رمان در حصار گذشته به قلم صدیقه سادات محمدی(نگار)

ژانر: #اجتماعی #عاشقانه

خلاصه :

داستان روایتگر اتفاقات و کشمکش های دو خانواده ی بزرگ است ، خانواده ی زند و خانواده ی نعیمی.

امیر، محسن ، مریم و مینا فرزندان خانواده ی زند ؛ عارف ،علی و عفت فرزندان خانواده ی نعیمی هستند.

کجا پناه گرفته ای ؟ کجا آشیان ساخته ای ؟ پرنده ی کوچک خوشبختی… وقتی از هر سو و هر مکان تیری از گذشته به تو پرتاب می شود. گذشته ای که در آن نبودی. سهمی نداشتی اما تاوان میدهی… بی دلیل… بی گناه…

فصل اول

صداي فرگل در فضاي خانه پيچيده بود. مدام خواهر دوقلويش نازگل را صدا مي زد. اين دو خواهر انگار فقط زمان تولدشان مشترک بود ، نه ظاهرشان شباهتي بهم داشت نه رفتارشان. فرگل چشم عسلي و سفيد پوست بود ،با موهاي بور و فرفري. نازگل اما چشمهايش به سياهي شب و گندم گون با موهاي لخت و پرکلاغي. هرچقدر فرگل متين و باوقار بود ،نازگل تخس و بي پروا بود.

– نازگل... من ده دقيقه ديگه راه ميوفتم، تو هنوز بيدار نشدي. د پاشو ديگه دختر.

نازگل کلافه بالش رو روي سرش گذاشت تا صداي فرگل کمتر اذيتش کند ،با غرولند گفت:

– عه چقدر گير ميدي فرگل سر صبح، باشه بابا الان ميام ديگه.

لبه ي تخت نشست... پاچه هاي شلوار راحتي گلدارش تا به تا بود و موهايش آشفته. چشمهايش را مي ماليد که نيما جلوي در اتاق ايستاد و بالش را سمتش پرت کرد.

– خدا خفت کنه نازگل که به خاطر تو سر صبح منم از خواب ناز بيدار مي شم. د زودتر پاشو که اينقدر سر و صدا نشه به خاطر جنابعالي.

صورتش را جمع کرد و تشر زد :

– تو ديگه چي ميگي جوجه... برو بينم.

نيما با حرص لب گزيد :

– باز گفت جوجه...

سمتش رفت که نازگل از تخت پايين پريد و گفت:

_ جوجه اي ديگه... جوجه خروس تازه به بلوغ رسيده

بلند خنديد و فرار کرد و نيما هم به دنبالش. راهروي اتاق ها را دوان دوان طي کردند و وارد آشپزخانه شدند و دور ميز دور مي زدند. صداي خنده هاي نازگل و فرياد نيما خانه را برداشته بود. فرگل مثل هميشه حاضر و مرتب مشغول خوردن صبحانه بود.

مينا خانوم مادرشان همان طور که از سماور چاي مي ريخت توي فنجان ها گفت:

– اي خدا باز صبح شد شما دوتا شروع کردين؟

نيما معترضانه جواب داد:

– مي دونه بدم مياد ها باز ميگه.

نازگل کنار خواهرش پناه گرفته بود که نيما خودش را رساند؛ انگشتش را توي مرباها زد و نوک دماغ نازگل کشيد. صداي جيغش بلند شد و با حالتي چندش گفت:

_ اه کثيف... ببين چکارم کرد!

فرگل رو ترش کرد و با اعتراض گفت :

– ايش خاک بر سرت نيما... داشتم صبحونه کوفت مي کردم. مامان نيما انگشتشو زد تو مرباها.

نيما با غيظ لب باز کرد:

–حقشه... ديگه بهم نگي!

آقا عارف در حالي که با حوله ي دستي کوچک صورتش را خشک مي کرد وارد آشپزخانه شد :

– چه خبره سر صبح خونه رو گذاشتين رو سرتون بچه ها؟

نازگل با ديدن پدرش ترجيح داد مجادله را تمام کند ،با نگاهش براي نيما که پيروزمندانه لبخند مي زد خط و نشان کشيد و به پدر صبح بخير گفت و سمت توالت رفت.

هردو خواهر با هم در دانشگاه همکلاس بودند و با دير بيدار شدن و شيطنت هاي نازگل حسابي دير شده بود. با عجله لباس عوض کرد و کوله اش را برداشت. در آشپزخانه سرپايي ليواني شير را يک نفس سر کشيد و در حالي که نفس کم آورده بود گفت:

– خداحافظ.

هنوز از در بيرون نرفته بود که مينا خانوم صدا زد:

– نازگل، نازگل وايسا ...بيا برات لقمه گرفتم ببر تو راه بخور ضعف مي کني.

برگشت و بوسه اي روي گونه ي مادر نشاند. لقمه ي پنير گردويي که مادر با نان لواش تازه آماده کرده بود را گرفت.

نازگل پشت فرمان بود و فرگل کنارش. دير راه افتاده بودند و حسابي عجله داشت. با سرعت رانندگي مي کرد و فرگل دائم مي گفت:

– آبجي تو روخدا احتياط کن. يواش... وقتي مي گم زودتر از خواب پاشو واسه همينه، بيا الان ما رو به کشتن ميدي!

بي توجه به اعتراض هاي خواهرش رانندگي مي کرد و نزديک دانشگاه شدند.

دنبال جاي پارک بود که بين ماشين هاي پارک شده يک جاي خالي ديد ؛ با سرعت پيچيد که اصلا نفهميد ماشين سمند نقره اي رنگ از کجا پيدايش شد و پيچيد جلو. فرگل جيغ کوتاهي کشيد :

– مواظب باش.

چيزي نمانده بود تصادف کنند که ترمز گرفت و ماشين ديگر هم همزمان نگه داشت. سرش را از ماشين بيرون برد و گفت :

_ هوي چه وضع رانندگيه؟!

فرگل دستش را جلوي دهانش گرفت:

–هيع زشته نازگل، درست حرف بزن.

راننده که مرد جواني بود گفت :

– چه طرز حرف زدنه خانوم، شما سرعتت زياد بود بعدم من قبل از شما مي خواستم پارک کنم که شما اومدي. هنوز يه چيزي هم من بدهکار شدم؟!

_ بکش کنار ببينم.

فرگل با استرس و حرص لب جويد:

– نازگل الان دعوا مي شه، ولش کن خب يه جا ديگه پارک مي کنيم.

_ نه بابا، عمرا جلو اين پسره کم بيارم.

راننده که به شدت عصبي شده بود گفت:

– من هرچي احترام مي ذارم تو انگار حاليت نيست. نمي کشم کنار ببينم مي خواي چکار کني؟!بچه پررو...

دخترک لجوج از ماشين پياده شد که مرد جوان هم پياده شد. تا چشمش به مرد افتاد و آن قد بلند و چهارشانه اش را ديد با خودش گفت:

– يا خدا چه غول تشنيه... غلط کردم.

ولي به رو نياورد و جلو رفت که خواهرش هم پياده شد و قبل از اينکه حرفي بزنند فرگل گفت :

– بيا بريم آبجي وقت نداريم، آقا من از شما معذرت مي خوام ببخشيد. با حرص دستش راکشيد :

– بهت ميگم بيا بريم

– خواهش مي کنم، کاش اين خانومم اندازه شما آداب معاشرت بلد بود.

دخترک چشم غره اي رفت :

_ عه فرگل يعني چي؟! تقصير اون بود پيچيد جلومون، چرا نمي ذاري از حقم دفاع کنم؟

خواهرش را دنبال خودش کشيد :

– کوفت، اول اين که کلاسمون دير شده، دوم تو حريف اين غول تشن نميشي، سوم مراعات قلب منو بکن.

فرگل بيماري قلبي مادرزادي داشت و شرايط جسمي خوبي نداشت و خواهرش با ياد آوري اين مسئله ، ناچار لبهايش را از روي حرص فشرد و جواب داد:

_ فقط و فقط به خاطر تو بي خيال ميشم نه اون چيزاي ديگه که گفتي.

ب

لاخره ماشين را جاي مناسبي پارک کردند و همراه هم وارد دانشگاه شدند. با ورودشان به محوطه نازگل چشمش به مهرسا دختر خاله مريم افتاد. روي يکي از نيمکت ها نشسته بود، دستش را زير چانه گذاشته و کمي به جلو خم بود. به برگ هاي خشک زرد و نارنجي زير پايش نگاه مي کرد و پاي راستش را روي برگها آهسته مي کشيد. نازگل رو به خواهرش گفت:

– مهرسا رو ببين. باز معلوم نيست چي شده ، کشتياش غرق شده.

فرگل ابرو بالا انداخت و گفت:

– نمي خواي که الان بري پيشش؟ دير شده بذار واسه بعد کلاس.

– تو برو ، من ميام حالا.

سري جنباند و با قدم هايي بلند از نازگل جدا شد ، نازگل سمت مهرسا رفت و روي شانه اش زد:

– سلام بر دخترخاله ي گرامي... احوال شما ؟ چته باز لب و لوچه ت آويزونه؟

گنگ و غمزده نگاهش کرد ، بي حوصله جواب داد:

– سلام، هيچي بازم به خاطر قضيه ي فرزام ناراحتم.

نازگل صدايش را کش آورد:

-اوه... من گفتم چي شده حالا! سرصبح حوصله داري؟ من الان کلاسم دير شده توام پاشو برو سر کلاست. ،بعدش با هم درست و حسابي حرف مي زنيم.بلند شد، کوله اش را روي دوشش انداخت و همراه نازگل سمت کلاسها رفتند. نازگل وارد کلاس شد و روي صندلي کنار خواهرش نشست، دير آمده بود و اکثر بچه ها حاضر بودند اما خوشبختانه استاد هنوز نيامده بود. منتظر استاد بودند که در باز شد، همه ي نگاه ها سمت در کشيده شد. هر دو خواهر با ديدن مردي که در چهارچوب در ايستاده بود ضربان قلبشان بالا رفت و با چشم هاي گرد شده نگاه مي کردند ،همان کسي بود که چند لحظه پيش نازگل با او جر و بحث داشت. نکند استاد عوض شده و اين استاد جديد باشد! اصلا به سن وسالش نمي‌خورد دانشجو باشد.آن هم کارشناسي! نفس در سينه ي هردو حبس شده و کلاس براي چند ثانيه سکوت محض بود که مرد سلام آهسته اي گفت و سمت يکي از صندلي هاي دانشجو ها رفت و نشست.

همه با تعجب نگاه مي کردند که امير رو به همان پسر پرسيد :

– ببخشيد، شما دانشجويي؟!

– بله. دانشجوي مشهد بودم و انتقالي گرفتم واسه تهران.

– آهان خوشبختم، من امير هاشمي هستم.

دستش را فشرد و جواب داد :

– منم شهنام کياراد هستم. خوشبختم.

فرگل کنار گوش خواهرش گفت :

– نازگل خاک بر سرت، بيا طرف همکلاسيمون شد. حالا با خودش چي فکر مي کنه در مورد ما؟ با اون لحن حرف زدن تو!

نازگل بي تفاوت شانه بالا انداخت:

_ بي خيال، من داشتم سکته مي کردم فکر کردم استادمونه.

ارسلان يکي ديگر از بچه ها که تا آن لحظه داشت به حرفهايشان گوش مي داد گفت :

– داداش خوشبختم. منم ارسلان فتحي هستم. فقط ببخشيدا به شما نمي خوره دانشجوي کارشناسي باشي!

شهنام لب باز کرد تا جواب بدهد که با ورود استاد همه ساکت شدند.

‌***

بعد از تمام شدن کلاس، نازگل سوييچ را به خواهرش داد و گفت:

– آبجي تو خودت برو، من با مهرسا کار دارم يکي دو ساعت ديگه ميام خونه.

فرگل باشه اي گفت و سوييچ را گرفت و رفت.

لحظه اي بعد کلاس مهرسا هم تمام شد و همراه هم از ساختمان آموزشي خارج شدند. داخل محوطه ي دانشگاه زير سايه ي درخت بيد مجنون، روي يکي از نيمکت ها نشستند و نازگل پرسيد:

– خب ، بگو ببينم چي شده؟

مهرسا سرش را پايين انداخت و با انگشت هاي دستش ور رفت.براي او نازگل مثل خواهر نداشته اش بود و تمام دلتنگي ها و غم هايش را هميشه با او در ميان ميگذاشت. دلهايشان صندوقچه ي اسرار يکديگر بود.

– امروز ماشين داداش مهرداد تعميرگاه بود ، گفت فرزام مياد دنبالم بريم شرکت. تو رو هم مي رسونيم دانشگاه ...کلي ذوق کردم که قراره فرزام رو ببينم ، آخرش جناب اومده به مهرداد ميگه مهرسا هم مثل خواهر خودم!

با گفتن اين حرف صداي خنده ي نازگل بلند شد. مهرسا متعجب نگاهش کرد و ناراحت از اينکه حرفش را به سخره گرفته گفت:

– درد... چرا مي خندي؟ خير سرم دارم درددل مي کنم باهات.

با ته مايه اي از خنده که هنوز در صدايش بود لب گشود:

– آخه يه جوري تو خودت بودي گفتم فرزام ازدواج کرده، دختر خوب نمي تونسته جلو داداشت بگه عشقمي که!

مهرسا تکيه اش را به نيمکت چوبي زد، با ابروهايي در هم گره خورده گفت:

– ولي من از اين رفتاراش مي ترسم، اينکه عشقم يه طرفه باشه. اينکه بهش نرسم ...اصلا طاقت ندارم.

نازگل جدي شد و لبخندش را جمع کرد:

– کاش يه جوري بهش بفهموني ، اين همه سال دوسش داري و يه بارم بهش ابراز علاقه نکردي ، اين جوري حداقل از اين شک و اگر و اما راحت ميشي، حتي اگه بفهمي دوست نداره باز تکليفت که روشنه.

صحبتشان طولاني شد و گذر دقيقه ها را حس نمي کردند، نسيم ملايم شاخه هاي بيد را مي رقصاند و دخترخاله ها فارغ از گذر زمان يک ساعت تمام با هم صحبت کردند. مهرسا از فرزام و رفتارهايش گفت. فرزام و ساميار دوست هاي صميمي و چندين و چند ساله ي برادرش مهرداد هستند.

نازگل به ساعت مچي چرمي دستش نگاهي انداخت و گفت:

– واي مهرسا حسابي دير شده، ساعت نزديک ?... من برم که مامان باز ناراحت مي شه.

– آره منم ديرم شد. امشب خانواده ي دايي محسن ميان خونمون... مامان کلي کار داره. بايد کمکش کنم.

نازگل يک تاي ابرويش را بالا انداخت و کنجکاوانه پرسيد:

– چي شده که اونا رو دعوت کردين؟

– دايي مي خواست تنها بياد خونمون با مهرداد کار داشت، مامان گفت خانوم بچه ها رو هم بيار ،دور هم باشيم.

– آها...باشه ، فعلا خداحافظ.

با هم خداحافظي کردند و از هم جدا شدند. مهرسا سمت مترو رفت و بعد از مترو فاصله ي دو خيابان را تا خانه قدم زنان طي کرد. از هواي خنک پاييز و خش خش برگ ها زير قدم هايش لذت مي برد. در تمام مسير به حرف هاي نازگل و پيشنهادش براي ابراز علاقه به فرزام فکر مي کرد.

وارد خانه که شد بوي عطر فسنجون مامان مريم در فضاي خانه پيچيده بود. سلام بلند بالايي گفت و مريم خانوم که در آشپزخانه مشغول تدارک شام و وسايل پذيرايي براي مهمان ها بود با لبخند جواب سلامش را داد. وارد آشپزخانه شد و دستهايش را دور کمر مادر حلقه کرد و گونه اش را بوسيد:

– قربونت برم مامان جونم ، خسته نباشي؛ به به مامان مريم چه کرده! عجب بو برنگي راه انداختي مامان.

مريم حيني که ظرف سالاد را برمي داشت جواب داد:

– سلامت باشي مادر، برو لباس عوض کن بيا که کلي کار داريم.

– اي به چشم.

مهرسا ده ساله بود که پدرش را در حادثه ي تصادف از دست داد. برادر بزرگش مهرداد که آن موقع جواني هجده ساله بود مرد خانه شد و بار مسئوليت رو به دوش کشيد.

چيزي تا آمدن مهمان ها نمانده بود، مهرسا جلوي آينه شال ياسي رنگ که با سارافونش همرنگ بود را روي سرش مرتب مي کرد که صداي زنگ آيفون بلند شد. مادر با صداي بلند صدا زد:

– مهرداد... در رو باز کن مادر.

مهرداد در را باز کرد و لحظه اي بعد دايي محسن و خانواده اش وارد خانه شدند. مريم خانوم و مهرسا هم به استقبالشان رفتند.

ابتدا دايي محسن وارد شد، مردي ميانسال با موها و محاسن جو گندمي ،قوي هيکل بود و چهره اي اخمو داشت.از آن مردهايي بود که در خانواده حرف ،حرف خودش هست و همه بايد در مقابلش بگويند چشم.

بعد از او همسر اولش طلعت و کنارش سيمين همسر دوم دايي وارد خانه شدند. هميشه براي مهرسا اين دو همسري دايي سوال بود و در دل مي گفت:

– چرا طلعت با وجود هوو طلاق نگرفته و چطور با هم زندگي مي کنند؟

سوالي که هميشه ذهنش را درگير مي کرد اما بزرگترها هميشه از جواب دادن طفره مي رفتند.

بيتا دختر طلعت بود و فرزند ارشد ، شيما و شهاب هم فرزندان سيمين بودند .

لحظه اي بعد ميهماني گرم شد. دايي محسن و مهرداد و شهاب با هم همصحبت شدند و مريم خانوم و زن برادرهايش با هم. دخترها در اتاق مهرسا جمع شدند و گپ و گفت داشتند. ميان صحبت هايشان بود که براي شيما پيامک آمد ، نگاهي به صفحه ي گوشي انداخت و لب برچيد. مهرسا پرسيد:

– چي شده شيما ؟ چرا لب و لوچه ات آويزون شد؟

شيما نگاهش بين بيتا و مهرسا چرخيد...با انگشتش روي گوشي خطوط فرضي نامفهموم مي کشيد، آهي کشيد و گفت :

– چي بگم آخه؟! پويا بود.

بيتا با شنيدن نام پويا از جا بلند شد و گفت:

– ميرم آب بخورم، ميام الان.

مهرسا که مي دانست رفتن بيتا بهانه است حرفي نزد، بعد از رفتنش ، شيما که هاله اي از اشک در چمشهايش ديده مي شد گفت:

– يکي نبود به مادر من بگه چرا؟ چرا آخه بايد بره هووي يه زن بشه؟ مرد توي اين دنيا کم بود آخه؟! اينکه هوو شده به کنار... چرا شده هووي جاري خواهر خودش؟! به خدا خاله نسرين حق داره با مامان قهر باشه. حالا منم از همه عالم شدم عاشق پسر خاله نسرين ،عاشق پويا...بابا و عموامير حرفي ندارن اما اين دو تا خواهر محاله کينه هاشون رو بذارن کنار!

نسرين و سيمين دو خواهر بودند که نسرين همسر دايي امير برادر بزرگتر دايي محسن بود.

ازدواج سيمين با محسن آن هم در شرايطي که محسن متاهل بود باعث شده بود نسرين از خواهرش کينه به دل بگيرد زيرا خيلي ها از جمله طلعت ، اين اتفاق را از چشم نسرين مي ديدند و سرزنش مي کردند و زندگي نسرين با اين نيش و کنايه ها تلخ شده بود. گاه تهمت هايي مي شنيد مبني بر اين که براي ثروت خانواده ي زند نقشه دارند. با وجود گذشت سال ها از اين قضيه هنوز دو خواهر با هم قهر بودند .

مهرسا لبخند زد و گفت:

– درست مي شه شيما جون ، غصه نخور... مهم تو و پويا هستين که همو دوست دارين. بلاخره راضي ميشن، چرا کسي رو واسطه نمي کنيد باهاشون حرف بزنه؟ مثلا مامان من يا خاله مينا!

– نمي دوني بابا چقدر با مامان حرف زده، اما دريغ...نرود ميخ آهني در سنگـ

همان موقع بيتا به اتاق برگشت و رو به هردو گفت:

– بياين شام آماده اس.

بحث را خاتمه دادند و از اتاق بيرون رفتند. تا آخر مهماني فکر مهرسا درگير شيما بود ، دلش مي خواست قدمي بردارد شايد مشکلش حل شود.

آخرشب بود و مهرسا در اتاقش مشغول درس خواندن؛ تشنه اش شد و عينک مطالعه را از چشم هاي قهوه اي و کشيده اش برداشت. از اتاق بيرون رفت و سمت آشپزخانه مي رفت که پچ پچ هاي مادر و مهرداد به گوشش رسيد. قدم آهسته کرد تا متوجه اش نشوند و فالگوش بايستد. چهار دست و پا از زير اپن آشپزخانه تا نزديک در رفت تا صدا را بهتر بشنود.

مادر گلايه مند پرسيد:

– آخه پسرم، چرا قبول نمي کني؟ دايي محسن که بد تو رو نمي خواد، خب برو کارخونه حسابدار اونجا شو.

مهرداد دستي ميان موهاي مشکي و مجعدش کشيد:

– مامان جان قربونت برم، دايي محسن و دايي امير خيلي لطف دارن ولي من کارم خوبه از حقوقم راضي هستم. نمي خوام برم تو اون کارخونه که دو روز ديگه برم خواستگاري بيتا بگن خودمون بهش کار داديم ،حقوق ميديم...يه جوريه.

– وا ... چه ربطي داره؟ پول مفت که نميدن کار ميکني حقوق ميدن، بعدم اگه واقعا بيتا رو دوست داري چرا نميگي زودتر برم خواستگاري؟

نفسش را سنگين بيرون داد:

– دلم مي خواد اول مهرسا رو سر و سامون بدم، خيالم راحت بشه يه دونه خواهرم خوشبخت شد بعد ازدواج مي کنم.

مادر مصرانه گفت:

– مهرسا داره درس مي خونه، معلوم نيست کي بخواد ازدواج کنه واسه تو دير مي شه ...مي خواي با دايي حرف بزنم؟

مهرسا همان طور که غرق گوش دادن به حرف هاي مادر و مهرداد بود، يکدفعه گوشش کشيده شد و مهرداد را بالاي سرش ديد. با صورتي جمع شده از درد ناليد:

– آخ آخ داداش ...ول کن تو رو خدا ...آي گوشم.

مهرداد همان طور که گوش خواهرش را مي پيچاند با اخم شيريني پرسيد:

– فال گوش واميستي جغجغه؟!

مريم خانوم سري تکان داد و گفت:

– نه مثل اينکه حق با مهراده ...تو هنوز نياز به مراقبت داري! فقط قد دراز کردي واسه من. آخه دختر نبايد منو داداشت چهار کلام خصوصي حرف بزنيم؟

مهرسا گوشش را از دست برادرش خلاص کرد و حيني که ماساژ مي داد گفت:

‌– حالا مگه چي مي گفتين؟ کل حرف هايي که فهميدم اين بود که دايي از مهرداد مي خواد بره کارخونه حسابدار اونجا بشه، مهردادم نميره. اوم بعدم مهرداد خان بيتا رو دوست داره.

مهرداد با تاکيد گفت:

– باز فردا نري اينارو صاف بذاري کف دست نازگل، اونم کل فاميل رو خبردار کنه!

با شيطنت چشمکي به برادرش زد و جواب داد:

– نه بابا ...فردا چرا؟ الان بهش پيامک مي دم.

بلند خنديد و مهرداد سر تکان داد و گفت:

– درد... جغجغه ي فضول.

***

مينا خانوم ميز شام را آماده مي کرد. ديس پلو را روي ميز گذاشت و صدا زد:

– بچه ها بياين شام ...آقا عارف شام آماده اس.

لحظه اي بعد همگي دور ميز شام جمع شدند.در سکوت شام مي خوردند که آقا عارف همانطور که براي خودش سالاد مي کشيد گفت:

– جمعه سالگرد داداشم علي و خانومشه.صبح زودتر بيدار بشين بريم مراسم.

با گفتن اين حرف بچه ها همزمان با صداي کشيده گفتند:

– واي نه...

نيما با اعتراض گفت:

– از اول هفته زود بيدار مي شيم که درس و کلاس داريم، يه روز جمعه رو هم نمي تونيم بخوابيم؟!

نازگل هم به طرفداري از برادرش گفت:

– راست ميگه بابا. نميشه ما نيايم؟! اولين سالگرد که نيست؛ بيست سال گذشته.

اخمهاي آقا عارف در هم رفت و جواب داد:

– نه نميشه ، منم دو روز ديگه مردم فراموشم مي کنيد و ديگه نمياين؟

نازگل بلافاصله لب باز کرد:

– چرا ميايم، ولي نه صبح روز جمعه!

مينا خانوم لب گزيد و پشت دستش زد:

– نازگل... يه خدايي نکرده ، دور از جوني چيزي. حيا نداري تو دختر؟

نازگل شرمگين لب گزيد و زير چشمي نگاهي به پدر انداخت:

– خب ببخشيد، دور از جون. ولي خدايي آخه اين چه رسمشه؟ عمه عفت زنده اس سالي يه بار به زور سرخاک عمو يا خونه آقابزرگ و خانوم جون مي بينمشون. اونوقت يه عمو علي داشتيم من تو قنداق بودم رفته به رحمت خدا. حالا هي هر سال واسش مراسم بگيريد بريد سرخاک. آدما تا زنده ان بايد هواي همو داشته باشن.

مينا خانوم نهيب زد:

– دختر جون رابطه ي بابات و عمه عفت به خودشون مربوطه ، يه کلام بهتون گفتيم جمعه صبح حاضر باشيد ميريم بهشت زهرا بگيد چشم. بحث نکنيد غذاتونو بخوريد.

نازگل که قانع نشده بود پشت چشمي نازک کرد و مشغول غذا خوردن شد.

عمه عفت خواهر بزرگتر آقا عارف بود، زني جدي و اخمو. کمتر پيش مي آمد بخندد يا با کسي حرف بزند. سه پسر داشت آرمان ، آرتان و آرمين.

نازگل شيفته و دلبسته ي آرتان بود. پسر دوم عمه خانوم که مامور نيروي انتظامي و سروان بود. برخلاف چهره ي اخمو و جدي و آن هيکل ورزيده که مختص شغلش بود در جمع هاي خانوادگي پسري شوخ و خنده رو بود و دل مهرباني داشت و همين خصلت هايش بود که نازگل را عاشق کرده بود .

صبح روز سه شنبه؛ چيزي تا آمدن استاد نمانده بود. نازگل چشم چرخاند و دور تا دور کلاس را نگاهي انداخت. همه ي بچه ها آمده بودند اما خبري از شهنام نبود. مطمئن بود تا چند لحظه ي ديگر سر ميرسد .

شيطنتش گل کرد و با فکري که به سرش زد زير لب زمزمه کرد:

– بيا آقا شهنام که واست برنامه دارم.

صندلي هاي تک نفره طوري چيده شده بود که يک راه از وسط کلاس بود تا از آنجا به آخر کلاس بروند و دو طرف صندلي ها نزديک هم چيده شده بودند. نازگل که رديف اول بود صندليش را دقيقا جلوي راه گذاشت و نشست. همانطور که حدس ميزد لحظه اي بعد شهنام وارد شد .پيراهن اسپرت قهوه اي و شلوار کتان مشکي به تن داشت. نگاهي به دخترک انداخت که سد راهش بود. چند قدم جلو آمد و مؤدبانه گفت:

– ببخشيد خانوم ، سرراه نشستيد. ميشه صندلي رو بکشيد کنار ؟

خودش را سرگرم مطالعه نشان داد و توجهي نکرد ، دوباره صداي بم و مردانه اش بلند شد و اين بار با اعتراض گفت:

– خانوم محترم ، ميشه بلند شين ؟

لبخندي محو زد و باز هم توجهي نکرد. شهنام زير لب گفت:

– باشه ، خودت خواستي.

نازگل زير چشمي نگاهش مي کرد ، منتظر عکس العملش بود که ديد شهنام کيف دوشي مشکي اش را روي صندلي کناري گذاشت. ناغافل با يک حرکت صندلي و دختر را با هم مثل پر کاه بلند کرد و کنار گذاشت. کلاس همهمه شد و همه مي خنديدن. نازگل با دهن باز از تعجب نگاه مي کرد. اصلا به فکرش نمي رسيد شهنام چنين کاري بکند. کيفش را برداشت؛ با لبخند پيروزمندانه اي نگاهش کرد و به انتهاي کلاس رفت و نشست. فرگل با نگاه سرزنش کننده اي براي خواهرش سر تکان داد و زير لب غرولند کرد:

– دختره ي سبک سر

با اين کار نازگل بيشتر از قبل با شهنام دشمن شد و خواست هرطور شده کارش را تلافي کند. با آمدن استاد همه ساکت شدند و همهمه خاتمه يافت.

بعد از تمام شدن کلاس مهرسا که انگار از قبل پشت در منتظر بود با رفتن استاد بلافاصله وارد شد و با ذوق و هيجان به طرف دختر خاله هايش رفت.

– سلام ، سلام ، سلام...نازگل نمي دوني چي شده... واي از خوشحالي مي خوام جيغ بزنم.

بي تفاوتي و سردي دو خواهر که جواب سلام هايي بي حوصله دادند ، ذوقش را پراند:

– چي شده؟ چرا دوتا تون پنچرين؟

فرگل با حرص لب گزيد و همان طور که جزوه اش را داخل کوله ميگذاشت گفت :

– هيچي بابا ...اين نازگل با کاراش آبرو نذاشته واسه من به خدا.

نازگل اعتراض کرد:

– عه فرگل... من چکار به تو دارم چرا آبروي تو بره؟

دستش را در هوا تکان داد:

– خير سرم خواهرمي خب ، هر کار کني تربيت خانوادگي منم زير سوال ميره.

مهرسا که از حرفهايشان چيزي نمي فهميد گفت:

– ميشه به منم بگيد چي شده؟

فرگل نفسش را صدا دار بيرون داد:

– خانوم صندليش رو کشيده آورده درست جلوي راه بچه مردم گذاشته، هر چي هم ميگه پاشو اعتنا نمي کنه! طرفم يک کاره نازگل رو با صندلي برداشت گذاشت کنار...

با اين حرف شليک خنده ي دخترها توجه تمام کساني که هنوز در کلاس بودند را جلب کرد. فرگل سر تکان داد و گفت:

– من جاي تو بودم الان از خجالت مرده بودم.

کوله را برداشت:

– مي دونم شما دو تا باز کلي با هم حرف مي زنيد، من ميرم سلف شما هم بياين.

با قدم هايي بلند از خواهر و دختر خاله اش جدا شد، مهرسا که هنوز ته مايه ي صدايش خنده داشت سوأل کرد:

– حالا چرا نشستي سرراهش؟ چکارت کرده بود؟

نازگل شانه بالا انداخت و جواب داد:

– هيچي بابا، خوشم نمياد ازش. مغرور و قلدره.

– چه بدبختيه اون که تو باهاش چپ افتادي.

– حالا بي خيال ...تو چي مي خواستي بگي اينقدر ذوق داشتي؟!

مهرسا دوباره سر ذوق آمد و دست هايش را بر هم زد:

– آها... مهرداد فردا مي خواد با فرزام و ساميار بره شمال جمعه عصر برمي گردن. منم مي خوام برم. تو و فرگل نمياين؟

نازگل ابرو بالا انداخت و متعجب گفت:

– سه تا پسر دارن مجردي ميرن شمال ، تو کجا دنبالشون راه افتادي؟

مهرسا با سرانگشتانش آهسته به پيشاني دخترخاله اش زد:

– ديوونه اي؟ فرزام ، خواهرش فرانک رو مياره. گفتم بيتا و شيما و شهاب هم ميان.

– واي خوش به حالتون، مطمئنم بهتون خوش ميگذره کاش ميشد بيام ولي جمعه سالگرد عمو علي و خانومشه بابا ناراحت ميشه نريم

لب کج کرد:

– اي واي چقدر بد شد.

– حالا بيتا و شيما که هستن برو خوش باش. راستي از اين موقعيت هم استفاده کن واسه قضيه ي فرزام.

مهرسا براي اين سفر لحظه شماري مي کرد و دل توي دلش نبود. شب از ذوق زياد خوابش نمي برد. بلاخره صبح چهارشنبه رسيد. با وسواس تمام لباس هايش را انتخاب کرده بود.

چمدان کوچکي از لباس هاي خودش و مهرداد را آماده جلوي در گذاشته بود. شلوار جين سفيد با پالتو و کتاني هاي کرم رنگ پوشيده بود. با صداي بلند گفت:

– مهرداد من آماده ام. نميريم؟

مهرداد از اتاقش به بيرون سرک کشيد:

– شهاب اينا بيان راه ميوفتيم .

لحظه اي بعد شهاب ، شيما و بيتا هم آمدند. از مريم خانوم خداحافظي کردند و هر دو ماشين حرکت کردند. در رستوراني بين راهي براي صرف ناهار قرار گذاشته بودند تا فرزام ، فرانک و ساميار هم به جمعشان اضافه شوند.

طبق قرار در طول مسير با هم همسفر شدند. مهرسا با ديدن فرزام دلش بي قرار شد و زير لب زمزمه کرد:

– دوستان عيب کنندم که چرا دل به تو دادم. بايد اول به تو گفتن که چنين خوب چرايي؟

آبان ماه بود و هوا خنک و دلپذير. درختهاي تنومند و سر به فلک کشيده با برگهاي زرد و نارنجي و قرمز. عطر دلنشين بهارنارنج که در فضا پيچيده بود. کمتر پيش آمده بود که مهرسا پاييز سفر برود و اين سفر برايش تجربه ي جديدي بود.

ساعاتي بعد به ويلاي فرزام رسيدند و تک تک ماشين ها وارد حياط ويلا شدند. شيما که کنار مهرسا صندلي عقب نشسته بود از ديدن ويلا به وجد آمد و گفت:

– واو... چه ويلاي قشنگي! عجب جاييه دختر.

ويلاي بزرگ و زيبايي بود. پر از درخت هاي پرتقال و نارنج.

بيد مجنوني که زير سايه اش آلاچيق بود. دو آبنماي بزرگ در دو طرف حياط بودند. چمدان ها را از ماشين ها بيرون آوردند و وارد ساختمان ويلا شدند. طبقه ي همکف دو اتاق داشت و دکور پذيرايي سرويس مبلمان سفيد و مشکي داشت.

گوشه ي سمت راست سالن پله داشت و طبقه ي بالا چهار اتاق ديگر بود. فرزام رو به خواهرش گفت:

– فرانک جان ، خانوما رو راهنمايي کن.

فرانک، مهرسا ، بيتا و شيما را به طرف اتاق هاي بالا راهنمايي کرد. شيما و مهرسا با هم يک اتاق بودند و فرانک و بيتا هم يک اتاق.

ساعتي از آمدنشان به ويلا مي گذشت. مهرسا توي اتاق تنها بود، حسابي حوصله اش سر رفته بود. کنار پنجره رفت و نگاهي به حياط انداخت.کسي نبود ، پنجره را باز کرد و نفس عميقي کشيد. عطر دل انگيز عصر پاييزي را به ريه هايش فرستاد. زير لب گفت:

– خدايا شکرت به خاطر اين همه زيبايي. جاي نازگل چقدر خاليه!

صداي صحبت کردن آهسته اي به گوشش رسيد. سرک کشيد و پايين پنجره را نگاه کرد. مهرداد و بيتا با فاصله ي کمي از هم روي پله نشسته بودند و صحبت مي کردند...مهرسا از دل بيتا خبر نداشت اما خوب مي دانست مهرداد چقدر عاشق بيتاست و حتما الان که با اين فاصله ي کم با عشقش هم کلام شده در دلش غوغايي به پاست. لب گزيد و باز هوس شيطنت کرد. نگاهي به اطراف اتاق انداخت و پارچ آب که روي ميز کنار تخت بود به چشمش خورد. پارچ را برداشت و لب پنجره رفت. تمام آب داخل پارچ را روي سر مهرداد و بيتا خالي کرد و بلند گفت:

– يوهو...

بيتا شروع به جيغ زدن کرد و مهرداد سريع از جا بلند شد و بالا را نگاه کرد، مهرسا با شيطنت خنديد و سريع پنجره را بست. مطمئن بود که الان مهرداد به حسابش ميرسد؛ دويد تا در را قفل کند اما خبري از کليد پشت در نبود. مضطرب نگاهي به اطراف انداخت و از اتاق بيرون دويد. بي هدف در يکي از اتاق ها را باز کرد تا پنهان شود ولي به محض باز کردن در چشمش به شهاب افتاد. بالاتنه اش برهنه بود و دست بر کمربند شلوارش داشت؛ از ديدن شهاب با آن وضعيت جيغ بلندي کشيد:

– خدا مرگم بده!

برگشت تا فرار کند که محکم به کسي برخورد کرد. براي لحظه اي همه جا جلوي چشمهايش تيره و تار شد.

چشم که باز کرد خودش را در آغوش ساميار ديد. از خجالت زياد زبانش بند آمده بود، فکرش را هم نمي کرد با يک شوخي ساده اين همه هياهو شود. به خودش آمد و سريع از ساميار فاصله گرفت. شرمگين و زيرلب گفت:

– ببخشيد.

با اين سر و صداها همه از اتاق ها بيرون آمدند. نگاه ساميار و بقيه به داخل اتاق افتاد که شهاب با عجله لباس تنش مي کرد. مهرداد و بيتا که سر تا پا خيس بودند هم رسيدند ، همه هاج و واج به هم نگاه مي کردند و هيچکس نمي دانست چه اتفاقي افتاده.

مهرسا خجالت زده از نگاه هاي فرزام و ساميار و بقيه به سمت اتاقش دويد. لبه ي تخت نشست و صورتش را بين دستهايش گرفت. زير لب گفت:

– گند زدي دختر

قلبش تند ميزد و به افتضاحي که بار آورده بود فکر مي کرد، لحظه اي نگذشت که مهرداد و فرانک و شيما هم وارد اتاق شدند. فرانک با تعجب پرسيد:

– مهرسا چه خبر بود؟ شهاب چکار مي کرد؟ تو چرا از اتاق شهاب با اون عجله و ترس فرار کردي؟

مهرسا لب گزيد و گفت:

– هيچي، شهاب بنده خدا کاري نکرده. من مي خواستم مهرداد و بيتا رو اذيت کنم از پنجره ي اتاقم آب ريختم بعد واسه فرار از دست مهرداد خواستم تو يکي از اتاقا قايم بشم که شانسم شهاب داشت لباس عوض مي کرد. خجالت کشيدم و جيغ زدم فرار کردم بقيه اش رو هم که ديدي!

فرانک و شيما پقي خنديدند و فرانک گفت :

– بله ديديم، ولي چيزي که ما ديديم شهاب بود که تند تند لباس مي پوشيد و تو که فرار کردي. همه دهنشون باز مونده بود اينجا چه خبره ؟!

مهرداد سر تکان داد و گفت:

– بهت ميگم جغجغه واسه همينه. تمام ويلا تو آسايش و استراحت بود ، ببين چه بلبشويي راه انداختي!

با خجالت سر به زير انداخت و ملافه ي سفيد تخت را در دستش مچاله کرد:

– ببخشيد، فقط مي خواستم شوخي کنم

– عيب نداره، ولي فکر نکن تموم شده به وقتش منو بيتا تلافي مي کنيم.

شيما دست به کمر ايستاد:

– من برم به بقيه بگم سوءتفاهم رفع بشه.

با رفتن شيما و فرانک لحظه اي بعد صداي خنده ي فرزام و ساميار هم بلند شد.

شب همگي زير آلاچيق جمع شدند. بساط منقل و کباب و جوجه به پا بود. پسرها مشغول آماده کردن کباب بودند و دخترها دور آتش جمع شده و بگو بخند داشتند.

فرانک کنار مهرسا نشسته بود ، آرام کنار گوشش گفت:

– ميگم داداشت بيتا رو دوس داره مگه نه ؟!

مهرسا ابروهايش رو درهم کشيد:

– کي بهت اينو گفته؟!

يک تاي ابرويش را بالا انداخت:

– لازم به گفتن نيست ، تابلوئه خودم فهميدم. خيلي حواسش بهش هست و دور و برش ميپلکه.

لبخند روي لب مهرسا نشست:

– خب آره ، دوسش داره.

فرانک نگاهش غمگين شد و گفت :

– داداش منم يه روز همين جوري عاشق بود ، ولي قسمتش نشد. دختره ازدواج کرد. از اون موقع ديگه فرزام هيچ دختري به چشمش نيومد. مامان و بابا خيلي اصرار دارن ازدواج کنه اما فرزام موافق نيست...خداکنه داداش تو به عشقش برسه.

با شنيدن اين حرفها نفس در سينه ي مهرسا حبس شد ، ضربان قلبش بالا رفت و تمام بدنش داغ شد ...نااميدي تمام وجودش را گرفت. بغض در گلويش نشست ودستهايش مشت شد. ناخن هايش را به کف دست فشار مي داد ، سعي داشت ظاهرش را حفظ کند تا فرانک متوجه آشفتگي اش نشود. تلخندي زد و لب گشود:

– اميدوارم يه روز دوباره عاشق بشه و سر و سامون بگيره.

بيتا صدا زد :

– فرانک ، مهرسا ...بياين شام آماده اس

مهرسا که فضاي به وجود آمده برايش خفقان آور بود، با صداي بيتا سريع از جا بلند شد و گفت:

– ‌بريم، شام سرد ميشه

در بين راه نفس هاي عميق مي کشيد تا بغضش را مهار کند ، اما انگار حريف نبود. نم اشک گوشه ي چشمش را خيس کرده بود. وارد ساختمان ويلا شد و سمت دستشويي رفت.

در را که بست اشکهايش ريخت ، شيرآب را باز کرد و به صورتش آب زد. توي آينه به خودش زل زد و آهسته زيرلب زمزمه کرد:

– درسته فرزام عاشق بوده ولي اون دختر که الان نيست ازدواج کرده. من فرزام رو به دست ميارم. من نااميد نمي شم؛ دلش رو به دست ميارم.

به جمع برگشت و سعي داشت با لبخندهايي تصنعي غم درونش را پنهان کند. زمان به کندي مي گذشت و مهرسا بي قرار بود زودتر به اتاقش پناه ببرد. ساعتي بعد از شام بود. مهرسا هندزفري گذاشته و روي تختش زانو بغل گرفته بود. به حرفهاي فرانک فکر مي کرد اصلا متوجه نشد کي مهرداد و بيتا وارد اتاق شدند. گوشي هندزفري را از گوشش بيرون آورد و پرسيد:

– کاري داشتين؟

مهرداد و بيتا با لبخند به هم نگاه کردند و مهرداد در کثري از ثانيه مهرسا را بغل گرفت و از روي تخت بلند کرد:

– حالا ديگه منو بيتا رو خيس مي کني آره؟ اينم تلافي...

مهرسا شروع به دست و پا زدن کرد اما حريف دست هاي قوي و هيکل درشت برادرش نبود.

– مهرداد ...تو رو خدا ولم کن.

مهرداد بي توجه به دست و پا زدن هاي خواهرش او را به سمت حمام برد و داخل وان گذاشت. بيتا بلند بلند مي خنديد و شير آب را باز کرد. سر تا پاي مهرسا حسابي خيس شد.

اين شوخي و آب بازي کمي حالش را به جا آورد و براي لحظاتي غم فرزام را فراموش کرد.

نيمه شب بود و سکوتي سنگين ويلا را فرا گرفته بود. همه خواب بودند اما مهرسا هرچقدر از اين پهلو به آن پهلو مي شد نمي توانست لحظه اي بخوابد. فکر فرزام خواب را از چشمانش گرفته بود. دلش آرام و قرار نداشت. کلافه از جا برخاست، دستي به صورتش کشيد و نگاهي به ساعت کوچک روميزي انداخت. ساعت از دو گذشته بود. پالتوي کلاه دار کرم رنگش را برداشت و تنش کرد. آهسته و پاورچين از اتاق بيرون رفت و وارد حياط شد. هوا سرد بود و سرما در تنش رخنه مي کرد. سرش را در يقه پالتو فرو برد. دستهايش را توي جيب جمع کرد ، به طرف آلاچيق رفت و زير چراغ روشنش نشست. نگاهش خيره به آسمان بود. در دل با پدري که سالها دلتنگش بود حرف زد:

– باباجون ، باباي خوبم واسم دعا کن . دعا کن به آرزوم برسم. فرزام تنها آرزوي منه.

لحظه اي بعد صداي قدم هاي کسي روي شن ريزه هاي کف حياط به گوش رسيد. برگشت پشت سرش را نگاه انداخت ، فرزام با گرمکن طوسي رنگي که به تن داشت به سمتش مي آمد. ضربان قلبش بالا رفت. اصلا انتظار آمدنش را نداشت. فرزام با لبخند پرسيد :

– خلوتت رو که بهم نزدم؟

هول شده بود و با دستپاچگي جواب داد:

– اوم...نه ...نه ...اصلا. فقط خوابم نمي برد اومدم بيرون.

روي نيمکت نشست. دستهايش را دو طرفش حائل کرد و تکيه زد. نگاهش به ماه بود و گفت:

– ميگن شبا که خوابت نمي بره يه نفر داره بهت فکر مي کنه.

مردد بود در گفتن حرفش ، لب باز کرد:

– ولي من خودم دارم به يکي فکر مي کنم.

لبخند روي لبهاي فرزام نشست:

– من چرا نمي تونم بخوابم؟ نه به کسي فکر مي کنم نه کسي هست که بهم فکر کنه.

مهرسا نيم نگاهي انداخت و آهسته گفت:

– هست... شايد تو ازش خبر نداري يا اصلا متوجه نيستي.

– نه بابا...من تو هفت آسمون يه ستاره هم ندارم.

مهرسا بغضش رو به سختي نگه داشت و گفت:

-داري ...ولي حواست بهش نيست. شايد اينقدر کوچيکه که اصلا به چشمت نمي آد.

ابروهاي فرزام به هم نزديک شد و موشکافانه نگاهش کرد، پرسيد:

– مثلا کي مي تونه باشه؟

مردد بود حرفش را بزند يا نه! چند لحظه مکث کرد. نفسش در سينه حبس شده بود ، از جا بلند شد و با صدايي که به زحمت شنيده مي شد پاسخ داد:

– مثلا ... مثلا من...!

تا فرزام به خودش بيايد و حرف مهرسا را در ذهنش حلاجي کند، مهرسا با قدم هايي بلند از او دور شد.

مات زده دور شدنش را نظاره گر بود. زير لب آهسته گفت:

– اين...اين دختر چي گفت؟! منظورش چي بود ؟ يعني بهم علاقه منده؟!

فرزام باور نمي کرد که مهرسا اين قدر ساده به علاقه اش اعتراف کرده باشد.دختري که تا به حال حتي لحظه اي به او فکر نمي کرد. فقط خواهر رفيقش بود و تمام. مهرسا اصلا به دختر روياهايش شباهتي نداشت. زيبايي اش معمولي بود، چشم هايي قهوه اي ، لب هايي تقريبا کوچک و بيني باريک. خانواده اي در حد متوسط. اما فرزام بلند پرواز و زياده خواه بود. عشق سابقش در زيبايي بي نظير بود و از خانواده اي مرفه و سرشناس.

وقتي از علاقه ي مهرسا به خودش با خبر شد تنها حسي که به او منتقل شد حس دلسوزي بود. دلش نمي خواست مهرسا ضربه ي روحي بخورد و حس شکست داشته باشد. فکرش درگير شد تا چاره اي پيدا کند که مهرسا دل از او بردارد.

***

صبح روز جمعه بود و خانواده ي عارف نعيمي آماده ي رفتن به بهشت زهرا بودند براي بيست و دومين سالگرد فوت علي و همسرش.

نازگل شب گذشته از شوق اين که مي تواند تا چند ساعت ديگر آرتان را ببيند خواب به چشمانش نيامده بود و هر ساعت و هر لحظه که به اين ديدار نزديکتر مي شد دلش بي قرارتر مي شد.

به بهشت زهرا رسيدند، خانواده ي عمه عفت و آقابزرگ و خانوم جون را از دور مي ديد.

نگاه مشتاقش بين جمعيت مي گشت تا آرتان را ببيند. قلبش بي امان مي تپيد و بلاخره نگاهش به يک جفت چشم عسلي که تمام دنيايش بود گره خورد. آرتان و آرمان نزديک خانوم جون ايستاده بودند. همه مشغول به سلام و احوالپرسي شدند و وقتي مي خواست به آرتان سلام کند انگار قلبش مي خواست سينه را بشکافد و بيرون بيايد. گونه هايش گر گرفته بود.

– سلام

آرتان با خوشرويي جواب داد:

– سلام، خوبي؟

همين يک جمله کافي بود تا دلش زير و رو شود. در دل گفت:

– مگه مي شه تو رو ببينم و خوب نباشم حضرت عشق.

کنار فرگل روي يکي از صندلي ها نشست. همه مشغول فاتحه و قرآن خواندن بودند. زيرچشمي همه را از نظر گذراند ، به آرتان که رسيد او هم همزمان سرش را بالا گرفت و نگاهشان به هم قفل شد، لبخند محوي روي لبهاي آرتان نقش بست. بي اختيار لبش به خنده کش آمد که لحظه اي بازوي نازگل درد گرفت. صورتش از درد جمع شد. فرگل که از بازويش نيشگون گرفته بود کنار گوشش آهسته گفت:

– ببند نيشتو نازگل، چشاتم درويش کن عمه بدجور داره نگاتون مي کنه.

نگاهش کشيده شد سمت عمه عفت که روي صندلي نشسته و پا روي پا انداخته بود. از پشت عينک طبي دور مشکي اش با اخمي که روي پيشاني داشت نگاه مي کرد. بعد از خواندن فاتحه و خيرات دادن ،نازگل کنار خانوم جون رفت. پيرزني لاغر و نحيف اما هنوز روي پاي خودش بود و مثل يک زن جوان انرژي داشت. با چهره اي مهربان و خنده رو با لحن پر از محبتش رو به دو خواهر گفت:

– قبلا دو تايي با هم زياد ميومدين خونمون. بي وفا شدين.

فرگل با متانت لبخندي زد:

– ببخشيد خانوم جون ، گرفتار درس و دانشگاهيم. وگرنه دلمون تنگ مي شه و به يادتون هستيم.

نازگل مثل هميشه با خنده و شيطنت گفت:

– غصه خوردي خانوم جون؟ همين هفته دوشنبه ميايم خونتون. فقط به شرطي که ناهار از اون آش رشته هاي خوشمزه و معروفت درست کني.

فرگل چشم درشت کرد و تشر زد:

– عه نازگل خجالت نمي کشي؟! يه روز هم که مي خواي بري خانوم جون رو تو زحمت مي ندازي؟

خانوم جون تک خنده اي کرد و گفت:

– عيبي نداره مادر... من اذيت نمي شم. باشه دخترم تو دوشنبه بيا منم قول مي دم آش رشته درست کنم.

آرتان که فقط چند قدم فاصله داشت و صحبتهايشان را گوش مي کرد گفت:

– پس خانوم جون بيشترش کن من و آرين هم ميايم.

– چشم مادر... حتما بياين خيلي خوشحال ميشم.

با اين حرف آرتان، ذوق و خوشحالي نازگل بيشتر شد و از همين حالا لحظه شماري مي کرد براي رسيدن دوشنبه و آن دورهمي که حتما برايش خاطره انگيز مي شد .

در مسير برگشت از مراسم ختم بودند، نازگل کنار خواهر و برادرش صندلي عقب ماشين نشسته بود و غرق در افکار خودش و مرور لحظات شيرين و نابي که تا چند لحظه ي پيش داشت. برايش پيامک آمد، گوشي را از داخل کيف برداشت و به صفحه ي گوشي نگاهي انداخت. مهرسا بود. پيامک را باز کرد:

– سلام، خوبي؟ کجايي؟

– سلام، مراسم تموم شد داريم ميريم خونه ، تو چي ؟

– ما هم تو مسير تهرانيم...تا عصر مي رسيم.

– به سلامتي... سفر چطور بود خوش گذشت با فرزام خان؟

– نه بابا... خيلي ضد حال خوردم ، حالا فردا مي بينمت مي گم.

– اي بابا... چرا آخه؟

– الان خوب نيستم نازگل، باشه فردا دانشگاه مي بينيم همو.

–باشه، غصه نخور درست مي شه.

جوابي نيامد، نفسش را سنگين بيرون فرستاد . فرگل کنارش نشسته بود. زيرچشمي نگاهي انداخت و آهسته کنار گوشش نجوا کرد :

– تو و آرتان همو دوس دارين؟

نازگل تک سرفه اي کرد، با چشم به بابا و مامان که جلو نشسته بودند اشاره کرد که مبادا متوجه بشوند. سرش را نزديکتر برد و آهسته گفت:

– من آره ، از دل آرتان اما خبر ندارم.

خواست ادامه بدهد که چشمش به مامان افتاد که از آينه عقب را نگاه مي کرد ، سقلمه اي به خواهرش زد و ساکت شدند.

به خانه که رسيدند به محض ورودشان به اتاق ، فرگل همان طور که شال مشکي اش را از سرش برمي داشت گفت:

– امروز از نگاه هاي آرتان حدس زدم اونم تو رو دوست داره ولي به همين هوا باش که عمه عفت قبول کنه بيان خواستگاري!

نازگل لب برچيد:

– چرا نبايد بياد مگه من چمه ؟! خيلي هم دلش بخواد.

– تو چيزيت نيست ، عمه واسه پسراش دور و بر فاميل نمي آد. مخصوصا ما چون اصلا رابطه ي عمه و مامان خوب نيست.

اين حرف فرگل که مي گفت از نگاه هاي آرتان حدس زدم که او هم عاشق است ميتوانست برايش خبري خوش باشد و شور و شوقش را بيشتر کند اما با يادآوري رفتارها و تکبر عمه عفت مأيوس و غمگين شد.

فرداي آن روز بعد از کلاس دو خواهر هم پاي هم از کلاس خارج مي شدند که با صداي شهنام هر دو ايستادند و برگشتند.

– خانوم نعيمي...

نگاهش به فرگل بود و با قدم هايي بلند نزديکشان شد.

– بله، بفرماييد.

– ببخشيد همون طور که مي دونيد آخر هفته امتحان داريم، منم که تازه اومدم و جزوه ي کاملي ندارم، از بچه هاي کلاس پرس و جو کردم ظاهرا کامل ترين جزوه رو شما دارين. مي شه لطفا يکي دو روز امانت بدين؟

فرگل مردد نگاهش کرد، بعد از مکثي کوتاه گفت:

– آخه امتحان داريم، اما... باشه اشکالي نداره فردا واستون ميارم اما سريعتر برگردونيد که خودمم بخونم.

لبخند روي لبش نشست:

– خيلي لطف مي کنيد. بله حتما.

– فعلا با اجازه.

– به سلامت...

نازگل با شنيدن اين مکالمه باز فکرهايي به سرش زد، از هرفرصتي براي اذيت کردن شهنام استفاده مي کرد.

مهرسا با قدم هايي تند سمتشان مي آمد. با نزديک شدنش نازگل لب گشود:

– به به... خانوم عاشق پيشه... چه خبرا؟

– سلام. هيچ خبر... شما چه خبر؟ خوبيد؟

فرگل شانه بالا انداخت و جواب داد: