رمان آوای شهر به قلم معصومه اسدی( رز نقره ای )

فشار دیگری میدهد که اینبار اشک در چشمم جمع میشود .
- ول کن شکست ...
دستش را برمیدارد و با لبخندی جای دستش را ماساژ میدهد . چیزی نمیگویم . یعنی چیزی به ذهنم نمیرسد که بگویم . من به این شوخی ها عادت ندارم . نمیدانم باید چه واکنشی در قبالشان نشان بدهم . نمیدانم چه برداشتی از سکوتم میکند که بلند میشود . با لحن خنثی میگوید
- بسه دیگه اینقدر خر نزن ...پاشو بپوش بچه ها رو هم جمع کن تا شورش نکردن
از لحنش دلم میگیرد . تمام اعتماد به نفسم از بین میرود . انتظار بهتری در مقابل شوخی اش داشت . لحنش دلم را میشکند . طوری گفت خر نزن که انگار هیچ امیدی به آینده ی من نیست . انگار هر چقدر هم که تلاش کنم و درس بخوانم باز هم قرار نیست به جایی برسم ...
بهامین و این نیش های پنهانی اش همیشه جگرم را خون میکرد . باید اهمیت نمیدادم . باید بی خیال میشدم اما نمیشد . نمیتوانستم . من بین دایی ها بهامین را از همه بیشتر دوست دارم . نه ...بین دایی ها نه ! بیت همه ی فرزندان پدربزرگ بهامین را بیشتر از همه دوست دارم .
بهامین دوست داشتنی ترین دایی دنیا بود ...
ذهنم پوزخندی میزند ! شاید هم بی رحم ترین دایی دنیا بود ...
خاصیت غیر قابل تحمل همه ی انسان ها این است که از کسی که بیشتر از همه دوستش دارند ، بیشتر از همه هم انتظار دارند . من هم از این قائده مستثنا نیستم . دوست داشتم حداقل بهامین بیچارگی ام را به سرم نکوبد .
- آوا ...
با شنیدن صدای صدرا به سمتش برمیگردم . با سرعت و با قدم های کج و کوله به سمتم میدود . دلم میرود برای اینطور دویدنش . دویدن را تازه یاد گرفته و وقتی اینطور به سمتم میدود دوست دارم بگیرم و میان بازو هایم آنقدر فشارش دهم که استخوان هایش صدا دهند !
می آید و خودش را به آغوشم پرت میکند . با نفس های تند و هیجانی اش مدام تکرار میکند
- آوا منو قایم کن . الان میان منو میگیرن میکشن .
" آوا فدای این زبان شیرینت ... "
محکم نگهش میدارم و با دست هایم سرش را پنهان میکنم . ریحانه و سارا با خنده به سمتمان می آیند . ریحانه میگوید
- صدرا کجاست ؟ ندیدیش ؟
صدای خنده ی صدرا بلند میشود ولی همچنان سرش را در سینه ام پنهان کرده
- نه من ندیدمش نمیدونم کجاست
هر دو میخندند و میگوید
- پس اون کیه تو بغلت ؟!
صدرا باز هم میخندد
" آوا فدای این خنده های زیبایت ..."
- اینو میگین ؟ این که صدرا نیست . این گربه ی همسایست
به دنبال این حرفم صدرا در همان وضعیتی که دارد بلند میگوید
- آره آره من صدرا نیستم گلبه ی هسمایم نگاه صدای گلبه در میارم : میو میو میو ...
دیگر نمیتوانم خودم را کنترول کنم و بلند میخندم . صدرا از بغلم بیرون می آید و با دیدنم او هم میخندد . لب های کوچک و زیبایش از هم باز میشوند و دندان های کوچک و ردیف شده اش را نمایان میکنند .
اگر بهامین بد است اشکالی ندارد . پسرش بدی های پدرش را از دلم در می آورد .
به سختی خنده ام را جمع میکنم و رو به بچه ها میگویم
- پاشین بریم آماده شیم بریم بیرون .
صدرا از روی پایم بلند میشود و جیغ میکشد
- آخ جون میریم گردش ...
ریحانه با ذوق میگوید
- کجا میریم حالا ؟
شانه ای بالا می اندازم و میگویم
- من نمیدونم از بابات بپرس
با عجله دست سارا را میگیرد و میروند سراغ بهامین . کتاب هایم را جمع میکنم و بلند میشوم . وارد خانه میشوم و به سمت اتاقم میروم .
لبخند میزنم . همان اتاقی که پدربزرگ برای من خالی اش کرده تا هر وقت که به این جا می آیم با آسایش آنجا درس بخوانم . اتاقی متفاوت با جاهای دیگر خانه . زیباترین و دلنشین ترین اتاق این خانه ...
بعد از تعویض لباس هایم چند کتابچه و دفترچه داخل کیفم می اندازم . باید وقت های مرده را هم زنده میکردم و درس میخواندم .
بیرون که میروم با بهامین رو به رو میشوم . نگاهی موشکافانه به سر و وضعم میکند و بعد به نشانه ی تایید سرش را تکان میدهد
- خوشتیپ شدیا مایماخ .
با خنده روی پنجه هایم بلند میشوم و گونه اش را میبوسم
- چه کنیم دیگه خوشتیپی تو ذاتمه .
لبه ی بالایی روسری ام را میگیرد و میکشد . جیغ خفیف و حرص آلودی میکشم که خنده اش میگیرد
- اعتماد به نفست منو کشته .
دست در جیبش میکند و ژست میگیرد
- محض یادآوری میگم ؛ حلال زاده به داییش میره ...
روسری ام را باز میکنم . خوب میدانست که چقدر زحمت کشیدم تا موهایم را با این روسری ساتن بپوشانم . نفس عمیقی میکشم و نگاه خبیثی به موهای مرتب و ژل خورده اش می اندازم . برای تلافی دوباره روی پنجه بلند میشوم و در یک حرکت ناگهانی کل دکوراسیون موهایش را منهدم میکنم . با دیدن قیافه اش صدای خنده ام به هوا میرود . تعجب کرده چون فکر نمیکرد برای تلافی چنین کاری بکنم . کلا فکر میکرد آدم تلافی کردن نیستم . درست هم فکر میکرد . آدم تلافی کردن نبودم . حتی همین الآن عذاب وجدان داشتم به خاطر به هم ریختن موهای زیبایش . دست دراز میکند که گردنم را بگیرد ولی از زیر دستش در میروم .
- پدر سوخته کجا میری ؟ عوضشو درنیام بهامین نیستم
برمیگردم و زبانم را برایش در می آورم . اتاق های به هم متصل را یکی یکی طی میکنم و در آخر جلوی آینه ی بزرگ روی دیوار یکی از اتاق ها می ایستم . دوباره روسری ام را سر میکنم و نگاه گذرایی هم به چهره ام می اندازم . بهامین را میبینم که شانه و ژل به دست می آید و پشت سرم می ایستد
- نگاه کن چی کار کردی موهامو
در دلم مدام قربان و صدقه ی موهای خوش حالت و نرمش میروم .
با وسواس موهایش را شانه میزند . دلم برای حرکت دست های مردانه اش پر میکشد . دست بلند میکنم تا شانه را از دستش بگیرم
- ول کن بینم . دیگه چه بلایی میخوای سر موهام بیاری ؟
صاف میزند به پرم . یعنی اشتیاق توی چشمانم را ندید ؟! غرورم اخم میکند . سعی میکنم اخمش را نادیده بگیرم . با لحن خندانی میگویم
- بلد نیستی درست شونه بزنی خب میخوام برات شونشون کنم .
با بی خیالی چشم از من میگیرد و به آینه میدوزد
- لازم نکرده خودمون میدونیم و موهامون ...
گاهی اوقات بهامین غیرقابل تحمل ترین فرد روی زمین میشود . و عجیب است که من تنها فردی هستم که اینطور فکر میکند .
ظاهرم را حفظ میکنم و بدون نگاهی به بهامین میروم تا کفش هایم را بپوشم . حین رفتن میگویم