رمان آغوش غریب به قلم فاطمه زهرا سعیدی

-خونه.
و زیرِ لب ادامه داد:
-هیچ جا بهتر از خونه نیست!
معلوم بود که حالش خوب نیست،آدرسِ خونه رو پرسیدم و یک راست رفتم سمتِ خونشون.وقتی رسیدیم دمِ خونشون به دختری که دمِ درشون ایستاده بود نگاه کرد و زیرِلب چیزی گفت که نشنیدم.بعد بدونِ اینکه چیزی بگه از ماشین پیاده شد و دوید سمتِ دختره،صداش کرد و بغلش کرد.از ماشین پیاده شدم و رو به دختری که سوارِ ماشینم شده بود گفتم:
-خانم؟
برگشت سمتم و گفت:
-آخ ببخشید حواسم پرت شد،ممنون بخاطرِ کمکتون.
لبخند زدم و دیدم دختری که پشتِ سرش ایستاده خیره م شده.خواستم حرف بزنم اما اِنگار لال شده بودم.زبونم از اون همه زیبایی بند اومده بود،سری به معنای سلام تکون دادم اما هیچ عکس العملی نشون نداد!خورد تو ذوقم و با خودم گفتم"عجب دخترِ مغروری."
اون دختر گیجه روشو کرد سمتِ خانمِ مغرور و گفت:
-دیبا جان شما برو داخل،من الان میام.
پس اسمش دیباست.دیبا یه لبخندِ ملیح زد و گفت:
-زن دایی نیست،چون هر چی زنگ زدم کسی درو باز نکرد.خودت درو برام باز کن فَریا.
فریا درو براش باز کرد و اونم رفت داخل.فریا درو بست و روشو کرد به سمتِ من،لبخندی زد و گفت:
-بازم ممنون بخاطرِ کمکتون.
به زور یه لبخندِ مسخره تحویلش دادم و گفتم:
-خواهش میکنم،کاری نکردم.
بازم تشکر کرد و بعد هم خداحافظی.وقتی سوارِ ماشینم شدم هنوزم فکرم درگیرِ دیبا و رفتارش بود،خیلی عجیب غریب رفتار کرد.کمی که گذشت زدم تو سرِ خودم که دیگه به این چیزا فکر نکنم و راه افتادم سمتِ شرکت.
[پارت ششم]
"جِلوه"
ناامید از کلاس اومدم بیرون و سوارِ ماشینِ آلبالوییم شدم.دلم نمی خواست برم خونه،کاش کلاس کنسِل نمی شد.کمی فکر کردم و به ذهنم رسید برم شرکتِ شاهرخ،شاید روحیه م عوض شد.راه افتادم و آهنگِ موردِ علاقه م رو داخلِ پخش گذاشتم:
"-همینجوریش یه شهر بام بَده
تو سمتِ من باش،عذابم نده
بی تو کاش این ساعت نره
که کُلِ سال با تو واسم کمه
همینجوریش یه شهر بام بده
تو سمتِ من باش،عذابم نده
چشم به راه،طاقت کمه
اون بی تو ترسید و باخت از همه
نمی بینی وابستته،دیوونه ی ماتم زده
نمی بینی حالم بده
منو به تنهایی باز عادت نده
چرا گذشته آب از سرت
دلم تنگه صدا خندته"
رسیدم دمِ شرکت،پخشِ ماشین رو خاموش کردم و از ماشین پیاده شدم.دزدگیرشو زدم و رفتم داخلِ شرکت.با آسانسور رفتم طبقه ی دوم و وارد شدم.به محضِ ورودم با لیلا منشیِ شرکت رو به رو شدم.با لبخند نگام کرد و گفت:
-سلام جلوه خانم،خوبین؟
منم متقابلاً لبخند زدم و گفتم:
-مرسی عزیزم،تو خوبی؟
-ممنون،کاری داشتید؟
نگاهی به درِ اتاقِ شاهرخ انداختم و گفتم:
-می خوام شاهرخ رو ببینم.
لبخندِ دیگه ای تحویلم داد و گفت:
-آقای مهندس جلسه دارن.
با خونسردی روی یکی از صندلی های داخلِ سالنِ انتظار نشستم و گفتم:
-منتظر می مونم جلسه شون تموم بشه.
سری به معنای تأیید تکون داد و به کارش ادامه داد.چند دقیقه ای گذشته بود که عطا از اتاقِ شاهرخ خارج شد و با دیدنِ من سریع اومد طرفم و گفت:
-سلام،تو اینجا چیکار میکنی؟
جواب سلامشو دادم و گفتم:
-اومدم شاهرخ رو ببینم.
با کلافگی نگام کرد و بی هوا دستمو کشید و برد سمتِ اتاقِ خودش که طبقه ی پایین بود.وقتی رفتیم داخلِ اتاقش و درو بست،دستمو از داخلِ دستش کشیدم بیرون و گفتم:
-چه خبرته عطا؟
کلافه دستی به موهاش کشید و گفت:
-چرا اینکارارو می کنی آخه تو؟چرا هِی میای دیدنش وقتی اِنقدر از دیدنت متنفره؟!تو غرور نداری جلوه؟بخدا من جای تو خجالت می کشم!
پوزخندی زدم و گفتم:
-هِه،غرور؟!خجالت؟!نه،هیچ کدومشو ندارم،مخصوصاً غرور!یه بار به خاطرِ این غرورِ لعنتی ضربه خوردم،دیگه فکر کنم به دردم نمی خوره!
[پارت هفتم]
دستاشو با حالتِ طلبکارانه به پهلوش گرفت و گفت:
-درسته اون زمان غرورت الکی بود ولی حالا باید مغرور باشی.تو زمان هارو با هم قاطی کردی و این اصلاً خوب نیست.
خیلی داشتم سعی می کردم تا اشک نریزم برای همین با صدایی که از بغض داشت خفه می شد گفتم:
-آره من زمان رو از وقتی خاطره جای من رو گرفت،قاطی کردم!من زمان رو از وقتی خاطره مرد و همه داغدار شدند،قاطی کردم!من زمان رو از وقتی شاهرخ به جای من خاطره رو خواست قاطی کردم!