تحول یک کابوس به قلم مبینا حاج سعید

با شک نگاهم کرد و گفت:
- اگه دروغ بگی...
پوفی کشیدم و گفتم:
- اوه، آره دختر! قوانین رو از بَرَم. نمی‌خواد یاد آوری کنی!
سرش رو تکون داد و با زمزمه ای از کنارم رد شد:
- حواسم بهت هست دختر دردسر ساز سازمان!
وقتی رد شد، با علامتی به پسره که هنوز نگاهم می‌کرد، از کلاس بیرون زدم. از محوطه بیرون رفتم، کنار ماشینم ایستادم و عینک دودیم رو روی چشم هام گذاشتم.
چند دقیقه بعد سر و کله اش پیدا شد که این سمت می‌اومد.
نامحسوس دستی تکون دادم که سر تکون داد. سریع خودش رو به ماشین رسوند و نشست.
من هم نشستم و ماشین رو روشن کردم. تصمیم گرفتم برم سمت بهشت زهرا تا کمتر شک کنن؛ هر چند، تا الان خیلی خطر کردم.
- اسمت چیه؟
نیم نگاهی بهم انداخت و گفت:
- مسیحا و تو؟
عینکم رو بالاتر زدم، در حالی که سرعتم رو زیاد می‌کردم و از آینه، به ماشینی که تعقیبمون می‌کرد نگاه می‌کردم گفتم:
- مانلی.
- تو کی هستی؟
با دقت لایی کشیدم و گفتم:
- عضو سازمان کایانْ کابوس؛ سازمانی که می‌خواد قدرتت رو بگیره.
با بهت سمتم برگشت و گفت:
- تو... تو...
با نیشخند گفتم:
- نترس پسر! به سازمان نارو زدم. شاید ندونی اما قوی ترین موجود جهان تویی!
- نه!
کیلومتر شمار روی صد و بیست رفت و گفتم:
- راجب خودت بگو.
با جدیت گفت:
- قرار بود تو حرف بزنی!
- آره ولی تا وقتی ندونم کی هستی، قدرت هات چی هستن، نمی‌تونم برات کاری بکنم.
با سردرگمی و عصبانیت گفت:
- مگه نمیگی قوی‌ترین موجود جهانم؟! خب همین که قوی ام کافی نیست؟!
با لبخند شیطنت آمیزی گفتم:
- باید ببینم تا چه حد می‌تونم باهات خطر کنم! آدم های سازمان شوخی بردار نیستن.
از آینه به عقب نگاه نامحسوسی انداخت و گفت:
- هوم، معلومه!
کیلومتر شمار بالا تر می‌رفت و سرعت ماشین پشت سرم هم بیشتر می‌شد. رانندگیم خوب بود؛ خوب که نه، عالی بود!
سازمان ورزش های رزمی، رانندگی با سرعت بالا، آمادگی هایی مثل آتیش روشن کردن توی جنگل رو یادمون داده بود. برام کاری نداشت دست به سر کردنشون اما باید می‌دیدم مسیحا با کار هایی که من می‌کنم دووم میاره یا نه چون کار های من سراسر خطر بود.
نترس بودم، خیلی زیاد!
- ببین، یه سازمان وجود داره که خیلی وقته هست؛ البته قبلا طرفدار آدم های غیر طبیعی و... بوده ولی نسل کسی که اون سازمان رو به وجود آورد، همه چیز رو عوض کرد. راجب خودم نمیگم اما باید بدونی خیلی ها رو نجات دادم و خیلی هم توی خطر افتادم ولی... تو فرق می‌کنی پسر! قدرتت از همه‌ی اون ها بیشتره و کایان، کسی که رئیس سازمانه دنبالته. من تو رو با یه دوربین پیدا کردم. امیدوارم اون ها هنوز نفهمیده باشن!
با نیم نگاهی به اطراف گفت:
- الان نقشه چیه؟ می‌خوای من رو هم نجات بدی؟ من از پس خودم بر میام!
نزدیک تر شدم و گفتم:
- تو نمی‌فهمی! اونایی که دنبالتن خیلی زیادن؛ ته تهش من بتونم جلوی چهل نفرشون رو بگیرم!
لب هاش رو با حرص از هم فاصله داد و گفت:
- پس باید چی‌کار کنیم؟
- یه نقشه دارم که باید مو به مو انجامش بدی.
پوفی کشید و با کلافگی گفت:
- خب؟!
با احتیاط لب زدم:
- نمیشه یهویی نیای؛ چون اینجوری به من هم شک می‌کنن. اول ده دقیقه، ده دقیقه دیر بیا. مثل همیشه باش. وقتی ذهنشون رو حسابی درگیر کردی، دیگه کلا نیا. من سرشون رو گرم می‌کنم و ذهنشون رو یه جای دیگه می‌برم. برو شمال. نه، نه، کلا دور شو از اینجا! کار های سفرت رو آماده کن و برو خارج.
با بهت گفت:
- فکر کردی اسونه؟ اصلا این به کنار؛ اگه بلایی سر تو بیارن چی؟! من... چه جوری خودم رو ببخشم که به خاطر من یه نفر نابود شده؟
سرش رو تکون داد و ناباور گفت:
- باور نمی‌کنم به خاطر آدم های عجیب، غریب جون خودت رو به خطر بندازی.
با بغض زمزمه کردم:
- چون جون خیلی ها رو هم به اجبار گرفتم.
به چشم هام زل زد، من هم بهش خیره شدم. چشم هاش انگار نور امید می‌دادن. زیبا بودن؛ خیلی... زیبا!
آروم و خیره به چشم هام گفت:
- ولی تو جبران کردی؛ با تموم سر وقت رسیدن هات، با تموم مهربونی هات، با... با فداکاری هات!
با بهت نگاهش کردم که با لبخند بی‌جونی گفت: