رمان زن خطرناک به قلم نجمه کامل

ژانر : #عاشقانه #ترسناک

خلاصه:

خواب عالم عجیبی است، چیزی که انسان را از هوشیاری دور می کند.

خواب انسان را از واقعیت ها دور می کند.

یک صدا برای بیداری بعضی ها کافی است، اما یک صدای کوچک بعضی ها را بیدار نمی کند.

صدای ناقوس مرگ فقط می تواند آنها را به واقعیت نزدیک کند تا از خواب بیدار شوند…

در این جلد از رمان مهمان های دوزخی پا به داستان می گذارند، اما وقتی شیطان پا به جایی بگذارد چه اتفاق هایی می افتد؟…

توجه کنید : این رمان به گفته نویسنده این رمان ادامه دارد اما زمان دقیق انتشار آن مشخص نیست

مقدمه:

خواب عالم عجیبیه، چیزی که انسان رو از هوشیاری دور میکنه خواب انسان رو از واقعیت ها دور میکنه یک صدا برای بیداری بعضی ها کافیه اما یک صدای کوچیک بعضی هارو بیدار نمیکنه صدای ناقوس مرگ فقط میتونه اون ها رو به واقعیت نزدیک کنه تا از خواب بیدار بشن

قسمت اول:

١ اسفند ١٣٩٢

به نقطه ای از دیوار خیره میشم

دیگه هیچ تقلایی برای باز شدن دست هام نمیکنم

آروم و ساکت فقط به یک نقطه خیره میشم مثل کار هر روزم.

: «به نظرم دیگه آروم شده دست هاش رو باز کنیم ؟»

دکتر سری تکون میده و میگه:« نه هنوز زوده چند هفته از آروم شدنش بگذره»

پرستار: «طفلکی جوونه خیلی دلم براش میسوزه »

صدای حامد توی سرم میپیچه:« یگانه سکسکه نکن صداتو میشنون»

با دست جلوی دهنم رو میگیرم

حامد:« چشماتوببند باید سریع از اینجا بب...»

هنوز حرفش تموم نشده بود که محکم به درخت کوبیده شد

با سر و صدای پرستار ها و دکتر از رویا بیرون اومدم

پرستار:«باز داره کف از دهنش بیرون میاد، به نظرم بهتره دست هاش رو بازکنید»

پرستار:« اگه باز وحشی بشه چی؟»

چشم هام روبستم و سردی سوزن رو توی دستم حس کردم.

باز هم با دارو های ارامش بخشی که بهم تزریق شد به خواب رفتم.

فلش بک به گذشته ***

حامد با لبخند در تکیه میده، همونطور که با دقت و حوصله وسایلم رو داخل چمدونم میچینم زیر چشمی براندازش میکنم.

_«رنگ قرمز بهت میاد»

لبخندش پررنگ تر میشه و میگه:« جذابیتش روی این سوییشرت مشکی بیشتره»

سوییشرت مشکی رنگش رومیپوشه اما زیپش رو نمیبنده، تیشرت قرمز رنگ و سوییشرت مشکی هارمون جالبی داره

شال قرمزم رواز داخل چمدون بیرون میکشم

_«نظرت چیه من هم اینو بپوشم؟»

خیره خیره نگاهم میکنه و میگه:« دوست داری شبیه من باشی؟»

_«خوب ...اره»

زیره لب میگه:« تو شبیه من نیستی تو خوده منی»

عقب گردمی کنه که از در بیرون بره

_«من شنیدم ها»

سریع از اتاق بیرون میره

بلاخره جمع آوری لباس هام تموم میشه و زیپ چمدونم رو میبندم

به سمت درمیرم تا در روز باز کنم

قبل از این که در توسط من باز بشه کسی محکم در رو باز میکنه و به دستم می خوره

ناله ی کوتاهی میکنم

سیامون با ناراحتی میگه:«چیزیت که نشد ؟»

-«نه خوبم»

سیامون:« قبل از این که با حامد بری باید صیغه بین هردوتون خونده بشه»

-«چرا اخه ؟»

سیامون:« نگران نباش موقتیه راه برگشت برات میزاریم»

اون لحظه از این حرف سیامون چیزی نفهمیدم چرا می گفت راه برگشت

لبخندم رو قورت دادم و خالی از هر حسی به سیامون خیره شدم

موهای بلندش رو پشت گوشش هدایت کرد و گفت:«بهتره زودتر بیای پایین»

از اتاق بیرون رفت. من دیوانه وار عاشق حامد بودم اما نسبت به این صیغه ی یهویی حس خوبی نداشتم

دلشوره ی زیادی داشتم

یک بار تن به یک ازدواج اشتباه داده بودم و این صیغه ی یهویی نمی تونست چیز خوبی باشه برای من

کمی توی آینه وضعیتم رو بررسی کردم، چنگی به دل نمی زد اما بدک نبود.

با استرس دستگیره ی در رو فشردم و از اتاق بیرون رفتم

از پله ها آروم آروم پایین رفتم

برخلاف چیزی که فکر می کردم هیچکس توی پذیرایی نبود

فقط و فقط حامد و عامر روی کاناپه نشسته بودند

حامدعمیق به فکر فرو رفته بود و حتی متوجه ی اومدنم نشد

عامر لبخندی بهم زد که با دلشوره و استرسی که داشتم نتونستم لبخندی تحویلش بدم

به اخرین پله رسیدم

عامر ازجاش بلند شد و گفت:« یگانه روی کاناپه کنار حامد بشین»

با گفتن این جمله حامد سرش رو بالا آورد و بهم خیره شد

نمیدونم چرا اما احساس کردم توی نگاه اون هم نگرانی وجود داره خیلی بیشتر از من حتی.

کنارش نشستم.

عامر رو به حامد گفت:« سه ماهه ؟»

تند گفتم:«آره فکر میکنم سه ماهه کافی باشه بیش تر از سه ماه توی شهریار نمی مونیم»

حامد:«شش ماهه»

بهش خیره شدم

-«باشه من مشکلی ندارم»

عامر سرش رو تکون داد هنوز مشغول خواندن صیغه ی محرمیت شد.

خواندن صیغه تموم شد و عامر بهم اشاره کرد تا رضایتم رو اعلام کنم و کلمه ی قبلت رو تکرار کنم.

زبونم رو ر‌وی لب های خشک شده ام کشیدم و آروم دهنم رو باز کردم تا تارهای صوتیم به کار بیوفته

قبل از این که کلمه ای از دهنم خارج بشه شیشه های خونه با صدای بدی فرو ریخت

حامد و عامر توجهی نکردند

با استرس سرم رو چرخوندم و به چند نفری که از پشت شیشه های فروریخته معلوم بودند چشم دوختم

حامد کنار گوشم گفت:«توجهی به اونا نکن بگو قبلت»

اون لحظه مغزم کنارنکرد و واکنش غیر ارادی برام تصمیم گیری کردچشم هام رو بستم و تند گفتم:«قبلت»

قبل از این که چشم هام رو باز کنم دست های حامد روی چشم هام جا گرفت

احساس سرگیجه و سبکی میکردم

با کنار رفتن دست حامد خودم روی توی کوچه دیدم

حامد تند دستم رو کشیدوبه سمت ماشینش برد.

-«چیشده حامد چرا اینطوری میکنی ؟»

تند در ماشین رو باز کرد و در کسری از ثانیه پرتم کرد صندلی جلو

شالم رو که از سرم افتاده بود مرتب کردم

تند سوار شد

تا به حال تا این حد حامد رو نگران ندیده بودم

تند استارت زد و پاش رو روی پدال گاز گذاشت

-«حامد چیشده ؟ یواشتر برو»

با استرس گفت:« یگانه توی وضعیت بدی هستیم الان توضیح نخواه بعدا بهت میگم همه چیز رو.»

چشم هام رو بستم و نفس عمیقی کشیدم

این راهی بود که خودم انتخاب کرده بودم

یک زندگی غیر عادی با حامد.

....

:«سرمش تموم شده»

پرستار:«دلم براش می سوزه خیلی جوونه اینطوری از بین میره »

:«رئیس بیمارستان پیداش کرده و سفارش کرده خیلی مراقبش باشند»

پرستار:« خیلی لاغر و ضعیفه ای کاش زنجیر هاش رو باز میکردند، باز کنم به نظرت ؟»

:« این کار رو نکن اگه وحشی بشه وبلایی سرمون بیاره چی ؟»

صدای دو پرستاری که بالای سرم حرف می زدند باعث شد کمی چشم هام رو باز کنم

کمی تکون خوردم که سریع رفتند عقب.

دست های زنجیر شدم واقعا اذیتم میکرد

تلاش هام بی فایده بود

دوباره روی تخت دراز کشیدم و قطرات اشک صورتم رو پوشوند

پرستاری با ترس سرم روکشید وهر دوبا سرعت از اتاق بیرون رفتند.

دوباره توهمات به سمتم حجوم آورد

تخت شروع به لرزیدن کرد و محکم به سمت دیوار پرتاب شد زنجیر دست هام باعث شد تا نتونم از روی تخت خودم رو پرت کنم و درنهایت محکم با دیوار برخورد کردم و درد بدی توی بدنم پیچید.

سریع در اتاق باز شد و دکتر و چند پرستار وارد شدند

دکتر با اعصبانیت رو به پرستار ها گفت:« برای همینه که میگم نباید دست هاش رو باز کنیداون یک بیماره وحشیه به جای دلسوزی باید به درمانش کمک کنید.»

میله های تخت همه شکسته بود

چرا هیچکس حرفم رو باور نمی کرد؟ این من نبودم این کار ها کار من نبود اون ها اذیتم میکردند واز من یک مریض روانی جلوه داده بودند.

خواستم حرف بزنم و توضیح بدم که کار من نبوده اما از وقتی که وارد این تیمارستان شدم تار های صوتیم از کار افتاده بود انگار از اول حرف زدن رو بلد نبودم

دکتر با اکراه وحقارت نگاهم میکرد

من دیوانه نبودم و نیستم چرا نمیفهمیدن

چند قطره اشک از گوشه ی چشمم پایین چکید

کنترل خودم رواز دست دادمو چند میله ی شکسته ی تخت رو با دست های زنجیرشده برداشتم و به طرف دکتر و پرستارها پرت کردم

تند و تند میله هاروبه سمتشون پرت کردم

سرو صورتشون خونی شدوآسیب بدی دیدن

انگار دست خودم نبود نیرویی من رو وادار میکرد تا این کار رو بکنم.

هر سه نفر از اتاق فرار کردند و بلافاصله چند مرد قوی هیکل که نگهبان تیمارستان بودند وارداتاق شدند.

دیگه میله ی شکسته ای نبود تا به سمتشون پرت کنم.

به زورزیربازوهام رو گرفتن و یکی از اون ها امپول بزرگی رو به بازوم تزریق کرد

مثل همیشه ارامش بخش بود و زود چشم هام روی هم غلتید

خواب خودش سر منشأ بدبختی های من بود هیچی آرامشی پیدا نمی کردم و انگار سرنوشتم رو با کابوس مهر و موم کرده بودند.

رفتنم به شهریار اشتباه بود یک اشتباهه بزرگ!

احساس می کردم وقتی با حامد همراه بشم تمام لذت های زندگی رو می چشم ولی این طور نبود من مثل یک دختر بچه کورکورانه چشم هام رو روی حقیقت بسته بودم.

حامد عادی نبود اون یک انسان نبود. جسم داشت درست شبیه من ولی بخشی از اون رو آتش تشکیل داده بود، نفهمیدم که همراه شدن با اون مثل پریدن توی آتیش می مونه.

من دیر این حقیقت رو فهمیدم این که با بودن با حامد بیش تر از همه به اون ضربه می زنم.

دوباره کابوس های سیاه که این بار بختک نبود و درست شبیه سیاهی اون بود.

...

با وحشت عجیبی پاش رو روی پدال گاز می فشرد.

من نترسیده بودم چون نمیدونستم این نگرانیه حامد چه دلیلی داره من تنها نگران اون بودم تا به حال حامد رو تا این حد نگران ندیده بودم.

با این که به اون محرم شده بودم اما باز هم از لمس کردنش خجالت زده می شدم و برای همین نمی تونستم با نوازش کردن اونو آروم کنم تنها نگاهم قفل به حرکات دست هاش روی دنده بود.

من تا به حال عصبانیت حامد رو دیده بودم اما خودش گفته بود که هیچ وقت مقابل من عصبی نشده و هر بار که عصبی بشه مثل یک گلوله ی آتیش خطرناکه.

نگاهش به جاده بود اما طوری نگاه می کرد که انگار مقابلش جاده نیست و داره یک فیلم اکشن می بینه و یا ترسناک.

قطره های عرق روی پیشانیش راه گرفته بود.

صدای زنگ موبایلم توی این وضعیت فجیح ترین اتفاق بود.

زیر چشم به چهره ی گرفته و درهمه حامد نگاه کردم.

با لحن سردی گفت:« می تونی جواب بدی.»

دلم می خواست ازش خواهش کنم که سرعت ماشین رو کم تر کنه اما می دونستم حتما اتفاق مهمی افتاده حامد هیچ وقت کار های اشتباه انجام نمی داد اون خیلی خوب بلد بود که همه چیز رو بسنجه.

تماس از طرف سپیده بود و اگه جواب نمی دادم احتمال زیادی برای ناراحت شدنش وجود داشت.

_« الو؟»

صدای خش داره سپیده توی گوشم پیچید:« یگانه کجایی؟»

-« توی ماشین»

دلم می خواست از سپیده بپرسم که چرا صداش گرفته اما رفتار های حامد این حس رو بهم القا کرده بود که توی وضعیته قرمزی قرار داریم و بهتره زودتر تماس رو خلاصه کنم.

دوباره با صدای خش دارش گفت:« دلم گرفته میای این جا؟»

ترجیح دادم به دوستم بفهمانم الان در چه وضعیتی هستم.

-« سپیده من دارم می رم شهریار»

با تعجب گفت:« چی؟ اون جا چرا؟»

_«یک کاری دارم»

امیدوار بودم که خاله زنک بازی هایش را دوباره شروع نکند.

سپیده:« با مادره شوهرم بحثم شد»

_«سیامون زخمی شده!»

صدای پربالام باعث شد فورا موبایل از دستم بیوفته و حامد هم با شتاب بزنه روی ترمز.

سر هردوی ما به سمت صندلی عقب چرخید من خیلی تعجب کرده بودم از این حضوره پربالام اما گویا برای حامد عادی بود و فقط نگران جمله ای که پربالام گفته بود شده بود.

با نگرانی گفت:«چه اتفاقی افتاد؟»

پربالام که خیلی عصبی به نظر می رسید با پوزخند گفت:« هیچی نشد پسر خاله ی ترسوم فرار کرده بود و...»

قبل از این که جمله اش رو تمام کنه حامد با حرص دندان هاش ر‌و بهم فشرد و غرید:«خفه شو پربالام.»

پربالام که دست به سینه نشسته بود با حرص گفت:« سیامون زخمی شده وقتی رسیدم خونه اثری از سودا و عامر نبود پگاه هم همینطور.»

همون لحظه جسمی روی سقف ماشین افتاد از ترس جیغی کشیدم که پگاه مثل خفاش ها سرش رو از پنجره ماشین که شیشه اش پایین بود آورد داخل و گفت:«من مفقود نشدم این جام.»

نمی دونم چرا اما با دیدن پگاه حتی توی این شرایط سخت لبخند به لبم اومد.

حامد باحرص دست پگاه رو کشید و اون رو به داخل ماشین کشوند.

پربالام:« این چه کار احمقانه ایه فکر نکردی اگه کسی ببینه؟»

پگاه مثل همیشه پر شور و باشیطنت گفت:«امروز پنجشنبس می بردنم پیش شهمورش( قاضی اجنه در روز پنج شنبه) تا پخ پخم کنه.»

پربالام با ناراحتی گفت:«پگاه این چیزا رو جدی بگیر.»

نگاه پگاه به من افتاد با تعجب گفت:« رنگت چقدر پریده خانم معلم.»

واژه ی خانم معلم برعکس گذشته باعث اومدن لبخند به لبم شد.

پربالام:«من یهویی اومدم توی ماشین ظاهر شدم یکم ترسیده».

تازه یادم اومد که تماس با سپیده قطع نشده و ممکنه تمام حرف هامونو شنیده باشه،هیع بلندی کشیدم و به سمت موبایلم که کف ماشین افتاده بود خم شدم.

با دیدن صفحه ی خاموشه موبایل نفس راحتی کشیدم و در دل شکر گذار این شدم که موبایل از جنس خوبی نیست و با خوردن ضربه خاموش می شد.

حامد دوباره مشغول رانندگی شد، خداروشکر که خیابون خلوت بود و کسی خفاش بازی های پگاه رو ندیده بود و گرنه هر چهارنفرمون الان سوژه ی جدید در فضای مجازی بودیم.

حامد:«پگاه چه اتفاقی افتاد.»

پگاه با صدایی که می لرزید و بغض در اون دیده می شد گفت:«مامان و بابا رو بردن.» سیامون هم جراحت برداشته.

احساس کردم که اشک در چشم های حامد حلقه زده با ناراحتی گفت:«چرا پیش سیامون‌ نموندین؟»

این بار پربالام که بیش تر از غمگین عصبی به نظر می آمد

گفت:« یکی از دوست هاش به همراهه یک جنگیر اومدند احتمالا جراحتش رو بتونند با دعا رفع کنن.»

چند قطره اشک از گوشه ی چشم پگاه چکید و با اشک‌گفت:«حامد اونا مامان و بابا رو نمی کشند مگه نه؟»

حامد هم گرفته بود درست مثل پگاه اما سعی در دلداری دادن خواهرش داشت:«نگران نباش اونا میان باز پیشمون فعلا باید برسیم یک جای امن.»

از حرف هاشون خیلی سر در نمی آوردم اما دلشوره ی عجیبی به دلم نشسته بود.

دلم می خواست حرف بزنم و راجع به اتفاقی که پیش اومده از اون ها بپرسم اما عجیب مهرسکوت به لب هام نشسته بود.

دلم می خواست ‌بپرسم که چه اتفاقی افتاده چه کسی عامر و سودا رو برده خیلی دلم می خواست تا بیش تر بدونم.

حامد همیشه چیز هایی که لازم بود رو بهم می گفت اما این بار حرفی نمی زد.

من کشش داشتم برای دونستن اما اون حرفی نزد.

نگاهم خیره قفله خط های جاده بود و از آینه ی ماشین چهره ی دختر ها که دست های هم رو گرفته بودند.

نگرانی ها و لحظات پر از استرس می گذشت و من باز هم سرفصل جدیدی از داستانم رو شروع کرده بودم.

یک فصل عجیب.

حامد این سکوت عذاب آور رو شکست:«باید یک کاری بکنیم نمیدونم اما باید از آشناهامون هم کمک بگیریم.»

پربالام:«می ریم به دنیای خودمون خاله و دایی طرفدار دارند از اقوام و آشنا ها کمک میگیریم.»

حامد با جدیت گفت:« پربالام تو مثل یک بمب ساعتی می مونی یادت نره که تو کمتر از پگاه تعادل داری خوب فکر کن می خوای یک جنگ راه بندازی؟»

پگاهه دوست داشتنی من این بار گفت:«من با هر دوتون موافقم من میرم دنیای اجنه دایی سیامون فرده مشهوریه از دوستاش کمک میگیریم ولی باید پراکنده بشیم این طوری هممون گیر نمی افتیم.»

حامد مشتی روی فرمان ماشین زد و گفت:« شما بچه اید ریسک نمی کنم که زندگیتون به خطر بیوفته باید شما هارو بزارم پیش یکی از دوستام یک جای امن.»

دیگه سکوت رو جایز ندونستم.

-« حامد چه اتفاقی افتاده؟»

با کلافگی گفت:« دو تا موکل نوری سر و کلشون پیدا شده پگاه اومدن دو تا آدم عجیب رو توی خواب پیش بینی کرده بود اما ما جدی نگرفتیم فکر نمی کردیم که موکل نوری باشند اون ها موجودی به اسم نعم(موجودی ماورایی و کشنده که با برخورد به یک انسان با اولین ضربه قلبش رو بیرون میکشه) همراهشونه سراغ اکثر جنگیر ها می رند.»

با بهت گفتم:« یعنی تمام جنگیر ها رو می کشند؟»

حامد حرفی نزد و سرش رو در دست گرفت پربالام به دادم رسید و گفت:« جن ها خودشون رو از انسان برتر می دونن برای همین جن هایی که به انسان ها کمک می کنند رو مایه ی ننگ می دونند.»

مکثی کرد و ادامه داد:« اون ها جن های ستایش کننده ی شیطانن خیلی بدتر از جن های یهودی هیچی نمی ترسونتشون و جنگیر هایی رو می کشند که ‌توانایی های بیش تری دارند و رابطشون با انسان ها خوبه.»

با تعجب گفتم:«یعنی حتی جنگیر هایی که دورگه نیستند و انسانند رو هم می کشند؟»

پگاه بحث نیمه تمام میان من و پربالام رو ادامه داد و گفت:« نه اصلا با جنگیر ها و انسان ها کاری ندارند اصل تنفر اون ها با دورگه هااست اون هارو ننگ اصلی می دونن مخصوصا جن هایی رو که با انسان ازدواج کردند یک جورایی توی تصورشون دورگه هارو حرومزاده فرض می کنند یک جورایی مایه ی ننگشونه.»

ضربان قلبم بالا رفت؛ زندگی من با حامد تازه شروع شده بود و این شروع و اتفاق خیلی نفرت انگیز بود.

مطمئن بودم که این بار حامد واقعا در خطره اون هم یک دورگه و جنگیر بود هم با یک انسان ازدواج کرده بود.

پگاه:« تعداد دورگه ها توی ایران کمتر از ده نفر هست ما فرصت زیادی نداریم بهتره بریم دنیای خودمون و پیش اقواممون تا ازمون محافظت کنند.»

هیچ وقت حامد رو انقدر کلافه ندیده بودم با ناراحتی و عجز گفت:«نمی تونیم زندگی اون هارو به خطر بندازیم باید خودمون کاری کنیم.»

با حرص گفتم:« این کسایی که گفتید چقدر قدرت دارند؟»

پگاه:« چشم هاشون به رنگ نور مهتابیه ازش نور سفید بیرون میاد قد های بلندی دارند با خیره شدند به گلوی یک نفر چه انسان یا اجنه نفس اون فرد رو قطع می کنند.وقتی اومدن دایی سیامون و مامان اون هارو سرگرم کردند تا من و پربالام فرار کنیم یک زد و خورد بینشون پیش اومد اما اون هارو‌نکشتند فقط با خودشون بردند.»

حامد دستش رو روی دستم گذاشت؛ این تماس های فیزیکی درست مثل یک دختر بچه ی بی تجربه قلبم رو قلقلک می داد.

با احتیاط گفت:« یگانه برگرد خونت بودن با ما باعث میشه که خیلی آسیب ببینی مخصوصا الان که این بازی راه افتاده.»

-« چطوری این حرف رو می زنی شماها همتون پشتم موندین و بهم کمک کردین حالا میگی فرار کن و برو؟»

پربالام با جدیت گفت:« تو هیچ کمکی نمی تونی بکنی بیش تر خودت رو به خطر می ندازی!»

می دونستم که حق با اونه اما روحیه ی سرکشم به من اجازه ی مخالفت رو می داد:« من همسر اونم تنهاش نمیزارم!»

برای یک لحظه حامد بهم خیره شد نوع نگاهش عجیب دوست داشتنی بود و زیر پوست آدم رو قلقلک می داد و گونه قرمز می کرد.

حامد:« بمون عیبی نداره اما طاقت هر اتفاقی رو داشته باش»

جمله ی خوبی نبود خیلی بد تکون دهنده بود

با اعتماد به نفس گفتم:« من نمی دونم موضوع چیه اما به اندازه ی خودم می دونم که تو قوی هستی و هنوزم میشه بهت تکیه کرد.»

حرف پگاه لبخند رو به لب های هممون آورد.

پگاه:« عجب سکانسه درامی شدا»

لبخند کوتاهی زدم و حامد ماشین رو دوباره به حرکت در آورد و راهی جاده ای شدیم که بی خبر از انتهای اون بودیم.

دختر ها ساکت نشسته بودند و من هم هرازگاهی زیر چشمی به نیم رخه حامد خیره می شدم؛ کلافه بود و من این حالت از چهرش رو دوست نداشتم.

کنجکاوانه گفت:« چرا بین مهریه و بچت پول رو انتخاب کردی؟»

این سوال مثل تشت آبی بود که روی سرم خالی شد.

من من گفتم:« من... مجبور بودم اگه پریا پیشم می موند امین بیخیال نمی شد.»

با ناراحتی گفت:« چرا مامانم بین بچه هاش و جون خودش بچه هاش رو انتخاب کرد؟.»

قاطعانه گفتم:« حامد سودا خیلی شما رو دوست داره.»

زمزمه ی آرومش به گوشم رسید:« کاش دوست نداشت»

لب ها بسته شد و تا انتهای مسیر نسبتا طولانی حرفی زده نشد.

ترس از اتفاقات مبهمی که در راه بود در چشم های همه ی ما نشسته بود.

نمی دونستم کجا می ریم اما مطمئن بودم مقصد دیگه شهریار نیست.

صفحه ی موبایلم رو روشن کردم، چند مسیج پیاپی از سپیده باعث که دوباره صفحه اش رو خاموش کنم بی حوصله تر از این بودم که با سپیده بحث های خاله زنک بازی راه بندازم.

حامد:«باید بریم پیش یکی از آشناهای پدرم توی میانه»

دختر ها همزمان گفتند: «میانه؟»

حامد:« بهترین راه اینه که بریم و آشناهای پدر و مادر رو پیدا کنیم.»

پگاه:«بهتره بریم دنیای...»

حامد جمله اش رو با عصبانیت قطع کرد و گفت:« کافیه پگاه حتما بیش تر از تو می دونم که مخالف رفتن به اونجام.».

سکوتم را شکستم و گفتم:« من فکر می کنم اونا می خوان ازتون باج بگیرن!»

همه طوری بهم خیره شدند که انگار یک حرف احمقانه رو به زبون آوردم.

با خجالت گفتم:« خوب توی این فیلم ها این جوریه دیگه همه دنبال معاملند یک چیزی میگیرن و گروگانو پس می دن خوب اگه قصدشون کشتن بود همون اول سودا و عامر رو کشته بودند!.»

کسی غیر از پگاه حرفی نزد و فقط با حالت پوکر نگاهم کردند.

پگاه:« نه اخه تو چیزی راجع به اون ها نمی دونی.»

پربالام:« بهتره که بریم یک جای امن هر وقت دایی سیامون بهتر شد و اومد باهم یک فکری می کنیم البته اگه شانس بیاریم و تا اون موقع نیان سراغمون.»

پیشنهاده پربالام مورده تاییده همه ی ما قرار گرفته بود چون طول میکشید تا به میانه برسیم تصمیم گرفتیم تا شب رو توی یکی از مسافر خونه ها به سر ببریم.

حامد:« شناسنامه نداریم بعید می دونم بذارند توی یکی از مسافر خونه ها بمونیم.»

پگاه:« بریم امشب رو پیش یکی از دوست های بابا.»

حامد موافقت کرد و مسیرش رو به سمت خانه ی یکی از آشناهاش عوض کرد.

...

با توقف ماشین کش و قوسی به بدن خشک شده ام دادم؛ مدت زیادی پشت ماشین نشسته بودیم، دختر ها خوابشون برده بود و هوا تاریک شده بود.

_« ما کجاییم حامد؟»

با حرفی که زد یکه ای خوردم.

حامد:« میانه!»

با بهت نگاهش کردم؛ چطور ممکن بود انقدر زود به این جا برسیم.

حامد:« وقتی شماها خوابیدین تصمیم گرفتم برای کوتاه تر شدنه راه ماشین رو تله پورت کنم.»

نگاهی به چهره های معصومه دختر ها نگاه کردم.

-« دختر ها امروز خیلی اذیت شدند.»

حامد:« درستش می کنم.»

هنوز هم این مرد مثل قبل بود قوی و محکم.

کمربندم رو باز کردم و همراه حامد از ماشین پیاده شدم؛ به سمت در مشکی رنگ و بزرگی رفت و من هم همراهیش کردم.

زنگ آیفون رو زد، که لحظاتی بعد صدای نسبتا ملایم مردی پیچید:« الان میام».

همون لحظه در باز شد و پسر جوانی خداحافظی کنان با مرد پشت سری اش بیرون اومد؛ چشم های آبی رنگی داشت با موهای مشکی.

خوب آنالیزش کردم لاغر بود و تیشرت مشکی رنگی که پوشیده بود لاغرتر نشونش می داد چشم های آبیش معمولی نبود و احتمال می دادم لنز باشه.

نگاه چپ چپی به من و حامد انداخت و به سمت ماشینش رفت.

مرد دیگر که نسبتا سنش بیشتر بود با دیدن حامد گل از گلش شکفت و گفت:«چه عجب به این جا اومدی.»

حامد با اون دست داد و در جواب نگاه های پرسشگر مرد به من، گفت:« مهراب این نامزدم یگانس.».

مرد با کنجکاوی گفت:« انسانه؟»

حامد لبخندی زد و گفت:« آره»

مرد که فهمیده بودم اسمش مهرابه با لبخند گفت:«خوشبختم خانوم.»

به تکان دادن سری اکتفا کردم مرد از ما دعوت کرد که بریم خونش.

حامد:« مهراب وضعیت خیلی بدی شده.»

مرد با جدیت گفت:« حامد بیا بریم داخل راجع بهش حرف می زنیم.»

به سمت ماشین رفتم تا دختر ها رو بیدار کنم تا بیداربشند.

در عقب رو باز کردم و چند تکون به پربالام دادم.

چشم هاش رو باز کرد و گفت:« رسیدیم؟»

-« آره بیدارشید»

پربالام نیشگونی از لپه پگاه گرفت که تکونی خورد.

با جدیت گفتم:« چرا اینجوری کردی؟»

خمیازه کشان گفت:« پگاه روی لپش حساسه این جوری زود بیدار میشه.»

پربالام از ماشین پیاده شد و پگاه رو هم به زور از ماشین بیرون کشیدم.

در ماشین رو بستم و به سمت حامد و دوستش رفتیم.

مهراب با دیدن دختر ها گفت:« زیادی خسته به نظر می رسین بیاین داخل.»

چهار نفری وارد حیاط شدیم؛ با ورود به حیاط دلشوره ام خیلی زیاد تر شد انگار یک نفر چنگ به دلم انداخته بود نمی دونستم که این مرد مورده اطمینان هست یا نه.

حیاط خونه ی مرد نسبتا عادی بود فقط کمی بزرگ تر از حیاط خونه ی خودم.

طی کردنه طول حیاط خیلی طول نکشید. وارد خونه ی نسبتا شیکه مرد شدیم.

چیدمان و وسایلش گرون و خوب به نظر می رسید و این یعنی که وضع مالی بدی نداشت.

روی کاناپه نشستیم.

پگاه بدون خجالت چشم هاش رو روی هم گذاشته بود و چرت می زد هرازگاهی پربالام سیخش می کرد تا بیدار بشه اما فایده ای نداشت ما هم بیخیال ابروریزی های این دختر شدیم.

مهراب به سمت آشپزخانه اش رفت تا پذیرایی کنه.

همان طور که مشغول چایی ریختن بود گفت:« خوب حامد چی شد که به این جا اومدی؟»

دیوار آشپزخانه اپن بود و به خوبی دید داشت.

حامد:« دوتا موکل نوری به این جا اومدن و دارن دورگه ها رو میکشند.»

سینی در دست مهراب لرزید و اون رو مقابل ما گذاشت؛ کنار حامد نشست و رنگ پریده گفت:« این که خیلی...»

حامد ادامه داد:« آره خیلی وحشتناکه، تعداده دورگه ها خیلی کمه و سه تا از اون رو ما تشکیل می دیم.»

اشاره ای به دختر ها کرد.

مهراب:« می خوای چیکار کنی؟»

حامد کلافه گفت:« فعلا یک جای امن بمونیم تادستش به دختر ها نرسه بعد باید دنبال یک راهی برای از بین بردنشون باشم.»

مهراب با کنجکاوی گفت:« اون ها قدرتشون خیلی زیاده؟»

حامد سری به نشانه ی مثبت تکان داد.

فنجان چای رو برداشتم خیلی احساس تشنگی می کردم.

پربالام هم فنجان رو برداشت و آروم تشکر کرد.

پس از نوشیدن چایی رو سر جاش گذاشتم.

حامد:« اگه دختر ها مدتی این جا بمونن مراقبشون هستی؟ تو تنها کسی هستی که مادر و پدرم بهت اعتماد داشتند برای همین دختر هارو این جا آوردم.»

مهراب دسته حامد رو فشرد و گفت:« نگران نباش مادرت کمک زیادی تابه حال به من کرده دین زیادی نسبت به خانواده ی شما دارم.»

اشک توی چشم هام حلقه زد باورم نمی شد که حامد چی گفته بود.

با صدای لرزان گفتم:« حامد می خوای بری؟ ما رو بزاری این جا؟ این قرارمون نبود!»

با ناراحتی گفت:« باید برم دنبال یک راهی بگردم سیامون میاد به زودی پیشتون تا مراقبتون باشه پدر و مادرم توی خطرند!»

می دونستم که مجبوره و راهی نداره اما اختیار اشک هام دست خودم نبود و روی صورتم فوران کرده بود.

-« بر می گردی؟»

با لبخند گفت:« یک دلیل توی زندگی واسه زنده موندن دارم.»

لبخندی زدم.

شروع تلخی بود اما من هرگز به پایانش فکر نکردم.

مهراب اشاره ای به دو اتاقی که گوشه ی خونه قرار داشت کرد و گفت:«خیلی خسته ای برید کمی استراحت کنید تا به فکر شام بشم.»

انقدر خسته بودیم که پیشنهادش رو روی هوا زدیم.

حامد چمدون هارو که دمه در گذاشته بود به سمت اتاق برد.

پربالام هم پگاهه خواب الود رو به سمته اتاق برد.

پشت سره حامد وارد اتاق شدم.

تخت کوچیکی داشت با یک آینه بدون هیچ وسیله ی دیگه ای.

چمدون رو کنار تخت گذاشت.

نگاهی به من انداخت چهرم هنوز گرفته بود و کمی هم استرس داشتم.

روی تخت نشست و گفت:« انقدر نگران نباش اتفاقی نمیوفته من و دایی سیامون به اندازهدی کافی توی شهرمون شهرت داریم.»

با فاصله روی تخت نشستم:« دست خودم نیست دلشوره ی بدی دارم.»

اشاره ای به دستشویی که گوشه ی اتاق بود کرد و گفت:« یک آب به صورتت بزن بعد بخواب.».

باشه ای گفتم و وارد سرویس بهداشتی کوچیکه گوشه ی اتاق شدم.

وقتی نگاهم توی آینه به خودم افتاد متوجه شدم که حق با حامده و حسابی رنگم پریده.

چند مشت آبه سرد به صورتم زدم، استرس و نگرانی باعث شده بود که کمی تب کنم و آب سرد تا حدودی گرمای درونیم رو آروم کرد.

صورتم رو خشک کردم و از سرویس بهداشتی بیرون اومدم، اثری از حامد روی تخت نبود احتمالا رفته بود تا من راحت باشم.

باز هم‌می ترسیدم که کسی سرزده به اتاق بیاد برای همین مانتوم رو در نیاوردم و همونجوری روی تخت دراز کشیدم.

بستن چشم هام کافی بود تا افکار های متفاوتی به سمتم حجوم بیاره.

کمی این پهلو و اون پهلو شدم.

حضور یک نفر رو پشت سرم گوشه ی تخت احساس کردم آروم سرم رو برگردوندم ولی اثری از حامد یا شخص دیگه ای نبود این باعث شد که صاف روی تخت بشینم؛ نمی دونستم خونه ی مهراب تا چه حد امنه اما می ترسیدم که همه چیز تموم نشده باشه و باز جن ها بیان سراغم.

دوباره سرجام دراز کشیدم حالا که ممکن نبود چه بلایی سر حامد و خانوادش بیاد اهمیتی نداشت که یکی دوتا جن یهودی یا مسیحی بیان سراغم.

ساعد دستم رو روی پیشانیم گذاشتم و چشم هامو بستم. چند نفسه عمیق کافی بود تا به دنیای خواب فرو برم.

تصاویر مبهم و گنگی پیش چشمم اومد. چند زمزمه و صحبت.

:« باید بکشیمش.»

آروم پشت یک درخت قایم شدم. با چرخوندن نگاهم به اطراف فهمیدم که توی یک جنگلم اما نفهمیدم کدوم جنگل. دو مرد که قدشون بیش تر از دو متر بود و پالتو های کرم روشن بلند پوشیده بودند. سعی کردم هیچ سر و صدایی نکنم تا متوجه ی حضورم نشند.

در حال کندن زمین بودند و جنازه ی مردی که عبای قهوه ای پوشیده بودند روی زمین بود. بعد از این که با بیل کمی زمین رو کندن مرد عبا پوش رو داخل حفره انداختند، نفسم در سینه حبس شد و هر لحظه امکان داشت از ته دل جیغ بزنم.

یکی از مرد ها با صدای بمش رو به اون یکی گفت:« این هم سومیش. باید بریم سراغ اون دختره.»

انگار یک سطل آب روی سرم ریختن. مرد گفته بود سومی یعنی امکان داشت دو نفر قبلی سودا و عامر باشند؟ اگه بلایی سر سودا و عامر اومده باشه مطمئنا حامد دیوونه می شد.

عقب گرد کردم تا فرار کنم که محکم به شخصی که پشت سرم بود خوردم، ماتم برد و چشم هام گرد شد.

پسر بوری پشت سرم ایستاده بود چهره ی عجیب و غریبش ثابت می کرد بهم که انسان نیست.

انگشته اشارش رو به حالته هیس جلوی لب هاش نگه داشت.

با تکان های حامد آروم پلک هام رو باز کردم.

دیدم تار بود، چند بار پشت سرهم و پیاپی پلک زدم تا دیدم صاف بشه.

حامد:« کابوس دیدی پاشو»

لیوان آب سردی رو به سمتم گرفت.

با یادآوری خوابی که دیده بودم و این که حامد قراره از پیشم بره اشک به صورتم حجوم آورد و بی هوا هق هق کردم.

حامد شانه هام رو‌در بر گرفت.

با گریه تمام خوابم رو براش تعریف کردم غیر از اون قسمت که اون مرد گفته بود سومین نفر؛ نمی خواستم حامد هم به اندازه ی من آشفته بشه.

حامد:« عجیبه که تو این خواب رو دیدی!»

اشک هام رو پاک مردم و گفتم:« تا چه حد واقعیه؟»

نگاهش رو به زمین دوخت و گفت:« دنیای خواب یا تخیلاته خوده فرده و یا این که حقیقته و تعبیر خاصی داره اما راجع به خواب تو عجیبه انگار یک نفر این پیام رو ضبط کرده و به مغزت فرستاده تا ما از کار دیشب اون ها با خبر بشیم.»

با تعجب گفتم:« یعنی یک نفر داره کمکمون می کنه؟ مثل اون دفعه که خواب اون بچه رو دیدم.»

سری تکان داد و گفت:« آره بعده برگشتنم باید تاتوی این قضیه رو در بیارم که چه کسی با فاصله ایستاده و گه گاهی کمک های کوچیکی بهت می کنه هرکی هست فکر نمی کنم از طرفدارای ما باشه شاید کسیه که مثل ما سوگند خورده از خانواده ی پدرت محافظت کنه به هرحال پدرت یک جنگیر معروف بود و اکثر طایفه های جن مسلمان میشناسنش.»

نگاهم به ظرف غذایی که توی دستش بود افتاد بوی غذا کافی بود تا دلم غش بره برای غذا خوردن.

با لبخند گفت:« مهراب میز چیده اما من می دونستم خجالتی هستی برات غذا آوردم تا راحت توی اتاق بخوری»

نمی دونستم در برابر این همه مهربونیش چی باید بگم چی دارم بگم، فقط یک احساس بد آزارم می داد این که قراره بره.

بغض‌ کرده بشقاب رو ازش گرفتم، هرچقدر زرشک پلوی مهراب اشتها آور بود ترس از رفتنه حامد اشتهای آدم رو کور می کرد.

بغضم رو فرو خوردم و سرم رو پایین انداختم.

از اتاق بیرون رفت، احساس کردم دلش می خواست یک جمله یا حرفی ر‌‌و بگه اما از گفتنش امتناع می کرد.

خودم رو با خوردن غذا سرگرم کردم، هر چند فکر ‌و خیال نمی زاشت لقمه ی خوشی از گلوم پایین بره.

فقط منتظر بودم یک قطره اشک از چشمم بچکه تا ساعت ها هق هق کنم.

دلم از این شروعه نحس گرفته بود از این شروع زندگی که به رفتنش ختم می شد.

یادآوری خوابی که دیده بودم تنم رو به لرزه در می آورد، حق با حامد بود اون ها خیلی قوی بودند اما نه قوی تر از احساس من و حامد به هم.

بشقاب رو کنار گذاشتم ‌و روی تخت دراز کشیدم، منتظر بودم بیاد یک مرد مشکی پوش با سوییشرت مشکی از در این اتاق بیاد داخل همین امشب که سهمم می شد، همین امشب!

نگاهم رو قفل ر‌وی عقربه های ساعت کردم هر چرخشش مساوی با ضربان قلبمم بود.

امشب جزو شب هایی بود که آرز‌و می کرد صبح نشه.

در اتاق آروم باز شد و نگاه اشکیم خیره ی حامد.

نگاهی به بشقاب نصفم انداخت و گفت:« غذات رو نخوردی که.»

جوابی ندادم

نیازی به خوندن ذهنم نداشت از چهرم پیدا بود حال و روزم.

با چند ‌وجب فاصله ی کوتاه کنارم نشست.

دستش رو آروم روی دستم گذاشت، چقدر داغ بود و من حجمی از سرما.

سرش آروم روی شونم نشست، حرف های درگوشی رو د‌وست داشتم مخصوصا صدای بم و پچ پچ گونه ی اون رو.

آروم گفت:« برمی گردم مطمئن باش، فقط بذار دلم ازت گرم باشه که قوی هستی و می تونی از خواهرام مراقبت کنی»

صداش چندبار توی ذهنم تکرار شد، من قوی بودم؟ نه نبودم ولی باید می شدم چون انتخابم یک مرد قوی بود.

سرم رو آروم عقب کشیدم، صورتش رو با دست قاب گرفتم دلم می خواست انقدر نگاه کنم که این چهره توی ذهنم ضبط بشه که همیشه جلوی چشمم باشه.

دست هاش آروم دو طرف صورتش نشست روی دست های سرد من.

حل شدم توی گرمایی که از جنس اون بود.

حس کردم می خواد جو رو تغییر بده.

با خنده گفت:« تو ازم زیر لفظی نگرفتی ها.»

لبخند به لبم اومد اما حالم تغییری نکرد.

من تشنه ی اون گرما بودم که سردی من رو توی خودش حل کنه.

با خنده گفت:« یک چیزی ازم بخواه»

نگاهم رو از جفت چشم های تیله ایش برنداشتم.

-« عاجزانه این رو گفتم، درخواست یک خاطره بود یک خاطره ای که فراموش نکنم.

کلافگی رو از چشماش می تونستم بخونم.

اون این رو نمی خواست فکر می کرد من اذیت می شم.

قطره اشکی از گوشه ی چشمم سر خورد و نالیدم:« خواهش می کنم.»

لرزش نامحسوسش رو حس کردم حتی کلافگی و ناراحتیش رو.

چقدر پر از بغض بودم، بغضی که خفه کننده بود.

کاش این طوری شر‌وع نمی شد.

نفس نفسی در کار نبود و تنها صدایی که از حنجرش خارج شد آه بود پر از غم و حسرت.

نگاهش رو ازم گرفت، من ولی نمی تونستم حتی یک لحظه از چهرش قافل بشم.

قرار بود امشب رو ضبط کنم امشبه لعنتی رو...

دستش روی قفسه ی سینم قرار گرفت، درست روی قلبم که درست نمی زد.

آروم گفت:« نترس قول می دم برگردم منو این جا‌نگهدار»

دستش روی از ر‌وی قلبم برداشت.

قبلا هم بهم قول برگشت داده بود سال ها طول کشید تا برگشت دیگه طاقت یک دوری چند ساله رو نداشتم مخصوصا الان که با خبر بودم جونش در خطره.

دلم می خواست فریاد بزنم یک جیغ بلند اما درنهایت فریاد ها و گلایه ها یک بغض شد که توی گلوم سر خورد.

لب باز کرد دلم نمی خواست هیچ جمله ای از زبونش بشنوم هیچ کدوم از جملاتش بوی موندن نمی داد.