رمان عاشقانه پاورقی زندگی 2 به قلم پریبانو

چند قلپي خورد...يک ساعتي طول کشيد آمدند...ساينا روي دستانش خواب بود.
پرويز:خورد؟
-نه..اينقدر گشنش بود که آخرش مجبور شد شير خشک وبخوره..مي برمش تو اتاق
مهيار:بيچاره ساينا....بيچاره من
بلند شد...جان راه رفتن هم نداشت...با بي رمقي خودرا روي تخت انداخت...کنارش،تخت ساينا بود.نفسي کشيد به سمت او نيم خيز شد روي بدن دخترش دست کشيد..با انگشتش ارام روي گونه اش نوازش داد نرم بود اما...
-چقدر لاغري بابا
نفسي کشيد وخوابيد....با صداي خنده ي خواهرش چشم باز کرد.
-عمه قربونت بره
صداي ب*و*س هاي که پياپي مي شنيد.با صداي خواب آلودش گفت:
-سايه گريه نکنه ها؟؟
-کاريش ندارم ب*و*سش مي کنم
-چيزي خورده؟
-اره..بابا تمييزش کرد وشير خشک هم بهش داد
مهيارمي دانست پدرش انقدر سنگيني زندگي از دوش اوبرميدارد که او با سبکي خيال زندگي کند.
بلندشد:بابا رفت؟
-آره...عزيز اينجاست
دست وصورتش شست و به آشپزخانه رفت.
عزيز:سلام گل پسر
-سلام،شرمنده شما رو هم تو زحمت انداختم
دستش براي پيدا کردن صندلي به طرف جلو حرکت ميداد،به محض پيدا کردن نشست.
-مثل غريبه ها با من از اين تعارف ها نکن!!من که مي خواستم تو اون باغ تنها زندگي کنم اومدم اينجا
-ممنون
مشغول چيدن صبحانه روي ميز بود مهيار:چيزي نمي خورم عزيز
با تحکم گفت:لقمه آماده توي بشقابه بردار و بخور
حرفش انقدر محکم بود که اجازه نه گفتن به مهيار نداد دستش روي ميز به سمت جلو کشيد..بعد پيدا کردن بشقاب لقمه اي برداشت.
-ليوان شير کنار دستت گذاشتم ميرم پيش ساينا
-باشه..دستت درد نکنه
هنوز لقمه ي اولش فرو نفرستاده بود که صداي زنگ ايفون به گوشش رسيد بلند شد...با دست کشيدن روي ديوار گوشي برداشت.
-کيه؟
با کمي دست دست کردن جواب داد:منم باز کن
با شنيدن صداي م*س*تانه دستش مشت کرد:چي مي خواي؟
صداي عصبي ومحکمش او را ترساند:هيچي اومدم ساينا رو ببينم
-فقط ساينا؟با باباش کاري نداري؟
متوجه جمله کنايه دارش شد:در و با زکن فقط اومدم ساينا رو ببينم
-قبل از اينکه بياي تو..يه چيزي خوب تو گوشت فرو کن..همه ي اون فکرايي رو که بعد از رفتن اون زن مي توني پاتو تو زندگيم باز کني ميذاريش دم در و مياي تو
چه واژه ي غريبانه اي..آن زن...همان زني که روزي مريم نام داشت...همان مريمي که با عشق صدايش مي زد...همان عشقي که نديده در قلبش رسوخ کرد...همان قلبي که حالا شکسته
با صداي تيکي در با زشد..م*س*تانه در ان حياط پاييزي احساس بهار مي کرد..خوشحال بود که رقيب از ميدان رفته..با اين فکر که پسر داييش تنها شده وبراي بزرگ کردن دخترش نياز به کسي دارد وممکن است به سمتش بيايد قدم در آن خانه گذاشت.
-سلام
سرش پايين بود براي جواب فقط سر تکان داد.سرد بود تا گرم شدن بايد تحمل کند دلخور بود اما چيزي نگفت به اتاق رفت.
-سلام
عزيز و سايه سر بلند کردند.
-سلام مادر
-واي واي اينو ببين...چه خوشگل شده
در آ*غ*و*شش گرفت وب*و*سيد:چقدر لاغره
سايه:نترس چاق ميشه..روزي 15 بار شير مي خوره
-ماشاالله...
عزيز:من برم براي ناهار يه چيزي حاضر کنم
-پس منيره کجاست؟
-رفته خريد الان مياد
ليوان ابي که سايه برايش اورده بود با خود برد.سايه به صورت م*س*تانه که با خنده با ساينا بازي ميکند دقيق شد...او متوجه شد وگفت:
-چيه؟
-تو مهيار ودوست داري؟
لبخندش جمع شد:چي؟...نه..ديگه اين حرف ونزن زشته،باشه؟
از تخت پايين آمد:باشه نمي گم..ولي خودم شنيدم داداشم پشت آيفون چي بهت گفت
مي خواست از اتاق خارج شود خودش را به او رساند دستش گرفت:اين حرف وپيش کسي نزن
-من کاري ندارم...مي خوام مشقامو بنويسم
دستش رها کرد..به سايه که از پله ها بالا مي رفت نگاه کرد.ساينا در آ*غ*و*شش تکان خورد وشروع به گريه کردن کرد ..تکانش داد.
-هيسسسس..آروم باش عزيزم..چي مي خواي گشنته؟
مهيار با شنيدن صداي گريه دخترش چنان سراسيمه به اتاق آمد که پايش به ميز خورد.اهميتي نداد وبه اتاق رفت.