رمان نه سیاه بود نه سفید به قلم ریحانه رسولی

ژانر : #عاشقانه #انتقامی

خلاصه :

دختری از جنس حریر... نرم و نازک... دختری حساس و لطیف... دختری ساده و مهربان... عاشق نمی شود اما وقتی که می شود زندگی اش در عرض ثانیه ای کن فیکون میشود به وسیله دستان مردی که به بهانه‌ی عاشقی جانش را میستاند... تاوان می دهد... تاوان خـ ـیانت مادر... دردها و غصه ها رو تنها برای خود میخرد تا خانواده اش ازهم نپاشد... انگ هـ ـرزگی را به جان میخرد تنها برای خراب نشدن آینده‌ی برادر... دخترک نرم و نازک به فکر همه است الا خودش... خودش را قربانی خانواده ای میکند که بابی رحمی او را زیر پاهایشان لگدمال میکنند و صفت هرجایی را به او نسبت می دهند... اما کیست که بداند او فقط یک قربانی است؟ قربانی شعله های خشم و کینه‌ی یک گرگ... گرگی که تشنه بود... تشنه به نابودی صالحی ها... و اما حریر تمام دردها را به جان خرید تا هم آن گرگ سیراب شود و هم خانواده اش نجات پیدا کند از شعله های آتش انتقام آن گرگ کینه ای.

فصل اول

بازم بوی ماه مهر... بوی کتاب و دفتر... بوی درس و امتحان... بوی مدرسه و جمع دوستانه و صمیمی و شیطنت های جوونی.

به برادرم نگاه کردم که چشماش برق میزد و لباش میخندید... از لبخندش لبخندی روی لبام نقش بست.

بی طاقت از آقاحشمت پرسید:

_عمو پس کی میرسیم؟

آقاحشمت به ذوق کودکانش لبخند زد و گفت:

_میرسیم پسرم عجله نکن.

بعد از دقایقی ماشین جلوی دبستان پسرانه متوقف شد.

آقاحشمت: امیرعلی خان رسیدیم.

امیرعلی باشتاب پیاده شد.

صدا زدم: صبرکن علی.

از ماشین پیاده شدم و جلوش زانو زدم تاهم قدش بشم... دستی به موهاش کشیدم و گفتم:

_از اینکه داری بزرگ میشی و میری مدرسه خیلی خوشحالم... تو دیگه الان برای خودت مردی شدی دیگه نباید شیطونی کنی... باید درس بخونی و شیطنت و کنار بذاری... به حرف معلمت گوش کن و بهش احترام بذار... برای خودت دوست پیدا کن و باهمکلاسی هات محترمانه رفتار کن... مدرسه یعنی تعلیم و تربیت... یعنی اولویت اول یادگرفتن و باادب بودنه... پس پسره خوبی باش و آبجی تو سربلند کن.

امیرعلی: چشم آبجی حالا برم؟

بـ ـوسه ای به گونش زدم و گفتم:

_آقاحشمت تا داخل همراهیت میکنه.

آقاحشمت دست شو گرفت و گفت:

_بریم امیرعلی خان؟

امیرعلی: مراقب خودت باش آبجی.

لبخندی زدم و گفتم:

_توهم مراقب خودت باش.

دست کوچولوشو برام تکون داد و به همراه آقاحشمت وارد مدرسه شد... ایستادم و دستی به مانتوم کشیدم... زیرلب آیت الکرسی خوندم و به سمت مدرسه فوت کردم.

از اینکه داداش کوچولوم وارد اجتماع شده خوشحالم... یاد هفت سالگی خودم افتادم... اولین روزی که میخواستم برم مدرسه... کاملا حالم برعکس حال امیرعلی بود و باچشم اشکی و زور بابا رفتم مدرسه.

داخل ماشین نشستم و منتظر آقاحشمت موندم... راستش خودمم هیجان داشتم... هیجان دیدن دوستام به قدری زیاد بود که لبخند از لبام جدا نمیشد.

بعد از چند دقیقه آقاحشمت اومد... پرسید:

_دخترم دیرت شده؟

_نه... چون روز اول زمان رفتن زیاد مهم نیست.

سری تکون داد و ماشین و به حرکت درآورد... بعد از چند دقیقه جلوی دبیرستان دخترانه نگه داشت.

آقاحشمت: ایشاالله موفق باشی.

_ممنون... خدانگهدار.

آقاحشمت: خدابه همرات.

از ماشین پیاده شدم و کوله ام و روی دوشم انداختم و زیرلب اسم خدا رو زمزمه کردم و وارد مدرسه شدم... حیاط وسیع مدرسه پر بود از دخترای جوون بامانتو شلوارهای سورمه ای.

مهدیه به سمتم دوید و خودشو پرت کرد تو بـ ـغلم و جیغ زد:

_دلم برات تنگ شده بود گلی.

بااخم کنارش زدم و گفتم:

_صد دفعه گفتم به من نگو گلی.

خندید و گفت:

_بداخلاق.

شقایق: چه طوری؟ چه خبر؟

بالبخند گفتم:

_اولا سلام دوما خوبین؟ سوما از دیدنتون خوشحالم چهارما خوبم خبری نیست.

مهدیه: اوووف هنوز که معلم اخلاقی.

_حتما باید مثل تو بی ادب باشم؟

لیلا: این آب نمیبینه وگرنه یه شناگره ماهریه که خدا داند.

شقایق و مهدیه باهم گفتند:

_بـــــعـــــله.

_دیونه ها.

لیلا: تو تابستون چیکارا کردی؟ کلاس ملاس رفتی یانه؟

یه گوشه نشستیم و گفتم:

_آره رفتم.

لیلا: چه کلاسایی؟

_زبان فرانسه... ریاضی... سفره آرایی... آشپزیی... خیاطی.

لیلا: اوووووووو تعطیلات برای استراحت بودهــــا.

لبمو به معنی کلافگی کج کردم و گفتم:

_آقابزرگ میگه یه دختر باید حداقل دوتا زبان خارجی یاد داشته باشه... میگه مشخصه یه زن نمونه دست پخت خوبشه... میگه باید ازهر انگشتش هزارتا هنر بباره و خودش برای شوهرش لباس بدوزه.

شقایق: ایــــش.

مهدیه: حالا چیزی هم یاد گرفتی؟

_آره همه‌ی این کلاسا رو به طور فشرده رفتم... ریاضی و فرانسه زیاد یاد نگرفتم چون سفره آرایی و خیاطی خیلی وقتم و میگرفت نمی تونستم تمرین کنم.

لیلا: توهم مثل همیشه روحرف آقابزرگت حرف نزدی و گفتی چشم آقابزرگ میرم سوزن زدن یاد میگیرم و کهنه‌ی بچه میشورم کنکور و تمرین و درسمم به درک اسفلوسافلین.

شقایق و مهدیه خندیدن که بااخم گفتم:

_من هم درسم و میخونم هم همه‌ی کارهای یه خانوم نمونه رو یاد میگیرم همونطور که آقابزرگم میخواد.

لیلا: وای مامانم اینا.

تا ساعت نُه صبح توی حیاط مدرسه علاف بودیم و بابچه ها درباره‌ی تعطیلات و کارهایی که انجام دادیم حرف میزدیم تا اینکه معاون مدرسه همه رو برای بستن صف دعوت کرد و شروع کرد به زدن حرفای همیشگی... تقریبا یک ساعت معاون و مدیر و معاون پرورشی سخرانی کردن و ما زیره آفتاب جزغاله شدیم و بعد بااجازه‌ی مدیر وارد کلاسامون شدیم.

ماچهارتا مثل همیشه به سمت صندلی های آخر ردیف وسط حمله کردیم و نشستیم... مهدیه کناره من و لیلا و شقایق کناره هم.

لیلا: باز این سپیده‌ی خرخون رفت میز اول نشست اَه .

_به اون چیکار داری؟

لیلا: بدم میاد ازش پرفیس و افاده ست.

_غیبت نکن.

لیلا: چشم حاج خانوم.

نیم ساعتی گذشت و یه خانوم تقریبا جوون و خوش پوش وارد کلاس شد و مابه احترامش ایستادیم.

_ بفرمایید.

نشستیم.

_ سلام من صدیقی هستم دبیر ادبیات... شروع سال تحصیلی رو بهتون تبریک میگم و امیدوارم سال خوبی رو درکنارهم داشته باشیم و ...

خانوم صدیقی بعد از اتمام حرفاش گفت:

_خب بهتره باتوجه به کاربرگی که بهم دادن یه حضور و غیاب بکنم و باهاتون آشنابشم.

صدیقی: سپیده یارمنش؟

سپیده: حاضر.

صدیقی لبخندی زد و گفت:

_میبینم که هم اسمت اول کاربرگه و هم خودت اولین میز !

لیلا: خرخونه کلاسه.

لیلا و شقایق و مهدیه بلند خندیدن و صدیقی گفت:

_شیطونای کلاس هم دارن از همین روز اولی خودشونو نشون میدن.

مهدیه: شیطونا و خوشگلای کلاس.

فاطمه از ردیف کناری گفت:

_پوووف یکی تو خوشگلی یکی عمه‌ی من.

مهدیه: اگه عمتم شبیه تو باشه که باید برای هربار دیدنش کفاره بدیم.

صدیقی با ته خودکارش زد به میز و گفت:

_لطفا جو کلاس و بهم نزنید.

ادامه داد:

_مژگان سالمی... زهرا فاتحی... سیمین رضایی... مهدیه فرخی... شقایق سهیلی... حریر گلکار.

ایستادم و گفتم:

_حاضر.

بالبخند گفت:

_حریر! چه اسم قشنگی تا حالا نشنیده بودم.

لبخندی زدم و گفتم:

_ممنون.

نشستم و اون بقیه‌ی اسامی رو خوند... اون روز دبیر ریاضی و زبان و شیمی هم اومد و باهاشون آشنا شدیم و بعد از اینکه زنگ آخر خورد همه آماده‌ی رفتن شدیم.

از بچه ها خداحافظی کردم و سوار ماشین شدم.

امیرعلی: سلام آبجی.

_سلام عزیزم... سلام آقاحشمت.

آقاحشمت: سلام دخترم خسته نباشی.

_ممنون... خب داداشی روز اول مدرسه چطور بود؟

باذوق گفت:

_خیلی خوش گذشت... آبجی حریر خانوم معلم‌مون بهم گفت چشمام خیلی قشنگه خیلی مهربون بود... دوتا دوستم پیدا کردم اسماشون آروین و سروشه.

امیرعلی باهیجان از دوستاش و مدرسه اش گفت و من باحوصله گوش دادم.

به خونه رسیدیم و لباسامو عوض کردم و از اونجایی که امروز خیلی بابچه ها شیطونی کرده بودم و حسابی خسته شده بودم بدون اینکه ناهار بخورم خوابیدم.

***

روسریم و درست کردم و از پله ها رفتم پایین.

_سلام.

همه‌ی نگاه ها به سمتم چرخید و جوابم و دادن.

آقابزرگ: ساعت خواب باباجان.

_شرمنده امروز خیلی خسته شدم واسه همین نفهمیدم کی خوابم برد.

آقابزرگ: اشکالی نداره دخترم حالا مدرسه چطور بود؟

کنارش نشستم و گفتم:

_خوب بود مدیر مدرسه کلی درباره‌ی اینکه ما سال آخر هستیم و حتما باید کنکور قبول بشیم حرف زد و گفت اگه لازم باشه وسط سال برای فیزیک و شیمی و زیست و ریاضی کلاس فوق العاده میذارن.

آقابزرگ: تو باید یه دانشگاه خوب قبول بشی.

_تمام سعی خودمو میکنم.

لبخندی به روم پاشید و لبخند روی لبام نشست... آقابزرگ یکی از تاجرهای بزرگ مشهد بود که یه شرکت صادرات و واردات عظیم داشت... همه‌ی اعضای خانواده از رسم قدیمی خانواده صالحی باهم زندگی میکنیم... توی یه ویلای زیبا و البته یه کوچولو قدیمی... خانواده‌ی تقریبا پرجمعیتی بودیم... پدر و مادرم دختردایی پسرعمه بودن و از وقتی که پدر و مادر بابام فوت میکنن بابام با آقابزرگ که دایی اش باشه زندگی میکنه و بعد بامادر من ازدواج میکنه... یه عمه هم دارم که اونم از وقتی شوهرش فوت کرده باما زندگی میکنه... یه دایی هم دارم که خیلی دوسش دارم و باهمسر و بچه هاش اینجا زندگی میکنن... کناره هم خوشبختیم و روزهای خوبی رو سپری میکنیم غافل از اینکه سایه شوم بدبختی خیلی بهمون نزدیکه... شایدم خیلی به من نزدیک بود !

آتوسا دختر دایی ام درحالی که خمیازه میکشید از پله ها اومد پایین... آقابزرگ بادیدن سرلختش و لباساش اخماش رفت توهم.

آقابزرگ: آتوساخانوم ساعت خواب.

آتوسافقط سری تکون داد که آقابزرگ خشمگین غرید:

_بی ادب... این چه طرز لباس پوشیدنه؟ موهاتو بپوشون بی حیا.

آتوسا بااخم گفت:

_باز شروع شد؟ ای بابا خسته شدم دیگه... مگه توخونه غریبه داریم؟ آقابزرگ الکی گیرمیدی.

به من اشاره کرد و گفت:

_من نمی تونم مثل این توی این هوای گرم روسری و دامن بپوشم...ای بابا تو خونه‌ی خودمونم نمیتونیم راحت باشیم !؟

دایی: آتوسا خجالت بکش این چه طرز برخورده؟

آتوسا: باباجون مگه ما توخونه نامحرم داریم؟

دایی: بله که داریم حسین، آرشام و آرسام به تو نامحرمن.

آتوسا: بی خی حسین آقا که حکم پدرم و داره، آرشام و آرسام هم حکم داداشام.

آرزو: اگه اینطوریه همه به تو محرمن حتی مردهای غریبه.

آتوسا: تو ساکت باش بچه.

آقابزرگ: اینی که بهش میگی بچه عقلش از توی بزرگ بیشتره.

زن دایی: توی اون دانشگاه کوفتی بی حیایی رو بهتون یاد میدن؟

آتوسا: اوووووف.

باحرص از پله ها رفت بالا و در اتاقشو محکم بهم کوبید.

آقابزرگ بلندشد و عصاشو به دست گرفت و رو به دایی گفت:

_فرزند ناخلف که میگن دقیقا به همین دختر تو میگن... متأسفم که همچین فرزندی به بار آوردی... نه دین و ایمون حالیشه نه بزرگ و کوچیک.

روبه زن دایی ادامه داد:

_زهره خانوم این نتیجه‌ی تربیت توئه... چهار روز دیگه که شوهرش بدین و به همین رفتاراش ادامه بده شوهرش میگه:

_لعنت برمادری که تو رو زایید... زهره خانوم اگه میخوای لعن و نفرین یه جوون پشت سرت نباشه دخترتو درست کن... نه به آرزو که یه پارچه خانومه نه به آتوسا... واقعا جای تأسفه.

بعد از گفتن این حرف باقدم های محکمی به سمت اتاقش رفت.

زن دایی: الهی خیرنبینی آتوسا که فقط فرشته‌ی عذاب منی.

مامان یسنا باملایمت گفت:

_اشکالی نداره زهره جوونه دیگه هنوز جاهله یکم پخته تر بشه اخلاقاشم خوب میشه.

برام جالب بود، مامانم طرفداری آتوسا رو میکرد درحالی که اگه من خودم همچین کاری میکردم و یا یه اشتباه کوچیک ازم سر میزد خونم و توی شیشه میکرد با سرزنش ها و تنبیه هاش.

آرسام پسرعمه ام که شوخ و شیطون بود گفت:

_چقدر پخته تر والا داره شفته میشه... 23 سالشه برای خودش پیر دختری شده... البته فکرکنم شوهر میخواد که اینطوری رفتار میکنه.

من و آرزو آروم خندیدیم و مامان گفت:

_شما آقا آرسام کاری که بهت گفتم و انجام دادی؟

آرسام پشت سرشو خاروند و گفت:

_آره ولی درست نشد.

آرشام: تازه بدترم شد.

مامان: اون مدرک تو بذار دم کوزه آب شو بخور.

آرسام: زن دایی من مهندس مکانیکم نه تعمیرکار چرخ خیاطی.

مامان: ماشالله زبون که نیست فرفرست.

آرزو دستم و کشید و تندتند از پله ها رفتیم بالا... وارد اتاق شدیم که گفتم: چته !؟

لبخنده بزرگی زد و روی تختش نشست و گفت:

_حریر یه چیزی بهت میگم ولی قول بده به کسی نگی.

باناراحتی گفتم: مگه قبلا رازهاتو به کسی گفتم؟

گونم و بـ ـوسید و گفت:

_ناراحت نشو... آخه اگه این موضوع و به کسی بگی زنده به گورم میکنن.

_مگه چیکار کردی؟ زود باش بگو... قول میدم به هیچ کس نگم.

آرزو: امروز... امروز ...

_زودباش دیگه.

آرزو خنده‌ی پرهیجانی کرد و گفت:

_امروز صفایی بهم شماره داد.

گیج گفتم: صفایی؟

آرزو: اَه چقدر گیجی محمدجواد و میگم.

اخمام رفت توهم و گفتم:

_تو هم گرفتی؟

آرزو: معلومه که نه... اخمام و کشیدم توهم و بعد گفتم "فکر نمیکردم همچین آدمی باشید! واقعا که ناامیدم کردین" اونم گفت "خانوم صالحی قصدم جسارت نبود من خیلی وقته که باشما همکلاسم و شاید شناخت کاملی نسبت بهتون نداشته باشم اما نوع پوشش تون و چادر سرتون بهم میفهمونه که اهل این جور روابط نیستید و جدای از اون اونقدر برای چادری که سرتونه ارزش قائل هستم که بهتون پیشنهاد دوستی ندم".

_خب پس چرا بهت شماره داد؟

آرزو: گفت قصدش جدی و میخواد بیاد خاستگاری اما پدر و مادرش رفتن خارج چون باید مادرش قلب شو عمل کنه... گفت تا زمانی که مادرش بیاد تلفنی باهم در ارتباط باشیم و گهگداری بیرون از کلاس همو ببینیم تا بیشتر باهم آشنابشیم.

بااخم گفتم: چه فرقی میکنه؟ مثل دوست دختر دوست پسرها دیگه.

سریع گفت:

_نه قصدش جدی... تازه اون خودش توی یه خانواده‌ی مذهبی بزرگ شده و کاملا مقید و مذهبیه... گفت مطمئن باشم که ارتباط مون باتوجه به چهارچوب عرف و اسلام پیش میره... یعنی فقط یکم باهم آشناشیم.

_به هرحال بهترشد که شمارشو نگرفتی چون آقاجون اون و خانوادشو میشناسه اگه بفهمه باهاش درارتباطی گردن تو میزنه.

آرزو به چشمام زل و لبشو برد داخل دهنش و آب دهن شو باصدا قورت داد.

چشمام و باریک کردم و باتردید پرسیدم:

_شماره رو نگرفتی دیگه؟

سرشو انداخت پایین و هیچی نگفت.

ناباور گفتم: وای آرزو گرفتی؟!

آرزو: به هرحال باید یکم درباره‌ی هم شناخت پیدا کنیم یا نه؟ کاره ما از نظر روانشناسی هم درسته... نه به هم دست میزنیم و نه کاره اشتباهی میکنیم با دوست پسر دوست دخترها هم فرق میکنیم... دوساله باهاش همکلاسم و اون خانوم صالحی صدام میزنه و قطعا توی این آشنایی هم صمیمیتی ایجاد نمیشه من خانوم صالحی باقی میمونم اونم آقای صفایی باقی میمونه.

_به نظره من اشتباه بزرگی کردی که ازش شماره گرفتی.

آرزو: به نظره خودم اینطور نیست چون هم به خودم اعتماد دارم هم به صفایی.

_اگه آقاجون بفهمه کلاس زبانت مختلطه عمراً دیگه بذاره بری.

آرزو: ای بابا مگه چه اشکالی داره مگه آتوسا توی دانشگاه همکلاسی پسر نداره؟

_به قول آقاجون دانشگاه فرق میکنه... دانشگاه یه محیط آموزشی و قابل اعتماده و این آموزشگاه های خصوصی اصلا مورد اعتماد نیست.

آرزو باچهره‌ی گرفته ای گفت:

_حریر محمدجواد کیس مناسبی... مذهبی و باایمان... من مطمئنم گزینه‌ی خوبی برای ازدواجه.

_منم آقامحمدجواد و دیدم میدونم پسره خوبیه اما شماره دادن و شماره گرفتن درشأن تو و آقا محمدجواد نیست.

آرزو: من تاحدودی میشناسمش میدونم پسره خوبیه و قصدش از شماره دادن خیر بوده و منظور بدی نداره.

_تو هنوز 19 سالته... آتوسا از تو بزرگتره اون اول باید ازدواج کنه.

آرزو: ندیدی آقاجون پارسال اجازه داد اون خاستگارم که دندون پزشک بود بیاد و خاستگاریم کنه، این یعنی اینکه منو از آتوسا زودتر شوهر میده... تو نمیدونی قانون خانواده‌ی صالحی اینه که یا باید درس بخونی یا ازدواج کنی ! منم که وقتی دیپلم و گرفتم و دیگه ادامه ندادم از همون موقع هم آقاجون در این ویلا رو برای خاستگارام باز کرد.

_نمیدونم چی بگم فقط اگه آقاجون بفهمه زندت نمیذاره.

باحرص گفت:

_ته دلم و خالی نکن... اووووف کاش منم یه ذره فقط یه ذره از شهامت آتوسا رو داشتم... میبینی دوست پسر داره و اصلا هم نمیترسه آقاجون یا بابام بفهمه.

_معذرت میخوام اما اسم کار آتوسا شهامت نیست خریته... اگه دایی یا آقاجون بفهمن خیلی بد میشه قیامت به پا میشه.

آرزو: به ماچه همین که نمیرم و به بابام یا آقاجون نمیگم کلی لطف میکنم.

_لطف نمیکنی داری بهش ظلم میکنی تو باید به بابات بگی تاجلوشو بگیره ارتباط بایه نامحرم کاره درستی نیست.

آرزو: اونو ولش کن میبینی که نه بابام نه آقاجون حریفش نمیشن.

_آرزو من به کسی چیزی نمیگم اما بازم بهت میگم کارت اشتباست ولی حالا که تصمیم تو گرفتی به تصمیت احترام میذارم اما همون طور که آقامحمدجواد گفته ر-ا-بطه تون توی چهارچوب شرع و قانون باشه... باشه؟

لبخند زد و گفت:

_باشه حریر... توکه منو میشناسی اهل بی حیایی نیستم مطمئن باش کاره اشتباهی نمیکنم همین که مامان و باباش از خارج بیان میاد خاستگاری.

تقه ای به در زده شد و آرزو گفت:

_بفرمایید.

درباز شد و آرشام اومد داخل و گفت:

_دختردایی آکسفورد تو یک ساعت قرض میدی؟

_شرمنده پسرعمه من آکسفوردم و گذاشتم لای کتابای قدیمی داخل انباری آخه لازمش نداشتم.

آرزو بلندشد و گفت: من دارم.

از داخل قفسه‌ی کتاباش آکسفوردشو برداشت و به طرف آرشام گرفت و گفت:

_بفرما پسرعمه.

آرشام بالبخند گرفت و گفت:

_مرسی یک ساعت دیگه برات میارمش.

آرزو: باخیال راحت کارتو انجام بده الان لازمش ندارم.

آرشام: باشه ممنون.

آرشام رفت و آرزو گفت:

_ادبت منو کشته.

خنده رو لبام نشست و گفتم:

_پسرعمه‌ی منه تو چرا بهش میگی پسرعمه؟

آرزو: خب حوریه خانوم عمه‌ی منم به حساب میاد دیگه... ای بابا ولش کن از بچگی بهش گفتم عمه عادت کردم... تازه عمه وقتی شوهرش مرد و اومد اینجا ما خیلی بچه بودیم و آرشام و آرسام باما بزرگ شدن... بابای تو و عمه مثل بچه های واقعی آقابزرگ میمونن.

_اوهوم... وقتی باباجونم مرده بابام خیلی کوچیک بوده و آقابزرگ بزرگش کرده.

آرزو: دایی هم مثل پدر آدم میمونه دیگه.

باهیجان ادامه داد: راستی یه چیزایی فهمیدم انگار برای آرشام میخوان برن خاستگاری.

_آره ولی دیشب مامانم گفت آرشام گفته نه و کنسل شده.

آرزو: بهتر، بنده خدا مگه چندسالشه.

_واااا آرزو آرشام و آرسام 26 سالشونه !

آرزو: خب بازم حیفه اینقدر زود درگیر زن و زندگی بشن... تازه شاید دلش پیش یکی دیگه ست... شایدم همسراشون قبول نکنن باما توی این ویلا زندگی کنن.

_به هرحال این وصیت خان باباست (پدره آقابزرگ)، از قدیم همین طور بوده.

آرزو: ولی خودمونیم هـــــا آرشام و آرسام هم خوب تیکه هایی هستن.

اخم کردم و گفتم:

_گمشو بی حیا.

بلندخندید و گفت:

_تو آخر قسمت همین آرسام خوله ای.

باقهر رومو ازش گرفتم.

آرزو: پولدار نیست که هست... مهندس نیست که هست... شیطون و بانمک نیست که هست... باادب و باخدا نیست که هست... پس چی میخوای؟

_خجالت بکش آرزو اون منو آبجی صدا میکنه.

باخنده گفت:

_شوخی کردم حریر.

در باز شد و آتوسا اومد داخل و رفت سمت کمد آرزو.

آتوسا: میبینم که باز حاج خانوما نشستن به غیبت کردن.

آرزو: دست نداری در بزنی؟

آتوساجواب شو نداد.

آرزو: چی میخوای از اون کمد لامصب؟

آتوسا شال صورتی کرم آرزو رو سرش کرد و گفت:

_اینو میخوام.

آرزو: کی بهت اجازه میده به وسایل من دست بزنی؟

آتوسا: خفه.

آرزو حرصش گرفت و گفت:

_کجا به سلامتی ساعت پنج بعدظهر!

آتوسا جلوی آینه دستی به ابروهای برداشته اش کشیده و گفت:

_کلاس دارم.

آرزو: هه کلاس.

آتوسا ادای آرزو رو درآورد و گفت:

_هه آره کلاس.

آرزو: برو از اتاقم بیرون.

آتوسا گوشیش زنگ خورد... به سمت در رفت و آروم جواب داد:

_جونم؟

صدای خنده اش بلندشد و باهمون ولوم آروم گفت:

_دیونه دارم میام.

رفت بیرون و درو محکم بست.

آرزو باعصبانیت گفت:

_دختره‌ی بیشعور دیدی مانتوش چقدر کوتاه بود... تازگیا موهاشم رنگ کرده ولی هیچکس بهش هیچی نمیگه بعد منه بدبخت تا سیبیلام و میزنم مادر فولاد زره باکلاشینکف میاد بالاسرم و تهدیدم میکنه.

خندیدم و گفتم:

_وای که چقدر حرف میزنی.

باحرص گفت:

_کوفت.

درباز شد و ساحل زن داداش آرزو اومد داخل و گفت:

_حریر، آرزو مامان گفت صداتون کنم برین پایین کمک کنین شام درست کنن.

آرزو بلندشد و باغرغر گفت:

_ای کاش یکی پیدا میشد تا به افراد این خونه در زدن یاد بده.

ساحل: وای ببخشید حواسم نبود.

آرزو: اشکالی نداره... تو بااین شکمت این همه پله رو اومدی بالا !؟

ساحل: کدوم شکم هنوز چهارماهمه.

آرزو: به هرحال باید بچه‌ی برادرم و سالم به دنیا بیاری.

ساحل: چشم مادرشوهر.

هرسه خندیدیم و آرزو پرسید:

_امین اومده؟

ساحل: نه هنوز.

_بریم پایین تا صدای مامان درنیومده.

***

دو هفته از مدرسه ها گذشته بود و باتوجه به برنامه‌ی هفتگی که بهمون داده بودن این زنگ فیزیک داشتیم.

مهدیه: مثل اینکه امروزم نمیاد.

لیلا: بهتر نیاد.

شقایق: عقب میوفتیم هـــــا.

لیلا: به درک.

_چرا خانوم ذاکری برامون نمیاد؟ برای سوم ها میره.

شقایق: نمیدونم.

_بریم دفتر؟

مهدیه: اَه بی خیال نیاد بهتر.

_دیونه عقب میوفتیم هــــا بعد درصد قبولی انسانی ها بیشتر میشه.

شقایق: نه بابا اونام مثل مان، دبیر تاریخ شون مدیره اما چون همش جلسه داره و سرش شلوغه تا حالا یه جلسه هم براشون نرفته.

مهدیه: اونا چقدر بدبختن مدیر دبیر تاریخشونه.

_امسال چرا مدرسه مون اینطوری شده؟

هیچ کدوم جوابی ندادن.

لیلا: اسم و فامیل بازی کنیم؟

مهدیه: نوچ شدشد.

شقایق باهیجان گفت:

_آره شدشد.

_چقدر شما بی خیالید !

مهدیه تنه ای بهم زد و گفت:

_ولش فوقش میریم کلاس خصوصی یا اصلا به آقابزرگت بگو معلم خصوصی برات بگیره.

_پس چرا میایم مدرسه؟ مگه پول علف خرسه؟

لیلا: اَهــــ ول کن دیگه گلی.

_صد دفعه میگم به من نگو گلی.

لیلا: خیل خب حریرجون بی خیال شو.

ازلحنش خندم گرفت و مشغول بازی شدیم.

درهفته چهارساعت فیزیک داشتیم که توی این دوهفته دبیر نیومده بود برامون.

یکم نگران بودم... آخه فیزیک درس تخصصی مون بود... دلم نمیخواست عقب بیوفتم و کنکورم و خراب کنم... تازه معدل هم توی قبولی دانشگاه تأثیر داشت، دلم میخواست پزشکی قبول بشم... یکم بلندپروازی بود اما خب استعدادشو داشتم.

***

بعد از اینکه دیکته‌ی امیرعلی رو گفتم برای خودم یه فنجون چایی ریختم و کناره پنجره‌ی بزرگ داخل سالن ایستادم و به حیاط ویلا چشم دوختم.

آرسام: پـــــــــــخ .

_هــــیـــــن !

شونه هام از ترس پرید بالا و صدای قهقهه‌ی آرسام بلندشد.

بالحن اعتراض آلودی گفتم:

_پسرعمه.

باخنده گفت:

_ببخشید... ترسیدم تو افکارت غرق بشی خانوم دکتر.

لبخندی زدم و گفت:

_چه خبرا خوبی؟

_آره... خبر خاصی نیست.

آرسام: هنوز دبیر فیزیک براتون نیومده؟

_متأسفانه نه.

آرسام: یک ماه گذشت!

_شانس ماست دیگه.

آرسام: مدیرتون باید پاسخ گو باشه.

_والا همه چی قَر و قاطی شده تا اعتراض میکنیم میگن آموزش پرورش هنوز دبیری نفرستاده.

زنگ دراصلی بلندشد و آرسام گفت:

_من میرم درو باز کنم.

امیرعلی به سمتم دوید و گفت:

_آبجی نقاشی که کشیدم خوشگله؟

به دفترش نگاه کردم و با لبخندگفتم:

_آره خیلی قشنگه... حالا اینایی که کشیدی کیا هستن؟

امیرعلی: این تویی آبجی حریر که اینجا نشستی و داری آبجی آرزو رو معاینه میکنی... اینم آبجی ساحل که بچه اش به دنیا اومد... اینم آبجی آتوساست که داره با زن دایی دعوا میکنه...

امیرعلی همین طور حرف میزد و من نگاهم میخ مردی بود که همراه آرسام وارد سالن شد.

امیرعلی: آبجی... آبجی حریر گوش میکنی؟

_یه لحظه صبرکن عزیزم.

ازپنجره فاصله گرفتم و تازه تونستم چهره‌ی اون مرد و ببینم.

یه لحظه حس کردم قلبم از سـ ـینه ام کنده شد... احساس عجیبی داشتم.

این مرد و تاحالا ندیده بودم اما احساس میکردم غریبه ای آشناست... از موهای مشکی براقش تا چشمای به رنگ شبش و پوست گندمی و لبای خوش فرمش همه برام آشنا اما غریبه بودن.

لباش به معنی خنده کش اومد و گفت: سلام.

باشرم نگاه ازش گرفتم و آروم گفتم: سلام.

آرسام: همین جا منتظر بمونین آقابزرگ و صداکنم.

آروم چشماشو به معنی باشه روی هم گذاشت.

احساس گرمای شدید تنم و فراگرفته بود و احساس میکردم توی کوره‌ی آجر پزی ام.

امیرعلی: سلام عمو.

صداش مثل ملودی های دلنشین به گوشم رسید: سلام عموجون.

امیرعلی: شماکی هستین؟

_یه غریبه‌ی آشنا.

بااین حرفش سریع سرم و آوردم بالا و تکرار کردم: غریبه‌ی آشنا !

درحالی که به چشمام چشم دوخته بود گفت: به زودی میفهمی حریر خانوم.

این اسم منو از کجا میدونه؟!

هنگ و گیج بودم.

آقابزرگ: سلام شما بامن کاری داشتین؟

نگاه طولانی به آقابزرگ کرد و بعد از مکث طولانی گفت: سلام آقابزرگ.

آقابزرگ: علیک سلام من شما رو میشناسم؟

_همه‌ی اهل این خونه منو میشناسن.

آقابزرگ: اشتباه میکنی چون من نمیشناسمت.

مامان: چی شده آقابزرگ؟

نگاه مرد سریع به سمت مامان چرخید... نگاه طولانی به مامان کرد... اینقدر طولانی که مامان اخماش رفت توهم و روسری شو کشید جلو.

دایی: چه خبره؟

نگاه شو از مامان گرفت و به دایی دوخت... لبخندی روی لباش نشست که حس میکردم غمگین و تلخه.

_من امیرحسامم.

آقابزرگ عصاش از دستش افتاد و مامان زیرلب گفت: امیرحسام !

دایی باصدای آرومی گفت: پسرحسنا؟!

امیرحسام: آره پسرحسنا.

آقابزرگ درحالی که صداش میلرزید گفت: تو واقعا امیرحسامی؟

لبخندی زد و جواب داد: امیرحسامم باباجونی... یادتونه همه آقابزرگ صداتون میکردن من باباجونی؟

به ویلا نگاهی انداخت و گفت: هنوز مثل قدیمه... یادش بخیر یادتونه از نرده های این پله ها سُرمیخوردم و شما دعوام میکردی؟ خانجون کجاست؟ دلم براش یه ذره شده... بیست ساله ندیدمش... دلم برای این ویلا تنگ شده بود، برای همتون... آقابزرگ نمیخوای بـ ـغلم کنی؟ من که دلم پرمیزنه برای آغـ ـوشت... خاله یسنا یادته برام قصه میگفتی؟ دایی طاها یادته منو سوار کولت میکردی؟

بابغض و خنده گفت: امیرحسام اومده اما انگار شما خوشحال نیستین.

آقابزرگ چشماش از اشک پرشد و رفت نزدیکش و باصدای لرزونی گفت: خوش اومده... کی گفته خوشحال نیستیم؟ باباجونیت دلش برات تنگ شده بود... چرا اینقدر دیر اومدی؟!

امیرحسام: دیراومدم اما بالاخره اومدم دیدنتون مثل شما بی معرفت نبودم... آقابزرگ توی این همه سال یه زنگ نزدی حال منو بپرسی... خیلی دلگیرم ازت.

آقابزرگ به آغـ ـوش کشیدش و گفت: حق داری... حق داری دلگیر باشی.

امیرحسام چند دقیقه ای توی بـ ـغل آقابزرگ بود و آقابزرگ عطرشو میبلعید.

مامان: ازکجا معلوم تو امیرحسام باشی؟

امیرحسام از بـ ـغل آقابزرگ اومد بیرون و از داخل پیراهنی که کاملا برازنده‌ی تنش بود گردنبدی رو کشید بیرون و گفت: یادته خاله خودت این گردنبند و به گردنم بستی؟ روی این پلاک آیت الکرسی حک شده خودت به گردنم انداختی تا محافظم باشه.

مامان که انگار بهش ثابت شد این مرد امیرحسامه چشماش از اشک پر شد.

امیرحسام: خانجون کجاست؟

درحالی که شوکه بودم گفتم: خانجون پنج ساله فوت کرده.

باچشمای عجیب اما زیباش بهم نگاه کرد... چشماش از اشک پرشد و گفت: اوه خدای من.

به خودش مسلط شد و گفت: متأسفم.

آقابزرگ: هنوز باورم نمیشه اومدی !

امیرحسام: بالاخره این جدایی باید تموم میشد.

آرشام: کسی نمیخواد توضیحی بده؟

قبل از هرکسی امیرحسام بالبخند گفت: توآرشامی... و تو آرسام درسته؟ دوقلوهای عمه خانوم.

هردوشون گیج گفتن: درسته.

به عمه اشاره کرد و گفت: شماعمه خانومید.

عمه: درسته.

امیرحسام: شماهم که خاله یسنا.

مامان: از اینکه اومدی خوشحالم.

امیرحسام یه ابروشو داد بالا و گفت: واقعاً؟

مامان: آره چرا همچین سوالی میپرسی؟

امیرحسام: همینطوری آخه اولش فکرکردم از دیدنم خوشحال نشدین.

مامان: اشتباه فکرکردی.