رمان ستون فقرات شیطان به قلم محدثه فارسی

با اخم گفتم:
-غلط کرد!
پوفی کرد و گفت:
- به جای اینکه غیرتی بشی؛ بلند شو بیا سرکار!
لم دادم رو مبل و گفتم:
- حال ندارم!
صدای جیغش از اون‌ور تلفن، باعث شد بخندم.
- مــاحــــی!
- جونم عزیزم؟ اصلا وظیفت رو انجام دادی. حقت بود!
و بعد قطع کردم. با لبخند، بلند شدم و لباسام و درآوردم. یه راست رفتم تو حموم. زیر دوش یاد بچه افتادم. قیافش یه‌طوری بود، ولی خوشگل بود!
وای یعنی میشه من برم اون‌جا؟
از حموم در اومدم و حوله رو تنم کردم. رفتم سمت آشپزخونه و در یخچال رو باز کردم. چی داریم بخوریم؟
دینگ، دینگ! صدای زنگ آیفون بود؟ کی می‌تونست باشه؟
من که کسی رو نداشتم. بدبختی آیفون هم تصویرش خراب بود!
از آشپزخونه اومدم بیرون و به سمت آیفون رفتم، برش داشتم وگفتم:
- کیه؟
صدای خش‌خش اومد. بیخیال دکمه رو زدم و یه گوشه وایستادم ولی در رو باز نکردم. نمی‌شد اطمینان کرد؛ بعد از دقایقی صدای زنگ در هم به صدا در اومد. ازچشمی نگاه کردم؛ میلاد؟ وات؟
سریع حوله رو محکم کردم. یه چادر هم دم دستم نبود! دوباره زنگ زد.
مجبوری از هول، در رو باز کردم. سرش پایین بود، کم‌کم آورد بالا.
پشت در قایم شده بودم و فقط کله‌م معلوم بود!
- سلام آقا میلاد.
لبخند محجوبی زد و گفت:
- سلام ماحی خانوم، احوالتون؟
تشکر کردم و لبم رو گاز گرفتم. نگاهش رفت سمت دیگه‌ای، نگاهش رو دنبال کردم و به شاخه‌ای از موهای طلایی خیسم، رسیدم. سریع کردمش تو کلاهم و گفتم:
- بفرمایید، کاری داشتید؟
هول نگاهش رو گرفت و گفت:
- اِم، چیزه...
جعبه پیتزا رو گرفت سمتم و ادامه داد:
- دیدمتون خسته از راه اومدید. گفتم شاید حوصله غذا درست کردن نداشته باشید؛ برای همین براتون پیتزا آوردم.
یکمی بهم برخورد. با اخم گفتم:
- ممنون، ولی من صدقه‌بگیر نیستم!
با تعجب و بهت گفت:
- ماحی خانوم؟ من اصلا منظورم این نبود به خدا.
یکمی بغض کردم، اه!
کلافه دستش رو کرد تو موهاش و گفت:
- من فقط فکرتون بودم. همین! اصلا، اصلا...
وسط حرفش پریدم و گفتم:
- ممنون آقا میلاد. چند میشه؟
چیزی نگفت و عصبی به زمین چشم دوخت. برای همین در رو نیمه‌باز گذاشتم و به سمت کوله‌م رفتم؛ و پول از توش در آوردم. برگشتم و در رو باز کردم؛ ولی اثری از میلاد نبود؛ جعبه پیتزا هم روی زمین بود! لبخند زدم. چرا یه لحظه در موردش بد فکر کردم؟ اون بنده خدا فقط...
هوف ولش کن! خم شدم و جعبه پیتزا رو برداشتم، در رو بستم و نشستم روی مبل. خوب خداروشکر اینم از ناهارمون!
با شکمی پر و چشم‌های خسته روی همون مبل خوابم برد. توخواب یه چرت و پرتای عجیبی می‌دیدم! همه خوابم سیاه بود! انگار در خلاء بودم.
با سر و صورتی پر از عرق، از خواب بیدار شدم. چقدر هم گلوم خشک شده بود! خواستم بلند بشم، ولی بدنم سنگین شده بود؛ انگاری که یه تریلی هجده چرخ از روم رد شده بود! دستام رو گذاشتم روی مبل و فشار وارد کردم و بلند شدم.
تق‌تق استخونام بلند شده بود. آخ که چقدر بدنم درد گرفته.
بله! من با این وضعیت و پنجره باز، به‌به! معلومه هیکلم سرما خورده. به سمت آشپزخونه رفتم و در یخچال رو باز کردم؛ قرص سرما خوردگی بزرگسالان و در آوردم و با یه لیوان آب خوردم.
با صدای زنگ گوشیم، سریع در یخچال رو بستم و پرواز کردم سمت گوشیم.
انگار نه انگار که الان بدنم درد می‌کرد! به صفحه گوشی نگاه کردم؛ یه شماره ناشناس بود. سریع جواب دادم:
- الو؟
صدای مردونه قشنگی پیچید توی گوشم:
- سلام خانم پارسا.
با اینکه می‌دونستم کیه؛ ولی خودم رو زدم به اون راه و گفتم:
- سلام، شما؟
- مرادی هستم... صاحب اون آگهی.
ذوق‌زده گفتم:
- بله، بله یادم اومد! خوب هستین شما؟
خنده مردونه‌ای کرد و گفت:
- سپاس گزارم، می‌خواستم بگم که، اوم شما استخدام هستید؛ می‌تونید تشریف بیارید.
جیغ زدم:
- جدی؟ چاکریم به خدا!
با تعجب گفت: