رمان آرام جانم به قلم کیمیا ذبیحی و فاطمه مرادی

ژانر: #عاشقانه #طنز #پرستاری

خلاصه:

دختری به نام آرام ناامید از پیداکردن یه کار خوب، میخواد یه شغل پسرونه انتخاب کنه، و برای این که این شغل رو بهش بدن، مجبوره تغییر شکل بده و یه جورایی خودشو به شکل پسر دربیاره. حالا با این ریخت و قیافه جدید و سیبیل انگلیسی و کت شلواری که اتوش هندونه قاچ میکنه، میره تا پرستار یه پسر شر و شیطون بشه و تو روند رمان، اتفاقات جالب و هیجان انگیزی برای آرام میوفته که خوندشون خالی از لطف نیست

بنام خالق عشق

از آخرین موسسه هم بیرون اومدم و با حرص، در شیشه ایشو به هم کوبیدم. صدای معترض نگهبانو شنیدم که گفت:

-آقا چه خبرته؟ یکم آروم تر!

به طرفش برگشتم و چشم غره ای رفتم، که با دیدن قیافه م ابروهای در هم گره خوردش باز شد و متعجب، نگاهم کرد.

-تو... دختری؟

پوزخندی زدم و راهمو ادامه دادم. اینم از آخرین جایی ک مد نظرم بود. اینا هم دنبال یه دختر مامانی و عسل و پایه می گشتن. من با این تیپ و قیافه به چه دردشون می

خوردم؟ فقط یه وصله ناجور بودم بین همه اون آدمای لاکچری و باکلاس داخل موسسه و شرکتاشون. دیگه کم آورده بودم، حوصله بحث و دفاع از حقوقمو هم نداشتم.هر جا می رفتم،

یا تحصیلات عالی می خواستن، یا سابقه درستی نداشتن و یا انتظارایی داشتن که من از برآورده کردنشون عاجز بودم. نباید به این جماعت گرگ صفت رو می دادم وگرنه سوار

کولم می شدن. حوصله چرخ زدن الکی رو نداشتم، به عسل زنگ زدم و نزدیک ترین جایی که می شناختمو آدرس دادمو گفتم بیاد اونجا. یه کافی شاپ داغون که بیرونشم چندتا میز

و صندلی پلاستیکی گذاشته بودن. روی یکی از همون صندلی پلاستیکی ها نشستم و منتظر عسل شدم. اومد و با ذوق، باهام احوال پرسی کرد و بعد بوسیدن گونه م ، پشت میز نشست.

دستمو روی صورتم کشیدمو با انزجار گفتم:

-چیکار می کنه خره؟ پر رژ و تف شدم.

آینه شو از کیفش بیرون کشیده بود و داشت به خودش نگاه می کرد.

-از خداتم باشه که بوسیدمت، ایش!

آینه رو پایین آورد که چپ چپ نگاهش کردمو زدیم زیر خنده.

-خب... چه خبر؟

-هیچی والا، همچنان دنبال کارم. تو چیکار کردی؟

-وای آرامش، سر صحنه دیگه اعصاب برام نمیمونه، از بس میگن اینطوری نکن، اونطوری بکن. موهاشو بده تو، رژشو کمرنگ کن، سایشو بیشتر کن، یعنی روان برام نمونده از بس

چشم چشم گفتم. اونقدرم با لحن دستوری باهامون حرف میزننا... اصن آدم خسته میشه از زندگیش.

-امروز باز فیلم برداری دارید؟

-آره، باید عصری باز برم. مرخصی ساعتی گرفتم.

ناراحت نگاش کردمو لب برچیدم.

-ای بابا، پس بدموقع مزاحمت شدم. منم غر داشتم کسی نبود بش بزنم، گفتم تو بیای بشینیم باهم حرف بزنیم.

چشمکی زد و با خنده گفت:

-مزاحم چیه عشقم؟ تو مراحمی! درضمن، منم دیگه داشتم کفری می شدم، خوب شد زنگ زدی!

گارسون اومد و سفارشمونو گرفت. داشتیم باهم حرف میزدیم که سفارشارو اوردن و همزمان با خوردن بستنی مون، غرهای امروزم رو هم بهش زدم.

با شوخی و خنده هاش حالم کمی جا اومده بود. کیفشو برداشت و عزم رفتن کرد. پولو لای منو گذاشتمو ازش خداحافظی کردم. همین که خواستم برگردم سرم به ستونی خورد و جلوی

چشمام تار شد.

سرمو تکون دادم و گیج، به ستون رو به روم نگا کردم. صدای عسلو شنیدم درحالی که می خندید و عقب عقب می رفت، گفت:

-ببخشش، ستون تو رو ندید!

خندم گرفته بود. دستی به پیشونیم کشیدم و نگاهی به ستون انداختم که توجهم به آگهی ای که روش نصب کرده بودن، جلب شد. آگهی رو از روی ستون کندم و با دقت، شروع کردم

به خوندنش.

-به یک آقای مجرد دارای مدرک لیسانس یا فوق لیسانس روانشناسی جهت مراقبت از کودک نیازمندیم.خصوصیات پرستار:

تحصیلات مرتبط

تجربه و دارا بودن دانش ضمنی

آموزش های تخصصی

آدرس:...

شماره تماس: 0912**********

با دهنی نیمه باز، به متن نگاه می کردم. ای بابا... حالا این همه موارد رو از کجا بیارم؟به قول خانوم جون، خر ما از کرگی دم نداشت. اگه ما شانس داشتیم که به جای یه

ننه قرتی و یه بابای معتاد که آخرسر ، سر از جوب درآورد، بچه ی یه مرد خرپول می شدیم و کیف دنیارو می کردیم. هعی... به خودم تشر زدم:

-فرضا این موارد رو داشتی، چطور قرار بود جنسیتت رو تغییر بدی؟ بیخیال خواستم کاغذو تا کنم و بندازمش دور که یه لحظه بی خیال دور انداختنش شدم و تا کردمش، و داخل

جیبم فرو بردمش. سرمو پایین انداختم و به راهم ادامه دادم. نگاهم به شلوار جین گشاد و رنگ و رو رفته ام افتاد، دوسال پیش با چه ذوقی خریده بودمش و حالا با تموم

وجود از این شلوار کهنه و پاره پوره متنفر بودم! اون پارگی و رنگ رفته اش رو هم گذاشته بودم به حساب این که مُده و کاریش نداشتم! کاغذ تو جیب پلیورمو با دستم لمس

کردم و به محتوای داخلش فکر کردم. رشته ام شاید بهش می خورد... اما هنوز یه ترم مونده بود تا مدرک لیسانسم رو بگیرم، با وجود این همه فوق لیسان و لیسانسه ی بیکار

از یه دانشگاه خوب و معتبر، بعید می دونستم منِ پیام نور رفته رو قبول کنن!

نفسمو با شدت به بیرون فرستادم و لب برچیدم. بعد از پیاده روی طولانی ای، به خونه رسیدم. درواقع خونه ی دایی... که هر لحظه بودنم، حس سربار بودن بهم دست می داد!

سیم پلاستیکی گوشه درو گرفتم و کشیدم، خونه شون تو جنوب شهر بود و از در و دیوار محله، نجاست می بارید. دمی گرفتم و داخل خونه شدم. صدای غرغرای زندایی می اومد که

داشت به جونِ حسین -پسردایی کوچیکم- غر می زد. سلام بلندبالایی دادم و به طرف خونه رفتم. اونا داخل حیاط معرکه گرفته بودن و نمی دونم سرِ چی، داشت حسین رو کتک می زد.

داخل انبار سه در سه که حالا اتاق من شده بود، شدم و پلیورمو از تنم درآوردم و گوشه ای انداختمش. آستین پیرن سرمه ای و چهارخونه مو بالا دادم و شروع کردم به مرتب

کردن اتاقم. بعد از تموم شدن اتاق، بیرون رفتم تا خونه رو تمیز کنم. اینجا بودم اما نمی تونستم بخورم و بخوابم، باید کار می کردم تا جبران مافات کنم.

-آرامش؟ داری چی کار می کنی دخترجان؟

وارد خونه شد و با دیدنم، بینیش رو چین داد و به زور لبخند زد.

-داری کار می کنی؟

طوری حرف میزد انگار منظورش "آفرین بیشتر کارکن" هست!

بی حوصله با سرم سلام دادم و به آشپزخونه اشاره کردم.

-کارای خونه تموم شه یه جاروی آشپزخونه موند. ظرفارم شستم.

-دستت درد نکنه، راضی به زحمت نبودم.

تو دلم براش دهن کجی کردم و منم متقابلا لبخند کجی زدم. به اتاقم رفتمو حولمو برداشتم. به سمت حموم رفتمو لباسامو دراوردم، و انداختمش گوشه حموم. جلوی آینه

بخارگرفته ی حموم موندمو به خودم نگاه کردم. ابروهای پر و مرتبی داشتم. وسط ابروم با حالت پرز مانندی دروامده بود اما بهش دست نزده بودم. حال و حوصله ی اصلاح

نداشتم! صورتم کم مو بود اما مژه و ابروهام، سیاه و تیره بودن. مژه های مشکیم، چشمای آبیمو قاب گرفته بودن ولی به خاطر ابروهای پرم، چشمام زیاد تو چشم نبودن.

موهای سرم رو همیشه خدا پسرونه میزدم و اصلا حالشو نداشتم بلندش کنم. قدم بلند بود و اندامم لاغر اما رو فرم. اندام دخترونم کوچیک بود و وقتی لباسای گشاد و پسرونه

می پوشیدم، اصلا چیزی معلوم نمی شد. انداممو تو دستم گرفتم و نیم رخ، رو به آینه موندم. کافی بود یه سیبیل بذارم تا کپ پسرا بشم! تو دانشگاه، چون به تیپ و رفتارم

عادت کرده بودن چیزی نمی گفتن. پایین شهر هم بود و حراست گیرِ چندانی نمی داد. همه شون می شناختنم و می دونستن اصلا حال و حوصله جلف بازیو ندارم و این تیپم برگرفته

از ذاتمه! انگار قرار بود پسر بشم و خدا نصفه راه، گرفته اونی که باید رو کَنده و انداخته دور!

زیر آب رفتم و خودمو تمیز شستم. بعد حموم کردنم، لباسامو شستم و حوله رو دور خودم پیجوندم و بیرون اومدم. زندایی طبق معمول بیرون مشغول سر و کله زدن با حسین بود و

خونه هم خلوت بود. لباسای زیرمو به اتاقم بردم و روی بخاری کوچیک گوشه اتاق پهنشون کردم. بقیه لباسامم تو دست گرفتمو بردم بیرون. روی نرده ها انداختمشو به زندایی

گفتم:

-زندایی میشه لباسامو رو طناب پهن کنید؟

بدون این که نگاهم کنه با همون لحن داد مانند گفت:

-باشه بمونن همونجا الان میام پهنشون می کنم.

چادرش سرش بود و دست حسین رو گرفته بود. درحالی که از حیاط بیرون می رفت منو مخاطب قرار داد:

-دو دیقه میرم بیرون ببینم این توله چی میخواد، زود برمیگردم.

وارد خونه شدم و راه اتاقمو در پیش گرفتم. حوصله بیرون رفتن و حرف درآوردن همسایه های فضولو نداشتم. فقط منتظر بودن تا یه قدم اینور اونور بذارم و شروع کنن به پچ

پچ و حرف پراکنی! داخل اتاق شدم و لباس زیرامو پوشیده بودم که صدای در شنیدم. بی تفاوت، شلوارمو به تن کردم و پیرن دکمه دارمو به تن کردم. هنوز چندتا دکمه شو

نبسته بودم که در اتاقم باز شد.

وحشت زده به در نگاه کردم و با دیدن محسن -پسر بزرگِ داییم- ابروهام تو هم رفت. با تشر گفتم:

-یه وقت زشت نباشه بدون در زدن اومدی داخل؟

اونم پوزخندی زد و دستاشو داخل جیبش فرو برد و به دیوار تکیه زد.

-نه، چرا زشت باشه؟ خونه خودمونه، اختیارشو دارم هرجا می خوام برم.

یکی از دکمه هامو بستم و متقابلا پوزخندی زدم.

-چیه؟ باز چشم ننه تو دور دیدی چپیدی تو خونه دور و بر من بپلکی؟

-نه، فقط اومدم یه سری از وسایلمو بردارم و از خونه برم. یکی از وسیله هام رو جا گذاشته بودم.

-باز زدی موتورتو داغون کردی انداختیش گاراژ ممد اومدی پول کش بری؟

با طعنه خندیدم و ادامه دادم:

-تهشم بندازی گردن من و به ننه ت بگی آرام کش رفت، آره؟

-آرامش... حرف دهنتو بفهم بعد بندازش بیرون! من به مامان چیزی نگفتم، خودش اون حدسو زد.

-و تو هم قبول کردی، منم خرم، گاوا هم پرواز می کنن، الاغا هم شعر می گن، دنیا هم چقد قشنگه!

خندم گرفته بود اما نمیخواستم به روش بخندم و سرتقش کنم. به به، چه روانشناس ادیبی بودم من! خواستم از اتاق بیرون برم که بازومو گرفتو منو به طرف خودش برگردوند.

-کجا به این زودی؟ بودی حالا!

نیشخندی زدم و به دستش اشاره کردم.

-می دونی که اگه تا چندثانیه دیگه دستتو برنداری، شکسته تحویلش میگیری!

تای ابرویی بالا انداختو کاملا به طرفم برگشت. توی چشمام نگاه کردو دست آزادشو کنار سرم ستون کرد.

-خیلی چموش بازی درمیاری آرامش، خودم آرومت می کنم.

-مال این حرفا نیستی!

زانومو بالا آوردم و خواستم بزنم وسط پاش، که پامو با زانوش قفل کرد و با نیشخند نگام کرد.

-چیه؟ فک کردی نمیتونم پیش بینی کنم قراره چه غلطی کنی؟ همه کاراتو از حفظم خانوم کوچولو.

-اون دهن بوگندوتو ببند، میری عقب یا...

-یا چی؟ مثلا قراره چی کار کنی؟

تو چشمای آبی رنگش خیره شدمو سرمو به طرفش خم کردم. خیلی سریع رامم شد و چشماش خمار شد. دستشو بالا آورد و پشت کمرم گذاشت و شروع کرد به نوازش کردنم که تو یه لحظه،

سرمو جلو بردم و خیلی محکم، با سر زدم تو دماغش.

دماغشو با دو دستش گرفتو از من فاصله گرفت، و آخ بلندی گفت. تا چشماش بسته بود و با دستش جلوی خونِ دماغشو گرفته بود، فرصتو غنیمت شمردم و پلیور و کلاهمو برداشتم، و

از اتاقم زدم بیرون.

از خونه خارج شدم ولی همچنان صدای آخ و اوخش رو می شنیدم. این آه و ناله هاش اصلا به پسری با اون قد و قواره نمی اومد! پلیورمو تو حیاط تنم کردم و کلاهمو روی سرم

کشیدم. بیشرف چنان یورتمه وار داخل اتاق شد که وقت نشد موهامو خشک کنم. کلاه پلیورم رو هم سرم کشیدم تا سرما نخورم و شروع کردم به قدم زدن تو خیابون. تا چندماه

دیگه لیسانسم رو هم می گرفتم، و جمع لیسانسه های بیکار می پیوستم. دوباره دستم به اون کاغذ خورد و با تردید، بیرون کشیدمش. لای چشمی تنگ کردم و بعد از چندلحظه،

گوشی درب و داغونم رو از جیبم بیرون کشیدم. روی شماره عسل مکث کردم و دکمه سبز رو زدم. بعد از چند بوق، با صدایی که معلوم بود یه بسته آدامس تو دهنش خالی کرده،

جوابمو داد:

-به سلامممم آروم جونم، چطور مطوری؟

-سلام عسلِ بابا، باز هم طبق معمول داغون و پیِ کار... تو چطوری؟

-جوووون تو فقط پیِ کسب و کار باش عشقم! ولی یکمم برو استراحت کن از صبحه دنبالشی تلف شدی بچه. هیچی، منم طبق معمول سر صحنه فیلم بردارییم، گفتم که بازم کار دارم.

چطور؟

با تردید، گفتم:

-عسل؟ می تونی... می تونی کمکم کنی یه کم از این شکل و قیافه دربیام؟ فردا می خوام برم مصاحبه کاری... اما...

-تو جون بخواه عشقم، بیا خودم صیقلت میدم لعنتی. ابروهاتو برداری یه تیکه ای میشی، بیا و ببین!

خندم گرفت، این بشر آدم نمیشد! همیشه می گفت من نه دخترم و نه پسر، یه چیزی بین این دوتام! برای همین خیلی دوستم داشت، هم بعنوان پسر و هم دختر. دختره ی خیره سرِ

منحرف!

-کجایی آرامش؟

-ببین عسل... نمی خوام صاف و صوفم کنی... می خوام یه کم پشم و اینام به قیافم اضافه کنی... می تونی؟

-یعنی چی؟ تو... می خوای...

-آره، همون که تو ذهنته! خب مسلما نمی تونستم برم پیش یه آرایشگاه و بگم پشت لبم هاشور بزن یا اکستنشن سیبیل کن برام، برا همین مزاحم تو شدم.

-مزاحم چیه خره، مراحمی... فقط آرامش مطمئنی دیگه؟ یه وقت... یه وقت برات شر نشه؟ اگه بفهمن چی؟ وای لعنتی من عاشق هیجانم، اصن خودمم باهات میام!

-پیاده شو باهم بریم، تو کجا؟ فقط جا واسه یه نفر هست، البته اگه تا الان کسی رو استخدام نکرده باشن! درضمن، تو خودتو تو گریم خفه کنی با خیلی تابلو دختری. اصلا از

صدمتری تو چشمن لعنتیا! مستحضر هستی که چه می فرمایم؟!

طناز خندید و با عشوه خرکی گفت:

-آره جونم، از آخرین باری که دیدیش هنوز تو کَفِشی؟ می خوای یه قرار دیگه ترتیب بدم تو خونه مون؟ من و تو، تنها...

خندیدم و بهش توپیدم:

-خفه شو خره، ازت کمک خواستم نه این که خودتو بندازی بهم! کمکم می کنی؟

-هوم... به شرط این که بیای خونه مون!

-عســـل!!!

-باشه بابا باشه، کاری به کارت ندارم، قول میدم بی عفتت نکنم. امشب بیا خونه مون روت یکم کار کنم، ببینم چیکارت میشه کرد!

تلفنو قطع کردمو داخل جیبم انداختمش. خدایا منو از دست این دختر منحرف نجات بده. البته نه فقط این، بلکه سایر دوستان هم در الویت هستن. نه دختر و نه پسر رحم ندارن

لعنتیا! یه کم تو خیابون ول گشتم و مسیرمو به طرف خونه عسل تغییر دادم. حال فکر کردن نداشتم، بدون این که زنگ بزنم، در حیاطشونو محکم هل دادم که در باز شد. هر وقت

کسی خونه شون نبود و عسل پشت در می موند، اینطوری درو هل می داد و داخل می شد! چندباری اومده بودم خونه شون و هردفعه هم پدرش سر کار و مادرش هم خونه مادربزرگش

بود. داخل حیاطشون شدم و کلیدو از زیر گلدون کنار در برداشتم و وارد خونه شدم. در و همسایه فضولی نداشتن، مامانشم منو می شناخت و اگه می اومد و میدید من خونه

شونم، به هیچ وجه ناراحت نمیشد که هیچ استقبال هم می کرد. فکر کنم یه جای کار مامانشم می لنگید، آخه اونم عجیب نگاهم می کرد! تو پذیرایی نشستم و به عسل زنگ زدم.

بعد دو بوق سریع جواب داد:

-جانم عزیزم؟ کجایی؟

-هوم... خونه تون، میای؟

-جوووون، آره عشقم نیم ساعته اونجام. تو برو حموم اون زیر میرارو صاف و صوف بکن تا من بیام.

با خجالت غریدم:

-یساعت پیش از حموم دراومدم.

-باشه عشقم، سریع خودمو می رسونم!

تلفنو قطع کرد و من داخل اتاقش شدم و پلیورمو دراوردم و روی صندلیش انداختم. خودمو روی تخت انداختم و کلاهمو از روی موهام برداشتم، و چشمامو بستم و سعی کردم تا

اومدن عسل، یه کم به خودم استراحت بدم.

نمیدونم چنددقیقه گذشته بود که صدای در اومد اما چنان غرق تو عالم رویا بودم که حوصله نداشتم درو باز کنم. بوی عسلو حس کردم که اومد بالای سرم. لعنتی، لامصباش روی

صورتم سایه انداخته بودن! خندم گرفته بود ولی نمی خواستم چشمامو باز کنم. روی صورتم خم شد و آروم صدام زد، بعد این که مطمئن شد خوابم، سرشو نزدیکتر آورد و لباشو

روی لبام گذاشت و آروم، شروع کرد به بوسیدنم.

چشمامو تا حد امکان باز کردم و صاف روی تخت نشستم، و درحالی که نفس نفس میزدم گفتم:

-چیکار می کنی دیوونه؟

ریز ریز میخندید و بعد این که قیافه حیرون منو دید، بلند زد زیر خنده.

-وای آرام، اگه قیافه خودتو ببینی میپکی از خنده!

-خل و چل، با زهر ترک شدن من چی به تو میرسه؟!

کنارم روی تخت نشست و دستاشو تو موهام فروبرد و موهامو به هم ریخت. بوس کوچیکی از گونه ام گرفت و با لبخند، نگام کرد.

-از دستم ناراحت شدی؟

لب برچیده بود و منتظر جوابم بود. مطمئنم همین طوریشم کلی خاطرخواه داشت، ولی احمق با هیچ کدومشون نمی پرید و کلا تو قید و بند این حرفا نبود! دستمو روی صورتش

گذاشتم و لپشو کشیدم.

-نه عشق من، برای چی باید از دستت ناراحت باشم؟ پاشو بیا کمکم کن، یه دست جادویی به صورت ما بکش، بلکه از این حال دخترونه دراومدیم.

خواستم از روی تخت بلند بشم که دستمو گرفت و منو دوباره روی تخت پرت کرد.

-بشین عشقــم کجا داری میـری؟!

روی تخت پرت شدم و برگشتم سمتش، و با چشم غره نگاهش کردم. روی لبشو زبون کشید و خصمانه گفت:

-لعنتی تو چرا پسر نشدی؟ خیلی دلم میخواد بگیرمت رو همین تخت...

از روی تخت بلند شدم و جفت دستاشو گرفتم و همراه خودم بلندش کردم.

-لوس نشو، پاشو آماده م کن کار دارم، فردا صبح باید برم مصاحبه.

با همون لبای برچیده، بلند شد و به طرف میز آرایشش رفت. پشت میز نشستم که دست به کمر، منتظر نگاهم کرد.

-خب... چی کارت کنم؟

-اوم... نمی دونم. ابروهامو دست نزن، همین طوری پر باقی بمونن. اگه می تونی کاری کن صورتم یه کم ته ریش داشته باشه و... یه سیبیل خفن هم بذار بالای لبم!

-چی؟ سیبیل؟

خندم گرفته بود. سرمو به نشونه تایید تکون دادم که چشماشو تو کاسه شون چرخوند و وسایلاشو از داخل کشو دراورد.

-ببین... یه چسب برای گریمای طولانی دارم. چسبه به پوستت آسیبی نمیرسونه اما ماندگاریش بالاست. تا چندروز هم می تونه بمونه. یه سیبیل با موهای طبیعی هم... فکر کنم

داشته باشم بین وسایلام. خیلی شیک و امروزیه، اصلا خوراک خودته با اون چشمای وحشیت! ولی ته ریش نذار آرامش، ممکنه هرروز بهش احتیاج داشته باشی، منم هرروز خونه نیستم

و خودتم نمی دونی باید چی کار کنی!

-خیلی خب... حالا یه موقت بذار، میگم رفتم شیو کردم! فقط کات و مرتب باشه ها، همچین جذاب به نظر برسم!

سری تکون داد و با خنده، مشغول کارش شد. یساعت بعد، از زیر دستش بیرون اومدم و بهت زده، به خودم نگاه کردم. تقریبا هیچ فرقی با عکس جوونی های داییم نداشتم. لعنتی

شاهکار کرده بود!

-تو عالی هستی دختر، عاشقتم!

-ای جوووون، خب حالا میشه بریم به ادامه کارای خاکبرسریمون روی تخت برسیم؟

خندیدم و یکی زدم تو سرش:

-خفه شو توله، برو تو کمد داداشتو بگرد ببین یه لباس مردونه درست حسابی داره؟

سریع از اتاق بیرون رفت و من مشغول آنالیز کردن خودم شدم. یهو یاد مدارکم افتادم و کوبیدم به صورتم.

-خاک به سرم، مدارکم چی؟ با این قیافه چطور برم خونه؟! دایی سر از تنم جدا می کنه!

-خب خب من اومدم. آرام بیا اینارو بپوش ببین چطوره.

برگشتم و نگاهش کردم. یه پیرهن مشکی و شلوار کتون مشکی، یه کت اسپرت خاکستری هم کنارش.

از پشت آینه بلند شدم و لباسامو یکی یکی و بدون خجالت، درآوردم. شلوارو تنم کردم و تا خواستم پیرنو بپوشم، سریع گفت:

-یه لحظه وایسا، این طوری که تابلو میشه!

-بیخیال بابا، من که چیزی ندارم.

-همونام خودشون کُلیه! صبر کن...

کمدش رو باز کردو جعبه کمک های اولیه رو بیرون کشید و بانداژی از داخلش درآورد.

-بیا اینجا، اول اینو ببندم بعد.

-بی خیال عسل، من نمی تونم تحملش کنم. همین سوتینم به زور می بندم!

-اِ آرامش؟ قرار نشد ساز مخالف بزنیا! بیا این جا ببینم.

به زور نگهم داشت و دورم بست. بعد بازش کرد و از من خواست تا دوباره خودم ببندم و یاد بگیرم. یکی دوبار بستم و بازش کردم تا بالاخره عادت کردم به بستنش. عجالتا شل

بستمش تا فردا محکمش کنم و ببینم لباس چطور تو تنم میشینه. پیرن و کت رو هم به تن کردم و چرخی جلوی عسل زدم.

-چطوره؟

-شیرمو حلالت نمی کنم اگه نیای خواستگاریم!

بلند خندیدیم و با اعتماد به نفس، به مرد جدید داخل آینه نگاه کردم.

-میگم... آرام؟

-جانم؟

-صداتم که میشه کاریش کرد... حالا زیاد معلوم نیست، از بس تو کوچه دویدی و با پسربجه ها فوتبال بازی کردی و داد زدی، صدات یه کم بم شده. کارای مدارکتو می خوای

چیکار کنی؟

-هیچی دیگه... تو میری و برام میاریشون.

-نه خره، آوردنشو نمیگم. اسمت منظورمه.

به طرفش چرخیدم و با لبخند ژکوندی نگاهش کردم. گوشه لبمو به سمت بالا کش دادمو با شیطنت گفتم:

-نیازی نیست کاریش کنم... خودش کار شده ست!

-منظورت چیه؟!

شونه هامو بالا انداختم و بی خیال گفتم:

-شناسنامم برای داداش مرحوممه، وقتی دوسال بود من بدنیا اومدم و اون فوت شد، برای من شناسنامه جدید نگرفتن. منم اسمم آریاست!

با چشمای بیرون زده از حدقه نگام کرد و تقریبا داد زد:

-چی؟ آریا؟ آرام تو الان یادت افتاد بهم بگی؟!

خندیدم و چشمکی بهش زدم.

-توهم همچین بدت نمیاد که، مگه نه؟!

کمی مکث کرد و با فکر، پاسخ داد:

-نه والا، من راضی، تو راضی، گور بابای ناراضی!

از اتاق بیرون رفت و شال و کلاه کرد، و به طرف خونه دایی رفت تا مدارک تحصیلی و بقیه مدارکم رو بیاره. اون شب به هر سختی ای که بود، گذشت و سعی کردم به چشم خانواده

ش معلوم نشم. عسل هم بهشون گفت خسته ام و خوابم برده، یواشکی نصفه شب شامم رو آورد اتاقم و بعد از خوردنش، به خواب عمیقی فرو رفتم.

صبح زود پاشدم و بعد از مرتب کردن صورتم و موهام، بانداژها رو محکم کردم و یواشکی از خونه جیم زدم. توی راه، به شماره زنگ زدم و منتظر جواب دادنش موندم. بعد از

چندبوق، بالاخره صدای محکم اما خش داری، به تلفنم جواب داد.

-بله؟

-سلام... صبحتون بخیر. به خاطر آگهی ای که داده بودید مزاحم شدم.

-آگهی؟

طوری پرسید که یه لحظه خودمو خیس کردم. آب دهنمو قورت دادم و آروم تر گفتم:

-بله، آگهی پرستاری بچه.

با مکث جواب داد:

-آهان... آدرس رو دارید؟ امروز ساعت 9 صبح این جا باشید برای مصاحبه.

-باشه، خیلی ممنون، روتون بخیر.

بدون این که خداحافظی کنه، تلفن رو قطع کرد. وا، ملت چه بیشعور شدن! انگار علاوه بر بچه، باید روی صاحب بچه ها هم کار می کردم. پدرش این بود، خدا به مادرش رحم می

کرد. وای... بچه چی می شد؟! گودزیلای عالم!

آب دهنمو قورت دادم و سعی کردم تا ساعت نه، سگ چرخ بزنمو سرمو با سر به سر گذاشتن بقیه، گرم کنم. از جلوی مغازه ای رد میشدم که چشمم به خودم افتاد. همچینم بدک

نشده بودما، یه پسر مو مشکی با چشمای آبی و مژه های پر مشکی که چشماشو قاب گرفته. چشمکی به خودم زدم که خندم گرفتو سرمو پایین انداختم و به راهم ادامه دادم. چندتا

دختر از رو به روم می اومدن و با دیدن من، صدای خنده و پچ پچاشون بالاتر رفت.

-دخترا، چشاشو نگاه کنید!

ناخودآگاه سرمو بالا آوردم و جدی نگاهشون کردم که جا خوردن و با کمی مکث، به راهشون ادامه دادن. ایول، جذبه هم که دارم! ساعت هشت و نیم بود که تاکسی گرفتم و مقصدمو

بهش گفتم. با همین ته مونده پول داخل جیبم، کرایه رو حساب کردم و جلوی در عمارت بزرگی، از ماشین پیاده شدم.

به طرفش برگشتم و دستمو تو موهام کردمو درحالی که دماغمو چین داده بودم نگاهش کردم.

-راستش... برای کار اومدم این جا. فکر کنم تو همون پسری باشی که براش پرستار نیاز دارن... خلاصه این که دعا کن استخدام شم تا خود صبح باهات بازی می کنم!

با شنیدن کلمه پرستار، ابروهاشو در هم کشید و با اخم غلیظی نگاهم کرد.

-ولی من که پرستار نخواستم.

شونه ای بالا انداختم و دست هام رو داخل جیبم فرو بردم.

-اما پدرمادرت این طوری فکر نمی کن...

چشم هاش پر اشک شد و چونه اش شروع کرد به لرزیدن.

-من مامان ندارم، پرستار هم نمی خوام!

پشتشو بهم کرد و به طرف خونه دوید. خیال می کردم با یه بچه تخس و شیطون طرفم. اما انگار... یه بچه افسرده؟ برای همین دنبال یه پرستار با مدرک روانشناسی می گشتن؟

پوفی کشیدم و دستامو از جیبم بیرون آوردم، و به طرف عمارت قدم برداشتم. انگاری دیدار اولم با این پسربچه، چندان هم جالب نبود. داخل شدم و ننه جون به طرفم اومد و

منو به طرف سالن پذیرایی راهنمایی کرد. پیرزن شیرین و بامزه ای بود، و کمرش هم کمی خم شده بود. با این حال خیلی خواستنی و بامزه به نظر می رسید و بهشون حق می دادم

تا الان اخراجش نکنن!

وارد سالن پذیرایی شدم. مردی رو به شومینه و روی صندلی نشسته بود. بدون این که نگاهم کنه، به طرفم برگشت و نگاهم کرد. سلام آرومی داد و اشاره کرد که روی صندلی رو

به روش بشینم. بی حرف به طرف صندلی رفتم و رو به روش نشستم، و از هولم سلام دادم و خودمو روی صندلی جمع و جور کردم. از بالا تا پایین نگاهش کردم؛ خوشگل بود ولی

شدیدا داغون میزد. ای بابا... با یه مشت افسرده طرفم که! پوفی کشیدم و منتظر موندم تا حرفشو بزنه. چشم از آتیش شومینه گرفت و سرشو بلند کرد و موشکافانه، نگاهم

کرد. چشمای عسلیش تو نور آتیش، می درخشیدن.

-خوش اومدی، ممنونم که تماس گرفتی و این زحمت رو متحمل شدی تا بیای این جا. دنبال یه پرستار برای پسرم، نیما هستم. متاسفانه هر پرستاری اومده... به خاطر شیطنت های

نیما دووم نیاورده رو رفته. چون یا سوادِ برخورد با کودک رو نداشتن، یا این که نیما... زیادی شیطنت به خرج داده. برای همین درخواست دادم تا یه روانشناس به عنوان

پرستار استخدام شه. خب... از خودت بگو، می شنوم.

هول شدم و کمی خودم رو روی صندلی جا به جا کردم. تک سرفه ای کردم و سعی کردم صدام رو کمی بم کنم.

-آریا حسینی هستم، در حال تحصیل تو مقطع کارشناسی روانشناسی بالینی، ترم آخرم و...

-فکر کنم تو برگه زده بودم لیسانس به بالا می خوام!

با اعتماد به نفس تو چشم هاش خیره شدم و گفتم:

-شما یه شخص کاربلد می خواستین که بتونه با هر اخلاق پسرتون کنار بیاد، و فکر می کنم من تواناییش رو دارم.

سرش رو به نشونه مثبت تکون داد و کمی فکر کرد. ننه جون سینی قهوه رو آورد و روی میز گذاشت و رفت. اشاره کرد قهوه رو بخورم و دوباره پرسید:

-سابقه کار داشتی؟

-به طور رسمی که نه... ولی سر و کارم با بچه ها زیاده، تجربه اش رو دارم.

دیگه نگفتم دائم با بچه های آب دماغ آویزونِ کوچه می کوبیم تو سر و کله هم! لبم رو گاز گرفتم تا نخندم که صداش رو شنیدم.

-میگه پرونده تون رو ببینم آقای حسینی؟

-بله بله، البته.

پروندم رو گرفت و چند دقیقه بعد، از بالای عینکش نگاهم کرد و گفت:

-دانشگاهتون... یکم...

حوصله ام از ایراداش سر رفته بود. پوفی کشیدم و اخم کمرنگی بین دو ابروم نشوندم و با طعنه گفتم:

-فکر کنم شما به جای مصاحبه فقط ایراد گرفتن بلدید! مهم نیست کجا درس خوندم، مهم اینه که خوب درس پس دادم! اگه به وضعیت نمراتم دقت کنید می بینید چندان هم بد

نیستن، من کارم رو بلدم و بهتون هم گفتم درسته سابقه رسمی ندارم اما تجربه اش رو دارم. بعد شما اشاره کردید یه فرد با تحصیلات لیسانس میخواید، نه فارغ التحصیل

لیسانس!

کمی فکر کرد و انگشت اشاره اش رو بالا آورد و به جای نامعلومی اشاره کرد.

-فکر کنم... فکر کنم اشاره کرده بودم لیسانس به بالا!

با صدای نسبتا بلندی گفتم:

-مهم نیست، اشاره کردید یا نکردید مهم نیست، مهم اینه که منِ نوعی اومدم و آماده ام پرستار پسرتون بشم!

فکر کنم جا خورد. دست خودم نبود خب اختیارم رو از دست دادم، از مردای غرغرو متنفرم! پوفی کشیدم و قهوه امو برداشتم و با همون اخم روی صورتم و پرستیژ خاص خودم،

قلوپی ازش نوشیدم که انگار زهرمار خالی کردن تو دهنم و به سرفه افتادم.

فنجونو روی میز گذاشتم و شروع کردم به سرفه کردن که با خنده از روی صندلی بلند شد و به طرفم اومد. لیوان آبی به طرفم گرفت و دستش رو روی شونه ام گذاشت.

-موقع عصبانیت یک نفس قهوه تلخ سر نمی کشن!

دستش که روی شونه ام قرار گرفت، بی اختیار بالا پریدم و دوباره آب پرید تو گلوم. لیوانو از دستم گرفت و با چندتا ضربه آروم زد به کمرم. از نمی دونم کجاش دستمال

کاغذی بیرون آورد و به طرفم گرفت، و با خنده گفت:

-این هم از مصاحبه امروز. همیشه سعی می کنی با این طبع شوخت همه رو از خودت راضی نگه داری؟!

دور دهنمو پاک کردم و به طرفش برگشتم، و چپ چپ نگاهش کردم. دستاشو به نشونه تسلیم بالا برد و تک سرفه ای کرد. دوباره روی صندلیش نشست و دستاشو روی دسته صندلی

گذاشت، و با لبخند نگاهم کرد.

-می خوام این لبخند، روی لب های نیما هم بشینه... می تونی؟

ای بابا... انگار من دلقک اینا بودم! پوفی کشیدمو سرمو به نشونه مثبت تکون دادم که باشه ای گفت و نن جون رو صدا زد.

-بلبل خانوم؟ کیف من رو از فروزش بگیر بیار.

به به، بلبل؟ خندم گرفته بود و اون مرد، درحالی که سرش به طرف ننه بلبل بود، نیم نگاهی بهم انداخت و لبخند روی لباش پررنگتر شد، ولی سعی کرد جلوی خودش رو بگیره و

لبخندشو بروز نده.

ننه بلبل کیفو آورد و به مرد داد. کنجکاو نگاهش می کردم که ننه گفت:

-آقا شایان دیگه چیزی لازم ندارید؟

نگاهش کرد و لبخند کوچیکی به روش زد.

-نه بلبل خانوم، مرسی.

گلوم تلخ شده بود حتی با وجود اون یه لیوان آب بازم ته گلوم میخارید.

-ننه سمبل، برام یه لیوان آب میاری بی زحمت؟

نگام کرد و پشت چشمی نازک کرد، رو گرفت و الله اکبر گویان ازمون دور شد. تا رفت، اون مرد که حالا می دونستم اسمش شایانه، با صدا خندید و با چشمایی که ازشون خنده می

بارید نگام کرد.

-سر به سرش نذار، پیر زنه گناه داره.

-معلومه پیرزن پایه ایه، مهرش به دلم نشسته.

نگاه شیطنت آمیزش رو دوخت بهم که با چشمایی گرد شده نگاش کردم و تند و پشت هم گفتم:

-نه نه، اصلا بهش فکر نکن، من ازوناش نیستم!

بلند خندید و بلبل جون لیوان آب رو آورد و داد به دستم.

-بیا جوون

به هوای عسل، ناخوداگاه از دهنم پرید:

-مرسی عشقم!

ننه چشاش شده بود اندازه توپ تنیس و شایان هم به زور جلوی خودشو می گرفت که نترکه از خنده. بازم الله اکبری گفت و سر به زیر، سریع ازمون دور شد. شایان با صدایی که

ازش خنده می بارید، گفت:

-دیدی خانوم چه سرخ و سفیدی شد؟ ایشون هم چندان بدش نیومده.

حرصم گرفته بود ولی نمی تونستم چیزی بگم. تک سرفه ای کرد و خودشو روی مبلش جمع و جور کرد.

-خب... این قراردادمونه، قراره روزی شونزده ساعت رو این جا برامون کار کنی، که طبق همون ساعتت، حقوقت هم بالاست. بهت پیشنهاد میدم همین جا بمونی... اتاق مهمانمون

خالیه. می تونی ازش استفاده کنی. به خدمتکارا می سپرم اتاق رو برات آماده کن...

-می تونم... از امروز شروع کنم؟ قرار داد که مشکلی نداره.

بلند شد و دستش رو به طرفم دراز کرد،و با لبخند محو روی لب هاش، نگام کرد.

-باشه، همین امروز شروع کن. موفق باشی!

دستم رو تو دستش گذاشتم و من هم متقابلا لبخندی به روش زدم. چشمم دور خونه چرخید. قرار بود از این به بعد... به عنوان یه پرستار و با اسمِ آریا، همین جا زندگی کنم...

از عسل خواستم تا وسایل هامو از خونه مون بیاره که چیز زیادی هم نبود. به دایی زنگ زدم و گفتم پرستار تمام وقت شدم و حتی آدرس رو هم داشتم. بهش گفتم اگه خواست

بیاد هم با اسم شناسنامه ایم معرفیم کنه. عسل چمدونمو آورد که داخلش چند دست لباس اسپرت و پسرونه ی تقریبا قدیمی و کهنه بودن. دم در چمدونمو گرفتم و ازش خداحافظی

کردم. کشون کشون داشتم به اتاقی که گفتن برای منه می بردمش، که شایان سر راهم سبز شد.

-اینا چیه؟

نگاهم بین چمدون و شایان چرخید.

-جیره بندی غذایی سه سالم! خب... لباس هامه!

خندید و سری تکون داد.

-خوبه. میخوای اول بری با نیما ملاقات کنی یا... بری خرید؟

خرید؟ خرید برای چیش بود دیگه؟ دسته چمدون رو ول کردم و دستامو مثل خودش داخل جیبم فرو بردم.

-اون وقت خرید واسه چی؟

روم نمیشد بگم پول خرید ندارم و انتظارتون خیلی بیشتر از بودجمه!

-چنددست لباس رسمی لازم داری، و همچنین... یه دستی هم به سر اون ریش و سبیلت بکش، بچه ام آزرده میشه!

نمیدونم این همیشه باهمه اینقدر راحت بود یا شانس من خاکبرسر بود که هرجا میرفتم حس میکردن پسرخالشونم؟ کمی فکر کردمو بعد گفتم:

-خیلی خب، برم این چمدونو بذارم طبقه بالا و بیام. اجازه هست دیگه؟

-بله خواهش می کنم، بفرمایید!

به طرف اتاقم رفتمو داخل شدم. چمدونو روی تخت گوشه اتاق انداختمو روی تخت نشستم که با یادآوری حرفش، صاف روی تخت نشستم.

-برم اصلاح کنم؟ وای نه... نمی تونم برم آرایشگاه! لعنتی اینا رو با صابون هم میشه برد تیغ چیه! حالا چیکار کنم...

نفس عمیقی گرفتم و کلافه، از روی تخت بلند شدم تا لباسامو داخل کمد بچینم.

آخرای کارم بود که در زده شد و قامت شایان تو چهارچوب در ظاهر شد.

-سلام... چی شده؟

کارتی به طرفم گرفت و بدون این که مستقیم نگاهم کنه گفت:

-تو این کارت ماهیانه حقوقت واریز میشه، یه مبلغی هم تحت عنوان پیش پرداخت داخلش هست که می تونی کارهای امروزت رو باهاش انجام بدی.

-نه... پیش پرداخت لازم نیست، برای خرید هم پول دارم!

داشتم دروغ می گفتم عین چی. پولم کجا بود؟!

-نمی خواد تعارف کنی آریا، من با افراد تعارفی مشکل دارم. ازت خوشم اومد، مرد باجنمی هستی و برای به دست اوردن خواسته هات می جنگی. اینم یه هدیه از طرف من بدون،

اصلا روی حقوقت حساب نکن. لباس هات به سلیقه خودت باشن بهتره، وگرنه می تونستم سفارش بدم برات بیارن و...

تا بیشتر شرمندش نشدم کارتو ازش گرفتم و تشکر آرومی کردم. لبخندی به روم زد و تا خواست از اتاق بیرون بره که چشمم به چمدون افتاد. با دیدن چیزی که داخل چمدون بود،

چشمام تا حد امکان دشت شدن. وحشتزده نگاهش می کردم که صدای خنده ی شایان بلند شد. همین طوری قهقهه میزد و من سرخ تر از قبل می شدم. عسل خدا بگم چیکارت نکنه!

بیکینی تو این جا تو چمدون من چی کار می کنه احمق؟

آب دهنمو قورت دادم و به طرف شایان برگشتم، و با تته پته گفتم:

-بخدا اینارو من این جا نذاشتم!

میون خنده ش بریده بریده گفت:

-اون که چمدونتو آورد... دوست دخترت بود؟!

اون لحظه به خودم قول دادم دفعه بعدی که عسلو دیدم سر از تنش جدا کنم! پوفی کشیدمو سرمو به نشونه مثبت تکون دادم. لب گزید و با ابرو، به داخل چمدون اشاره کرد.

-هم اون خانومِ خیلی دوراندیشیه، و هم تو مرد باحالی هستی. زوج خوبی رو تشکیل میدین!

جا داشت بگم آره ارواح عمه خیکم!

از اتاق بیرون رفت و در همون حال گفت:

-یادت باشه یه روز دعوتش کنی برای شام بیاد پیشمون.

دلم می خواست برم بزنم بترکونمش! خواست به طرف در بره که انگار چیزی یادش افتاد. برگشت و نگاهم کرد، و با تردید گفت:

-امروز با... برادرزنم میری خرید. ممکنه من نتونم و سرم کمی شلوغ باشه. امکانش هست؟

با تعلل جوابشو دادم:

-باشه مشکلی نیست اما... مادرِ نیما... کجاست؟

لبخند تلخی زد و سرشو پایین انداخت. از اتاق بیرون رفت و بدون این که چیزی بگه، درو بست. مرتیکه بوق! خوب جواب منو میدادی بعد در می رفتی، انگار می خواستم جواب

دونشو بخورم! چشمامو تو کاسه شون چرخوندم و پوفی کشیدم، و بقیه لباسامو مرتبشون کردم. به احتمال امکانش بود که بخوان ببرنم آرایشگاه، پس بهتر بود همین جا تو خونه

صورتمو صاف و صوف می کردم و بعد می رفتم! به سمت سرویس بهداشتی ای که داخل اتاق قرار داشت رفتمو صابونو برداشتم. دستامو کفی کردم و با تمام توان، کشیدم به صورتِ

سیاه و پوشیده از پرزای الکیم! همه جارو شستم و فقط به سیبیلم دست نزدم. با وسواس صورتمو با آب شستم و بعد از خشک کردنش، به داخل آینه نگاه کردم. به به، ماشین ریش

تراش همراه کی بودم من؟!

خندم گرفت و حولرو روی آویز انداختم، و از سرویس بیرون اومدم. بدون این که لباسامو عوض کنم، با همون لباسا و کارت بانکی ای که شایان داده بود، از اتاق بیرون رفتم

و تو سالن پذیرایی، منتظر موندم تا یه بی پدری بیاد و مثلا باهام همراه باشه. حالا انگار خودم نمی شناختم! یا مثلا نمی تونستم خرید کنم و سلیقه ما چرک بود! خب منم

اگه پول داشتم بهترین لباسارو می پوشیدم، موهامو بلند نگه میداشتم، صد قلم آرایش می کردم و حتی لازم نبود خودمو شبیه این جنس بنجول دربیارمو بیام پرستاری یه پسربچه

افسرده تخس. پوفی کشیدم و خواستم چیزی بگم که صدایی از پشت سرم به گوشم رسید.

-سِر؟ ببخشید...

به طرفش برگشتم و با تای ابرویی بالا پریده، نگاهش کردم. او لالا، کی میره این همه راهو؟! سِر؟ من؟ این دیگه کی بود؟

-بله؟

به طرفم قدم برداشت، رو به روم ایستاد و دستش رو به طرفم دراز کرد. لبخند جذابی روی لباش نشوند و با چشمای آبیش، خیره شد تو چشمام.

-سلام، خوش اومدید.

چرا دهنشو می جوید و حرف می زد؟ فارسی بلد نبود؟ از پشت کوه اومده بود؟ تعجبمو که دید، لبخندشو پررنگ تر کرد و گفت:

-معذرت می خوام، می دونم فارسیم زیاد خوب نیست، عادت می کنید.

به خودم اومدمو سرمو به چپ و راست تکون دادم. دستمو تو دستش گذاشتم و سلام دادم، و بابت خوشامدگوییش تشکر کردم. تو چشمام خیره مونده بود و با سوءظن، نگاهم می کرد.

می تونستم نگاهشو خیلی راحت بخونم، و از این جنس نگاه متنفر بودم! اون... فهمیده بود؟

-اگه میشه... راه بیوفتیم.

نفس عمیقی کشید و دستمو ول کرد. دوباره لبخند زوری ای روی لبهاش نشوند و با دست چپش، در خروجی رو نشون داد.

-البته، بفرمایید.

وارد پارکینگ شدیم که گفت:

-با ماشین من میریم، من که با راننده راحت نیستم، شما رو نمی دونم.

جفت دستامو بالا آوردم و پشت هم گفتم:

-خواهش می کنم، منو مفرد خطاب کن، راحت نیستم.

سری تکون داد آروم خندید. در ماشینو باز کرد و نشست، و من هم کنارش روی صندلی شاگرد جا گرفتم. ماشینو به حرکت دراورد و وارد خیابون شدیم. توی راه، هیچ کدوممون

حرفی نزدیم. اما یه چندتا سوال داشتم که از صبح، ذهنمو درگیر کرده بود.

-میگم... خانوم خونه کجاست؟

درحالی که سرش به جاده بود، از گوشه چشم نگام کرد و با کمی مکث گفت:

-راستش... چندوقتی بود که با شایان بحث داشتن. خب این بحث ها تو خونه هرکسی پیش میاد و تو زندگی زناشویی طبیعیه. اما ترنم... بحث رو جدی گرفت و ...

-و چی؟

شونه ای بالا انداخت و نفسش رو با شدت به بیرون فرستاد.

-یه مدتی رو به بهونه تحصیل رفت بوستون، تا هم از شایان دور باشه و هم به آینده و زندگی شون فکر کنه...

-می دونم خیلی فضولیه ها... اما... چیزی بهش نگفتید؟ حال روحی نیما داغونه. برخورد کمی باهاش داشتم، ولی همون یه برخورد کافی بود تا بفهمم چه دردی رو متحمل شده.

وقتی ازش پرسیدم مادرش کجاست... خشمگین شد و با پرخاشگری جواب داد مادرش مرده.

ساکت شد و چیزی نگفت. نفس عمیقی گرفت و سرش رو از روی تاسف تکون داد. به پاساژ رسیدیم و دنبال جای پارک گشت. از ماشین پیاده شدم و خواستم به طرف یکی از بوتیک برم

که یادش افتادم. به طرفش چرخیدم و پرسیدم:

-ببخشید آقای... کجا باید منتظر بمونم؟

لبخندی به روم زد و گفت:

-داریان هستم. داخل بوتیک مهر می بینمت. به محض پیدا کردن یه جای پارک، میام.

لهجه اش عجیب بود اما بی نهایت مهربون میزد. منم متقابلا لبخندی زدمو دنبال بوتیک مهر گشتم. خدایا من گفتم خودم می شناسم، دمت گرم که این طور ضایعم کردی! شاید