رمان برادرزاده در پاریس به قلم ماه راد

ژانر: #عاشقانه #اجتماعی

خلاصه:

می‌خوام داستانی رو براتون بازگو کنم که حکایت اقوام نزدیک و داره می‌گه!

عمو و برادرزاده! برادرزاده‌ای پر از شیطنت که اون‌قدر تو غم و غصه‌ها حضور داشته که روی شیطنت‌هاش لایه‌ای گرد و غبار نشسته. اون قراره نجات پیدا کنه؛ اون قراره خوشبخت بشه ولی... .

آخره قصه قراره چه اتفاقی بیفته برای این عمو و برادرزاده؟!

سخن نویسنده:

این رمان اولین قلمم هست و اگر کلیشه، ایراد و تم و پیرنگ ضعیفی دیدید لطفا درک کنید.

اگه به دنبال یه رمان با باور پذیری بالا هستید، این رمان رو مطالعه نکنید.

به نام خداوند بخشنده و مهربان

***

بیا زندگی کنیم جانا.

زندگی قشنگ است. امّا...

نفسم حبس می‌شود نفس نکشی و در خانه‌ام قدم نزنی.

(ماه راد)

***

نگاهم رو از صفحه‌ی گوشی می‌گیرم و با استرس به کلمه‌ی در حال نوشتن زیر اسمش خیره می‌شم.

نمی‌دونم چی می‌خواد بگه ولی گفته بود ساعت چهار بعدازظهر آنلاین شم. اسمش مانی بود؛ بعد از این‌که بابام یکی از سیم کارت‌هاش رو به مناسبت قبولی در کنکور بهم داد و قبول کرد تا من‌ هم تلگرام داشته باشم، اومد تو پی‌وی حتی نمی‌دونم از کجا؟

اون اول‌ها خواستم بلاکش کنم ولی... .

نمی‌دونم چه نیرویی بود که دلم می‌خواست باهاش صحبت کنم.

براش گفته بودم؛ از همه‌ی زندگی مسخره‌ام و این‌که دلم می‌خواد برم!

به خاطر همین گفته بود آنلاین باشم و الان باید دیگه می‌فرستاد. با صدای پیام چشمام رو باز کردم و شروع کردم به خوندن پیامش که به خاطره اون منو از خواب و زندگی زده بود:

«سلام مهسا جان؛ در رابطه با رفتنت به خارج ازت خواستم آنلاین باشی چون می‌دونستم این موقع از روز بابات خونه نیست. عزیزم تو مگه نمی‌گی یه عمو داری که تو فرانسه زندگی می‌کنه؟ و الان مگه تو نمی‌خوای بری ترکیه؟ من شغل و محل زندگیه عموت رو با چندتا پرس‌و‌جو فهمیدم. اون الان ترکیه زندگی می‌کنه می‌تونی بهش زنگ بزنی و ازش دعوت‌نامه بخوای.»

ناباور به صفحه‌ی گوشی خیره شده بودم.

امکان نداشت؛ بابا اصلا نمی‌ذاشت.

تندتند تایپ کردم:

«مانی نمی‌شه؛ من اصلا ازش شماره ندارم. اصلا بابام نمی‌ذاره.»

بعد از یک دقیقه‌ی طاقت فرسا نوشت:

«پیدا کردن شمارش با من! راضی کردن بابات هم با عموت. راضی می‌شی این‌جوری بری؟»

زود نوشتم:

«آره آره؛ فقط شمارش رو پیدا کردی واسم بفرست. من باید برم الانه که مامانم بیدار شه. از لطفت ممنونم.»

بعد از خداحافظی با مانی به فکر فرو رفتم.

چطور ممکنه؟

یه پسری که تاحالا از خودش عکسی نداده و حتی از خانوادش واسم نگفته، بخواد بهم کمک کنه؟ نکنه درخواست دیگه‌ای داره؟

نه، نه؛ مانی همچین پسری نیست؛ درسته ازم چندباری عکسم رو گرفته ولی نمی‌دونم چرا بهش ایمان دارم که قصد بدی نداره. اه اصلا ولش کن؛ به من چه؟

یه خری پیدا شده می‌خواد بهم کمک کنه؛ منم هی فکرهای بدبد می‌کنم!

بی‌حوصله بعد از برداشتن حوله‌ی لباسیم به حموم رفتم. شیر آب رو که باز کردم نگاهم به آیینه افتاد. مانی می‌گفت جذابیت دختر شرقی بیشتر از چهرم توی چشم میاد!

چه حرف‌ها! منو چه به این چیزها؟ ولی خوب منکر این‌که اعتماد‌به‌سقف دارم نمی‌شم.

من همیشه به همه گفتم خدا برای آفرینش هرکسی وقت گذاشته.

حالا یا یکی مثل من پوستش سفید و چشم و ابروش مشکیه؛ یا یکی مثل آبجیم مهنا پوستش گندمی و موهاش طلائیه.

حواسم جمع شد؛ شیر آب خیلی وقت بود که باز بود. بعد از شستن خودم تا پامو از حموم بیرون گذاشتم... .

دیدم آبجی پانزده سالم توی اتاق داره از کمد من لباس انتخاب می‌کنه و اصلاً هم حواسش به من نیست.

یه جیغ بلند زدم و گفتم:

- مهنا؟ تو دوباره اومدی سر کمد من؟ چرا ان‌قد اذیتم می‌کنی؟ باز داری کجا می‌ری؟

یه نگاه چپکی بهم انداخت و گفت:

- تو نترس! هر سری که لباستو می‌پوشم مگه صحیح و سالم برنمی‌گردونم؟ پس دیگه دردت چیه؟

با حرص گفتم:

- درد من اینه که تو راحت لباس‌های دست نخورده‌ی من رو می‌پوشی می‌ری بیرون و راحت با دوستات قرار می‌ذاری؛ ولی من چی؟ من باید بمونم خونه لباس‌هام رو بدم تو بپوشی بری خوش‌گذرونی! نمی‌دونم درد بابا چیه؟ چهار سال از من کوچیک‌تری ولی هم تلگرام داری، هم اینستا، هم می‌تونی با دوستات بیرون بری و باهاشون چت کنی! این تبعیض قائل شدنش داره من رو می‌کشه؛ اه، خسته شدم.

مهنا همون‌جور که مانتوی آبی روشنم تو دستش بود گفت:

- اگه سخنرانیت تمومه، من برم حاضر شم.

هنوز آرایشمم مونده؛ ده ساعته دارم به حرف‌هات گوش می‌کنم! مسخره کردی خودت رو؟ به من چه که بابا بهت کم‌توجهی می‌کنه؟

دیگه نگاهش نکردم اونم از اتاق بیرون رفت.

دلیل این همه تبعیض بابا رو نمی‌فهمیدم! کارش شده مهسا بیرون نرو؛ مهنا بابا با دوستات بیرون می‌ری پول داری؟ شاید به‌‌ خاطر همین بود که می‌خواستم پیش عموم برم؛ عمویی که ده ساله ندیدمش.

عمویی که فقط می‌دونم خوشبختی من در کنار اون رقم می‌خوره.

یاد مانی افتادم، هنوز با گذشت سه ماه از دوستیمون نه به صورت دیگه‌ای، نه، مثل دوتا رفیق که از رازهای هم باخبرن بودیم. البته اون بیش‌تر از رازهای من خبر داره!

دلیل این کاراش رو نمی‌فهمیدم؛ این‌که یهو بعد از یه هفته وقتی من تازه برای اولین‌بار تلگرام نصب کرده بودم، به پی‌ویِ من اومد و بهم گفت:

«یه غریبه‌ی آشناست» و فقط قصدش اینه که از تنهایی دربیاد منو می‌ترسوند.

ولی بعضی وقتا که بهش می‌گفتم یه استیکر خنده می‌ذاشت و می‌گفت:

- مهسا جان؛ گاهی اوقات باید به زندگی خوش‌بین بود؛ حتی به آدم‌های درونش.

و من هنوز که هنوزه به خودش و به کمک کردن‌هاش شک می‌کردم. خدا خودش رحم کنه برام شر درست نکنه.

اصلاً دلم نمی‌خواست این نیمچه اعتمادی رو هم که بابا بهم داره و این‌که تازگی‌ها یکم از سخت‌گیری‌هاش رو کم کرده ازم بگیره.

کلاً از اول بچگیم از بابا می‌ترسیدم. از این‌که بخواد منو دعوا کنه می‌ترسیدم؛ از بچگی هرکاری که می‌کردم می‌گفتن بابا دعوات می‌کنه؛ بابات رو ببین چه‌جوری نگاهت می‌کنه؟

تنها کاری که توی این چند سال زندگیم توش آزاد بودم، آهنگ گوش کردن و مدرسه رفتن بود. ان‌قدر من رو از مهر و محبت و کارهای دیگه محروم کرد که حس می‌کنم یه عقده‌ای به تمام معنام! بچه‌ی شری بودم؛ ولی از این‌‌که بابام بخواد دعوام کنه هم می‌ترسیدم. بعضی وقت‌ها عمم می‌گه به خاطر این بهت گیر می‌ده که بیش از اندازه تو چشمی!

ولی من نمی‌تونم قبول کنم؛ آخه مهنا صدبرابر از من خوشگل‌تره!

من سنم ۱۸ و قدم ۱۷۰ و وزنم ۵۸ کیلو بود.

چهرم هم‌ که یه چهره‌ی شرقی به تمام معناست.

چشم‌های مشکی براق با مژه‌های بلند که همیشه مجبور بودم پر ریملشون کنم چون هیچ حجمی نداشت و فقط قد بلند کرده بودن.

پوسته صورتم سفید بود و دماغم به چهرم می‌اومد.

الانه که سقف بریزه! کلاً من تو فامیل به این اعتماد‌به‌نفسم مشهور بودم.

ولی مهنا...!

اون واقعا خوشگل بود؛ ولی از نظر بعضی‌ها اصلا دوست داشتنی نبود! اون پوستش گندمی بود با چشم‌های سبز عسلی که از چشم‌های بابام به ارث برده بود و موهای طلاییش که همه می‌گن اون رو از عمه‌ی خدا بیامرزم به ارث برده.

من دارم با خودم به چی فکر می‌کنم اصلاً؟

واقعا باید آفرین بگم به خودم که الان تو این وضعیت بحران عقلی و جسمیم دارم به قیافه‌ی خودم و مهنا فکر می‌کنم!

از اتاقم بیرون اومدم و از پله‌ها پایین رفتم؛ باز هم، هم مامان خونه نبود، هم مهنا و هم بابا؛ کلاً من همیشه تنها می‌موندم. توی جمع زن‌ها که مامانم و دوستامم که بابام نمی‌ذاره.

به خونمون یه نگاه کلی انداختم.

هه! همین خونه رو هم، از صدقه سری پدربزرگ پولدارم که بهش حاج آقا می‌گفتیم داریم.

شاید بدون اقرار باید بگم این خونه‌ی دوبلکس و بزرگ و حیاطش که مثل باغ بود رو، حاج آقا برای بابا خریده بود.

با صدای زنگ تلفن از فکر بیرون اومدم و به سمت تلفن که روی میز بود قدم برداشتم.

- الو؟

-‌ سلام مهی گاوه.

با تعجب گفتم:

- شما؟

خندید و آروم گفت:

- باید هم نشناسی! بی‌معرفتی از منه!

بازهم با همون حالت گفتم:

- معرفی می‌کنی یا قطع کنم؟

خنده‌ی بلندی سرداد و گفت:

- مثل همیشه بی‌اعصاب! بابا منم دیگه مهدیه!

جیغی ازسر شادی کشیدم:

- مهدیه جونم؟ خیلی خری؛ می‌دونی چقدر گریه کردم من؟ اصلاً چی‌شد یهو بهت؟

- آره عزیزم؛ ببخشید یهویی رفتیم. الانم زنگ زدم که یه خبر دیگه رو بهت بدم!

- باز چی‌شده؟

صداش غمگین شد.

- دارم ترکیه میرم. خاله‌ی مامانم فهمیده که من دلم می‌خواد ادامه تحصیلم رو تو خارج از کشور بدم، برام دعوت‌نامه فرستاده. الان هم می‌خواستم بهت بگم فردا عصر بریم کافی‌شاپ همیشگی؟ می‌تونی بیای؟

با آرامش گفتم:

- باز داری اسکل می‌کنی؟

لحنش نسبتاً عصبی بود.

- احمق دارم می‌گم، دارم می‌رم نمی‌تونیم تا یک سال همدیگه رو ببینیم. چرا نمی‌فهمی؟ می‌تونی بیای یا نه؟

صدام گرفت؛ از بغضم انگار فهمید.

- باشه، ساعتش رو برام اس کن بابا رو راضی می‌کنم میام. الان‌ هم فعلا برم کاردارم خداحافظ.

اونم بعد خداحافظی قطع کرد؛ چطور ممکنه اون‌ که اصلا دلش نمی‌خواست ترکیه بره و این فقط آرزوی من بود. اما اون الان داره می‌ره و من قراره این‌جا درس بخونم؛ من نمی‌تونم تحمل کنم! باید برم، من باید به آرزویی که شش ساله دارم با خودم حملش می‌کنم برسم. اونم اینه که استاد دانشگاه بشم، تو رشته‌ی تربیت معلمی.

این واقعا آرزوی من و مهدیه بود ولی اون و خانوادش یه دوسالی می‌شد به همدان رفته بودن. ولی الان زنگ زده بود بدون این‌که بیشتر باهام حرف بزنه می‌گفت می‌خواد بره. می‌خواد کلاً از خاک این کشور بره.

منم باید برم؛ باید هر طور که شده شماره‌ی عمو امیرعلی رو پیدا کنم! فقط از طریق اون می‌شه که آرزوم به واقعیت می‌رسه. با صدای در از رو اُپن آشپزخونه پایین اومدم و مهنا رو درحالی‌که خنده رو ل..*باش بود جلوی در دیدم.

- خوش گذشت؟

همون‌طور که کفشش رو داخل کمد می‌ذاشت گفت:

- آره؛ خیلی خوب بود. یه چند روزی بود حوصله نداشتم. بیرون رفتم حالم خوب شد واقعا!

پوزخندی زدم و گفتم:

- آهان. دیگه تو حوصله نداشته باشی، ببین وضعیت من چیه؟

باصدای بلند خندید.

- چقدر حرص می‌خوری! می‌دیمت شوهر ها!

با خنده گفتم:

- سگ کی باشی شما؟ تو به‌ فکر خودت باش زودتر ندنت شوهر که رو هوا می‌ری.

با حرص گفت:

- آدم باش!

- در آدمیت چیزی جز بدبختی نیس؛ یاد گرفته‌م فرشته باشم! اون ‌هم با مقامی کمتر‌.

گفت:

- برو بابا.

با خنده گفتم:

- حیف شد که؟ راهه خونه رو بلدم.

با جیغ گوش‌کر‌کنی گفت:

- مهسا؟

نمی‌دونم یهو از کجا بابام پیداش شد و با داد گفت:

- چرا مهنا رو دعوا می‌کنی؟ حرصت می‌گیره از تو آزادتره؟

با ناراحتی نگاهش کردم.

- ما داشتیم حرف می‌زدیم فقط بابا!

مهنا نگاه خبیثی بهم انداخت و گفت:

- نه بابا داشت می‌گفت من لیاقت محبت شما رو ندارم!

با تعجب داشتم به مهنا نگاه می‌کردم که یهو... .

سوزشی رو تو صورتم احساس کردم. باورم نمی‌شد؛ بازم؟

این سیلی به ناحق به صورتم خورده بود؛ ولی منو مصمم‌تر کرد تا به ترکیه رفتن فکر کنم و بیش‌تر از قبل خواهان رفتن باشم. نگاهی به مهنا انداختم خنثی نگاهم می‌کرد.

آره دیگه اون‌که سیلی نخورده بود.

بدون هیچ حرف، بدون هیچ اشک و بدون هیچ نگاهی تندتند از پله‌ها بالا رفتم و در رو قفل کردم.

هنذفری رو تو گوشم گذاشتم و آهنگ دپرسی رو پلی کردم. چون خیالم از در راحت بود که نمی‌تونن یهویی بیان داخل، نت رو روشن کردم و رفتم سمت پی‌وی مانی.

یه پیام گذاشته بود: «سلام؛ مهسا می‌گم شماره عموت رو دارم پیدا می‌کنم؛ تو خیالت راحت باشه! خب؟»

نمی‌دونستم چی بگم فقط نوشتم: «باشه»

اما قبل از ارسال پاکش کردم. نمی‌دونم چرا؛ دست خودم نبود. دلم می‌‌خواست بگم. بگم که دارم ذره‌ذره نابود می‌شم. پس کل اتفاقات امروز رو نوشتم و در آخرش هم اضافه کردم: «مانی دیگه تحمل ندارم؛ تو رو خدا زودتر پیداش کن.»

همون‌طور که نت رو خاموش می‌کردم هنذفری از گوشم افتاد بیرون.

نگاهی به ساعت انداختم؛ هه! دو ساعته که تو این اتاقم نیومدن بگن مردی؟ زنده‌ای؟ گشنه‌ای؟

من به چه امیدی این‌جا درس می‌خوندم؟ به امید این‌که بعداً نذارن کار کنم؟ من می‌رفتم. من باید خودمو نجات می‌دادم.

***

دو هفته بعد

نگاهی به صفحه‌ی گوشی انداختم. باورم نمی‌شد! شماره رو پیدا کرده بود.

دوباره نوشتم: «چرا این‌همه خوبی در حقم می‌کنی؟»

زیاد طول نکشید: «خودمم نمی‌دونم! یعنی می‌دونم ولی این رو بدون هیچ قصد و قرضی ندارم.»

فقط نوشتم: «از کمک‌هات ممنونم مانی.»

و بی‌حرف نت رو خاموش کردم.

استرس گرفته بودم.

از اون روزی که بهم سیلی زد تا الان با هم هیچ حرفی نزده بودیم و منم زیاد نگاهش نمی‌کردم.

دلم ازش گرفته بود؛ خیلی هم گرفته بود.

نمی‌دونستم با چه شماره‌ای باید به عمو زنگ بزنم.

یه نگاه به خودم انداختم و یه نگاه به گوشیم.

جهنم و ضرر با همین گوشی زنگ می‌زنم.

فاصله زمانی‌مون با ترکیه کلاً سی دقیقه بود.

از اتاقم بیرون رفتم. کسی خونه نبود. چقدر خوب!

بعد از خوندن آیه الکرسی و چندتا صلوات، رفتم سمت گوشی شماره رو زدم و دکمه‌ی برقراری تماس رو زدم.

با استرس دستام می‌لرزید و تندتند نفس می‌کشیدم.

یه صدای فوق‌العاده بم و مردونه از اون‌طرف گوشی گفت:

- Efandim؟ (بله؟)

یه‌لحظه کپ کردم! چی بگم الان؟

قبل این‌که بازم چیزی بگه گفتم:

- آقای امیرعلی خرسند؟

با همون لحن قشنگش گفت:

- خودمم؛ شما؟

نتونستم جلوی گریم و بگیرم و با هق‌هق گفتم:

- عمو؟

لحنش خوشحال شد.

- مهسا!

میون گریه، متعجب گفتم:

- چطوری یادته منو؟

خندید و گفت:

- چی‌شده گلم؟ چرا گریه؟

بازم گریه‌م اوج گرفت و گفتم:

- عمو تو رو خدا بیا من رو با خودت ببر. داداشت منو اذیت می‌کنه؛ اون منو مثل زندانی‌ها تو خونه نگه می‌داره.

تورو خدا بیا منو ببر عمو.

لحنش این‌بار نگران شد.

- چی‌کارت می‌کنه مهدی؟ می‌زنتت؟

با صدای بلند گریه کردم ولی به‌ زور خودمو نگه می‌داشتم تا صدام نره پایین.

- نمی‌ذاره بیرون برم. می‌گه به مهنا حسودی می‌کنم. من رو می‌زنه؛ عمو بیا من رو ببر تو رو خدا.

انگار عجله داشت چون تندتند گفت:

- ببین صدای آهنگ زنگت کم باشه؛ شب بهت زنگ می‌زنم الان کار دارم. فعلا خداحافظ عمو جون.

و بعد گوشی رو قطع کرد.

ترس و دلهره مثل خوره به جونم افتاده بود. اگه منو قبول نکنه چی؟ چی‌کار کنم پس؟ وایی خدا من می‌میرم! تا شب از استرس مردم و زنده شدم تا این‌که ساعت دور و ور دوازده و سی دقیقه شد که صدای زنگ گوشیم بلند شد.

به حالت شیرجه روی گوشی مادر مرده پریدم.

با دیدن همون شماره‌ای که عصری باهاش حرف می‌زدم نزدیک بود بال دربیارم. باورم نمی‌شد.

زود گوشی رو برداشتم و آروم گفتم:

- سلام.

با لحن شادش گفت:

- سلام؛ خوبی؟

- ممنون عمو. می‌دونم خیلی پرروام، ولی یه سوال می‌خوام ازت بپرسم لطفا راستش رو بگو؛ باشه؟

- بگو عزیزم، قول می‌دم راستش رو بگم.

- از این‌که بهت زنگ زدم و می‌گم منو ببر پیش خودت ناراحتی؟ من نمی‌خوام بهت زور بگم عمو!

- مهساجان، عزیزم من خیلی خوشحالم که تو خودت خواستی بیای پیشم. من چند وقت پیش به بابات گفتم ولی به‌ خاطر یه سری مسائل قبول نکرد. فقط الان به من بگو، بابات خبر نداره که؟

- نه حتی می‌ترسم خواستی منو ببری هم نذاره!

- نمی‌تونه جلوم رو بگیره. حالا می‌گم چطوری؛ راستی شمارم رو چطوری پیدا کردی شیطون؟

باخنده ولی آروم گفتم:

- قصه‌اش طولانیه!

- خب پس من تا آخر هفته‌ی بعد ایرانم؛ تا اون موقع خودت رو آماده کن؛ به هیچ‌کس هم نگو.

- باشه؛ ولی...من می‌ترسم.

معلوم بود خندش گرفته.

- مگه داری با دوست پسرت فرار می‌کنی دیوونه؟! من عموتم؛ یه‌جوری راضی‌شون می‌کنم عزیز دلم! راستی زبون این‌ها رو بلدی مگه؟

- پس چی که بلدم.

با تعجب گفت:

- نگو که مهدی (بابام) تو رو گذاشته کلاس زبان ترکیه؟!

به زور خودم رو نگه داشتم قهقه نزنم.

- نه بابا! جون شما فیلم دیدم یاد گرفتم.

خنده‌ی بلندی سرداد و گفت:

- اِی ناقلا! پس من فعلاً برم بخوابم تو هم به فکر اومدنت باش؛ می‌یارمت این‌جا توی نازو نعمت نگهت می‌دارم. دیگه غصه‌ی دعواهاشون رو نمی‌خوری؛ این رو بهت قول می‌دم عزیزم!

با صدای محزونی گفتم:

- ممنونم عمو! از این‌که داری منو از دست این نامردها نجات می‌دی ممنونم.

- گریه نکنی ها! خودم همه‌چیز رو درست می‌کنم. الان هم شبت به خیر خانومی.

گوشی رو زیر تشک تخت گذاشتم؛

خب چیکار کنم می‌ترسم بابا شبا بیاد برداره چکش کنه!

با این‌که همه‌چیز یا مخفی بود یا رمز داشت ولی بازم می‌ترسیدم چیزی رو بفهمه!

ذوق رفتن به کشور موردعلاقم اصلاً نمی‌ذاشت بخوابم!

طوری‌که بعد اذان صبح نمازم رو خوندم و دیگه چیزی نفهمیدم. به معنای واقعی کلمه بی‌هوش شدم.

***

صبح که از خواب پاشدم، سرم درد می‌کرد. از پله‌های مسخره، پایین اومدم و بازهم با خونه‌ی خالی مواجه شدم!

یه یادداشت روی اپن بود: «مهسا ما رفتیم خونه‌ی حاج‌آقا؛ تو هم انشالله هر وقت بیدار شدی گورت رو جمع کن بیار خونشون!»

این حجم از مهر و محبتشون منو آخر سر می‌کشت!

بی‌خیال یه دونات از یخچال برداشتم و گذاشتم توی ماکروفر؛ روی مبل‌های سلطنتی مسخره‌تر از پله‌ها نشستم و رادیو جوان زدم.

باز حداقل این‌جا آهنگ‌هاش خوبه.

همون‌طور که داشتم دونات شکلاتیم‌ رو با ولع و همچین جانانه می‌خوردمش، به این فکر کردم که کی می‌ره اون‌جا آخه؟ اه!

دوباره تو اتاقم چپیدم و بعد از یه دوش حسابی، شروع کردم به حاضر شدن. می‌دونستم باید حتماً برم واِلا میان با کتک می‌برنم!

موهام رو سشوار کشیدم با یه کش محکم بالا سرم بستم؛ یه شلوار جذب آبی با مانتو کوتاه سرمه‌ای و شال سفید سرمه‌ای پوشیدم.

طبق معمول آرایشم فقط ریمل بود.

بعد از برداشتن گوشی و هنذفری، کتونی آل‌استار‌‌های سفیدم رو پوشیدم. تو راه همین‌جور که قدم می‌زدم به این فکر کردم قراره امشب چه اتفاق‌هایی بیفته؟

چون هر دفعه که می‌ریم اون‌جا یه دعوایی چیزی باید باشه این وسط!

چون کلید داشتم خودم درو باز کردم و بعد از گذشتن از حیاط بزرگ به در ورودی رسیدم؛ یه جفت کتونی مردونه و شیک هم به اضافه‌ی بقیه‌ی کفش‌های آشنا اون‌جا بود! یعنی کیه؟

به من چه اصلا هرکیه مبارک صاحبش.

به ما که از این کفش قشنگ‌ها نمی‌رسه. در و زدم که خدمتکار خونشون، رحیمه خانوم در و باز کرد. همون‌طور که با رحیمه خانوم حرف می‌زدم سرم رو بلند کردم.

از چیزی که می‌دیدم زبونم بند اومده بود!

هنوز ۲۴ ساعت هم از صحبت ما نگذشته بود!

اون، اون عمو بود!

کسی‌که حتی فکرشم نمی‌کردم به این زودی ببینمش اون ‌هم درست بعد از چند ساعت!

من باور نمی‌کردم این همونی باشه که مانی واسم عکسش رو فرستاد.

با این‌که عکس واسه سه یا چهار سال پیش بود ولی از حق نگذریم الان خوشگل‌تر شده بود!

با صدای مامان که می‌گفت:

- نِمی‌ری داخل؟ عموته عمو کوچیکت. برو سلام بده زود باش دیگه.

به خودم اومدم. چقد حرف بارم کرد این مادر مهربون!

یه قدم جلو گذاشتم و حالا درست روبه‌روی هم بودیم.

با لبخند گفت:

- سلام مهسا جان.

یه‌لحظه خجالت کشیدم؛ ده ساعته مثل میخ چسبیدم به زمین سلام نمی‌دم.

- سلام؛ خوبین شما؟

- از احوال‌پرسی‌های برادرزادم بله که خوبم!

با خجالت گفتم:

- والله شماره‌تون رو پیدا نمی‌‌کردم؛ وگرنه خیلی مشتاق حرف زدن باهاتون بودم.

[ارواح عمه‌ی خیکیم]

معلوم بود خندش گرفته از پررویی من.

- عیبی نداره الان هم فعل جمع با من حرف نزن ناراحت میشم احساس پیری می‌کنم.

تا اومدم دهن باز کنم، بابام از اون‌ور با حرص گفت:

- بسه دل و قلوه دادن! بشینید دیگه.

خیلی تعجب کردم، مگه این بشر عموی من نیست؟ پس دل و قلوه‌ی چی باهاش رد و بدل کنم؟

تو همون حالت استُپ نشستم روی مبل که عمو شروع کرد به سخنرانی:

- می‌دونین که بعد از اون اتفاق که دلمم نمی‌خواد یادآوریش کنم؛ دیگه پامو این‌جا نذاشتم.

حاج‌آقا با لحن مسخره‌ای گفت:

- خب! که چی؟

خودش رو نباخت و گفت:

- اومدن من دلیل داره و دلیلش هم مهساست.

همه‌ی آدم‌های توی جمع چشم‌هاشون شد قد گردو!

وا چی‌ گفت مگه بدبخت؟ اومده من رو ببره دیگه.

جان‌جان دارم راست راستکی می‌رم‌‌ ها!

تو همین خیال‌های مسخرم بودم که صدای داد بابا بلند شد:

- تو چی داری می‌گی؟ فکر کردی بی‌صاحبه این بچه؟

نمی‌دونم چرا ان‌قد محکم حرف می‌زد.

- یا می‌ذارین با من بیاد؛ یا همه‌چیز رو بهش میگم!

یهو صدای جیغ رحیمه خانوم بلند شد:

- آقا، آقا تو رو خدا! آقا چشم‌هاتونو باز کنید. آقا نفس بکشید.

همه نگاه‌شون سمت حاج‌ آقا رفت.

اوه اوه! مثل این‌که باز این قلبش گرفت! مگه چیه که نمی‌ذارن و نمی‌خوان من بفهمم؟ ولش کن بابا.

الان مهم فقط اینه که از شر اون خونه راحت شم. حالا پشتش هرچی که هست، باشه!

یه چند دقیقه‌ای گذشت تا این‌که حال حاج آقا خوب شد.

به این هیچی نمی‌شد؛ فقط الکی خودش رو بی‌حال می‌کرد.

عمو همون‌طور که پاش رو پاش می‌نداخت، گفت:

- حرف اول و آخرمه. یا مهسا با من میاد اون‌ور، یا زندگیه چهار_پنج‌تا خانواده رو بهم می‌ریزم.

این رو گفت و خیلی شیک از پله‌ها بالا رفت. منم که محوش بودم، برگشت به عقب یه نگاه انداخت و وقتی دید دارم نگاهش می‌کنم یه چشمک زد و رفت!

این یه چیزیش می‌شه ها...! باید باهاش حرف بزنم ببینم چرا ان‌قدر زود اومده آخه؟

حرف‌هاش هم که شک برانگیز بودن!

یکم که گذشت، احساس کردم کسی حواسش بهم نیست از پله‌ها بالا رفتم. همون‌طور که سرم پایین بود در رو باز کردم و رفتم تو. تا خواستم حرفی بزنم لال شدم! این پسره حیا میا نداره ها! میخش بودم که گفت:

- ‌اهم اهم، صاحاب داره ها! اون‌جوری محو نشو!

از خجالت دلم می‌خواست زمین دهن باز کنه بلعیدن که هیچ، با خودش ببره و دیگه پس نیاره! عجب آبروریزی شد. زود پشتم رو کردم و گفتم:

- ببخشید حواسم نبود در بزنم.

آروم خندید و بعد از چندلحظه گفت:

- برگرد پوشیدم.

پشتم رو نگاه کردم؛ پوشیده بود.

پَ ن پ؛ می‌خواستی نپوشه که توی پسر ندیده بیشتر دیدش می‌زدی! به‌ زور خندم رو نگه داشتم و گفتم:

- چی‌شد که این‌قدر زود اومدی؟ قرارمون مگه آخر هفته نبود عمو؟

- عزیزم اول این‌که خوشم نمیاد بگی عمو! دوم این‌که من رفتم شب بلیط آنلاین بگیرم، دیدم برای صبح یه بلیط هست منم زود گرفتمش اومدم. سوم، تو هم زیاد نگران نباش؛ همه‌چیز رو بسپار به من. تو صددرصد با من میای ترکیه. فقط از الان شروع کن به آماده شدن.

با بهت صداش زدم:

- عمو!

با حرص گفت:

- زهرمار عمو! بگو امیرعلی و تمام.

دوباره تو همون حالت اُوِردوز گفتم:

- من...من...واقعاً قراره با شما بیام؟

- آره دیگه الان هم برو نمی‌خوام شک کنن که داریم با هم صحبت می‌کنیم. هرچقدر ندونَن بهتره؛ الانم برو.

سری تکون دادم و بیرون اومدم. این از گنجایش باور من فراتر بود. این‌که در عرض دو هفته کارهام راست‌ و ریس بشه و پَر!

عمو نه یعنی امیرعلی می‌گفت قبلا چون برام دعوت‌نامه فرستاده بوده راحت‌تر می‌تونه الان من رو ببره با خودش.

من و این‌همه خوشبختی محاله...محاله...محاله!

***

شب که تو اتاقم نشسته بودم مهنا داخل اومد:

- سلام آجی.

با تعجب نگاش کردم؛ این حجم محبت بعید بود ازش.

- علیک کار داری مگه؟

یکم من و من کرد و گفت:

- راس...راستکی داری می‌ری؟ یعنی عمو می‌خواد ببرتت؟

خندیدمو گفتم:

- آهان! خانوم حسودیش شده پس؟ آره می‌خواد ببرتم؛ فقط هم من‌ رو.

با حرص نگام کرد:

- کوفتت شه.

- باشه حالا هم هری!

گریش گرفته بود و با حرص بچگونه‌ای از اتاق بیرون رفت.

خداروشکر اگه برم، دیگه این رو نمی‌بینم! خیلی دل خوشی از هم نداریم!

انگار خواهرهای ناتنی هستیم؛ هه! حتی خواهرهای ناتنی‌ هم یکم بهم علاقه دارن!

این یه قلم جنسش از همه سواست انگار.

***

صبح که از خواب پا شدم، از بیرون صدای حرف زدن چند نفر می‌اومد.

دست و صورتم رو شستم و بعد از پوشیدن شلوار و بلیزِ ست صورتیم، از اتاق بیرون زدم.

نگاهی به سالن انداختم. خداروشکر به آشپزخونه دید نداشت و می‌تونستم راحت خندق‌ بلام رو پر کنم.

همون‌طور که مربام و روی نون تست می‌زدم نگاهم رو به سالن انداختم. امیرعلی و بابا و مامان با هم دیگه در حال صحبت بودن.

باز هم مثل دیروز امیر آروم بود و مامان داشت حرص می‌خورد. امیر صحبت می‌کرد و بابا قرمز می‌شد؛ اهمیتی ندادم و قشنگ شکمم رو سیر کردم و سمت سالن رفتم؛ اما با حرفی که شنیدم وسط راه خشک شدم!

داشتن در مورد من حرف می‌زدن.

چون امیر یهو گفت:

- من گفته بودم یه روزی میام مهسا رو می‌برم؛ الان هم اگه نذارین ببرمش همه‌چیز رو بهش میگم.

بابا با حرص گفت:

- حق نداری چیزی بهش بگی؛ الان هم اتاقشه. برو بهش بگو وسیله‌هاش رو جمع و جور کنه. یه نون خور تو این خونه کمتر، بهتر! برو بگو تا آخر هفته حاضر بشه.

بغض بدجور چسبیده بود به گلوم؛ زود رفتم از پله‌ها بالا و خودم رو روی تخت انداختم. واسه چی گریه آخه؟ اون‌ها من رو نمی‌خواستن؛ دلیلش‌ هم معلوم نمی‌شه، نشه.

ولی من می‌رم؛ من با امیر می‌رم و یه زندگی خوب واسه خودم رقم می‌زنم‌. با صدای تقی که به در خورد صاف نشستم.

صدام رو صاف کردم و گفتم:

- بله؟

در باز شد و امیر توی چارچوب در ظاهر شد:

- خانومی؛ خبر نداشتی من این‌جا بودم نه؟

تلخ‌خندی زدم و گفتم:

- صدا می‌شنیدم ولی حسش نبود بیام پایین! ببخشید.

- عیبی نداره. فقط می‌خواستم بگم حواست به روزها باشه.

- که چی بشه؟

- امروز یکشنبه نیست مگه؟

- خب...آره!

- جمعه پرواز تهران_استانبول هستش.

- خب چی ‌کنم می‌گی؟

- مهسا! تو که این‌قدر گیراییت ضعیف نبود. حاضر باش جمعه ده شب پرواز داریم.

می‌دونستم از اول چی می‌خواد بگه ولی مرض داشتم هی اذیت می‌کردم. الکی جیغ زدم و گفتم:

- وای، مرسی امیر!

بالبخند خواهش می‌کنمی گفت و محکم بغلم کرد.

***

«دو روز بعد»

تو این دو روزی که گذشت، مهنا اصلاً باهام حرف نمی‌زد و به‌قول مامان، افسردگی گرفته بود. هه؛ بهتر!

همه‌ی کتاب‌هام رو که خریده بودم، جمع کردم و حاضر توی کارتون چیده بودم.

کلاً لباس‌هایی که اون‌جا مورد پوششم قرار می‌گرفت، یه چمدون شد.

خب درسته خیلی زود حاضر شده بودم؛ ولی ذوق رفتن من رو داشت ذره‌ذره ذوب می‌کرد.

امشب قرار بود خانواده‌ی عمه‌ام با اون یکی عموهام بیان دیدن من! چه جالب!

چه‌قدرم که همو دوست داریم و دلشون تنگ می‌شه برام بدبخت‌ها! این‌قدر از بچه‌هاشون بدم میاد.

مخصوصاً پسر عموم کیان؛ یه بد قواره‌ای که لنگه نداره.

کلاً سه‌تا عمو داشتم: «علی، محمد، امیر» داداش بزرگه بابای من بود و عمه‌م ته تغاری. همشون هم ماشالله کلی بچه داشتن. اصلاً حوصله‌ی اون‌ها رو نداشتم؛ به‌قول مهدیه حالت سگی از دیدن قوم‌الظالمین بود!

اومم، مهدیه!

دختره‌ی دیوونه دید من سر قرار نرفتم، به‌ کل من رو از یادش برد.

صبر کن میرم ترکیه، دوست‌های خوب خوب پیدا می‌کنم! با فکر به ترکیه و کارهایی که می‌خواستم اون‌جا انجام بدم به خواب فرو رفتم.

از خواب که پاشدم نگاهی به ساعت که تو تاریکی بود انداختم؛ ساعت نزدیک نه و نیم بود. از بیرون یه صدای همهمه‌ی مسخره‌ای می‌اومد!

مثلاً اومدن من رو ببینن؛ بعد خودم رو از خواب بیدار نکردن! چقدر نامردن آخه؟!

بی‌حرف و هیچ چیز دیگه‌ای، چراغ رو روشنش کردم.

با وُکس به صورتم یه صفایی دادم.

ساعت ده بود. انگار من رو نمی‌خواستن ببینن.

رفتم حموم و آب سرد رو باز کردم.

چقدر من حموم می‌رم! شدم عین اردک‌ها!

از حموم بیرون اومدم و یه ست ورزشی قرمز_مشکی پوشیدم. موهام و از بالا سرم محکم با کش بستم و برای جلوگیری از نگاه پسرای قوم‌ الظالمین، یه شال کوتاه قرمز سرم کردم. یکم ریمل زدم و با خودم فکر کردم که چقدر تو این خونه بی‌ارزشم!

از این‌که حرصشون در بیاد خوشحال می‌شدم واسه همین یه رژ قرمز تیره‌ رو، خیلی خوشگل زدم.

ساعت دور و ورِ ده شب بود که از اتاق بیرون اومدم. از پله‌ها که پایین می‌رفتم جوری برگشتن نگام کردن که احساس کردم جرمی مرتکب شدم.

یه سلام بلند دادم و بدون هیچ حرکت اضافه‌ای، مثل بغل کردن عمه‌ یا دست دادن با عمو‌ها، روی مبل تک نفره روبه‌روی امیرعلی نشستم.

تا نگاهم بهش افتاد، یه لبخند خوشگل زد.

نازبشی تو! خداکنه ازدواج نکنی تو! عجب شعری.

بی‌چاره؛ بعداً به خودش می‌خواد بگه عجب غلطی کردم این رو آوردم.

مهنا از آشپزخونه بیرون اومد و همون‌جور که واسه پسرهای گوساله‌ی جمع ناز می‌اومد، سینی چایی تو دستش رو دور گردوند.

این کارها از این بسی بعید بود. فکر کنم رفتنه من روش تأثیر گذاشته.

با صدای عمو علی به خودم اومدم.

- خب شنیدم که مهسای عمو می‌خواد با امیرعلی از ایران بره.

با این حرفش جمع به‌ کل ساکت شد‌.

خیلی محکم بدون این‌که بخوام از بابا بترسم گفتم:

- بله خوشبختانه عموجانِ کوچیکم دلش واسم سوخته اومده منو از این جهنم دره نجات بده.

نگاهم به امیرعلی بود که چطور با ناراحتی داشت نگاهم می‌کرد.

تو دیگه چرا فرشته‌ی نجاتم! این منم که دارم می‌شکنم.

اوو، یه لحظه یاد آهنگ کامران هومن افتادم. خداوکیلی من چقد بی‌خیال شدم!

عمه نگاهی با حرص انداخت و گفت:

- این نیمچه حجابت‌ رو هم می‌خوای بری اون‌ور از سرت برداری حتماً.

تا خواستم دهن باز کنم امیر گفت:

- آبجی خبر داری ملیکا دیشب کجا بود؟

عمه خیلی مطمئن بود.

- خونه‌ی دوستش؛ رونیکا.

امیر پوزخندی زد و گفت:

- پس این عکس چی می‌گه؟

عمه نگاهی به گوشیه امیر انداخت و گفت:

- امکان نداره؛ نه؛ این دختر من نیست.

ملیکا گوشه‌ای نشسته بود و چیزی نمی‌گفت.

عمه نگاهه خیلی بدی بهش انداخت:

- پاشو لباساتو بپوش. زودباش!

نگاهی بهم انداخت.

عمه: تو بحث رو باز کردی؛ نمی‌بخشمت.

بازم زدم به در بی‌خیالی و پامو انداختم رو پام.

- اشکالی نداره. منم شما رو نمی‌بخشم.

عمو نگاهی بهم کرد و گفت:

- مطمئنی از تصمیمت؟