لیانا به قلم زهرا باقری

-فکر می‌کردم پدرت رو فراموش کردی.
-من هیچ‌وقت فراموشش نمی‌کنم.
-اون مرده!
بی‌آن‌که لحظه‌ای از شنیدن آن خبر متاثر شود، چهره‌ی غمگینی به خود گرفت و گفت:
-انتقامش گرفته میشه.
- سال‌ها پیش وقتی پدرت از این‌جا تبعید شد سعی کرد شیء باارزشی رو از قصر خارج کنه؛ اما موفق نشد.
-اوم... اون یه‌کمی توی انجام کارها ضعیف بود.
ثانیه‌ای در چشمان هم خیره شدند. نارسیسا نگاه سردش را مستقیما به چشم‌هایش دوخت و گفت:
-اون شیء کجاست؟
-جایی در نزدیکی کاترین.
-نمی‌پرسم به چه دردی می‌خوره؛ چون این یک معامله است هنری، درسته؟
-کاملا درسته! در عوض اون شیء من جون لیانا رو برات می‌گیرم.
نارسیسا پوزخندی زد و گفت:
-خبرها زود می‌رسه!
بی‌ آن‌ که منتظر جوابی از طرف او باشد ادامه داد:
- اما من چیزی بیشتر از این رو می‌خوام، جایگاه ملکه!
هنری که به وضوح از شنیدن این جمله جا خورده بود، سرش را کمی جلوتر آورد و با صدای آرام‌تری گفت:
-این امکان نداره، ما سال‌هاست راهمون رو از ملکه جدا کردیم. اون قول داده که به ما کاری نداشته باشه، در صورتی که ما هم از قلمروش دوری کنیم، تو با این کار جون من و مردمم رو به خطر می‌اندازی.
-با من روراست باش هنری، بگو که می‌ترسی.
هنری با عصبانیت بال‌هایش را تکان داد و گفت:
-بهتره قبل از این‌که حرف بزنی فکر کنی، شاید همیشه این‌قدر بخشنده نباشم.
لبخند نارسیسا پررنگ‌تر شد و با لحن جنون‌آمیزی زمزمه کرد:
-پس حقیقت داره، تو اون ارتش رو در اختیار داری.
-نمی‌دونم در مورد چی حرف می‌زنی.
-زود باش هنری، اعتراف کن که در تمام این سال‌ها ساکت نموندی، تو نقشه‌ای داری.
هنری با کلافگی سرش را تکان داد و با آخرین توان در برابر این کار مقاومت می‌کرد. نارسیسا صورتش را نزدیک‌تر کرد و با بی‌قراری گفت:
-نمی‌تونی انکارش کنی.
با این‌که حالتی در صورتش مشخص نبود؛ اما با لحن عصبی گفت:
-ارتش من در حال حاضر توانایی مقابله با کاترین رو نداره.
نارسیسا با شنیدن این جمله لبخند پیروزمندانه‌ای زد و با صدای آرامی تکرار کرد:
-می‌دونستم، می‌دونستم که حدسم درسته!
-مثل این‌که نشنیدی چی گفتم. ارتش من توان مقاومت در برابر ملکه رو نداره، حداقل الان نداره!
-هشت‌سال پیش نیروهای تو سعی کردند از مرز جنگل عبور کنند.
-درسته‌‌؛ اما دیدی که موفق نشدیم.
-همون‌طور که خودت هم گفتی هنری، ارتش تو در حال حاضر توانایی یک حمله‌ی موفقیت‌آمیز رو نداره؛ اما شاید به زودی...
-از این حالت صورتت اصلا خوشم نمیاد!
نارسیسا پوزخندی زد.
-چه نقشه‌ای داری؟
-در حال حاضر نباید برای کشتن اون موجود بی‌ارزش عجله کنم.
-نارسیسا نقشه‌ات چیه؟
-زمان می‌بره.
-من سال‌هاست که منتظر یک فرصتم، باز هم می‌تونم صبر کنم.
-خوبه!
-اما برای شروع تو باید چیزی رو که می‌خوام بهم بدی.
نارسیسا بی‌توجه به حرف او شروع به قدم‌زدن در اتاق کرد.
-شنیدی چی گفتم؟
دستانش را در هوا تکان داد.
هنری این کار او را به پای تایید حرفش حساب کرده و بال‌هایش را به آرامی باز کرد، قبل از رفتنش به آرامی زمزمه کرد:
-منتظر پیغامت هستم.
و بعد بال‌های عظیمش را باز کرده و در سیاهی شب ناپدید شد.
حالا احساس بهتری داشت. ساعاتی پیش خشم و نفرت تمام وجودش را فرا گرفته بود؛ اما حالا کاملا آرام شده بود و رضایت خشونت‌آمیزی در چهره‌اش نمایان بود. به سمت آینه‌ی باشکوهی با قاب طلایی که در گوشه‌ای از اتاق قرار داشت رفت و در مقابلش ایستاد. نگاهی به چهره‌ی خالی از احساس مقابلش انداخت. لبخندی زد و در حالی که شعری را زیر لب زمزمه می‌کرد، بندهای پشت لباسش را باز کرد و لباس به آرامی از تنش خارج شده و بر روی زمین افتاد.
***
«پیشگویی»
روزهای آخر فصل تابستان به سرعت سپری می‌شدند و بادهای سرد و گزنده‌ای که گاه می‌وزیدند، خبر از آمدن فصل پاییز می‌داد. آدونیس در آن فصل از هروقت دیگری زیباتر بود. درختان سراسر سرزمین، برگ‌های زرد و قرمزی که را که آماده‌ی ریختن بودند به آرامی از روی خود به زمین می‌ریختند. تنها یک ماه از تولد لیانا می‌گذشت؛ اما در این مدت همه‌ی اهالی قصر شاهد بودند که روز به روز بر زیبایی و درخشش افزوده می‌شود؛ حتی او در این سن محبوبیت زیادی در میان مردم عادی داشت.
آن روز، قصر خلوت‌تر از هر وقت دیگری بود. تمامی کارگرها پس از اتمام کارهایشان در جای جای قصر، همگی به آشپزخانه رفته بودند. پری‌های قصر هم برای فرار از سرما، به انباری کوچک زیرزمین کوچ کرده بودند و سربازان مانند همیشه درست مانند مجسمه‌هایی خاموش و بی‌حرکت سر جاهایشان ایستاده بودند.
ایزابل با لبخند به کاترین نگاه می‌کرد که قدم‌زنان به دور اتاق می‌چرخید و سعی در خواباندن لیانا داشت؛ اما کودک بازیگوش بی‌ آنکه کوچک‌ترین تلاشی برای خوابیدن انجام دهد، دست‌های کوچکش را در میان موهای مواج کاترین فرو برده و با آخرین توانش آن‌ها را می‌کشید.
-خسته شدین ملکه، بذارین من بخوابونمش.
- اما انگار دلش نمی‌خواد که بخوابه.
ایزابل لبخندی زد. کاترین روی تخت نشست و لیانا را به آرامی بر روی تخت خواباند. لیانا این بار هم بی‌ آن‌که تصمیمی برای خوابیدن داشته باشد، چشم‌هایش به موهای بافته‌شده‌ی مادرش افتاد و این بار مشغول کشیدن آن‌ها شد.