دومینو به قلم آزاده دریکوندی

جواب نداد. گوشاش سنگینه؟ خیلی وقتا که باهاش حرف میزنم جواب نمیده. درد بی درمون بگیری. بمیری ان شاالله پسره ی لال!
- شنیدی چی گفتم؟ اگه کری خب سمعک بزار!
نیم نگاه خیلی کوتاهی بهم انداخت و گفت: ممنون ولی من نمیتونم بیام!
- کادو ازت نمی خوام. فقط بیا!
- خیلی ممنون بابت دعوتتون ولی متاسفم!
دندونام رو با حرص بهم فشار دادم. برو بمیر! سعی کردم عصبی نشم. اگه عصبی میشدم گند می زدم و دیگه عمرا نمی اومد. آروم گفتم: اگه بابامم دعوتت کنه بازم میگی که نمی تونی بیای و دعوتش رو رد میکنی؟
در خونه مون ایستاد و سفت و سخت گفت: گفتم که! واقعا نمیتونم بیام!
در ماشین رو باز کردم و به عادت همیشه بهم کوبیدمش و سرش داد زدم: الهی تو همین روزا ور دل ننه بابات خاکت کنن!
لگد محکمی هم به ماشین زدم و رفتم خونه.
******
سر میز شام طبق معمول هر سه تامون ساکت بودیم. یه نگاه به بابا و مامان انداختم که داشتن خیلی آروم غذاشون رو می خوردن. یه خورده نوشابه واسه خودم ریختم و قبل از اینکه ازش بخورم گفتم: تمام اونایی که دلم میخواد بیان به تولدم دعوت کردم؛ ولی...
انتظار داشتم یکیشون بگه ولی چی؟ که مامان انتظارم رو برآورده کرد. سرشو بالا گرفت و گفت: ولی چی؟
- امروز این راننده ی زبون نفهمی که برام گرفتین رو دعوت کردم؛ ولی دست رد به سینه ام زد... عوضی!
بابا با آرامش چنگالش رو به سمت دهنش برد و گفت: آقای سپهراد! نه راننده ی زبون نفهم.
مامان هم همزمان با عصبانیت روی میز زد و گفت: صد بار بهت گفتم درست حرف بزن تینا... زبون نفهمی که میگی خود تویی!
با صدای بلندی گفتم: ولی من می خوام توی تولدم باشه، همین که گفتم! سهند باید توی تولد من باشه!
بابا: باهاش حرف میزنم و خودم شخصا دعوتش میکنم.
لبخندی از روی رضایت زدم که مامان رو به بابا گفت: چی چیو دعوتش میکنی؟ این دختر هر چی گفت باید بگی باشه؟ بعد از من، میخوای اینجوری تربیتش کنی؟
بابا هم بالاخره عصبی شد و قاشق و چنگالش رو روی بشقابش انداخت و گفت: تو که از این خونه بری همه چی حل میشه و من و دخترم با همدیگه کنار میایم!
مامان تا این رو شنید فورا از جاش بلند شد و با ناراحتی رفت توی اتاقش. قرار بود بعد از جشن تولد من از هم جدا بشن! نشستن با خودشون فکر کردن این بار هم توی تولدم هر دوتاشون کنارم باشن بعد از دست هم خلاص بشن! زن و شوهری که هیچ وقت با همدیگه سازش نداشتن.
*****
سهند
چشمم به خاکستری بود که از سیگارم می افتاد. ونداد... ونداد... صدای همه توی گوشم پیچید... خیلی وقته که صداشون توی گوشم می پیچه!
آره خب... یتیم گیر اوردی سر به نیستش کردی! قاتل ونداد داره راست راست تو شهر هرت می چرخه!
پست فطرت! من دخترم رو به یه قاتل نمیدم!
نه... باورم نمیشه... باورم نمیشه کار تو بوده... سهند... سهند بهم بگو که حقیقت نداره.
من ونداد رو نکشتم... خودش مرد!
سهند... سهند بابا... این کار تو نیست من تو رو میشناسم.
حکم رو اعلام میکنم... آقای سهند سپهراد بیگناه بوده و از اعدام تبرئه شدند!
اون طور که مشخصه ونداد کسی رو نداره پس این پسرعمو از کجا پیداش شد؟
نگران دیه نباش. گلریزون میگیرم حل میشه!
سیگارمو روی زمین انداختم و با کفشم لهش کردم تا خاموش شه. دستام رو گذاشتم روی سرم. من ونداد رو نکشتم پس چرا هنوز باورشون نمیشه؟ چرا با اینکه حکم قاضی رو شنیدن هنوز هم باورم ندارن؟
دستی روی شونه ام نشست. سر بلند کردم که دیدم یکی از دوستام بالای سرم ایستاده! از جام بلند شدم و بهش دست دادم و گفتم: به به... حسین آقای سهیلی!
با خنده گفت: احوال داداش؟
با حالت گرفته ای گفتم: بد نیستم... تو کجا و اینجا کجا؟ اونم توی پارک لاله! تو که مال بالا بالاهایی.
خندید و روی نیمکت نشست. منم همینطور! به جایی اشاره داد و گفت: با خانواده اومدیم یکم خوش باشیم.
به جایی که اشاره داد نگاه کردم و گفتم: خب به سلامتی!
- دیدم تنهایی گفتم بیام یکم بشینم پیشت. یکم گرفته به نظر می رسی. چیزی شده؟
- نه اتفاقی نیوفتاده!
- حالا که خودت تنها اینجا نشستی بیا بریم اون بالا پیش بچه ها.
- نه ممنون مزاحم خانوما نمیشم!
دوباره تو فکر رفتم که این بار دستشو روی کمرم گذاشت و گفت: اگه مشکلی برات پیش اومده من از هیچ کمکی دریغ نمیکنم.
به مهربونیش لبخند کم جونی زدم و گفتم: از تو خیلی به من رسیده. تو نبودی الان اعدام شده بودم!
- من که کاری نکردم! تو واقعا بیگناه بودی و منم به عنوان وکیلت وظیفه ام رو انجام دادم.
- وظیفه ات نبود. لطفت بود چون وقتی دیدی یه ریال تو جیبم ندارم از من پولی نگرفتی!
حسین نفسش رو بیرون داد و کمی مکث کرد و بالاخره گفت: الان چرا اینقدر غمگینی؟
- چرا نباید غمگین باشم؟ یک سال از تبرئه ی من گذشته و هنوز هم کسی قبولم نداره. آقام به خاطر حرف دیگرون دق کرد.
- تو بیگناهی سهند! خود قاضی هم اینو می دونست. بهم گفت من میدونم این پسر بیگناهه؛ ولی دلیل و مدرک می خوام تا حکم بیگناهیش رو بدم.
- و تو هم دلیل و مدرک جور کردی!
- من جور نکردم... خودش جور بود.
سرم رو چند باری تکون دادم و چیزی نگفتم. ستایش دخترِ منوچهرخان هیچ وقت باور نکرد که مرگ ونداد به دست من بوده باشه! به خاطر همین دست به کار شد تا برام یه وکیل خوب بگیره. یه دوستی داشت که شوهرش وکیل بود من رو به شوهرش معرفی کرد و ازش خواست وکالتم رو به عهده بگیره. اینجوری شد که حسین سهیلی وکیل من شد! همین وکالت هم باعث شد یه دوستی بینمون شکل بگیره. حتی چندین بار هم من رو به خونه شون دعوت کرد. می گفت با هیچکدوم از موکلینش چنین رابطه ی دوستی برقرار نکرده!
حسین هنوزم کنار من نشسته بود که برادر بزرگش در حالی که دختر حسین بغلش بود اومد سمتمون. بچه ی هفت ماهه رو به دست حسین داد و گفت: سارا بهونه ی تو رو میگیره. عین خودت لوسه این پدرسوخته!
حسین: بدش من ببینم!
حسین دخترش رو بغل کرد و رفت. برادرش بیژن کنارم نشست. توی رفت و آمد هایی که به خونه ی حسین داشتم کاملا با خانواده اش آشنا شده بودم. برادرش توی آموزشگاه های خصوصی تدریس می کرد. یه مرد سی و شش ساله که خیلی جوون تر به نظر می رسید! خیلی زود احساس راحتی می کرد و دوست می شد. با گوشی گرون قیمتش یه آهنگ خارجی گذاشت و آروم باهاش زمزمه کرد. با پای راستش هم همزمان با آهنگ ضرب گرفته بود و گردنش رو تکون می داد. مرفه ی بی درد! آره خب تو نبایدم مشکلی داشته باشی! آهنگ که تموم شد گفت: water under the bridge ... یه جاش میگه عشق ما مثل آب زیر پل نیست... هه! آهنگای خارجی چه مسخره ان!
بی هوا گفتم: شاید منظورش اینه که عشقمون مثل آب زیر پل نیست که بگذره و بره... عشقمون موندگاره!
ابروهاشو بالا انداخت و گفت: به اینجاش فکر نکرده بودم. آره شاید! میشه یه چیزی ازت بپرسم؟
- بله خواهش میکنم، بفرمایید!
- حسین ما هیچ وقت از مشکلات موکلینش حرف نمیزنه. میگه همونطور که یه دکتر رازدار بیمارشه وکیل هم همینطور؛ ولی من خیلی درمورد تو کنجکاوم. میشه برام تعریف کنی مظنون چه جرمی بودی؟
با تعجب نسبتا کمی گفتم: واقعا آقا حسین هیچ وقت از من حرفی نزده؟