رمان سفر در زمان عاشقی (عروس خدایان) به قلم نازنین عباسی

ژانر: #تاریخی #عاشقانه #طنز #فانتزي #پلیسی

خلاصه:

نازنین سرمدی تک‌دختر ارتشبد بابک سرمدیه.

از اول‌، زندگیش تعریفی نداشته؛ دخالت‌های بی‌جای برادر بزرگ‌ترش و تیکه‌هایی که از پدرش می‌شنیده، زندگی رو براش زهر کرده بود.

تا اینکه ناخواسته توی زمان سفر می‌کنه و مجبور به ازدواج با شاهزاده ایلام، ریموش می‌شه.

غافل از اینکه هیچ چیز اون‌طور که دیده و شنیده میشه نیست.

پایان خوش

توجه کنید : این رمان ممکن است جلد دوم داشته باشد ولی تاریخ دقیق انتشار آن مشخص نیست

سخن نویسنده:

دوستان قبل از شروع رمان‌‌، باید عرض‌کنم که هر اتفاقی که توی گذشته می‌افته کاملا واقعی بوده و اسم‌هاشون هم راست هستند.

درمورد اين سبک ازدواج‌ها تو رساله و احکام نوشته‌شده؛ براي اطلاع بيشتر به اونجا مراجعه کنيد و تمام حوادثی که در آینده اتفاق می‌افته کاملا تخیلی بوده و ساخته‌ی ذهن هستن و اطلاعاتي که در مورد سلسله اکد نوشته شده به خاطر کم بودن اطلاعات من از چيزهايي که از شهر سوخته گفته‌شده هم استفاده کردم؛ طی تحقیقاتی که کردم گاهی با بن بست روبه‌رو شدم، گاهی چیزهایی خوندم که خودمم متعجب موندم؛ بعضی‌ها می‌گن سلسله ریموش هم زمان با زندگی حضرت نوح بوده و بعضی‌ها هم می‌گن که این اشتباه‌ست. این رو به خودتون می‌سپارم که دوست دارید چجوری فکر کنید.

خب این رمان، برای جوون‌ها نوشته‌ شده تا علاوه بر سرگرم شدن، با تاریخ کشورمون هم آشنایی پیدا کنند. بذارید یه توصیه بهتون بکنم؛ خیلی چیزها توی گذشته هست که ما حتی الان هم با این تکنولوژی قادر به ساخت چیزهایی مثل اون نیستیم، حتی ماشین پرنده هم جزو یک صدم اون ها به حساب نمیاد. پس من شما رو به خوندن این رمان دعوت می‌کنم و قصد توهین به هیچ دینی رو ندارم، اگر شما چنین چیزی رو حس کردید؛ من عذرخواهی می‌کنم.

مقدمه:

تق تق صدا رو می‌شنوی؛

صدای راه رفتن؛

نمی‌بینی اما می‌شنویش؛

دستانش را با پیچ و تاب و ظرافت می‌چرخاند؛

من و تو هم با ظرافت می‌چرخیدم؛

خیال می‌کنیم من و تو عاشقانه می‌رقصیم؛

بدون آنکه بدانیم چرا می‌خندیم، گریه می‌کنیم و اشک می‌ریزیم؛

ناخودآگاه خوشحال می‌شویم؛

به یک دفعه دوست داریم دراغوش بگیریم؛

این یک دفعه‌ای‌ها عجیب نیست.

گذشت و گذشت تا من و تو فهمیدیم؛

که چه خوش خیال بودیم؛

اصلا سرنوشتی در کار نبود؛

نه تقدیری بود نه بازی زمانه‌ای،

من و تو عروسک یک تئاتر بودیم؛

عروسکی برای سرگرمی،

لعنت که عروسک گردان کس دیگری بود.

***

راوی:

اعصابش به‌ شدت خرد شده بود؛ پرونده را جلویش روی میز پرت کرد.

-خب، این پرونده، اینم شواهد؛ می‌خوام بدونم ازش چی می‌فهمی؟

فرد روبه‌رویش سرش را پایین انداخته بود و با دستانش ور می‌رفت.

با این بی‌خیالی، او بیشتر عصبانی شد و کف دستانش را به شدت روی میز کوبید؛ که صدای بدی ایجاد کرد.

دخترک از ترس سرش را بالا آورد حتی ترس را می‌شد از چشمانش خواند؛ حسام با دیدن حرکات دختر با خود فکر کرد:

-نچ این اشتباهی وارد این جا شده؛ مال این شغل نیست.

فریادی از خشم زد و گفت:

-د نگاه کن دیگه، داری از دستوراتم سرپیچی می‌کنی؟

دخترک سریع و در حالی که رنگ چهره‌اش از شدت ترس به سفیدی می‌رفت با سختی گفت:

-نه قربان.

با استرسی که از لرزش دستانش معلوم بود؛ پرونده را از روی میز به سمت خود کشید.

می‌شد استرس و ترس را از تمام رفتارهایش تشخیص داد.

پرونده را باز کرد. حسام با دیدن حرکات دخترک سعی کرد ذهنش را از حرکات او دور کند و به چیزهای دیگری فکر کند. در ذهنش با خود گفت:

-شواهد رو پیدا کردیم؛ همه‌ی کارهاش انجام شده، فقط مونده پیدا کردن مظنون که اون هم به خوبی مشخصه.

حال باید شواهد را تک به تک برای دخترک می‌گفت و آن دختر حدس می‌زد قاتل چه کسی است. این کار سختی نبود البته این کار دقت، تمرکز و هوش بالایی می‌خواست، دخترک شاید هوش بالایی داشت؛ اما متاسفانه از دو اصل دیگر برخوردار نبود.

با همان تن صدای بلند و پرغرورش شروع به صحبت کرد:

-مقتول ناصر صبحانی یک شرکت داروسازی داره و می‌خواست شعبه‌ی دوم هم بزنه. دوشنبه صبح نگهبان برای سرکشی اون رو توی دفتر کارش، پشت میزش پیدا می‌کنه.

طی تحقیقات ما سه تا مظنون داریم.

بامشاد بهبهانی (دوست مقتول)

فریناز ایزدی (نامزد مقتول)

جهانگیر مرادی (شریک مقتول)

هرسه مظنون در روز قتل به مقتول سر زده بودن؛ البته هر سه دلیلشون رو برای رفتن پیش مقتول ارائه دادن.

مقتول در حالی پیدا شد که ساعتش به دست راستش بسته شده بود، عکس پاره شده از همسرش در کنار سطل زباله بود و همچنین خودکاری توی دست راستش داشت.

همچنین ما زیر میز مقتول تقومی پیدا کردیم که روی یک صفحه سفید باز بود؛ تعدادی رقم در اون به صورت کج و غیر مسلط نوشته شده بود.

روی اعداد خونی بود که ما اول احتمال دادیم مال قاتل باشه؛ اما نتایج پزشکی قانونی خلاف این رو اعلام کرد؛ خون مال مقتول بود.

خب این اعداد شامل 10-8-6-7-9-11بود.

من می‌دونم قاتل کیه؛ می‌خوام نظر تو رو بدونم.

آرنج دستانش را روی میز گذاشت و انگشتان بلند وکشیده‌اش را به هم گره زد.

-خب به‌نظرت، قاتل کیه؟

دخترک به صورت حسام گیج نگاه می‌کرد.

ذهنش خالی خالی بود، تنها چیزی که اکنون در ذهنش جولان می‌داد؛ حرکات و چهره‌ی مافوقش بود که از او به‌شدت خشمگین بود.

حسام با نگاه خیره دخترک، نفسی از کلافگی کشید. سعی کرد خشمش را کنترل کند.

چشمانش را از عصبانیت بست، دستش را به سمت موهایش برد و به طرف بالا کشید؛ سپس دستانش را روی چشمانش گذاشت تا حداقل چهره‌ی دخترک را نبیند و بلایی سر او نیاورد.

بعد از آن که از شدت عصبانیش کاسته شد؛ با آرامی و درحالی که از این بگو مگوها خسته شده بود، گفت:

-فکر نمی‌کنم قاتل تو صورت من باشه.

دخترک سریع نگاهش را به سمت پرونده کشاند.

حسام با خود می اندیشید که چگونه او با این وضعش وارد دانشگاه افسری شده است. برای هرکس شخصیت دخترک را می‌گفت، بدون تردید فکرمی‌کردند که او دارد شوخی می‌کند؛ چون دانشگاه افسری به‌شدت سختگیر بود شاید او باهوش بود؛ شاید پدرش فرد بزرگی بود؛ اما او به‌ درد بخش جنایی نمی‌خورد. البته او با تمام ترسو بودنش، مبارز خوبی نیز بود.

در گذشته از دخترک پرسیده بود. او بیشتر دوست داشت با پرونده‌ها سر و کار داشته باشد تا به محل وقوع جرم برود و افرادی که مرده بودند را ببیند. این چیزی بود که هیچ یک از افراد این‌جا دوست نداشتند. همه به نوبه‌ی خود علاقه داشتند به محل وقوع جرم بروند و ترفیع بگیرند.

این دختر در کل با تمام خانواده‌اش فرق داشت. لطافت و حساسیتی که در وجود او بود؛ به درد یک پلیس نمی‌خورد.

تمام این افکار را یک گوشه از ذهنش سوق داد تا بعدا دوباره با جدیت به آن‌ها فکر کند.

با همان آرامی و لحن خسته گفت:

-خب نظری داری؟

دخترک با التماس به چشمان حسام نگاه کرد تا قدری او نرم شود یا حداقل کمکی بکند.

حسام با کلافگی که به خوبی مشخص بود؛ گفت:

-واقعا هدفت از پلیس بودن چیه؟

دخترک از ترس من و من کرد و گفت: قاتل راستش...راستش شریکشه؟ نه؟

حسام دیگر به حد خود رسیده بود. دیگر نمی‌توانست خشمش را کنترل کند. به‌شدت بلند شد که صندلی بر روی زمین افتاد.

دخترک با ترس به حسام نگاه کرد. با خود می‌گفت که دهنش را می‌بست بیشتر به نفعش بود.

حسام با عصبانیت بلند داد زد:

-اوه شریک، خدای من دختر تو چه جور پلیسی هستی؟ اول، هیچ وقت هیچ وقت زود تصمیم نگیر. نتیجه‌ی تصمیم تو به زندگی دیگران ربط داره. دوم، تو اصلا شَم پلیسی داری یا نه؟ اصلا قوه تخیل داری؟ یکم از اونا استفاده کن. واقعا، واقعا...

ادامه حرفش را نگفت. بار دیگر از عصبانیت دستش را به سمت موهایش برد و کشید.

به سمت در رفت و بدون این که سمت دخترک برگردد، گفت:

-دنبالم بیا.

می‌توانست به‌راحتی کارهای دخترک را بدون آن که نگاه کند؛ حدس بزند. دخترک از روی صندلی بلند شد و ایستاد؛ احترامی گذاشت و گفت:

-بله قربان.

حسام در را باز کرد و بیرون رفت. دخترک نیز با دو خودش را به حسام رساند و پشتش قرار گرفت.

حسام از هر جا که رد می‌شد؛ به او احترام می‌گذاشتند و او نیز به افراد بالاتر از خود احترام می‌گذاشت.

در راه حسام، سرهنگ شایسته را دید. از حرکت ایستاد و به او احترام گذاشت که ناگهان، دخترک دست و پا چلفتی به یک دفعه به او خورد، حیف که پدرش فرد مهمی بود و گرنه می‌دانست با او چه کاری بکند. عصبی به سمت دخترک برگشت و گفت:

-داری چه غلطی می‌کنی؟

دخترک یا همون سرمدی گفت:

-ببخشید قربان.

حسام چشم غره‌ای به سرمدی رفت و دوباره به سمت سرهنگ برگشت و گفت:

-معذرت می‌خوام قربان.

نگاهی به سرمدی کرد که تازه داشت به سرهنگ احترام می گذاشت. این دخترک واقعا گیج بود؛ گیج نه، عذاب الهی و تاوان یک گـ ـناه نکرده بود. سرهنگ رو کرد به حسام و گفت:

-سروان احمدی، چه خبر؟ کجا میری؟

حسام سرش را ذره‌ای بالا آورد و گفت:

-اوه سرهنگ داریم میریم اتاق بازجویی؛ بلاخره این پرونده هم داره بسته میشه.

سرهنگ شایسته دستش را به شانه‌ی حسام زد.

-موفق باشی پسر.

بعد از اتمام حرفش، به سمت اتاق خودش رفت که حسام درهمین حین احترامی گذاشت و پایش را محکم بر روی زمین کوبید. سرمدی هم به تبعیت حسام کارش را تکرار کرد.

حسام یک نیم چرخی زد و روبه‌روی سرمدی قرار گرفت. سر و صدا بیش از حد بود٬ گاهی صدای جیغ و داد افرادی که عزادار خانواده‌شان بودند و صدای جار و جنجال قاتلین که ادعای بی‌گناهی می‌کردند؛ شنیده می‌شد.

حسام برای این که صدایش به سرمدی برسد؛ بلند گفت:

-دنبال من بیا.

-بله قربان.

بعد از کمی راه رفتن هر دو به اتاق بازجویی رسیدند.

افرادی که داخل بودند٬ همه پایین‌تر از حسام بودند. به خاطرهمین موقع ورودش همه احترام گذاشتند.

حسام از پشت شیشه متهم را دید که دستانش را به‌هم گره زده بود و بدون هیچ اضطرابی به این ور و آن ور نگاه می‌کرد.

پوزخندی زد. این مرد خیلی به خودش اعتماد داشت. حسام می‌خواست بداند آیا بعد از شنیدن شواهد باز هم این قدر ریلکس می ماند!

حسام به داخل اتاق رفت و سرمدی هم به دنبالش وارد اتاق شد.

نگهبان بعد از ورود آن دو در را بست و کناری ایستاد.

سرمدی با کمی فاصله از نگهبان ایستاد و به حسام نگاه کرد تا کارش رو تشخیص بدهد.

حسام به سمت میزی رفت که بامشاد بهبهانی روبه‌روش نشسته بود. صندلی روبه‌روی بامشاد رو کمی عقب کشید و نشست.

پارچی که روی میز بود را برداشت؛ درون لیوان آب ریخت و روبروی بامشاد قرار داد. به چشم‌های میشی رنگ بامشاد خیره شد؛ چیزی را نمی توانست از درون این چشم‌ها تشخیص بدهد. به خاطر همین اخمی به روی چهره‌اش نشاند وگفت:

-خب آقای بهبهانی دلیل شما برای قتل اقای ناصر صبحانی چی بوده؟

بامشاد که تا حالا سرش را زیر انداخته بود؛ با پوزخندی بالا آورد و گفت:

-گفتم که من قاتل نیستم.

با همان آرامشی که موقع بازجویی سراغش می آمد؛ گفت:

-شواهد که این طور بازگو نمی‌کنه.

-شواهد؟ کدوم شواهد؟

حسام نگاهی به سرمدی کرد تا اون حواسش به همه چیز باشد. کاغذی را جلوی بامشاد گذاشت و گفت:

- شما به من بگید چرا من نباید شما رو قاتل بدونم؟!

بامشاد ابروهایش و بالا انداخت و گفت: چرا باید بدونید؟!

-آقای بهبهانی جواب خودم و به خودم تحویل می‌دید. خیلی دوست دارید بدونید چرا؟ باشه بهتون میگم چرا!

حسام کاغذی را جلوی بامشاد گذاشت و تک تک اعداد را روی کاغذ نوشت.

بامشاد نگاهی به ورقه‌ها کرد سپس با لحن تمسخرآمیز گفت:

-خب اینا چیه؟ نکنه شواهد میگه من قاتلم؟ واو نکنه من با اعداد اون رو کشتم.

حسام با همان آرامش ذاتی‌اش گفت:

-صبر کنید آقای بهبهانی، خب ما میایم احتمالات رو در نظر می‌گیریم.

یک نگاه به سرمدی کرد، یعنی دقت کن.

-آقای سبحانی ساعتشون رو به دست راستشون بسته بودن پس معلوم میشه که ایشون چپ دست بودن و این که ایشون با دست راستشون چند عدد در تقویم یادداشت کردن معلوم میشه که می‌خواستن پیغامی رو به صورت سریع منتقل کنن. حدس ما این بود که این اعداد بیانگر ماه‌های ساله:

۱۱=بهمن ۹=آذر ۷=مهر ۶=شهریور ۸=آبان ۱۰=دی

بهبهانی با تمسخر گفت: خب که چی؟

حسام با نیشخند دست به سینه شد و گفت:

-حرف اول ماه‌ها رو اگه پشت سر هم بذاریم اسم قاتل در میاد: "بامشاد"

بامشاد بی‌توجه به همه این حرف‌ها دست‌هایش را در هم گره زد و قلنج دست‌هایش را شکست؛ سپس گفت:

-خوبه دارید میگید احتمالات جناب سرگرد، با احتمالات نمیشه کاری کرد!

حسام نیشخند زد و گفت:

- چرا اتفاقا میشه. وقتی دوربین بیرون شرکت از شما فیلم گرفته و آلت قتاله، توی منزل شما پیدا شده ... آقای بهبهانی حالا همه چیز روشن شد؛ و من سرگرد نیستم سروان هستم.

با حرف حسام پوزخند از روی لب بامشاد رفت و رنگش سفید شد؛ اما حسام هنوز نیشخند روی لبش را حفظ کرده بود.

-خب فکر نکنم حرفی مونده باشه؛ فقط یه چیز دیگه که می‌مونه؛ این که خانم ایزدی کجای این پرونده بودن؟!

با حرف حسام نیشخندی زد و سرش را چند بار تکان داد؛ بعد شروع به قهقهه زدن کرد. حسام با کار بامشاد اخم‌هایش را توی هم کشید.

-نه جناب سرهنگ به نظر خیلی به کارتون واردید.

-سروان، نه سرهنگ.

-همه‌اش یکیه، اون ناصر، احمق‌ترین آدمیه که من توی عمرم تا حالا دیدم. می‌خوای بدونی چرا کشتمش؟ پس خوب گوش کن. اون شرکتی که ناصر اون رو واسه خودش می‌دونه؛ برای پدر من بود که اون بابای آشغالش بالا کشید و ما شدیم آس و پاس که بعد از مرگش هم به ناصر رسید. فریناز ...فریناز خنگ‌تر از اون چه که میشه تصور کرد؛ بود. از بچگی اسمش روی ناصر بود، همه می‌دونستن که ناصر عاشقشه و جونشم واسه‌ش میده.

-وایسا...چطوری تو دوست اقای سبحانی هستی؟

-دوست؟ اوهوع. ما با هم، هم دانشگاهی بودیم. تو اون جا یکم صمیمی‌تر شدیم. اوم کجا بودیم؟ آها فریناز، می‌دونی با دوست دارم، عاشقتم، راحت خر شد. حاضر شد باهام دوست بشه؛ من هم موقعی که با هم بیرون می‌رفتیم؛ به یکی می‌سپردم از ما عکس بگیره. تنها نقطه ضعف ناصر، فریناز بود به خاطر همین همه عکس‌ها رو براش فرستادم.

اون روز، منظورم همون روزه که مرد... هوف...فریناز رو خواست تا تو شرکت ببینه؛ چرا اونجا ببینتش رو نمی‌دونم!

اما اونجا هم دیگه رو دیدن. بعد از حرف زدنشون؛ فریناز اومد پیشم و تک تک حرفاش رو بهم گفت. به‌ شدت خوشحال بود؛ اما من اعصابم خورد شده بود.

بیشتر از قبل ازش متنفر شدم.

بهش گفته بود به خاطرش می‌کشه عقب، تا با من ازدواج کنه و خوشحال باشه.

با عصبانیت از خونه خارج شدم و به سمت شرکت رفتم. من می‌خواستم اون زجر بکشه؛ بعد اون گفته بود تو رو بخیر و ما رو به سلامت.

این دومین بار توی اون روز بود که می‌دیدمش. یک بار قبل از این که با فریناز حرف بزنه رفتم دیدنش؛ اما اون هیچی نگفت.

می‌دونستم این زمان برم شرکتش کسی نیست. خب اون موقع پایان وقت کاری بود و ناصر همه رو مرخص می‌کرد و بیشتر اوقات خودش می‌موند.

نمی‌دونم خدا بهم لطف کرده بود که موقعی که وارد شدم نگهبان نبود؛ یا نه!

منم از فرصت استفاده کردم و رفتم تو ساختمون و به اتاق ناصر رفتم.

توی اتاق، ناصرخیلی شیک نشسته بود و داشت کارهای شرکتش رو می‌کرد؛ انگار نه انگار اتفاقی افتاده. با دیدنم بهم تبریک گفت؛ اومد حرفی بزنه که شروع کردم به داد و بی‌داد کردن.

داشتم شدید می‌سوختم؛ رفتم نزدیک صندلیش که روش نشسته بود. همه چی رو حین داد زدن گفتم؛ این که نزدیک شدنم به فریناز همه‌ش نقشه بوده؛ گفتم که ازش متنفرم؛ گفتم که باباش چه کثافتیه؛ گفتم و گفتم که یک دفعه با مشت کوبید تو صورتم و این شروع دعوامون شد. دو تا اون می‌زد یکی من می‌زدم، تا این که دستش رو گذاشت روی گلوم و فشار داد، داشتم خفه می‌شدم؛ چشمام سیاهی می‎رفت.

دستم رو روی میز گردوندم تا چیزی دستم بیاد و از این وضعیت خلاص بشم .

اولین چیزی که تو دستم اومد، چاقو بود. اون رو محکم به پهلوش کوبیدم که دست‌هاش از گلوم شل شد. دستش رو به پهلوش گرفت و افتاد.

ترسیده بودم؛ فکر کردم مرده. به‌خاطر همین می‌خواستم برم، یاد دوربینا افتادم. فیلم‌هاش تو کامپیوتر ناصربود.

خود خنگش رمز رو قبلا بهم گفته بود. رفتم داخلش و این ساعت رو پاک کردم. همه این کارها سر جمع ده دقیقه طول کشید؛ جالب نبود که انقدر سریع انجام شد. جناب سرهنگ، بعد اثر انگشتم رو پاک کردم اومدم بیرون که با نگهبان مواجه شدم.

پدرم دراومد تا اون مرتیکه خرفت یک حرکتی بزنه و من یه جوری در برم. از این که ناصر، مرده و کشتمش اصلا پشیمون نیستم؛ فقط موندم چه سگ جونی بوده که تا صندلیش رفته و این اطلاعات رو نوشته.

بعد از حرفش شروع به خندیدن کرد. اظهاراتش ضبط شده بود. حسام چشم‌هایش را بست و نفس عمیقی کشید. ورقه‌ای را جلویش گذاشت:

-هرچی که برام گفتی رو دونه به دونش اینجا بنویس.

به افسری که آن‌جا بود اشاره کرد تا مراقبش باشد و از آن‌جا خارج شد. سرمدی هم دنبالش اومد. با حرفش، حسام از حرکت ایستاد:

-چرا این‌قدر زود قبول کردید که قاتله؟ شاید اون نباشه و یکی دیگه باشه.

حسام به خاطر حرفش پوزخندی زد و سرش را کج کرد گفت:

-اول، هم دوربین‌ها ازش فیلم گرفتن؛ هم آلت قتاله پیدا شده؛ دوم، اومدیم و فرض تو رو گرفتیم؛ که اون قاتل نیست و برای نجات جون کسی این کار رو کرده ... سرمدی، اون اعتراف کرده؛ حتی اگه بخوایم هم نمی‌تونیم کاری رو از پیش ببریم؛ سوم، (برگشت سمتش) فکر کنم پرونده رو خوندی دیگه، چیزهایی که ما ازش پیدا کردیم، زیاد جالب نیست. اون تو سن دوازده سالگی کسی رو به قتل رسونده!

سرمدی بهت زده گفت:

-دوازده سالگی؟

حسام چشم‌هاش رو ریز کرد وگفت:

-تو پرونده رو خوندی دیگه؟

سرمدی با دستپاچگی جواب داد:

-بله قربان، همه‌اش رو خوندم.

-بهتره که همین طور باشه، خب البته اون تبرئه شد چون قاضی معتقد بود، اون مشکل روانی داره و مدارک پزشکیش هم این‌طور بازگو می‌کردن که اون به خاطر کارهای پدرش، علاقه به کشتن آدم ها داره.

-خدای من!

-حالا کنجکاویت برطرف شد؟!... می‌تونی بری؛ مرخصی.

سرمدی اول متعجب به حسام نگام کرد؛ اما بعد احترام گذاشت و رفت. حسام به اتاقش رفت و با خودش فکر کرد بلاخره این پرونده هم بسته شد: این پرونده رو می‌فرستم دادستانی، از این جا به بعد و حکم

صادرکردنش دیگه دست اوناس.

***

نازنین:

با مرخص گفتن سروان احمدی برگشتم و لباسام روعوض کردم و لباس شخصی پوشیدم.

بدجور از دستم عصبانی بود؛ یک جورایی گند زدم.

تو ماموریت با شنیدن صدای گلوله غش کرده بودم و این افتضاح بود.

بابا ماموریت بود؛ قرار بود فردا برگرده؛ می‌دونستم موقعی که برسه، خبرگندکاریِ من بهش می‌رسه و دوباره یک دعوای دیگه راه می اندازه.

با دیدن اسمم روی یونیفورم، لبخند تلخی زدم.

کاش من هم مثل بقیه افراد بودم. یک زندگی عادی، یک خانواده‌ی عادی، به دور از هیچ گونه تعصبی، اصلا چی میشد من هم جزو این بچه پولدارای بی‌درد می‌شدم؟

میگن پیشونی من رو کجا می‌شونی؟

خدایا تو که دادی حداقل بهتر می‌دادی. چی می‌شد مگه؟

ولی جدا از این همه بدبختی، خدا رو شکر که باران رو دارم. دوست عزیزی که از دبیرستان تا الان باهامه و با اون همیشه شادم.

از اداره خارج شدم، همین جور که داشتم به بدبختی‌هام فکر می‌کردم؛ با صدای بوقای پی در پی از فکر اومدم بیرون؛ از محل کارم خیلی دور شده بودم.

یک نگاه به ماشین کردم دیدم از اون مدل بالاهاست. محل ندادم و راهم رو رفتم.

دوباره بوق زد؛ اخمام رو تو هم کشیدم؛ یک دفعه صدای باران و شنیدم که می‌گفت:

-هی خانم، شماره بدم؟ اخمات رو بخورم.

برگشتم سمت ماشین، که باران توش بود:

-عوضی می‌مردی مثل آدم اعلام وجود کنی؟ گرخیدم.

باران شکلک درآورد و گفت: اشکال نداره فوقش می‌مردی. وخی سوار شو.

رفتم سمت ماشین، درش رو باز کردم و سوار شدم.

-من تا حلوای تو رو نخورم، نمی‌میرم.

ماشین و به حرکت درآورد و تو همون حال گفت:

-اصلا نه حلوای تو نه حلوای من، با حلوای رایان چطوری؟

دستم رو گذاشتم زیر چونم به معنی فک کردن:

-بذار کمی فک کنم؛ اوم، کاملا موافقم؛ بزن قدش.

دوتاییمون دستامون رو بهم زدیم تازه یک چیزی یادم اومد.

-هی عوضی این ماشین مال کیه؟!

-مال جن سر کوچه‌مونه.

با دست کوبیدم تو سرش و گفتم:

-خاک بر سرت.

باران با چشم‌های گشاد شده گفت:

-چرا؟

-واسه این که ازدواج کردی به من نگفتی دیگه.

باران با چشم‌های گشاد شده گفت:

-من؟ کی؟ کجا؟

نیشم رو باز کردم و درحالی که پشت سر هم پلک می‌زدم گفتم:

-با جن سر کوچه‌تون دیگه.

باران همون پشت فرمون با یه دست فرمون رو گرفته بود و با یک دست داشت من رو می‌زد.

-بمیری رانندگیت رو بکن الان می‌میریم.

-مرده‌شورت رو ببرم؛ خودم چالت کنم.

-خفه بابا اعصاب ندارم.

-چرا آجی؟

-اون احمدی دوباره به من گیر داد.

-هوم سروان خوشتیپ رو میگی؟

با بهت چرخیدم سمتش و با چندش گفتم:

-خوشتیپ؟! اون از کی تا حالا خوشتیپ شده؟!

-می‌دونی به قول مامان در شان یک دختر نیست که به یک پسر بگه خوشگل؛ باید بگه خوشتیپ.

-ایی خوشگل! خدایی حالم رو داری بهم می‌زنی.

-جمع کن خودت رو، اصلا تو رو سننه؟

با قهر روم و برگردوندم و گفتم:

-به جهنم.

-آجی قهر نکن دیگه، زیادی لوس شدی. حالا کلک تعریف کن؛ چرا سروان احمدی از دستت عصبانی بود؟ وایسا نکنه به خاطر این که یک دفعه یک وری افتادی تو ماموریت؟

با حرفش همه چی یادم رفت برگشتم سمتش و با ناراحتی گفتم:

-آره

-من جاش بودم آویزونت می‌کردم.

-تو اصلا نظر نده.

-خود دانی؛ من فقط نظرم رو گفتم.

-هی کم حرف بزن. رسیدیم دم خونه‌مون. رایان رو که می‌شناسی ببینتت از فرق سر، هر دومون رو آویزون می‌کنه.

باران با کلافگی گفت:

-به خدا داداشت مشکل اعصاب روان داره؛ آخه کدوم آدم احمقی از این که خواهرش دوست داشته باشه؛ بدش میاد؟

-خوبه خودت میگی دیوونه، رایان یک مدل دیوونه‌ست؛ اون هم از نوع زنجیر پاره کرده.

-بی‌خیال آجی، برو خودت رو ناراحت نکن.

لپ همدیگه رو بـ ـوسـ کردیم و از ماشین پیاده شدم. باران هم گازش رو گرفت و رفت. واقعا موقعی که با بارانم احساس یک نوجوون دارم.

کلید رو از توی کیفم درآوردم و در رو باز کردم.

رفتم داخل؛ رایان خونه بود. یک سلام کردم که یک اخم کرد و بدون این که جوابمو بده رفت تو اتاقش؛ به جهنم، جواب نده؛ فکر کرده محتاج سلامشم.

مامان رو دیدم که روی مبل نشسته بود و داشت فیلم می‌دید. یک سلام بهش کردم که با گرمی جوابم رو داد.

مامان همیشه سعی می‌کرد، خودش رو بهم نزدیک کنه؛ اما من نمی‌تونستم باهاش راحت باشم و این راحت نبودن به این معنی هم نبود که بهش بی احترامی کنم.

رفتم داخل اتاق خودم و لباسام رو عوض کردم و گرفتم خوابیدم. با صدایی، بیدار شدم. از اتاق بیرون رفتم، این باباست، اینجا چیکار می‌کنه؟ مگه نباید ماموریت باشه؟ همه خونه بودن و این باعث تعجبم بود. همین طور با بهت نگاشون می‌کردم که مامان من رو دید و گفت:

-اوه عزیزم بیدار شدی؟ دیگه می‌خواستم خودم بیام بیدارت کنم.

با گنگی بهش نگاه کردم، که گفت:

- مگه نمی‌دونستی امشب عروسیه حدیثه‌ست؟ رایان قرار بود بهت بگه؛ نگفت؟

حدیثه دختر خاله‌م بود؛ یک دختر آروم مهربون. به رایان نگاه کردم که یک اخمی بهم کرد و بلند شد رفت تو اتاقش. رو کردم به مامان و گفتم:

-چرا می‌دونستم، رایان گفته بود؛ یادم رفت.

بابا با حرفم با تمسخر نگام کرد و گفت:

-نه این که خیلی کار شاقی می‌کنی دختره‌ی دست و پا چلفتی؛ واسه همینم یادت میره.

با دوباره برگشتن رایان به سالن، بی توجه به حرف بابا گفتم:

-والا بعضیا باید مراسم رو از چند روز قبلش به آدم می‌گفتن تا آدم آماده بشه، نه از پنج دقیقه قبلش.

رایان با حرفم اخمی کرد که بی توجه بهش وارد اتاقم شدم. تازه یاد حرف بابا شدم.

واقعا ناراحت شدم؛ اشک تو چشم‌هام حلقه بست. موقعی که خونه بودم، سعی می‌کردم کمتر بیرون بیام. تحمل اخم‌ها و نیش و کنایه‌هاش رو نداشتم؛ همین جور اعصابم به یک دعوای دیگه نمی‌کشید.

با دستم اشکم رو پاک کردم. روبروی میز آرایش رفتم. با دیدن تصویر خودم درون آینه با خودم دوباره تکرار کردم، باید قوی باشم.

آرایش ساده‌ای کردم و یک کت و دامن سرمه‌ای فوق العاده پوشیده، پوشیدم. حوصله تیکه‌های رایان رو نداشتم.

با صدا زدن مامان مانتو و روسری و چادرم رو پوشیدم. رفتم بیرون و سوار ماشین شدم. تا باغ، حداقل یک ساعت راه بود که تا اون جا، من به‌ کل ساکت بودم. به باغ که رسیدیم؛ همه رفتیم داخل. چادرم رو درآوردم اما مانتوم رو در نیاوردم؛ چون مامان درنیاورده بود.

بعد از یک سلام وعلیک، سر یک میز نشستیم. رایان از جاش بلند شد و پیش پسر عمو محراب رفت. از بابا اجازه گرفتم و رفتم با حدیث و داماد، سلام علیک کردم. بعد از سلام علیک، عمه زهرا رو دیدم. خوشحال شدم؛ اومدم برم سمتش تا باهاش سلام احوال پرسی کنم؛ نزدیک میز بودم که یکدفعه، چیزی بهم برخورد کرد. دو سه قدم، لنگون لنگون به سمت راست متمایل شدم. به سختی کنترل خودم رو به دست آوردم تا زمین نخورم.

اون پسر «ببخشیدی» گفت و اومد بره که دست منم باهاش کشیده شد. دیدم به به، گل بود به سبزه نیز آراسته شد؛ آستین مانتوم به ساعتش گیرکرده.

نگاهم رو آوردم بالا که تازه طرف رو دیدم؛ به قول باران از اون پسر خوشتیپ‌ها بود.

با به یاد آوردن چیزی، ترس تمام وجودم گرفت. حتی برای لحظه‌ای صحبت کردن رو هم فراموش کردم.

بعد از چند دقیقه تونستم حرف بزنم؛ هردو یک دفعه با هم همزمان «ببخشید» گفتیم و بعد هر دو سکوت کردیم؛ از ترس این که یکی ببینتمون، سریع دست به کار شدم تا آستین مانتوم رو از ساعتش جدا کنم.

هر کاری می‌کردم، نمی‌تونستم. همین طور درگیر بودم که یک دفعه دستش، به دستم خورد. سریع دستم رو عقب کشیدم که گفت:

-ببخشید منظوری نداشتم؛ دیدم نتونستید جدا کنید، گفتم ببینم من می‌تونم یا نه.

فقط سرم رو تکون دادم.

خب الاغ یک اعلام وجود کن؛ پسرِ اینقدر راحت مانتومو از ساعتش جدا کرد؛ که دهنم باز موند.

یعنی خاک، من این همه درگیر بودم؛ بعد این سه سوته بازش کرد. بعد دستش رو به سمتم دراز کرد و گفت:

-سلام، من آرشم، می‌تونم اسمتون رو بدونم؟

نمی‌خواستم بهش دست بدم؛ عوضی چه چایی نخورده پسر خاله میشه. از پشت، صدای صفورا، دخترعمه زهرا رو شنیدم:

-اوف مامان، نازنین رو دیدی؟ دیدی چه قیافه‌ای می‌گرفت‌!

إ چه دروغی! من اصلا کی شما رو دیدم که قیافه بگیرم؟

عمه زهرا با حرف دخترش سرش رو تکون داد و گفت:

-اره دختر، حالا فکرکرده کیه؟ حتی نیومد یک سلام علیک بکنه؛ این‌قدر ازش بدم میاد.

از حرف عمه شکه شدم. عمه همیشه پیش من می‌اومد، این قدر ازم تعریف می‌کرد که می‌گفتم از مامانم، بیشتر دوستم داره. میگن حرف کجا تا عمل، همینه.

به پسرِ نگاه کردم؛ دیدم بدبخت هنوز دستش سمتم درازه. وقتی که دید من بهش دست نمیدم، خواست دستش رو بندازه پایین و بره؛ اما من می‌خواستم گوش بدم، می‌خواستم بدونم عمه درموردم چی میگه. اگه تنهایی همین طوری این جا بایستم؛ خب بقیه شک می‌کنن که این دختر چرا اینجا ایستاده و عینهو بز به این ور و اون ور نگاه می‌کنه. پسرِ دستش تا نیمه رفت پایین که سریع دستش رو گرفتم و نیشم رو باز کردم.

-اوم...من نازنین هستم.

اومد حرفی بزنه که صدای صفورا اومد؛ به خاطر همین سریع به اون پسر گفتم:

-ببخشید

بعد انگشت اشاره‌ام رو گذاشتم رو بینیم؛ به این معنی که حرف نزنه. پسرِ همین طور بهت زده ایستاده بود و به من نگاه می‌کرد.

فکر کنم فکر می‌کرد با یه خل طرفه؛ صفورا یه حرفی زد که متوجه نشدم. یک اهی گفتم؛ اما با حرفش:

-از این دختره بدم میاد، نازنین، هع این اسم از سرش هم زیادیه. نه معلومه ننه‌اش کیه، نه معلومه باباش کیه؟ اصلا از کجا معلوم حروم‌زاده نباشه؟

آب دهنم رو قورت دادم؛ منظورش از این حرف چیه؟ شاید منظورش یک نازنین دیگه‌ست نه؟!

ولی...ولی ما فقط یک نازنین تو خانواده داریم، اون هم منم. سرم گیج رفت، داشتم می‌افتادم که آرش، منو گرفت:

-نازنین خانم خوبید؟

داشت گریه‌م می‌گرفت، اما نه! من باید محکم باشم. اونا دارن دروغ میگن!...آره همینه.

باید از مامان بپرسم ولی...نه اگه من بچه خودشون بودم که این طوری باهام رفتار نمی‌کردن. همین طوری شک زده بودم که آرش دوبار تکونم داد. سرم رو بالا آوردم و به صورتش خیره شدم؛ چشمای قهوه‌ای، موهای مشکی، دماغشم عمل کرده بود و لباش چجوری بگم؛ نه زیادی قلوه‌ای بود، نه زیادی معمولی. دستم رو به پیشونیم کشیدم و نفس عمیقی کشیدم.

اومدم بهش بگم خوبم که رایان رو دیدم چشماش قرمز شده بود و داشت نگاهم می‌کرد. یک پوزخند زد و از جلوی چشم‌هام رفت. این چرا همچین کرد؟ یک نگاه به خودم کردم؛ خاک بر سرم، اینقدر قاطی کردم که حتی متوجه نشدم دست راستم هنوز تو دست آرش مونده. یک جورایی برای این که نیفتم، گرفتمش. سریع دستم رو از دستش جدا کردم. ببخشیدی گفتم و دویدم سمت خونه باغ، خاک بر سرم شد؛ بدبخت شدم، رایان پدرم رو درمیاره. به خدا نمی‌خواستم این اتفاق بیفته.

خونه باغ رو دیدم؛ این جا رو موقعی که بچه بودم، بابابزرگ برام درست کرد. هر وقت می‌خواستم با بچه‌ها بازی کنم و توی بازی راهم نمی‌دادن یا دعوام می‌کردن؛ منم می‌اومدم تو این جا گریه می‌کردم. از پله‌ها بالا رفتم و داخلش شدم. نه بابا چه قدر بزرگه. هیکلم قشنگ جا میشه، تازه جا اضافی هم می‌اومد. خونه‌ای هستش واسه خودش‌ها... هنوز هم همون طوری بود؛ تنها روشنایی که اونجا می‌تابید، نور مهتاب بود که از پنجره به داخل می‌اومد. هعی، اون موقع‌ها ازبابابزرگ خواستم این جا یک جورایی عجیب باشه، اون هم پنجره‌هاش رو بزرگ درست کرد. یک جورایی الان از زانوم میشه تا بالای سرم، چقدر اونروز موقعی که اینو دیدم ذوق کردم.

«- وای بابابزرگ اینجا چقدر خوشگله، این جا واقعا برام عجیب و قشنگه، به خصوص پنجره‌ش خیلی خوشگله. خیلی خیلی...»

خدایی اون موقع چقدر اسکل بودم. رفتم سمت پنجره و دست به سینه به دیوارش تکیه دادم و از پنجره بیرون رو نگاه کردم. دوباره یاد حرف صفورا افتادم؛ بلند زدم زیر گریه. دستم رو گرفتم جلوی دهنم و بلند بلند گریه می‌کردم؛ که یک دفعه صدایی اومد. خونه باغ تاریک بود و من هم دیگه داشتم سکته رو رد می‌کردم. آخه یکی نیست به من بگه تو که می‌ترسی، غلط می‌کنی میای اینجا. یک دفعه یکی داد زد:

-برای چی گریه می‌کنی لعنتی؟!

با دادش ترسیدم، نزدیک بود بیفتم اما تعادلم رو حفظ کردم. با تته پته گفتم:

-را...رای...رایان

رایان بلند داد زد:

-رایان و درد، رایان و مرض، رایان و کوفت، اسم من رو تو دهن نجست نیار.

-رایان به خدا اون طوری که تو فکر می‌کنی نیست.

-من چه جوری فکر می‌کنم ها؟ تو به من بگو من نمی‌دونم.

همین طور بهش نگاه می‌کردم که یک کشیده بهم زد؛ هوش از سرم پرید. دستم رو به لبم گرفتم؛ لزجی خون رو هم از لبم، هم از دماغم حس می‌کردم. تا سرم رو بلند کردم؛ رایان سریع یقه مانتوم رو گرفت و گفت:

-د لعنتی حرف بزن؛ تو بغل اون چه گهی می‌خوردی؟

از یقه‌ام من رو تکون داد و دوباره گفت:

-فکر کردی من و بابا خریم؟ به ولای علی یک بلایی سرت میارم تا فکر همچین گه کاری‌هایی رو از سرت بیرون کنی.

یقه‌ام رو ول کرد و هلم داد که پام به چیزی گیر کرد؛ و بعد حس معلق بودن، فقط قبلش حرف رایان که می‌گفت آتیشت می‌زنم و صدای دادش« نازنین» رو شنیدم؛ تنها سنگینی رو حس کردم و بعدش سیاهی و نور تمام...

***

ایران، هزاره‌ی سوم قبل از میلاد مسیح، سیستان و بلوچستان،(امپراطوری اکد) مقارن با چهاردهم شهریور سال ۱۳۹۵

آخ سرم خدا سرم درد می‌کنه، ای بر پدرت صلوات رایان، ای به حق پنج تن سرت بیاد، وای خدا سرم درد می‌کنه. یک چشمم رو باز کردم، آسمون رو بالای سرم دیدم. إ مگه چقدر بی‌هوش بودم که الان روز شده؟ بیا، می‌دونستم اون کروکودیل من رو بیمارستان نمی‌بره، همین جا ولم کرد و رفت. نیم خیز شدم؛ وایی سرم، دستم رو بردم تو موهام و موهام رو تکون دادم. چشم‌هام رو باز کردم، یا امامزاده بیژن، حداقل یکم شعور داشتی من رو بیمارستان می‌بردی.

به دور و ورم نگاه کردم؛ یه عالمه آدم با لباس‌های عجیب و غریب این ور و اون ور می‌رفتن.

کلا دو تا نظریه وجود داره؛ اول، یا اینجا خارجه؛ دوم، من مردم و الان تو برزخم. ولی یک چیز عجیبه؛ مگه نمی‌گفتن تو برزخ هیچکی لباس تنش نیست، هوم؟ آها یادم اومد، اون پل صراط بود. اه اصلا بی‌خیال. هر بچه‌ای رد می‌شد من رو با دست نشون می‌داد، بی‌شعورها یکم تربیت ندارن.

چشمم به ساختمون روبه‌رو افتاد. اوهع، ساختمونش چقدر بلنده، بسم ا... فکر کنم از برج میلاد هم بلندتره، واو جنسش از آجره، لامصب شبیه یک جایی هستش...بگو...اسمش چی بود؟ اه یادم رفت، شبیه یک بازی ریاضیه از یک طرفم، شبیه اهرام ثلاثه بود؛ فقط مثل اون مثلث کامل نیست، پله پله‌ست. از روی زمین بلند شدم؛ هوف... زمینش کاشیه، بابا مد روز، بابا سنتی. نگام رفت سمت آجرها، خدای من چقدر خوشگله، درسته که آجره ولی روش نیم دایره‌های شیشه ای چسبونده بودن؛ خیلی خوشگله. همین طوری خم بودم و داشتم سنگش رو لمس می‌کردم که یکی از پشتم گفت:

-چه کاری انجام می‌دهید؟

با صدای طرف برگشتم، که نوک بینیم به بینی طرف خورد. چشم‌هام گشاد شد؛ با جیغ گفتم:

-مامان.

چند قدم رفتم عقب و خوردم به دیوار. پسره که روم خم شده بود؛ صاف ایستاد. یا اسطوخودوس، این درخته یا زرافه؟ با دادی که زدم، همه به ما نگاه کردن.

-چرا فریاد می‌کشید؟

نفس عمیقی کشیدم و چشم‌هامو بستم. انگشت‌های دستم رو تو موهام فرو کردم؛ بی‌توجه به این که الان یه شالی باید روسرم باشه، با داد به پسره توپیدم:

-پسره‌ی لا اله الا ا...خم شدی روی من، حرفم می‌زنی؟

پسره با تعجب نگاهم کرد وگفت:

-متوجه سخنانت نمی‌شوم.

-بسم ا... با خل طرفم، داداش بیا برو رد کارت، من هم ببینم کدوم قبرستونیم.

-کلماتی را که گفتی، متوجه نشدم؛ اما قبرستان را به خوبی می‌شناسم، از معبد که خارج شوید نزدیک به دروازه‌ی پنجم می‌باشد؛ در سمت جنوب و مغرب خویش.

وات؟ خدایا ما با کیا شدیم هفتاد و پنج میلیون نفر؟ خودت ظهور کن.

با مسخرگی درحالی که سعی می‌کردم ادای خودش رو دربیارم گفتم:

-برادر، من از شما عذر می‌خواهم، آیا تا کنون به مدرسه رفته‌ای؟ ببین پسر خوب، بلند شو بیا برو ؛ نه، وایسا نکنه از تیمارستان فرار کردی بیا ببرمت تحویلت بدم.

با حرفم اون پسر من رو کوبید تو دیوار. ساق دستش رو گذاشت روی گلوم و یکمی فشار داد؛ طوری که روی نوک پنجه‌ی پام بلند شدم و چشم‌هام گشاد شد.

-تو چه کسی هستی؟ لباس‌هایت که به بانوان مرخشی(بلوچستان) نمی‌خورد؟ طرز گفتارت هم غریب است. رقاصه یا از جاسوسان آشوری هستی؟

با حرفای پسر اخمام رو توی هم کشیدم. با جفتک پرونی تونستم خودم رو از دستش خلاص بکنم. خاک بر سرم قدم تا زیر سینه‌ی پسر بود، گولاخ دییلاق.

-نمنه؟ اول، به تو چه چه کسی هستم؛ دوم، رقاصه کل خاندانت هستن؛ سوم، جاسوس باباته؛ چهارم، تو کلا خلی، بیا برو. آشوری آشوری می‌کنه، هــ ـوس آش کردی بده ننه‌ت درست کنه؛ پنجم، فکر کردی کی هستی؟ می‌تونم به خاطر کارت، اون هم در برابر پلیس مملکت بازداشتت کنم.

پسره اخم کرد. اومد حرفی بزنه که صدای یکی اومد:

-ولیعهد

پسرِ با حرف اون سریع ولم کرد و کنار کشید و به اون ور نگاه کرد.

-شما؟ این جا؟!...

پسرِ کمی با یقه‌اش ور رفت بعد سینه‌اش رو داد جلو ودست‌هاش رو پشت سرش برد و گفت:

-آمده‌ایم به وضعیت مردم رسیدگی کنیم و حال آن‌ها را جویا شویم.

اون مرد سرش رو خم کرد و گفت:

-سربازان من خبر داده‌اند که گویا فردی غریبه، با پوششی عجیب در نزدیکی این معبد دیده شده واحتمالا از جاسوسان آن قوم وحشی می‌باشد.

بعد یک نگاه به من انداخت و گفت:

-گویا سرورمان زودتر او را گرفته‌اند.

پسرِ با غرور به چشم‌هام نگاه کرد و گفت:

-آری.

نه بابا، اینا کلا یک تخته‌شون کمه، دوربین مخفیه یا صحنه فیلم برداریه؟ یک جوریم لحن گرفتن آدم فکر می‌کنه واقعیه. لباساشون، لباساشون رو نگو؛ قبا و دامن چین‌دار و چکمه بلند پوشیده بودن. موهاشون رو، موهاشون رو نگو؛ بلند، قشنگ می‌شد با کش بست. نیام هم به کمرشون بسته بودن. یعنی واقعا من یکی که کلا موندم. اوم کجا بودم؟ از بحث این تحلیل کردن‌ها بیرون اومدم؛ یاد حرف مرد و پسر افتادم که گفت آری با عصبانیت یک مشت آروم بهش زدم:

-هی، جاسوس خودتی، تازه‌اش هم کجا پوششم عجیبه؟ خیلی هم خوبه، نهایت حجابه؛ البته اگه شالش رو سانسور بگیری!

با حرفم مردِ اومد جلو و شمشیرش رو از جاش در آورد و داد زد:

-چگونه جرئت می‌کنید سرورمان را بزنید؟

دو قدم رفتم عقب:

-اوکی اوکی داداش ریلکس، سرورت رو نمی‌زنم. بابا چرا حنجره‌ات رو داغون می‌کنی؟ من یکی سرم درد گرفت؛ زیاد اعصابت رو خرد نکن. با این که می‌دونم دوربین مخفیه، ولی واسه خودت میگم.

طرف بهت زده وایساده بود؛ همون پسری که من رو ترسوند رو کرد به اون مرد و گفت:

-بیاوریدش...

مرد شمشیرش رو سر جاش برگردوند و گفت:

-سرورم من عذر می‌خواهم.

دو نفر دیگه که همراه اون مرد بودن، اومدن سمتم و گفتن:

-حرکت کن.

کلافه پوفی کشیدم:

-بابا بی‌خیال، دوربین مخفیتون خدایی داره خیلی چرت میشه.

-حرکت کن و کم سخن بگو.

دنبالشون راه افتادم که چند تا اسب دیدم. اوه مای گاد، فقط تو تلویزیون دیده بودمشون ولی ازشون می‌ترسیدم. یک بار سوار الاغ شدم؛ موقع راه رفتن هی بالا پایین می‌شد، منم تا مرز سکته می‌رفتم برمی‌گشتم؛ به خاطر همین دیگه نزدیک این جور چیزها هم نمیرم. با هیی که شنیدم به خودم اومدم؛ برگشتم سمت صدا که همون مرده رو دیدم:

-هاع؟

مرد: در کجا سیر می کنی؟ سوار شو.

با بهت گفتم:

-سوار؟!

-آری سوار.

-ولی اینجا ماشین نیست که سوارش بشم.

-ما...ماشی...چی...؟می‌خواهی حواس ما را پرت کنی تا فرار کنی. گفتم سوار اسب شو.

با حرف مرد تازه معنی سوار شو رو فهمیدم! آب دهنم رو قورت دادم و دوباره حواسم رو به اسب‌ها دادم که دیدم اون پسر هم سوار اسب شده. اه اه، پسره‌ی مغرور مزخرف دراز. نگاهم رو دادم به همون مرد و گفتم:

-با این که می‌دونم دوربین مخفیه و بی‌صبرانه منتظرم ببینم این مسخره بازی کی تموم میشه؛ اما نظرتون با پیاده روی چیه؟ هوم؟ خوب نیست؟ تازه آدم لاغر هم میشه.

یک دفعه رو اسب نشست و بلند داد زد:

-گفتم سوار شو.

با صدای دادش ترسیدم و یک قدم رفتم عقب؛ اما بعدش خودم با داد گفتم:

-خیله خوب سوار میشم، چرا داد می‌زنی؟ اصلا من کدوم قبرستونی سوار شم؟ این جا که کلا دو تا اسب هستش؛ یکیش رو این پسره سوار شده یکیش رو تو!

مرد کلافه پوفی کشید. همون طور روی اسب خم شد و از دو طرف کتفم گرفت و من رو کج روی اسب نشوند. جیغ خفیفی کشیدم و به کل گردن اسب بیچاره رو گرفتم. اسب هم هی گردنش رو تکون می‌داد تا از شر دست‌های من خلاص بشه، من هم کم نمی‌آوردم؛ محکم‌تر می‌گرفتم.

- رهایش کن؛ الان است که اسب رم کند.

-عمرا، ولش کنم می‌افتم. با زمین یکی میشم.

-ولش نکنی بدتر سرت میاد.

-ببین ولش می‌کنم اما باقیش با خودت.

اسب رو که ول کردم سریع لباس مرد رو چسبیدم. مرد پوفی کشید و با پاش به اسب زد و اسب حرکت کرد.

-ببینم آیا تو تاکنون سوار اسب شده‌ای؟

-مگه مغز خر خوردم؟ همون یک بارم که سوار الاغ شدم برای هفت پشتم بس بود.

-الاغ، الاغ سواری می‌کنی؟

-نه خیرم، ولی خدایی خسته نمیشی با اسب این ور و اون ور میری؟

-خیر.

-راستی اسمت چیه؟ درسته که اول تو باید می‌پرسیدی ولی خب...

-کاری نداشته باش.

شونه‌هام رو به معنی بی‌تفاوتی بالا انداختم و گفتم:

-باوشه... کاری ندارم. واسه خودت گفتم؛ اگه با هوی و اوهوی و چخه و این جور چیزها صدات زدم ناراحت نشو.

با حرفم مرد اخم کرد و گفت:

-به راستی ما را نمی‌شناسی؟

-پ ن پ می‌شناسمت، فقط گفتم خودم رو بزنم به کوچه علی چپ.

-باز هم معنی بعضی کلماتت را نفهمیدم؛ اما... خب... من فرمانده إوان هستم. فرمانده کل سوار نظام امپراطوری اکد.

-آها

درگیر حرفاش بودم؛ یعنی چه بازیگر خوبی بود، من هم باید برم بازیگر بشم. خوبه‌ها، البته اگه بابا بذاره که یک دفعه صدای جیغ‌های بلند مرد و زنی رو شنیدم. چه خبره این جا؟

-چی‌شده؟

اوان بدون توجه به حرف من رو کرد سمت پسر و گفت:

-عذر می‌خواهم سرورم، خواهشی از شما دارم، اگر می‌شود مراقب این باشید تا ما اوضاع را جویا شویم.

-هی، این به درخت میگن.

پسر بی‌توجه به من که داشتم خودم رو می‌کشتم رو به اوان گفت: