رمان باران به قلم لیلی نیکزاد

ژانر : #عاشقانه

خلاصه :

داستان راجع به دختری به نام باران هست که پدرش رو از دست داده و دانشجوئه و با مادر و ۳ تا خواهرش زندگی میکنه.توی دانشگاه با یه پسری فوق العاده مشکل داره . به دلایلی مجبور میشن خونشون رو عوض کنن و دست بر قضا همسایه و صاحب خونشون همون پسره هستش…

سرم می چرخد تا خودم را در آینه های مختلف ببینم ولی در همه ی آنها یک تصویر بیشتر نیست. یک زن جوان با موهای کوتاه زیتونی رنگ، که من نیستم! امکان ندارد من اینطور ساکت و غمگین گوشه ای بنشینم. مرا برده اند و یکی دیگر به جایم آورده اند، همان روز که جواب آزمایش را به دستم دادند. لبخندی به زن جوان توی آینه می زنم و او با لبخندی تلخ جوابم را می دهد. طفلک رنگش پریده، شاید به خاطر رنگ موهایش است، چرا موهایش را این رنگی کرده؟ برای اینکه لج شوهرش را در بیاورد؟ که او را برنجاند؟ قبل از آنکه زن جوابم را بدهد، صدایی می شنوم. سرم را بر می گردانم و متوجه زنی می شوم - با موهای بلند و ل*خ*ت فندقی - که دست دختر کوچکی را می کشد: خانم ببخشین تو رو خدا!

گیجم! تازه متوجه کیف سیاهم می شوم که رویش بستنی ریخته. بستنی آب شده، نصف مارک «شانل» را پوشانده و قطره قطره از آن می چکد. سرم را به طرف دخترکوچولو بر می گردانم. صورتش مثل سیب، سرخ و گرد است. با چشم های عسلی و موهای فندقی درست رنگ موهای مادر، که با دستپاچگی دستمالی از کیفش در می آورد و می خواهد لکه را پاک کند. دستمال را از دستش می گیرم، دست دخترکوچولو را می کشم و لب هایش را پاک می کنم: اسمت چیه؟

هیچ نمی گوید و با سماجت به من زل می زند، انگار که مرا داخل آدم حساب نمی کند.

مادر جوانش، با تحکم دستور می دهد: از خاله معذرت خواهی کن بهار!

چه حرفها! بچه به این کوچکی معذرت خواهی چه می داند چیست؟ چه می فهمد کیف مارک چیست؟ چه می فهمد که شوهرم این را برای دل خوش کنک من سوغاتی آورده؟ چه می فهمد که دل من با این چیزها خوش نمی شود؟

دوباره به او نگاه می کنم که حوصله اش ازم سر رفته و به کیفم زل زده، نکند «شانل» را می فهمد؟! سرم را بر می گردانم و تازه لاک پشت کوچکی را می بینم که از کیفم آویزان کرده ام. لاک پشتی با لاک سبز و چند شوید مو روی سر! کیفم را بر می دارم و عروسک را در دست می گیرم: اینو می خوای؟

هیچ نمی گوید، انگار که نیازی به حرف زدن نمی بیند. غیر از اینکه برای دیدن همین عروسک، بستنی به دست خودش را از صندلی بالا کشیده و محو عروسک، بستنی را از یاد برده؟! قفل عروسک را از حلقه ی کیفم در می آورم و در مشت کوچکش می گذارم. مادرش حیرت می کند: نه خانم، این کارو نکنید!

چرا؟ این که دیگر کیف گران قیمت مارکدار نیست! حتی دلخوش کنک هم نیست، این را خودم خریده ام، آن وقتها که هنوز خودم بودم.

نگاهم می کند و می خندد. من هم می خندم، زن موزیتونی توی آینه هم! مادرش اصرار می کند: از خاله تشکر کن!

چه نیازی است به تشکر؟ بچه به این سن تشکر چه می داند چیست؟ ولی واقعا نمی داند؟ مگر همان لبخندش تشکر نبود؟

مرا صدا می زنند که موهایم را سشوار بکشند، مادر بهار که کارش تمام شده و می خواهد برود، آخرین تلاشش را می کند: از خاله خداحافظی کن!

و او این بار روی مادرش را زمین نمی اندازد، شاید هم حوصله اش از دست او سر رفته و می خواهد خلاص شود. می خندد و دستش را برایم تکان می دهد، مادرش برای تشکر چیزهایی را پشت سر هم ردیف می کند و می روند. من هم دست تکان می دهم و بغض گلویم را می گیرد. چه می داند که من هم دل خوشکنکی مثل او می خواهم؟

روی صندلی نشستم و تکیه دادم به عقب! دوباره در آینه چشمم به زن موزیتونی می افتد و زن دیگری که سشوار به دست با شکمی برآمده کنارش ایستاده است. خدایا!!! چرا این روزها همه باردارند؟!

زن جوان لبخند زد: رنگ موهاتون خیلی بهتون میاد، مبارکه!

و من که صدا در گلویم گیر کرده بود، نتوانستم جوابش را بدهم. کمی به سمتم خم شد و شکمش به شانه ام خورد، انگار که داغ باشد از جا پریدم. نمی توانستم در آینه او را ببینم که سنگین راه می رفت. خودم را کاملا جمع کرده بودم تا به من نخورد. ولی صدایش را می شنیدم که داشت با زن دیگری در مورد بچه و تکان هایش حرف می زد. بغض گلویم را گرفته بود، چرا درباره ی چیز دیگری حرف نمی زدند؟ چرا زخم های مرا خراش می دهد؟ لبم را گاز گرفتم تا اشک هایم راه نیفتند. دست های داغش را در میان موهایم حس کردم و نفس های سنگینش را. تا گفت «تمام شد» از جا پریدم. نفهمیدم چه گفت و چقدر دادم. فقط می خواستم از آنجا فرار کنم، شالم را برداشتم و به دو از سالن بیرون آمدم. توی راه پله شالم را پوشیدم و دکمه های مانتویم را بستم. نفس راحتی کشیدم و پا تند کردم. چشم هایم را به جلو دوخته بودم و هیچکس را نمی دیدم. انگار همه می دانستند درد من چیست، انگار همه به حالم دل می سوزاندند یا تحقیرم می کردند. کاش می شد این بغض لعنتی را تف کرد بیرون! نمی داستم چطور از شرش خلاص شوم. تاکسی گرفتم و آدرس خانه ی مادر را دادم، آنجا می توانستم از چشم دنیا پنهان شوم...

مهمان داشتند، خانم بهروزیان، یکی از مشتری های مامان که صد سال پیش که من هنوز خودم بودم مرا برای پسرش خواستگاری کرد و من گفتم نه. بیچاره هیچوقت به رویم ترش نکرد، عروسش هم صد برابر من می ارزید و حالا هم داشت با شور و هیجان برای مادر از حاملگی عروسش حرف می زد و من لبخندی را که هنوز رنگ نگرفته بود، فراموش کردم. مادرم و خانم بهروزیان را تار می دیدم . سرم گیج رفت و اگر عسل بازویم را نگرفته بود، همانجا از حال می رفتم.

ـ خوبی؟

گیج و متحیر به او نگاه کردم، چقدر بزرگ شده... عسل کی بزرگ شد؟!

فهمید حال خودم نیستم، دستم را گرفت و به آشپزخانه برد. با من حرف زد تا صدای خانم بهروزیان را نشنوم: بیرون بودی؟ (منتظر جواب نمی ایستد) لابد گرما زده شدی! موهاتو رنگ کردی؟

شربت را جلویم گذاشت، و موهای سشوار کشیده ی جدیدم را با دست به هم ریخت.

مادر برگشت طرف من و گفت: شوهرتم برای ناهار میاد اینجا؟

شانه هایم را بالا انداختم، نمی دانست که شوهرم نمی داند من آنجا هستم. نمی دانست که من از او فرار می کنم. از خودم هم فرار می کردم که نمی توانستم...

عسل خندید: حتما میاد، اون تو رو بو می کشه و میاد اینجا.

فکر کردم؛ کاش نیاید، کاش مرا به حال خودم بگذارد، کاش برود دنبال زندگی خودش، کاش فراموشم کند...

نکند فراموشم کند؟

زنگ در را زدند و عسل در را باز کرد: بفرمایید!

خندید و به من چشمک زد. پرده ی پنجره را کنار زدم؛ در حیاط را به آرامی باز کرد و آمد داخل. چشمش به پنجره افتاد و از آن فاصله برق چشمانش را دیدم. همیشه دیدن او دنیا را زیباتر می کرد، رنگ ها واقعی تر، خوشی ها نزدیکتر می شدند و من لبخندهایم را به یاد می آوردم.

خندید و من صدایش را در ذهنم شنیدم:

"من عطا خواهم کرد به زم*س*تان تو گل

و به تابستانت سردی صبح بهار

سایه ات خواهم شد

تا فراموش کنی رنج تنهایی خود را در باغ..."

در تمام مدتی که خانه ی مادرم بودیم، سعی کردم با او زیاد رو در رو نشوم، ولی تاب نیاورد. بلافاصله بعد از نهار ـ که آن هم به اصرار مادر ماند ـ گفت که برگردیم خانه. وقتی بهانه آوردم، چشم در چشمم دوخت و با جدیت دروغ گفت: امشب قراره دوستم با خانمش بیاد خونه! یادت رفته؟

من هم با اینکه می دانستم مهمانی در کار نیست، قبول کردم که از یاد برده ام و با اینکه اصلا دلم نمی خواست، با او به خانه برگشتم.

توی ماشین سرم را به پشتی تکیه دادم و چشمهایم را بستم ولی او نمی خواست من ساکت باشم.

صدایش را شنیدم که با جدیت گفت: خُب؟

در جواب همین یک کلمه می توانستم ساعتها حرف بزنم ولی...

ـ با توام باران! منظورت از این رفتارت چیه؟

من منظوری نداشتم، نه برای رفتارم و نه برای اشک هایی که ناخواسته از چشمم سرازیر شدند. ماشین را نگه داشت و انگشت سردش را روی اشک هایم کشید: آخه عزیز من، چرا انقدر خودتو عذاب میدی؟

چشم هایم را باز کردم و چشم های نگرانش را روی صورتم دیدم، برایم دل می سوزاند؟ نمی خواستم دلش بسوزد. همینطور به چشمهایش زل زدم که به آرامی گفت: این مشکل من و توئه که بچه دار نمی شیم. برای من که اهمیتی نداره، تو چرا انقدر خودتو اذیت می کنی؟

ـ من بچه می خوام!

با تعجب به من که با لب و لوچه ی آویزان و عین یک بچه ی کوچک بهانه می گرفتم نگاه کرد و لبش به خنده باز شد، سرم را در آغوش گرفت و گفت: عزیزدلم مگه تو نبودی که ادعا می کردی بچه دردسره و هیچوقت بچه دار نمیشی؟

سرم را به شانه اش فشردم: اون موقع بیست سالم بود.

خندید: یعنی تو هشت سال اینقدر عوض شدی؟! باور نمی کنم.

تکرار کردم، مصمم.

ـ من بچه می خوام!

عین گهواره مرا به چپ و راست تکان داد و آرام گفت: می خوای بریم خونه ی خزر؟

صدایش بغض داشت؛ سرم را از آغوشش بیرون کشیدم و به او نگاه کردم، چشم هایش خیس بود. ابلهانه پرسیدم: گریه می کنی؟

پشت دستش را به چشم کشید و لبخند زد: نه!

ـ دلت برام می سوزه؟

ـ نه، دلم برای خودم می سوزه.

ـ چرا؟ چون من بچه دار نمیشم؟

ـ نه، برای اینکه نمی تونم کاری کنم، نمی تونم جلوی اشک های تو رو بگیرم، نمی تونم اشک های تو رو ببینم، من به تو قول دادم خوشبختت کنم، ولی الان... تو خوشبخت نیستی و هیچ کاری از دست من برنمیاد.

انگشت سبابه ام را کشیدم روی رد اشکش: گریه نکن، دلم می گیره!

ـ تو هم گریه نکن!

به خاطر او خندیدم و گفتم: فکر نمی کردم یه روز برسه که تو بهم بگی گریه نکنم!

ـ فکر می کردی یه روز برسه که به خاطر بچه اینقدر غصه بخوری؟

شانه هایم را بالا انداختم و رویم را از او برگرداندم: نصفش به خاطر توئه، تو می تونی بچه دار بشی!

ـ برای بچه دار شدن مادر هم لازمه.

لبم را گاز گرفتم: خب دوباره ازدواج کن!

شانه هایم را گرفت و مجبورم کرد سرم را بچرخانم، زل زد به چشم هایم و با صدای بلندی گفت: من از تو بچه خواستم؟ اعتراضی کردم؟

ـ جاش تو زندگیت خالیه، من می دونم.

ـ تو هیچی نمی دونی! من بچه نمی خوام، من تو رو می خوام، اگه خدا خواست بچه دار میشیم، اگه خدا هم نخواست از خودمون بچه داشته باشیم این همه یتیم که آرزوی پدر و مادر دارن. یادت رفته ما قرار بود همه ی یتیمای دنیا رو سر و سامون بدیم؟

ـ تو می خواستی یه تیم والیبال داشته باشی...

خندید: آره، ولی نمی خواستم از زنم یه ماشین جوجه کشی بسازم! بخند عزیزم، بخند دیگه، من عاشق خنده های تو شدم، وگرنه چیز خاصی که نداری!

ـ خیلی دلت بخواد!

ـ نوکرتم به مولا! حالا اجازه دارم بپرسم چرا موهاتو این رنگی کردی؟

شانه هایم را بالا انداختم و سرم را یکوری کردم: برای تنوع، می خواستم عوض بشم!

ـ خواهش می کنم از این چیزا نخواه! من اصلا نمی خوام تو عوض بشی!

ـ یعنی اینطوری دوستم نداری؟

ـ اگه بخوام راستشو بگم، نه!

با ملامت به او نگاه کردم ولی او با پررویی خندید: آخه اینطوری میشی شبیه همه ی زنهای دیگه، من باران خودمو می خوام، همونطوری که بود.

ـ زشت؟

اخم کرد: هوی به عشق من توهین نکنیا! برای من تو از همه خوشگلتر و بهتری. بریم خونه ی خزر؟

ـ منو با کلک از خونه ی مامانم کشیدی بیرون که بریم خونه ی خزر؟

ـ نه. فقط به نظرم موندن تو اونجا فایده ای به حالت نداشت، باید حرف می زدی!

ـ با حرف زدن چیزی درست نمیشه!

ـ آره، ولی سبک میشی!

به او نگاه کردم که چشم هایش پر از محبت بود، سرش را کج کرد و با لبخند به من نگاه کرد و من به یاد آن روزها افتادم...

***

دلم از گرسنگی مالش می رفت، شش دانگ حواسم را جمع کرده بودم که صدای قار و قور شکمم بلند نشود... مدام به ساعتم نگاه می کردم و بعد تمام التماسم را می ریختم در چشم هایم و به دکتر صباح خیره می شدم. نخیر، خیال نداشت قرن ششم را بی خیال شود و به عصر حاضر برگردد... آهی کشیدم و دستم را گذاشتم روی شکمم؛ سعی کردم موقعیت را برایش توجیه کنم و دلداریش بدهم که صدای دکتر صباح را شنیدم: خب، برای امروز کافیه، بفرمایید...

خدا را شکر؛ انگار که از قفس آزد شده باشم، با عجله وسایلم را چپاندم توی کیفم و بلند شدم: گلرخ بدو!

این را گفتم ولی قبل از آنکه او بلند شود، اولین نفر بودم که از کلاس بیرون زدم و طول راهرو را تقریبا دویدم. فکرم فقط درگیر خانه و غذا بود، با عجله و بدون توجه به اطرافم تند تند راه می رفتم که ناگهان پایم به چیزی خورد و کله پا شدم... نزدیک بود با صورت روی موزاییک های سالن فرود بیایم که خدا رحم کرد و گلرخ که پشت سرم بود کوله ام را گرفت. به سختی تعادلم را حفظ کردم و با عصبانیت برگشتم، دقیقا چیزی که انتظار می رفت... هیچ سهوی در کار نبود...

رو به بهزادنیا پرخاش کنان گفتم: یعنی چی این کار؟

نیشش باز بود، از پهلو به نرده ها تکیه داد و با خونسردی گفت: کدوم کار؟

ـ همین که عین شتر پاتو دراز کردی جلوی من؟!

گلرخ محکم بازویم را کشید ولی من حرفی را که نباید، زده بودم.

بهزادنیا صاف ایستاد و جلو آمد. لابد فکر می کرد از قد و هیکلش می ترسم، یک قدم عقب رفتم. سرش را خم کرد به سمتم: چی گفتی؟

برای نجات از برق چشمهایش، سرم را به پهلو چرخاندم. چند تا از بچه ها ایستاده بودند و ما را نگاه می کردند. گلرخ سعی کرد مرا بکشد که برویم، ولی نه، انگار پاهایم به زمین چسبیده بود...

صدایم را کنترل کردم و آرامتر گفتم: چرا پاتو گذاشتی جلوی پای من؟

چشم هایش را تنگ کرد: نه، یه چیز دیگه هم گفتی...

«غلط کردم ، هیچی نگفتم!» بچه ها انگار آمده بودند سیرک...

ـ ببین جیرجیرک، حواست به حرف زدنت باشه! یهو دیدی ظرفیت نداشتم و کاری کردم که پرونده اتو انداختن زیر ب*غ*لت و با اردنگی شوتت کردند بیرونا!

جوش آوردم: مــــال این حرفا نیستی!

با توجه به اینکه سرم به زور تا شانه های او می رسید، جرئت خوبی نشان داده بودم. نه؟!

بهزادنیا با خونسردی جمع اطرافمان را نگاه کرد و گفت: که اینطور... بابامو باهات آشنا می کنم پس...

خنده ای عصبی کردم: آره، برو با بزرگترت بیا... از تواَم بعید نیست بابات زورگیری، شرخری، اراذلی... چیزی باشه!

قبل از آنکه تأثیر جمله ام را ببینم، گلرخ که از ترس قدرتش بیشتر شده بود بازویم را به شدت کشید و از آنجا دورم کرد...

گلرخ عصبانی بود: این چه کاری بود کردی؟ چرا اینطوری به پروپاش پیچیدی؟

هنوز از حرف هایی که زده بودم، منگ بودم. من جلوی جمع این حرفها را به بهزادنیا زده بودم؟ انگار، آره...

اعتراض کردم: اون شروع کرد! می خواستی بذارم هر جفنگی می خواد بارم کنه؟

ـ مگه دفعه ی اوله که اون شروع می کنه؟ محلش نمیذاشتی! چرا واسه خودت شر می خری؟ کم سر به سرمون میذاره؟

چرخیدم طرف در اصلی و مقنعه ام را مرتب کردم: من مثل همیشه نبودم، نتونستم تحمل کنم.

گلرخ انگار که فهمید گرسنگی بدجور بهم فشار آورده، خندید: می دونی که تلافی می کنه!

ـ می دونم!

سعی کردم با بی خیالی این را بگویم، گلرخ باور کرد و لبخند زد: پس خداحافظ!

ـ مگه نمیری خونه؟

ـ نه، واسه کنفرانسم یه سری کار دارم، باید بمونم.

ـ باشه، فردا می بینمت پس، موفق باشی!

گلرخ دستی تکان داد و به سمت کتابخانه دوید.

ایستادم منتظر اتوب*و*س و زل زدم به آبی که که از باران دیشب آنجا جمع شده بود. خُب مثلا حالا بهزادنیا چکار می توانست بکند؟! دو تا لیچار بارم می کرد دیگر، این که چیز جدیدی نبود... ولی کار درستی نکرده بودم، طبق معمول درست بعد از انجام دادن کاری وجدانم بیدار می شد و قضاوت می کرد... نمی دانم چرا قبل از تصمیم گیری دخالت نمی کرد... همیشه وقتی کار از کار می گذاشت خودش را نشان می داد و آدم را توی منگنه می گذاشت... داشتم برای عکس خودم توی آب شکلک درمی آوردم که صدای حرکت سریع ماشینی را شنیدم و قبل از اینکه به خودم بیایم ، سراپا خیس شدم!!! آب با فشار به صورتم پاشیده بود. با پشت آستین به صورتم کشیدم و سرم را بلند کردم. همانطور که انتظار داشتم سانتافه ی بنفش با سرعت دور می شد...

ـ کُره... پدر صلواتی!

از هیچ چیز در دنیا به اندازه ی این که لباس خیس تنم باشد، متنفر نبودم. تا به خانه برسم بهزادنیا را به انواع و اقسام لقب ها مفتخر کردم. پسره ی لندهورِ مزخرف به بدترین شکل ممکن از من انتقام گرفت. توی اتوب*و*س انگار که جذام داشته باشم، همه ازم فاصله می گرفتند و با حالت تحقیرآمیزی نگاهم می کردند. پناه بر خدا! ماشین آشغالی که رویم خالی نشده بود! کمی آب بود که آن هم روشناییست...

از اتوب*و*س که پیاده شدم لباس هایم را با دست هوا می دادم بلکه خشک شود. دستمال هم که شکر خدا همراهم نبود، اگر بود هم فایده ای نداشت، صورتم خیلی زود خشک شد، ولی شلوار جینم هنوز لکه ی آب داشت و تیره بود.

به خانه که رسیدم، صلواتی زیرلب فرستادم. حالا بیا خزر را راضی کن که عمدا خودم را نینداخته ام توی آب... بارها گفته بودم که «الان» از خیس شدن لباس هایم بدم می آید ولی او هنوز روزی را به یادم می آورد که کلاس سوم دبستان بودم، دو پایی پریدم توی چاله آب تا او را هم خیس کنم... چه روز خوبی بود!!!

در را باز کردم و سرک کشیدم توی حیاط، طلوع توی حیاط نشسته بود و داشت نقاشی می کرد. جلو رفتم و دست انداختم دور شانه اش: سلااام عشق من!

سرش را بلند کرد و لبخند زد.

ـ خزر خونه اس؟

ابروهایش را به نشانه ی جواب منفی بالا انداخت و من نفس راحتی کشیدم...

به دفتر توی دستش نگاه کردم، باز هم فقط مداد سیاه... آهی کشیدم و به طرف در هال رفتم... لباس هایم را کندم و انداختم توی سبد برای شستن... مقنعه ام را گذاشتم بالا که حتما یادم باشد تمیزش کنم...

با باقیمانده ی غذای ظهر که گرمش کرده بودند، حسابی از خودم پذیرایی کردم و بعد یک لیوان چای دبش ریختم و چپیدم توی چالم تا کتاب بخوانم...

عسل سرش را از لای در کرد توی اتاق.

ـ باران، بیا شام!

ـ باشه، الان.

سرم را بیشتر لای کتابم فرو کردم، قهرمان داستان داشت از راز بزرگی در زندگیش باخبر می شد و من نمی خواستم او را در این شرایط تنها بگذارم. از سرسختی و استقامتی که همیشه داشت، خیلی خوشم می آمد، می خواستم ببینم الان چه واکنشی نشان می دهد...

ـ باران!

این دیگر صدای مامان بود و نمی شد آن را بی خیال شد، کتاب را گذاشتم کنار و شیرجه زدم سر سفره!

ـ الهی شکر، قربون دستت مامان!

عقب رفتم و سفره را به دستان توانمند خواهرانم سپردم. قبل از آنکه با وقار از کنار سفره جیم بشوم، مامان هشدار داد: باران بمون، کارتون دارم.

دو سه بشقاب جابه جا کردم تا کاری کرده باشم و بعد تا کنار دیوار عقب نشینی کردم. ذهنم درگیر قهرمان داستان بود که لای سطرهای کتاب منتظر بود تا من بروم و با هم راز بزرگ را کشف کنیم...

چشم هایم به سمت مامان چرخید که کمی نگران و بی قرار به نظر می رسید، چه کاری می توانست با ما داشته باشد؟ من هیچ کار بدی نکرده بودم که بابت آن بازخواست شوم. به خواهرهایم نگاه کردم، نه، از هیچکداممان خطای بزرگی سر نزده بود. قیافه ی عسل هم کاملا معصوم و بی خطر به نظر می رسید، پس...

خزر صدای تلویزیون را بست و رو کرد به مامان: بفرمایید!

مامان، اول خزر، بعد بقیه ی ما و بعدتر گلهای قالی را نگاه کرد: خب... (سرش را بالا آورد و زل زد به دیوار) تصمیم گرفتم از این خونه بریم.

ـ نه!

در مقایسه با من که این «نه» ناگهانی از دهانم خارج شد، بقیه بهتزده به مامان خیره شده بودند که با زبان لبهایش را خیس کرد و مرا نگاه کرد: می دونم براتون سخته از اینجا برین، به اینجا عادت دارین، اینجا رو دوست دارین، خاطراتش... ولی خب فعلا باید چیزای مهمتری رو در نظر بگیریم (سرش را برگرداند و اطراف اتاق را نگاه کرد) به خاطر مخارج زندگی تصمیم گرفتم این خونه رو بدیم اجاره...

صدایش بغض داشت، ساکت شد، سهم خاطرات او از این خانه از همه ی ما بیشتر بود...

خزر قبل از بقیه به خود آمد: قراره کجا بریم؟

من مهلت ندادم و رو کردم به او.

ـ مامان، تو رو خدا نریم! می تونیم بیشتر صرفه جویی کنیم، کمتر خرج کنیم، منم می تونم کار کنم...

با التماس نگاهش کردم، در نگاهش همدردی و دلسوزی بود ولی موافقت، نه...

ـ باران جان، ما همین الانشم داریم صرفه جویی می کنیم، خریدمون هم محدود شده ولی بازم... لزومی نداره تو درستو بذاری کنار تا کار کنی، من خیلی فکر کردم، با اجاره دادن این خونه خیلی از مشکلاتمون حل میشه.

خزر گفت: ولی هر جای دیگه هم بریم باید رهن یا اجاره بدیم، پول زیادی نمی مونه برامون.

مامان برای چند لحظه مکث کرد، چشمهایش در چشمخانه بالا و پایین چرخید و بعد گفت: جایی که میریم نیازی به اجاره نداره...

این از خبر اول عجیبتر بود، چطور جایی بود که می توانستیم مفت و مجانی زندگی کنیم؟ ما حتی فامیلی هم نداشتیم که بخواهیم برویم خانه شان، عمه بود، که البته...

مامان زیاد منتظرمان نگذاشت: یکی از مشتری هام بهم یه پیشنهاد عالی داده، یه خونه دارن که خالی و بی استفاده مونده... (به قیافه های ما نگاه کرد، چشم هایش منتظر بود) البته خونه کاملا خالی نیست. یه خونه باغ دارن که خودشون تو قسمت اصلیش زندگی می کنن و یه ساختمون خالی دارن که قراره بشه خونه ی ما...

باز هم خزر بود که پرسید: یعنی ما مزاحمشون نمی شیم؟

مامان پاهایش را جا به جا کرد و با خستگی گفت: خودش که میگه ابدا! کلا دو نفرن که تو ساختمون زندگی می کنن و باغ اونقدر بزرگ هست که ما جاشون رو تنگ نکنیم!

برای چندمین بار صورت های ما را کاوید؛ این بار در نگاهش تمنا می دیدم، گفت: با این موضوع کنار میاین، نه؟ قبوله؟

من هنوز منگ بودم، برای من خیلی سخت بود که از خانه ای که تمام بیست سال زندگیم را در آن گذرانده بودم، به این راحتی دل بکنم. بلند شدم و به کنج خودم پناه بردم.

کنج من که خواهرهایم «جابارانی» صدایش می زدند، جای خالی کمد دیواری بود و مامان لحاف و تشک های بدون استفاده را آنجا می گذاشت. من هم از رخت خواب ها بالا می رفتم و آن بالا غرق کتاب هایم می شدم. حتی جای کف پایم ـ که همیشه آن را به دیوار تکیه می دادم ـ روی سفیدی دیوار مشخص بود. با بی حوصلگی از رخت خوابها بالا رفتم و دفتر یادداشت و خودکارم را از جا جورابی که آن بالا آویزان کرده بودم، درآوردم، از آن بالا اتاق را ورانداز کردم و عکس بابا را که روی دیوار بود...

چند دقیقه بعد که به خودم آمدم، متوجه شدم بارها و بارها روی کاغذ نوشته ام «نمی خوام از این خونه برم.»

انگشتم را روی دیوار کشیدم. خب، من این خانه را خیلی دوست داشتم، به خاطر خاطراتم...

خب، آدم به یک سنگ هم بعد از دو روز عادت می کند، نه؟! من آن خانه و کوچه ی خانه مان را عین کف دستم می شناختم، خانه مان برای من یک دوست قدیمی و تسلی بخش بود، هروقت از جایی یا کسی دلخور می شدم، وقتی می آمدم خانه از همان دم در حس قوی دلگرم کننده ای مرا پر می کرد، آن خانه فقط یک بار در نظرم خفه و کوچک آمده بود... وقتی که بابا رفته بود... آن روزهای اول... ولی حالا، بعد از چند ماه، خاطراتش در گوشه های خانه هدیه های کوچکی بودند که خانه برای من کنار گذاشته بود... دل کندن از آن سخت بود...

ولی اگر من می خواستم غُدبازی دربیاورم، فقط وضعیت را برای مامان سخت تر می کردم. نباید من باعث می شدم زندگی از این چیزی که بود برای مامان دشوارتر شود. من قول داده بودم که قوی باشم و نگذارم که او سختی بکشد... مامان همیشه بهترین تصمیم ها را می گرفت و من می توانستم به او اعتماد کنم...

همه خوابیده بودند که من کورمال کورمال جایم را پیدا کردم و خزیدم زیر پتو. بلافاصله صدای خش خشی از سمت چپم شنیدم، پتو کنار رفت و صورت طلوع پیدا شد، لبخند زدم و دست او دستم را فشرد...

من به خودم قول داده بودم از این موضوع اظهار ناراحتی نکنم ولی دلیل نمی شد بتوانم به آن زودی با آن کنار بیایم... قرار بود ما محل زندگیمان را کاملا تغییر بدهیم... آن هم نه خیلی ساده، قرار بود با خانواده ای دیگر یک جا زندگی کنیم، به هر حال دو نفر هم هرچند کم، یک خانواده حساب می شدند... یعنی چه جور آدمهایی بودند؟! اگر مامان نگفته بود که یک مادر و پسر هستند، بدم نمی آمد که با یک زوج پیر و مهربان طرف باشم... یا حداقل یک مادر و دختر، نه؟! کنار آمدن با یک دختر خیلی راحت تر بود تا مثلا یک پسر نوجوان... تمام صبح داشتم زندگیم در آن خانه را تصور می کردم و به هیچ نقطه ی روشنی نمی رسیدم...

گلرخ لیوان چای را به سمتم گرفت: اینو بگیر.

گیج به او نگاه کردم: چکارش کنم؟

ـ باش دوش بگیر! نگرش دار تا من حساب کنم دیگه.

تازه به خودم آمدم، لیوان های چای را در دستم گرفتم و منتظر ماندم تا گلرخ هم از تریا بیرون بیاید.

با گلرخ سلانه سلانه به سمت محوطه رفتیم و اولین جایی که پیدا کردیم، نشستیم. خیلی از بچه ها آن دور و بر روی چمن یا نیمکت ها پخش و پلا بودند. با اینکه داشتم مثلا بچه ها را نگاه می کردم، چیزی را درست نمی دیدم، خودم آنجا بودم و ذهنم جای دیگری...

گلرخ بسته ی کیک را باز کرد و بین هردویمان گذاشت: باز چی شده؟ امروز کلا حواست پرت بود.

لیوانم را به لب بردم و یک قلپ خوردم، اطرافم را نگاه کردم و آهی کشیدم: مامان میگه باید خونه رو عوض کنیم.

ـ وای چرا آخه؟

چای را توی لیوان چرخاندم: مجبوریم، به خاطر پولش...

آهی کشیدم و گلرخ دستش را گذاشت روی شانه ی من. این حرکتش باعث شد ادامه بدهم: وقتی بابا تصادف کرد، ماشین عین قوطی مچاله شد، به هیچ دردی نمی خورد، اوراقش کردند. آموزش پرورش چندرغاز میده، مامانم هم از خیاطی یه خرده در میاره ولی انگار کم آوردیم... دخلمون با خرج چار تا دختر در نمیاد... مامان هم نمیذاره من برم سرکار، انگار حالا مثلا من قراره با مدرکم چه گلی به سرم بزنم که نباید درسمو ول کنم... اون پولی هم که تابستون درآوردم اندازه ی خرج رفت و آمد دانشگاه هم نیس... (نفس عمیقی کشیدم) حالا مامان معلوم نیس یه جایی رو چطوری پیدا کرده که می تونیم مفتکی بشینیم.

ـ مفتکی؟

باقی چایم را خوردم و با سر تأیید کردم.

ـ آره، یه نفر به مامان گفته بریم خونه ی اونا باهاشون زندگی کنیم. یه خانم دکتریه، یه خونه ی بزرگ دارن انگار، گفته یه جاییش خالیه!

چشمم به گلرخ افتاد که ژست تفکر گرفته بود.

ـ این که خیلی مشکوکه! کی تو این دوره و زمونه مفت و مجانی برای کسی کاری می کنه؟

با تعجب به او نگاه کردم: منظور؟

گلرخ با هیجان به من نزدیک شد: تو اصلا روزنامه نمی خونی؟ تو حوادث پره از این چیزا، که دخترا رو گول می زنن و ازشون سوءاستفاده می کنن، بعد اونا رو می فرستن دبی!

ـ دبی؟

گلرخ انگار که کشف بزرگی کرده باشد، با لحن شومی تأیید کرد: آره، پیش شیخای پولدار عرب!

یعنی واقعا گلرخ پیش خودش فکر می کرد فقط خودش است که متوجه این چیزها می شود؟! امکان نداشت مامان ما را بدون پرس و جو جایی ببرد که یک ذره احتمال دردسر داشته باشد... خنده ام گرفت: خب اینکه بد نیست، مفتکی خارج هم می ریم، فقط، من ر*ق*ص عربی بلد نیستم، منو هم می برن؟

گلرخ، از اینکه جدی نگرفته بودمش دلخور شد و نیشگونم گرفت.

ـ نخیر، تو رو اصلا نمی برن، با اون هیکل استخونی و قیافه ی قناست، اشتهاشونو کور می کنی!

ـ یعنی از اینم شانس نیاوردیم؟

ـ نه، آخرش می ترشی می مونی رو دست مامانت!

شانه هایم را بالا انداختم: ترشیدگی هم عالمی داره واسه خودش!

ـ نه بابا!

ـ والله! حداقلش اینه که تا وقتی پیر و چروکیده هم بشیم هنوز واسه اومدن اون شاهزاده هه امید داریم، ولی شما خوشگلا زود ازدواج می کنین و تمام فکر و ذکرتون میشه پر کردن شکم آقا بالاسرتون...

ـ عوضش دیگه نمی ترشیم!

با آرنجم کوباندم توی پهلویش: مهم اینه که تو روحت احساس ترشیدگی نکنی...

ـ این که گفتی... یا فاطمه ی زهرا! شمر اومد!

سرم چرخید به طرف ورودی آموزش و بهزادنیا را دیدم. مثل همیشه با غرور و تکبر راه می رفت، صاف و بی تفاوت به اطراف ـ البته ظاهرا ـ ، شلوار کتان سرمه ای و ژاکت پاییزه ی سایه روشن آبی پوشیده و موهایش خوش حالت و صاف ریخته بود توی پیشانیش، لاکردار! اگر ظاهرش تا این حد خوشایند نبود، کمتر از این از او متنفر بودم. غرولند کردم: خبرشو بیارن!

گلرخ با دستپاچگی بلند شد: پاشو تا ترکشاش بهمون نخورده!

با اوقات تلخی دوباره به طرف او نگاه کردم که اصلا حواسش به ما نبود.

ـ خیالت راحت، دیروز تلافیشو سرم درآورد.

با عصبانیت، لیوان خالی چای را با دندانهایم تکه تکه کردم. گلرخ خشک شد: چکار کرد؟

برایش تعریف کردم و دوباره داغ دلم تازه شد، کاش می توانستم ازش انتقام بگیرم ولی تجربه ثابت کرده بود او همیشه باید برنده باشد...

گلرخ سری به نشانه ی تأسف تکان داد و گفت: تا تو باشی با دم شیر بازی نکنی، اون سرش درد می کنه برای معرکه گیری، تو هم که دیروز واسش جور کردی. هر کس یه جوری دیوونه اس دیگه، این بابا هم اینطور...

هر دو داشتیم آن دو را نگاه می کردیم که داشتند از کنار دخترهای عمران رد می شدند که کلاس عملی شان در محوطه برگزار می شد. بهزادنیا با دیدن یکی از دخترها که به طرفش می رفت، به دوستش اشاره ای کرد و ایستاد. چند کلمه با دختر رد و بدل کرد و بعد با حالت فریبنده و متشخصی دستش را به طرف او گرفت که مثلا کمکش کند. دختر لبخند لوندی زد و دوربین سنگین را به طرف او دراز کرد ولی بهزادنیا دستش را به سرعت پس کشید و دوربین با صدای وحشتناکی به زمین خورد!!! حتی منِ غریبه هم دلم به حال دختر بیچاره و اموال بیت المال سوخت، ولی بهزادنیا در حالی که هیچ نشانی از شرمندگی نداشت، با صدایی پر از تمسخر رو به دختر کرد: ایوای اصلا حواسم نبود، حالا خیلی بد میشه برات؟!

دختر که با اضطراب دوربین را وارسی می کرد، حرف تندی به او زد که نشنیدم ولی صدای خنده ی بهزادنیا به گوشم رسید.

دندان هایم را روی هم فشار دادم: باید تاوان این کارشو پس بده پست فطرت!

گلرخ که احساس خطر کرده بود، دست مرا گرفت و از آنجا دور شدیم، مرا از بین جمعیت راهرو به سرعت رد کرد و همینطور که از پله ها بالا می رفتیم تند تند گفت: حالا تو لازم نیست واسه کسی سوپرمن بشی، این دختر با اون تیپ و قیافه ی پسرکشش لازمه که یکی دو بار سوسک بشه! من می شناسمش...

قبل از اینکه گلرخ پته ی دختر را روی آب بریزد ، یک پله رفتم بالاتر و گفتم: من با اون چکار دارم؟ باید حق خودمو بگیرم.

گلرخ که انگار تازه یادش افتاده بود من هنوز با او خرده حساب دارم، موضعش را عوض کرد: خیلی خُب! به وقتش بابت اون کارش، حالش رو می گیریم. تو الان به اندازه ی کافی مشکلات داری...

شانه هایم فرو افتاد: آره، راست میگی!

گلرخ دم کلاس ایستاد، به طرف من چرخید و با مهربانی گفت : به جان گلرخ، اگه کاری از دستم بربیاد و نگی، ناراحت میشم.

خندیدم و بازویش را فشردم: باشه، یادم می مونه!

به خانه که رسیدم، بقیه ـ به جز عسل ، که مدرسه بود ـ مشغول بستن وسایل بودند. چیز زیادی برایمان نمانده بود، خیلی از چیزها را فروخته بودیم ولی همه ی اثاث باقیمانده را هم نمی توانستیم ببریم، انگار جای جدیدمان زیاد بزرگ نبود. مامان از م*س*تأجر جدید اجازه خواسته بود که یک سری از وسایل را توی زیرزمین باقی بگذاریم. طلوع مثل همیشه آرام و بی صدا داشت لباس های خودش و عسل را در ساک جا می داد. با اینکه سرش پایین بود، من قطره ی اشکی را دیدم که روی دستش افتاد. دلم فشرده شد ولی قبل از اینکه چیزی بگویم، خزر سرش را از روی کارتن کتاب ها بلند کرد، عرق پیشانیش را گرفت و مرا نگاه کرد: ناهار خوردی؟

کوله ام را انداختم روی میز اپن و تکه نانی از لای سفره برداشتم و دندان زدم: نه.

ـ باشه تا مانتوتو عوض کنی یه لقمه برات حاضر می کنم.

مانتویم را عوض کردم و آبی به سر و صورتم زدم. نگاهی در آینه به خودم انداختم، می شد تصور کرد آینه ها هم برای خودشان حافظه ای دارند و دلی؟! که تصویر من در خاطرش نقش بسته باشد و بعدا دلش برایم تنگ شود... برای من که اغلب با رژ لب مامان ـ که دیگر ازش استفاده نمی کرد ـ رویش چرت و پرت می نوشتم... و گاهی هم دیوانه بازی هایی در می آوردم که فقط آینه شاهدش بود...

ـ باران خوابت برد تو دسشویی؟

ـ اومدم.

خزر یک بشقاب بادنجان و یک سبد سبزی گذاشته بود روی میز؛ یک لقمه درست کردم و به سرعت چپاندم توی دهانم که فورا سقف دهانم سوخت و به گز گز افتاد. رفتم بالای سطل زباله و لقمه ی توی دهانم را تف کردم توی سطل!

ـ اَی... باز از این کارای چندش کردی؟

من دهانم را باز کرده بودم و زبانم را انداخته بودم بیرون تا سقف دهانم هوا بخورد... خزر با دیدنم خندید و بعد با تأسف سری تکان داد. کمی با قاشق بادنجانها را زیر و رو کرد تا خنک شوند: آخه ندیدی ازش بخار بلند میشه؟

در یخچال را باز کردم و کمی از برفک توی یخدان برداشتم و ریختم توی دهانم.

ـ تو هی گفتی باران بیا... باران بیا... فک کردم سرد شده...

این را درحالیکه حرف زدن با ناز او را تقلید می کردم، گفتم. خزر چپ چپ نگاهم کرد.

ـ تقصیر منه که نمی خواستم غذای سرد بخوری، برات گرمش کردم... لیاقت نداری.

با اطوار بیرون رفت و من خندیدم.

ـ باشه، دمت گرم خواهری...

وقتی بالاخره غذا خوردم، آمدم بیرون و رفتم کمک مامان. داشت چینی های قدیمی اش را توی کارتن می چپاند، نشستم روی زمین و زیر دستی ها را لای پارچه پیچاندم: کاش اینارم فروخته بودیم.

مامان سرش را بلند کرد و با نگاهی حق به جانب به من گفت: اینا رو می خوام بذارم واسه جهیزیه ی شما، نمی تونم بفروشمش که...

نفس عمیقی کشیدم، درکش نمی کردم ولی نمی توانستم منطق خودم را به او تحمیل کنم. در کارتن را بستم و بلند شدم: کجا بذارمش؟

ـ همونجا پیش بقیه، حواست باشه جوری بچینی که زیاد جا نگیره.

از پله های زیرزمین که پایین می رفتم ناخودآگاه لبخند به لبم آمد، چقدر در بچگی از زیرزمین وحشت داشتم، انواع و اقسام هیولاهای تخیلی را در آنجا تصور می کردم، امکان نداشت شب ها پایم را آنجا بگذارم. چون کلید برقش توی راه پله بود وقتی آن را می زدم و همه جا تاریک می شد، تا بالای پله ها مثل فشنگ در می رفتم، احساس می کردم دست موجودات خونخواری از توی تاریکی به سمت پایم دراز می شد تا مرا بگیرند و گیر بیندازند.

کلید برق را که زدم، چند وجب پایینتر، روی دیوار، جای کنده کاری های عسل را دیدم. ده جا روی دیوار خریت مرا اعلام کرده بود. هر وقت دعوایمان می شد یا زیاد به پر و پایش می پیچیدم، می آمد اینجا و روی دیوار می نوشت که: «باران خر است» - «باران بد است» - «باران خر و گاو است.»

خدا می داند من چطور می توانستم همزمان هم خر و هم گاو باشم؟! بی اراده روی پله نشستم و دستم را روی کنده کاری های دیوار کشیدم. یک خانه کنده بود که تویش مثل یک چراغ روشن بود، ابعاد چراغ به هیچ وجه با آن خانه ی م*س*تطیلی که یک مثلث به جای شیروانی سرش سوار بود جور در نمی آمد ولی... دستم را روی چراغ گذاشتم و آهی کشیدم... مثل خانه ی ما...

ـ باران چرا اینجا نشستی؟

مامان بود که با جعبه ی دیگری داشت از پله ها پایین می آمد.

ـ هیچی، همینجوری.

آهی کشید، جعبه را روی پله گذاشت و کنار من نشست، دستش را دور شانه ی من انداخت و مرا به طرف خودش کشید و من سرم را روی سینه اش گذاشتم.

ـ عزیزدلم زندگی بالا پایین زیاد داره.

ـ می دونم!

مامان خندید: به اندازه ی کافی سخت هست، با غصه خوردن سخت ترش نکن.

ـ من غصه نمی خورم! فقط عصبانیم که کاری از دستم برنمیاد، ناسلامتی من مرد این خونه ام.

مامان بلند بلند خندید و موهای مرا به هم ریخت: همین بودنت قوت قلبه قهرمان!

روز بعد از صبح شروع کردیم به بار زدن وسایل توی کامیون. مجتبی پسر همسایه مان هم که گلویش پیش خزر گیر بود و خزر محلش نمی گذاشت، آمده بود کمکمان. مامان مدام به او می گفت که زحمت نکشد و خودمان از پسش برمیایم ولی پسر بیچاره مدام چشمهای قهوه ای درشتش را می دوخت به خزر و حال مرا به هم می زد... طرز نگاهش دقیقا شبیه گوساله ای بود که داشتند ذبحش می کردند... من که اصلا از این برنامه های عشق و عاشقی خوشم نمی آمد و خیلی هم خوشحال بودم که خزر زیر نگاه التماس آمیز او او نرم نمی شد... خزر را هم که به کلی جو گرفته بود و دماغش را برای ما هم بالا می گرفت! فکر کنم این نقل مکان لااقل این خوبی را داشت که خزر را از دیدن التماس های هر روزه ی مجتبی دور می کرد... مامان هم با وجودی که دلش برای بیچاره می سوخت، با جواب منفی خزر موافق بود. خزر به کسی احتیاج داشت که در زورگویی یک پله از خودش بالاتر باشد نه این بیچاره ی حرف گوش کن و ملایم...

بالاخره حدود ساعت یازده که شد، وسایل بار کامیون بود و همه ی افراد خانواده توی آژانس منتظر من بودند که هنوز توی حیاط بودم... بچگانه یا احمقانه، روی کاغذی نوشته بودم که «من برمی گردم»، آن را لوله کردم، یکی از آجرهای لق دیوار را از جا درآوردم، کاغذ کوچک را چپاندم آنجا و آجر را برگرداندم سر جایش... تا این قول را به خانه نمی دادم نمی توانستم آنجا را ترک کنم.

من احساس می کردم بدبخت شده ایم، قلبم گواهی می داد که به فلاکت و بیچارگی افتاده ایم، فکر می کردم مجبوریم توی یک دخمه ی اندازه ی سوراخ موش بچپیم و دم نزنیم ولی... ولی محل زندگیمان اصلا شبیه سوراخ موش نبود! بلکه...

عسل از پنجره بیرون را نگاه کرد و ذوق زده به سمت ما برگشت: ایول، مثل بهشت می مونه!

در عرض نیم ساعتی که به آن خانه پا گذاشته بودیم، این شصتمین باری بود که عسل این را می گفت. خزر هم با بی حوصلگی جوابش را داد: مبارک صاحابش باشه، به ما چه؟

مامان بیرون بود و خزر به خودش اجازه می داد دلخوریش را نشان دهد. من هم از پنجره بیرون را نگاه کردم. از آن زاویه فقط باغ را می دیدم و درخت هایش را، ولی می دانستم کمی آنطرفتر ساختمان اصلی است که تراس نیم دایره ی پهنی داشت و تویش صندلی چیده بودند. پله ها بالتبع حلقه وار بالا می رفتند تا به تراس برسند، ستون های استوانه ای قطوری داشت که به اندازه ی ارتفاع طبقه ی اول بود و آن بالا بالکن دیگری بود که از پایینی کوچکتر بود و در اتاقی به آن باز می شد. تمام پرده های خانه را کشیده بودند و من فقط می توانستم ظاهر خانه را ببینم که مثل اشرافزاده ی سختگیری شکمش را جلو داده بود...

ـ باران؟

به طرف خزر برگشتم: بله؟ چی شده؟

خزر با بدبینی اطراف را نگاه می کرد: مگه نگفتن اینجا خالی بوده؟... ولی یکی اینجا بوده، نگاه کن (انگشتش را روی سنگ اپن کشید و به سمت من گرفت) اصلا خاک نیس اینجا، نمیشه که متروکه باشه و خاک هم نگرفته باشه، میشه؟

شانه هایم را بالا انداختم: لابد بش می رسیدن، به ما چه؟

خزر رفت توی آشپزخانه و سبد توی سینک را هم برداشت و بررسی کرد، پر از تفاله ی چای بود و پوست میوه، آن را با حالت معنی داری به من نشان داد و من گفتم: خب که چی؟

خزر پوفی کرد و دست هایش را به کمر زد: از کجا شروع کنیم؟

مادر رفته بود برای ناهار چیزی تهیه کند و ما مانده بودیم و خانه خالی، که خزر می خواست تا قبل از آمدن مامان حرکتی کرده باشیم و بیکار نمانیم...

زیاد بزرگ نبود، ولی برای ما کافی به نظر می رسید، دو تا اتاق خواب کوچک داشت با یک سرویس بهداشتی. ولی هالش نسبتا بزرگ بود و آشپزخانه اش هم تمیز به نظر می رسید، هیچکدام از شیرها و لوله ها مشکل نداشتند و گازش هم وصل بود. خزر با عسل ماندند توی آشپزخانه و من و طلوع رفتیم سراغ اتاق خوابها...

کارمان زیاد طول نکشید، تمیز کردن خانه ی خالی خیلی سخت نبود. دیوارها و پنجره ها را تمیز کردیم و کف ها را تی کشیدیم. ناهار که خوردیم، شروع کردیم به آوردن وسایلمان توی خانه...

از ساختمان اصلی هیچ صدایی نمی آمد و هیچ کس را هم تا آن لحظه ندیده بودیم...

با دو دلی از ساختمان بیرون آمدم و به باغ رفتم، حق با مامان بود، ساختمان ما کاملا مجزا و البته خیلی کوچکتر بود. باغ به حدی بزرگ بود که در طول روز به ندرت امکان دیدن همسایه هایمان پیش بیاید. از در بزرگ ورودی، سمت راست ساختمان ما واقع می شد و بعد از سمت در م*س*تقیم سنگفرش بود تا جلوی ساختمان اصلی؛ نمای آجر داشت که من عاشقش بودم، حالتی قدیمی و آشنا و دلگرم کننده، دلم می خواست می رفتم جلوتر و کنار آن ستونهای بلند می ایستادم، دستم را دورش حلقه می کردم ببینم به هم می رسند یا نه، ولی جرئتش را نداشتم. از صاحبخانه مان هیچ نمی دانستم جز اینکه متخصص زنان است و با پسرش زندگی می کند. مادر حرفی از شوهر خانم پیرایش نزده بود، اینکه مرده یا جدا شده اند را نمی دانستم؛ پسرش را هم ندیده بودیم. ولی خود خانم پیرایش را دیدیم، وقتی که آمدیم خانم پیرایش با یک زانتیای تمیز مشکی از خانه بیرون آمد. با دیدن ما ایستاد و کلی تحویلمان گرفت، بعد هم گفت که به جز ما کسی خانه نیست و راحت باشیم.

من که راحت بودم، نیازی به تعارف نداشتم ولی خب... هنوز آنقدر رویم باز نشده بود که جلو بروم و به ساختمان سرکی بکشم، ترجیح دادم باغ را بگردم. استخر بزرگی داشتند که سمت چپ قرار گرفته بود، کنارش آلاچیق کوچک و مرتبی ساخته بودند که یک دست میز و صندلی چهار نفره گذاشته بودند تویش. سمت راست، یعنی تقریبا کنار خانه ی ما بیشتر به مذاقم خوش آمد؛ چند تا درخت نزدیک به هم، یک تاب فلزی قدیمی، و یک گلخانه. علاوه بر گلخانه بیرون هم باغچه هایی با شکل های مختلف ساخته شده بود که فعلا گلی نداشتند. رفتم جلوتر بین انبوه درختها، اینجا می شد تقریبا از نظر بقیه پنهان شد. چرخیدم، دستهایم را کشیدم و چشم هایم را بستم، چه حس و حال خوبی بود... بهار در این خانه چه صفایی داشت... برای یک لحظه دردی از مغزم به تمام تنم پیچید و ایستادم، عید بدون بابایی؟! انگار شادیم از حضور در آن خانه توهین به خاطراتم از پدر و خانه ی قبلیمان بود... آهی کشیدم و روی تاب نشستم. پاهایم را روی زمین کشیدم و کمی خاک هوا کردم، حالا تقریبا جایی نشسته بودم که ساختمان اصلی سمت راست و خانه ی ما سمت چپم واقع می شد. خانه ی ما از نظر نما خیلی ساده و بی آرایه بود ولی برای ما از صد تا کاخ و خانه ی آنچنانی فعلا باارزشتر بود... از اینجایی که نشسته بودم، پنجره ی یکی از اتاق هایمان دیده می شد، من این اتاق را بر می داشتم...

ـ مگه بمیرم با عسل هم اتاق بشم!

ـ باران!

پایم را به زمین کوبیدم: من بزرگترم، من میگم این اتاقو می خوام، اون باید قبول کنه!

مامان به اپن تکیه داد: اینجا که به تعداد اتاق نداریم، باید شریک بشین با هم.

ـ خب با طلوع یا خزر، عسل اون یکی رو برداره!

مامان به سمت عسل برگشت: عزیز دلم تو با طلوع اون اتاقو بردارین، بزرگتر هم هست.

لب و لوچه ی عسل آویزان شد، بغض کرد و چشم هایش فورا تر شد: منم اینو می خوام!

ـ برای تو چه فرقی می کنه آخه؟

دست هایش را روی سینه در هم فرو کرد: برای خودت چه فرقی می کنه؟

ـ من اونجا رو می خوام چون رو به باغه!

ـ ما آدم نیستیم؟ همیشه باید هر چی خوبه تو برداری؟

خونم به جوش آمد: من کِی هر چی بهتر بوده...

خزر پرید وسط حرفم: عسلی اگه قبول کنی، اون جامدادی رو که دوس داری میدم به تو.

ـ همون بنفشه؟

خزر با تحقیر به من نگاه کرد و با مهربانی رو کرد به عسل: آره عزیزم.

عسل با مظلوم نمایی دماغش را کشید بالا: باشه، قبول!

خزر از کنارم رد شد و عمدا آرنجش را به من کوباند: یاد بگیر.

پریدم و روی میز اپن نشستم: حالا نه اینکه قراره من در اتاقو قفل کنم و نذارم کسی بره توش! خب فقط وسایلم اونجاس برو توش مثل اسب کیف کن، اگه صدای من در اومد؟! بگو چرا...

فورا صدای مامان بلند شد: باران!

عسل خندید: دیگه از باران گذشته، تگرگ شده...

همه خندیدند و من پوزخند زدم: هه... هه... طلوع، عزیزم، تو با من هم اتاق میشی؟

طلوع لبخند زد و شانه هایش را بالا انداخت، عسل جیغ جیغ کنان گفت: تو طلوع رو از من بیشتر دوس داری... آره؟!

پاهایم را توی هوا تکان دادم: واقعا نفهمیده بودی تا حالا؟

فورا جیغش به هوا رفت: به درک! کی اهمیت میده؟

ـ فعلا که تو!

ـ نخیرم... اصنم برام مهم...

ـ بسه... بسه... باران سر به سرش نذار... برو اتاقتو مرتب کن... بجمب!

قبل از اینکه بروم توی اتاق، خزر هشدار داد: یه جایی هم برای من بذار!

برگشتم، با چشم و ابرو به عسل اشاره کرد. خانم هم نمی خواست با عسل هم اتاق شود ولی فقط من بودم که با کولی بازی این را اعلام می کردم. شانه هایم را بالا انداختم: باشه!

اصلا چه فرقی می کرد، در خانواده ی ما اتاق شخصی معنایی نداشت. همه همه جا رفت و آمد می کردند ولی خب اتاق خوابها را با این اسمها از هم تشخیص می دادیم، اتاق خزبار! اتاق عسطل! اتاق مامان و بابا... بابا که نبود، انگار حالا که خانه را عوض کرده بودیم، نبود بابا بیشتر به چشم می آمد...

اتاق سه در چهار بود، یک پنجره داشت، و یک کمد دیواری و دیگر هیچ... کمد دیواری هم خالی نبود، پس من کجا کتاب می خواندم؟!!

خزر به اتاق آمد و به سرعت مشغول جا دادن وسایلش شد، همزمان هم برای من سخنرانی می کرد و هشدار می داد که این رفتار بچه گانه را کنار بگذارم. من هم مثلا گوش می دادم، نصف حرف های خزر را نمی شنیدم ولی خب دلیلی نداشت به خودش هم بگویم. باید اجازه می دادم شارژش خالی شود. با اینکه فقط دو سال از من بزرگتر بود با هم تفاوت زیادی داشتیم؛ هم از لحاظ ظاهر و هم باطن! خزر موهای تابدار خرمایی داشت و چشم های خوش حالت سبزش با پوست زیتونی اش خیلی جور بود. ولی من با آن موهای ل*خ*ت مشکی و چشم هایی که انگار تویش چراغ روشن کرده بودند، عین کلاغ بودم!!! خزر ظریف، موزون و موقر بود، من لاغر و دست و پاچلفتی بودم. خزر مثل پیانو، سنگین و من عین شیپور، شلوغ و پر سر و صدا بودم. همانطور که طلوع عین ویلن دلنشین و عسل عین سازدهنی شاد بود. طلوع شانزده ساله بود، چشم های نازنین بابا را داشت و موهای نرم و ابریشم وار خرمایی رنگ، پوستش عین شیشه شفاف و رنگپریده بود. عسل دو سال کوچکتر از او و گرد و سفید و بور بود. لپ های صورتی، بینی کوچک سربالا و چشم های عسلی داشت. در میان ما، خزر بیشترین شباهت را به مامان داشت و همه متفق القول بودند که من به عمه ناهید شبیه هستم - که من هیچ شباهتی نمی دیدم - طلوع به هیچکس جز فرشته ها شبیه نبود و عسل عین یک کوالا لوس و تنبل و ناناز بود. روضه ی خزر تمام شد و با اینکه یک کلمه از حرف هایش یادم نمانده بود قول دادم به آنها عمل کنم.

***

با گلرخ در محوطه قدم می زدیم و برای او از محل جدید زندگیمان تعریف می کردم. تازه یک روز گذشته بود و دیگر نه خانم پیرایش را دیدم نه پسرش را... با توجه به سن و سال خانم پیرایش پسرش باید همسن و سال طلوع می بود، پس باید صبح موقع مدرسه رفتن می دیدمش ولی ندیده بودم...

خانه را کامل تمیز کردیم و چیدیم و تقریبا شبیه خانه ی خودمان شده بود، فقط جای بابایی و خاطراتش خالی بود...

گلرخ با آرنج به پهلویم زد: اونجا رو!

نگاه کردم و بهزادنیا را دیدم که با حالتی عصبی راه می رفت و با تلفن حرف می زد. گلرخ با تمسخر گفت: لابد داره با دوست دخترش حرف می زنه!

ـ از دانشگاه ماست؟

ـ دوستش؟ نمی دونم! تا حالا با کسی ندیدمش، البته به غیر از اون افسانه ی قدیمی!

از حرف گلرخ خنده ام گرفت، اسم دوست صمیمی بهزادنیا و شریک شیطنت هایش «بابک خرمدین» بود .

گلرخ دستم را کشید: بیا از اون سمت بریم ببینیم چی میگه!

ـ به ما چه؟

ولی گلرخ مرا کشان کشان برده بود که مثلا اتفاقی از کنار بهزادنیا بگذریم و از مکالمات مهم او باخبر شویم؛ صدای عصبانی و ناراحت او را شنیدم.

ـ من بچه نیستم که تو منو کنترل کنی... می خوای کاری کنه که همیشه همه چیز مطابق میل تو باشه... ادای آدمای خیر رو در نیار... آره... آره... فقط می خواستی منو بکشونی تو خونه که جلو چشمت باشم... اصلا نظر منو نپرسیدی... به چیزی که می خواستی رسیدی... دیگه به من چکار داری؟... انقدر به پروپای من نپیچ... من زیر بار حرف زور نمیرم... یعنی انقدر حق نداشتم که اونجا رو واسه خودم داشته باشم؟

متوجه ما شد، چنان غضبناک نگاهمان کرد که ترسیدم، به ما پشت کرد و دور شد.

به گلرخ طعنه زدم: حالا فهمیدی دوس دخترش کیه؟

گلرخ در فکر بود: مثل اینکه مشکل خانوادگی داره.

آهی کشیدم و گفتم: کی نداره؟

چشمم به روبه رویم افتاد و با بدجنسی خندیدم: اینم مشکل خانودگی شما، حی و حاضر.

با حیرت به من نگاه کرد و بعد تازه متوجه رو به رو شد: جان جدت بیا از اینجا بریم.

ولی قبل از اینکه فرار کنیم، صنعتگر شکارمان کرد: خانم نیک اندیش!

گلرخ ایستاد و گفت: ای بر پدر مردم آزار لعنت!

دلم برایش سوخت، به محضی که صنعتگر خودش را به ما رساند، صدایم را انداختم روی سرم و گفتم: این دفعه ی دهمه که بهت میگم اون جزوه رو لازم دارم، هی بهانه میاری. همین الان میریم خونه اتون و جزوه امو میدی، هر چیزی حدی داره.

علاوه بر صنعتگر، گلرخ هم تعجب کرد ولی دوزاریش افتاد: چه خبرته حالا؟ میدم بهت.

دست هایم را به کمر زدم: دیگه کی؟ بعد از امتحان پایان ترم؟

گلرخ با رنجیدگی نگاه از من گرفت و به طرف صنعتگر برگشت: بفرمایید آقای صنعتگر! کاری داشتین؟

قبل از آنکه بیچاره حرفی بزند، گلرخ گفت: فقط زودتر بگین نکنه لولو جزوه ی خانمو بخوره!

صنعتگر دهان باز کرد و من گفتم: خوبه والله، دو قورت و نیمش هم باقیه، یه چیزی هم بدهکار شدیم.

ـ خانم نیک اندیش، من...

با عجله گفتم: نکنه جزوه ی شما هم پیششه؟ اگه پشت گوشتونو دیدین جزوه رو هم دیدین.

ـ نه، من می خواستم...

گلرخ به من توپید: آدم یه درسو بیفته شرف داره به اینکه به تو رو بندازه و جزوه بگیره.

قبل از آنکه من حرفی بزنم، صنعتگر با ناراحتی گفت: مثل اینکه وقت خوبی مزاحم نشدم، با اجازه!

رفت و ما هم راه افتادیم. گلرخ زیر لب گفت: کنه!

ـ بیچاره دلش لیز خورده!

ـ می خواست سنجاقش کنه که لیز نخوره!

صدایی از کنارمان آمد: تو رو خدا دیدی چه فیلمی واسه بیچاره اومدن؟ خدا کار آدم رو به این ورپریده ها نندازه.

می دانستم صدای به قول گلرخ، «افسانه» است، ولی خودمان را به آن راه زدیم. او و بهزادنیا از کنارمان گذشتند، خرمدین با تاسف سری برای ما تکان داد ولی بهزادنیا حواسش جای دیگری بود و به دنیا و مافیها توجه نداشت.

از اتوب*و*س پیاده شدم و خیابان پهن و زیبای خانه ی جدیدمان را به سختی بالا رفتم. این خانه به نسبت خانه ی خودمان به دانشگاه نزدیکتر بود ولی خب سربالایی داشت. همینطور که هن هن کنان خودم را بالا می کشیدم با شیفتگی خانه های کاخ مانند اطرافم را نگاه می کردم. خدا می داند چقدر داستان و ماجرا در دل این خانه ها پنهان بود. کاش در و دیوار زبان داشتند و برایم حرف می زدند. اینجا هیچ خبری از همسایه نبود؛ یعنی همسایه داشتیم، توی جزیره که نبودیم ولی خب... با همدیگر برخوردی نداشتیم، هیچ ارتباط و صمیمیتی... متأسفانه!

آهی کشیدم و در را باز کردم؛ با وجودی که چند روز گذشته بود هنوز به خانه ی جدیدمان عادت نکرده بودم. کِی فکرش را می کردم که - حتی به طور موقت - در چنین خانه ی زندگی کنم؟

دور و بر باغ را نگاه کردم، خبری از صاحبخانه نبود؛ نه خودشان و نه حتی خدمتکاری... شانه هایم را بالا انداختم و رفتم طرف خانه ی خودمان.

صدای جیغ ویغ عسل از داخل می آمد؛ باز چه دسته گلی به آب داده بود؟! در را باز و از همان دم در بلند سلام کردم.

همه به طرف من برگشتند، صورت عسل برافروخته و چشم هایش خیس بود. خزر هم آشفته و عصبانی! کوله ام را همان جا جلوی در انداختم و با خستگی کنار طلوع نشستم: باز چی شده؟

عسل به من پشت کرد و آهسته به طرف در رفت. خزر با ناراحتی گفت: کجا؟ می ترسی بفهمه؟ بالاخره که چی؟

گوش هایم تیز شد و هوشیار شدم، بلند شدم و دو قدم به طرف عسل برداشتم: چکار کردی؟

صدایم سرد و هشدار دهنده بود؛ خزر احساس خطر کرد: چیز مهمی نیست!

بی توجه به خزر، بدون اینکه چشم از عسل بردارم، تکرار کردم: چکار کرده؟

ـ درستش می کنم!

ـ خزر!

خزر با خستگی عقب نشینی کرد: مجسمه اتو شکسته، همون دختر بچه!

این را گفت و ناامیدانه منتظر عکس العمل من شد.

ـ تو... چکار... کردی؟ باز رفتی سر وسایل من؟

عسل جیغ بلندی کشید و مثل گلوله در رفت. قبل از اینکه جلویم را بگیرند دویدم دنبالش، عسل که فکرش را کرده بود، از خانه بیرون زد و به باغ دوید. قبلا در خانه ی خودمان خیلی سریع به او می رسیدم ولی اینجا، توی باغ، کمی مشکل بود. هر دو با سرعت از روی موانع می پریدیم و می دویدیم؛ او از ترس جانش وحشتزده می گریخت؛ من هم با عصبانیت دنبالش بودم و خط و نشان می کشیدم که صدای بلند مادر متوقفم کرد: باران!

چطور ندیده بودمش؟! به سختی خودم را کنترل کردم که دنبال عسل ندوم و برگشتم: بله؟

مادر بود و خانم پیرایش و... خدای من! نه! امکان نداشت...

بهزادنیا بود، شک نداشتم! مگر اینکه چیزی مصرف کرده بودم که خودم خبر نداشتم و حالا توهم زده باشم! شاید هم سرم به دیواری جایی خورده بود، چشم هایم را بستم، دوباره باز کردم و باز هم او را دیدم که حیرتزده مرا نگاه می کرد. به زور سلام کردم ولی از جایم تکان نخوردم. او اینجا چکار می کرد؟ شاید فقط مهمان باشد، اتفاقی بود، بله... باید...

مادر با سرزنش مرا نگاه کرد: بچه شدی باران؟ این چه رفتاریه؟

جواب ندادم و خانم پیرایش گفت: دعواش نکن فروغ جان! این هم یه روش رفع سوءتفاهمه!

سرم را بلند کردم و او را دیدم که می خندید.

ـ باران جان! معرفی می کنم، معین پسرم (به من اشاره کرد) باران همسایه ی جدیدمون!

بهزاد نیا مات و بی حالت به من زل زده بود، انگار او هم نمی توانست این تقدیر احمقانه را درک کند، در یک ثانیه بدون هیچ حرفی چرخید، به ما پشت کرد و رفت. خانم پیرایش او را صدا زد که فایده ای نداشت، صورتش درهم رفت و با ناراحتی از ما عذر خواست.

من که هنوز هم شوکه بودم، حرکت او برایم دور از انتظار نبود. انگار صدای خانم پیرایش را از دور می شنیدم: یه خرده بد قلقه!

سرم را بلند کردم و لبخند عذرخواهانه ی خانم پیرایش را دیدم، من هم لبخند نیمبندی زدم و پریدم وسط تک و تعارف مامان: ببخشید... با اجازه!

با قدم هایی لرزان از آنجا دور شدم و بعد ناگهان شروع کردم به دویدن.

تا توی اتاقم دویدم و خودم را روی تل رخت خوابها پرت کردم. خزر با نگرانی پشت سرم به اتاق آمد: عسل کو؟ چکارش کردی؟

صورتم را از او برگرداندم و مشتم را به سینه فشردم: هیچی، تو باغه!

خزر با سوءظن به من که نفس نفس می زدم نگاه کرد: چی شده؟

مغزم داشت منفجر می شد، شانه هایم را بالا انداختم و رویم را کردم طرف پنجره؛ «خزر برو، الان نه! خواهش می کنم!»

ولی خزر گیرترین موجود دنیا بود. آمد و بالای سرم ایستاد: بگو ببینم چی شده؟

فایده نداشت، خزر تا از ته و توی ماجرا سر در نمی آورد ولم نمی کرد. شاید اینطور بهتر بود... اگر می فهمید، کمکم می کرد...

دستش را گرفتم و نشاندمش کنارم: ببین خواهری، مامانو راضی کن از اینجا بریم.

دستش را از دستم بیرون کشید و با تعجب گفت: چی داری میگی؟ ما کلی شانس آوردیم اومدیم اینجا، خونه به این خوبی. نه کرایه ای، نه منتی، نه جای کسی رو تنگ کردیم. کجا بریم بهتر از اینجا؟

نفسم را به تندی بیرون دادم و با صدای بلندی گفتم: یه جا که خونه هم دانشگاهی من نباشه!

ـ چی؟

کلافه شدم.

ـ خزر انقدر چی چی نکن!!! ببین...

همه چیز را برایش تعریف کردم... از روز اول...

ترم سه بودیم که برای اولین بار با بهزادنیا روبه رو شدم، قبلا حتی یکبار هم او را ندیده بودم یا دیده بودم و توجهم را جلب نکرده بود...

کلاس اخلاق را با گروه مکانیک گرفته بودیم و در دانشکده ی مهندسی تشکیل می شد؛ جایی که قبلا فقط برای شیطنت و بازیگوشی رفته بودیم.

کلاس در آمفی تئاتر کوچک دانشکده برگزار می شد، چند ردیف پنج تایی صندلی سبزرنگ که وقتی بلند می شدی قسمت نشیمن صندلی بلند می شد و تق می خورد به پشتی! گلرخ کیفش را انداخت روی صندلی کناری و خودش هم بعد از من نشست. چشمهایش می درخشید و عین فانوس دریایی می چرخید و همه را از نظر می گذارند. با آرنج زدم به پهلویش: چشماتو درویش کن دختر! بیچاره صنعتگر!

لبخند بر لبانش خشک شد: زهرمار. من که منظوری ندارم، فقط...

با دست تشویقش کردم به حرف زدن: خب، فقط چی؟!

بی اراده گوشه ی لبانش به نشانه ی خنده بالا رفت: خب... خب بچه های مهندسی باحالترن!

ـ صداتو بیار پایین!

به دور و برم نگاه کردم و گلرخ پچ پچ کنان گفت: خدایی اینطور نیست؟ آخه پسری که وقتشو میذاره ادبیات بخونه به چه دردی می خوره؟

این حرفش شدیدا به من برخورد و صدایم بالا رفت: این چه حرفیه گلرخ؟! یعنی چون اینا مهندسی می خونن خیلی کمالات دارن؟ خب هرکس یه چیزی رو دوست داره، تو یه چیزی مهارت داره... همه که مثل هم نیستن!

صدای محکمی از پشت سرم شنیدم: از منبر بیا پایین کوچولو!

برگشتم و پسری را دیدم که با بی قیدی به پشتی صندلی تکیه داده بود و حالا مرا برانداز می کرد. فکر می کردم اگر اخم کنم و قیافه بگیرم، او پس می کشد ولی با پررویی خندید و به نگاه کردنش ادامه داد. چشم های خاکستری تیره اش بین مژه هایش می درخشید و مرا می ترساند. خیلی دلم می خواست حرفی به او بزنم ولی در زمین دشمن بودیم و دست تنها. برگشتم سرجایم و گلرخ را هم کشیدم تا بنشیند. گلرخ سرش را آورد بیخ گوشم و با هیجان گفت: می شناسیش؟

با دست او را پس زدم و اشاره کردم که ساکت شود. از دست او هم عصبانی بودم که با حرکات بچگانه و تابلویش همه جا فورا ما را لو می داد.

چند ثانیه بعد صدای دو سه نفر دیگر را هم شنیدم که آمدند و پشت سرمان نشستند. گلرخ طاقت نیاورد و خودش را به من نزدیک کرد: این پسره بهزادنیاس!

ـ خب که چی؟

ـ هیچی، میگم فامیلش اینه!

ـ حالا همه ی مشکلات و مسائل زندگی من حل شد؟

گلرخ شکلک درآورد: چته انقدر تلخی؟

ـ از دست تو که نمی دونی کِی باید حرف بزنی!!

این بار جدا به او برخورد. خشک و خشن تا آخر کلاس زل زد به استاد و لام تا کام با من حرف نزد.

از ردیف جلو برگه ای دادند دستمان تا اسممان را بنویسیم. اسم خودم و گلرخ را که قهر کرده بود، نوشتم و برگه را گرفتم پشت سرم.

«افسانه» که آن موقع هنوز نمی شناختمش با لحن ملایم و لوسی گفت: خب اسم مارم بنویس جانم!

از لحن صمیمی اش بدم آمد، غریدم: بگیر خودت بنویس، چلاق که نیستی!

ولی باز هم هیچکدام برگه را نگرفتند و افسانه با لودگی گفت: ما که خودکار نداریم.

حوصله ی کل کل با این قبیل موجودات را نداشتم: به درک!

بلند شدم؛ ردیف آنها را رد کردم و برگه را دادم ردیف بعدی. افسانه هم تمام هیکلش را به عقب کج کرد و برگه را از دست آنها قاپید. تا سرجایم نشستم صدای آنها را شنیدم: این بابا ننه ها هم چه نوشابه هایی واسه بچه هاشون باز می کنن! گلرررررخ!

«گلرخ» را با مسخرگی کشید و یکی دیگرشان هم خندید: چی رخ؟

صدای خنده شان آزاردهنده بود و گلرخ را می دیدم که عین مار به خودش می پیچد.

ـ به نظر من که خررخ وجه تسمیه بهتری داره!!!

ـ آره، مخصوصا از هر طرف هم که بخونیش فرقی نداره!

هر سه قهقهه زدند و به گلرخ نگاه کردم که از عصبانیت کبود شده بود. نکند مسخره بازی آنها را هم به حساب من بگذارد؟!

استاد اجازه ی مرخصی داد و بلند شدیم. گلرخ محکم به من تنه زد و از کنارم گذشت. با عجله دنبالش رفتم: گلرخ، وایسا...

صدای آنها را دوباره شنیدم: ای بابا گلرخ اون یکی بود که!

ـ پس این یکی اسمش چی بود؟

ـ باران!

برگشتم و بهزاد نیا را دیدم که پوزخندزنان، شمرده و با خونسردی تکرار کرد: باران ایزدستا!

کلی ناز گلرخ را کشیدم تا آشتی کرد. به همان سرعتی که می رنجید، می بخشید و از یاد می برد. بلافاصله شروع کرد به گفتن چیزهایی که درباره ی بهزادنیا شنیده بود: بین دخترا خیلی خواهان داره، ترم پنج مکانیکه، یه سانتافه ی بنفش بادنجونی داره! انقده خوشگله!