رمان طلسم چاه (جلد دوم همخانه ارواح) به قلم fateme078

ژانر: #ترسناک #معمایی

خلاصه:

بعد از تاسیس مدرسه به جای آن خانه‌ی متروکه، دنیز آسوده خاطر به زندگی ادامه می دهد؛ غافل از آن که گذشته، دست بردار نیست! بیماری روانی در تمام مدرسه شیوع پیدا می‌کند، عده‌ای می‌گویند روح دیده‌اند. وحشت و اضطراب فضای مدرسه را پر کرده است، یک مدیر در این موقعیت چه باید بکند؟!

این رمان جلد دوم" همخانه ی ارواح" هست.

یادآوری:

ازدواج اجباری‌ای که حدود نود سال پیش، دو عاشق را از هم جدا کرده بود، تلخ کامی و سختی‌هایش گریبان گیر نوادگان میرزا شد که در نتیجه‌ی آن، بی‌گناهان زیادی از دنیا رفتند و خواهند رفت!

مقدمه:

یک وقت‌هایی آسایش‌ات را می‌گیرند و به جایش ترس و دلهره در قلبت فرو می‌کنند.

گاهی احساس می‌کنی برای این دنیا اضافه‌ای و می‌زنی ریشه‌ی بودنت را! می‌روی، نه برای آن که دوست نداری باشی، برای آن که بود و نبودت به سود آدم‌های اطرافت نیست. به خاطر کسانی که دوست‌شان داری، دیوانه می‌شوی و از میان انسان‌ها فرار می‌کنی. از یک جایی به بعد، خواب‌هایت می‌شوند کابوس روزهایت! زندگی‌ات طعم زهر پیدا می‌کند. تو می‌شوی یک بازنده! کسی که سرنوشت به‌خاطر عزیزترین کس‌اش، کیش و مات‌اش کرد!

***

"گورستان پر از آدم‌هایی است که فکر می‌کردند دنیا بدون آن‌ها متوقف می‌شود."

- مرد؟

به سمتم برگشت. تپش قلب‌اش را به خوبی احساس کردم. سوالم را دوباره تکرار کردم:

- مرد یا زن؟!

نفس‌اش را فوت کرد و گفت:

- خانوم... گفتم که یه مرد. پدر نیره فتاحی با پلیس اومده داخل حیاط... خانوم بیا یه کاری بکن!

دلهره عجیبی وجودم را احاطه کرد. به چشم‌های میشی و ترسان کریمی سی_ سی و پنج ساله خیره شدم.

لبخندی مصنوعی زدم و گفتم:

- چیزی نیست. الان میرم ببینم حرف حساب‌شون چیه!

درب اتاق مدیر را باز کردم و با قدم‌های بلند به سمت حیاط رفتم.

یک ماشین پلیس سفید رنگ داخل حیاط بود و سه مامور و همان پدر نگران، داخل حیاط ایستاده و به آمدن من چشم دوختند.

اخم غلیظی کردم و از پله‌ها پایین رفته و با قد کوتاه و هیکل ظریفم، روبه روی مرد هیکلی و قد بلند ایستادم:

- آقای فتاحی این‌جا چه خبره؟!

جواد آقا از دور دست تکان داد و با های و هوی به سمتم آمد:

- خانوم این مردک مدرسه رو با چاله میدون اشتباه گرفته.

دستم را جلوی صورت بدون مویش بردم و رو به فتاحی گفتم:

- خب، ما مسئول گم شدن دخترتون هستیم؟ بیاید تمام مدرسه رو بگردید؛ اگه پیدا شد مقصر منم اما اگه نشد...

نیش‌خند معنا داری زد و ابرو های پر پشت و مشکی‌اش را بالا داد.

- ببین خانوم معلم، ما گفتیم دخترها توی این شهر درس نمی‌خونند؛ انقدر اصرار کردی که ما بلا نسبت خر شدیم و اجازه دادیم دخترمون بیاد تو این خراب شده. نمی‌گفتی هم آقایون برای پیدا کردن دختر ما اومدند، پس به این خدمه بگو باهاشون همکاری کنند.

نگاهی به معلم‌ها و معاون مدرسه انداختم و گفتم:

- زنگ اخره، وقتی همه رفتند شما هر کاری که بخواید می‌تونید انجام بدید؛ حالا هم بیاید به اتاق من تا بچه‌ها این‌جا نبیننتون!

چهار نفری پشت سرم روانه شدند. به خودم لعنت فرستادم که چرا اجازه دادم داخل محوطه شوند.

نیم ساعت بعد، مدرسه کاملا خالی بود؛ به جز من، مارال و آقا جواد و اون چهار نفر. کسی داخل نبود.

هر کدام به سمتی رفتند. شروع به گشتن کردند. دلم شور می زد. تپش قلب گرفته بودم.

مارال کنارم روی صندلی چرم نشست و گفت:

- مامان این‌جا چه خبره؟! نیره چی شده؟

- چیزی نیست... تو خودت رو درگیر نکن.

مقنعه‌اش را از سرش در اورد و دست مشت کرده‌اش را زیر چانه‌اش برد.

- میگم من نیره رو دیروز دیدم. حرف‌های عجیب و غریب می‌زد. اگه بهت بگم باورت نمیشه!

پرسشگرانه نگاهش کردم:

- مثلا؟

- ازم پرسید این‌جا زیر زمین داره؟ اگه داره بیا باهم بریم اونجا.

ناشیانه از روی صندلی بلند شدم و با چشم‌هایی که هم‌اندازه نعلبکی گرد شده بود، گفتم:

- زیر زمین... اون رو پیدا کرد؟!

انگار از چهره‌ی درهم و متعجبم ترسیده بود، گفت:

- ما...مان خوبی؟

سوالش را بی‌ جواب گذاشتم.

- با تو دارم حرف می‌زنم. فتاحی زیر زمین رو پیدا کرد یا نه؟!

گوشه لب‌اش را زیر دندان برد و دستم را گرفت و خودش را به من فشرد.

- نمی‌دونم. اصلا مگه این‌جا زیر زمین داره؟

داشت یا نداشت؟ مگر می‌شد آن زیر زمین سر جایش باشد؟! یعنی زیر زمین را خراب نکرده بودند؟ پس چرا من نفهمیده بودم؟

- نمی دونم... مارال مقنعه‌ات رو سر کن. باید بریم خونه.

صدای باز شدن درب اتاق، هر دویمان را شوکه کرد.

آقای فتاحی با دست‌هایی لرزان و قدی خمیده خودش را کنار در انداخت و با لکنت گفت:

- خا...نوم، مد... مدرسه تون، جن داره! بسم الله. یا خدا... دخترم رو حتما همونا بردن! یا امام هشتم خودت به دادش برس!

مارال رنگ به رخسارش نمانده بود. یکی از مامور‌ها هم به سمت‌مان دوید و گفت:

- آقا، خانم مدیر... بیاید پایین.

فتاحی هراسان و لنگ لنگان به دنبال مامور راه افتاد. من هم تعلل نکردم و بعد از نگاه گذرایی به چهره ترسیده مارال، راه طبقه پایین را پیش گرفتم.

از پله‌های عریض پایین رفتیم و به نمازخانه رسیدیم.

مامور نگاهی به من کرد و پرسید:

- شما می‌دونستید زیر نمازخونه یه اتاقک هست؟

اتاقک؟ زیر نمازخانه؟! ممکن نبود!

- نه! شما از کجا پیدا کردید؟

مامور نگاهی به حال زار فتاحی کرد و گفت:

- آقا خوبید؟

فتاحی با دندان‌های پوسیده و زرد‌اش، لب‌اش را گاز گرفت و گفت:

- یکی از مامورهاتون صدای دختر در می‌آورد! انگار یه دختر به جای اون حرف می‌زد. مرتب یه چیزی می‌گفت و از من دور می‌شد. می‌گفت :" برگشتیم. ما برگشتیم!"

ما برگشتیم؟ آه خدای من یعنی واقعا روح نیره و نوشین هنوز سرگردانه؟!

- بیشتر توضیح بدید!

فتاحی بین دیوار و در چوبی نمازخانه نشست و گفت:

- قبل از این‌که این صدا رو دربیاره، یه سایه نزدیک‌اش شد و دست‌اش رو لمس کرد! بعد سایه به کل محو شد و این مامورتون گوشی‌ش رو برداشت و با گفتن همون جمله، بدون توجه به من از راهرو خارج شد!

سروان خسروی چند نفس عمیق کشید و به یکی از سربازها گفت فتاحی را فعلا از سالن مدرسه دور کنند.

معلوم بود که این حرف‌ها را باور نکرده، شاید خود فتاحی هم چیزی که دیده را باور نکرده باشد!

همراهش داخل نمازخانه شدم. روی فرش‌های سبز داخل، گام‌های محکمی بر می‌داشت. به نزدیکی کمد خاکستری و استیل چادر‌ها که رسید، ایست کرد.

فرش را کنار زد؛ با پا محکم به زمین زد اما چیزی آن‌جا نبود که خاک را وادار به فروریختن کند! نگاهی به چهره پرسشگرانه من انداخت و گفت:

- خودم دیدم که این‌جا یه در طوسی بود! مثل در گاو صندوق. حرف من رو که باور می کنید؟

دلم می‌خواست نیره فتاحی، هر چه زودتر پیدا شود اما نه در مدرسه! دلم می‌خواست حرف‌های فتاحی و حتی مارال، توهم باشد و هیچ کدام صدایی را نشنیده باشند. کاش مادربزرگ بود، کاش هیچ وقت پایم به این خانه شوم باز نمی‌شد. جایی که عزیزان من را گرفته بود. ارغوان، دلم می‌خواست این‌جا بودی و می‌گفتی:"دنیز هوات رو دارم؛ چه ببرنت زندون و آب خنک بخوری، چه تو این دبیرستان کوفتی بفهمن تو شیشه کلاس رو نشکوندی!"

- بله باور می‌کنم، اما الان کجاست؟ بهتر نیست به جای تفتیش این مدرسه برین جای دیگه‌ای دنبال این بچه؟ من باید مارال رو ببرم خونه.

سروان سرش را پایین انداخت و گفت:

- برای امروز بسه... اگه جای دیگه‌ای پیدا نشد دوباره بر می گردیم!

و از نمازخانه خارج شد؛ دلم می‌خواست دوباره نگاهی به زیر فرش بیاندازم، اما ترسیدم! دلم نمی‌خواست مارال را تنها بگذارم.

به سمت اتاق رفتم، مثل این‌که همه‌شان رفته بودند.

مارال تندی از اتاق بیرون آمد و گفت:

- مامان گشنمه.

بدون حرف دست‌اش را گرفتم از سالن خارج کردم.

جواد آقا به سمت‌مان آمد و حرف‌هایش را بدون مزه مزه کردن و دیدن مارال گفت:

- خانم، دیدید گفتم صداهای مشکوک میاد! یکی از مامورها هم گم شد! فردا یا امشب دوباره می‌خوان بیان برای تفتیش.

نفسم را صدا دار بیرون دادم و گفتم:

- شب اگه اومدن، خبرم کن!

***

پنج ساعت از تعطیلی مدرسه گذشته بود که به خانه رسیدیم. کلید را داخل قفل چرخاندم و وارد شدیم.

صدای تلویزیون، به اوج خودش رسیده بود. به سمت‌اش رفتم؛ با شنیدن حرف‌ها و تماشای فیلم‌هایی که اخبار نشان می‌داد، روی کاناپه فندقی نشیمن ولو شدم.

اخبارگو با شور و حرارت خاصی می‌گفت:

- دیده شدن شکل سیاه و مرموزی در مدرسه‌ای در مالزی، منجر به یک توهم جمعی میان اهالی مدرسه و تعطیلی آن شد. داستان از دوشنبه هفته پیش شروع شد؛ وقتی که ده‌‌ها دانش آموز و معلم، در مدرسه‌ای در شهر کوتابهارو، از دیدن شکل سیاهی درون مدرسه خبر دادند.

و فیلم و عکس‌های همون شی سیاه رنگ! سایه‌ای که فتاحی می‌گفت چه رنگی بود؟

احساس کردم کسی کنارم نشست.سریع به سمت‌اش برگشتم و با دیدن مارال نفس راحتی کشیدم و گفتم:

- الان میرم آشپزخونه، سیب زمینی سرخ می‌کنم. ببخشید دیر شد قربان!

مارال سرش را به بازویم تکیه داد و گفت:

- خانوم مدیر ما عادت کردیم به غذا درست نکردن‌های شما. راستی مامان نیره پیدا میشه؟

تلویزیون را خاموش کردم و با آسودگی گفتم:

- معلومه که پیدا میشه. مارال یه زنگ به بابات بزن تا من غذا رو آماده می‌کنم.

پوفی کشید و بلند شد. از پله‌ها بالا رفتم و وارد اتاق خواب شدم. رنگ قرمز و مشکی کاغذ دیواری، استرسم را بیشتر کرد! انگار برای اولین بار بود که می‌دیدمشان.

مقنعه را از سرم بیرون کشیدم و گیره مو را روی تخت خواب پرت کردم. مانتو شلوارم را با یک پیراهن ساده یاسی و دامن سورمه‌ای عوض کردم و از اتاق بیرون زدم. در مسیر پایین آمدنم، صداهای عجیب غریبی به گوش می‌رسیدند و صدای اخبارگو، که انگار سوزنش روی این خبر گیر کرده بود!

بی‌توجه به صداها به سمت آشپزخانه رفتم و ماهی تابه را از کابینت ام دی اف قهوه‌ای رنگ بیرون کشیدم.

همان‌طور که سیب زمینی‌ها سرخ می‌شد، قاشق را کنارش گذاشتم. روی صندلی میز ناهارخوری نشستم و با صدای بلندی گفتم:

- مارال جان؟ عزیزم بیا شام.

صدایش نیامد؛ کلافه از آشپزخانه بیرون زدم و دوباره راه پله‌ها را پیش گرفتم. چند بار در اتاق مارال را که روبه روی اتاق ما بود زدم، اما صدایش نیامد.

در را با یک حرکت کامل باز کردم و داخل شدم؛ رو به دیوار ایستاده بود و دست‌هایش را دو طرف آن گذاشته بود. موهای بلند مشکی‌اش را چند بار تکان داد و گفت:

- مادر جون... این‌جا رو ببین. مادر گریه نکن؛ اه مادر جون چرا زیر چشم‌هاتون کبود شده! ببین ما خوشحالیم، ببین داریم با هم بازی می‌کنیم! شما هم خوشحال باش دیگه! آره ما دیگه خونه نداریم اما پس‌اش می‌گیریم. دیگه گریه نکنیا!

بغضی که راه گلویم را به بن بست کشیده بود، شکستم. با صدایی آرام اما پر از درد گفتم:

- مارال عزیزم.

برگشت، اما کاش هیچ‌وقت بر نمی‌گشت!

مارال با صورتی غرق در خون و لباسی که جای خود را به لباس بلند سفید داده بودند روبه رویم قرار گرفت!

جا خوردم. لبم را طوری گاز گرفتم که شوری خون‌اش، تمام دهانم را پر کرد.

قدمی عقب برداشتم. دست‌هایم به کل بی‌حس بودند و فکم قفل کرده بود. همچون مرده‌ای که تنها می‌تواند تنفس کند! چشم‌هایم را بستم و طوطی‌وار گفتم:

- خدایا... مامان... خانوم جون، ارغوان کمکم کنید. اگه بلایی سر مارالم بیارن من می‌میرم!

چیزی در آغوشم جای گرفت. به سرعت چشم‌هایم را باز کردم. با دیدن مارال، لبخندی هر چند تلخ به لبم آمد. درآغوش فشردمش که گفت:

- م... ا... د... ر، میشه هیچ وقت تنهام نذاری؟

پیشانی تراشیده‌اش را بوسه باران کردم و گفتم:

- اذیتت کردن مامانی؟ دست‌ات رو گرفتن؟ به جای من باهات حرف زدن؟

سرش را از آغوشم بیرون کشید و گنگ نگاهم کرد:

- کیا؟ دو ساعته به من نگاه می‌کنید و بعد از من می‌ترسید! مامان من داشتم به کاغذ دیواری نگاه می کردم. به نظرتون بهتر نیست رنگ کاغذ دیواری اتاقم صورتی بشه؟ آخه آبی پسرونه است.

اشک‌های روی گونه‌ام را پاک کردم و گفتم:

- حتما.

و دست‌اش را گرفتم و از اتاق بیرون آمدیم. بوی سوختنی تمام فضا را در بر گرفته بود.

مارال پوفی کشید و گفت :

- تسلیت میگم ! دوباره باید زنگ بزنیم بیرون.

بعد از آن‌که زیر گاز را خاموش کردم، خواستم تلفن را بردارم که صدای زنگ در متوقفم کرد.

در را باز کردم و با دیدن چهره‌ی گشاده‌ی علیرضا، که یک دست‌اش پلاستیک بی‌رنگی، حاوی تعدادی پیتزا بود و دست دیگرش کیف و موبایل و سوییچ، ناخودآگاه خندیدم.

مو شکافانه سر تا پایم را نگاه کرد و گفت:

- میگم اسم تو رو باید تو گینس ثبت کنند. به عنوان کد بانو ترین زن دنیا!

پلاستیک را از دست‌اش گرفتم و روی میز ناهارخوری گذاشتم:

- خسته نباشید. برو دست و روت رو بشور تا اینا رو بچینم.

مارال تا پدرش را دید. بلند بلند گفت:

-سلام قهرمان، میگما بابایی اگه تو نبودی این روده بزرگه معده رو می‌خورد!

علی رضا خندید و گفت :

- فسقل بابا، دوباره که اشتباه گفتی. البته دست شما درد نکنه که اعلام بی‌غذایی رو با پیامک به بنده رسوندی!

توقع داشتند الان عصبانی شوم و بگویم"مارال فوضول "

اما امروز تمام فکرم پی هر چیزی بود، غیر از خانواده! چه چیز می‌تواند از رسیدگی به امور خانه مهم‌تر باشد جز ترس به خطر افتادن جان اعضای آن؟ باید به علیرضا چه می گفتم؟

علیرضا همان‌طور که زیر پیراهنی سفید و شلوارک بلند مشکی پوشیده بود، روی صندلی نشست و گفت:

- یه خبر خوب یه خبر بد! امیرحسین مادرش فوت کرده داره بر می‌گرده ایران.

شوکه شدم. روی صندلی نشستم و سرم را داخل دست‌هایم گرفتم. خاله زهرا چقدر سختی کشیده بود؛ مخصوصا از مرگ ارغوان!

- سارا و بچه‌ها رو هم میاره. جایی رو ندارن بمونن؛ احتمالا تا جایی ساکن بشن بیان این‌جا. تو که مشکلی نداری؟

پوفی کشیدم و گفتم:

- نه بابا چه مشکلی! خدا بیامرزه خاله زهرا رو... وای خدا انگار همین دیروز بود که جلویش زانو زدم و طلب بخشش کردم!

بی‌اختیار چشم‌هایم خیس شد، خاله زهرا هم پدر بود و هم مادر. برای من هم مادری کرد! اگر ارغوان زنده بود، حتما امروز می‌شکست؛ “از بی پناهی”

مارال چند دقیقه‌ای به غذا خیره شده بود. علیرضا نگاهی به هشت مثلث مضر داخل جعبه انداخت و پرسید:

- مارال بابا چیزی شده؟!

مارال سرش را بالا گرفت و به چشم های من خیره شد. نمی‌دانم داخل چشم‌هایم چه دید که یک دفعه پرسید:

-چرا گوشیت رو از توی کیف‌ات برنداشتی؟! مگه نمی‌دونی اونا قراره زنگ بزنن!

علیرضا مات و مبهوت به چهره‌ی جدی و مصمم مارال نگاه می‌کرد. پرسیدم:

- کیا قراره زنگ بزنند؟

خندید؛ از همان قهقهه‌های مستانه که تا به حال از مارال آرام و سنگینم ندیده بودم!

اخم روی پیشانی علیرضا هر لحظه بیشتر می‌شد و صدای خنده‌های مارال بلندتر.

- مارال مامانی خوبی؟

نگاهم کرد. چشم‌هایش رنگ خون گرفته بود، یاد اتفاقات داخل اتاق‌اش افتادم؛ نفسم به شماره افتاد. نکند این بار قربانی این بازی، دختر ده ساله من باشد؟!

از روی صندلی بلند شد بدون آن‌که چیزی بگوید، به سمت کیف‌ام که روی کاناپه بود رفت و تلفن همراه را بیرون کشید.

- بفرما مامان. دیدی زنگ زدن!

علیرضا این بار سکوت را جایز ندانست و پرسید:

- کیا زنگ زدن؟ دنیز این‌جا چه خبره؟!

چه کسانی قرار بود زنگ بزنند؟ اصلا از چه حرف می‌زد؟! از روی صندلی بلند شدم و پرخاشگرانه گوشی را از دست‌اش گرفتم. پنج تماس بی پاسخ از آقا جواد!

به سرعت شماره‌اش را گرفتم. به دو بوق نکشیده پاسخ داد. صدایش لرزان و لحن‌اش پر بود از نگرانی!

- خانوم... از سالن صدای در زدن میاد. من هم که کلید ندارم در رو باز کنم! زود خودتون برسونید.

- چی داری میگی آقا جواد؟ صدای کی میاد؟!الان شما کجایی؟

- تو حیاط. خانوم داره در رو می شکنه!

- آقا جواد؟! کی؟ چرا؟

صدای شکستن آمد و بعد قطع شدن صدا!

جا خورده، گوشی را روی میز ناهارخوری رها کردم و به سمت اتاق رفتم. غذا خوردن، امروز بر من حرام شده بود! علیرضا هم پشت سرم راه افتاد.

صدای قدم‌ها و نفس کشیدن‌های مکررش را به خوبی می‌شنیدم.

داخل اتاق شدم و خواستم لباس‌هایم را با همان‌هایی که صبح پوشیده بودم تعویض کنم که علیرضا داخل شد و در را پشت سرش بست.

میخ کوب جذبه چشم‌هایش شدم و سر جایم خشکم زد. سرد و جدی پرسید:

- معلوم هست این‌جا چه خبره؟ از وقتی اومدم تو خودتی. بعد هم که اون کارهای زشت مارال... مادر! حواست به بچه‌ات هست؟!

مادر را طوری کشید، یعنی بویی از مادر بودن نبردی! نفسم را فوت کرده و گفتم:

- از تو بیشتر حواسم به اون هست. بیین زندگی دو نفر تو مدرسه در خطره، می‌فهمی؟! من باید برم اون‌جا.

در کمال تعجب من، گفت:

- من هم میام. خودم می‌رسونمت!

جلوی دهانم را که آماده جبهه گرفتن بود، با دست سد کرد و گفت:

- ببین، پیوند زن و شوهری یعنی تا ابد باهاتم. یعنی چه بخوای چه نخوای، کسی هست که همیشه هوات رو داشته باشه. نمی‌خوای با من حرف بزنی، خب نزن! اما من نمی‌تونم نسبت به تو بی‌تفاوت باشم. می‌فهمی که چی میگم؟

دستانش را کنار برد. پوفی کشیدم و سرم را به نشانه بله تکان دادم. اصلا متوجه صحبت‌هایش نشدم؛ آن هم در این زمان و موقعیت.

چه می‌گفت؟ اصلا از چه حرف می‌زد؟ جان جواد آقا در خطر بود و او فلسفه بافی‌اش گرفته بود.

- باشه... چشم. می‌دونم که نگرانی، اما برو آماده شو اگه می‌خوای بریم!

پوزخندی زد و لباس‌هایی را که روی تخت انداخته بود، برداشت و از اتاق خارج شد.

چه‌قدر خوشبخت بودم که یک نفر را داشتم. کسی که به پیوندمان اهمیت می‌داد و همیشه نگران خانواده‌اش بود.

از پله‌ها پایین رفتم و نگاهم میان علیرضا و مارال تاب خورد.

جعبه‌های خالی روی میز، به آدم دهن کجی می‌کرد.

مارال که با مارال یک ساعت پیش تفاوت داشت، یکی از مثلث‌های کش آمده را به سمتم گرفت و گفت:

- مامان این بابا خیلی چاقالوئه‌ها! ببین برای شما رو هم خورد؛ این یکی رو براتون نگه داشتم.

خندیدم و گفتم:

- خانوم خوشگل من، شاید چند ساعتی طول بکشه اومدن‌مون. قول بده مراقب خودت باشی، بگو چشم!

دلبرانه خندید و چاله میدانش را زیباتر از همیشه به تصویر کشید.

از خانه خارج شدیم. تا رسیدن به مدرسه، هیچ کدام حرفی به زبان نیاوردیم و اجازه دادیم خواننده به جای ما هم از غم‌هایش بگوید!

به درب مدرسه که رسیدیم، ماشین را متوقف کرد و سریع‌تر از من پیاده شد.

پشت سرش راه افتادم؛ کلید را به دست‌اش دادم تا در آن ظلمات، درب را باز کند.

با هم داخل شدیم. مدرسه در این ساعت شب، حال و هوای خفه‌ای داشت؛ مانند رفتن به قبرستانی در مه، آن هم بعد از سحر.

دست‌ام را محکم گرفت. گرمای دستانش، تمام ترس‌ها و نگرانی‌هایم را فوت کرد و بخار‌ اش را تحویل هوای سرد داد!

جلوتر که رفتیم، فلش گوشی‌اش را روشن کرد و روی زمین گرفت و بلند گفت:

- آقا جواد... کجایی؟ جواد آقا؟

منم هم صدایش زدم، اما هیچ صدایی برای پاسخ دادن به سوال ما، پیش قدم نشد!

یک دفعه ایستاد و دست مرا رها کرد و با زبانی که به تته پته افتاده باشد، گفت:

- د... دنیز اینجاست! بشین.

به نور فلش گوشی خیره شدم و با دیدن چهره جسد آقا جواد، تا جایی که حنجره‌ام یاری می‌رساند، فریاد زدم!

چهره مادر جون و ارغوان در ذهنم تداعی شد. جلوی دهانم را گرفته بودم که هیچ نگویم و حتی صدای گریه‌های سرسام آورم گوش فلک را کر نکند.

علیرضا مردانه متاسف بود. گریه نمی‌کرد، فریاد نمی‌کشید، اما تمام غم‌هایش را داخل شانه‌های محکم و مردانه‌اش جای داده بود. بازوی من بهت‌زده را کشید و دست‌هایش را جلوی چشم‌هایم گذاشت. نگذاشت بیشتر از این، چهره این مرد رنج کشیده را که به این طرز وحشتناک کشته شده بود، ببینم. تا به خودم آمدم، در آغوش گرم‌اش غوطه‌ور بودم.

صدای حرف زدنش با تلفن را می‌شنیدم.

- نمی دونم! مگه من دکترم آقا؟ میگم صورت‌اش متلاشی شده می‌فهمی؟! تمام رگ‌هاش زده بیرون. د زودتر ماموراتون رو اعزام کنید.

صدای نفس نفس‌هایش بالاتر رفته بود. مانده بود در دو راهی، که من از حال رفته را جمع و جور کند یا به داد آقا جواد برسد.

- دنیز... همه چیز درست میشه. قول بده آروم باشی، ببینم تو که می‌گفتی با ارواح زندگی می‌کردی؛ حالا به این روز افتادی؟!

یک وقت‌هایی بغض نشسته درگلویت، اجازه‌ی صحبت کردن را از تو می‌گیرد و می‌شوی "صمم بکم" تا نکند اشک‌هایت، با آن صدایی که خش خش می‌کند یکی شود و کناریت بگوید: "چه انسان ضعیفی!"

دلم می‌خواست سکوت کنم، هر چه پرسید تنها سر تکان دهم و دم نزنم! هر دو، بالا سر جنازه‌ای بودیم که معلوم نبود چه بر سرش آمده. جنازه کسی که همین صبح دیده بودمش.

تازه فهمیده بودم آن‌چه بی‌صدا ترین ترانه است، آب نیست، بلکه مرگ است!

مرگ عزیزان، آشنایان را که می‌بینی، به یک باره خاموش می‌شوی.

صدای تکان خوردن درب ورودی، هر دویمان را به خود آورد. چند مرد از اورژانس آمده بودند و همان مامور پلیس، با چهار- پنج نفر دیگر!

نوری را به طرف‌مان گرفته بودند. چه وضعیت تاسف آوری داشتم. خودم را جمع و جور کردم و بلند شدم.

علیرضا هم بلند شد و گفت:

- ما که اومدیم این بنده خدا این‌جا افتاده بود. قیافه‌اش...

مامور پلیس به سمت جنازه رفت و با دیدن چهره‌ی مرده، کمی عقب رفت و بعد گفت:

- خانوم‌تون برن خونه، اما شما برای پاسخ گویی به سوالات، باشید‌!

***

- مامان خوبی؟ به خدا نمی‌خواستم ناراحتت کنم. مامان بیا این آب رو بخور...

هنوز هم از وجودش می‌ترسیدم. بعد از آن‌که با ماشین علیرضا به خانه آمدم، به محض آن‌که در را گشودم، با موهای لخت‌اش که روی صورتش را پوشانده بود روبه رو شدم. او چه می‌دانست با این کارش مرا به یاد سال‌ها قبل انداخته! منی را که بعد از دیدن آقا جواد، آن هم به آن طرز وحشتناک، یک بار دیگر مرده بودم!

- چرا خودت رو این شکلی کردی؟ مارال چیزی رو از من پنهون کردی؟ اون‌ها اذیتت کردن؟ مامان به من بگو!

دست‌های ظریف‌اش را داخل موهایش کرد و با بی‌میلی گفت:

- دست بردار مامان. وقتی رفتید همش یه صدایی تو گوشم می‌گفت "برم تو اتاق شما" منم گوش کردم و رفتم. یه تقویم روی میزتون بود، بازش کردم. صفحه آخر، نقاشی یه دختر با موهای مشکی بود. به خدا فقط می‌خواستم شکل اون نقاشی بشم. فقط همین!

نفسم را فوت کردم. من کشیده بودمش. همین من ابله که هر وقت یاد ارغوان می‌افتد، روی دفترش نقاشی دختری را پیاده می‌کند که شبیه نوشین است!

با صدای چرخیدن کلید داخل قفل، هر دو برگشتیم. علیرضا با حالت زاری وارد شد .

به سرعت باد از کاناپه کنده شدم و به سمت‌اش هجوم بردم و گفتم:

- چی شد؟ مرده؟ کشتنش؟ وای بنده خدا رو همونا کشتن. اونا دست بردار نیستن. به خدا دیگه نمی‌تونم شاهد مرگ کسی باشم! راستی اون دانش آموز که فامیلی‌اش فتاحی بود رو پیدا کردن؟ یا اون مامور پلیس رو که می‌گفتن صدای زنونه درمی‌آورده؟

علیرضا با دست کنارم کشید و به سمت صندلی میز ناهارخوری رفت و نشست. بر عکس چهره درهمش، جدی و آرام جوابم را داد:

- هنوز چیزی مشخص نیست؛ نه انگیزه قتل مشخصه و نه هیچ چیز دیگه‌ای! روی در شکسته شده محوطه هم، اثر انگشتی نیست. تمام مدرسه رو زیر و رو کردن اثری از دختر و مامور مفقود نبوده. بهتره تا پیدا شدن اون‌ها، مدرسه تعطیل بشه! البته باید بگم فعلا در مدرسه رو بستن.

پلک‌هایم سنگینی می‌کردند. پوزخند روی لب‌های مارال به من ناآرام، دهن کجی می‌کرد. از آن بدتر، آرامش علیرضا بود. انگار نه انگار آقا جواد را کشته بودند و برای آن‌ها مهم نبود!

علیرضا نگاهی به رنگ و روی گچ مانندم کرد و گفت:

- دنیز برو بالا استراحت کن. مارال تو هم بلند شو برو تو اتاقت؛ وقت خوابه فسقل بابا!

راه بروم؟ مگر می‌توانستم از جایم تکان بخورم. از یک طرف گرسنگی، از طرفی پلک‌های سنگین و از طرف دیگر افکار مزاحم. کاش یک نفر می‌آمد و می‌گفت "همه چیز تمام شده. حالا با خیال راحت سر روی بالشت بگذار."

اما کدام کاش گفتنی در این زمین خاکی، به واقعیت پیوسته؟

در افکار خودم غرق بودم که دستم را کشید و با خود به طبقه بالا برد. بعد از بستن درب اتاق، به سمت دیوار کشیدم؛ کارهایش را درک نمی‌کردم. دستش را روی قفسه سینه‌ام گذاشته بود و فشار می‌داد! درد شدید توان صحبت کردنم را سلب کرده بود.

خیلی سعی می‌کرد آرام به نظر برسد؛ اما مانند اقیانوسی خروشان بود!

- دنیز... دیگه از خونه بیرون نمیری! نه تو نه مارال؟ فهمیدی؟! به قرآن اگه پات رو از در بیرون بذاری، اسمت رو از شناسنامه‌ام خط می‌زنم!

متوجه حال زارم شد و فشار دستش را متوقف کرد.

همراه با نفس نفس زدن، گفتم:

- چیزی شده؟

عقب گرد کرد و دست‌اش را داخل موهای پرکلاغی و کوتاه‌اش کرد.

همان‌طور که داخل اتاق قدم می‌زد، گفت:

- وقتی تو رفتی، امیر حسین زنگ زد. بهم گفت اون روز توی زیر زمین چیا دیدید و چیا شنیدید! می گفت وقتی به هوش اومده، یه صداهایی می‌شنیده مثل این که "بخششی در کار نیست !" "رفتنی هم درکار نیست، تا ابد می‌مانیم! " می‌گفت آخرین روز زندگی مادرش، خواب دیده همون دو تا بچه با خنده و شادی تو رو با خودشون می‌برن!

مات، نگاهش می‌کردم.

روی زمین نشستم و دست‌هایم را دور زانوانم گذاشتم. دلم می‌خواست فریاد بزنم و بگویم "کی زندگی من به آرامش می‌رسه!"

به چشم‌هایم اجازه‌ی ریزش باران دادم. می‌باریدند، آن هم چه باریدنی! علیرضا هم کنارم نشست و به دیوار تکیه داد. فکر می‌کردم حرف‌هایش تمام شده، اما ادامه داد:

- چه‌قدر امیر رو می‌شناسی؟ چرا از تهران بکوب اومد کرج؟ وقتی تو تنها توی این خونه بودی! واقعا تو با روح ارتباط داشتی؟!

پوزخندی روی لب‌هایم آمد. دنیز، همسرت تا به حال حرف‌هایت را باور نکرده بود. تنهایی مانند زنی است، که شوهرش به حرف‌هایش شک دارد!

- چرا از دوستت نپرسیدی؟! اون که همه چی رو دیده بود.

مانند کسی که از حرف‌های سابق‌اش پشیمان باشد، گفت:

- فردا صبح باید برم فرودگاه. باید زود بخوابم!

و به سمت تخت قدم برداشت.

***

چشم‌هایم را که باز کردم، مارال را کنار خودم روی تخت دیدم. لبخندی زدم و گفتم:

- این‌جا چی کار می‌کنی؟

کش و قوسی به بدنش داد و دستی به موهای روی صورت‌اش کشید و گفت:

- می‌دونی مامان، چند نفر توی اتاقم بودن؛ نمی‌ذاشتن راحت بخوابم. همین شد که اومدم پیش شما!

چند نفر؟! مگه به جز ما سه نفر کسی هم داخل خانه بود؟ حتما مهمان‌ها رسیده بودند و من هنوز خواب بودم!

خواستم بلند شوم که مارال مچ دستم را کشید و با لحنی متفاوت گفت:

- شما نمی‌تونی اونا رو ببینی مامان! من با اونا دوستم و بهشون قول دادم کسی نفهمه پیش من هستن؛ آخه بعضی‌ها می‌خوان اونا رو اذیت کنن.

دهانم باز مانده بود. با این حال گفتم:

- کیا؟

موهایش را از صورت‌اش کنار زد. موج خون روی صورت‌اش جریان داشت! جیغ کشیدم و خواستم از تخت پایین بروم که دستی نگهبانم شد.

- حالت خوبه دنیز؟!

تند تند نفس می‌کشیدم. چند بار پلک زدم تا متوجه شوم علیرضا کنارم خوابیده نه مارال!

- باید برم پیش مارال. اونا اذیت‌اش می‌کنن!

متعجب و سردرگم به رفتار عجیبم نگاه می‌کرد. فکر می‌کرد کابوس دیده‌ام که ان‌قدر پریشانم. دستی به موهای روی صورت ریخته‌ام کشید و با لحن پر از آرامشی گفت:

- می‌خوای بریم دکت؟

به پیشانی‌ام دست کشیدم، خیس خیس بود.

- نه! خوب میشم.

نیم خیز شدم تا به اتاق مارال بروم که دستم را کشید و گفت:

- نگاهی به ساعت بنداز! سه نصف شبه...

بی‌توجه به ساعت، از اتاق بیرون رفتم. درب اتاق مارال بسته بود. خواستم درب را باز کنم که صدایی مانعم شد.

- مامان... اذیت نکن دیگه.

- عه بذار بخوابم! اگه بابا بیاد میگه دیوونه شدیم؛ موهات رو هم بزن کنار زشت شدی!

لب‌هایم لرزش داشت، دلم بیشتر. به سرعت در را باز کردم. منتظر هر چیزی بودم غیر از خواب بودن مارال!

آرام روی تخت‌اش خوابیده بود. نفس نفس زنان، در را بستم و دوباره صدا‌ها شروع شد.

- هیس. الان بیدار میشن...

- مگه نمیگم ساکت باشید! هی مثل مگس وز وز می‌کنید.

- مامان تو یه چی بهشون بگو! به خدا بابا بیاد ببینتشون، هر دومون رو می‌کشه!

لرزش دست‌هایم به پاهایم هم سرایت کرده بود. در اتاق را باز کردم و وارد شدم. دستی به موهای بلند مارال کشیدم و خواستم از درب بیرون بروم که صدایی آمد و روی دیوار سایه‌ای افتاد. وحشت‌زده جلوی صورت مارال را گرفتم که حس کردم دستم را گاز گرفت!

با چشم‌های گرد شده نگاهش کردم. نه امکان نداشت !

دستم را عقب کشیدم و با فک قفل شده، به سایه‌ای که پشت سر هم تکرار می‌کرد: “مامان من مارالم!” خیره بودم.

وحشت زده جیغ کشیدم.

تا چشم‌هایم را باز کردم. دوباره خودم را روی تخت افتاده دیدم. علیرضا کنارم نبود اما صداهای متعددی از بیرون می‌آمد.

به ساعت قرمز رنگ اتاق نگاه کردم. نه و بیست و پنج دقیقه را نشان می‌داد؛ پس آمده بودند و من هنوز خواب بودم. بدون نگاه کردم به رنگ و مدل لباس‌ها، خواب آلود با فکری مشغول یکی را پوشیدم و از اتاق بیرون رفتم. به محض بیرون آمدنم، سارا همسر امیرحسین، به سمتم آمد و دستم را فشرد و با لهجه جالبی گفت:

- سلام. خیلی خوشحالم از آشناییتون.

دست‌اش را فشردم و با لبخند به دختر قد بلند و بور روبن رویم خیره شدم. بی‌شباهت به ارغوان نبود!

چشم‌های سبز رنگ‌اش، کنار آن مژه‌های بلند طلایی، خودنمایی می‌کرد.

- من هم خیلی خوشحالم که می‌بینمت. از چیزی که فکر می‌کردم خوشگل‌تری و صد البته مهربون‌تر!

با دندان‌های سفیدش، بلند بلند خندید و من را در آغوش کشید!

- دنیز جان امیر خیلی از شما تعریف می‌کرد. من خیلی دوست دیدن شما... دوست داشتم.

امیرحسین از روی مبل سلطنتی کرم- طلایی، بلند شد و به سمت‌مان آمد.

لبخند پهنی زدم و گفتم:

- آقای نامدار به من لطف داشتن. البته تعریفی که شما هستید! ماشاالله از گل زیباتری!

امیرحسین دست‌اش را روی شانه‌ی پهن علیرضا گذاشت و به شوخی گفت:

- ببین خانومت داره مخ زنم رو می‌زنه‌ها. سلام عرض شد خانوم رضایی!

لبخند دندان نمایی زدم و دستم را روی سرم که حسابی درد می‌کرد گذاشتم و گفتم:

- سلام، نباید یه سری به ما بزنید! راستی من واقعا برای خاله زهرا متاسف شدم. واقعا درد بزرگی بود برای همه‌مون.

مانند همان سال‌ها پوزخند زد و یقه بالایی پیراهن مشکی‌اش را باز کرد:

- خوبه هنوز مادر ما رو یادت هست. راستی شما دو تا چطوری این همه سال با هم کنار اومدید؟! اصلا به علیرضا نمی‌خورد یکی رو نگه داره! اونم کی، دنیز سابقه‌دار و افسرده!

سارا خواست بحث را عوض کند:

- علیریضا گفت که شما مدیر مدرسه شدید، واقعا؟

خواستم جواب بدم که امیرحسین پقی زد زیر خنده و در همان‌حال که می‌خندید، گفت:

- لعنتی تو می‌دونی ترس چیه؟! آخه اون خانه ارواح رو کردی مدرسه؟ من رو بکشن بچم رو نمی‌فرستم تو اون خونه مدرسه نما! مارال زنده اس؟!

علی‌رضا روی پیشانی‌اش خط انداخت و با صدای بم و لحن سردی گفت:

- مارال بابا، از روی مبل بلند شو بیا پیش عمو.

امیرحسین دستی به موهای شانه نکرده‌اش کشید.

- داداش شوخی کردم بابا. راستی دنیز با پارتی بازی مدیر شدی‌ها! والا اگه اون مدرسه ارث بابا من بود می‌کردمش تیمارستان. حداقل اون‌ها از روح نمی‌ترسن!

آن‌قدر که لبم را گاز گرفتم، شوری خون در دهانم پیچید. خواستم حرف زدن با این آدم را خاتمه ببخشم.

- بله. من میرم صبحانه رو آماده کنم. سارا جان خواهش می‌کنم بشین.

بدون توجه به آن‌ها وارد آشپزخانه شدم.

نفسم را فوت کردم و آه کشیدم! آه کشیدن‌های این روزهایم بی‌شمار شده است. شاید هم اولین کسی که "آه" کشید، حضرت حوا بود. زمانی که بعد از آن همه خوشبختی در بهشت، به زمین نالایقان رانده شد!

داشتم خیار و گوجه‌ها را خرد می‌کردم که مارال و دو پسر امیر وارد شدند. اسم‌هایشان را از قبل، از علیرضا شنیده بودم: "کاوه " و "کیان"

هیچ چیزشان به ایرانی‌ها نمی‌خورد، به جز همین اسم‌ها!

کاوه بیست و دو ساله، با موهای کوتاه طلایی و چشم‌های آبی و کیان بیست ساله، با موهای قهوه‌ای بهم ریخته و چشم‌های مشکی. یک لحظه امیرحسین و سارا را تجسم کردم که دو پسر به این سن و سال داشته باشد!

کاوه درحالی سعی می‌کرد درست فارسی صحبت کند، گفت:

- س... سلام. من کاوه‌ام، پسر امیر.

بلند شدم نگاهی به قد و بالای بلندش کردم و گفتم:

- ماشاالله مردی شدی برای خودت!

مارال خمیازه‌ای کشید و گفت:

- مامان آقا کاوه و آقا کیان می‌خواستن باهاتون حرف بزنند.

قبل از آن‌که اجازه نشستن به‌شان بدهم، تلفن را برداشتم و شماره علیرضا را گرفتم. دوست نداشتم جلوی آن ها با علی صحبت کنم!

درب شیشه‌ای آشپزخانه، رو به بالکن کوچکی باز می‌شد. با لبخندی به سمت‌اش رفتم و گوشی به دست، برای آن‌که آن‌ها متوجه صحبت‌هایمان نشوند، در را پشت سرم بستم.

صدایش پیچید:

- جانم؟

نفسم را فوت کرده و گفتم:

- چه خبر؟ الان جسد آقا جواد رو چی کار می‌کنند؟! تکلیف قاتل چی میشه؟ نیره فتاحی و اون مامور پیدا میشن یا نه؟

عصبی با صدایی گرفته و آرام گفت:

- دنیز جان بعدا با هم صحبت می‌کنیم!

صدایم را بالا بردم و از بالا به حیاط خانه چشم دوختم:

- خب کی؟ کی باید جواب بدی! یه نفر مرده، می‌فهمی؟ دو نفر گم شدن. اگه دختر خودت هم جای اونا بود همین رو می‌گفتی؟!

سکوت کرد. سکوتی طولانی که تنها با صدای نفس کشیدنش شکسته می‌شد.

- ساعت دو با هم می‌ریم اداره آگاهی. همه چیز اون‌جا مشخص میشه. فعلا هم از مرگ و گم شدن و روح و هرچیزی که به اونا ربط داره پیش امیر اینا حرف نزن. خدا می‌دونه من از تو حالم بدتره!

با صدایی گرفته که با بغض همراه بود، گفتم:

- آخه اون بنده خدا کسی رو نداشت! حالا هم که مرده، یه نفر نیست که سر خاکش از ته دل گریه کنه.

- وقتی سرنوشت‌ات از روز اول تاریک و شوم باشه، تا آخرین روز نفس کشیدنت این شومی و خاموشی رهات نمی‌کنه. می‌فهمی؟! حالا هم بیا بیرون سارا تنهاست.

بدون آن‌که منتظر پاسخی از طرف من بماند، تلفن را قطع کرد. تا ساعت دو مگر می‌شد صبر کرد؟!

در را باز کردم. هر سه دور میز نشسته بودند و به من نگاه می‌کردند. لبخند مصنوعی زدم و گفتم:

- جانم؟ میشه بعد از صبحانه؟

هر دو نفر با لحنی محکم گفتند:

- نه. بنشینید خواهش می‌کنیم.

نشستم و با سر اشاره کردم که حرف بزنند.

کاوه کمی من من کرد، اما بالاخره گفت:

- خانوم دنیز... مادربزرگم این روزهای آخر زیاد اسم شما رو می‌آورد. چه جوری بگم! آخه می‌گفت به‌خاطر عمه ارغوان، خیلی باهاتون بد صحبت کرده! من اصلا این عمه رو ندیدم؛ اما چند سال پیش که بابا گفت قاتلش شمایید، ازتون بدم اومد تا همین چند روز پیش که مادربزرگ حرف‌هایی درموردتون زد، که تصورات من رو بهم ریخت!

گنگ و پرسش‌گرانه نگاهش کردم. کیان سری تکان داد و گفت:

- خانوم، مادربزرگم روز آخر از ما خواست که از شما طلب بخشش کنیم! چون... آخه چه‌جوری بگم.

مارال که تا آن لحظه سکوت کرده بود، گفت:

- بگید دیگه!

کیان پوست لب‌اش را جوید و طوری که فقط خودش بشنود گفت:

- این بابا نبود که باعث شد شما برید زندان، بلکه مادر بزرگ بود. هر چه‌قدر هم که بابا بهش گفت بذار تکلیف مشخص بشه، قبول نکرد و گفت "جرم اون قتل نیست، بلکه خیانت در امانته" برای همین بابا رو فرستاد تا با نقشه شما رو به دام بندازه! شاید برای همین بود که روز آخر، خواب شما رو دیده بود! مثل این‌که شما رو دو نفر با خودشون می‌بردن.

لبخند تلخی زدم و از روی صندلی بلند شدم:

- پس اومدید رضایت بگیرید برای اون دنیای مادربزرگ تون. این همه سال جایی بودید که کسی خدا رو نمی‌شناسه، چه برسه به آخرت! اون وقت توقع دارید باور کنم بهشت رفتن مادربزرگ‌تون باعث شده تا این‌جا بیاید؟!

کاوه دستی به موهایش کشید و از روی صندلی بلند شده و به سمتم آمد:

- فرقی نمی‌کنه توی ایران باشی یا آمریکا! مسلمون باشی یا مسیحی، اگه ایمان داشته باشی به یگانگی خدا، حتما به وعده‌ای که داده هم ایمان میاری!

لبخندی مصنوعی زدم و با سفره و سینی بزرگی از آشپزخانه خارج شدم.

سفره را علیرضا از دستم گرفت و سینی را روی فرشِ ماشینی ساده سورمه‌ای رنگ، گذاشتم.

امیرحسین و سارا هم کمک کردند تا همه چیز را داخل سفره بچینیم. علیرضا کنار گوشم زمزمه‌وار گفت:

- از پزشکی قانونی زنگ زدن، باید برم اون‌جا. البته تو هم یه سر برو مدرسه ببین چه خبره!

سراسیمه نگاهش کردم:

- تنها برم؟!

پوفی کشید و ظرف شکر را روی سفره گذاشت:

- من باید برم پزشکی قانونی. خودت باید بری دیگه!

یه لحظه ترس برم داشت. جایی که تا دیروز با آرامش تمام و همراه تک دخترم می‌رفتم، حالا مانند تونل وحشتی شده بود که از نزدیکی به آن وحشت داشتم.

بعد از خوردن صبحانه، با دلایلی مسخره و بچگانه از خانه بیرون زدیم.

با ماشین خودش، مرا به مدرسه رساند و خودش راه پزشکی قانونی را پیش گرفت.

کلید را که داخل درب می‌انداختم، دستانم می‌لرزید و پاهایم توان حرکت نداشت. در که باز شد، با دست گردنم را گرفتم و مالش دادم تا از استرسم کم کند. علیرضا گفته بود از خانه سرایداری آقا جواد، شناسنامه‌اش و دیگر مدارک‌اش را بردارم تا بتواند بعد از کالبد شکافی، برگه فوت را بگیرد.

با خودم کلنجار رفتم که داخل شوم یا نه. چند بار تند تند تنفس کردم تا وارد شوم. بالاخره پایم را داخل مدرسه گذاشتم و با پای دیگر درب را بستم.

داخل مدرسه، سکوت حکم فرما بود و جز صدای تکان خوردن برگ‌های درختان و زوزه باد، صدای دیگری نمی‌آمد.

کلیدهای داخل کیفم را بیرون آوردم. به سختی کلید آلونک‌اش را پیدا کردم و به سمت‌اش دویدم!

عجیب بود که همچنان درب اتاقک‌اش باز بود. همه جا بهم ریخته و تمام اسباب و وسایل‌اش روی زمین بودند. حتما مامورها این بلا را سر خانه آقا جواد آورده بودند.

خواستم داخل شوم که صدای آشنای دخترکی از پشت سرم آمد!

با شنیدن صدایش شوکه شدم. حتی نتوانستم برگردم و صورت‌اش را ببینم؛ دوباره صدایش آمد، این بار نزدیک‌تر از قبل:

- مدیر... برگردید دیگه!

در دنیایی به سر می‌بردم که پیدا کردن مدارک آقا جواد را به کلی از سرم پرانده بود.

صدایش را از کنار هاله‌ی گوشم شنیدم:

- منم نیره!

نبضم می‌زد؟ حالم خوش بود؟ نفس می‌کشیدم یا به دنیای ارواح قدم گذشته بودم؟ هر چه که بود اسم نیره، تلخ ترین اسمی که بود، که شنیده بودم! چه نام دخترک مرده باشد، چه شاگرد مدرسه‌ام!

برگشتم، با مانتوی سورمه‌ای مدرسه که چروک و خاکی بود، نگاهم می‌کرد. چشم‌های درشت قهوه‌ای‌اش را به چشم‌های ترسان و بی‌روح من دوخته بود.

اندکی بعد، صدایی دیگر آمد. این بار صدای کلفت مردانه‌ای بود که از روی پله‌های ورودی مدرسه می‌آمد :

- بسم الله... دیدی نیره! بالاخره پیدامون کردن!

- نترس خانوم. ما رو دزدیده بودن، حالا پیدا شدیم‌. دیگه نترس از ما.

مامور نزدیک و نزدیک‌تر شد. لب‌های هیچ کدامشان از تشنه و گرسنه بودن این دو روز، خشک نشده بود و حال‌شان مانند گم شدگان نبود.

دلم می‌خواست خواب نباشم! دلم می‌خواست حقیقت این باشد، که هر دوی‌شان زنده هستند.

خواستم لبم را تر کنم، که تلفنم شروع به زنگ زدن کرد.

در همان حال که نگاهم را از آن دو برنمی‌داشتم، پاسخ دادم.

صدای علیرضا نگران و لحن‌اش سرد بود:

- از صبح می‌خواستم بهت این رو بگم، اما ترسیدم بعد از مرگ آقا جواد، تاب شنیدن این خبر رو نداشته باشی! امروز صبح مامورهای پلیس دو تا جنازه پیدا کردن! یکی توی دست شویی افتاده بوده و یه دختر بچه هم... توی زیر زمین این مدرسه، دار زده شده!

چه می گفت؟! پس این‌ها که بودند؟

- ع... من الان پیش اونام... ن...یره و اون آقا ا... لان پیش منن!

خواستم بگویم دارم سکته می‌کنم، که تلفن قطع شد. آنتن‌ای هم برای تماس دوباره نماند. مانده بودم دیوانه و سرگردان، میان آدم هایی که به زنده بودن یا مرده بودنشان شک داشتم!

کم کم صدای باد و تکان خوردن درختان قطع شد و تبدیل به غارغار کلاغ‌ها شد. فکر کن! یک لحظه جایی ایستاده‌ای که این موجودات شوم، با حیا با هم حرف می‌زنند و روبه رویت، دو مرده با آن چشم‌های درشت بی‌روح خیره نگاهت می‌کنند!

لب‌هایم لرزش گرفتند. دوباره شروع کردم به جویدنشان و دوباره طعم خون همیشگی داخل دهانم پیچید. تازه توان حرکت کردن به بدنم بازگشته بود. به سرعت به سمت درب ورودی دویدم. خواستم در را باز کنم که قفل بود!

بلند و تند نفس می‌کشیدم. مانند ماهی‌ای که از آب بیرون مانده و برای زنده ماندش تقلا می‌کند!

صدای فتاحی، گوش خراش شد:

- خانوم دوربین مداربسته رو چک کنید!

و صدای مامور که با خنده می‌گفت:

- همین الان چک کنید!