رمان زهر تاوان به قلم P_E_G_A_H

ژانر : #عاشقانه #اجتماعی #هیجانی

خلاصه :

عصیانگری که آمده تا قصاص کند. تا به جبران آتشی که بر جانش افتاده زندگی دیگران را بسوزاند و بخشکاند. آمده تا با افسونگری جام زهر را در کام دشمنانش بریزد…

به تصویر خودم در آینه خیره می شوم.

موهای مواج و هایلایت شده ام را که یک طرف صورتم ریخته کنار می زنم. این طوری گردی صورتم بهتر مشخص می شود.

با دست رژگونه ام را کمی پخش می کنم تا تنها هاله ای از آن باقی بماند. آن قدر گونه ام برجسته هست که با همین رنگ محو هم خودنمایی کند.

رژ مسی براقم را کمی غلیظ تر می کنم تا کوچکی دهان و برجستگی ملایم لب هایم بیشتر به چشم بیایند.

سایه مسی رنگ پشت چشمانم را با نوک انگشتانم کمرنگ تر می کنم تا رنگ قهوه ای چشمان مخمورم جلوه ی بیشتری داشته باشد. دستی به ابروهای پهن ولی کوتاهم که کمی روشن تر از قهوه ای چشمانم رنگ شده اند می کشم و مرتبشان می کنم. چند تار از موهای حلقه شده ام را روی پیشانی بلند و صافم رها می کنم. گوشواره های بدلم را که بلندیش تا نیمه پایینی گردنم می رسد، در گوشم می اندازم.

یقه ی لباسم که روی شانه هایم افتاده را پایین تر می دهم تا سفیدی پوست و برجستگی سینه هایم به خوبی نمایان شوند.

لبانم را آرام به هم می مالم، شیشه ی عطر دیورم را روی سر و سینه ام خالی می کنم و درست مثل یک پرنسس از اتاق خارج می شوم. آرام و با طمانینه همراه با لبخندی که از صبح روی لبم جا خوش کرده، خرامان خرامان به سمت پله ها می روم.

من دکتر جلوه کاویانی، خوب بلدم چه طور راه بروم که نگاه ها روی گودی کمر و برجستگی باسنم قفل شوند، چه طور حرف بزنم که مخاطبم محو رقص لب هایم شود، چه طور بخندم که سفیدی دندان هایم سرخی لبانم را نمایان تر کند و چه طور دستم را در هوا تکان دهم که گردی و سفیدی بازوانم چشم ها را نوازش کند.

من خوب بلدم چه طور بنشینم، بلند شوم، برقصم، نگاه کنم، لباس بپوشم؛ چون سال ها بر روی تک تک رفتار اعضای بدنم کار کرده ام تا به راحتی...

مجنون کنم...

محکوم کنم...

قصاص کنم...

روی اولین پله می ایستم. به سالن مسلطم، اما خودم در تیر رس نگاه کسی نیستم.

نگاهم را می چرخانم، درست مثل یک ماده ببر گرسنه که از زیر نظر گرفتن شکارش لذت می برد. طعمه من کنار ستون میانی سالن نه چندان بزرگ خانه ام ایستاده در حالی که نوشیدنی می نوشد و کسل و بی حوصله به چهره گریم شده ی دختر کنار دستش می نگرد. دختر هم یکسره فکش تکان می خورد و تقریبا از بازوی جناب شکار آویزان شده است. نمی دانم چرا بی اختیار پوزخند می زنم. در دلم می گویم:

- این راهش نیست دختر خانوم!

باز چشم می چرخانم و این بار روی صورت ماهان نیک نژاد که مشغول صحبت کردن با پدرم است، زوم می کنم. خدا رو شکر آتش نفرتش از من دامان پدرم را نگرفته! باز هم پوزخندی دیگر.

دستم را به نرده های چوبی بند می کنم و با دست دیگرم دامن لباسم را بالا می کشم. آن قدر که بندهای کفشم که دور مچ پایم بسته شده اند نمود پیدا کنند. برای لحظه ای گذرا به باز بودن بیش از حد لباسم فکر می کنم، اما فقط برای یک لحظه!

وجدان من مدت هاست که در عمق چاه سیاه وجودم مدفون شده.

به محض ورودم به سالن صدای سوت و جیغ و کف بلند می شود و متعاقب آن خوشامدگویی های مردان و زنان متعدد. با لبخند محو و آرامش همیشگی جواب همه را می دهم. نگاه خیره ی مردان را روی خط وسط سینه ام حس می کنم، اما بی توجه به وسط سالن می روم.

با شنیدن صدای کاوه پندار سرم را بر می گردانم و گردنم را در زاویه ای قرار می دهم که نور گوشواره هایم چشمش را بزند، تمام هنرم را در لبخند زدن به کار می برم و در جواب خوشامدش می گویم:

- خیلی ممنونم آقای دکتر. چه قدر خوشحالم که دوباره شما رو می بینم.

و تا دهان باز می کند که جواب تعارفم را بدهد، رویم را به سمت مرد کنار دستیم بر می گردانم و مشغول خوش و بش با او می شوم.

- من پشت سرم هم چشم دارم و برق تعجب رو توی چشمات می بینم کاوه پندار!

باز هم دستم را به دامن لباسم بند می شود. هرچند که آن قدر بلند نیست که توی دست و پایم باشد، اما باز هم بالا می کشمش. من روی این بندهای سورمه ای که روی مچ پای سفید و کشیده ام بسته شده، حساب ویژه ای باز کرده ام!

به سمت پدر و مادرم می روم. اثری از ماهان نیک نژاد نیست. پدرم لبخندزنان دستم را می گیرد و زیر لب می گوید:

- چه قدر دیر کردی بابا جون.

سپس صدایش را صاف می کند و خطاب به جمع می گوید:

- دوستان، همکاران محترم و عزیزم. قبل از هر چیز می خوام از تک تک شما بابت حضورتون توی جشن امشب ما تشکر کنم. همون طور که می دونین این جشن به مناسبت فارغ التحصیل شدن و بازگشت تنها دختر من جلوه از فرانسه است. فقط خدا می دونه که من و مادرش از نبودنش چه رنج هایی رو تحمل کردیم و با چه سختی این چند سال رو گذروندیم.اما حالا واقعا هر دو به وجودش افتخار می کنیم و حضور دوبارها ش رو جشن می گیریم.

باز هم صدای دست زدن و سوت میهمانان بلند می شود. صورت پدر و مادرم را می بوسم و دوباره تشکر می کنم.

در حالی که دکتر مروتی در معیتم است، به سمت صندلی کنار پنجره می روم و بعد از این که به صورت نمایشی موهایم را از روی چشمانم کنار می زنم روی صندلی می نشینم و پایم را بیرون می اندازم. بند چرمی سورمه ای خودت را نشان بده!

چشمام رو مستقیم به چشمای دکتر مروتی می دوزم، ولی از گوشه چشم تمام حواسم را به کاوه می دهم. تنها کنار پنجره ایستاده و در حالی که دستانش را به سینه زده اطرافیانش را نگاه می کند. مثل همیشه خوش پوش و خوش تیپ؛ حتی بهتر از شش سال پیش. انگار چهره اش جا افتاده تر و مردانه تر شده.

لحظه ای سنگینی نگاهش را حس می کنم. ناگهان سرم را می چرخانم و غافلگیرش می کنم. اما سریع چشمانم را به سمت مروتی بر می گردانم. انگار که اصلا او را ندیده ام. مروتی همچنان بی وقفه حرف می زند و هر چند ثانیه یک بار آب دهانش را قورت می دهد. بی حوصله دوباره پلک می زنم و همزمان مردمک چشمانم روی کاوه زوم می شود. این بار همان پوزخند نفرت انگیز معروفش را روی لبانش می بینم. کل وجودم مشمئز می شود. لبخندم را حفظ می کنم و به دکتر مروتی می گویم:

- ببخشین جناب دکتر، هر چند که از مصاحبت شما سیر نمی شم، ولی اگه اجازه بدین باید برم و یه سری به بقیه مهمونا بزنم.

کله ی نیمه کچلش را تند تند تکان می دهد و می گوید:

- حتما، واقعا عذر می خوام که وقتتون رو گرفتم.

لیوان نوشیدنی را که نمی دانم کی به دستم داده است، روی لبه ی پنجره می گذارم و در حالی که دامنم را بالا می گیرم مستقیم به سمت ماهان می روم.

ماهان نیک نژاد! تفسیرش در یک نگاه؛ جذاب و نفس گیر!

و شاید تنها کسی که توی آن جمع به من توجهی ندارد و حتی تبریک هم نگفته است.

انگار تو این دنیا نیست. غرق در فکر تنها روی کاناپه نشسته و دستش را روی لبه ی پشتی مبل تکیه داده است. پاهایش را روی هم انداخته. سفیدی جورابش تضاد زیبایی با سیاهی کفش و شلوارش دارد.

جلوتر می روم، باز هم جلوتر، می خواهم ببینم کی متوجه من می شود؟ کی با دو تیله ی مشکی چشمانش نگاهم می کند. یک قدم دیگر، بازهم قدمی دیگر؛ نخیر!

این بار قانونم را می شکنم و بدون این که کسی با چشمانش، لبخندش یا کلامش دعوتم کند، به سمت این مرد می روم.

مردی که به نظر می رسد هیچ علاقه ای به هم صحبتی با زنان زیبا ندارد!

عمدا پایم را محکم به زمین می کوبم تا بلکه از صدای پاشنه کفشم توجهش جلب شود. بالاخره نگاهش متوجه من می شود.

بدون لبخند، جدی، خشک و با اکراه از جایش بلند می شود. از دیدن قد و بالایش دلم ضعف می رود. نفسم یک جایی در میان راه های تنفسی ام گم می شود. آدرنالین خونم به منتهایش می رسد. لرزش دستانم اعصابم را متشنج تر می کند. اما لبخند می زنم، پر از ناز!

انتظار دارم دستش را دراز کند، اما حتی برای سلام کردن هم حاضر نیست پیش قدم شود. این برخورد گرم و دوستانه کمی دستپاچه ام می کند. آدرنالین کمک می کند نفسم راحت تر بیرون بیاید، اما جریان چندش آور عرق را روی تیره کمرم احساس می کنم. در دلم داد می زنم:

- چی باید می گفتم؟ چی باید بگم؟ چی باید بگم؟

پلکام رو می بندم و باز می کنم. همچنان طلب کارانه نگاهم می کند. بین لبانم فاصله می اندازم:

- سلام جناب دکتر. خیلی خوش اومدین.

این تمام نتیجه ای است که از تلاشم برای حرف زدن به دست می آید.

باز هم بدون لبخند، سرد و بی حوصله!

- سلام. ممنونم از لطفتون. ببخشین اگه برای عرض تبریک خدمت نرسیدم. دیدم سرتون خیلی شلوغه، گفتم تو یه فرصت مناسب مزاحم بشم.

گردنم را به صورت نامحسوس خم می کنم تا موهایم درون صورتم بریزند. با نوک انگشتانم آن ها را کنار می زنم:

- اختیار دارین، همین که تشریف آوردین نهایت محبتتونه.

از این لفظ قلم حرف زدن ها، این ما و شما گفتن ها، این احترام گذاشتن های زورکی، قلبم فشرده می شود. صورتش را می کاوم، صورت بی نقص و جذابش را! چند تار موی سفید کنار شقیقه اش چهره اش را دلچسب تر کرده است. موهایش همچنان بدون ژل و تافت خوش حالت است. دلم برای چنگ زدن در آن موها تنگ شده، خیلی تنگ شده!

می خواهم بنشینم، اما تعارفم نمی کند. دستانش را توی جیبش کرده و سرش را پایین انداخته و با نوک کفشش به سرامیک کف سالن ضربه می زند، این یعنی برو. یعنی این جا بودنت را نمی خواهم. یعنی مزاحم خلوتم نشو، یعنی برو!

کمی این پا و آن پا می کنم. محتاطانه می پرسم:

- نشینیم؟

سرش را بلند می کند. اما این بار نگاهش به من نیست. رد نگاهش رو می زنم.

کاوه! همچنان به دیوار کنار پنجره تکیه داده، اما این بار از برآمدگی توی جیبش می فهمم که دستانش را مشت کرده.

به سمت ماهان بر می گردم. با تعجب ساختگی تمام معصومیتم را در چشمانم می ریزم و می گویم:

- اگه مزاحمتونم مشکلی نیست، رفع زحمت می کنم.

سریع به خودش می آید.

- نه خواهش می کنم. بفرمایین.

کنارش می نشینم، با حداقل فاصله مجاز. بوی سرد ادکلنش هوش از سرم می برد. نفس عمیق می کشم و ریه هایم را پر از این سرمای مطبوع می کنم. همان بوی سرد، همان لذت تلخ!

به صورت مردانه و جذابش خیره می مانم. می دانم این نگاه تیز و برنده هر مردی را معذب می کند. اما او با بی خیالی جواب نگاهم را می دهد. دستی به گردنش می کشد و زیر لب می گوید:

- فکر نمی کردم برگردی!

میل شدیدی به گرفتن دستانش در وجودم موج می زند. لباسم را چنگ می زنم که نکند دست از پا خطا کنم. دست چپش بدون هیچ زینتی به رویم لبخند می زند. نمی دانم چه باید بگویم، چون عکس العملش را در برابر هر حرفی می دانم. دستم را روی مبل در فاصله ی کمی که بینمان وجود دارد، می گذارم. حتی نگاهم هم نمی کند. با سرخوردگی دستم را بر می دارم. زیر لب می گویم:

- برگشتم که جبران کنم!

پوزخندش عمیق است. آن قدر عمیق که نمی تواند کنترلش کند و بلند بلند می خندد. دلم می لرزد، می لرزد و خون می شود. نکن ماهان! با من این کار را نکن.

بریده بریده می گوید:

- جبران کنی؟ چی رو؟

دلخور رویم را برمی گردانم. به کاوه که الان پشت به ما و رو به پنجره ایستاده نگاه می کنم و می گویم:

- همه چی رو!

سرش را به چپ و راست تکان می دهد و در حالی که با خنده اش می جنگد، چندین بار تکرار می کند:

- خوبه، خوبه، خوبه!

به چشمانم نگاه می کند. درد و رنج در تیله های مشکی موج می زند. خشم جای خنده را می گیرد و بلند می گوید:

- خیلی هم خوبه خانوم دکتر!

چنان لفظ خانوم دکتر را با تمسخر بیان می کند که جا می خورم و مبهوت نگاهش می کنم. چند ثانیه، شاید هم چند دقیقه و نه انگار چندین سال به من خیره می ماند. زیر سنگینی نگاهش تاب نمی آورم و سرم را پایین می اندازم. از سوزشی که بر پوست سینه ام افتاده می توانم بفهمم که کجا را نگاه می کند. از پوفی که می کشد، سرم را بلند می کنم.

این نگاه پر از نفرت و انزجار نگاه تو نیست ماهان! نگاه تو نیست.

آن قدر تلاش می کنم که بغضم نشکند و اشکم سرازیر نشود که نمی فهمم کی از کنارم رفته. اما بوی سرد و دوست داشتنی هنوز بینی ام را نوازش می کند.

از بهت خارج می شوم. باید بر خودم مسلط شوم، من پیش بینی این روزها و این رفتارها را کرده ام. چند نفس عمیق، لبخندی لرزان، با چشمانی که می دانم برق اشک زیباترشان کرده، با موهایی که اندکی نسبت به قبل پریشان شده و چهره ام را وحشی تر می کند. از جا بر می خیزم و این بار به سمت مادرم که مشغول صحبت با همکاران خودش است می روم.آرام زیر گوشش می گویم:

- شام رو سرو نکنیم؟

چشمانش را باز و بسته می کند. یعنی این که تو نگران نباش من حواسم هست. با یکی از همکارانش که تازه از را رسیده خوش و بش می کنم که ناگهان صدایی بر جا میخکوبم می کند:

- جلوه؟ خدای من! خودتی بی معرفت؟

به زحمت خودم را کنترل می کنم که جیغ نزنم و در آغوشش نپرم. دوباره بغض لعنتی به سراغم می آید و گلویم را می بندد.

- کیان!

و دیگر هیچ.

دستش زیر بازویم قفل می شود. انگار حال خرابم را درک می کند. مرا با خود به گوشه ای می برد. نفس گرمش به گردنم می خورد:

- چه جیگری شدی تــــــو.

زمزمه می کنم:

- کیان!

- جونم؟ دختر بابا، تو چه قدر تغییر کردی. وواوو خیلی باحالی شدی. چه هیکلی به هم زدی. چه سری، چه دمی، عجب پایی!

دلخور نگاهش می کنم. به موهای شبرنگش، به پوست برنزه ی خوشرنگش، به چشمان سبزی که تضاد عجیبی با رنگ پوستش دارد و به لب های همیشه خندانش.

احساس درد می کنم، هنوز بازویم را محکم در دست گرفته. با چشمان پر آبم لبخند می زنم و به زور می گویم:

- دلم خیلی برایت تنگ شده بود.

انگار چشمان او هم نمناک است. لپم را می کشد و آهسته می گوید:

- دل منم کوچولو!

و همین جمله تمام غبار روزهای در به دری و بی کسی و تمام شب های شب زنده داری و ماتم را از دلم می شوید.

از صورتم دل نمی کند، از چشمانش دل نمی کنم. نمی توانم به آن چشم ها نگاه کنم و به گذشته سفر نکنم. نمی تواند به این صورت نگاه نکند و آه نکشد.

هجوم افکار و سیل خاطرات مکان و زمان را از ذهنم پاک می کند. روی سر شانه های عضلانی و سینه پهنش قفل می شوم. چه قدر به سر گذاشتن بر روی این شانه ها و اشک ریختن بر روی این سینه محتاجم. قدمی به جلو بر می دارم مثل همیشه ذهنم رامی خواند. فشاری به دستم وارد می کند و در حالی که با چشم و ابرو مرا متوجه موقعیتمان می کند، می خندد و می گوید:

- آهای شیطون خانوم. خوردی منو! امون بده از راه برسی.

و زیر گوشم جمله ای می گوید که من هفت خط را تا بنا گوش سرخ می کند.

دستم را آزاد می کنم و با خشم به بازویش می کوبم.

- تو هنوز آدم نشدی!

قهقهه کنان سرش را به عقب می اندازد و دوباره لپم را می کشد، اما یواش یواش لبخند از صورتش محو می شود و با درد آورترین لحن ممکن زمزمه می کند:

خیلی بی معرفتی جلوه، خیلی زیاد!

سرم را به علامت مثبت تکان می دهم و با صدایی که خودم هم به زحمت می شنوم، می گویم:

- خودم می دونم. چرا نیومدی فرودگاه؟ چرا نیومدی استقبالم. فکر می کردم نفر اول تو رو می بینم.

بینی ام را بین دو انگشتش می گیرد و کمی فشار می دهد. در حالی که چشمانش برق می زند می گوید:

- می خواستم بیام. اما متاسفانه تو لحظه ی آخر یه مشکلی واسه ی یه بنده خدا پیش اومد. منم که می دونی کلا تو کار خیرم. مجبور شدم به مشکل اون رسیدگی کنم؛ این شد که دیگه شرمنده شما شدم!

طلبکارانه نگاهش می کنم و می گویم:

- احیانا اون بنده خدا از دسته ی نسوان نبود.

بلند می خندد و می گوید:

- تصادفا چرا!

- پس هنوزم عوض نشدی! الان با چندتایی؟

نیشگونی از بازویم می گیرد و می گوید:

- طبق آخرین سر شماری یه هفت هشت تایی هستن، ولی آمارم آپدیت نیست. اما خوب من کلا متعلق به همه هستم.

می خندم و سکوت می کنم. کمی نگاهم می کند. مردد است چیزی بگوید، اما در عوض چشمانش را در سالن می چرخاند و همان طور که می گوید:

- حیف دیر رسیدم، مراسم ماچ و بوسه با این همه لیدی محترم رو از دست دادم.

ناگهان مردمکش ثابت می شود. رنگ چشمانش به تیرگی می گراید، ولی چشمکی می زند و با لبخندی که معنی اش را نمی دانم می گوید:

- به به جناب اعتماد السلطنه هم که حضور دارن.

می دانم چه کسی را می گوید. تنها با سر تایید می کنم و می گویم:

- مهمونی به افتخار ایشونه!

بدون توجه به حرف من، طعنه می زند:

- یه طوری هم نگاه می کنه انگار ارث باباش تو بغل منه.

خنده ام می گیرد. نمی توانم از وسوسه ی لمس بازویش بگذرم. آهسته دستم رو روی گره های بازوی کلفتش که از زیر پیراهن آستین کوتاهش بیرون زده بود، می لغزانم. برایم عجیب است که برای مراسم کت و شلوار نپوشیده. باز هم سر انگشتانم راحرکت می دهم. دستش را روی دستم می گذارد. در سبزی تیره چشمانش گم می شوم، اما او لبخند می زند و صورتش را جلو می آورد. گرمی نفسش با بوی سرد عطرش قاطی می شود. چند ثانیه هیچی نمی گوید و بعد:

- نمی دونی این حرکتت چه قدر می تونه باعث مور مور شدن یه آقا پسر سالم و بالغ که از قضا دنیا دیده هم هست بشه؟ نکن موش کوچولو. کار دستمون می دی!

لحن شوخش عاری از هر گونه حس بد و آزار دهنده است. آن قدر می شناسمش که می دانم دیدن بدن عریان من هم نمی تواند حسی در او ایجاد کند. با وجود این که پرونده اش سیاه است و از خانوم بازی های بی حسابش با خبرم. اما من همیشه برایش خانوم کوچولو و موش کوچولو بودم و هستم. به شوخی اش لبخند می زنم و دستم را کامل به دور بازویش حلقه می کنم. این بار سرش را نزدیک گوشم می آورد و می گوید:

- حداقل تا تموم شدن مهمونی صبر کن! قول می دم آخر شب در منزل شخصی در خدمت باشم. آخه می دونی چیه؟

کمی فاصله می گیرد و سر تاپایم را برانداز می کند و دوباره نزدیکم می شود:

- هیچ پسری نمی تونه از همچین مالی بگذره!

به تبعیت از خودش می خوام در گوشش حرف بزنم. روی پنجه هایم می ایستم، چون با وجود کفش پاشنه ده سانتی، باز هم او بلندتر است.

- راستش رو بخوای گذشتن از تو هم کار هیچ دختری نیست!

ابروهایش به نشانه تعجب بالا می رود. با دست آزادش چانه اش را می خاراند و متفکرانه می گوید:

- اوه، مای گاد! فرنگستان چه تاثیرات مثبتی رو دخترمون داشته. خدا رو شکر فرستادیمت رفتی. این مایند اپنت رو خیلی ها دوست خواهند داشت!

طعنه کلاش را می گیرم. آزرده نگاهش می کنم. حرف نگاهم را می خواند و می خندد و می گوید:

- پس امشب رو افتادیم!

صدایش را بلند می کند:

- زن دایی چی شد این شام؟ ما کار و زندگی داریم! ای بابــــا.

همزمان با صدای بم او، صدای ظریف خدمتکار به گوش می رسد که همه را به صرف شام دعوت می کند. در قالب قدیمی ام فرو می روم و مثل یک میزبان خوب شروع به قدم زدن در سالن می کنم. کاوه را نمی بینم، اما ماهان در حال صحبت کردن با همکارانش است. تعارفات میهمانان را جواب می دهم و از تک تک برای صرف شام دعوت می کنم.

از پنجره کاوه را می بینم که به درخت نارون توی حیاط تکیه داده و سیگار می کشد. لبخندی بر لبم می نشیند. اولین فرصت برای شروع بازی!

از سالن خارج می شوم و به سمتش می روم. با هر قدم ضربان قلبم تند و تندتر می شود، نفرتم بیشتر و بیشتر و پوزخندم عمیق و عمیق تر!

به نیمرخش خیره می شوم. به دماغ عقابی اش، به پیشانی بلند و عاری از چروکش، به پوست روشن و موهای خرمایی رنگش. من به خاطر چه چیز این آدم کل زندگیم را قمار کردم؟

تمام ظرافت و لطافتی که بلدم در صدایم می ریزم:

- جناب دکتر تشریف نمیارین سر میز شام؟

بر می گردد. بدون لبخند نگاهم می کند. با استادانه ترین لبخند ممکن نگاهش می کنم.

در عمق چشمانش هیچ نمی بینم جز سیاهی مطلق. خالیست، خالی تر از آخرین باری که دیدمش. اما نه، انگار یک غم گنگ، یک رنجش عمیق، یک حس بد و نفرت انگیز در چشمش پیداست.

لبخندم را جمع می کنم، به صورتم گرد نگرانی می پاشم. چشمانم را کمی تنگ می کنم و موشکافانه می گویم:

- طوری شده دکتر؟ انگار سر حال نیستین! از چیزی دلخورین؟

و او در جواب تمام حرف های من یک جمله می پرسد:

- چرا برگشتی؟

این بار خنده ام غیر ارادی است. این دومین باری است که این جمله را می شنوم. ماهان هم همین را گفته بود، اما به شکلی دیگر. انگار هیچ کس از این بازگشت پیروزمندانه خوشحال نیست!

- چرا نباید بر می گشتم؟ نرفته بودم که بمونم! رفته بودم درس بخونم. الان هم برگشتم.

سکوت می کنم و این بار با خنده می گویم:

- تا به وطنم خدمت کنم!

گوشه ی لبش به نشانه ی پوزخند بالا می رود. سرش را پایین می اندازد و خیلی شمرده می گوید:

- من دارم ازدواج می کنم!

اره رو چون فرو کنی، چه در کشی، چه تو کنی!

خبر دارم. اما با تعجب ساختگی می گویم:

- جدا! این که خیلی عالیه! پس خانومتون کجان؟ چه بی سر و صدا!

گیج می شود. این را از حالت چشمانش می خوانم. سردرگم و کلافه نجوا می کند:

- زندگیم رو خراب نکن، من نمی خوام از دستش بدم.

بخیه رو بخیه می زنم، به تیکه پاره ی دلم!

دستم به دامنم بند می شود و دوباره پایم بیرون می افتد. دست دیگرم را درست روی شانه کنار گردنم می گذارم. نزدیکش می شوم. آن قدر نزدیک که برای نگاه کردن به چشمانش مجبورم سرم را بلند کنم. می دانم که عطر موهایم بینی اش را پر کرده.

من نقطه ضعف هایت را خوب می شناسم، جناب کاوه!

کمی عقب می رود، دو لبه ی کتش را می گیرم و به نرمی به طرف خودم می کشمش.

نگاه متعجبش روی صورتم می لغزد و روی لب های غنچه شده ی سرخم متوقف می شود. چشمان خمارم را به چشمانش می دوزم، دستم را به گردنش می کشم و بر آمدگی گلویش را نوازش می کنم. آهسته انگشتانم را به زیر یقه پیراهنش می برم و تا جایی که دکمه های بازش اجازه می دهند پیش می روم. تند شدن ضربان نبضش را حس می کنم، از گردن با پشت دست به سمت چانه اش می روم، زبری ته ریشش دلم را به هم می زند. لب نمناکش را لمس می کنم، چندین و چند بار!

نفس هایش تند می شوند، انگار حجم عظیمی خون به چشمانش می دود.سرخ سرخ می شوند!

بی اراده دستانش را دور کمرم حلقه می کند و مرا به خود می چسباند و زمزه می کند:

- جلوه!

در دلم قهقهه می زنم. چه قدر هم که به زندگیت وفاداری و نمی خواهی از دستش بدهی، کاوه پندار!

سعی می کنم که یک پایم را میان دو پایش جا دهم. هر لحظه ناتوان تر شدنش محرز است. دستانم را در دو طرف گردنش می گذارم، لاله ی گوشش را در دست می گیرم و به نرمی ماساژش می دهم. نفسم را روی سینه اش خالی می کنم، چشم از چشمش نمی گیریم و هر لحظه تغییر حالتش را اسکن می کنم.

گرمای دستانش حتی از روی لباس هم پوستم را می سوزاند، نفس های داغش مشمئزم می کند. از سرخی چشمانش تهوع می گیرم، از حرکت دستانش روی گودی کمرم چندشم می شود؛ اما باز هم لبخند می زنم. دعوت گر و اغوا کننده!

سرش را نزدیک می کند و بوی عطرم را در سینه می کشد. یک دستش را از زیر موهایم رد کرده و رو گردنم می گذارد. می دانم تا چند ثانیه دیگر مورد هجوم وحشی لب هایش قرار می گیرم. می خواهم کمی سرم را عقب ببرم. اما حریصانه مانعم می شود. لب هایش در چند سانتی متری صورتم قرار دارند. دستم را روی گونه اش می گذارم، سرم را جلو می برم و چند نفس داغ را روانه گردنش می کنم. پوستش دون دون می شود؛ کاملا در آغوشش فرو رفته ام. با بینی ام ضربه ای به لاله گوشش می زنم و آهسته می گویم:

- من با زندگی تو کاری ندارم، زندگیت رو نمی خوام، خودت رو می خوام.

گوشش را می بوسم و از یک لحظه غافل گیری اش استفاده کرده و از حصار دستانش فرار می کنم.

من کاسه صبرم، این کاسه لبریزه!

روی پله ها دامنم زیر پایم گیر می کند. در فاصله ی زمین و آسمان دستی نگهم می دارد. سرم را بلند می کنم و در جاذبه ی دو گوی سبز رنگ خشمگین گیر می افتم. فشار دستانش آن قدر روی بازویم زیاد است که ناخودآگاه ناله می کنم:

- آخ کیان، دستم!

رگ های گردنش بیرون زده و فکش منقبض شده. اما با خونسردی و آرامش می گوید:

- باید صحبت کنیم جلوه خانوم.

دستم را از میان پنجه های آهنینش بیرون می کشم و می گویم:

- موافقم، باید صحبت کنیم.

گوشی موبایلش را به دستم می دهد و می گوید:

- اگه شماره ات عوض شده سیوش کن.

به رگه های قرمزی که اطراف چمنزار چشمانش را فرا گرفته و صورتش را ترسناک کرده، نگاه می کنم و می گویم:

- نه عوض نشده، همون قبلیه.

با بی حوصلگی سرش را تکان می دهد و می گوید:

- اکی، تماس می گیرم. فعلا بای.

با تعجب بازویش را می گیرم:

- کجا؟ دیر اومدی زود هم می ری؟ چرا شام نمی خوری؟

پوزخندی می زند و سرش را جلو می آورد و در چشمانم خیره می شود:

- یه مورد دیگه امداد پیش اومده باید برم!

و با عجله به سمت در خروجی می رود.

شام را در کنار پسران دو قلوی دکتر نبوی که در جلب توجه من با یکدیگر کورس گذاشته بودن، می خورم. تمام مدت نگاه خیره ی کاوه را احساس می کنم. اما کوچک ترین توجهی نشان نمی دهم. من با تو و زندگیت کارها دارم جناب کاوه، کارها!

آخر شب در حالی که از خستگی روی پاهایم بند نیستم، در کمال ادب و احترام مراسم بدرقه را برگزار می کنم. ماهان نیک نژاد با سردترین لحن ممکن خداحافظی می کند و حتی فرصت نمی دهد جوابش را بدهم. کاوه پندار با سرعت هرچه تمام تر دست می دهد و آن قدر سریع دستش را بیرون می کشد که نمی توانم جلوی خنده ام را بگیرم. از این همه ضعیف النفس بودن این مرد چندشم می شود، چندش!

بعد از رفتن همه، صدای ملتمس مامان را می شنوم:

- جلوه جان، مامانی، آخه این چه تصمیمیه که گرفتی؟ چرا نمیای بریم خونه؟ چرا می خوای مستقل زندگی کنی؟ این همه سال ندیدمت الان هم که اومدی می گی می خوام تنها زندگی کنم؟ آخه مگه می شه؟ مردم چی می گن؟ مگه ما چه محدودیتی واسه آزادی هات ایجاد می کنیم؟

لبخند می زنم و گونه اش را می بوسم:

- من این جوری راحت ترم مامان جون. به این سبک زندگی عادت کردم. فاصله مون که زیاد نیست، هر وقت اراده کنین می تونین بیاین این جا. من هم مرتب سر می زنم. نگران حرف مردم هم نباشین، اونا بالاخره یه چیزی واسه حرف در آوردن پیدا می کنن.

با بغض می گوید:

- آخه من این جوری دلم طاقت نمی گیره.

- چرا مادر من؟ من شش سال تو مملکت غریب تنها زندگی کردم، این جا که وطن خودمه.

پدرم در حالی که کتش را می پوشد رو به مادرم می گوید:

- بیا بریم خانوم، جلوه دیگه بچه نیست. این جا هم جاش امنه، این قدر خودت رو اذیت نکن.

به این درک و شعور بالای پدرم لبخند می زنم و با سرخوشی می گویم:

- قربون بابایی برم من که این قدر هوای دخترش رو داره.

لباس هایم را درآورده در نیاورده روی تخت ولو می شوم، حتی آرایشم را هم پاک نمی کنم. صدای ویبر ی گوشی ام توجهم را جلب می کند. اس ام اس کیان را می خوانم:

- فردا ساعت شش میام دنبالت موش کوچولو، باید حرف بزنیم.

در جوابش فقط می نویسم ok و در همان لحظه که سندش می کنم بی هوش می شوم.

همزمان با شنیدن صدای زنگ گوشی ام که خبر آمدن کیان را می دهد، زیپ بوتم را بالا می کشم و به گردن و مچ دست ها و لباسم عطر می زنم و از اتاق و سپس از خانه بیرون می زنم. کیان به سانتافه ی مشکی اش تکیه داده و مشغول صحبت کردن با موبایلش است. با اشاره سر سلام می کند، در را برایم می گشاید و خودش هم سوار می شود. به مکالمه اش گوش می دهم.

- می دونم عزیزم، ولی باور کن امشب کار برام پیش اومده. فردا جبران می کنم. نه جیگری، دختر کجا بوده؟!

و همزمان چشمکی به من می زند.

- مسئله کاریه! باشه خوشگلم،حتما، بعدا می بینمت. منم همین طور، فعلا.

پوف کلافه ای می کشد و گوشی را روی داشبورد پرت می کند. خنده ام می گیرد، لبخندی می زند و در حالی که لپم را می کشد می گوید:

- احوال وروجک من چه طوره؟ چه کاره بوده امروز؟

- خوبم. تا ساعت یک خواب بودم، دیشب واقعا هلاک شدم.

خنده بلندی می کند و می گوید:

- آره خوب درکت می کنم. هم فعالیت روحی، هم فعالیت جسمی، هم فعالیت ج/ن/س/ی! من هم بودم هلاک می شدم.

پس کیان من و کاوه را دیده! ناراحت می شوم و با خشم مشت محکمی به بازویش می کوبم. همچنان که می خندد می گوید:

- چیه بابا؟ چرا رم می کنی؟

و بعد خنده اش جمع می شود. دستی به صورتش می کشد و ادامه می دهد:

- چه قدر هم که حرفه ای شدی! آفرین، آفرین.

معترضانه داد می زنم:

- کیــــــان!

- جــــــــون؟ بخورم اون کیان گفتنت رو!

با خشم رویم را بر می گردانم و می گویم:

- تو هیچ وقت آدم نمی شی. می شه بگی خود شما دیشب به چه دلیلی به اون سرعت مهمونی رو ترک کردی؟ واسه انجام کار خیـــــر!

یک لنگهی ابرویش را بالا می اندازد و پوزخند نصفه ای روی لبش می نشیند:

- خب حداقل من می تونم ادعا کنم از اول همین حیوونی که می گی بودم، تو چی؟ از اول چی بودی؟ الان چی هستی؟ دقیق تر بگم، الان چه کاره ای؟ خانوم دکتر؟

قهقهه می زند. زهر کلامش عذابم می دهد. در مقابل کیان کم می آورم؛ همیشه کم آورده ام و همیشه دستم برایش روست. دلخور رویم را بر می گردانم و از پنجره بیرون را نگاه می کنم. تا رسیدن به مقصد سکوت می کنیم. از دیدن آپارتمانش تعجب می کنم.

- چرا این جا؟

- در حالی که ریموت پارکینگ را می زند می گوید:

- این جا راحت تر می تونیم حرف بزنیم.

- خب چرا تو خونه من نموندیم؟

لبخند می زند، همان کیان خوش اخلاق قدیمی!

- این قدر سین جیمم نکن کوچولو، پیاده شو.

در آسانسور زیر چشمی تیپش را بررسی می کنم. پیراهن آستین کوتاه کتان سرمه ای رنگ با شلوار جین تیره. بوی عطرش دیوانه کننده است!

می فهمد که زیر نظرش گرفته ام. سرش را جلو می آورد و با چشمان گربه ایش به صورتم زل می زند.چشمک ریزی می زند و با شیطنت می گوید:

- خجالت نکش، اعتراف کن که خوش تیپم.

زیر لب ایشی می گویم که صدای خنده اش را بلند می کند و بینی ام را محکم فشار می دهد.

پرسشگرانه به دست دراز شده اش می نگرم. با مهربانی می گوید:

- مانتوت را بده به من.

یادم می آید به جز یک تاپ چیزی تنم نیست، ولی بی تفاوت مانتویم را در می آورم. چشمکی می زند و می گوید:

- چه شبی شود امـــــشــــــب!

معترضانه می گویم:

- باید به من می گفتی قراره بیایم این جا. حداقل یه لباس مناسب می پوشیدم.

درحالی که پالتویم را به چوب رختی آویزان می کند، می گوید:

- چه قدر هم که برات مهمه و الان معذبی!

نمی دانم چرا این حرفش به دلم ننشست. دوست ندارم دید کیان نسبت من منفی باشد. نمی خواهم چیزی را که خودم باور کرده ام، او هم باور کند.

با اخم های در هم بوتم را با یک دمپایی رو فرشی عوض می کنم و روی کاناپه می نشینم. مبلمان و وسایل صوتی و تصویری عوض شده اند، اما رنگ بندی هنوز مثل قدیم است. وسایل مشکی، اما مبلمان سفید سفید. مطمئنم اتاق خوابش هم همین است. همه چیز مشکی به جز تختخواب که سفید است. برای اطمینان از حدسم ناخودآگاه بلند می شوم و به سمت اتاق خوابش می روم. دقیقا همان طور که فکر می کردم، با این تفاوت که تخت یک نفره حالا تبدیل به دو نفره شده، البته با این همه شیطنت کیان کاملا لازم به نظر می رسه!

به سمت میز توالتش می روم. از شدت تعدد شیشه های عطر، جای سوزن انداختن هم نیست. بین آن همه شیشه عطر می گردم و می گردم، تا بالاخره آن چیزی که می خواهم پیدا می کنم. شیشه گرد عطر BOSS را بر می دارم، چشمانم را می بندم و بو می کشم. از وزنش مشخص است که تقریبا خالی شده. این عطر آخرین کادویی بود که من به کیان دادم.

با گشودن چشم از توی آینه می بینمش، وحشت زده از جا می پرم و جیغ می زنم. شیشه عطر از دستم می افتد، سریع بین دستانش محصورم می کند و نجوا می کند:

- هیس، منم، نترس، نترس عزیزم!

طپش قلبم وحشتناک است. با شدت هر چه تمام تر در آغوشم گرفته و پشتم را می مالد. درست مثل تمام سال های گذشته که این طوری آرامم می کرد.

نفسم آرام می شود، اما قلبم نه. نمی دانم از ترس است یا...

هر دو دستم را روی سینه اش می گذارم و بدون این که فاصله بگیرم سرمم را بلند می کنم. چشمان سبزش خندان است.نمی خواهم این همه بی خیالی را ببینم.، پس دوباره سرم را روی سینه اش می گذارم و زمزمه می کنم:

- ترسوندیم دیوونه!

حرکت نوازش گونه دستانش روی بازوی لختم پوستم را دون دون می کند. نفس گرمش به گردنم می خورد.

- به نظرم خیلی هم بد نبود، به هر حال یه بهونه ای شدکه خودت رو بندازی تو بغل من!

به غرورم بر می خورد. می خواهم خودم را از آغوشش جدا کنم، اما فشار دستانش مانعم می شود. آهسته می گوید:

- دلم تنگته دختر!

آن قدر صورتش را به شانه ام نزدیک کرده که بخار نفسش روی پوستم ایجاد رطوبت می کند. قلبم تند می زند، حتی خیلی تندتر از زمانی که هیجان دارم یا ترسیده ام. منتظر عکس العمل بعدیش هستم، اما هیچ! بوی عطر و اندام درشت و عضلانی اش احساسات زنانه ام را قلقلک می دهد. سرم را بلند می کنم. دارد نگاهم می کند، هنوز چشمانش می خندند. نمی دانم چرا اما حس سرخوردگی دارم و آهسته نجوا می کنم:

- ولم کن کیان.

با نوک انگشتش بند تاپم را که روی بازویم افتاده به سمت بالا سوق می دهد. دوباره سرش را نزدیک می آورد و لاله گوشم را می بوسد. مور مورم می شود. دمای بدنم به نقطه جوش آب می رسد. تمام حس های بدنم بیدار شده. دستم بی اراده روی کمرش می لغزد، سرم را به سمت صورتش می چرخانم و به لب هایش خیره می شوم. این مرد، کیان است! واقعیتی که هرگز نمی توانم از آن فرار کنم. منتظر یک حرکتم، یک اشاره؛ تمام تنم تشنه نوازش است. چشمانم را می بندم و به سمت لبش می روم. تکانی می خورد و مرا از خود دور می کند. چهره اش بهت زده است. زمزمه وار می گوید:

- جلوه!

و تکرار می کند:

- جلوه!

بازوانم را می گیرد و به شدت تکانم می دهد و داد می زند:

- تو زده به سرت دختر، زده به سرت، زده به سرت!

انگار با شنیدن این جمله ها از خواب بیدار می شوم. هیپنوتیزم تمام می شود، بدنم گر می گیرد اما این بار از شدت شرم و تمام رفلکس های بدنم متوقف می شوند. صدایی در سرم فریاد می زند:

- گند زدی جلوه، گند زدی، خراب کردی!

هنوز مبهوت و پر غیض نگاهم می کند. تاب نمی آورم و از اتاق خارج می شوم، باید بروم؟ یعنی لباس بپوشم و بروم؟

مستاصل وسط هال ایستاده ام. گاهی پایم به سمت در خروجی کشیده می شود و دوباره به عقب بر می گردم. اگر بروم؟ اگر کیان دیگر به دیدنم نیاید؟ اگر کیان از دستم برود؟ از تصور نبودن کیان نفسم قطع می شود. یک حباب خالی به وسعت کل وجودم در تنم شکل می گیرد. بدون کیان؟ یا خدا، نه خدا، نه، من هیچ روزی را بدون کیان سر نکرده ام! حتی تمام روزهایی که با او قهر بودم، حتی تمام شش سالی که در غربت بودم. من بدون کیان نمی توانم!

از شنیدن صدای باز شدن در اتاق خشکم می زند. شرمزده نگاهش می کنم، موها و صورتش خیس است. آن قدر خیس که انگار دوش گرفته، اما از خیسی لباسش پیداست که تنها سرش را زیر شیر آب فرو برده. من با تو چه کردم کیان؟ چه طور توانستم به بوسیدن لب های تو فکر کنم؟ چه طور همچین غلطی کردم؟

با صدای سر حالش به خودم می آیم:

- کجایی خانوم خوشگله؟ با ما باش! چرا سر پا ایستادی؟

لبانش می خندد، اما چشمانش نه. چشمان سبز قشنگش غمگین است، خدا مرا بکشد. خدا...

زورکی لبخند نصف و نیمه ای می زنم و روی مبل می نشینم. صدایش را از آشپزخانه می شنوم:

- با قهوه موافقی عروسک فرنگی؟

لرزش صدایم را کنترل می کنم و از همان جا بلند می گویم:

- آره، مرسی.

می خواهد کنترل شرایط را در دست بگیرد. این را از رفتارش می فهمم. می خواهد طوری برخورد کند که انگار هیچ اتفاقی نیفتاده؛ می دانم او هم هنوز در شوک است اما بیشتر از من بر خودش مسلط است. باید کاری بکنم، باید به شکلی این گند را بپوشانم!

با دو فنجان قهوه بر می گردد. روبرویم می شیند، در دلم می گویم:

- ازم ترسیدی کیان؟ فاصله می گیری؟

قهوه ام را مزمزه می کنم. گرمایش اندکی آرامم می کند. باید حرف بزنم، باید یه چیزی بگویم:

- کیان، من...

نگاه ملامت گرش نطقم را بند می برد. با التماس نگاهش می کنم. سرش را پایین می اندازد و آرام می گوید:

- خب؟ من آمادم! تعریف کن، از اولش تعریف کن.

این یعنی این که نمی خواهد در مورد گندی که زده ام حرفی بشنود. چند نفس عمیق می کشم.

- چی رو تعریف کنم؟

پوزخندی می زند. به پشتی مبل تکیه می دهد و دستانش را از دو طرف باز می کند و روی پشتی می گذارد. تمام تلاشم را می کنم که نگاهم به سمت عضلاتش منحرف نشود.

تمام حرکاتم را زیر نظر دارد، با آن چشمان سبز ترسناکش روی زانویش خم می شود و دستانش را از ساعد روی رانش قرار می دهد.آرام و شمرده می پرسد:

- چرا اومدی؟

جا می خورم، خیلی زیاد! ضربه کاری بود، حباب دوباره رشد می کند. خالی خالی می شوم، مثل تایری که پنچر می شود، وا می روم! از دیشب تا حالا چند بار این سوال را شنیده ام؟ صد بار؟ هزار بار؟ نه، سه بار! فقط سه بار. از زبان سه مرد مهم زندگی ام. اما هیچ کدام به اندازه این آخری سنگین نبود. چرا فکر می کردم کیان از دیدنم خوشحال می شود؟ چرا فکر می کردم برای برگشتنم لحظه شماری می کند؟ او که حتی از بوسیدن من نفرت دارد! چرا من این قدر احمقم؟ واقعا چرا؟

از بس پلک نزده ام چشمانم می سوزند. خدا را شکر حداقل اشکم سرازیر نشده. آن قدر عمیق دمم را فرو می دهم که احساس می کنم الان است که کیسه های هوایی ام پاره شوند. از نگاه خیره اش کلافه می شوم، دستی به گلویم می کشم. می خواهم حرف بزنم، اما تارهای صوتی ام فلج شده اند.

بلند می شود، از پایین رفتن مبل می فهمم که کنارم نشسته. دستش را دور شانه ام حلقه می کند و مرا به طرف خود می کشد. می خواهم مقاومت کنم، اما نمی شود. سرم را در بغل می گیرد و آهسته می گوید:

- فکر احمقانه نکن! تو کی می خوای بزرگ شی آخه؟ دلیل سوالم این نیست که از اومدنت ناراحت باشم. واقعا خیلی خلی اگه همچین فکری کنی. تو حق نداری نسبت به من بدبین باشی. من فقط می خوام بدونم تو اون کله ی کوچولوت چی می گذره؟ چی می گذره که تا فهمیدی کاوه داره ازدواج می کنه شال و کلاه کردی و برگشتی؟ نکنه می خوای به منم بگی که دلت واسه مامان بابات تنگ شده و برگشتی که توی آب و خاک خودت زندگی کنی؟ می دونی که نمی تونی به من دروغ بگی. من تو رو بزرگ کردم دختر جون و بیشتر از خودت می شناسمت، پس هدف واقعیت رو بگو!

از این که این قدر دستم برایش رو است عصبی می شوم. با شدت خودم را کنار می کشم. ابروهایش به نشانه تعجب بالا می روند. با خشم می گویم:

- کی گفته من باید همه چی رو واسه ی تو توضیح بدم؟ چرا تو باید از همه چیز خبر داشته باشی؟ مگه کی من هستی؟ پدرمی؟ برادرمی؟ شوهرمی؟ نامزدمی؟ دوست پسرمی؟ تو حتی پسر عمه واقعیم هم نیستی، به چه حقی تو زندگی من دخالت می کنی و تو افکار من سرک می کشی؟

لحظه ای صورتش سرخ می شود. اما لبخندش را حفظ می کند و آهسته سر شانه ام را نوازش می کند و با آرامش می گوید:

- من فقط می خوام تو رو از این عذاب بیرون بکشم. باشه، قبول من هیچ کدوم از این نسبت هایی رو که گفتی با تو ندارم. اصلا من هیچ کاره، ولی در حد یک دوست هم نیستم؟ نبودم؟ یعنی هیچ وقت تو زندگی تو هیچی نبودم؟ باشه، نبودم. این هم قبول! اما بالاخره یه چیزی هست که تو به راحتی پا می شی میای خونه ی من! می ری تو اتاق خوابم، میای تو بغلم، اینا رو هم می خوای بگی نیست؟ یا شاید این روابط با مردا واست عادی شده! ها؟ من نبودم یکی دیگه؟ درسته؟

طاقت ندارم. خدایا، طاقت این گوشه کنایه های کیان را ندارم. طاقت ندارم، داد می زنم از ته دلم:

- به تو ربطی نداره، می گم به تو ربطی نداره!

چشمانش از شدت خشم برق می زند.

- تو غلط کردی. تو ... اضافه می خوری. فکر کردی اجازه می دم هر غلطی دلت می خواد بکنی؟ اگه لازم باشه دست و پات رو می بندم و تو همین خونه زندونیت می کنم. اما دیگه اجازه نمی دم دست از پا خطا کنی. دوباره تیشه بزنی به ریشه خودت و بعدش هم چند سال آواره غربت بشی. که چی؟

صدایش را نازک می کند و ادای مرا در می آورد:

- می خوام بلاهایی که به سرم اومده رو فراموش کنم! اون هم چه غربتی؟ جایی که به جز عشوه گری و زیر پا گذاشتن تموم ارزش ها و حرمت ها هیچی یادت نداده. تو کی این طوری بودی؟ از تماس دست هر پسری سرخ و سفید می شدی، حتی اگه اون پسر من بودم. ولی اون از دیشبت که تمام سر و سینه و پر و پاچه و هر چی که زیبایی و قشنگی داشتی در معرض اخلاص گذاشته بودی و تمام تلاشت رو برای تحریک کردن کاوه به کار بردی. این هم از امروزت که می خواستی کار دست من بدی. وقتی به این فکر می کنم که اگه امروز توی اون اتاق به جای من هر پسر دیگه ای بود چه اتفاقی می افتاد، مو به تنم راست می شه. رفتی خارج این چیزا رو یاد بگیری؟ آره؟ بی بند و بار بشی که از یکی مثل کاوه انتقام بگیری؟ آخه به چه قیمتی؟ به قیمت این که تموم مردایی که دیشب توی اون مراسم بودن برای این که چند دقیقه به تو نزدیک بشن و به فیض دیدن سینه هات برسن، سر و دست می شکستن! به قیمت این که به راحتی اجازه بدی دستای کثیف اون کاوه نامرد، جاجای بدنت رو لمس کنه و تو ککت هم نگزه و مستانه هم به روش بخندی. دامنت رو بالا می کشی که همه پات رو ببینن و آب از لب و لوچه شون آویزون شه؟ اینا همه از عوارض خارج رفتنته؟ رفتی خارج که درست بشی، کلا خارج شدی!

از این بی پروا حرف زدنش گر گرفته ام. کیان همیشه راحت بوده اما نه این قدر که بخواهد همه چیز را با این وضوح به رویم بیاورد. عصبانی ام هم از صراحت آزار دهنده اش، هم از این حس بی اعتمادی نگاهش. باز هم داد می زنم:

- چیه؟ می خوای بگی خراب شدم؟ می خوای بگی مثل خراب ها رفتار می کنم؟ آره تو راست می گی، من خراب، من خراب، اما این تنها راه انتقام گرفتن از کاوه است. اگه لازم باشه خودم رو به تموم مردای کره زمین عرضه می کنم تا اون عوضی رو نابود کنم. من به راحتی...

مشتی که بر دهانم می خورد که برق از چشمانم می برد. از نگاهش وحشت می کنم. رگ گردنش بیرون زده. پیشانی اش نبض دارد. مشتان گره کرده اش آماده فرود دوباره است. می دانم که باید فرار کنم. از جایم بلند می شوم. اما مچ دستم را می گیرد و روی مبل پرتم می کند. از برخورد محکم سرم با دسته مبل فغانم بلند می شود. می خواهم سرش داد بزنم اما مهلت نمی دهد و دستانش را در دو طرفم قرار می دهد، روی بدنم خیمه می زند که با دست عقبش می زنم. اما حتی یک میلی متر هم از جایش تکان نمی خورد. از چمنزار چشمانش شعله های آتش بیرون می زند، با عصبانیت به چشمانش خیره می شوم.

- بلند شو کیان. می خوام برم، ولم کن.

پوزخند می زند و می گوید:

- مگه نمی خوای واسه انجام شدن کارت، خودت رو به مردا عرضه کنی؟ خوب چرا من اولیش نباشم؟ فکر کردی من پسر پیغمبرم که نیمه لخت جلوم راه بری و ادا بیای و منم مثل سیب زمینی نگاهت کنم؟ نه عزیزم، تا الان هیچ سه شب متوالی تخت من خالی نبوده! فکر می کردم ارزش تو بیشتر از این حرفاست که به چشم یه همخوابه بهت نگاه کنم، اما مثل این که نه، تو هم یکی مثل همونایی که هر شب بابت یه تراول پنجاه تومنی خودشون رو حراج می کنن. تو هم چوب حراج به خودت زدی. چرا از این فرصت استفاده نکنم؟ تو تا هر وقت که من بخوام معشوقه ام می شی و بهم سرویس می دی، در عوض منم کمکت می کنم تا از کاوه انتقام بگیری و به وصال ماهان جونت برسی. البته بعد از این که من ازت سیر شدم، اجازه داری بری سراغ ماهان چون تا وقتی که با منی دست از پا خطا نمی کنی، چه طوره؟ معامله قبوله؟

احساس می کنم الان است که پوست اطراف پلکم پاره شود و چشمانم از کاسه بیرون بزند. ناباورانه به کیان و پوزخند وحشتناکش نگاه می کنم! هرچه زور می زنم چیزی بگویم جز اصوات نامفهوم و ضعیف صدایی از گلویم خارج نمی شود. به سختی دستم را بلند می کنم تا کنارش بزنم، اما با خشم دستم را پس می زند و سنگینی وزنش را روی من می اندازد. برای چند ثانیه نفسم بند می آید. صدای از ته چاه در آمده کیان را نزدیک گوشم می شنوم:

- معامله از همین الان لازم الاجراست!

به زحمت می گویم:

- کیان برو کنار.

سرش را بلند می کند و با چشمان سرخش زل می زند به من، می خندد و آهسته می گوید:

- تو که همین چند دقیقه پیش داشتی من رو قورت می دادی! چته الان؟

با مشت به سینه اش می کوبم، جیغ می زنم:

- برو اونور نامرد، بی وجدان چه طور می تونی همچین کاری بکنی؟ من به تو اعتماد داشتم. گمشو اون ور. صد رحمت به کاوه، تو از اون هم کثیف تری، پستی، آشغالی!

هیچ اثری از سبزی چشمانش باقی نمی ماند، تماما سرخ است. مثل کوه آتشفشان یک دستش را روی گلویم می گذارد و با لب هایش دهانم را می بندد. احساس می کنم لب هایم دارند ریش ریش می شوند. قدرت هیچ عکس العملی ندارم، نفس کم می آورم می فهمد. سرش را بلند می کند و روی مبل می نشیند. فکر می کنم بی خیال شده، اما با یک حرکت بلوزش را در می آورد. این بار از دیدن عضله های برجسته سینه و بازویش وحشت می کنم. می دانم که هیچ توانی در برابر این همه نیرو نخواهم داشت. دستش را به سمت تاپ من می آورد. التماس می کنم:

- نکن کیان، تو رو خدا!

بی توجه به اشک هایم تاپم را در می آورد. انگشتان داغش را روی پوست تنم می کشد و لبش را درست روی نافم می گذارد و آهسته به سمت بالا می آید. در همان حال دستش را به سمت شانه ام هدایت می کند و قفل لباس زیرم را باز می کند. با ناله می گویم:

- نه، نه کیان! نه، خــــدا!

لحظه ای به چشمانم نگاه می کند. می خواهد بند لباسم را پایین می کشد که با دو دستم دستش را می گیرم. دیگر قدرت حرف زدن هم ندارم و فقط اشک می ریزم. دستش را آزاد می کند و روی بازویم می گذارد. دست دیگرش را هم... با یک حرکت بلندم می کند و روی مبل می نشاندم. با این حرکتش لباسم می افتد. می خواهم نگهش دارم اما دستانم در پنجه های قویش اسیر است. در چشمانم خیره می شود. دندان هایم به هم می خورند، چانه ام می لرزد، دستانم می لرزند، پاهایم می لرزند، کل هیکلم می لرزد! لرزش عصبی که شش سال است درگیرش شده ام و فقط کیان خبر دارد. می لرزم و اشک می ریزم. زمزمه می کند:

- جلوه!

می لرزم..

در آغوشم می کشد، محکم و خشن!

می لرزم...

موهایم را غرق بوسه می کند.

می لرزم...

- نترس جلوه، نترس عزیزم، کاریت ندارم.

می لرزم!

- غلط کردم جلوه، غلط کردم. آروم باش، ببین منم کیان. مگه من می تونم اذیتت کنم؟

و من همچنان می لرزم...

یک دستش را زیر پایم می گذارد و بلندم می کند و روی پاهای خودش می نشاندم. بی توجه به نیم تنه لختم و لختش در آغوشش فرو می روم. می لرزم و زار می زنم. می لرزم و مشت می زنم. مشت می زنم و داد می زنم. چرا؟ چرا؟ چرا؟ بوسه های مکررش روی سر و صورتم می شنید. باز مشت می زنم، باز زار می زنم، باز داد می زنم و او تنها پشتم را نوازش می کند و هیچی نمی گوید.

نمی دانم چه قدر گذشته. سرم را از روی سینه اش بر می دارم. از دیدن پیراهن خودش که به تن من کرده، باز بغض می کنم. سرش را به پشتی مبل تکان داده و چشمانش را بسته. می خواهم از روی پایش بلند شوم که با صدای گرفته می پرسد.

- کجا؟

جوابش را نمی دهم و بلند می شوم. دستش را دور شکمم حلقه می کند و مرا به سمت خودش می کشد. دوباره در آغوشش پرت می شوم. همان طور که دستانش را حفاظم کرده، دوباره سرش را به پشتی تکیه می دهد و می گوید:

- بذار یه کم آروم شیم جلوه. به این سکوت احتیاج داریم.

با بغض می گویم:

- من کنار تو به هیچ آرامشی نمی رسم، ولم کن. بذار برم، ممکنه مامان بره خونه و ببینه که نیستم نگران می شه.

همان طور که مرا در بغل گرفته خم می شود و گوشی اش را از روی میز برمی دارد:

- سلام زن دایی. خانومی، خوبین؟ قربون شما. خواستم بگم جلوه امشب پیش من می مونه. نه، نه، چیزی نشده، حرفامون طول می کشه. خیالتون راحت باشه، سلام برسونید خدانگهدار.

به جمله خیالتون راحت باشه! پوزخند می زنم. با ناراحتی می گویم:

- چی می خوای از جونم؟ حیف این همه اعتمادی که پدر و مادرم به تو دارن. خوب جوابشون رو دادی. ولم کن دارم خفه می شم!

انقباض صورتش را حس می کنم. از خشمش می ترسم. سعی می کنم بلند شوم، با خشونت فشارم می دهد و به سردی می گوید:

- مجبوری این جا خفه بشی. چون جات همین جاست!

توان جنگ و جدل و مبارزه ندارم. خسته ام، خسته و ناتوان! به ناچار دوباره سرم را روی سینه اش می گذارم و نفسم را با یک بازدم عمیق بیرون می دهم. از تکان های سینه اش می فهمم که دارد می خندد. دوست ندارم علت خنده اش را بپرسم، با کلافگی پوف می کنم و سعی می کنم حلقه دستانش را کمی شل تر کنم. دستش را کمی آزاد می کند و در حالی که در صدایش خنده موج می زند می گوید:

- این قدر رو سینه من فوت نکن خاله سوسکه، قلقلکم میاد!

نمی توانم خودم را کنترل کنم و لبخند می زنم. در حالی که هنوز چشمانش بسته است، دستش را روی گونه ام می گذارد و آرام می گوید:

- قربون او خنده های یواشکیت برم من.

دوست دارم قهر کنم، حرف نزنم. بروم و پشت سرم را هم نگاه نکنم، اما به جای همه این ها می گویم:

- تو واقعا می خواستی این کار رو بکنی کیان؟

از اوهومی که با خونسردی می گوید یکه می خورم. انتظار این جواب را نداشتم. انتظار دارم بگوید نه، بگوید محال است، بگوید می خواستم بترسانمت تا دیگر حرف اضافه نزنی؛ اما او گفت اوهوم! یعنی بله، یعنی آره، یعنی قصد داشته به من، به جلوه، به خانوم کوچولوش تجاوز کند!

مبهوت نگاهش می کنم. از نگاه خیره ام چشمانش را باز می کند، می خندد و می گوید:

- چیه تا من حرف می زنم چشمات رو اندازه یه نعلبکی گرد می کنی؟

با بغض می گویم:

- کیان تو واقعا می خواستی به من، به من...

نمی توانم ادامه دهم. گفتنش سخت و سنگین است. سرش را تکان می دهد و می گوید:

- آره جلوه. اگه پا می دادی، اگه التماس نمی کردی، اگه اون جوری اشک نمی ریختی، اگه اون جوری نمی لرزیدی...مطمئن باش کار رو تموم می کردم. باید بهم ثابت می کردی که همه حرفایی که زدی کشکه، دروغه، چرنده! می خواستم بفهمی و به من هم بفهمونی که تو این کاره نیستی که هر چی هم بد لباس بپوشی و عشوه بریزی باز هم بلد نیستی خراب باشی. من پیشنهاد دادم با من باشی، با منی که چند دقیقه قبل می خواستی ببوسیم و در عوضش منم کمکت می کردم. معامله بود، مثل همیشه! می تونستی این پیشنهاد رو قبول کنی و به چیزی که می خوای برسی، اما نتونستی.سعی کردم آروم پیش برم که تحریک شی، که پا بدی، اگه اهلش بودی وا می دادی. در اون صورت مطمئن می شدم که جلوه ی من مرده. اون وقت مثل همه دخترای دیگه باهات رفتار می کردم. دیگه اسمش تجاوز نبود، خودتم خواسته بودی. اما نتونستی! تویی که حاضر بودی خودت رو تسلیم هر مردی کنی، جلوی اولیش که اون ته ته قلبت مطمئن بودی که هیچ وقت به تو آسیب نمی زنه کم آوردی، وای به حال دیگران! الان دیگه خیالم راحته و از کاری که کردم پشیمون نیستم.چون با این رفتاری که تو این دو روز ازت دیدم بهت شک کرده بودم و از هیچ راهی نمی تونستم این شک رو برطرف کنم. اما الان مطمئنم که تو گرگ نشدی، تو فقط لباس گرگ رو تنت کردی. می دونم اذیت شدی، می دونم غرورت جریحه دار شده، اما من باید این لباس رو از تنت در می آوردم تا خیالم راحت بشه که هنوز همون جلوه ی پاک و معصومی. باید این بت دروغینی رو که به عنوان شخصیت جدیدت به همه نشون می دی، می شکستم و واقعیتت رو می دیدم. اون وقت اگه واقعیت چیزی خلاف میلم بود مطمئن باش اون قدر ازت متنفر می شدم که مثل یه گرگ نر تیکه پاره ات می کردم.

دوباره اشکم روان می شود. غرورم له شده، روح و روانم تازیانه خورده و در هم شکسته. تو خوردم کردی کیان، تحقیرم کردی نامرد، لهم کردی بی وجدان!

دوباره قصد می کنم از روی پایش بلند شوم. این بار مانعم نمی شود. به تیشرت تنم که برایم مثل یک مانتوی گشاد و کوتاه است نگاه می کنم.. دوستش ندارم. اما به تاپ خودم ترجیحش می دهم. از خودش که دور شده ام، شاید این بار عطر تنش آرامم کند. عجب عطر خوبی زده لعنتی!

پاهایم تحمل وزنم را ندارند، می لرزند، درست مثل دلم. نمی توانم قدم از قدم بردارم، زانوهایم تا می شوند و روی زمین می نشینم. هراسان به سمتم می آید. خم می شود و می خواهد بازویم را بگیرد. با نشان دادن کف دستم متوقفش می کنم. کلافه دستش را درون موهایش فرو می برد و دوباره روی مبل جا می گیرد. دستم را به میز می گیرم و به زحمت بلند می شوم. به اتاق خواب کیان می روم. آن قدر پریشانم که در را هم قفل نمی کنم، یعنی خودش یادم داده که حتی اگر قهر هم باشم اجازه ندارم در اتاق را قفل کنم و من هنوز به تعلیمات مرد متجاوزم پا بندم.

از تماس دستی با بازویم هراسان از خواب می پرم. برق چشمان سبز یوزپلنگ گونه اش هوشیارم می کند. با وحشت خودم را عقب می کشم. کنارم به پهلو دراز کشیده و یک دستش را زیر سرش گذاشته و موشکافانه نگاهم می کند. از چهره ی نگران و وحشت زده من خنده اش می گیرد، سرش را نزدیک می آورد و می گوید:

- پس اون خانوم شیری که می خواست به جنگ همه ی مردای عالم بره کجاست؟ من که این جا جز یه موش ترسیده کسی رو نمی بینم!

پاهایم را در شکمم جمع می کنم. دوباره بغض، دوباره اشک، رنگ نگاهش عوض می شود. می خواهد اشک هایم را پاک کند، اما دستش را پس می زنم. بلند می شود، بالشتش را پشتی کمرش می کند و در حالی که پاهایش را دراز کرده دست به سینه به آن تکیه می دهد. چند دقیقه ای سکوت می کند تا هق هقم آرام بگیرد، سپس با صدای بم و همیشه گرفته اش می گوید:

- منو ببخش جلوه نمی خواستم اذیتت کنم! فکر می کنی واسه من راحت بود؟ من اذیت نشدم؟ می دونی از دیشب تا حالا خواب به چشمم نیومده؟ فکرم هزار جا رفته، اعصابم متشنجه نمی دونم کی؟ اما بالاخره یه روز دلیل این کارم رو می فهمی و امیدوارم اون روز بهم حق بدی و سرزنشم نکنی. می بخشی جلوه؟ ها؟ کیان رو می بخشی؟

حس خلا سراسر وجودم را گرفته. درست مثل کسی که در سیاهی یک کهکشان رها شده. از کیان متنفرم و دوستش دارم. نمی خواهم ببینمش و نمی توانم نبینمش. این حس های متضاد را چگونه می توان کنار هم جای داد؟

دستش را روی موهایم می کشد:

- گرسنه نیستی؟ برات غذا سفارش دادم. ولی دیدم خوابت خیلی عمیقه دلم نیومد بیدارت کنم.

باز هم سکوت می کنم. ترسیده ام، آن قدر که هیچ فیدبکی نمی تواند تندی ضربان قلبم را آرام کند. از تندی نفسم پی به حال خرابم می برد. از کشوی پا تختی اش قرصی بیرون می کشد. مجبورم می کند بنشینم. قرص را با یک لیوان آب به سمتم می گیرد و می گوید:

- آرام بخشه. بخور تا یه کم آروم شی.

علامت تعجبی به بزرگی خود کیان در سرم نقش می بندد! کیان و آرام بخش؟ این مرد بی خیال را چه به این حرف ها؟ اما ناگهان لامپی روشن می شود. گفته بود هیچ سه شب متوالی تختش خالی نیست. احتمالا برای همبسترهای رنگارنگش نیاز دارد. دلم از این فکر می گیرد، رویم را بر می گردانم و با خشم می گویم:

- نمی خوام. بخورم که بی هوش شم و نفهمم چه بلایی سرم میاری؟

صدای قهقهه اش بلند می شود:

- آخه آی کیو سان فسقلی! من اگه بخوام بلایی سرت بیارم چه نیازی دارم بی هوشت کنم؟ فکر می کنی تو همون حالت هوشیاریت هم چه قدر می تونی مقاومت کنی و دووم بیاری کوچولو؟

حرص را در صدایش تشخیص می دهم. درد قفسه سینه امانم را بریده. با حسرت به قرص درون دستش نگاه می کنم. من به آرام بخش هایی که به دوست دخترهایت می دهی نیاز ندارم کیان خان، مرا به روش دیگری آرام کن!

انگار عجز نگاهم را می خواند، باز مهربان می شود. دوباره قرص را به طرفم می گیرد و آرام می گوید:

- بیا عزیزم، بخور این رو. خواهش می کنم، اون قدر قوی نیست که بی هوشت کنه فقط آرومت می کنه. اصلا این رو که خوردی من می رم بیرون. تو هم در رو قفل کن. صندلی رو هم بذار زیر دستگیره اش که هیچ جور نتونم وارد شم. خوبه؟

نه! این هم روش خوبی نیست! تنهایی را نمی خواهم، می ترسم. از رفتنش می ترسم، از ماندنش هم! قرص را می خورم.لبخند رضایت روی لبش می نشیند. لیوان آب را روی پاتختی می گذارد و بالشتش را بر می دارد که برود. اما پشیمان می شود؛ بر می گردد، درازم می کند و پتو را تا زیر گردنم بالا می کشد. رویم خم می شود، حس می کنم می خواهد بوسم کند، از همان بوسه های برادرانه همیشگی؛ اما میان راه متوقف می شود و آرام می گوید:

- شبت بخیر خانوم کوچولو!

دلم داد می زند، نذار بره! اون هر چی هست و هر کی هست کیانه!

صدایی از ته حلقم بیرون می زند:

- کیان!

تکرار اسمش آرامم می کند. انگار قدرت به رگ هایم تزریق می شود:

چشمان سبزش در تاریکی شب ترسناک است.

- جونم؟

حرفم را مزه مزه می کنم:

- نرو همین جا بمون. من، من می ترسم!

نگفتم از خودت می ترسم، نگفتم می خواهم از ترس تو به خودت پناه ببرم و مثل بچه ای که از مادرش کتک خورده، اما باز هم آغوشش را رها نمی کند.

می خندد و با شیطنت می گوید:

- مطمئنی؟