حرف اومد.

_رو... رو... به روت رو ن... نگاه کن.

به روبرو نگاه کردم، یک گرگ جلومون رو گرفته بود.

-نترس! هنوز تاریک نشده. می تونیم از یه مسیر دیگه بریم.

-خفه شو! تو تمرگیدی؛ منِ بدبخت اینجا در حال رانندگی بودم. هم خوابم میاد، هم این که این، این جاست تا ما رو بخوره !

عصبی داد زدم:

-میگم دور بزن!

ماشین عقب گرد کرد و مسیرمون رو به راه دور تری تغییر دادیم؛ بدون توجه به وضعیت سابق، گفتم:

-ولی راهمون دور شد.

-می‌موندیم بخورتمون؟

- نه! ولی می شد لهش کرد! گرگ ارتش تک نفره اس ولی ما دو نفر می تونستیم از روش رد بشیم.

نیش خندی زد:

-معما چون حل گشت آسان شود!

-حالا چند ساعت مونده برسیم؟

-یک ساعت و نیم؛ شایدم بیشتر

بی معطلی روی صندلی که برای راحت خوابیدن عقب داده بودم تکیه زدم:

-پس شب بخیر تا اون موقع

دستش رو دور گردنم قرار داد:

_لهت می کنم! می فهمی خستم یعنی چی؟

_می فهمم! باشه نمی خوابم.

تمام حواسش رو به فرمون ماشین داد .

-دنیز، اینجا چرا انقد بی مغازه-پغازه است، گشنمه !

به اطراف نگاه کردم:

- نمی‌دونم. می‌گردیم پیدا میشه.

-امیدوارم بشه، چون اگه نشه من از گشنگی مجبورم تو رو بخورم.

لبخندزدم.

-اوه اوه! اونوقت تنها توی این شهر غریب چه کار می‌کنی؟

با دست به سرش زد:

- آخ گفتی! اصلا خوش مزه نیستی.

نفهمیدم کی خوابم برد.

-دنیز، پاشو رسیدیم!

چشم‌هام رو کمی مالیدم و از پنجره به بیرون نگاه کردم. یه در بزرگ آهنی قرمز رنگ که از پشت در درخت‌های بلندی پیدا بود .

-دنیز مطمئنی اینجاست؟

در ماشین رو باز کردم.

-صبر کن؛ ببینم؛ پلاکش چنده !

به سمت در رفتم، هیچ خونه ای این دور و ور نبود. انقدر این محل خلوت بود که یک لحظه تمام ترس هام به یادم اومد. خدا خدا میکردم این، اون خونه نباشه. شاخه درخت و کنار زدم، خاک‌های روی پلاک رو پاک کردم. چهل و چهار. خودش بود.

کلید رو از جیب مانتوم در آوردم. قفل رو باز کردم.

ارغوان رو صدا زدم

-ارغوان، اینجاست. الان در و باز میکنم. ماشین رو بیار تو

با پا لگد محکمی به در زدم. اوه! خدای من! اینجا خونه‌اس یا جنگل؟!

در دیگه رو هم باز کردم تا ارغوان ماشین رو بیاره تو.

تازه ساعت شش شب بود اما خوف عجیبی توی این خونه وجود داشت.

-خانوم؟!

به سمت صدا برگشتم. مرد قد بلند و لاغری کنار در ایستاده و زل زده بود به من.

- کاری داشتید ؟

- صاحب این خونه شمایین ؟

-بله

مرد ساکت موند. ارغوان کنارم اومد :

-وای خدا بابات و نیامرزه این هم خونه‌اس ما رو اوردی؟! دوتا سگ اینجاست.

مرد غریبه پوزخندی زد :

-می خواستم بگم بهتره از اینجا برید.

ابروم رو بالا انداختم :

- آقا ما تازه اومدیم. کجا بریم؟ شما باید برید. ما خسته ایم.

در خونه رو روی مرد بستم. درحالی که پشت در بود داد زد:

-خانوم، اینجا امن نیست؛ میل خودتونه ولی زندگی توی این خونه مساوی با مرگه!

بی توجه به حرفش دست ارغوان رو گرفتم؛ به سمت خونه کشوندم.

غر غر کنان گفت :

-کجا می بری من رو؟ وسایلا وسط باغ مونده ، بیا برگردیم.

نمی‌دونستم قراره با چه منظره‌ای رو به رو بشم! اما ته دلم روشن بود، هرچقدر هم این خونه قدیمی و بد باشه؛ باز هم از خونه خودم و تنهایی بهتره.

-چرت نگو! بیا بریم تو؛ ببینیم این خونه چه شکلی هست اصلا ؛ بعد وسایل مون رو برمی‌داریم.

آه بلندی کشید :

- خاک تو سر من که با تو هم خونه شدم!

خونه آخر باغ قرار داشت. بابا گفته بود دو تا اتاق تو در توه. به پله ها رسیدیم، حدود ده تا پله بود که بعد از طی کردنش به محوطه اصلی می‌رسید و دو تا در سفید که پنجره‌های چهار ضلعی مشکی داشتن. روبروی یکی از اتاق ها ایستادیم.

روی در عکس دو تا دختر با موهایی که روی صورتشون و پوشونده بود طراحی شده بود.

[ارغوان طوری حرف زد انگار که میخواد مانع جهنم رفتن خودش بشه]

- دنیز، بیا برگردیم.

کلید و داخل قفل انداختم :

-صبر کن الان بازش می کنم.

ارغوان کنار در نشست و دستش و روی سرش گذاشت :

-می خوام صد سال سیاه بازش نکنی! همین الانش با دیدن این نقاشی خوف کردم. دیگه چه برسه برم توی این تونل وحشت

در خونه رو باز کردم و ارغوان جلوتر از من داخل شد.

مبل ها با روکش سفید پوشونده شده بودند. در و دیوار کاهگلی. سقفی هر لحظه ممکن بود بریزه و من و ارغوان با دنیا وداع کنیم!

***

-من میرم حموم. تو هم بگیر بخواب! رانندگی کردی، خسته ای .

چشم‌هاش رو مالید و مانتوش رو روی زمین رها کرد.

- نه نرو، من خوابم نمیاد اینجا هم تخت نداره. من باهاش حال نمی‌کنم!

به مبل هایی که روشون روکش بود اشاره کردم

- خب روی یکی از این مبلا بخواب

-مبل نیستن

- پس چی ان ؟

_کلی چیزای قدیمی؛ اسباب بازین! از اینایی که مادربزرگامون باهاشون بازی می‌کردن!

گنگ نگاهش کردم.

-تو کی دیدی؟

-وقتی اومدیم زیرش رو نگاه کردم

به سمتشون رفتم و روکش رو از روی همه‌اشون برداشتم. با دیدن اون وسایل قدیمی، شوکه شدم. دو تا عروسک بافتنی که با دو تا دکمه و یه نخ قرمز چشم و لب دار شده بودن. یه صندوقچه که درش قفل شده بود و کلی وسایل مثل آینه و وسایلی که با چوب درست شده بودن.

مونده بودم من چطوری اینا رو مبل دیده بودم!

خواستم به ارغوان چیزی بگم که دیدم روی زمین خوابش برده .

پتو رو از چمدونش برداشتم و روش کشیدم.

تاپ و شلوارک مشکیم و حوله‌ام رو برداشتم؛ به همراه شامپو و صابون و لیف ، دنبال حموم گشتم. توی اتاق اول نبود. به اتاق دوم رفتم. کنار کمد یک در چوبی بود. در و باز کردم. انگارا اینجا حمومه. گمونم نسل این خونه یه قرن پیش منقرض شده؛ فکر نکنم همچین حمومی تو کل کشور باشه! دوش آبش زنگ زده بود، دمپایی هم نداشت؛ جایی واسه گذاشتن حوله نداشتم. برای همین با لباس‌هام بیرون از حموم گذاشتمشون.

شامپو رو روی سرم خالی کردم. شروع کردم به آهنگ خوندن: «من با تو خوشم تو خوشی با دل من ...»

آب قطع شد. چشم‌هام رو باز کردم، ببینم چه خبره که کف رفت تو چشم‌هام. چشم‌هام می سوخت. دنبال حوله یا هرچیزی که بشه باهاش چشمام و پاک کنم می گشتم. دستم رو روی دیواری گلی می کشیدم تا یه وقت روی زمین لیز نخورم. دستم یه چیزی مثل پارچه رو چنگ زد. آخیشی گفتم و پارچه رو روی چشم‌هام کشیدم. به محض باز کردن چشم‌هام حس کردم تموم صورتم تر شد! به دست‌هام نگاه کردم. پر از خون شده بود! پارچه رو رها کردم؛ ببینم این از کجا پیدا شده! پاهای زمختی روبروم قرارگرفته بود! پارچه‌ای که باهاش چشم‌هام رو پاک کرده بودم لباس یک آدم بود! با دهان باز به پاها و لباس خونی نگاه می‌کردم. سرم رو بالاتر آوردم. موهای مشکی که روی صورتش قرار گرفته بودن و انگشت هایی با ناخن های بلند. تنها کاری که تونستم انجام بدم؛ زدن یه جیغ بلند بود!

وحشت تمام وجودم رو گرفته بود.

با پاشیده شدن آب، روی صورتم، چشم‌هام رو نیمه باز کردم. تصویر تاری از ارغوان روبه روم ایستاده بود.

-خوبی؟ چرا جیغ زدی؟

چهرهء اون دختر و لباس خونیش به نظرم اومد.

-کجا رفت؟

-کی ؟

- همون دختره، همون که من با لباسش چشمام رو خشک کردم!

گنگ نگام کرد .

-کسی تو حموم نبود، خیالات ورت داشته دخترهء ترسو!

- میگم من دیدمش! آب قطع شده بود

نیش خندی زد:

- تو که جیغ زدی، من رو از خواب پروندی؛ اومدم دیدمت با اون وضع روی زمینی و از هوش رفتی، آب هم داره شرشر روی زمین می‌ریزه

بدنم لرز گرفت:

-من مطمئنم آب قطع بود! به قرآن من اون دختره رو دیدم!

نقاشی روی در ورودی، آره خودشه!

به سمت در ورودی رفتم، ارغوان رو صدا کردم.

-بیا ببین این دختره، همون سمت چپیه، اونی که موهاش مشکیه؛ با همین لباس تو حموم بود.

ارغوان با تعجب به من خیره شد.

-خدا به خیر کنه! اولش که اون گرگ، بعد هم اون مرده و وسایل‌های قدیمی، حالا هم که این دختره! گور بابای دانشگاه! من می‍خوام برگردم تهران

با دو دلی، حرف دو پهلویی زدم.

-شاید خیالات برم داشته! نمی‌خوام به خاطر خیالات من، بیخیال دانشگاه بشیم. تو می‌خوای بری برو!

-من تنهات نمیذارم که! اگه من نباشم این دختر موبلندا می‌خورنت!

- ممنون که هستی!

- ما هرچی کشیدیم از رفاقتمون بود.

-منم واسه همینه که تا الان به رفاقتت ایمان اوردم!

-بریم تو اینجا سرده

-بریم

هنوز هم تمام فکرم به اون دختری بود که نمی‌دونم انسانه یا فراتر از انسان؟! روح یا جن؟! و اون نقاشی عجیب!

- بیا جا انداختم، بخوابیم شاید فردا رو ببینیم!

- ارغوان کی دانشگاه شروع می شه؟

-دقیقا یه هفته دیگه

-پس بخوابیم شاید زنده بمونیم اینجا!

- اینا با تو دوستن زنده می مونی... مامانت قبلا اینجا بوده. شاید با اونم دوست بودن!

***

-دارن در میزنن

- برو باز کن

-دنیز، من تو آشپزخونم. همه جا رو خاک بر داشته. یخچالش هم خالیه. انگار کمد گذاشتن تو آشپزخونه

-باشه! رفتم؛ ببین چی کم داریم برگشتم بریم خرید .

شنل آبی رنگم رو روی تاپم پوشیدم و یه شلوار گرم کن هم پام کردم.

از اتاق بیرون اومدم. از بین درخت‌های سر به فلک کشیده باغ گذشتم. صدای سگ ها آزارم می داد. انگار داشتن باهام حرف میزدن! هر گامی که برمی‌داشتم صداشون بلندتر می‌شد. به محض باز کردن در خونه ساکت شدند.

همون مرد دیشبی جلوی در واستاده بود ؛

-سلام! کاری داشتید؟

-میشه بیام داخل؟

پام رو جلوی در گذاشتم و با اخم گفتم:«نه»

خواست در رو بیشتر باز کنه و بیاد تو که در رو روش بستم، گفت:

-خانوم، این خونه امن نیست!

- بس کنید آقا

به در تکیه می‌دم؛ یعنی اون دختره روح بود؟! نه! روح که لباس نداره! خیالاتم بود.

- اگه باور نمی کنید، بیاید خونهء ما، همسر من هم قبلا توی همین خونه زندگی کرده!

با اعتماد به نفس گفتم:«این خونه سالهاست که خالی بوده! خانوم شما کی اینجا بود؟»

- با مادرت

مغزم سوت کشید! در خونه رو به روش باز کردم.

- بیاید داخل...! شما مادر من رو از کجا می‌شناسید؟

-مگه پدرت فامیلیش جوانمهر نیست؟ مگه مادرت اسمش گلشید نبود؟! وقتی با بابات قهر کرد مگه نیومد اینجا؟

-شما اینا رو از کجا می دونید؟ اینا مربوط به ده سال و اندی پیشه!

- گفتم که همسر من، شقایق، دوست مادر خدابیامرزت بود. وقتی اومد تو این خونه رفتارهاش تغییر کرد. میشه گفت یه آدم دیوانه شده بود! همسر من هم پیشش موند تا آروم شه ولی نه تنها حال مادرت بدتر شد، زن من هم دیوونه شد؛ میشه بیام تو؟ اینجا نمیشه حرف زد می‌شنون؟

-کیا؟! کیا می‌شنون؟

-همون دخترا

-دارید من رو می‌ترسونید!

همراه مرد غریبه به سمت اتاق ها رفتم؛ نمی‌دونم این مرد کیه! ولی حتما آشناست که سگ ها با دیدنش هیچ واکنشی نشون نمیدن.

یه لحظه یاد ارغوان افتادم که تازه ماجرای حموم رو فراموش کرده، رو به مرد گفتم:« میشه یه روز دیگه بیاین؟»

با تعجب پرسید:«چرا؟»

-دوست من الان تو این خونه‌است؛ شما رو نبینه بهتره!

لبخند تلخی زد .

- نه! اون هم باید هر چیزی رو که تو می خوای بدونی رو بدونه.

روبه روش ایستادم چهره‌اش رو کاملا بررسی کردم، چشم‌های ریز، بینی عقابی و لب های کوچک و خشک. انگار سال‌هاست که آب نخورده، با موهای جو گندمی‌اش که هیچ وقت رنگ شانه و حموم رو ندیده!

-ولی اون نمی‌خواد چیزی بدونه!

سرش رو به سمتم خم کرد، عقب رفتم که گفت:

-یعنی نمی‌خواد درمورد دوتا خواهری که کمتر از صد ساله پیش توی این خونه زندگی می‌کردن چیزی بدونه؟

بعد از کمی سکوت ادامه داد.

- فکر می کنم شما آدما‌ه رو خوب نمی‌شناسید. به نظر من دوستتون از شما شجاع تره و درک این مسائل براش راحت تره

[تمام زمین پر شده بود از برگ‌هایی که از درختان بلند باغ پایین افتاده بود. برگ‌ها رو زیر پا له کردم و گذشتم و با تحکم گفتم]

-اگه ارغوان بترسه و بخواد برگرده نمی‌بخشمتون آقا! این همه سال منتظر آزادی موندم و حالا که از اون خونه به سختی آزاد شدم، اجازه نمیدم کسی آزادیم رو سلب کنه. لطفا از این جا برید.

بی توجه به سخنرانی من از سراشیبی راه گذشت و گفت:

-بریم داخل! منتظر دیدن اون نقاشیم که مادرت کشیده.

با تعجب نگاهش کردم .

-یعنی اون نقاشی روی در، کار مادر منه؟

از کنارم رد شد و در حالی که مستقیم مسیر خونه رو پیش گرفته بود،گفت:

-می دونی خانوم، این خونه واقعا قشنگه. مادرت حق داشت از این خونه دل نکنه و با دوتا روح اینجا زندگی کنه! البته اون آخر عمریش خودش هم یه پا روح شده بود انقدر که دنبال گذشته این‌ها بود!

-مادر من که اینجا نمرد، من کنارش بودم. تا آخرین لحظه. اون توی خونه کنار ما سکته کرد.

صدای شکستن شیشه باعث شد به سمت اتاق بدوم.

برگ های زرد و نارنجی رو یکی پس از دیگری له کردم. از پله ها بالا رفتم و از پشت پنجره اتاق به داخل خیره شدم. سایه ای از جلوی پنجره رد شد. جیغی کشیدم و چند متر عقب تر رفتم. دوباره صدای داد ارغوان اومد. با کراهت دستگیره چوبی رو باز کردم و وارد شدم. اتاقی مربعی شکل که در بالاترین قسمتش اسباب قدیمی بود و تنها چند تا پشتی و فرش شش متری محیط رو پوشانده بود.

داخل آشپزخانه شدم. ارغوان کنار پنجره ایستاده بود.

-ارغوان چی شکست؟

به سمتم برگشت. برای چند لحظه قلبم از حرکت ایستاد! دختری که دیده بودم ارغوان نبود. خواستم جیغ بکشم که صدای ارغوان رو از پشت سرم شنیدم.

-اه تو که اینجایی؟

در حالی که به اون دختر چشم دوخته بود با لکنت گفتم :

-تو... تو این دختره رو... نمی‌بینی؟

-کدوم دختره؟ من اینجا کسی رو نمی‌بینم!

ارغوان دستم رو محکم و گفت:

-حالت خوبه؟

به دختری که بهش خیره شده بودم اشاره کردم.

- تو این رونمی‌بینی؟

-نه

دختر به حرکت افتاد، چشم‌هام رو بستم، ارغوان رو تو یه حرکت بغل کردم. گفت:

-اه چرا اینجوری می کنی؟! دیوونه چشمات رو باز کن!

درحالی که چشم‌هام رو بسته بودم و گریه می‌کردم فریاد کشیدم.

- برو...! برو عوضی! چی از جون من می‌خوای؟ من که باهات کاری ندارم، دست از سرم بردار.

چشم‌هام رو آروم باز کردم به پشت سرم نگاه کردم کسی اونجا نبود.

- ارغوان تو هم حرفام رو باور نمی‌کنی؟

- آروم باش!

از آشپزخونه بیرون اومدیم و ارغوان خواست کنار پشتی بشینم، در حالی که نیم خیز شده بودم، یاد مرد افتادم و گفتم:

- نه...! نه! اون مرد پایین باغ منتظره!

به سرعت سمت در اتاق دویدم؛ صداش کردم.

- آقا...! آقا کجایید؟!

صدای پارس سگ ها به گوش می رسید؛ پس این مرد رفته!

دوباره وارد خونه شدم.

فریاد زدم!

- ارغوان، بیا از این جا بریم ...

-کجا بریم؟

نگاهی به سر و وضع مرتبش انداختم.

- آفرین! من هم باید آماده شم که بریم

مثل آدمهایی که می‌خوان تلافی کنن، توی اون شرایط گفت:

- دارم میرم واسه تو یه چیزی بخرم، البته خودم هم به کلی چیز میز احتیاج دارم؛ تو هم دو دقیقه بشین توی این خونه تا من بیام

عاجزانه نگاهش کردم.

-نه! نرو! خواهش می کنم!

در خونه رو باز کرد و با آسودگی خاطر گفت:

-راستی توی اون اتاق بغلی یه سری وسایله؛ من حال نداشتم بازشون کنم، تو باز کن شاید به دردت بخوره.

بالشتی از داخل کمد چوبی اتاق کناری برداشتم و روی زمین دراز کشیدم. انقدر خسته بودم که به استقبال خواب رفتم.

-دنیز!

صدای آشنا تو گوشم تکرار می شد؛ صدایی که اسم من رو صدا می کرد.

آروم تر از همیشه چشم‌هام رو باز کردم. یه زن جوان آشنای رو به روم خیره شدم.

- ما... ما... مامان!

- حالت چطوره کوچولوی من؟ از خونه ی جدید راضی هستی؟

-مامانی چند نفر اینجان. نمی ذارن من راحت زندگی کنم. مامان تو می‌شناسیشون؟

خندید و گفت:

- اون دوتا موجود بی آزار چی کار به تو دارن کوچولو؟!

با لحن بچگونه ای گفتم:

- اونا بی آزار نیستن مامان، می‌خوان من رو با خودشون ببرن!

- اسمشون نوشین و نیره است. اسماشون رو صدا کن. از اونا نترس...

یهو همه جا تاریک شد. هر چی مادرم رو صدا زدم؛ نبود. توی اون تاریکی، دو تا دختر به سمتم هجوم می‌آوردن و من از ترس جیغ می‌زدم !

-دنیز!

چشم‌هام جز ارغوان کسی رو ندید.

- کجا بودی؟

با تمسخر لب های رژ زده‌اش رو کج کرد و گفت:

-پیش اون دو تا دختره!

-دیدی گفتم؟! دیدی تو هم دیدیشون! مامان گفت اسمشون نوشین و نیره اس. گفت باید باهاشون دوست شم!

با دیدن قیافه درهم ارغوان و لبخند کجی که زده بود، مطمئن شدم هنوز هم فکر می کنه دارم دروغ میگم!

-توهم زدی! بیا برات شام درست کردم، دو ساعته خوابی!

صدایی گوشم رو آزار می داد. صدای خیلی آروم و نامفهومی که فقط من می‌شنیدم!

به ارغوان که داشت غذاش رو می‌بلعید، نگاه کردم.

-صدای چیه؟

-صدا، کدوم صدا؟

نفس عمیقی کشیدم:

-یه لحظه قاشق چنگالت رو تکون نده، حرف هم نزن!

بدون هیچ حرفی، قاشق و چنگالش رو داخل ظرفش گذاشت و دست به سینه فقط نگام کرد.

صدا واضح تر شد :

_ ا... ن... ب...

از شنیدن کلمه "انب" عاصی شدم و داد زدم :

- چی؟

ارغوان از رفتارهای عجیبم ترسیده بود، خودم هم ترسیده بودم، هنوز دو روز نشده بود که به اینجا اومده بودم، اما مثل دیوانه‌ها رفتار می‌کردم!

صدا: ا... ن...ب... ا...

-خب" انبا" یعنی چی؟

ارغوان به زبون اومد.

-انباری؟

صداها ساکت شدن، نگاهی به ارغوان انداختم و گنگ پرسیدم :

-این جا انباری داره؟

-من چه می‌دونم؟ خونه مادری توئه، از من می پرسی؟

از کنار سفره بلند شدم و به سمت در ورودی رفتم، فریاد کشیدم :

- هی دخترها! انبار رو بهم نشون بدین...

ارغوان همراه شمعدون به طرفم اومد.

-ببین تو دیوونه شدی! آخه روح وجود نداره! اون وقت تو ازشون کمک می خوای؟! بعد به من میگه ترسو...

خواستم جوابش رو بدم که دست های سردی دستم رو لمس کردن؛ خواستم دستم رو بیرون بکشم که شروع به کشیدنم کردن. عاجزانه گفتم:

-ارغوا... ارغوان کمک!

ارغوان مات و متحیر داشت نگاهم می‌کرد، پشت سرش یه دختر دیگه بود؛ داشتم به خوب یا بد بودن این موجودات فکر می‌کردم که یه لحظه از هر حرکت ایستادم.

همه جا تاریک بود؛ دنبال راه برگشت می گشتم. به دستم که درد گرفته بود نگاهی انداختم. هاله ی نوری روی دستم روشن شده بود که جای انگشتان دست بود!

دستم مثل چراغی عمل می کرد که به کمکش دنبال انبار بگردم.

همین طور در حال گشتن بودم که از یه ارتفاع کوتاه سر خوردم و کنار یک در آهنی افتادم.

یه زیر پله وسط های باغ، اگه از این طرف باغ نمی‌گذشتی هیچ وقت متوجه این زیر پله نمی‌شدی، می‌شد گفت به عقل جن هم نمی‌رسید که یه همچنین جایی هست.

با پا به در ضربه زدم. باز شد. نور سفیدی چشم‌هام رو آزار داد.

-کسی اینجاست؟

دنباله کلید برق می‌گشتم. صدای گوش خراش بسته شدن در انبار تمام امیدم رو برای برگشتن از این برزخ نابود کرد. به سمت در برگشتم هر چی بهش ضربه زدم باز نشد.

-کمک!

زیر لب شروع کردم به قرآن خوندن؛ نمی‌دونم این چه سرّیه که وقتی آدم‌ها می‌ترسن تازه یاد خدا می‌افتن.

توی اون ظلمات به در تکیه دادم و گفتم:

-مامان مگه نگفتی اینا دوستِ مان، پس چرا من رو اینجا زندانی کردن؟! چی می‌خوان از جون ما ؟

-هیچی... فقط کمکمون کن.

صدا دقیقا از پشت گوشم اومد. به سمتش برگشتم. کسی اونجا نبود.

-من باید چی کار کنم براتون؟

- ما اینجا دفن شدیم. اینجا رو دوست نداریم.

با لکنت گفتم :

- خب...! با... باشه من کمکتون می‌کنم؛ فقط بذارید برم! دوستم بالا منتظره!

صدای قهقه اش بلند شد.

-نه! اون پیش توئه. دارید باهم شام می‌خورید.

- اما من که اینجام...!

خدایا دارم دیوونه می شم!

صدای ارغوان تو گوشم پیچید.

- دنیز حواست کجاست؟ غذات رو بخور دیگه.

ناخواسته قاشقی که توی دستم بود روی سفره خالی شد، چند بار پلک زدم؛ نفس عمیقی کشیدم. پس همش توهم بود؟!

بدون هیچ حرفی شروع کردم به غذا خوردن. انقد تند تند می‌خوردم که دهن ارغوان باز مونده بود.

- خوش مزه اس؟

- اوم خیلی !

اون هم شروع کرد به خوردن. در همون حین گفت:

-نوش جونت! فقط...!

در حالی که سعی می‌کردم غذا داخل گلوم نپره گفتم:

-فقط چی؟

لحنش تغییر کرد.

-با انباری چی کار می کنی؟

گیج و گنگ به ارغوان نگاه کردم.

-کدوم انباری؟

صداش کمی تغییر کرد.

-همونی که ما توش دفن شدیم!

محتوایات غذایی که خورده بودم با یه سرفه خالی شد.

-ارغوان تو کجا دفن شدی؟!

با دیدن فردی که به جای ارغوان رو به روم نشسته بود شوکه شدم.

- با... با... زم تو

روی لب های بنفشش تغییری ایجاد کرد.

- مگه قرار بود کس دیگه ای اینجا باشه؟

زیر لب زمزمه کردم:

-خدایا چرا تموم نمی‌شه؟ چرا از خواب بیدار نمی‌شم؟ مامان تو رو خدا کمکم کن.

همین طور که چشم‌هام رو بسته بودم؛ احساس کردم دستی روی پام قرار گرفت. از شدت سرماش یخ زدم:

-مگه مامانت نگفت از ما نترسی؟ ما می‌خوایم باهات دوست شیم.

چشم‌هام رو نم نم باز کردم؛ به چشم‌های قرمز دختر رو به روم خیره شدم. دوتاشون مثل هم بودن، یکی رو به روم یکی دقیقا کنارم نشسته بود. دوباره ناخواسته جیغ کشیدم؛ اما این دفعه فایده ای نداشت، وقتی ندونی الان تو زمان حالی یا گذشته، کی می‌خواد نجاتت بده؟