رمان جرأت یا حقیقت به قلم nafas_me

ژانر : #عاشقانه #طنز

خلاصه:

دختری به اسمِ الناز از خانواده ای معمولی با دغدغه هایِ یک زندگیه عادی..دختر شیطون …سرِ یک دنده بودن، در یک بازیه کودکانه راهی رو انتخاب

میکنه که توش علامت سوال زیاد هست….

«مقدمه»

آدمک ها می گردند و زمان، گرد پیری را روی چهره و موهایشان می نشاند.

عوض می شوند و بعد از از دست دادن زندگی که مطلوب بود، تازه به بایدها و نبایدهای رفتارهایشان پی می برند.

اما حقیقت را مسکوت باقی می گذارند و طبق عادت دیرینه، انگشت اتهام سمت دیگران می رود. و روزی می رسد که وقت اعتراف است.

حقیقت ها را اعتراف می کنی، فقط در صورتی که جراتی باشد.

یا باز هم راه را بی راه می روی و می خواهی از تمام حقیقت ها فرار کنی.

پس شاهرگ زندگی را می بری؛ و باز هم فقط، در صورتی که جراتی باشد.

و انتخاب با تو است ...

جرات یا حقیقت؟!

فصل اول

اه لعنتی، تموم شدنی هم نیست. من نمی دونم چرا هر شب عمه، عمو و بچه هاشون باید خونه ی ما چترشون رو باز کنن؟ مگه من و مامانم چقدر توان داریم، هی بشور و بساب و غذای آن چنانی بپز!

«الی با ادب باش! بابا فامیلن ها!

تو یکی دیگه خفه وجدان عزیز!»

انگار اونه داره این کوه ظرفو می شوره که واسه ی من کلاس ادب می ذاره.

نفسمو فوت کردم و زیر لب گفتم:

- به خدا دیوونه شدم رفت. هر شب موقع ظرف شستن این بساط یکی به دو با خودم رو دارم. این طایفه ی بابا بالاخره منو منگل می کنن، من می دونم!

- الی مامان خسته شدی، بقیش باشه واسه ی بعد. بیا بریم پیش مهمونا.

به مامان که یه دفعه ای وسط غرغر کردنم ظاهر شده بود، سکته ای نگاه کردم. این مامان منم از بس موجود آرومیه، وقتی وارد یه جا می شه حضورش اصلا حس نمی شه.

همین طور به مامان خیره بودم و شیر آب هم واسه ی خودش باز بود. ای خدا، مامان ما هم صبر ایوب داره ها! چه خندون و ترگل ورگلم هست. بی خیال فکر و خیالم گفتم:

- نه مامان، چند تا دیگه بیشتر نمونده؛ خسته نیستم.

آره جون همون عمت که روی مبل، کنار پسر سوگولیش نشسته و از وجنات اون ایکبیری تعریف می کنه!

مامان یه نگاهی به دو تا دیس باقی مونده انداخت و گفت:

- باشه، هر طور راحتی. پس زود این دو تا رو هم تموم کن؛ دستت درد نکنه عزیز دلم.

صدامو کلفت کردم و با لحن کوچه بازاری گفتم:

- کرتیم عزیز!

مامان به این لحن حرف زدنم چشم غره ای رفت و از آشپزخونه بیرون زد.

کلا مامانم شخصیتش آرومه؛ آهسته حرف می زنه با تن صدای آروم و ملایم، انگار داره لالایی می خونه. آهسته کارا رو می کنه و هیچ وقت ندیدم شکایت کنه یا غر بزنه، و یا حتی بدخلقی کنه. تنها موجود دوست داشتنی خونه ی ماست که همه ی اعضای خونه با تمام وجود می پرستیمش. نهایت خشمش هم همون چشم غره است که وقتی من لاتی حرف می زنم، به من می ره.

شیر آب رو بستم و دستم رو به پیشبندی که بسته بودم کشیدم تا خشک بشه. یکی از همون لیوانایی که شسته بودم رو برداشتم، توش آب ریختم و تمام آب رو یه نفس سر کشیدم.

دوست نداشتم وارد پذیرایی بشم، ولی چون فردا جمعه بود هیچ دلیلی برای پیچوندن جمع نداشتم؛ واسه همین اخمو کنار مامان نشستم. مامان اخم من رو دید و لبخند مهربونی زد. سعی کردم منم لبخند بزنم تا مامان فوق العاده تودارم ناراحت نشه. صدای آهستش بین خنده ی بلند عمو گم شد:

- خسته نباشی عزیزم.

صداشو نشنیدم، اما راحت تونستم لب خونی کنم؛ لب خونیم عالی بود! با این که گوشام خیلی تیز بودن، اما وقتی که یاری نمی کردن لب خونی به دادم می رسید.

در جواب مامان مرسی گفتم و به بحث مسخره ی بین عمو، بابا و شوهر عمم، آقای مفتاحی گوش کردم. همون لحظه الیاس خودش رو روی پام پرت کرد:

- آجی، نگین می گه نمیای بازی؟

پوفی کشیدم و بی توجه به جملش از خودم دورش کردم و گفتم:

- الیاس از روی پام بلند شو. این قدر هم بهم نچسب!

لباشو برچید. الیاس پسر فوق العاده شیطونی بود، اما در جمع اعتماد به نفسی نداشت و به خاطر این ویژگی منفی، دوست هم خیلی سخت پیدا می کرد. چه در جمع فامیل چه در جمع غریبه، همیشه ی خدا دم من بود.

یه لحظه از نگاه مظلومش عذاب وجدان گرفتم. آهسته دستامو دو سمت پهلوهاش گذاشتم، بلندش کردم و روی پام نشوندمش:

- خب باشه، واسه من گربه ی شرک نشو!

مثل همیشه شیطنتش رو بین خودم و خودش خلاصه کرد و آهسته گفت:

- یعنی من گربه ام و تو شرک؟!

خندم گرفت، به این بچه خوبی نیومده.

صدای نگین و نگار دختر عموهام بلند شد:

- الی نمیای بازی؟

اه، اینا حالشون بهم نخورد از اینکه هر شب این بازی مزخرف رو انجام می دادن؟

بی حوصله نه ی کشیده ای گفتم.

آرمین و آرمان دو قلوهای عمو گفتن:

- لوس نشو، بیا دیگه!

- نمیام، حوصله ندارم.

عمو و زن عمو دو تا دو قلو داشتن؛ آرمین و آرمان که سه سال از نگین و نگار بزرگ تر بودن، و یک سال از من. فکر کنم حول و حوش نوزده رو داشتن. امسال ترم یک بودن، و هر دو صنایع می خوندن. نگین و نگار هم که شونزده ساله بودن و هر دوشون رشته ی هنر می خوندن.

خوش به حالشون! منم هنر رو دوست داشتم، اما بابام نذاشت. حرف بابام فقط ریاضی بود. از رشته ی ریاضی متنفرم، اما همه ی معلمام بهم می گن استعداد بالایی دارم. نمره هامم از هفده پایین تر تا حالا نیومده. امسال هم کنکوریم، اما از لج و لجبازی اصلا نمی خونم.

عمم هم سه تا دختر داره و یه شاه پسر که جون می ده براش. فرناز و فریبا و فرح، به ترتیب دوم راهنمایی، سوم راهنمایی و اول دبیرستان بودن. کلا عمه و عموم جوجه کشی راه انداخته بودن. ابوالفضل هم که شاه پسر عمم باشه، بیست و پنج سالشه و درسش رو تموم کرده، و توی شکرت شوهر عمم که همون باباش باشه، کار می کنه. البته کارش ربطی به رشتش نداره. داره پس انداز می کنه تا با پول خودش یه شرکت برای کارای تبلیغاتی بزنه، آخه گرافیک خونده.

با حرکت الیاس روی پام از فکر بیرون اومدم. همون لحظه صدای فرناز رو با این سن و سال کمش که شدیدا اطواری بود، شنیدم:

- بابا شماها چرا مثل لشگر شکست خورده شدین؟ خب الی نیاد، خودمون که می تونیم بازی کنیم. تازه ابوالفضل هم میاد. مگه نه داداش؟

ابوالفضل به تایید حرف خواهر ته تغاریش گفت:

- بلند شید جوجه ها که می خواهم امشب باهاتون بازی کنم تا ببینم چه جذابیتی داره که هر شب این بازی رو می کنین.

بازم فرناز زر اضافی زد:

- آفرین به این می گن شجاعت! آخه یه سریا می ترسن بازی کنن نکنه سوالای شخصی کنیم و پتشون رو روی آب بریزیم؛ یا اینکه از بس سوسولن می ترسن کارای خطرناک بکنن!

الیاس با نگرانی بهم خیره شد. اینم فهمیده بود این دختر مغز جلبکی، روی نقطه ضعف من دست گذاشته بود، «ترس!»

هه، فکر کردی!

همون طور که الیاس رو از روی پام بلند می کردم، رو به فرناز پوزخندی زدم:

- شتر رو که می شناسی؟ ضرب المثل اومده که زیادی خواب می بینه!

مات شد، با حرص گفت:

- شتر خودتی!

بی خیال گفتم:

- با بچه ها کل نمیندازم. منم بازی تا حرفی که زدم رو ثابت کنم.

منظورم همون شتر بودنش بود. آرمین و آرمان خندشون گرفته بود، اما جلوی خودشون رو گرفتن.

آقای مفتاحی گفت:

- بچه ها اینجا رو شلوغ نکنین؛ برید اون طرف پذیرایی سمت تلویزیون بازی کنید.

بله، شما صاحب خونه ای! اصلا هر کجا شما تعیین کنید می ریم. ایش، پر رو!

دست خودم نیست، از فامیل پدریم خوشم نمیاد؛ ولی در عوض جون می دم واسه فامیل مادری. اینم فقط به خاطر اینه که توی فامیل پدری فرق و تبعیض بین نوه ها و غیره زیاد دیدم.

با بچه ها جلوی تلویزیون نشستیم و یه دایره تشکیل دادیم، آرمان بطری رو وسط دایره گذاشت و یه حرکت بهش داد. سر بطری سمت نگار افتاد و تهش سمت فرح. فرح مثل همیشه شیطون گفت:

- خب تخ کن ببینم، جرات یا حقیقت؟!

نگار که فرح رو می شناخت و می دونست از هیچ کدوم اینا در امان نیست، با رنگ پریده گفت:

- حقیقت!

شاید اینو می تونست یه طوری ماست مالی کنه و دروغ بگه. کیه که بفهمه، فرح کلا خرکی بود!

- اوم. تو از ابوالفضل خوشت میاد؟!

کثافت آبرو نمی ذاره که! رنگ سرخ نگار رو دیدم. نگار کلا دختر خجالتی بود، من و الیاس شدید خندمون گرفته بود و ابوالفضل با تعجب به پر رویی خواهرش نگاه می کرد. نگار بالاخره به حرف اومد:

- فرح جون، آقا ابوالفضل مثل آرمان و آرمینن واسم.

فرح وا رفت، ولی توی چشمای نگارِ دروغ رو می خوندم؛ من و نگین می دونستیم نگار عاشق تمام حالت های ابوالفضله، به قول نگین، ابوالفضل دست توی دماغشم کنه، نگار می گه وای چه حرکت با پرستیژ و شیکی!

خندم گرفته بود؛ احتمالا نگین هم داشت به همین حرفش فکر می کرد، که هی لبش رو می گزید تا نزنه زیر خنده.

بطری یه بار دیگه چرخید، این دفعه سرش رو به روی ابوالفضل بود و تهش رو به روی آرمین:

- جرات یا حقیقت؟!

ابوالفضل که از سوال قبلی فرح احساس خطر کرده بود و تازه بازی دستش اومده بود، گفت:

- جرات!

آرمین لبخند خبیثی زد و خواست حرف خرکی فرح به خواهرش رو جبران کنه. واسه همین گفت:

- گوشیت رو میاری و به تک تک کانتک هات زنگ می زنی تا ما صداشون رو بشنویم.

رنگ ابوالفضل پرید. من و نگین دیگه نتونستیم جلوی خودمون رو بگیریم و زدیم زیر خنده. ایول به آرمین! این طوری خواهرای این عتیقه می فهمن داداششون پاک نیست. آخه همش می گفتن داداش من به دخترا اهمیت نمی ده، چه برسه به اینکه بخواد اسماشون رو توی گوشیش سیو کنه.

آرمین گوشی ابوالفضل رو گرفته بود و به تک تک شماره ها زنگ می زد و با شنیدن صدا قطع می کرد. از دویست و سی و دو تا کانتک، حداقل پنجاه تا به بالاش صدای ظریف دختر بود که همشون هم بلا استثنا می گفتن، «جانم عشقم؟»

عــــق! من و نگین از خنده سرجامون بند نبودیم. نگار هم دل چرکین شده بود از ابوالفضل، واسه اینکه حرصش رو در بیاره، ماها رو همراهی می کرد. این کار یه ربع طول کشید و در این بین نگاه متعجب فرح و فریبا و فرناز بود که روی ابوالفضل زوم شده بود و اونم با عصبانیت به ما سه تا نگاه می کرد که هرهر می خندیدیم. البته آرمان هم ماها رو توی خندیدن همراهی می کرد، اما سعی می کرد طوری نباشه که حرص ابوالفضل رو در بیاره.

بطری یه بار دیگه چرخید، سرش سمت من بود و تهش سمت ابوالفضل؛ اوه به فنا رفتم! البته گوشیم رو بابام امسال ازم گرفته بود تا مثلا درس بخونم. ابوالفضل با خباثت گفت:

- جرات یا حقیقت، جوجه؟!

حقیقت که به این خانواده ی دهن لق مربوط نیست؛ بی خیال گفتم:

- جرات!

فرناز پوزخند زد.

ابوالفضل گفت:

- خب، هفته ی دیگه که شب قراره خونتون بمونیم، پنج شنبه راس ساعت دوازده شب باید بری خونه ی رو به روییتون و تا ساعت سه اونجا بمونی.

خونه ی رو به رویی؟! اون خونه ی مخروبه ای که سوخته بود و همسایه ها می گفتن بعد از آتش سوزی، کسی دیگه از اون خونه بیرون نیومد، ولی من خودم بارها دیده بودم که چراغ اتاقش روشنه و اینو به نگار و نگین هم گفته بودم. احتمالا ابوالفضل شنیده بود و می خواست به همه اثبات کنه من ترسو هستم؛ اما کور خوندی آقا! پوزخند زدم و با این که ترسیده بودم، اما تمام ترسم رو توی بی خیالیم خلاصه کردم:

- باشه، تا اون روز!

نگین اعتراض کرد:

- این کار خیلی خرکیه! خطر جانی داره.

ابوالفضل مرموز گفت:

- می تونه به جاش توی خیابون شلوغ جلوی پام زانو بزنه و دستم رو بب*و*سه!

مرتیکه ی عقده ای! به حالت تمسخر سر تا پاش رو نگاه کردم و گفتم:

- اوه شرمنده، عینکم رو نزدم یه کم ریز می بینمت!

نگین ریز خندید و نگار این دفعه دخالت کرد:

- بچه ها داریم بازی می کنیم، خصومت شخصی که نداریم!

فرناز باز خودش رو نخود آش کرد:

- وقتی جرات رو انتخاب می کنه باید پی همه چیز رو به تنش بماله.

برای این که حرصش رو در بیارم، ازش طرفداری شیکی کردم:

- واو، خدایا باورم نمی شه بالاخره فرناز یه حرف درست توی عمرش زد. ایول، آفرین! جای پیشرفتی هست.

کفری شد، اما پوزخند زد:

- پنج شنبه ساعت دوازده هم می بینیمت که چطور گریه می کنی و شرط دوم رو قبول می کنی.

خداییش این یکی جملش خیلی خنده دار بود. به نگین نگاه کردم، اونم از جمله ی حرصی فرناز خندش گرفته بود. با هم دیگه گفتیم:

- توهم فانتزیت رو عشق است!

و زدیم زیر خنده. نگار هم خندش گرفت و در این بین فقط چهار تا بچه ی عمه بودن که سرخ و سفید شده بودن و حرص می خوردن. ابوالفضل که زهرش رو ریخته بود، گفت:

- من دیگه بازی نمی کنم.

تلفن خونه زنگ خورد، بابا باز صداش رو روی سرش انداخت:

- الی تلفن رو جواب بده.

من نمی دونم این مامان و بابا چه تفاهمی با هم داشتن که با هم ازدواج کردن. مامان به این آرومی، آخه ربطش به بابا چیه؟! یکی منو خواهشا روشن کنه.

تلفن رو برداشتم:

- بله بفرمایید؟

- سلام خانوم.

زدم روی پیشونیم، مهسا بود. خاک بر سرم قول داده بودم بهش زنگ بزنم تا مکان فردا رو تعیین کنم. سریع گفتم:

- ببخشید.

خندید و گفت:

- الی برنامه تغییر کرد.

وا رفتم:

- مهسا! بیشعور، من دلم بیرون می خواد. یعنی چی تغییر کرد؟!

بی توجه به حرفم گفت:

- گوشی رو بده به مامانت حرفت نباشه دختر.

- چی کار داری با مامانم؟

- من کار ندارم، مامانم کار داره.

خاله محیا و مامانم خیلی با هم جیک تو جیک بودن. نفس عمیقی کشیدم و گوشی رو از خودم دور کردم:

- مامان! مامان!

مامانم آهسته به سمتم حرکت کرد. بعضی وقتا از فس فس کردن مامانم حرصم می گرفت.

- کیه؟

- خاله محیا.

مامانم لبخندی زد و گوشی رو ازم گرفت و با خاله شروع کرد به صحبت کردن. منم کنار نگین و نگار نشستم و الیاس هم سریع اومد مبل کناریمون نشست و سرش رو روی دسته ی مبل گذاشت و تلویزیون تماشا کرد.

نگار گفت:

- الناز اصلا لازم نیست کاری که ابوالفضل گفت رو انجام بدی.

لبخند زدم:

- بابا خونه ای که چهار تا تیکه آهن سوخته توش داره، ترس نداره عزیزم.

نگین گفت:

- گمشو ایکبیری! خودت گفتی با چشم خودت دیدی چراغ یکی از پنجره ها بعضی وقتا روشنه.

- بابا نگین من اون موقع خواب و بیدار بودم، شاید توهمی یا یه همچین چیزی دیدم.

- من نگرانم. با نگار به این نتیجه رسیدیم که عمرا بذاریم بری.

خندیدم و مثل همیشه لحنم رو کوچه بازاری کردم:

- آبجی غمت نباشه! داشت بلده گلیم خودش رو از تف این نخاله ها بکشه بیرون.

با گفتن تف نخاله ها، نگین و نگار از هر دو طرف محکم به بازوم زدن. دردم اومد شدید:

- اِ چتونه دیوونه ها!

نگین با لحن معترضی گفت:

- خاک بر سرت با این اصطلاحات کج و معوجت.

خندیدم:

- منم و همین اصطلاحات کج و معوج! مثل اینکه یادت رفته خودت بعضی وقتا این اصطلاحات رو کش می ری ها!

خندید و نگار هم با شیطنت گفت:

- این تف هم توی دهنش افتاده. خدا ازت نگذره دختر؛ تو نمی دونی این استعداد یاد گرفتن فحشش بالاست؟! اصلا مگه تو نمی دونی جلوی بچه ها نباید فحش بدی؛ زود یاد می گیرن!

اینو که گفت زدیم زیر خنده. حتی نگین هم می خندید، ولی بین خنده هاش به هر دو تامون فحش می داد.

بعد از کلی خنده، خمیازه ای کشیدم و گفتم:

- می گم ها ساعت یازده شد، قصد ندارین کم کنین؟

نگین که من رو می شناخت، با لحن خودم جواب داد:

- بیشعور، ما مهمونیم! مهمون هم حبیب خداست. شر هم اصلا نداریم.

اشاره به ابوالفضل کردم:

- بله کاملا مشخصه!

نگار خندید و گفت:

- دیگه داریم جمع می کنیم که بریم. مامانم رو ببین چطور به بابام سیخونک می زنه.

خندیدم. زن عمو فرشته کنار عمو علی نشسته بود و آهسته از رون پای عمو طوری که کسی نفهمه نیشگون می گرفت. با دیدن این صحنه هر سه باز هم زرتی زدیم زیر خنده. خدایشش صحنه بودا! بالاخره عمو زیر شکنجه ی زن عمو طاقت نیاورد و بساط دیده ب*و*سی هر شب شروع شد. و وقتی قشنگ همه همدیگه رو تف مالی کردن، خونمون خالی شد!

رو به مامان و بابا گفتم:

- من می رم بخوابم، کاری ندارین؟

مامان آهسته گفت:

- نه عزیزم، برو شب بخیر.

با لبخند شب بخیرش رو جواب دادم. دست الیاس رو گرفتم و به سمت اتاق مشترکمون رفتیم. الیاس تخت پایینی بود و من بالایی؛ چون من توی خواب مثل مرده ها بودم و عمرا اگه حرکت می کردم، ولی الیاس شب توی خواب حرکات خفن زیاد می زد و اگه بالا می خوابید ممکن بود بلایی سر خودش بیاره. از نردبون آهنیه کوچیک تخت بالا رفتم و آهسته دراز کشیدم. همون موقع در باز شد و مامان سرش رو از بین در داخل آورد و آهسته گفت:

- الی خوابی؟

الیاس خواب خواب بود و بعضی وقت ها خرخر هم می کرد. منم آهسته جواب دادم:

- نه!

- مهسا گفت فردا باهاشون بریم کوه که من و بابات کار داریم. الیاس هم باهات بیاد دردسر می شه واست؛ گفتم فردا صبح ساعت پنج که می خوان حرکت کنن، دنبال تو هم بیان.

خوشحال شدم:

- آخ جون! پس بالاخره بیرون می رم. مرسی مامان.

- خواهش عزیزم، شبت بخیر.

کلیپس موهام رو باز و پرتش کردم پایین؛ هندزفریم رو توی گوشم گذاشتم و بی خیال بالشم رو قلنبه کردم و سرم رو روش گذاشتم. صدای ام پی فورم رو تا ته زیاد کردم؛ می تونستم حدس بزنم صدای گیتار الکتریکی از سوراخ های بیرونی هندزفریم به طور ضعیف توی اتاق تاریکمون پخش می شه. چشمام رو بستم و با صدای خشن آهنگ و فریاد خواننده، اوج گرفتم و به آرامش رسیدم تا خوابم برد.

طبق عادت همیشگیم ساعت چهار صبح خودکار از خواب بلند شدم. گیج خواب از تخت پایین پریدم و روی نوک انگشتای پام بودم تا صدایی تولید نشه. موهام رو همون طور که با یه دست از جلوی چشمم دور کرده و بالای پیشونیم چنگشون زده بودم رو ثابت نگه داشتم، و به نقطه ی روشن رو به روم خیره شدم. لحظه ای بعد سایه ای خمیده توی چراغ قرمز از جلوی پنجره ی روشن رد شد و بعد ... خاموشی! ترس برم داشت، یعنی خونه ی رو به رویی ما جن داشت؟! یا شاید هم خالی از سکنه نیست و همسایه ها اشتباه می کنن؟! پنجشنبه ی هفته ی بعد جلوی چشمام اومد و برای لحظه ای خودم رو جلوی در آهنی و فکستنی خونه، با رنگ سفید پوسته پوسته شده و دیوارهای بلند و حصار میله ای نوك تیز روش، تصور كردم. به درخت کاج بلندی که نماد کوچمون بود، و در اون خونه رشد کرده بود؛ آجرهای بدون نما و نامنظم اما بلند بزرگ ترین خونه ی کوچه ی ما خیره شدم، چیزی که برام سوال بود، این بود که چرا شهرداری نمی کوبوندش؟!

یه لحظه فکری به ذهنم رسید. سریع ژاکت سوراخ سوراخی که بلند بود و گرمایی نداشت رو روی تاپم پوشیدم تا پوشیده به نظر برسم و به سمت پله هایی که به پشت بوم ختم می شد، رفتم. خونه ی سه طبقه ی ما اون قدر بلند بود تا از بالای پشت بوم ببینم که توی حیاط اون خونه چه شکلیه.

اون قدر عجله داشتم که نزدیک بود با مخ چند تا پله ی آخر رو بیفتم زمین؛ اما با گرفتن میله های قهوه ای کنار پله ها، سریع خودم رو کنترل کردم. دعا دعا می کردم با این همه عجله ای که کردم سر و صدایی راه ننداخته باشم تا مامان بیدار شه؛ آخه خوابش سبک بود و از اینکه من بالای پشت بوم برم بدش میومد و وقتی که می رفتم اون قدر ناراحت و خیره بهم می شد که به گه خوردن میفتادم!

آهسته چفت زنگ زده ی پشت در رو باز کردم و اون قدر آروم در رو سمت خودم کشیدم که تقریبا بدون هیچ صدایی باز شد. در رو که باز کردم، یه سوز سردی اومد. سریع ژاکتم رو محکم تر کردم که البته هیچ تاثیری نداشت. آهسته پام رو گذاشتم روی زمین ایزوگام شده ی پشت بوم؛ در رو پشت سرم چفت کردم. روی نوک انگشتام راه رفتم، بعید نبود از پایین صدای راه رفتن روی سقف رو بشنون، یعنی چیز غیر عادی نبود، چون همیشه همین طوری مچم گرفته می شد.

به کناره ی پست بوم رسیدم، روی دو زانوم نشستم و از لبه ی طاقچه مانند آویزون شدم. سرم رو جلو بردم و به باغ بزرگی نگاه کردم که توش خونه ی دود گرفته با آجرهای قهوه ای بود. زمین خونه پر بود از برگ هایی که اگر کسی پاش رو می ذاشت روش، حداقل تا مچ پا توی برگ ها فرو می رفت. انگار که چند ساله حیاط اون خونه رو تمیز نکردن. خونه ی ساخت قدیم، بین خونه های مدرن کوچه واقعا توی اون گرگ و میش هوا خوف ایجاد کرده بود. در ساختمان اصلی باز شد، وحشت کردم. چشمام آستیگمات بود و از اون فاصله توی اون تاریکی آخه چی می تونستم ببینم! نور تیر چراغ برق کوچه کمی حیاط رو روشن کرده بود، اما نور به در نیمه باز نمی رسید. داخل در نیمه باز تاریک بود، احساس کردم هر کسی پشت در هم باشه؛ داره موقعیت بیرون رو می سنجه که دیده نشه و کسی نباشه. هان؟! کسی نباشه؟

یه لحظه به خودم اومدم. من تا کمر توی کوچه دولا شده بودم، با اون ژاکت آبی یخی و پوست سفید، مشخص بود که از دور چراغ قرمز می زنم. یه لحظه همه ی احساس های ترسناک سمتم اومدن؛ سریع خودم رو عقب کشیدم و همزمان شد با کوبیده شدن در خونه ی متروکه! احساس ترس کردم، اینکه جنی که توی اون خونه است داره با سرعت به سمتم پرواز می کنه تا همین جا خفم کنه!

بی توجه به آهسته بودن و دزدکی اومدن، سریع سمت در رفتم و چفتش رو بستم. بهش تکیه دادم و نفس نفس می زدم. وای خاک بر سرم، چرا من این قدر آرومم؟! جن از دیوار هم می تونه رد بشه که! سریع یه نگاه به در آهنی قهوه ای رنگ پشت بوم انداختم و دو تا دو تا پله ها رو پایین اومدم. حتی یک بار هم پام پیچ خورد، اما اصلا به روی خودم نیاوردم. الان فقط جونم مهم بود و بس! در هال رو که روی هم گذاشته بودم، سریع باز کردم و خودم رو توش انداختم. با ترس و لرز در رو بستم، فضای خونه نیمه تاریک بود و فقط آباژورها روشن بودن. بمیری الهی الی با این کارات! مگه مجبور بودی کله ی خروس خوون پاشی بری سرک کشی و این قدر ضایع خونه ی مردم رو دید بزنی؟!

با شنیدن صدایی از آشپزخونه گرخیدم؛ اما با چند بار آب دهن قورت دادن، جرات پیدا کردم و لرزون وارد آشپزخونه شدم. با دیدن سایه ای که توی تاریکی در یخچال رو باز کرده و تقریبا سرش توی یخچال بود، و از اطرافش نور زرد رنگ یخچال بیرون می زد، جیغ خفه ای کشیدم که باعث شد اونم جیغ بکشه. یکی من، یکی اون، اون قدر این جیغا ادامه پیدا کرد که یک دفعه چراغا روشن شد و مامان و بابا هراسون پشت اپن آشپزخونه ایستاده بودن و به سمت من و یخچال نگاه می کردن. با ترس سمت یخچال رو نگاه کردم؛ ترسم فروکش کرد، این که الیاس بود. با حرص گفتم:

- مرض داری کله ی سحر میای سراغ یخچال؟! تو جونت به شکمت وصله؟!

اونم که به اندازه ی من ترسیده بود و حالا با دیدن من خیالش راحت شده بود، با لحن خودم و صدای بچگونش جواب داد:

- مرض داری میای پشت سر من هی جیغ می کشی؟!

اینو قبول دارم. بدبخت رو اون قدر ترسونده بودم که تازه وقتی دقت کردم دیدم، لیوان شیری رو که برداشته بود تماما از ترس و جیغ یک دفعه ای روی خودش واژگون شده بود.

مامان و بابا با دیدن وضعیت من و الیاس و جواب بزرگونه ی الیاس با اینکه از خواب با وضع آشفته ای پریدن، زدن زیر خنده. منم خندم گرفت، حالا حداقل خیالم راحت بود که خونه روشنه و اهالی خونه بیدارن!

اصلا هم حواسم نبود؛ عادت الیاس اینه که صبح زود پا می شه، یه لیوان شیر می خوره و اگه تعطیل باشه بعدش می گیره می خوابه، اگه تعطیل نباشه با من شروع می کنه به ورزش کردن و بعدش هم یه دوش سبک پنج دقیقه ای می گیره؛ سریع حاضر می شه و منتظر سرویسش می مونه.

با صدای مامان از خیره شدن به الیاس دست برداشتم:

- الناز، ساعت پنج مهسا میاد؛ برو حاضر شو.

سریع سرم رو تکون دادم و به سمت حمام رفتم. وان رو پر از آب یخ کردم و کلم رو توی آب فرو بردم؛ یک دقیقه نگه داشتم و سه بار این کار رو انجام دادم. تمام رگای سرم منجمد شدن، ولی این کار شدیدا سر حالم میاورد.

وان رو خالی کردم؛ حوله ی کوچیک سفیدم رو برداشتم و به موهام کشیدم و خشکشون کردم. سریع سشوار رو به برق زدم تا کامل خیسیشون بره. موهام ل*خ*ت ل*خ*ت بود، مثل موی گربه و بلوطی رنگ. مثل همیشه کج روی چشم راستم انداختمشون، بقیه ی موهامم اول با کش محکم بستم و بعد با کلیپس یک کمی گنده یه گنبد خوشگل پشت سرم درست کردم. اما موهای بلندم هنوز آویزون بودن و سه دور، دور کلیپس پیچوندمشون و تهشونم با یه گیره ی کوچیک به کنار کلیپس چسبوندم. همون طور که مراحل درست کردن موهام رو انجام می دادم، هی به جد و آباد بابام فحش می دادم. من نمی دونم واسه چی واسم تعیین تکلیف می کنه که نباید موهات رو بزنی، ولی خب این روزها شدیدا کلافه شده بودم، به خاطر همین واسه ی پس فردا قایمکی وقت آرایشگاه گرفته بودم که موهام رو یه مدل خفن بزنم؛ البته بالاتر از شونم نمیرم، چون اون طوری معلوم نیست بابام چه بلایی سرم میاره! مداد و ریملم رو برداشتم و چشام رو یه خط چشم کلفت مهمون کردم و با ریمل اطراف چشام رو سیاه کردم. داخل چشمم قسمت جلوش رو یک کم مداد کشیدم و انتهای چشمم رو هم باز گذاشتم تا چشام کشیده تر به نظر برسن. دو تا سیلی آروم کمی تا قسمتی محکم به گونه هام زدم تا یک کم رنگ گرفتن. بدی بدن سفید همین بود دیگه، تا تقی به توقی می خوره رنگ عوض می کنه!

صدای الیاس از پایین که تقریبا جیغ می زد تا صداش به من برسه، به گوشم خورد:

- الی مامان می گه بدو، ده دقیقه ی دیگه می رسن.

سریع سمت کمدم رفتم و لی مشکیم رو پوشیدم با مانتوی مشکیم که دکمه های طلاییش خفن توی چشم بود. یه شال مشکی هم همین طوری روی سرم انداختم و کوله ی زردم رو که جون می دادم واسش رو برداشتم، تا سریع تحویل مامانم بدم که از لوازم ایمنی پرش کنه. البته قبلش خودم گوشی، کیف پول و کیف لوازم آرایشم رو محض احتیاط گذاشتم و فشنگی از اتاق بیرون زدم. مامان هم وسایلی که معتقد بود موقع کوه رفتن همیشه باید همراهت باشه، و منم هیچ وقت سمتشون نمیرفتم رو توی کولم گذاشت.

همون موقع زنگ در خورد. بابا با دیدن چهره ی مهسا دکمه ی آیفون رو زد و رو به من کرد و گفت:

- موهات رو از جلوی چشمت بردار. جلوت رو نمی بینی!

همون طور که دسته های کولم رو روی هر دو تا شونه هام می ذاشتم، سریع سمت در رفتم و کتونی های اسپرت گنده ام رو که رنگای در هم زرد، نارنجی، سفید، مشکی و یه تیکش هم قرمز بود رو پام کردم و لبه ی جلویش رو بالا کشیدم و جلو دادم؛ یعنی عاشق کتونی های یوغورمم!

اصلا هم به بابام توجه نداشتم، که بابا با حرص حرفش رو تکرار کرد. لبخند مرموزی زدم و گفتم:

- نگران نباش آقای جعفری، پس فردا از جلوی هستی محوش می کنم!

با این حرفم بابا اول به من نگاه کرد تا معنیش رو بفهمه، اما دو ثانیه نکشید که معنی حرفم رو فهمید و به سمتم خیز برداشت و منم که با گفتن حرفم سریع فلنگ رو بسته بودم؛ هفت تا پله رو سریع دویدم و در رو باز کردم و خودم رو توی کوچه انداختم. صدای بابا از داخل راهرو بلند شد:

- تو یه در صد فکر کن من اجازه بدم!

از همین الان می دونستم آرایشگاه تعطیل و باید با این موهای زشت بسازم! کلم رو تکون دادم و به سمت مزدا3 که رانندش معین، پسر خاله ی مهسا بود، رفتم. سریع خودم رو داخل ماشین انداختم و سلام کردم. همه با خنده بهم نگاه می کردن. مهسا گفت:

- آتیش سوزوندی که اون طوری پریدی از خونه بیرون؟!

مرموز خندیدم:

- آتیش که نه؛ اما مراسم بابا سوزونی داشتم!

--------------------------------------------------------------------------------

هنگامه دختر خاله ی دیگه ی مهسا زد زیر خنده؛ بقیه هم لبخند زدن. معین از آینه ی جلو بهم نگاه کرد و گفت:

- علیک سلام.

همون طور که کلنجار می رفتم تا کولمو از پشتم بر دارم و روی پام بذارم گفتم:

- من که سلام کردم، شماها جواب ندادین.

یه دفعه کل ماشین روی هوا رفت؛ معینم همون طور که می خندید دنده ی ماشین رو عوض کرد. مهلا خواهرش گفت:

- این قدر هر وقت به معین می رسیم با طعنه سلام می کنه، الی فکر نکرد که جواب سلام داده، سریع جبهه گرفت.

خودمم خندیدم. به مهسا نگاه کردم، اونم به من نگاه کرد و هر دو یاد لقبی که به معین پیش خودمون نسبت داده بودیم، افتادیم و خندمون بیشتر شد. اگه معین می فهمید بهش می گیم حاجی عقده، مطمئنا از هستی محومون می کرد.

فرهاد و میثم با هم روی صندلی جلو نشسته بودن. خداییش ته خنده بود؛ هر دو با اون هیکل گلدونی؛ برای پایین تنه مشکلی نبود؛ اما بالا تنشون جا نمی شد کنار هم. با مهسا مسخرشون می کردیم و اونا هم هی وول می خوردن تا جوابمون رو بدن. آخر سر معین کفری شد؛ کنار خیابون به سختی نگه داشت و گفت:

- یکیتون جاتون رو با یکی از دخترا عوض کنه.

فرهاد و میثم داداش بودن. فرهاد بیست و چهار و میثم بیست و سه ساله بود. می شدن پسر دایی های مهسا. فرهاد سریع از ماشین پیاده شد و در عقب رو باز کرد؛ رو به هنگامه گفت:

- برو جلو.

هنگامه لب گزید:

- دیوونه شدی؟ من اگه برم جلو و به گوش بابام برسه، باهام تا یه ماه قهر می شه و پول تو جیبیم قطع می شه و دیگه چی می شه؟ آهان ... دیگه هم اجازه نمی ده بیام کوه.

بابای هنگامه آدم مومنی بود و همین آزادی کم هنگامه، تک دختر خاله بزرگه ی مهسا «که اسمش مرضی بود» از صدقه سر این بود که مرضی جون رگ خواب آقاشون رو خوب بلد بود؛ و چون تک دخترشو خیلی دوست داشت از همین راه رگ وارد می شد و اینا.

فرهاد پوفی کرد و رو به مهلا خواست بگه که با یه نیم نگاه سمت معین کلا منصرف شد و به مهسا نگاه کرد. مهسا خندش گرفته بود؛ یه نگاه به من کرد و گفت:

- من که می دونم تو عمرا بری بشینی تنگ پسر غریبه، پس بی خیال این یه مورد. حداقل پیاده شو من پیاده شم.

متفکر به فرهاد خیره شدم:

- خب اون وقت فرهاد میاد عقب، با این وضع پیش کی می شینه؟

فرهادم که تازه متوجه قضیه شده بود گفت:

- می کشمت معین. هی واسه من زر اضافی بزن که دو تا ماشین نیاریم.

معین خندش گرفته بود. وضعی بود واسه ی خودش. خندیدم و گفتم:

- می تونیم سوژه بگیریم؛ اون طوری جفت همم نمی چسبیم.

معین اخم کرد و فرهاد که کلا رگ غیرت نداشت گفت:

- اون وقت کدوم یکی از شما خانوم های پاک دامن این حرکتو انجام می ده؟

با مهسا زدیم زیر خنده. بر خلاف اینکه هیچ وقت با یه پسر دست نمی دم و حاضر نیستم تماس جسمی داشته باشم؛ اما تو کار اذیت کردن و مخ زدن استاد بودم.

یه نگاه به میثم و معین کردم. اوه اوه اینا رو، الان از دماغشون دود میاد بیرون. میثم بالاخره به حرف اومد:

- بسه دیگه طنز راه انداختین. فرهاد اینجا وایستا، تا خونه زیاد فاصله نیست؛ با معین می ریم خونه، من با ماشین میام دنبالت.

فرهاد هم قبول کرد.

با مهسا یه اَه آروم گفتیم. شدید ه*و*س کرم ریختن پیدا کرده بودیم.

به فرهاد نگاه کردم؛ باحال تر و پر سر و صداتر از میثم و معین بود. به مهسا گفتم:

- ما با فرهاد وایستیم؟

با فرهاد بودن یعنی خوش گذروندن محض. چشمکی زد و خندید. سریع از ماشین پیاده شدیم. میثم و معین بهمون چشم غره رفتن، ولی خب کاره ی ما نبودن، واسه ی همین حساب مساب یخ.

معین گاز داد و رفت. کولمو روی شونم جا به جا کردم و با شیطنت خندیدم، فرهاد و مهسا هم همراهیم کردن. الکی الکی می خندیدیم. خدایشش دیونه بودیما. فرهاد دستاشو به هم کوبید و تند مالید و گفت:

- میثم ماشینمو بیاره شوتش می کنم سمت معین و تا کوه کلی کرم می ریزیم.

هوا کمی روشن و خیابون شلوغ تر شده بود:

- با این وضع فکر کنم تا شبم به کوه نمی رسیم.

یه دفعه یاد خونه ی متروکه افتادم و هین بلندی کشیدم. فرهاد که به یه دختری که مانتوی سفید و سویشرت سرخابی پوشیده بود، کتونی های صورتی سفید فانتزی پاش بود و شال صورتی کمرنگشم روی کلیپسش انداخته بود، خیره شده بود، با هینم از جا پرید و سوالی بهم نگاه کرد. خندیدم و گفتم:

- ببخشید، شما به کار شریفتون ادامه بدین.

مهسا زد زیر خنده. فرهاد چشم غره ای رفت و گفت:

- نذاشتی که، حالا چه مرگت بود؟

بازم یاد خونه ی متروکه افتادم. محکم به پیشونیم کوبیدم و مهسا با تعجب به حرکتم نگاه کرد:

- چته دیوانه؟ چرا خود آزاری گرفتی؟

با ترس گفتم:

- بگو دیروز چی شد؟

فرهاد هم هیجان زده شد و گفت:

- چی شد؟

- فرناز رو که یادتونه ...

مهسا که اصلا از فرناز خوشش نمیاد و همیشه هم هر وقت عمه اینا خونمونن، پیشم نمیاد؛ با انزجار بینیشو چین داد:

- خب.

فرهاد گفت:

- من نمی شناسم.

کلافه گفتم:

- چرا، همون دختره که موقع سیزده به در مانتوی سبز پوشیده بود!

گنگ نگاهم کرد:

- ای بابا، سیزده به در امسال بودا. با هم دیگه شمال رفتیم، عمه و عموهای منم اومدن، بعدش تو پرتش کردی توی آب و گفتی «ای وای فکر کردم سبزه ی سال نو بود!»

تا اینو گفتم زرتی زد زیر خنده. خودمم با یادآوری اون روز خندم گرفت. چقدر با مهسا دلمون خنک شده بود. فرهاد بین خنده گفت:

- یادم اومد، یادم اومد. همون دختر بچه کوچولوئه که فکر می کرد خیلی بزرگه، هی توی هر بحثی دخالت می کرد.

بشکنی روی هوا زدم:

- آفرین خودشه.

مهسا هم که با یادآوری اون روز لبخند می زد با هیجان گفت:

- خب حالا چی کار کرد این خاله سوسکه؟

- دیشب زر زیادی زد، رو اعصابم رفت، تحریک شدم ...

فرهاد وسط حرفم پرید:

- خاک بر سرم.

هم خندم گرفت هم کفری شدم. مهسا که از خنده روی جدول کنار خیابون نشست. منم کفری کنارش نشستم و با اخم به فرهاد نگاه کردم که گفت:

- وا خوبه تو کار بد بد می کنی، اون وقت اخمشو به ما می ری؟

خندم گرفت. لبمو گزیدم و اخم غلیظی کردم:

- خفه بابا بذار بگم.

بازم پارازیت شد:

- اگه مثبت هیجدهه من گوش ندم. می دونی که چشم و گوشم بستس.

یکی از عابرا حرف فرهاد رو شنید و با تعجب بهش نگاه کرد، اما سریع سرشو پایین انداخت و از کنارمون عبور کرد. با مهسا زدیم زیر خنده. مهسا گفت:

- ببند فرهاد، الان امنیت اخلاقی میارن اینجا.

فرهاد هم خندید و گفت:

- خب باشه بستم. بگو.

با هیجان گفتم:

- آره خلاصه تحریک شدم و رفتم بازی ای که هر شب بچه ها می کنن.

یه نگاه به چهره سرخ از خنده ی مهسا و فرهاد کردم؛ خودمم خندم گرفته بود. جملم تَه انحراف بود. هر سه نگاه هامون به هم افتاد و زدیم زیر خنده. مهسا بین خنده گفت:

- اسکلمون کردی؟

فرهاد گفت:

- اگه زرتو زدی!

خندمو جمع کردم و گفتم:

- بازی جرات حقیقت بود. اول فرح از نگار سوال پرسید ابوالفضلو دوست داری یا نه ... ابوالفضلم بازی بود.

چشمای مهسا گشاد شد گفت:

- خب؟

- نگارم گفت مثل داداشمه. ولی خب داداشای نگار کفری شدن از این که این سوال پرسیده شد. سری بعد افتاد به آرمین و ابوالفضل. آرمینم جبران کرد و گفت گوشیتو میاری به همه ی لیست سیویای گوشیت زنگ می زنی.

فرهاد با خنده گفت:

- اوه اوه.

- واقعا هم اوه اوه. بیشترشون دختر بودن و خلاصه پته ی ابوالفضل ریخته شد. من و نگین و نگارم کلی خندیدیم و ابوالفضلو کفری کردیم. سری بعد افتاد به من و ابوالفضل.

مهسا هین بلندی کشید.

- منم جراتو انتخاب کردم. گفت باید بری توی خونه ی متروکه ی رو به روتون. هفته ی دیگه پنج شنبه، که شب تا صبحش خونمون تلپن، می رم توی اون خونه؛ ساعت دوازده شب تا ساعت سه صبح هم نباید بیام بیرون.

فرهاد گفت:

- چه حرف خرکی ای. ملک مسکونیه ها.

نه من جوابشو دادم نه مهسا. مهسا رو به من گفت:

- قبول کردی؟

- آره. آخه بچه ها اعتراض کردن، اونم گفت پس باید توی خیابون شلوغ جلوی پاش زانو بزنم و دستشو ب*و*س کنم. منم گفتم ریز می بینمت. واسه ی همین خونه رو انتخاب کردم.

فرهاد گفت:

- بابا خونه ی مردم می خوای بری چه غلطی کنی؟

مهسا با حرص گفت:

- فرهاد خر، منظورش اون خونه متروکه هست.

بعد رو به من ادامه داد:

- نری ها. تا پنج شنبه ی هفته بعد یادشون می ره. اون خونه جن داره؛ خودت گفتی شاهد بودی چراغ یکی از پنجره ها بعضی شبا روشن می شه.

فرهاد گفت:

- مسخره بازیه؛ جن وجود نداره.

ولی من با یادآوری صبح با ترس گفتم:

- پس یعنی باید یه آدمی توش باشه که هیجده ساله از اون خونه بیرون نیومده. من یه ساله بودم که اومدیم خونه ی جدید. خانوم صحرایی می گه دو سال قبل از اینکه ما بیایم اون خونه؛ خونه رو به رویی آتیش گرفته و دیگه کسی از توش بیرون نیومده. حتی جسدی هم پیدا نشده بود. مامورای آتش نشانی هیچ کسیو توی خونه پیدا نکرده بودن. پس چطور؟!

فرهاد گفت:

- خواب و بیدار بودی توهم زدی.

با ترس بهش نگاه کردم. هر لحظه بیشتر به این موضوع فکر می کردم به خریتم بیشتر پی می بردم:

- نه فرهاد.

ابروهاشو حق به جانب بالا داد:

- چی نه دقیقا؟ توهم نبوده؟ جن وجود نداره. تازه جن چه نیاز به چراغ روشن کردن داره آخه.

با احساس ترس شدید گفتم:

- من همیشه عادتمه ساعت چهار صبح از خواب بیدار شم. امروزم طبق عادت بیدار شدم.

مهسا که حس کرد چیز ترسناکی دیدم که این طور بی تاب دارم تعریف می کنم؛ با دستای سردش دستمو گرفت و گفت:

- خب؟

- اتاق سمت راستی طبقه بالا؛ همون پنجره ای که فقط از پنجره ی اتاق من مشخصه، چراغش روشن بود. یه سایه هم از جلوی پنجره رد شد؛ بعد چراغ خاموش شد. منم فکر کردم توهمه. ژاکت پوشیدم رفتم بالای پشت بوم؛ از اونجا کل خونه رو دید زدم. زمینش پر بود از برگ خشک شده. همون موقع در ساختمون اصلی باز شد ...

این دفعه فرهاد هم با دقت گوش می کرد:

- تا کمر توی کوچه خم شده بودم؛ لباسمم روشن بود واسه ی همین از دور شدید تابلو بودم. مخصوصا توی اون تاریکی که فقط یه چراغ کم نور سمت ما رو روشن می کرد.

این دفعه فرهاد گفت:

- خب؟

- چراغ یک کمی از حیاطشون رو روشن کرده بود. دری که باز بود داخلش تاریک تاریک بود. یه لحظه احساس کردم اونی که در رو باز کرده؛ داره محیط اطرافو می سنجه ببینه کسی هست یا نه. به خودم اومدم و دیدم من که چراغ قرمز می زنم؛ سریع خودمو عقب کشیدم که همزمان در خونه هم محکم بسته شد. منم که ترسیدم و فکر و خیال جن و اینا برم داشت تا خود طبقه ی دومی که توش می شینیم دوییدم.

وسط اون همه هیجان فرهاد باز پارازیت شد:

- من نمی دونم چرا تو نمی ری یه طبقه ی جدا! هر سه طبقه که مال خودتونه آخه. چیه اتاق مشترک وقتی دو تا طبقه ی بیکار دارید.

مهسا یه نگاه عاقل اندر سفیهی به فرهاد انداخت و گفت:

- تو هنوز یاد نگرفتی کی وقت سوال پرسیدنه؟

فرهاد کلشو خاروند:

- خب واسم سوال شده بود.

ولی سریع خودشو به جو برگردوند:

- هوم، یعنی توی اون خونه آدمه.

مهسا گفت:

- شایدم جن.

- نه مهسا جن خرافاته، الکی با این چیزا خودتو نترسون.

مهسا گارد گرفت:

- چی چیو خرافاته؛ خدا هم گفته وجود داره.

فرهاد انگار که داره به یه بچه درس می ده گفت:

- آره وجود داره؛ اما دنیاشون از ما جداست. پس جن نیست، آدمه.

بین بحثشون پریدم:

- ولی مگه می شه یه آدم هیجده سال نیاد بیرون؟

هر دو متفکر شدن. این دفعه فرهاد هم جواب نداشت. همون موقع با بوق ممتد ماشینی سرمون رو بالا آوردیم؛ میثم بود. برخلاف تصمیمی که داشتیم و می خواستیم میثمو بندازیم پیش معین؛ اون قدر هر سه مون توی فکر بودیم، که تا رسیدن به کوه حرف نزدیم.

میثم که از سکوتمون متعجب شده بود، وقتی پیاده شد رو به معین گفت:

- اینا یه چیزیشون شده.

معین گفت:

- چیشون شده؟

- از موقعی که سوار ماشین شدن اصلا حرف نزدن.

معین و مهلا و هنگامه با تعجب به ما سه تا نگاه کردن و با هم گفتن:

- واقعا؟

نفس عمیقی کشیدم و ذهنمو از خونه ی متروکه بیرون کشیدم. لبخندی زدم و رو به فرهاد و مهسا گفتم:

- بابا حرف بزنید، الان واسمون دست می گیرن.

فرهاد یه نگاهی به من انداخت و گفت:

- اول صبحی حالمونو گرفتی توقع داری واست بندری بریم؟

بقیه مرموز نگاهمون کردن.

با حرص لگدی به ساق پای فرهاد زدم و گفتم:

- آره اونم هیچکی نه تو.

می دونستم داره فیلم میاد تا مثلا عذاب وجدانمو تحریک کنه؛ به خاطر همین این طوری اردنگی نثارش کردم. وگرنه من این قدر دختر خوبیم!

همگی به سمت کوه راه افتادیم. من و مهسا و فرهاد یه جا بند نمی شدیم. به فرهاد کمک کردیم و کلی دخترای مردم رو اسکول کردیم. به قول میثم بی فرهنگیم دیگه؛ چه می شه کرد.

بعد از کوه یه ناهار معرکه از جیب فرهاد کش رفتیم و به قول مهسا فوق العاده بهمون چسبید. کلا هر چی از جیب فرهاد باشه، خوردن داره.

موقع برگشت به خونه ی خاله محیا هم، میثمو شوت کردیم پیش معین و دِ برو که رفتیم. اون قدر مسخره بازی در آوردیم، کورس گذاشتیم، ولوم آهنگو زیاد کردیم و ر*ق*صیدیم؛ که وقتی ساعت هفت شب به خونه ی خاله رسیدیم، اصلا نای حرف زدن نداشتیم.

خاله داشت مهسا رو سرزنش می کرد که هنگامه و مهلا رو تنها رها کرده و رفته پی خوش گذرونیش؛ مهسا هم که حوصلش سر رفته بود از سرزنش های پشت سر هم خاله؛ با جمله ی «الی دیرش شد» قضیه رو فعلا سر هم آورد. البته به قول خودش تا دو هفته قضیه داره با مامانش سر این موضوع.

وقتی فرهاد جلوی در خونمون نگه داشت؛ با توجه به دو ساعتی که خونه ی خاله بودم؛ ساعت نه شب بود. سریع پیاده شدم و کولمو بی حال روی شونم گذاشتم. فرهاد و مهسا هم پیاده شدند و رو به روی خونه ی متروکه ی کوچمون رفتن. مهسا گفت:

- در عجبم.

منم که باز یاد خونه و خریت خودم افتادم گفتم:

- از چی؟

- چرا این خونه رو شهرداری نمی کوبه؟

- اتفاقا این سوال واسه ی منم پیش اومده؛ ولی خب من که از این چیزا چیزی سرم نمی شه.

هر دو علامت سوالی به فرهاد نگاه کردیم:

- الان دقیقا توقع دارید من بدونم؟

- نه توقع بی جاییه.

فرهاد به سمت مهسا که این حرفو زد خیز برداشت؛ اونا در حال کل کل بودن که من صدای خش خشی رو از داخل حیاط اون خونه شنیدم. به در زنگار گرفتش تکیه داده بودم و فاصلم با خونه زیاد نبود. اول فکر کردم توهمه؛ اما بازم صدای خش خش تکرار شد. سریع از در فاصله گرفتم. صدای خش خش نزدیک بود. سمت فرهاد و مهسا دویدم؛ ده قدم از من دور شده بودن. اونا کل کلشون رو نصفه رها کردن و با دهانی باز به دویدن غیر عادی من نگاه کردن.

سریع بازوی مهسا رو چنگ زدم:

- یکی دقیقا پشت اون دره.

فرهاد به سمت در رفت و گوشش رو به در چسبوند. بعد از مدتی برگشت و گفت:

- شاید گربه ای، چیزی بوده.

مهسا هم مثل من ترسیده بود؛ اما بازم گفت:

- در عجبم.

با فرهاد با هم گفتیم:

- زهرمار و در عجبی.

- می گما، خونه ی پشتی دیوار به دیوار این خونه، از این همه نزدیکی نمی ترسه؟

یه نگاه به مهسا کردم.

- یعنی چی؟ کدوم خونه؟

پوفی کشید و گفت:

- مگه شما کوچه قبلی ندارین؟