رمان ربوده شده(ماریان) به قلم ندا و فرشته باغجری

خلاصه رمان:

درباره دختری به نام ماریان، که از پسری به نام آلبرت خوشش میاد، بهتره که بگم عاشق اونه

ولی سرنوشت ماریان، به طور ناگهانی عوض میشه

با صدای آنا که گفت:

- ماریان، پاشو دیگه، کلاس تموم شد، کجایی؟

به خودم اومدم، و گفتم :

- ها...ا؟ کلاس تموم شد؟

آنا در حالی که یک ابروش رو بالا برده بود، گفت:

- آره، حتی استاد هم رفت

همینطور که، جزوه هام رو داخل کوله می گذاشتم

هووفی کشیدم، و گفتم :

- وای این ساعت، خیلی کسل کننده بود، فکر کردم که دیگه تموم نمیشه، دیگه چشمام داشت کم کم می رفت

وبه سمت در کلاس رفتم، آنا گفت :

- ماریان، صبر کن من هم بیام

آنا، بهترین دوست منه سال اول کالج باهم آشنا شدیم و الان هم سال دوم کالجیم و انگار که ده ساله که با هم دوستیم

با آنا وارد حیاط کالج شدیم، آنا دست هاش رو روی شونه هایم گذاشت و من رو با خودش رو به رو کرد و با چشای سبز براقش بهم زل زد و گفت:

- ماریان، عزیزم چیزی شده؟ امروز همش کسلی، حالت خوب نیست؟ چیزی شده؟

خمیازه ای کشیدم وگفتم :

- اه، امروز خیلی روز خسته کننده ایه کلاس هم انگار ، دلش نمیخواست تموم بشه، دیشب هم دیر خوابیدم، فکر کنم که از همون دیر خوابیدنه

بعد اخمی کردم، وبه آنا نگاه کردم و گفتم:

- می دونی آنا؟ می خوام وقتی که رسیدم خونه چیکار کنم؟

آنا که از حرکات و قیافه ی من تعجب کرده بود، سرش رو به نشانه ی نه تکون داد

چشمام رو ریز کردم و گفتم :

- می خوام وقتی که رسیدم خونه، خودم رو بندازم روی تخت گرم و نرمم و تا شب بخوابم

قیاقه آنا از تعجب به عصبانیت تبدیل شد، و مشت محکمی به شونه ام زد و گفت:

- دیوونه! قیافش رو یه جوری کرد که یک صحنه احساس کردم که می خواد یک لحظه آدم بکشه

و بعد لبخند شیطونی زد و چشم هاش رو ریز کرد و گفت :

- اوه! فهمیدم، نکنه دیشب رو به خاطر اون پسره نتونستی بخوابی؟ هان؟ حتما تا خود صبح داشتی باهاش تو صفحه ی مجازی چت می کردی؟

لبخندی زدم و گفتم :

- نه، مامان استفانی دیشب حالش خوش نبود و تب داشت، منم تا صبح بالا سرش بودم، آنا؟ دیگه فکر نمی کنی که زیادی فضولی کردی؟ حالا بیا بریم

آنا باحالت مسخره ای حرفم را تکرار کرد و خندید، آنا بهترین دوست منه، مو های طلایی، پوست سفید و چشم های سبز روشنش و قد بلند و رعناش، باعث شده که بیشتر دختر های کالج بهش حسودی کنند، همین جور که داشتیم با آنا تو محوطه ی کالج قدم می زدیم، آلبرت رو دیدم که با لبخند جذابی داشت به ما نزدیک می شد، منم لبخند پت و پهنی زدم و چند قدم به سمتش برداشتم، روبه روی هم ایستادیم، گفتم:

- سلام آلبرت، حالت چطوره؟ داشتی کجا میرفتی؟

آلبرت لبخند گرمی زد و گفت:

- سلام ماریان، خوبم تو چطوری؟ راستش داشتم می رفتم جزوه ها رو از ادرواردبگیرم، ماریان؟ تو تا کی کلاس داری؟

گفتم :

- من امروز فقط دو ساعت کلاس داشتم، که الان هم تموم شد، چطور مگه؟

آلبرت گفت :

- آممم، راستش می خواستم بگم که اگه کاری نداشته باشی، امشب شام رو با هم بیرون بخوریم ؟

شوق زده شدم، ولی سعی کردم که زیاد نشون ندم، موهام رو بادست راستم به پشت گوشم ریختم و گفتم :

- نه مشکلی نیست، امشب برنامه ای ندارم، آره میتونم باهات بیام

آلبرت لبخندی زدو گفت :

- خب باشه، پس من رأس ساعت نه شب میام دنبالت

لبخندی زدم و گفتم :

- باشه، پس من منتظرت میمونم

(جیک) یکی از دوست های آلبرت به ما نزدیک شد و سلامی کرد و گفت:

- آلبرت، بیا دیگه پسر از کی که منتظر تو ام!

آلبرت گفت :

- باشه، الان میام، خب ماریان، شب می بینمت

و رفت، با لبخند به رفتنش نگاه می کردم، آنا محکم به بازوم زد و ادایم با حالت مسخره ای در آورد و گفت :

- نه، مشکلی نیست، امشب برنامه ای ندارم

و بعد شروع به خندیدن کرد و گفت :

- خب احمق جون، این چه طرز حرف زدن بود؟ مگه داشتی با، بابات حرف می زدی؟ یکم عشوه بیا خودتو لوس کن، آخه این چه طرزی بود؟

خندیدم و گفتم :

- اوه، آنا می دونی که من اصلا اهل عشوه اومدن نیستم، بعدش هم تو نمی خواد تو کارای من و آلبرت دخالت کنی

با حالتی که سعی می کرد خودش رو عصبانی نشون بده، گفت :

- اوه، ببخشید خانوم خانوما، مثل این که یادت رفته که تو از طریق من با آلبرت آشنا شدی

درست می گفت، من و آلبرت، از طریق آنا باهم آشنا شدیم، سال اول که به کالج اومدم

بعد چند ماه تولدم بود، بیشتر بچه های کالج رو دعوت کرده بودم، شب تولدم، آنا آلبرت رو به من معرفی کرد، آلبرت اون موقع دانشجو سال دوم بود، و من هنوز تازه وارد بودم

آلبرت پسر جذابیه، موهای مشکی لخت، پوست سفید و چشم های آبی یخی و صورت کشیده و مردونه ، دروغ چرا؟ از همون اول ازش خوشم اومد، بعد چند وقت، آلبرت بهم پیشنهاد دوستی داد، و من هم قبول کردم،

با آنا از کالج خارج شدیم، بابا رو دیدم، که به ماشین تکیه داده بود، ومنتظر من بود، از آنا خداحافظی کردم، وبه سمت ماشین رفتم، و به بابا سلام کردم و گونش رو بوسیدم، و سوار ماشین شدم، بابا گفت :

- خب؟ دختر گل بابا، امروز چطور بود؟

گفتم :

- ه...ی، باباجون بد نبود، ولی خیلی کلافه شدم، می خواهم وقتی رسیدم خونه فقط بخوابم

بابا گفت :

- اوه، یعنی تا این حد دختر خوشگل من رو خسته کردن؟

از حرف بابا لبخند کم رنگی زدم، با خودم گفتم که بهتره قضیه ی شام امشب رو به بابا بگم، آره اینجوری بهتره، دستام رو محکم به هم فشردم و گفتم :

- آ..م بابا؟ راستش امشب آلبرت من رو برای شام، بیرون دعوت کرد

بابا در حالی که داشت رانندگی می کرد، نیم نگاهی بهم انداخت و لبخندی زد و گفت :

- اوم چه خوب، آلبرت پسر خوبیه، من بهش اعتماد دارم، خوبه، می تونی همراهش بری

و بعد ادامه داد:

- هنوز باورم نمی شه که دختر کوچولوم بزرگ شده

من تنها فرزند خانواده تنیسون هستم، به خاطر همین پدر و مادرم خیلی به من وابسته ان، سرم رو به سمت پنجره ی ماشین چرخوندم وبه ساختمان های بلند و زیبای لس آنجلس نگاه می کردم، بلاخره رسیدیم، از ماشین پیاده شدم، یک احساسی داشتم، اما این احساس واقعی بود، حس کردم که انگار کسی داره بهم نگاه می کنه، برگشتم و به پشت سرم نگاه کردم، اما کسی نبود، بابا کنارم ایستاده بود، با نگرانی پرسید :

- چیزی شده دخترم؟ حالت خوبه؟ داری به چی نگاه می کنی؟

با لبخند به بابا که داشت با نگرانی بهم نگاه می کرد، نگاه کردم وگفتم :

- نه، باباجونم چیزی نیست، فکر کنم از خستگی زیاد دارم توهم می بینم، میشه بریم داخل؟

بابا سرش رو به نشونه ی بله تکون داد و وارد خونه شدیم، بابا جلوتر از من وارد خونه شد، من داشتم کفش هام رو در می آوردم و بعد وارد هال شدم، با صدای بلندی گفتم :

- مامان جونم؟ ما اومدیم

صدای مامان از آشپز خونه اومد که گفت :

- ماریان؟ دخترم بیا آشپز خونه، قهوه تازه درست کردم

وارد آشپز خونه شدم و از گونه های مامان یه ماچ آبدار کردم وبعد سریع به سمت اتاقم رفتم، لباس های راحتی ام رو پوشیدم و روی تخت پریدم، داشتم به آلبرت فکر می کردم، که در اتاقم به صدا در اومد مامان بود، که گفت :

- ماریان؟ دخترم، چرا دراز کشیدی؟ مگه گرسنت نیست؟ ناهار آمادست

با بی حوصلگی به مامان گفتم :

- مامان جون، من اصلا حوصله ندارم، میلی هم به غذا ندارم، الان می خوام فقط استراحت کنم

مامان گفت :

- باشه دخترم، پس من مزاحمت نمیشم، استراحت کن

بعد در را بست و رفت

سرم رو، روی بالش گذاشتم، و به قرار امشب فکر کردم، چشمام کم کم گرم شد و تا این که خوابم برد.

نزدیک خونه بودم، چند نفر ناشناس دور ورم ایستاده بودن، صورت هایشان پوشیده بود، قلبم به شدت تو سینه ام می کوبید، زبونم قفل شده بود، یکی از اون چند نفربه من نزدیک تر شد، از خواب پریدم، عرق کرده بودم و نفس نفس می زدم، دستی به صورتم کشیدم، وبه ساعت نگاه کردم، هنوز ساعت چهار و نیم عصر بود، دوباره دراز کشیدم و پتو رو، روی سرم کشیدم، این دیگه چه خوابی بود؟ عین واقعیت بود، لعنتی! دوباره استرس خواب به سراغم اومد

اینا همه اش خوابه، خواب، سعی می کردم به خودم دلداری بدم، ولی بی فایده بود، دیگه نمی تونستم بخوابم، پاشدم رفتم یه دوش گرفتم، کمی حالم بهتر شد و جلوی آینه موهایم رو سشوار کشیدم و لباس پوشیدم و از اتاق خارج شدم، از پله ها پایین اومدم، بابارو دیدم که روی کاناپه جلوی تلوزیون نشسته بود داشت فیلم می دید و متوجه حضور من نشده بود، آروم خودم رو به پشت کاناپه رسوندم و یهو پریدم و یک ماچ آب دار از لپ بابا کندم، بابا خندید و دستم رو گرفت و من رو کنار خودش نشوند و پیشونیم رو بوسید و گفت :

- حالا دیگه منو غافلگیر می کنی؟ شیطون؟ حالا خوبه که اومدی، بیا این فیلم رو با هم ببینیم

سرم را به سمت تلوزیون چرخوندم چندمرد ناشناس در اتاقی بودند، دختر زیر تخت قایم شده بود و داشت با ترس، یواشکی با پدرش تلفنی صحبت می کرد، پدرش آقای لیام نیلسون بود، همان بازیگر معروف سینما، اسم فیلم ربوده شده ی یک بود، ناگهان یکی از آن مردای ناشناس دختر رو از زیر تخت بیرون کشید و دختر فریاد می زدو از پدرش کمک می خواست، دل شوره ی عجیبی گرفتم، دستام سرد شد، من چرا این طوری شدم؟ این دیگه چه وضعیه؟ حتی پلک هم نمی زدم، بابا با نگرانی پرسید :

- دخترم؟ چیزی شده؟ چت شد یهو؟ تغییر حالت به خاطر این فیلم بود؟

لبخند زورکی زدم و گفتم :

- نه، بابا حالم خوبه، شما نگران نباشید، این فیلم، من رو یک لحظه یاد خوابی که دیدم انداخت، چیزی نیست

بدون هیچ حرف دیگه ای بلند شدم و به سمت حیاط رفتم، مامان رو دیدم که داشت باغچه حیاط رو آبیاری می کرد، منو دید و دستی برام تکون داد، منم لبخندی بهش تحویل دادم، هوا رو به تاریکی رفته بود، نفس عمیقی کشیدم و با خودم گفتم :

- بسه دیگه ماریان، بخاطر یه خواب الکی این همه ترسیدی و حالت بده؟ خجالت بکش

دوباره وارد خونه شدم و به سمت اتاقم رفتم و گوشیم رو از روی میز برداشتم، چند تا تماس بی پاسخ داشتم، از طرف آنا بود، باهاش تماس گرفتم، بعد چند تا بوق بلاخره جواب داد، صدای فریاد و جیغش باعث شد که گوشی رو کمی از گوشم فاصله بدم، گفتم :

- آنا، یکم یواش تر گوشم پاره شد

آنا گفت :

- حقته، دختره ی دیوونه، می دونی چند بار زنگ زدم؟ چرا جواب نمیدی؟ کجا بودی؟

خندم گرفته بود، با صدای زیر گفتم :

خیلی معذرت می خوام بانوی من، گوشی ام تو اتاق بود منم بیرون بودم، کاری داشتین ماه روی من؟

آنا که کمی آرام تر شده بود، گفت :

- بسه بسه نمی خواد زبون بریزی، نه کار واجبی نداشتم، همینطوری زنگ زدم، خواستم بگم واسه امشب می خوای چیکار کنی؟

یک لحظه مو به تنم سیخ شد، با نگرانی گفتم :

- وای آنا، نگو نمی دونم باید چیکار کنم، این اولین باره که با آلبرت شام بیرون می رم، می ترسم استرس بگیرم، وای آنا، تو بگو باید چه غلطی بکنم

آنا باحالت مسخره ای گفت :

- او...ه، آروم باش آروم، نفس عمیق بکش، یه وقت سکته نکنی و ور دل ما بیوفتی؟

بعد صداش جدی شدو گفت :

- ببین ماریان؟ این دیگه یک شوخی نیست، اون جا که رفتی، مثل خانوم های با شخصیت رفتار کن، طرز نشستن، راه رفتنت و صحبت کردنت درست باشه، اوه راستی اگه خواست ببوستت لطفا دست پاچه نشی و آبرومون رو ببری

خنده ای کردم و گفتم :

- باشه، باشه، مامان بزرگ جون، تمام حرف هاو نصیحت هات رو خیلی خوب تو حافظه ام می سپارم، نگران نباش، خراب نمی کنم

آنابا حرص گفت :

- مامان بزرگ هم خودتی، دختره پررو، خوب دیگه اگه کاری نداری گوشی رو قطع کنم، چون که شارژم داره تموم میشه

با هم خداحافظی کردیم و بعد گوشی رو قطع کردم و رفتم سراغ کوله ام و جزوه ام رو برداشتم و شروع به خوندنش کردم، به ساعت نگاه کردم، وای ساعت هشت و بیست دو دقیقه بود! سریع رفتم سراغ کمد لباسم و یه لباس مجلسی سورمه ای که روش منجاق دوزی داشت و آستین هایش سه ربع بود و بلندی اش تا بالای زانو ام بود و یقه هفتی داشت رو انتخاب کردم و سریع پوشیدمش، روبروی میز آرایش نشستم و به خودم نگاه کردم، موهای مشکی زاق و چشم های درشت و آبی رنگ و پوست سفید، من بیشتر شبیه مامان بودم، فقط چشم های آبی رنگم، به بابا رفته بود

موهام رو که تا نزدیکی کمرم بود رو باز گذاشتم، و آرایش ملیحی کردم، و رژ صورتی کم حال و براقی زدم، و کیف دستی و کفش های مجلسی سرمه ای رنگم را پوشیدم، و از اتاق خارج شدم،

داشتم از پله ها پایین می اومدم، آلبرت رو دیدم که پایین پله ها با لبخند جذابی وبا اون چشای نافض و یخی اش داشت به من نگاه می کرد، کت شلوار مشکی و خوش رنگی پوشیده بود، پیرهن زیر کتش رو با رنگ چشم هایش ست کرده بود، از همیشه جذاب تر شده بود، به پایین پله ها رسیدم، جلو تر اومد و سرش رو نزدیک گوشم کرد و گفت :

- خیلی زیبا شدی ماریان، از همیشه زیبا تر

و بعد خودش را عقب کشید، خیلی شوق داشتم، لبخند از روی لبم برداشته نمی شد، مامان و بابا رو دیدم که کمی آن طرف تر ایستاده بودندو خیلی مهربون به ما نگاه می کردن، آلبرت دستش رو به سمت من دراز کرد، من هم به آرامی دستم رو توی دستش گذاشتم و به آرومی به سمت در قدم می زدیم

درست شده بودیم، مثل پرنس و پرنسس، اگه آنا این جا بود، مطمئنم که کلی تحسینم می کرد، به ماشین زیبا و سیاه رنگش رسیدیم، در رو برایم باز کرد، دوباره احساس کردم که کسی داره مارو یواشکی نگاه می کنه، برگشتم کسی نبود، اوه شاید اون پیتر احمق باشه، چون تو کالج، خیلی بهم نگاه می کنه، و خیلی پیله شده، واقعا نمی دونم چیکارش کنم، از عشق و علاقش و خودش متنفرم، حتمافردا تو کالج به حسابش می رسم، با صدای دلنشین آلبرت به خودم اومدم، که گفت :

- عزیزم؟ چی شده، چرا سوار نمیشی؟ از چیزی ناراحتی؟

سرم رو چرخاندم و گفتم :

- نه چیزی نیست، می تونیم بریم

وبعد سوار ماشین شدم، و آلبرت در رو بست و خودش هم در سمت راننده نشست، و ماشین رو به حرکت درآورد، تو راه بودیم، آلبرت در حال رانندگی نیم نگاهی به من انداخت و لبخندی زد و گفت :

- امیدوارم که امشب بهت خوش بگذره عشقم

گفتم :

- من، هر جا که کنار تو باشم، بهم خوش می گذره

و بعد دستم رو، روی دستش که روی دنده ماشین بود گذاشتم، آلبرت لبخندی زد و دستم رو نزدیک صورتش برد و بوسید، دلم رفت، بلاخره رسیدیم، آلبرت از ماشین پیاده شد و در ماشین رو برای من باز کرد، دستم را در دستش که به سمتم دراز کرده بود گذاشتم و از ماشین پیاده شدم، و به سمت رستوران رفتیم، آلبرت از قبل میز رزرو کرده بود، آلبرت صندلی رو برایم عقب کشید، و من هم نشستم، و خودش هم روی صندلی روبروی من نشست، میز خیلی زیبا تزئین شده بود، گل های رز قرمز روی میز ریخته شده بود و شمع های روشن، خیلی رویایی بود، به چشم های یخی و جذاب آلبرت خیره شدم، لبخندی زدم و گفتم :

- اوه آلبرت، اینجا خیلی زیباست، ازت ممنونم

لبخند جذابی زد و دستش را روی دستم که روی میز بود گذاشت و گفت :

- خوش حالم که خوشت اومده

به چشم های هم خیره شده بودیم، آلبرت با دستش موهایم رو پشت گوشم داد، و سرش را نزدیکم کرد

روبروی صورتم بود، نفس هاش تو صورتم می خورد، قلبم به شدت تو سینه ام می کوبید، گرمی لباش رو رو لبم احساس کردم، آلبرت داشت منو می بوسید، با دستش که پشت گردنم بود، سرم رو به خودش نزدیک تر کرد، من هم همراهی اش می کردم، با ولع هم دیگر را می بوسیدیم، فشار دستش پشت گردنم زیاد تر شد، داشت دردم می گرفت، گردنم درد گرفت، سرم رو ازش دور کردم، آلبرت با نگرانی بهم نگاه کرد و گفت :

- دردت اومد؟! خیلی معذرت می خوام، من... من...

حرفش رو قطع کردم و گفتم :

- نه، نه مشکلی نداره، فقط کمی دردم اومد، چیزی نیست، خودت رو ناراحت نکن

آلبرت گفت :

- بازهم معذرت می خوام

گارسون اومدو ما سفارش غذا دادیم ورفت آلبرت گفت :

- ماریان؟ میشه چند لحظه چشم هاتو ببندی؟

شیطون شدم و گفتم :

- نه، چرا باید چشام رو ببندم؟ ببندم که باز دوباره منو ببوسی؟

آلبرت تک خنده ای کرد و گفت :

- اون که به موقعش دوباره می بوسمت، و هیچ کس هم نمی تونه جلوم رو بگیره، ولی الان کار دیگه ای دارم، پس به جای شیرین زبونی چشم ها تو ببند

لبخندی زدم و چشم هام رو بستم، با صدای آلبرت که گفت :

- حالا می تونی چشم های خوشگلت رو باز کنی

چشم هام رو به آرامی باز کردم، یک جعبه مربع شکل روبه روم بود، که داخلش یک گردنبند زیباو ظریف که پلاکش یک ستاره بود، شوق زده شدم و گفتم :

- آلبرت؟ عزیزم این، این خیلی خوشگله

آلبرت لبخند جذابی زد و گفت :

- اگه بره تو گردن تو خوشگل تر هم میشه

بعد گردن بند رو از داخل جعبه برداشت و اومد پشت سرم و موهام رو با دست هاش روی شونه هایم ریخت و گردن بند رو برایم بست، دستم را روی گردن بند کشیدم، دانه های ریز زنجیرش، زیر انگشتانم می غلطید، آلبرت با خوش رویی گفت :

- دوستش داری ؟

لبخند زدم و دستم را روی دستش گذاشتم و گفتم :

- آره، خیلی خوشگله، ازت ممنونم

شام رو آوردن و روی میز چیدن، گارسون گفت :

- نوشیدنی، چی میل می کنین؟

آلبرت، آب جو سفارش داد، من هم همینطور، داشتیم شام می خوردیم، که گفتم :

- آلبرت، تو پیتر رو می شناسی ؟

آلبرت داشت، نوشیدنی اش رو خورد، وقتی که نوشیدنی اش تموم شد، گفت :

- پیتر؟ آهان، پیترجک رو میگی؟ آره می شناسم، چطورمگه؟ چیزی شده؟ برات مزاحمت ایجاد کرده؟گفتم :

- نه، ولی پیتر تو کالج، همیشه دور ور منه، همیشه بهم نگاه می کنه، از نگاهش متنفرم، یعنی این که حس خوبی بهش ندارم، چند روزه که احساس می کنم، یکی همش من رو می پائه، فکر می کنم کار پیتر باشه

شاممون رو خوردیم، آلبرت چیزی نگفت، رفت تا پول روحساب کنه، حساب کرد، و از رستران خارج شدیم و سوار ماشین شدیم، هنوز ماشین رو به حرکت در نیاورده بود، آلبرت بهم نگاه کرد، وبه سمتم خم شد، صورتش نزدیک صورتم بود، به چشم های هم زل زده بودیم، بدون هیچ حرکتی، آلبرت لبخندی زد که بیشتر به پوزخند شبیه بود، و دستش رفت سمت کمربند ماشین وگفت :

- نمی خوام ببوسمت، فقط میخوام کمربندت رو ببندم خانوم

از خجالت آب شدم، اونم همینطوری با نیش باز کمر بندم رو بست، و ماشین رو، روشن کرد و به راه افتادیم، تو بین راه هیچ حرفی بینمون ردو بدل نشد،

بلآخره رسیدیم، جلوی در خونه هنوز سوار ماشین بودم، آلبرت گفت :

- ماریان؟ ببینمت، هنوز داری خجالت می کشی؟ با هات شوخی کردم دختر

لبخندی زدم و گفتم :

- نه، خجالت نمی کشم

وبعد لحن صدام رو حرص دار کردم و گفتم :

- اونی که باید خجالت بکشه، شمایی آقای آلبرت

آلبرت که می دونست دارم شوخی می کنم، از لحن و قیافه من خندش گرفته بود، و بلند بلند می خندید، گفت :

- خوشگلم، این همه حرص نخور، بجاش بیا منو بوس کن

و باز بلند خندید، مشتی به شونه اش زدم، گفتم :

- به خودت بخند آقای خوش خنده

ازش خداحافظی کردم، موقعی که می خواستم از ماشین پیاده بشم، آلبرت دستم رو گرفت و به سمت

خودش کشید، تو بغلش بودم، با چشم های یخی اش بهم زل زد و گفت :

- آخه، یه نفر چقدر می تونه خواستنی باشه؟

زیر نگاهش تاب نیاوردم و سرمو توسینش قایم کردم،

تک خنده جذابی کرد وگفت :

- از من خجالت می کشی، تو بغلمم قایم میشی، قربونت برم من

و پیشونیم رو بوسید، سرم رو بلند کردم و به چشم هاش زل زدم وگفتم :

- آلبرت، یه چیزی بگم؟

آلبرت گفت :

- جانم، هر چی که می خوای بگو

گفتم :

- هیچ وقت منو ترک نکن، من خیلی دوستت دارم

منو در آغوش کشیدوگفت :

- خوشگلم، عزیزم، من همیشه کنارتم نترس، منم خیلی دوستت دارم

دیگه از هم خداحافظی کردیم و از ماشین پیاده شدم، زنگ خانه رو زدم، آلبرت هم هنوز همون جا بود، تا وقتی که من خونه نرفتم، نرفت، اف ام تصویری بود، بدون هیچ حرف در رو باز کردن، وارد خونه شدم،

مامان گفت :

- به به دختر خوشگلم بلاخره تشریف آوردی؛ خوش گذشت؟

لبخندی زدم و گفتم :

- عالی بود مامانم خوش گذشت

بابا که رو مبل نشسته بود داشت مطالعه می کرد عینکش رو برداشت و گفت :

- خوشگلم، پس حسابی بهت خوش گذشته

رفتم رومبل کنارش و یه بوسه گنده از لپش کندم و گفتم :

- خیلی خیلی خوب بود، بابا

و زود رفتم اتاقم ولباسم را با لباس خواب عوض کردم، پریدم روتخت و گوشی ام رو برداشتم و به آنا زنگ زدم، بعد چند بوق جواب دادو گفت :

- وا...ی، ماریان تویی؟ زود باش، زود باش، برام تعریف کن امشب چطور گذشت؟

خندیدم و گفتم :

- عزیزم، اگه فرصت بدی برات تعریف می کنم، امشب شب خیلی رویایی و عالی ای بود، هر لحظه اش لذت بخش بود، مثل خواب بود، وقتی بوسه آلبرت رو یادم میاد، غرق رویا میشم

آنا با جیغ گفت :

- چ...ی؟ آلبرت تو رو بوسید وا...ی این خیلی عالیه بعدش، بعدش چی شد؟

تک خنده کردم گفتم :

- بعدش بهم یک گردنبند هدیه داد، واسه اینکه از فوضولی نمیری خودم میگم چه شکلیه

و خندیدم، آنا هم خندید گفت :

- خوبه خودت با اخلاق من آشنایی، پس همه چیز رو مو به مو برام تعریف کن

گفتم :

باشه آنا خانوم، همه چیز رو با جزئیات کامل بهتون میگم، گردنبندی که آلبرت بهم داد زنجیر نازک و ظریفی داره و پلاکش هم یه ستاره خوشگل و ظریفه

و بعد تمام اتفاق های امشب رو براش تعریف کردم وگفتم :

- خوب آنا خانوم دیگه تموم شد، جز چیز هایی که برات تعریف کردم اتفاق دیگه ای نیوفتاد

آنا با خنده گفت :

- مطمئنی چیزی رو از قلم ننداختی؟

خندیدم گفتم :

- مطمئن باش، همه چیز رو بهت گفتم

هر دوتا مون خندیدیم و بعد خداحافظی کردیم و گوشی رو قطع کردم

پتو رو، روم کشیدم وبه آلبرت و بوسه اش فکر می کردم، دلم قنچ می رفت، دیگه کم کم چشمام گرم شد، توی یه کلوپ بودم، صدای آهنگ خیلی بلند بود، همه می رقصیدند، منم همراه آنا می رقصیدم، یهو همه جا تاریک شد، صدای موزیک قطع شد، کسی نبود آنا رو صدا زدم، اما جوابی نشنیدم، دوباره داد زدم کسی اینجا نیست؟ یهو کسی از پشت جلوی دهانم را گرفت، داشتم خفه می شدم هی دست پا می زدم، ولی فایده ای نداشت یه مرد سیاه پوش داشت از روبه رو بهم نزدیک می شد، بیشتر دست پا می زدم، که یهو از خواب پریدم، عرق سردی روی پیشانی ام نشسته بود،نفس نفس می زدم، دستام می لرزید، گلوم خشک شده بود، سرفه می کردم پارچ رو از بغل تختم برداشتم و یک لیوان آب خوردم، هوا داشت روشن می شد، اما می لرزیدم، خوابم نمی برد این دیگه چه خواباییه که من می بینم؟ به ساعت نگاه کردم ساعت، شش صبح بود، به حموم رفتم و دوش گرفتم، کمی حالم بهتر شد، جلوی میز آرایش نشستم به خودم نگاه کردم، قیافه ام مثل موش های آب کشیده شده بود، با سشوار موهام رو خشک کردم، گردنبندی که آلبرت بهم داده بود رو آویزون کردم، و ستاره کوچیکش رو دستم گرفتم و چشمام رو بستم، حس خیلی خوبی بهم دست داد، چشمام رو باز کردم، و لبخندی زدم وگفتم :

- هی ماریان، از چی می ترسی؟ اینا همه خوابه، اگه اتفاقی هم بیوفته آلبرت کنارته

رژ صورتی کم حال و براق زدم و ویه تیشرت طوسی و شلوار جین آبی پوشیدم و جزوه هام رو داخل کوله ام گذاشته واز اتاقم خارج شدم، رفتم آشپز خونه مامان میز صبحانه رو چیده بود، صبح بخیری گفتم و گونه هردو شون رو بوسیدم، و سر میز نشستم بابا گفت :

- دخترم، تعریف نکردی دیشب چطور گذشت؟

همه اتفاق های دیشب رو به جز اون بوسه و بغل براشون تعریف کردم، ساعت رو نگاه کردم، هفت بود، از مامان بابا خدافظی کردم، و کتونی های طوسی ام رو پوشیدم، تا به کالج برم، تویه راه بودم حس کردم کسی پشت سرمه، نزدیکای کالج بودم، برگشتم به پشت سرم نگاه کردم یه مرد سیاه پوش بود که صورتش رو بسته بود دنبالم بود، بند کوله ام رو محکم فشار دادم و قدم هام رو تند تر کردم، اونم دنبالم میومد ، سرعت قدم هامو بیشتر کردم و شروع کردم به دویدن، بلاخره به کالج رسیدم وارد محوطه کالج شدم، و به در تکیه دادم نفس نفس می زدم، داخل محوطه بین جمعیت چشمم به پیتر افتاد، که داشت با دوستاش بگو بخند می کرد، پیتر عوضی، الآن نشونت میدم، با قدم های تند به سمتش رفتم، وقتی منو دید لبخندی زد، هه عوضی لبخند هم می زنه، بهش رسیدم و انگشت اشارم رو به سمتش گرفتم و گفتم :

- آقای پیترجک، کی می خوای دست از اینکارهات برداری؟ چرا منو ول نمی کنی؟ چی میخوای؟ چرا همش منو تعقیب می کنی؟

پیتر با قیافه ناراحت وعصبی گفت :

- ماریان تو داری...

حرفش رو قطع کردم وگفتم :

- هیچ توجیهی نداره این کارات، پیتر برای آخرین بار میگم دست از سر من بر دار

و بدون این که بهش فرصت حرفی رو بدم ازش دور شدم، پسره عوضیه احمق، همینجور زیر لب به پیتر بدو بیراه می گفتم، وارد سالن کالج شدم آنا رو دیدم که داشت از دور با لبخند نزدیک می شد، بهم رسیدیم گفت :

- به به ماریان خانوم، بلاخره تشریف فرما شدین

لبخندی زدم و گفتم :

- سلام، آره می بینی که اومدم

آنا گفت :

- اووووه چیه توپت پره، چی شده؟ نکنه بعد بوسه ی دیشب آلبرت، هار شدی؟

و بعد زد زیر خنده، حرصم گرفت و از بازوش نیشگون گرفتم، گفتم :

- نیشتو ببند دیوونه، از دست کارهای پیتر جک

اعصابم خورده، همش دنبالمه

آنا گفت:

- آها، پسره بیشعور، ماریان بیشتر مواظب خودت باش، حالا هم بیا بریم سر کلاس، الان استاد میره کلاس ها...

رفتیم سرکلاس، از اول ساعت تا آخر ساعت استاد فقط حرف زدو پای تخته مسئله حل کرد، ما هم هی جزوه می نوشتیم، بلاخره ساعت کلاس تموم شد و استاد موفق باشیدی گفت و رفت، از بس که جزوه نوشتم دستام خسته شد، با آنا به کافه کالج رفتیم، و قهوه و کیک شکلاتی سفارش دادیم، آنا گفت:

- خوب خانوم خانوما از دیشب تعریف کن

گفتم :

جز اتفاق هایی که دیشب پشت گوشی بهت گفتم، اتفاق دیگه ای نیوفتاد، راستی امروز آلبرت رو هم ندیدم

آنا گفت :

آره منم ندیدمش، حتما امروز نیومده، شاید کلاس نداشته

گفتم :

- اه، امروز کلاس داشت، شاید اتفاقی... ، آنا نکنه چیزیش شده باشه؟

آنا گفت :

- ماریان چرا الکی به خودت استرس وارد می کنی؟ حتما کاری براش پیش اومده، آروم باش دیوونه

حرف های آنا کمی آرومم کرد، ولی هنوز نگران بودم، هنوز چهار ساعت دیگه کلاس داشتم، این چهار ساعت هم هر جور که بود گذشت، تو محوطه کالج با آنا خداحافظی کردم، واز کالج خارج شدم، ماشین بابا رو دیدم که کمی آن طرف تر منتظر من ایستاده بود، به سمت ماشین رفتم و دربش را باز کردم و سوار شدم، به بابا سلام کردم، اونم با خوش رویی جوابم رو داد، تو راه بودیم من همه اش به آلبرت فکر می کردم و نگران بودم، بابا به من نگاهی کرد و گفت :

- ماریان، مسئله ای پیش اومده؟ از چیزی ناراحتی

گفتم :

- نه باباجون مسئله ای نیست، امروز کمی خسته شدم

تا خونه دیگه حرفی بینمون رد و بدل نشد، وارد خونه شدم و به مامان سلام کردم و گونشو بوسیدم، و زود به سمت اتاقم رفتم و گوشی ام رو برداشتم، وبه آلبرت زنگ زدم بعد پنج بوق بلآخره جواب داد گفت :

- الو...و؟

من گفتم:

- الو...و، آلبرت کجایی؟ چرا امروز به کالج نیومدی؟

آلبرت گفت :

- آه معذرت می خوام که بهت خبر ندادم عزیزم، من کاری برام پیش اومد که مجبور شدم بیام خارج شهر

گفتم :

- آهان، ولی خیلی نگرانت شدم، لطفا منو ازخودت بی خبر نگذار

آلبرت گفت :

- چشم، دیگه تکرار نمیشه عزیرم

گفتم :

- خوب دیگه من مزاحمت نمیشم، حتما کار داری برو به کارات برس

آلبرت گفت :

- خوشگلم، تو مراحمی نه مزاحم، باشه پس من میرم، فردا می بینمت عزیزم

گفتم :

- باشه، فردا می بینمت، مواظب خودت باش

و خداحافظی کردیم و گوشی رو قطع کردم، و از اتاقم خارج شدم از پله ها پایین اومدم، صدای مامان رو شنیدم که گفت :

- ماریان، دخترم بیا آشپز خونه

باشه ای گفتم و به آشپز خونه رفتم، بابا هم بود، روی یکی از صندلی های کنار میز نشستم، مامان لبخندی زد و گفت :

- عزیزم؟ یه خبر خوب برات داریم، که مطمئنا خیلی خوش حالت می کنه

با شوق به چشم های مامان نگاه کردم گفتم :

- چه خبری مامان جون؟ زود تر بگو، طاغت ندارم

بابا گفت :

- ما قراره به نیویورک بریم، خونه خاله الیسا

نیشم تا بناگوش بازشد و گفتم :

- وا...ی، چقدر خوب، خیلی وقته که خاله رو ندیدم

مامان لبخندی زد و گفت :

- نمی پرسی دلیل رفتنمون به اونجا چیه؟

گفتم :

- دلیل؟ دلیلش چیه؟

مامان گفت :

- دختر خالت رز داره ازدواج می کنه

از خوشحالی از جام پریدم و گفتم :

- چی؟ رز داره ازدواج می کنه؟ پسره، اسم پسره یه وقت تونی نیست؟

مامان گفت :

- اره اسم پسره تونیه، تو از کجا می دونی؟

ابروهام رو بالا انداختم و گفتم :

- دیگه دیگه، ما اینیم، ولی من یه گوش مالی حسابی به اون رز میدم بزار ببینمش، دختره دیوونه به من خبر نمیده؟ من باید آخرین نفر خبر دار شم؟

از پله ها تند تند بالا رفتم و وارد اتاقم شدم، و گوشی ام رو برداشتم و شماره رز رو گرفتم، بعد چند بوق جواب دادو گفت :

- الو...و؟

منم با حرص گفتم :

- خوب خانوم رز؟ داری ازدواج می کنی و من آخرین نفر باید خبر دار بشم؟

رز خندید گفت:

- اوه، ماریان خیلی معذرت می خوام، همه چیز سریع اتفاق افتاد، نشد که زود تر بهت خبر بدم

به شوخی گفتم :

- این حرف ها هیچ فایده ای نداره، من بلافاصله که پام به نیویورک برسه موهاتو می کنم

خندیدم، رز قهقه ای زد، و گفت :

- می خوای واسه روز عروسی کچل باشم؟ خیلی بد جنسی ماریان

گفتم:

- همین که هست

لحنم را آرام کردم و گفتم :

- رز، خیلی خوشحالم که بلاخره به آرزوت رسیدی، تونی پسر خیلی خوبیه

رز گفت :

- آره ماریان، از خوش حالی نمی دونم دارم چیکار می کنم، لطفا هر چه زود تر بیا به نیویورک من خیلی استرس دارم

گفتم :

- باشه عزیزم آروم باش، منم هر چه زود تر میام

رز گفت :

- خیلی خوبه پس منتظرت هستم، بهتره بگم که هممون منتظرتونیم

بعد دیگه از هم خداحافظی کردیم، در اتاقم صدایی داد، مامان بود گفت :

- دخترم، عروسی سه روز دیگه است، اما واسه اینکه ما زود تر اونجا باشیم فردا به راه می افتیم

گفتم:

- باشه مامان جون، پس من وسایلم رو واسه فردا حاضر می کنم

مامان از اتاقم رفت و در رو بست، گوشی ام رو برداشتم و به آنا زنگ زدم، سریع جواب دادو گفت :

- ال...و؟

گفتم :

- سلام آنا خوبی؟

آنا گفت :

- سلام ماریان، مرسی عزیزم خوبم، تو چطوری؟

گفتم :

- منم خوبم، می خواستم بگم که من از فردا تا چند روز به کالج نمیام

آنا حرفم رو قطع کرد، و گفت :

- چی چرا؟ چیزی شده ماریان؟

گفتم:

- نه عزیزم، می خواهم به نیویورک برم، دختر خالم رز داره ازدواج می کنه

آنا گفت :

- باشه عزیزم، مواظب خودت باش، من به استاد ها خبر می دم

این حرفش را با لحنی گفت که اصلا نفهمیدم، با هم خداحافظی کردیم، از اتاق بیرون اومدم بابا گفت :

- دخترم، حاضر شو بریم واسه عروسی رز هدیه بخریم

باشه ای گفتم و لباسم رو عوض کردم وبا، بابا سوار ماشین شدم بین راه هیچ حرفی بینمون رد بدل نشد، به پاساژ رسیدیم از ماشین خارج شدیم، و وارد یه مغازه جواهر فروشی شدیم، از بین گردنبند ها و دست بند ها، یک دستبند ظریف که پروانه های کوچکی داشت انتخاب کردم، صاحب مغازه دستبند را داخل یک باکس زیبا گذاشت و کادو کرد، بابا پولش را حساب کرد و از مغازه خارج شدیم، و سوار ماشین شدیم و به سمت خانه راه افتادیم، ساعت نزدیک چهار بعد ظهر بود گوشی ام زنگ خورد، آلبرت بود زود گوشی رو جواب دادم و گفتم:

- الو...و؟

آلبرت گفت :

- ال...و سلام ماریان حالت چطوره؟ کجایی؟

گفتم :

: سلام عزیزم خوبم، الان تو ماشینم با بابامم داریم می ریم خونه

آلبرت گفت :

- آم...م، ماریان من به شهر برگشتم اگه امکانش هست می خوام ببینمت

گفتم :

- اوهوم باشه، پس برام لوکیشن بفرست، تا بیام

آلبرت با خوش حالی گفت :

- باشه عزیزم، برات می فرستم

از هم خدا حافظی کردیم، به بابا گفتم :

- بابا، من میخوام آلبرت رو ببینم اگه میشه به این آدرسی که آلبرت فرستاده منو ببر

بابا لبخندی زد وگفت :

- باشه عزیزم

بابا منو به آدرسی که آلبرت فرستاده بود، رفت از بابا خدافظی کردم و از ماشین پیاده شدم، آلبرت ادرس کافه تریا رو فرستاده بود، وارد کافه شدم وبا چشمم دنبال آلبرت گشتم، آلبرت رو دیدم که داره برام دست تکون میده، نزدیک میزی که نشسته بود رفتم، بلند شد و هم دیگر رو بغل کردیم و آلبرت گونه ام رو بوسید، سر میز نشستیم و من یه کاپاچینو و آلبرت یه قهوه سفارش داد، آلبرت گفت :

- چه خبر خوشگلم؟ چیکارا می کنی؟

گفتم :

- آم...م، چیزه می خواستم بگم که من یه چند روزی می خوام به نیویورک برم، رز رو که می شناسی دختر خالم داره ازدواج می کنه

آلبرت با ناراحتی گفت :

- یعنی من نمی تونم، عشقم رو تا چند روز ببینم؟گفتم :

- هوم آره، من که خیلی دلم برات تنگ میشه

آلبرت دستم رو گرفت گفت :

- منم خیلی دلتنگت میشم

سفارشامون رو آوردن و خوردیم، آلبرت چند لحظه در فکر فرو رفت و گفت :

- ماریان تو گفتی که حس می کنی که چند روزیه کسی تو رو تعقیب می کنه، تو مطمئنی؟ یعنی چه و با چه هدفی داره این کار رو می کنه؟ فکرم چند روز درگیر این قضیه ست، در ضمن برام سوال شد که تو چرا به پیتر شک داری؟ چیزی ازش دیدی که بهش مشکوک شدی؟

گفتم:

- نمی دونم اخه نگاهاش و طرز رفتارش عجیبه و منو می ترسونه، اما مطمئن نیستم

آلبرت پولش رو حساب کرد و دست هم رو گرفتیم واز کافه خارج شدیم، هنوز خیلی از کافه دور نشده بودیم که پیتر رو دیدم، که داشت از روبه رو می آمد، دست آلبرت رو فشار دادم آلبرت منو به خودش نزدیک کرد و آروم گفت :

- آروم باش عزیزم من کنارتم

پیتر نزدیک تر آمد وبا ناراحتی به دست های آلبرت که به دورم حلقه شده بود نگاه کرد وبعد به صورتم نگاه کرد و گفت :

- ماریان من باید باهات حرف بزنم

گفتم :

- من و شما هیچ حرفی برای گفتن نداریم

پیتر گفت :

- ماریان تو دچار سوءتفاهم ...

آلبرت حرفش را قطع کرد گفت :

- هی پیتر، داری پاتو از گلیمت دراز تر می کنی اگه دفعه دیگه دور ور ماریان ببینمت بد می بینی، مگه نمی بینی که نمی خواد باهات حرف بزنه؟

و با سرعت از پیتر دور شدیم، آلبرت کمی عصبی بود ایستادم و گفت :

- آلبرت عزیزم آروم باش، اون عوضی هیچ غلطی نمی تونه بکنه

البرت با دو تا دستاش صورتم رو گرفت و سرش رو به سرم چسبوندو گفت

- ماریان من تحمل ندارم کسی رو دور برت ببینم، مخصوصا این پسره پیتر جک

دستم رو روی دستاش که روی صورتم بود گذاشتم، و گفتم:

- عزیزم، اون هر کاری هم بکنه من بهش محل نمیدم

آلبرت پیشونی ام رو بوسید و در آغوشم کشید، به راه افتادیم قدم می زدیم ، دستم رو دور بازوی آلبرت حلقه کرده بودم، حس خوبی بود، ناگهان آلبرت ایستاد و آروم گفت :

- ماریان حس می کنم کسی در حال تعقیب ما است!

به اطراف نگاه کردم، کسی به چشمم نخورد گفتم :

- آلبرت بیا هر چه زود تر از این جا بریم، من می ترسم

آلبرت گفت :

- نگران نباش عزیزم، تا وقتی من هستم دلیلی برای ترسیدن وجود نداره

لبخندی زدم و به راه افتادیم، آلبرت ماشینش را نیاورده بود با هم سوار تاکسی شدیم، در مسیر هیچ حرفی بینمون رد بدل نشد من سرم رو، روی شونه آلبرت گذاشته بودم، اوهم با دستاش موهام رو نوازش می کرد و گاه بوسه ای می زد، نمی دونم این چند روز دوری از آلبرت رو چطوری تحمل کنم، تاکسی جلوی در خونه ما نگه داشت، سرم رو از روی شونه آلبرت برداشتم و به چشمانش نگاه کردم، آلبرت گفت :

-خوب عزیزم رسیدیم، دیگه وقت جدائیه

لبم رو گزیدم و اشک تو چشمم جمع شد، به خاطر اینکه آلبرت اشک هام رو نبینه سرم رو پایین انداختم، آلبرت با دستاش چونه ام رو گرفت ، و سرم رو بالا آورد گفت :

- عشقم چرا گریه می کنی؟ ناراحت نباش خوشگلم دوباره به زودی هم دیگه رو می بینیم، با هم در تماس باشیم

و بعد هم دیگه رو در آغوش گرفتیم از هم خداحافظی کردیم و از ماشین پیاده شدم، دستی برای آلبرت تکان دادم و اون هم لبخندی زد؛ وارد خونه شدم ساعت نزدیک هفت عصر بود، به مامان بابا سلام کردم و به اتاقم رفتم، به حموم رفتم و دوشی گرفتم، خوب دیگه باید وسایلم رو جمع کنم فردا می خوایم به نیویورک بریم، چمدونم رو از زیر تخت بیرون کشیدم و روی تخت گذاشتم، چند دست لباس راحتی و لباس مجلسی که قرار بود روز عروسی بپوشم رو برداشتم، و وسایل های شخصی دیگه ام رو که لازم داشتم رو هم داخل چمدون گذاشتم، اوه خوب بود یادم اومد، هدیه ای که برای رز گرفته بودم رو از روی میز آرایشم برداشتم و داخل چمدون گذاشتم، و زیپش روبستم و کنار تختم گذاشتم

*******

صبح روز بعد

ساعت هفت صبح با صدای مامان که می گفت :

- ماریان دخترم پاشو صبحانه بخور، دیر میشه ه...ا؟ باید بریم

از خواب بیدار شدم، زود به حموم رفتم و یه دوش ده دقیقه ای گرفتم، یه تیشرت آبی کم رنگ و یه شلوارک جین سورمه ای پوشیدم، و چمدونم رو برداشتم و از اتاق خارج شدم، صدای مامان و بابا از آشپزخونه اومد، به اونجا رفتم و گونه هر دوشون رو بوسیدم و سر میز نشستم، صبحانه رو خوردیم ساعت نه نیم پرواز داریم، بلاخره از خونه خارج شدیم، و به سمت فرودگاه راه افتادیم، ساعت هشت نیم به فرودگاه رسیدیم، بابا چمدون هارو از ماشین بیرون آورد، رفتیم و روی صندلی نشستیم و منتظر شدیم که ساعت پروازمون فرا برسه، گوشی ام رو برداشتم و به گالری رفتم و به عکس آلبرت خیره شدم، بی اختیار لبخند روی لبم نشست، این چند روز خیلی دلتنگش میشم، بلاخره زمان پرواز فرا رسید، کارای پرواز روانجام دادیم و سوار هوا پیما شدیم، روی صندلی کنار پنجره نشستم، بعد ده دقیقه هواپیما به پرواز در اومد، سرم رو به پنجره هواپیما تکیه دادم و به بیرون نگاه می کردم، نمی دونم چرا دلشوره عجیبی داشتم، چشمم رو بستم و نفس عمیقی کشیدم حتما این دل شوره و استرس بخاطر هواپیما باشه، بلاخره بعد یک ساعت به نیویورک رسیدیم، با صدای مهماندار که می گفت :

- لطفا کمربنداتون رو ببندین، می خوایم فرود بیایم

کمربندمو بستم، بلاخره فرود اومدیم و در هواپیمارو

باز کردن، پله های هواپیما پایین اومدیم واز پشت شیشه ها چشمم به خاله الیسا و امیلی کوچولو خورد که منتظر ما بودند، به سمتشون رفتیم، امیلی تا مارو دید برامون دست تکون داد، به طرفشون رفتیم،امیلی کوچولو خودش رو تو آغوشم انداخت، صورتشو بوسیدم و اونم با خوش رویی گلی برای پیشوازمون آورده بود به من داد و گفت :

- ابجی ماریان، خیلی خوش حالم که می بینمت

با دوتا دستام لپشو کشیدم، و گفتم :

- منم خیلی خوشحالم که می بینمت فینگیل خانوم

بعد خاله رو بغل کردم، اون هم گونم رو بوسید، وگفت :