رمان درخشش ماه در سایه انتقام به قلم هدیه صفایی

ژانر : #عاشقانه #طنز #جنایی

خلاصه:

هایکا پسریه که اومده انتقام بگیره، انتقام تمام زجرایی که کشیده، سگ دو زده تا ردی از قاتلای آرزوهاش پیدا کنه و پیدا هم کرد، حالا اولین طعمه‌ی اون انتظار شکار شدن رو می‌کشه.

این وسط آیسل گناهی نداره و بی‌گناهه و به واسطه همین بی‌گناهی اجازه‌ی زنده موندن پیدا کرد تا در کنار قاتلای صاحب‌کارش زندگی کنه تا یه روزی متوجه بشه چه رازی این وسط نهفته است؟!

سخن نویسنده: ممنون که رمانم رو می‌خونید، واقعا اگر رویایی دارید باید تحت هر شرایطی براش بجنگید و ناامید نشید.

منم سالها با خودم جنگیدم تا شجاعتش رو پیدا کنم که دست به قلم ببرم و بنویسم.

واقعا باید تشکر کنم از پدر و مادر عزیزم که امیددادن و مخصوصا دوستای خوبم که همیشه تشویقم می‌کنن تا انجامش بدم.

مقدمه: دو آدم سر راه هم قرار می‌گیرن، یکی گناهکار و یکی بی‌گناه.

اما گناهکار، گناهش دزدی نیست، فقط انتقامه، اما واقعا جرمه یا حقش گرفتن انتقامه.

همیشه که آدم‌ها با دنیای سیاه به دنیا نمیان، اتفاقاتی می‌افته که عواطف یک نفر می‌میره، وجدانش می‌میره و دست به اسلحه می‌بره تا خودش رو آروم کنه.

***

با پا گذاشتن مهمانان در خانه، داستان شروع شده بود.

این مثلث مرگ سه سر داشت، یک سر قاتلی بی‌رحم که نقاب پاکی به صورت داشت و سر دیگر پسر زخم خورده که به دنبال انتقام بود.

اما سر سوم بی‌گناه بود و در زمان و مکان نامناسب، راس دیگر این مثلث را تشکیل داده بود.

قاتلان بی‌رحم بدون دانستن سرنوشتشان، روزها را می‌گذرانند، اما شمارش معکوس زندگی آن‌ها رو به پایان بود.

شاید همان زمانی که قدرت چشمشان را کور کرده بود و بی‌رحمانه دست به اسلحه بردند و نابود کردند زندگی پسری بی‌گناه را، این شمارش برای آن‌ها، آغاز شده بود.

تا به امروز که انگار موعود مرگ یکی از آن‌ها فرا رسیده بود و بدون دانستن آن مهمانان خود را پذیرا می‌شد و با هر قدمی که برمی‌داشت، مرگ از رگ گردن به او نزدیک‌تر بود و با هر قدمش، گامی برمی‌داشت.

و در نهایت تیر انتقام سینه‌اش را نشانه گرفت.

اما دختر با صدای بلندی که شنید، از جا پرید و رو به بالا دوید، اما کنار اتاق رئیسش ایستاد، دودل شده بود، اما در نهایت در را باز کرد و چشمش دید و جیغش سکوت وهم‌انگیز فضا را شکافت.

چشم در چشم پسری با چشمان یخی دوخت و با ناباوری به او نگاه کرد، اما دستی مردانه با تقلا او را به دنیای بی‌خبری دعوت کرد.

رئیس غرق در خون بود و فقط پسر می‌دانست چرا.

بیهوش یا مرده‌اش برای پسر فرقی نمی‌کرد و در نهایت روی خونش پا گذاشت و رد پایش آثار هنری را به‌جا گذاشت.

هنری که داستان‌ها قبل و بعدش برای گفتن دارد، داستانی به نام (درخشش ماه در سایه انتقام).

***

فلش بک: قبل از وقوع

هایکا

کرواتش را توی آینه سفت کرد و نگاهی به خودش انداخت؛ جذاب بود؟ بله بود! بیش از اندازه هم بود.

کمی جلوتر رفت و به چشمانش نگاه کرد، سرد بود، به سردی یخ اما انتهای نگاهش سردی می‌شکست و فقط غم بود و غم.

انگشت در موهایش فرو برد و به سمت بالا حرکت داد و رها کرد اما آن تارهای سرکش باز به جای خودشان برگشتند و به جذابیتش افزودند.

درآن کت و شلوار مشکی روی اسطوره‌های زیبایی را کم کرده بود از جذابیت.

دستش را دراز کرد و از روی میز کلت خوش‌دستش را برداشت و دستی به آن کشید و تعداد گلوله‌های آن را چک کرد.

قسم خورده بود چاک دهد قلب کسانی را که روزی به بدترین وجه قلب او را چاک داده بودند.

با صدای در نیم‌چرخی خورد و رو به در برگشت و با صدای بم و زیبایش اجازه‌ی ورود داد.

در به آرامی باز شد و رفیق روزهای سختش در چهارچوب در قرار گرفت و با نیم لبخند کوچکی و با صدای گیرایش پرسید:

- آماده‌ای؟

آماده بود. شش سال بود که آماده بود، آماده بود تا زجرهای گذشته‌اش را تلافی کند.

نگاهی به رفیقش انداخت که برایش مانند برادر بود، برادری که قسم خورده بود تا آخرش همراهش باشد و در این انتقام دست راست او باشد، تا مانند اسمش غوغا کند در زندگی کسانی که روزی بهم زدن زندگی او را طلب می‌کردند و می‌کنند.

با دستی که جلوی صورتش تکان خورد به خودش آمد و گفت:

- آماده‌م.

- پس تا ماشین رو آماده می‌کنم خودت رو برسون.

و رفت.

نگاهی باز به خودش انداخت و کلتش را زیر کت خوش‌فرمش پنهان کرد، از اتاق خارج شد و از پله‌ها پایین رفت و از ویلای زیبایش خارج شد.

نیم‌نگاهی به محافظ‌ها انداخت و به سمت پارکینگ حرکت کرد و بعد از وارد شد دستی به لامبورگینی مشکی‌رنگش کشید و بدون نگاه به آشوب گفت:

- حرکت کن.

و سوار ماشینش شد، آن را روشن کرد و با یک گاز از خانه خارج شد و آشوب هم پشت سرش با پورشه‌ی زردرنگش او را دنبال کرد.

بعد از رسیدن به مقصد با یه ترمز ایستادند و از ماشین‌های گران‌قیمتشان خارج شدند.

نگاهی به ویلای روبه‌رویش انداخت که اولین طعمه‌اش در آن انتظار شکار شدن می‌کشید.

***

آیسل:

با نفس عمیقی که کشیدم از خواب پریدم و به اطرافم نگاه کردم و با خودم گفتم: «این گذشته‌ی لعنتی انگار قصد نداره که دست از سرم برداره» دستی به گردنم کشیدم و گردنبند عجیبم رو لمس کردم که پشتش گذشته‌ی پر از خونم خوابیده بود.

نیم نگاهی به ساعت روی پاتختی انداختم و با دیدنش نفس راحتی کشیدم، خداروشکر انگار هنوز نیم ساعتی تا بیدار شدنش مونده بود و یه فرصت هم برای من بود تا کارا رو انجام بدم و صبحونه رو حاضر کنم.

پس معطل نکردم و از روی تخت بلند شدم و راهم رو به سمت سرویس بهداشتی ادامه دادم، صورتم رو شستم و نگاهی به آینه انداختم، ثانیه‌به‌ثانیه‌ی خوابم جلوی چشمام رژه می‌رفت و خبر از گذشته‌ی خونینم می‌داد.

بیرون اومدم و طبق معمول همیشه به سمت کمد رفتم و لباس‌فرمم رو پوشیدم و شالی هم روی سرم گذاشتم و سریع از اتاق بیرون زدم.

از روی پله‌ها پایین اومدم و بعد از پشت سر گذاشتن پذیرایی، وارد آشپزخونه شدم و از یخچال وسایل مورد نیاز رو بیرون آوردم و روی میز چیدم و منتظر شدم. با شنیدن صداش اخمام تو هم رفت.

- آیسل صبحانه حاضره؟

انگار کوره که نمی‌بینه.

- بله آقا.

- تا‌ زمانی که صبحانم صرف میشه، حمامم آماده باشه.

سری تکون دادم و گفتم:

- چشم آقا.

و از آشپزخونه بیرون زدم و به سمت راه‌پله‌ها راه افتادم و توی فکر فرو رفتم. چقدر از این‌که آقا صداش کنم متنفر بودم، کاشکی میشد که صداش نکنم ولی یهو یاد بلایی افتادم که سرم آورده بود؛‌ تمام شب مجبورم کرد که بیدار بمونم و آشپرخونه رو با یه دستمال کوچیک تمیز کنم.

از پله‌ها بالا رفتم و به سمت اتاقش راه کج کردم. انگار خودش نمی‌تونه حمامش رو حاضر کنه که نیاز به کمک داره، پوف لعنت به این شانسم.

در اتاقش رو باز کردم و وارد اتاقش شدم و نگاهی به وسایل آنتیکش انداختم.

مردم نون ندارن بخورن، بعد این پیرمرد...اوف بیخیال!

وارد حمام اتاقش شدم و به سمت وان رفتم و آب رو باز کردم و منتظر شدم تا وان پر شه و در همین حین هم دستم رو توی آب فرو بردم تا از مطبوع بودن آب مطمئن شم.

باید خوشحال می‌بودم که تو این وضع خراب امروزی حداقل خدمتکار یه پیرمرد شدم که گرچه معلوم نیست کیه و چیکاره‌ست، حداقل نگاه بدی نداره و براش جز یه خدمتکار نیستم.

با فکر به جاهایی که رفته بودم و چیزایی که بهم پیشنهاد شده بود، منزجر شدم از وجود خرابشون و خداروشکر کردم که بهم کمک کرد که باشرافت کار کنم و تن به ذلت ندم.

یهو به خودم اومدم و به وان نگاهی انداختم، حاضر بود.

ولومی به صدام دادم و گفتم:

- آقا وانتون حاضره.

و از حمام و اتاق بیرون زدم و سرم رو پایین انداختم و اومدم از کنارش رد شم که با صداش ایستادم:

- امروز دو مهمون خیلی مهم دارم پس بهترین پذیرایی و غذا رو تدارک ببین.

وای نه امروز با آدرینا قرار دارم، اگه نرم مثل سامورایی‌ها قطعه‌قطعم می‌کنه.

- اما...!

-‌ نمی‌خوای که اخراج شی؟ می‌خوای؟

لعنتی.

- نه آقا.

- پس کاری رو که گفته بودم انجام میدی.

از روی ناچاری قبول کردم و مستقیم از پله‌ها پایین اومدم. همش تو این پله‌ها در حال رفت و آمدم، آخرش سیاتیک می‌گیرم.

وارد آشپزخونه شدم و ظرف‌های صبحونه رو جمع کردم و شروع به شستن کردم.

با آخرین ظرفی که آبکش کردم، مهر پایانی به کارای صبح زدم.

از آشپزخونه بیرون اومدم و درحالی‌که با دستمال دستم رو خشک می‌کردم، وارد پذیرایی شدم و دستمال رو توی سطل انداختم و پرده‌ها رو از روی پنجره‌ها کنار زدم و نگاهی به آسمون انداختم

جدال شدیدی بین ابر و خورشید بود، اون ابرها مثل بدبختی‌هایی بودن که خورشید خوشبختی من رو احاطه کرده بودن و طی زمان اون رو پوشونده بودن.

با صدای غرش آسمان نیشخندی زدم، پس نتونست جلوی ابرها رو بگیره و تسلیم شد.

نفس عمیقی کشیدم. درسته، منم هرگز نتونستم جلوی بدبختی خودم رو بگیرم و در نهایت تسلیم شدم.

- آیسل، آیسل!

سریع به بالای پله‌ها نگاه کردم.

- بله آقا.

- فکر کنم گفته بودم که پذیرایی خوبی رو تدارک ببینی.

سری تکون دادم و تو دلم گفتم، خودم می‌دونم احمق که نیستم.

ولی رو بهش گفتم:

- بله آقا گفته بودید، یادم هست.

انگار از حاضر جوابیم خوشش نیومد که اخماش رو توهم برد.

- پس چرا تو آشپزخونه نیستی؟

عجب! حالا خواستم یکم بیرون رو نگاه کنما اگه گذاشتن!

- ببخشید آقا الان میرم.

سری از روی تأسف تکون داد و سرش رو مثل گاو پایین انداخت و از خونه بیرون زد.

منم معطل نکردم و سریع وارد آشپرخونه شدم و نگاهی به یخچال انداختم.

انگشتم رو به نشانه‌ی فکر روی لبم گذاشتم.

خب حالا چی درست کنم که هم وقت زیادی نگیره و هم باعث اخراج شدن من نشه؟

بعد از کلی فکر کردن به این نتیجه رسیدم که بهتره سوپ شیر برای پیش غذا و برای غذای اصلی فسنجون و برای دسر هم کیک بستنی درست کنم.

پس سریع دست‌به‌کار شدم و قریب به چهار ساعت درگیر آماده کردشون بودم، خوبه برای عصرانه‌ی حضرت والا کیک درست کردم؛ وگرنه اگه می‌خواستم دوباره درست کنم دیر میشد و خدا رو هزار مرتبه شکر که بستنی هم تو فریز داشتیم، امروز روز شانس منه.

بعد از تموم کردنشون دستم رو به پیشونیم کشیدم، صبر کن ببینم این بوی چیه؟ بینیم رو به لباسم نزدیک کردم، نه بوی پیاز داغ گرفته بودم، وای پذیرایی هم باید انجام بدم ولی با این بو؟ نمی‌دونم این‌که این‌قدر پولداره چرا یه خدمتکار دیگه نمی‌گیره که من به این وضع درموندگی دچار نشم، ای خدا! سریع با دو از آشپزخونه خارج و از پله‌ها بالا رفتم و خودم رو توی اتاق انداختم و خیلی سریع لباسام رو درآوردم و وارد حموم شدم، وای نزدیک اومدنشون هم بود پس سریع گربه‌شور کردم و از حموم خارج شدم، لباس فرم دیگم رو برداشتم و سریع پوشیدم و آب موهامو گرفتم و گوجه‌ای بستمش، شالم رو سریع روی موهام انداختم و به سرعت از پله‌ها پایین اومدم و کنار در ورودی ایستادم، دستام رو توی هم چفت کردم و منتظر حضرت والا شدم که قدم‌رنجه بفرمایند.

حدود چند دقیقه گذشت و پاهام دیگه داشت خسته میشد که در باز شد.

با باز شدن در سریع سلام دادم.

- نیومدن؟

یکی نیست بهش بگه دِ آخه آدم عاقل اگه اومده بودن که می‌دیدیشون.

- نه آقا.

انگار خودشم فهمید که چه حرف بیخودی زده که سریع حرف رو عوض کرد.

- ببینم وسایل پذیرایی که آماده‌ست؟

- بله آقا.

- خوبه پس برو بقیه‌ی کارهات رو انجام بده.

انگار نمی‌گفت نمی‌رفتم.

- چشم آقا.

- خوبه.

تو دلم اداشو درآوردم. «خوبه، خوبه» انگار به جز خوبه گفتن دیگه چیزی بلد نیست، این همه زحمت کشیدم فقط گفت خوبه.

ای بابا ولش کن برم به بقیه‌ی کارام برسم، پس دوباره به آشپزخونه برگشتم و پیش‌دستی‌ها رو آماده کردم و میوه‌ها رو چیدم و با کسلی تمام پشت میز روی صندلی نشستم و سرم رو روی میز گذاشتم اما با صدای زنگ از جا پریدم و خواستم به سمت آیفن برم که صداشو شنیدم:

- نمی‌خواد، خودم باز می‌کنم. تو وسایل پذیرایی رو مهیا کن.

صدبار تا حالا تکرار کرده، معلوم نیست مهمونا کین که این‌قدر نگرانه؟!

برگشتم به آشپزخونه اما صدای در ورودی و پشت‌بندش صدای گیرا و دلربای یکی رو شنیدم.

جلل‌الخالق مگه صدای یه مرد هم این‌قدر دلربا می‌تونه باشه، آدم دلش می‌خواد یه کتاب هزار صفحه‌ای بده براش بخونه و فقط گوش بدی.

پیش‌دستی‌ها رو برداشتم و از آشپرخونه خارج شدم و با صدای‌ آروم سلام دادم و نگاهم همون اول با یه نگاه آبی کریستالی گره خورد که انگار با دیدنم آشکارا انگار شوک مغزی بهش دست داد که با عصبانیت به طرف پسر کناریش برگشت که اونم انصافا جذاب بود و براش با نگاه خط و نشون می‌کشید و اونم انگار با دیدنم جا خورده بود؛ ولی با نگاهش معذرت‌خواهی می‌کرد، عجب نگاه‌خونی بودم و نمی‌دونستم ولی دلیل این جدال نگاه رو نمی‌فهمیدم.

- آیسل، آیسل چرا ماتت برده؟

هین حواسم پرت شده بود.

- ببخشید آقا.

و به خودم حرکتی دادم و پیش‌دستی‌ها رو جلوشون گذاشتم و به آشپزخونه برگشتم و میوه‌ها رو برداشتم و بیرون اومدم، بهشون تعارف کردم ولی جز دوستش کسی برنداشت. آقا گرگه که بعد از دیدنش، چشماش مثل گرگ برفی بود. بهش این لقب رو دادم، انگار با خودش درگیر بود ولی انگار با یه چیزی کنار اومده باشه و یه تصمیم بزرگ گرفته باشه گفت:

- ما این‌جا برای میوه خوردن نیومدیم، بهتره به جای اتلاف وقتمون کارمون رو انجام بدیم.

آقا هم انگار این لحن به مذاقش خوش نیومده باشه ولی مجبوری گفت:

- بله بهتره حرفامون رو توی اتاق ادامه بدیم.

- بسیارخوب.

و بلند شدن و از پله‌ها بالا رفتن و از دیدم خارج شدن. منم به آشپزخونه برگشتم و آسوده از اینکه کارم رو انجام دادم. پشت میز نشستم و سرم رو برای یه چرت کوتاه روی میز گذاشتم؛ چون می‌دونستم که تا دو ساعت آینده نمیان بیرون

اما با صدای بلندی که شنیدم، از جا پریدم و با دو از پله‌ها بالا رفتم و در اتاق آقا رو باز کردم و باز کردن همانا و جیغ بلندی که کشیدم همانا! تنها چیزی که حس کردم دستمالی بود که روی دهنم اومد و هرچی تقلا کردم و به اون دستای مردونه چنگ زدم فایده نداشت و با دو نفس عمیق چشمام بسته شد و به عالم بی‌خبری رفتم.

***

هایکا:

زنگ در رو فشار دادم و منتظر شدم که در باز شه، نگاهی به آشوب انداختم و با نگاهی که بهم انداخت، نشون داد که خیلی وقته آماده‌ی این لحظه هست.

در که توسط آیفون باز شد، با آشوب شونه‌به‌شونه‌ی هم وارد شدیم و آقای راژور که به پیشوازمون اومد، نگاهی به چهرش انداختم. با اون چشمای مشکی و ظاهر معقولش هیچ‌کس باور نمی‌کرد که صاحب چه تشکیلات کثیفی باشه!

امّا مجبور به ظاهر سازی بودم، اونم فقط تا زمانی که اون مدارک توی دستام باشه، بعد از اون فقط خدا می‌تونست نجاتش بده.

پس روی تنفر عمیقم سرپوش گذاشتم و بهش نگاه کردم. با دیدن چشمای سرد و کریستالیم، جا خورد. انگار این نگاه براش آشنا بود ولی هرگز نمی‌تونست بفهمه که من کیم؟

با تردید دستش رو دراز کرد و مجبوراً بهش دست دادم.

وارد ویلای بزرگش شدیم و روی مبل توی پذیرایی نشستیم و راژور هم روبه‌روی ما نشست، با آشوب نامحسوس دستمون رو پشت کمرمون بردیم و با لمس کلت‌هامون خواستیم اونا رو بیرون بکشیم اما با چیزی که دیدم، شوک عمیقی بهم دست داد.

اونم دختری بود که از آشپزخونه با پیش‌دستی بیرون اومد و با صدای آروم سلام داد. نگاهی پر از عصبانیت به آشوب انداختم که اونم انگار جا خورده بود. با نگاه شرمسار بهم نگاه کرد و با نگاهش معذرت‌خواهی کرد، لعنتی این دختر دیگه کیه؟

تمام زمانی که پذیرایی می‌کرد، تو این فکر بودم که چطور می‌تونم با وجود این دختر کارم رو انجام بدم و راژور رو از زندگیش ساقط کنم، یعنی باید به تعویقش می‌ا‌نداختم؟ امّا نه، یهو چهره‌ی پر از معصومیت پدر و مادرم جلوی چشمام اومد که با التماس ازشون می‌خواستن که به من کاری نداشته باشن، همین کافی بود که حتی با وجود این دختر هم تصمیم به کشتن راژور بگیرم.

نگاه سنگین دختر رو روی خودم و آشوب حس می‌کردم و می‌دونستم که متوجه‌ی جدال نگاه من و آشوب شده ولی دلیلش رو نمی‌دونه. دخترکوچولو، تو بد زمان و مکانی قرار گرفتی‌.

رو به راژور کردم و گفتم:

- ما این‌جا برای میوه خوردن نیومدیم، بهتره به جای اتلاف وقتمون کارمون رو انجام بدیم.

انگار لحنم به مذاقش خوش نیومد، آخ راژور نمی‌دونی که چه برنامه‌ای برات دارم؛ وگرنه الان به جای اخم کردن، بهم التماس می‌کردی.

- بله بهتره حرفامون رو توی اتاق ادامه بدیم.

- بسیار خوب.

و بعد با آشوب بلند شدیم و پشت سرش از پله‌ها بالا رفتیم. در همین حین آشوب به طرفم خم شد و آروم دم گوشم بهم گفت:

- با وجود این دختره چطور کار و پیش ببریم؟ چهرمون رو دیده.

- کار انجام میشه و دختره هم با خودمون می‌بریم.

انگار بهش شوک وارد شد:

- یعنی چی با خودمون می‌بریمش؟ کجا قایمش کنیم که مطمئن باشیم فرار نکنه؟

اخم عمیقی کردم و گفتم:

- همه‌ی اینا تقصیر توئه که بی‌دقتی کردی وگرنه نقشه بی‌نقص بود.

انگار یادش اومد چه گند بزرگی زده و چه فاجعه‌ای به بار آورده که ساکت شد و گفت:

- ببخشید داداش حق با توئه. هر چی که تو بگی انجام میدم.

اخمام از هم باز شد، دوست نداشتم که شرمنده ببینمش، اما با صدای نحس راژور دوباره اخمام تو هم رفت.

- بفرمایید.

و وارد اتاقش شد و ما هم پشت سرش وارد اتاق شدیم و روی صندلی نشستیم.

رو بهش گفتم:

- ما نیاز به یه سری مدارک داریم که ثابت کنه تو به ما کلک نمی‌زنی و شرکای تو همونان که گفتی.

راژور هم بدون توجه به سرنوشتش اون پوشه‌ی قطور مورد نظر رو آورد که حاوی نام اونایی بود که زندگیشون رو قرار بود به جهنم تبدیل کنم، ای راژوره بیچاره! اگه می‌دونستی تا زمانی که این پرونده دستته کشته نمی‌شدی، هیچ‌وقت این پرونده رو آشکار نمی‌کردی.

پرونده رو روی میز گذاشت و هنوز دستش رو از روی پرونده برنداشته بود که تیرم قفسه‌ی سینش رو شکار کرد و خون اطرافش رو پر کرد.

سریع با باز شدن در، به سمتش برگشتم و با دیدن دختره به آشوب علامت دادم و از پشت سرش دستمال حاوی عطر رو روی بینیش گذاشت و بعد کلی تقلا بالاخره بیهوش شد.

با صدای ضعیف راژور برگشتم:

- چ...چ...چ...چرا؟

تو چشماش با تنفر خیره شدم و فقط یه اسم رو گفتم:

- کارن تهرانی الاصل.

چشاش پر از ناباوری شد.

- چ...چ...چی؟

و بعد بیهوش شد، شایدم مُرد، حس! تنها حسی که داشتم نفرت بود و آسودگی.

رو به آشوب علامت دادم:

- بریم.

و از اتاق خارج شدم و آشوب هم درحالی‌که دختره رو روی دستاش حمل می‌کرد، پشت سرم اومد.

از اون خونه‌ی منحوس خارج شدیم و توی هوای بیرون یه نفس کشیدم و بوی بارون رو به ریه‌هام کشیدم.

نگاهی به آشوب و دختر مجهول کنارش کردم.

- تا فردا تمامی آمار این دختره، هم از اسم و سن و خانواده و هرچی که این دختر رو توصیف می‌کنه رو می‌خوام.

- باشه تا فردا حاضر می‌کنم.

سری به نشونه‌ی تائید تکون دادم و گفتم:

- خوبه.

و بعد دختره رو از آشوب گرفتم و سوار لامبورگینی مشکی‌رنگم کردم و خودم هم سوار شدم و با یه چرخش کوتاه حرکت کردم و آشوب هم پشت سرم با پورشه‌ی زردش شروع به حرکت کرد.

نگاهی به دخترک انداختم. توی تاریک و روشن خیابون و نورهایی که با سرعت رد می‌شدن صورتش روشن و تیره میشد، در یک کلمه معصوم بود.

یعنی آخر و عاقبت من با این دختر چی میشه؟

***

آیسل:

با سردرد عجیب و وحشتناکی از خواب پریدم و چشمام رو باز کردم و نگاهی به اطرافم انداختم، اتاقم چقدر باکلاس شده! نکنه دارم خواب می‌بینم؟

اما یهو همه چی یادم اومد و از جا پریدم و تا روی پاهام ایستادم، انگار حس از بدنم رفت و با زانو افتادم.

و یه عالمه سوال توی سرم شکل گرفت:

یاخدا من کجام؟ اونا کی بودن؟ چرا آقای راژور رو کشتن؟ وای نکنه منم می‌خوان بکشن؟

به زور خودم رو روی تخت کشیدم و روش نشستم.

همون لحظه در باز شد و همون پسر چشم کریستالی وارد اتاق شد و روی صندلی نزدیک میز آرایش نشست و نگاه عمیقی بهم انداخت.

داشتم اشهدمو می‌خوندم که صداشو شنیدم:

- اسمت چیه؟

با شنیدن صدای بم و گیراش ترسیدم و نتونستم جواب بدم.

- توی خونه‌ی اون حیوون راژور که لال نبودی؛ چون یادمه سلام ازت شنیدم.

پوکرفیس نگاش کردم. پسره‌ی قاتل رو ببین، آخه نفهم وقتی تو جلوم نشستی و صحنه‌ی قتل تو توی سرم رژه میره، انتظار داری باهات دخترخاله‌شم و جوابت رو بدم؟

- مجبوری جوابم رو بدی.

چشام گرد شد چطور فهمید؟

- من همه چیز رو می‌فهمم.

یا خدا این دیگه کیه؟

- لازم نیست تو بدونی که من کیم در واقع تو فکرت رو به زبون میاری، به خاطر همین می‌فهمم.

- اسمم آیسله.

- کُردی؟

با فکر به بابای خوش‌قیافم لبخند پر از بغضی رو صورتم جا گرفت.

- اره پدرم کُرد بود.

- چندسالته؟

بگو آخه به تو چه!

- ۲۳ سالمه.

ابروهاش به نشانه‌ی تعجب بالا رفت.

- با راژور چه نسبتی داری؟

نیشخندی زدم و تو دلم گفتم: بابامه، آخه کودن وقتی لباس خدمتکاری پوشیدم، به نظرت چه نسبتی باهام داره؟

- بیخود تو ذهنت چرت و پرت نگو و جوابم رو بده. می‌خوام از زبون خودتم بشنوم.

- خدمتکارشم.

- چرا من تا حالا تو رو ندیده بودم.

یکم مِن‌مِن کردم:

- من به دلایلی از خونه‌ی آقا بیرون نمی‌اومدم جز زمانی که با دوستم قرار داشته باشم که اونم خیلی نامحسوس بیرون می‌رفتم و آقا هم ظاهراً راضی بود.

و خداخدا کردم که نپرسه چرا و خدا رو شکر نپرسید.

- هرچی ازش می‌دونی بهم بگو.

تا دهنم رو باز کردم، هنوز چیزی نگفته گفت:

- شاید بتونم رو نکشتنت فکر کنم.

با یاد اینکه چرا این‌جام، بدنم یخ کرد.

- من خیلی نمی‌شناسمش تازه چند ماهه که براش کار می‌کنم.

- قبلا کجا کار می‌کردی؟

- پرستار یه پیرزن مریض بودم که حالش خوب شد و دیگه خانوادش هم عذرم رو خواستن.

- هرچی که توی این چند ماه فهمیدی بهم بگو.

یکم فکر کردم تا هرچی که دیده بودم رو براش تعریف کنم که شاید آزادم کنه.

- خب، خب اون زیاد کارش رو توی خونه نمی‌آورد و همیشه هم فردی به نام یاشین آرمین‌فر رو توی خونه ملاقات می‌کرد.

یهو انگار اون اسم براش خیلی گرون تموم شده باشه، یقم رو گرفت و با داد گفت:

- تو چی گفتی؟

با ترس جواب دادم:

- یاشین آرمین‌فر.

با داد بلندی که دوباره کشید، به سرعت در باز شد و دوستش وارد اتاق شد و بهش گفت:

- چیشده هایکا؟

هایکا! چه اسم عجیب و قشنگی‌، بابا آیسل تو این موقعیت به چه چیزهایی فکر نمی‌کنی ها!

- هایکا میگم چیشده؟

- اون پسره اسمش چی بود که قول یه سری اطلاعات رو به ما داده بود؟

- یاشین آرمین‌فر چطور؟

انگار شنیدن دوباره‌ی اسمش به مذاقش خوش نیومد که با آرامشی عجیب اما سرد جواب داد:

- لعنتی، سر من رو کلاه می‌ذاره، باهاشون در ارتباطه، بعد به من میگه سعی می‌کنم براتون اطلاعات جمع کنم. حتما در عوض پول بیشتر از من براشون اطلاعات می‌برده پسره‌ی خیانتکار.

انگار تازه فهمیده باشن که جلوی من دارن صحبت می‌کنن. یه نگاهی به هم انداختن و بیرون رفتن. منم دوباره رو تخت دراز کشیدم؛ چون سرگیجه و حالت تهوع امونم رو بریده بود.

یعنی آخر و عاقبت من با این برادرای عجیب چی میشه؟

***

هایکا:

با اعصاب خراب روی صندلی پشت میز طراحی نشسته بودم که در به طرز وحشیانه‌ای باز شد. برگشتم، با دیدن آشوب گفتم:

- چته روانی؟ درو از جا کندی.

- هایکا یه اتفاقی افتاده.

لعنتی، باز چه مشکلی پیش اومده؟

- چیشده باز؟

انگار برای حرفش داشت دودوتا چهارتا می‌کرد که چطور مطرحش کنه ولی بالاخره گفتش:

- روهان قضیه‌ی آیسل رو فهمیده.

- چی؟

- نمی‌دونم کی خبر داده که ما آیسل رو زنده نگه داشتیم.

- لعنتی، تا اون‌جایی که می‌دونم تو تشکیلاتم جاسوس نیست، پس از کجا فهمیده؟

خودشم که پریشون احوال بود:

- نمی‌دونم، نمی‌دونم، فقط می‌دونم که فردا برای دیدنش میاد.

بلند شدم و پشتم رو بهش کردم:

- به جهنم که بیاد، مگه رئیس منه که برام مهم باشه که دستوراتش رو انجام دادم یا نه و ازش بترسم؟

- نکنه برای آیسل مشکلی پیش بیاد، می‌دونی که آیسل تو این ماجرا گناهی نداره.

- مگه به من اعتماد نداری؟

بهم توپید:

- صدبار گفتم این سوال رو هرگز نپرس. می‌دونی که بیشتر از جونم بهت اعتماد دارم.

- پس برو و همه‌چیز رو به من بسپر.

- باشه داداش.

و داشت می‌رفت که یاد یه چیزی افتادم.

- اطلاعات آیسل چیشد؟

برگشت:

- دیدی داشت یادم می‌رفت؟

بعد پوشه‌ی توی دستش رو تکون داد و گفت:

- می‌بینی که یادم نرفته.

پوشه رو ازش گرفتم و روی میز گذاشتم و خودم هم پشت میز نشستم تا این دختر مجهول برام حل شه.

با صدای زنگ خوردن گوشیم و خوندن آخرین کلمه‌ی پوشه، سرم رو بلند کردم و گوشیم رو برداشتم. اسم نحس روهان روش دهن‌کجی می‌کرد، جواب دادم و صداش توی گوشم پیچید:

- یه چیزایی شنیدم هایکا.

به جهنم که شنیدی.

- خب که چی؟

- یادمه همه قرار بود کشته‌شن.

اخمام تو هم رفت:

- نمی‌تونستم یه آدم بی‌گناه رو بکشم تو اصولم کشتن آدمای بی‌گناه جا نداره.

- به آشوب هم گفتم که فردا به دیدنش میام.

- می‌دونم بهم اطلاع داد.

و بدون اینکه بهش فرصت بدم که بقیه‌ی حرفش رو بزنه، تلفن رو قطع کردم و از اتاقم بیرون اومدم و به سمت اتاق آیسل حرکت کردم تا باهاش صحبت کنم.

در زدم چون نمی‌خواستم تو موقعیت ناخواسته‌ای قرار بگیره.

- بیا تو.

درو باز کردم و وارد اتاق شدم.

- می‌خوام باهات صحبت کنم؛ پس هرچی میگم رو باید گوش بدی.

دیدم که اخماش تو هم رفت، اما خودشم می‌دونست که مجبور به انجامه چون زندگیش تو دستای منه.

- بگو.

- فردا یکی به دیدنت میاد که... .

تعجب کرد و تو حرفم پرید:

- کی؟

اخمام تو هم رفت.

- بذار حرفم تموم‌شه، داشتم می‌گفتم که فردا یکی به دیدنت میاد که مصر اینه که تو کشته‌شی چون تو تنها کسی هستی که شاهد کارهای ما بود.

و آروم زمزمه کردم:

- برام عجیبه که روهان این‌قدر مصر برای دیدنه توئه.

دیدم که یهو جا خورد و چشماش پر از اشک شد و با تردید پرسید:

- روهان آرمیان؟

از کجا می‌شناختش؟

- آره چطور؟

یهو جلوی پام زانو زد و با صدای بلند گریه کرد:

- تو رو خدا نذار منو ببینه. اگه ببینه، می‌فهمه که من زنده بودم.

تعجب کردم.

- از چی داری صحبت می‌کنی؟

امّا فقط گریه می‌کرد و همش خواهش می‌کرد که نذارم ببینش.

- توضیح بده ببینم قضیه چیه؟

آروم شد و روی تخت نشست و با نفس عمیقی که کشید شروع کرد:

- روهان آرمیان با پدرم شریک بود تا اینکه یه روز پدرم زودتر از همیشه خونه اومد و نیم‌ساعت بعدش صدای محافظامون اومد که درگیر شده بودن، پدرم یک نگاهی به مامانم کرد و نمی‌دونم چی بهش گفت که مامانم با گریه سمتم اومد و منو بوسید و پشت آینه قایمم کرد و پدرم هم اومد و این گردنبند رو گردنم انداخت.

و به گردنبند عجیبش اشاره کرد که پلاکش یه قلب بود که یه فلش به اون متصل بود.

- ازم قول گرفت که هرصدایی شنیدم و حتی اگر صدای التماس بود، بیرون نیام و بهم گفت هرگز اجازه ندم که روهان بفهمه که زنده موندم و این فلش رو به پلیس بدم اما من ندادم چون این فلش حاوی اسم‌های کساییه که خانوادم رو نابود کردن و بعد از اون هر چی با گریه ازش سوال کردم، جوابی بهم نداد و آینه رو کشید و بعد از اون فقط صدای شلیک و التماسای پدر و مادرم رو شنیدم و وقتی پلیسا منو بیرون آوردن حمام، خون راه افتاده بود و تنها چیزی که دیدم جسم بی‌جون پدر و مادرم بود.

- چطور نفهمیدن که تو اون‌جا نیستی؟

- اون روز خدمتکارمون دختر کوچیکش رو که هم سن و سال من بود رو با خودش سر کار آورده بود و اونا هم با علم اینکه اون منم، کشتنش و داستان منم از اون‌جا شروع شد و... .

نذاشتم حرفش رو ادامه بده و خودم بقیش رو تعریف کردم:

- و بعدش خانوادت همه‌ی ثروتت رو بالا کشیدن و تو رو هم فرستادن پرورشگاه و یازده سال بعد وقتی به سن قانونی رسیدی، با رضایت خودت بیرون اومدی و شروع به کار کردن کردی تا زندگیت رو بسازی و آخرش هم که گیر من افتادی و زندگیت با خواسته‌ی من ارتباط پیدا کرد و در نهایت الان این‌جایی.

انگار می‌دونست که آمارش رو درآوردم، تعجب نکرد اما دستم رو گرفت:

- درسته، حالا میشه منو بهش نشون ندی؟ چون به محض اینکه منو ببینه می‌فهمه که اونی که کشته شد، من نبودم و حتما اون فلش می‌تونه پیش من باشه.

این دختر خیلی به من شباهت داره، آخه چرا کسی با گذشته‌ی مثل من باید تو راهم قرار بگیره؟

یهو از جا بلند شدم و سریع از اتاق بیرون زدم و با دو از خونه خارج شدم و به صدا زدن‌های آشوب هم توجه نکردم و به سمت ماشین رفتم و بعد از روشن کردنش به سمت بام گاز دادم.

بعد از رسیدن ایستادم و از ماشین پیاده شدم و به سمت لبه‌ی بام رفتم و رو به آسمون فریاد زدم:

- اگه فکر کردی که این دختر معصوم رو با گذشته‌ی شبیه به من سر راهم قرار دادی که من از انتقام برگردم، سخت در اشتباهی چون من شیش‌ساله دارم تو این انتقام می‌سوزم و فقط تلافی می‌تونه آبی روی این آتیش باشه و بدون که این دختر هرگز نمی‌تونه آبی روی این آتیش باشه، یعنی نمی‌ذارم که این اتفاق بیفته، دنیای من سیاهه و سیاه هم می‌مونه، نمی‌ذارم با این دختر نقشه‌هام رو خراب کنی.

و بعد سریع به سمت ماشین حرکت کردم و به سمت خونه روندم‌. بی‌خبر از آینده‌ی عجیبم که با این دختر گره خورده.

***

آیسل:

با تعجب به جای خالیش نگاه کردم، وا یهو چش شد؟ بعد از شنیدن گذشتم تو فکر رفت و حالا هم اینطوری رفت.

ولی یهو یاد روهان افتادم و دوباره چشمام پر اشک شد، با فکر به اون روز و دیدن عزیزترین کس‌هام که غرق در خون بودن و من نتونستم هیچ کاری کنم، اشک پشت پلک‌هام جمع شد و دست‌هام شروع به لرزیدن کردن. حتی فکر کردن به اون روز و اون اتفاق شوم هم باعث التهابم میشد، چه برسه به اینکه بخوام بیانش کنم ولی باید می‌گفتم، باید با خودم کنار بیام تا شاید این مرد بتونه کمکی به من بکنه، بارالها فقط تو می‌تونی بهم کمک کنی که هایکا قبول کنه که منو بهش نشون نده.

در باز شد و آشوب اومد داخل:

- هایکا یهو چش شد؟ چی بهش گفتی؟

- هیچی فقط گذشتم رو کامل براش تعریف کردم.

دیدم که یهو ناراحت شد و انگار با خودش حرف بزنه:

- پس یاد گذشته‌ی خودش افتاده.

و رو به من گفت:

- ببینم تو گشنت نیست؟

صدای قار و قور شکمم دراومد.

ای شکم آبرو بر حالا وقتش بود؟

آروم خندید:

- الان برات غذا میارم تا صدای معدت بیشتر از این درنیومده.

و رفت، یعنی تا بناگوشم سرخ شدا ولی ریزریز خندیدم ولی همچنان نگرانی مثل پیچک تو دلم پیچیده بود.

آشوب با سینی پر از غذا اومد و همین‌جور که با گوشی حرف می‌زد، سینی رو جلوم گذاشت و رفت، منم مثل قحطی‌زده‌های اتیوپی به غذا حمله کردم و قاشق اولی رو نخورده، دومی رو می‌خوردم که دوباره در باز شد و هایکا اومد داخل. غذا تو گلوم گیر کرد و مثل خفه‌شده‌ها به سرفه افتادم و لیوان آب رو برداشتم و به طرز وحشیانه‌ای خوردم.

دیدم که یه لحظه چشماش خندید ولی باز به همون حالت اعصاب خورد کن سردش برگشت، یعنی یه روز بخنده چه شکلی میشه؟

- می‌خوام باهات صحبت کنم پس سریع غذاتو بخور تا برگردم.

و رفت.

ای خدا بگم چیکارت نکنه، نمیشد ده دقیقه دیرتر می‌اومدی تا آبروم اینجوری جلوت کیلویی نشه؟

در هر صورت غذا رو بچسب و به ادامه‌ی عاشقانه‌ی خودم با غذا پرداختم و بعد از تمام کردنش با خیال راحت خدا رو شکر کردم و رفتم تو سرویس بهداشتی چون ده دقیقه دیگه صبر می‌کردم دیگه آبروریزی میشد.

بعد از انجام کارم و شستن صورتم بیرون اومدم و رو تخت منتظر شدم تا حضرت والا تشریفشون رو بیارن تا عواملی رو مطرح کنن که جز اطاعت کار دیگه‌ای در برابرشون نباید انجام بدم.

لبم رو گاز گرفتم و فکر کردم:

- کاشکی قبول کنه چون چاره‌ای جز این ندارم که بتونم از روهان فرار کنم.

با دو تقه‌ای که به در خورد گفتم:

- بیا تو.

و هایکا همراه با آشوب وارد شدن و روی صندلی‌ها نشستن، اول هایکا شروع به صحبت کرد اما حس می‌کردم صداش سرد و بی‌احساس‌تر از دیروز شده، انگار داره از یه چیزی جلوگیری می‌کنه:

- ما سعی می‌کنیم فردا روهان رو سرگرم کنیم تا تو بتونی یه جا پنهان ‌شی و ما هم مثلا نقش بازی می‌کنیم که تو فرار کردی و این‌طور هم جای تو امن می‌مونه و هم یه جورایی سر روهان رو کلاه می‌ذاریم.

- امّا محافظا چی؟

- من به مدت چند ساعت مرخصشون می‌کنم به هوای اینکه جاسوس داریم و می‌خوایم شناسایی بشه، فهمیدی؟

معلومه فکر همه جا رو کرده، نگاهی به چشماش کردم، خیلی آروم و مرموزه، آدم نمی‌فهمه الان به چی داره فکر می‌کنه!

ولی یه چیزی این وسط درست نبود پس تردیدم رو به زبون آوردم:

- به نظرت شک نمی‌کنه که چرا تو باید مرخصشون کنی با اینکه می‌دونی من فرار می‌کنم؟

- مطمئن باش که به من شک نمی‌کنه چون می‌دونه امکان نداره که من بخوام برای یه دختر دروغ بگم، پس دلیل اینکه دارم سرش رو کلاه می‌ذارم، این نیست که عاشقت باشم، دلیلش اینه که کشتن آدم بی‌گناه اونم دختر تو اصول من نیست.

عجب آدمیه ها! حالا کی گفت که فکر می‌کنم تو عاشقمی؟ عمراً همچین فکری داشته باشم ولی یه جورایی از حرف آخرش حس خوبی بهم دست داد که شاید هرکی رو که می‌کشه گناهکار باشه.

با دستی که جلوی صورتم تکون خورد، به خودم اومدم:

- کجایی؟ پس دیگه فهمیدی چیشد؟

نَه پس.

- فهمیدم، احمق که نیستم.

پوزخند زد:

- خوبه که نیستی چون من با آدمای احمق زیاد سازگاری ندارم.

یعنی دق کردما، اما از ترس هیچی نگفتم، همش مرگ راژور جلوی چشمام جولون می‌داد.

نگاهی بهش انداختم حواسش نبود، پس وقت وقت ارزیابی بود.

با اون چشمای آبی یخی که مثل کریستال بود و فک و چونه‌ی متناسب و لبای قلوه‌ای خط‌دار، خوشگل‌ترین پسری بود که تو عمرم دیده بودم، دوستش هم با اون چشمای براق عسلی و موهای خرمایی و فک و چونه‌ی متناسب هم مثل هایکا خوشگل‌ترین پسری بود که دیده بودم، ولی خوب به پای آقا گرگه نمی‌رسید.

از لقب آخرش خندم گرفت و شروع به خنده کردم.

هایکا و آشوب با تعجب بهم نگاه می‌کردن، فکر کنم به عقلم شک کردن.

گلومو صاف کردم و گفتم:

- ولی از حق نگذریم شما هم خوب نقشه‌کِشایی هستینا، پسران بد و خوشگل.

از پررویی من فکشون کف اتاق بود، خودمم نمی‌دونستم چرا این‌قدر باهاشون راحتم، آشوب بلند زد زیر خنده ولی هایکا اخماش تو هم رفت و یه نگاهی به آشوب انداخت که اگه به من می‌ا‌نداخت تا یه هفته صحبت نمی‌کردم ولی آشوب معلوم بود بی‌خیال‌تر از این حرفاست. تا نگاش به نگاه هایکا خورد، خندش بیشتر هم شد.

منم خندم گرفت و شروع به خنده کردم، خدا به خیر بگذرونه با این دو برادر دیوونه!

***

رو تخت دراز کشیدم و تو فکر فرو رفتم، هایکا و آشوب رفتن و به من فرصتی دادن که تا شب بخوابم، چون شب باید به اتاق دیگه نقل مکان می‌کردم، به خاطر اینکه هایکا احتمال می‌داد زودتر از موعد بیاد و نمی‌خواست که تو عمل انجام شده قرار بگیره و دقیقه‌ی نود کارش رو انجام بده و تو همین فکرا بودم که چشام گرم شد و خوابیدم.

با تکون‌های شدید چشمام رو باز کردم و به آشوب نگاه کردم، هنوز تو اوج خواب بودم و خواب‌گونه و با حواس‌پرتی گفتم:

- چیشده؟ کسی حمله کرده؟ کیا تیر خوردن؟ مصدوم و کشته هم داشتیم؟

آشوب خندش گرفت و خندید ولی با چیزی که یادش افتاد نگران شد:

- زود باش بلند شو این روهان عوضی ما رو تو عمل انجام شده گذاشت، ساعت دوازده و نیم شب بلند شده اومده، فعلا هایکا سرگرمش کرده، بدو تا نیومده.

منم ترسیدم و مثل جت بلند شدم و موهام ژولیده پولیده اطرافم ریخت، همون اول که به هوش اومدم شال نداشتم، فکر کنم تو همون کِش‌مَکِش‌ها شالم افتاده که پسرا هم نفهمیدن، بیخیال اینا که نگاه بدی ندارن، منم که چیزی ندارم که موهام رو باهاش بپوشونم.

- بدو آیسل کجایی؟

با ترس به سمتش رفتم:

- اومدم، اومدم.

- یواش‌تر بدو.

- باشه ببخشید.

و دستم رو گرفت و آروم‌آروم با نوک پنجه منو وارد یه اتاق دیگه کرد.

وای که دهنم باز موند وقتی اتاق رو دیدم، اتاقش با اینکه چراغش خاموش بود ولی نور هالوژن آبی یه تیکه از اتاقش رو روشن کرده بود و یه میز طراحی که طرح کشیده شده‌ی ماشین روش بود هم تو اتاق بود و تخت هم بود ولی انصافا خیلی قشنگ بود، صدای آشوب کلافه بود:

- بدو آیسل خوابت نبره.

- خب حالا کجا قایم شم؟ از کجا می‌دونی این‌جا نمیاد؟

یکی زد تو سرم:

- احمق جون این‌جا اتاق هایکاست و همه می‌دونن که هایکا با اتاقش شوخی نداره و هیشکی جیگر نداره بدون اجازه‌ی خودش این‌جا بیاد، البته به غیر از من که همیشه اجازه دارم و تو که بهت اجازه داده بیای.

- چرا؟

- ای بابا دختر انگار نمی‌فهمی که الان توی چه موقعیتی هستیم، زود باش برو زیر تخت و هیچ صدایی هم ازت درنیاد، خوبه هایکا زرنگی کرد و همون عصر محافظا رو فرستاد که برن وگرنه چه فاجعه‌ای می‌شدا، زود باش دیگه.

- باشه بابا.

و بعدم زیر تخت رفتم و دستم رو روی دهنم گذاشتم تا صدای نفسام بلند نشه.

آشوب هم رفت و من تنها تو اتاق موندم و چشام رو بستم و از خدا خواستم که نجاتم بده.

***

هایکا:

از اتاق آیسل بیرون اومدیم و رو به آشوب کردم و تحکم گونه گفتم:

- آشوب، برو محافظا رو بفرست برن.

تعجب کرد: