نویسنده رمان سکون چه کسی می باشد؟

این رمان زیبا به قلم عالیه جهان بین یکی از بهترین نویسندگان رمان نوشته شده است.

موضوع رمان سکون در چه زمینه ای می باشد؟

این رمان در موضوعات عاشقانه,اجتماعی,معمایی نوشته شده است.

آیا دانلود رمان سکون رایگان می باشد؟

این رمان به صورت رایگان (مطالعه در اپلیکیشن) می باشد. لطفا توجه داشته باشید تمامی رمان های دنیای رمان با اجازه کامل نویسنده و به صورت قانونی و حلال قابل دانلود می باشد.

رمان سکون به قلم عالیه جهان بین

درمورد مردی‌ست خودساخته که از کودکی روی پای خودش بوده و سختی های زیادی کشیده.. بی تابانه عاشقِ دخترِ مردی می‌شه که تو تمام این سال ها باهاشون بزرگ شده.. حالا زندگیش درست تو آستانه ی سی و چهارسالگی درگیر و دار بین گذشته و حال و آینده ای مونده که... گاهی آدم ها تصمیماتی می‌گیرند که سالیان سال اثرش جاودان می‌مونه و تو زندگیِ آیندگان تاثیرات ژرف و عمیقی می‌گذارد.. پایان خوش

ژانر : عاشقانه، اجتماعی، معمایی

تخمین مدت زمان مطالعه : کمتر از یک دقیقه

مطالعه آنلاین سکون

��ست خودساخته که از کودکي روي پاي خودش بوده و سختي هاي زيادي کشيده.. بي تابانه عاشقِ دخترِ مردي مي‌شه که تو تمامِ اين سال ها باهاشون بزرگ شده.. حالا زندگيش درست تو آستانه ي سي و چهارسالگي درگير و دار بين گذشته و حال و آينده اي مونده که...

گاهي آدم ها تصميماتي مي‌گيرند که ساليانِ سال اثرش جاودان مي‌مونه و تو زندگيِ آيندگان تاثيراتِ ژرف و عميقي مي‌گذارد..

پايان خوش

کليد را در قفل چرخاندم و در با صداي تيکي باز شد.. گام اول را که برداشتم صداي برخورد پاشنه ي کفشم در سکوت وهم برانگيز خانه اکو شد.. براي لحظه اي ايستادم و حرکت نکردم.. لب پايينم را به دندان گرفتم و دستم روي کليد اسير شده در قفلِ در مشت شد... چيزي در سرم درست مانند آونگ ساعت مي کوبيد و پژواکش رعشه به تارهاي اعصابم مي انداخت... شايد بايد کمي مراعات احوالم را مي کردم... اينروزها بيش از حد حساس شده بودم و اين سکوتِ دائميِ خانه انگار جورِ ديگري سازِ مخالف ميزد... دلم نمي خواست قدم به خانه اي بگذارم که....

اما بالاجبار گام دوم را برداشتم و در يک حرکت کليد را از قفل بيرون کشيدم و در را تقريبا به هم کوبيدم... بايد کسي زندگي را به اين خانه برمي گرداند... هوا سرد بود و من عرق مي ريختم و چندتار از موهاي نمدارم را به هم چسبانده بود... بايد دوش مي گرفتم... دسته ي کيف چرمم را به دست ديگرم دادم و کليد را روي کانتر انداختم... پرده ها افتاده بود و تاريکي به سکوت خانه عجيب کمک ميکرد براي آزارِ دلم...

کليد برق را زدم و روشنايي کمي به اطراف پاشيد... اين خانه ي بي سَکَنه روزي نه چندان دور تنها دليلِ گذرانِ زندگاني ام بود... ديگر حس و حالي برايم باقي نمانده بود بااين حال براي لحظاتي بلاتکليف بين سالن بزرگ متوقف شدم و به اطرافم زل زدم.. گويا ميخواستم خانه ي بي او را از نزديک لمس کنم... آشپزخانه سمت راست در اولين پيچ و خمي که به واسطه ي ستون وسط سالن ايجاد ميشد قرار داشت... پرده هاي سورمه اي رنگ که با حريري سفيد مزين شده بود.. مبلمان کرم رنگ و تلفني قديمي که بيشتر جنبه ي تزييني داشت کنارِ تلويزيون بزرگ قرار داشت.. چندين و چند گلدان گل که بي ربط به حال او نبود... آباژور پايه بلندي که هرزمان روشن ميشد قابِ عکس هاي زيادي را نشان مي داد که روي ديوار جاخوش کرده بودند... حالِ خنده داري بود اين حالِ نزار... شايد اگر "ميرزابنويسِ" هميشگي بود تلخندي ميزد و باز هم همان حرفهاي هميشگي را تکرار مي کرد.. لبهايم کمي کش آمد به چه جهت را نمي دانم..

باز هم برخورد پاشنه ي کفشم روي سراميکِ کف خبر از اين مي داد که کسي در اين خانه هنوز زنده بود.... مسيرِ آشناي راهروي منتهي به اتاق ها را در پيش گرفتم و بدونِ فکر کردن به چيزي درِ اتاقم را باز کردم و مثل فراريِ ترسيده اي پشت به درِ بسته ي اتاق نفس عميقي کشيدم...

****

مبهوتِ تلفنِ همراهم شدم که تصويرِ لبخندِ کمرنگ کسي را نشانم مي داد که گويا در عالمِ خلسه ي شيريني سِير مي کرد و موهاي بلند و خوش حالتِ خرمايي رنگش دور تا دورِ صورتِ استخواني اش را احاطه کرده بود... نورِ پنجره ي کناري صورتش را بشاش نشان مي داد و من ناخودآگاه جان گرفتم و با خودم گفتم حالش بي من بهتر است...

خوب بودنِ حالش وقتي کنارم نيست خبر خوبي بود يا بد؟! من هنوز با خودم کنار نيامده بودم و اين لبخند به گونه اي در تضاد نگهم مي داشت که خودم هم از حالِ خودم بي خبر بودم... شبيه به شيشه اي در سرد و گرم... حسِ تَرَک خوردن داشت تارهاي اعصابم...

از همان بالاي تلفن همراه به لبهاي ميرزا بنويس خيره شدم که داشت تند و تند چيزي مي نوشت و حواسش به منِ غرق شده نبود... سنگيني نگاهم را درک کرد و دست از نوشتن کشيد... دوباره لبخندش را از نظر گذراندم و به ميرزا بنويس زل زدم... خودنويسش را که هديه ي من بود، لاي دفتر سررسيد گذاشت و موشکافانه براندازم کرد... انحنايي به لبهايش داد که به نظرم چيزي شبيه به تفکر يا اخمي روي لب معنا ميداد...

_خبري شده؟

صفحه ي تلفنم را قفل کرده و روي ميز گذاشتم و از جا بلند شدم... به پشتي مبل تکيه داد و من دستهايم را درون جيب شلوارم فرو بردم و رو به پنجره ي بزرگ ايستادم و به هياهوي شهر زل زدم... ابدا سعي نکرد از جايش بلند شود..

_من هنوز نفهميدم تو چه حالتي خوشحالي و تو چه حالتي ناراحت!

قرارملاقات سنگيني داشتم و براي من از هميشه سنگين تر بود... نبايد ذهنِ ميرزابنويس مشوّش ميشد...

_همه چي آرومه..

_وقتي ميگي هست، حتما هست...

دفتر را روي ميز گذاشت و از جا بلند شد.. تصويرِ منعکس شده اش در شيشه او را به خوبي نشان مي داد.. کلافه بود و من به خوبي علتش را مي دانستم...

_واسش بهتره که...

_منم واسه همين رضايت دادم...

چنگي به موهاي پرپشتش کشيد و با نوک کفشش چيزي فرضي را به جايي دور پرت کرد و دست در جيب و با ژست هميشگي کنارم ايستاد... حالا بهتر ميشد اجزاي صورتش را ديد... چشماني پرفروغ که هميشه پر از لامپهاي نوراني بود و ابروهايي که نزديکي بيش از حدشان از او مردي پرجذبه ميساخت... پليورِ زرشکي رنگي که تنش بود عجيب به پوستش مي آمد... لب هايش که از هم باز شد گفتم:

_مناقصه بايد به نفعِ ما بشه

به گمانم خودش متوجه شد که تمايلي به صحبت کردن ندارم... براي همين هم نزديکتر ايستاد و به تبعيت از من به بيرون زل زد.. جديدا اندکي حواس پرت شده بودم.. گاهي پرت ميشدم به هياهوي گذشته و گاهي به اين فکر مي کردم که هر کدام از اين پنجره هاي پوشيده شده از پرده چه رازهايي را در خود مخفي نگاه داشته اند... دلم ديگر مثل گذشته سر به راه نبود و نافرماني مي کرد و سوزشش اين را مدام يادآوري مي کرد...

_فقط کافيه چهارتا کلمه حرف بزني مناقصه فرماليته س.. از همين حالاهم برنده ماييم!

و لبخنداطمينان بخشي زد و من صدايش را به گوشِ جان سپردم.. من چندان اميدوارانه به زندگي نگاه نمي کردم..

از پنجره فاصله گرفتم و پشت ميز کارم نشستم و او نفسش را بيرون فرستاد... گوشي تلفن را برداشتم و شماره آبدارخانه را گرفتم...

_سلام به روي چشمم آغا.. تا پلک به هم بزنين رو ميزتونه!

شايد اينکه ديگران تا به اين اندازه وظايفشان را بلد بودند بايد گاهي آزارم مي داد.. حسي شبيه به کتابي چندبار خوانده شده داشتم.. اما تنها من بودم که مي دانستم کسي از حالِ درونم خبرندارد! حتي ميرزابنويسي که براي به حرکت درآوردن خودنويسش هرگز دليل لازم نداشت...

اندکي مکث کردم و بعد از سلامي کوتاه تلفن را روي دستگاه گذاشتم و روبه عارف که تازه به سمتم چرخيده بود گفتم:

_اطمينانِ زيادي کار دستت ميده عارف... بهتره بيشتر و دقيق تر به کارها رسيدگي کني.. فرصت واسه جبران نيست.. ما وقتِ زيادي نداريم!

اين طولاني ترين جمله اي بود که اخيرا به زبان آورده بودم... عارف دست هايش را از جيب شلوارش بيرون آورد و دو لبه ي کتش را به هم رساند و نيم نگاهي به ميز انداخت که لپ تاپِ روشن و تقويم روميزي که چندين قرارِ مهم را به تصوير کشيده بود... پرونده هاي مطالعه شده و فنجانِ قهوه ي نيم خورده... همه ي وسايلِ ميز را تشکيل مي دادند...

_نگراني به دلت راه نده.. من حواسم به همه چي هست.. فقط الوند...

مرا که به نام خواند، سربلند کردم و سعي کردم خطّ نگاهش را بخوانم اما گاهي عارف، از فهمِ من خارج ميشد...

_داري از دست ميري...

چيني گوشه ي چشمانم افتاد و عارف سررسيدش را از روي ميزبرداشت و کنارم ايستاد... لاي دفتر را که به واسطه ي خودنويسش چفت نشده بود را مقابلم باز کرد و من تحريرِ دستخطِ عارف را ديدم...

_يه نگاه به اينجا بنداز...

با همان حالتِ قبل دفتر را گرفتم و همزمان شد با صداي تقه اي که به در خورد و با بفرماييدِ عارف، حمزه سيني به دست وارد شد...

گوشم به سلام و احوالپرسي کوتاه عارف و حمزه بود اما چشمانم در گيرو دارِ حروف و کلماتِ نوشته شده ي عارف به اسارت گرفته شده بود...

يک آدرسِ سرراست که از قبل بلد بودم... شماره ي اتاقي که تمامِ مرا در خود جاي داده بود و يک شماره ي تماس!

بي شک اگر ميشد با دقت بيشتري مرا ديد جسمِ نيمه جاني بودم که لَه لَه ميزد براي دوباره به هم پيوستن... دلم را جايي جاگذاشته بودم.. اعصابم را، روحِ خسته و دست هايي که تمنايِ نوازش داشتند براي موهاي خرمايي رنگش... کم کم داشتم ديوانه مي شدم... به خودم پوزخند زدم چون ديوانه بودم و اين حال....

کاش هرگز تنهايش نگذاشته بودم....

فنجان جديدِ قهوه که روي ميز گذاشته شد چشم از برگه ي سررسيد برداشتم و به عارف نگريستم که عميقا براندازم ميکرد...

_کارِ درستي کردي... ولي بهش يه زنگ بزن از تو بيشتر بيقراره!

بيقراربود؟ عارف از کجا مي دانست؟!

انگار سوالم را فهميده بود که جواب داد:

_رفته بودم پيشش... يه چشمش اشکه يه چشمش، تو...

حرف نميزنه ولي بيقرارته!

دفتر را کت بسته روي ميز گذاشتم و دستم را دورِ کمرِ فنجان حلقه کردم و داغيِ قهوه را به لبهاي سردم سپردم... تلخ بود از هميشه بيشتر...