رمان ماهیماه به قلم دریا دلنواز

ژانر : #عاشقانه ‎

خلاصه :

داستان پسریه به اسم سروش که عاشق خواهر دوستش میشه و باهاش ازدواج میکنه همسرش به خاطر یکی دیگه میره خارج و...

مقدمه

یکی از برگه های خالی حواسش را به خودش جلب کرد ...هیچ کدام از سوال ها جواب نداده بود فقط زیر سوال آخر نوشته بود

"نه بابام مریض بود نه مامانم همه صحیح و سالمن خداروشکر .تصادف هم نکردم خوابم نموندم اتفاق بدی ام نیفتاده.دیشب تولد عشقم بود.گفتم سنگ تموم بذارم براش .بعد از ظهر یه دورهمی گرفتیم با بچه ها .بزن و بر*ق*ص.شامم بردمش نایب و یه کباب و جوجه ترکیبی زدیم .بعد گفت بریم دربند؟ پوست دستمون از سرما ترک برداشته بود اما می ارزید.مخصوصا باقالی و لبوی داغ چرخی های سر میدون.بعدش بهونه کرد بریم امام زاده صالح دعا کنیم بهم برسیم.رفتیم.دیگه تا ببرمش خونه و برگردم این سر تهرون ساعت شده بود یک شب.راست و حسینی حالشو نداشتم درس بخونم.یعنی لای جزوتم باز کردما اما همش یاد قیافش میفتادم وقتی لبو رو مالیده بود به پک و پوزش.خنده ام میگرفت و حواسم پرت میشد.یهویی ام خوابم برد.بیهوش شدم انگار.حالا نمره ام ندادی نده .فدا سرت.یه ترم دیگه آوارت میشم نهایتش.فقط خواستم بدونی که بی اهمیتی و این چیزا نبوده یه وقت ناراحت نشی.

چند سال بعد تو دانشگاه یکی از پشت به روی شونه اش زد "اون بیستی که دادی خیلی چسبید"

لبخند زد و گفت"اگه لای برگه ات یه تیکه لبو میپیچیدی برام بهت صد میدادم بچه"

دانشجو خندید و دست انداخت دور گردنش...

"بچمون شیش ماهشه استاد باورت میشه؟"

عکس پسرش را از روی گوشی اش نشان داد

خندید

گفت"این موهات و کی سفید کردی؟ اینطوری نبودی که

نشست روی نیمکت فلزی و سرد حیاط

دلش میخواست بگوید که یک شبی هم تولد عشق او بود که خودش نبود دروهمی نبود نایب نبود دربند نبود امامزاده صالح نبود

فقط

سرد بود.

لیوان را بلند کرد و آخرین جرئه چای را نوشید...با خوردن چای خستگی بیش از حد امروز را کمتر میکرد ، پا روی پا انداخت و سرش را به پشتی صندلی تکیه داد ، برای چند لحظه ای پلک هایش را روی هم گذاشت که صدای در اتاق باعث شد نفسش را با شدت بیرون بفرستد .

_بفرمایید

یکی از دانشجوهای سال آخری برای ارائه پایان نامه اش وارد اتاق شد ،

_سلام استاد

عینک طبی اش را روی چشم هاش گذاشت ، نگاه کوتاهی انداخت و پاسخ سلامش را داد ،

دانشجو پروژه ی دانشگاهی اش را روی میز قرار داد و روی صندلی نشست

_دکتر کاظمی گفتند نتایج آزمایشگاهی قابل قبول بودند ،

برگه های پروژه را ورق زد ، مدتی گذشت تا گفت

_اگر دکتر کاظمی نتیجه رو قبول کردند پس دیگه مشکلی نیست ،

لبخند رضایت روی لب های دختر نشست ، مقنعه اش را کمی به جلو کشید و تشکر کرد.

_حالا بهت چه نمره ای بدم؟!

خجالت زده خندید و سرش را پایین انداخت

_استاد خیلی اذیتتون کردم ، باعث شدم با دکتر قوامی ام دچار مشکل بشید.شرمنده ام

روی برگه نمره ی بیست نوشت و امضا کرد ،

_مبارک باشه خانوم مهندس ،

دختر با خوشحالی برگه را از دستش گرفت و با دیدن نمره اش برق خوشحالی در چشمانش نمایان شد

_استاد دستتون درد نکنه ، واقعا ارزشش و داشت تا خودم و نه ترمه کنم و با شما پروژه ام و بردارم.خیلی ممنون

عینکش را برداشت توی جعبه اش گذاشت ، به لبخندی کوتاه بسنده کرد و وسایلش را از روی میز جمع کرد ، با رفتن آخرین دانشجو کار امروزش تمام شده بود و حالا میتوانست دقایق باقی مانده را برای استراحت این روز سخت کاری سپری کند.

راننده جلوی در منتظرش بود ،سوار ماشین شد، ترافیک حالش را همیشه بهم میزد ، همیشه از چراغ قرمز متنفر بود و از یه جا ماندن بیشتر ،

تلفن همراهش را از توی کیف بیرون آورد و روشن کرد ، عادت نداشت در زمان کاری از تلفن همراه استفاده کند و برای خلع سلاح کردن خودش هم شده همیشه با تلفن خاموش وارد دانشگاه میشد.

چند پیام بیخود تبلیغاتی را سرسری خواند و حذف کرد ، اما همیشه تلگرام پر از خبرهای تازه بود ، به تازگی عضو گروهی از دوستان هم دوره ای دانشگاهش شده بود ، از دوست های هم دوره ای اش با خبر شده بود از وضع زندگی و کار و کاسبیشان اطلاع پیدا کرده بود و بیشتر وقت های بی کاری اش را به خواندن پیام ها و صحبت های آنان اختصاص میداد.

با اینکه از میان تمام خاطرات شیرین، تلخی ها بیشتر موج میزدن اما راضی بود به تکرار خاطرات ،

برای گروه سلامی فرستاد ، هر کدام از اعضای گروه به سبک خودشان استقبال کردند

"به رفیق جان ، خسته نباشی " "ُسلام بر مرد روزهای سخت " سلام عزیز دل" و...

بدون اینکه به اسم های فرستنده نگاه کند ، میتوانست حدس بزند پیام اول از میلاد و پیام دوم از حسین ، آخری هم کار دوستی دیگر است.جواب بقیه اعضای گروه را داد و به خواندن پیغام های صبح تا بحال پرداخت ، گاهی لبخند روی لبش می آمد ، گاهی چشم ریز میکرد ، گاهی با اخم و گاهی هم قهقهه...

قهقهه هایش برای خواندن پیام کسی بود که همیشه خوش رویی و نشاطش را با او قسمت میکرد و غم و اندوهش را برای خود نگه میداشت

ترافیک تمامی نداشت و به جبران آن صحبت های دوستان ، تا رسیدن به منزل سر خودش را مثل همیشه با خواندن پیغام ها سپری کرد.

با توقف ماشین و "به سلامت "گفتن راننده نفسش را با خوشنودی بیرون فرستاد و تشکر کرد.تلفن همراهش را داخل کیف انداخت و با لبخند رضایتمندی پیاده شد...

تمام خستگی هایش...تمام کلافگی هایش با دیدن این خانه و آرامشی که داشت برطرف میشد.کلید انداخت و وارد شد ، کفش های مشکی اش همچنان برق میزد .

وارد آسانسور که شد با دیدن همسایه کناری سلام گفت و رو به در ایستاد ، طبقه ی هفتم ، خانه ی نود متری نوساز، که هربار با وارد شدن به خانه خیالش آسوده میشد.

کت و شلوار طوسی اش را آویزان کرد ، پیرهن مردانه اش را پشت در حمام گذاشت ، دوش یک ربعه ای گرفت...

ار فرط خستگی پاهایش را روی زمین میکشید ، حوله پیچ به سمت یخچال رفت ، با دیدن پنیر و سبزی تازه خیالش راحت شد که امشب گرسنه نمیخوابد.

شام ساده ای خورد و پیش از خواب ازقفسه کتاب هایش کتابی را انتخاب کرد ، اینبار نوبت کتاب بازمانده ی روز بود ، وارد اتاق سراسر تیره اش شد ، پرده های بلند و ضخیم سورمه ای که با چند گل زرد کمی از تیرگی درآماده بود ، رو تختی همانقدر تیره و فرش شیش متری سورمه ای ، با اینکه همیشه لباس های روشن میپوشید اما برای خانه اش رنگ تیره انتخاب کرده بود ، با خودش میگفت فقط زمانی که همه جا تیره و کدر باشد سیاهی و کثیفی به چشم نمی آید ، خاطره ی خوبی از خانه ی قبلیش نداشت اتاق خواب قبلیش سراسر سفید بود ، پر از نور و روشنایی اما یک لکه ی کوچک آنقدر به چشم آمد و بزرگ شد که تمام خانه را پر کرد.

شلوارک بلندی پوشید و حوله روی سینه اش را پشت در آویزان کرد ، با خیال راحت روی تخت دراز کشید ، لحافش را زیر گلو بالا کشید و دست هایش را آزاد کرد ، هنوز صفحه ی اول را کامل نخوانده بود که زنگ در به صدا درآمد ، با خودش فکر کرد چه کسی این موقع شب به او سر زده ؟ جز یک نفر نام دیگری به ذهنش نرسید.

با لبخند به سمت در دویید و در را گشود.

_شبا چقدر خوشتیپ میشی .

با پسرک دستی داد و به سمتش خم شد ،

گونه ی استخوانی اش را با لب های خیسش ب*و*سید ، میتوانست بفهمد خیسی گونه اش آب گوجه سبز و کمی تف ادوین کوچولو ست!

دست به دور کمرش انداخت و از روی زمین بلندش کرد ، صورتش را با محبت ب*و*سید و در خانه را بست .

_با کی دعوات شده باز؟

پسرک کوچولو و بامزه گردنش را ب*و*سید و با ناراحتی گفت

_شهلا ، اینا نمیذارن من کارتون ببینم ، شبکه پویات کار میکنه؟

لبخندش را کنترل میکرد ، در دلش قربان صدقه ی شیرینی پسرک میرفت.

_آره عمو جان ،

به عادت این چند ماه که ادوین شب و نصفه شب به سراغش می آمد ، کاناپه را تا نزدیک تلوزیون جلو کشید ، ادوین خودش را بالا کشید و مردانه روی کاناپه نشست ، با کف دستش به روی کاناپه زد

_شهلا بیا بشین اینجا

انگشت اشاره اش را دوستانه جلوی چشم های ادوین تکان داد

_به من بگو سروش.

پسرک خندید و با شیطنت نگاهش کرد.

باید در اولین فرصت گوش مالی حسابی به هم خدمتی سربازیش میداد تا فامیلیش را اینقدر به تمسخر نگیرد ، معلوم نبود چند بار و چقدر در خانه فامیلیش را مسخره کرد بود که ادوین هم دیگر شهلا صدایش میزد.

کنارش نشست و تلوزیون را روشن کرد ، با دیدن دخترهای در حال ر*ق*ص ادوین گوجه سبز گاز زده را روی فرش رها کرد ، دست های تپل و کوچکش را روی چشم هایش فشرد

_عمو بزن بره

کانال های ایرانی را پیدا کرد شبکه پویا تنها شبکه ای بود که گاهی به عادت ادوین به تماشایش مینشست

_همین برنامه بود؟

ادوین با ذوق دست های کوچکش را بهم زد

_آره شهلا...همین بود

اخم هایش را در هم کشید ، پسر کوچولو یکهو جا خورد و با ترس به چشم های سروش خیره شد

_عمو سروش ، گوجه سبز داری؟

با همان اخم از روی کاناپه بلند شد و به سمت آشپزخانه رفت ، سر راه تلفن را از روی میز برداشت و شماره ی حسین را گرفت

_مراقب پسرم باش

خنده اش را کنترل کرد و با عصبانیت تظاهر کرد

_ زنگ زدم بگم دفعه دیگه بچه ات و میذارم پشت در...

حسین سرخوشانه خندید

_من به هزار امید و فرشته منتظر میمونم تا تو بیای و برای چند دقیقه ام که شده ادوین و نگه داری ، باور نمیکنی اگه بگم که چقدر به فکر تنهایی توام ، چند وقت پیش به آرزو میگفتم یه بچه ی دیگه بیاریم تا شهلا از تنهایی دربیاد

_ببین حسین ، من همه ی امیدمو با دیدن تو توی این ساختمون از دست دادم ، امیدم ناامید شد یه کاری نکن به جرم آزار و اذیت همسایه ازت شکایت کنم

_ببین شهلا

_به من نگو شهلا

با اینکه خنده اش را کنترل میکرد اما هر ازگاهی گوشی تلفن را از جلوی لب هایش فاصله میداد

_باشه سروش جان ، گردن من از مو باریک تر ، خودت که بهتر میدونی ادوین به باباش نرفته ، تلوزیون و واسش روشن بذاری خودش کارتونش و میبینه و میخوابه ، کاری ام بهت نداره ، فقط جون حسین بچه ام سر ما نخوره ، خونه ی تو مثل یخچال میمونه

_شب بخیر

تلفن را قطع کرد و از توی یخچال میوه ها را بیرون آورد ، همیشه از دیدن ادوین استقبال میکرد ، اما بدش هم نمی آمد تا با حسین سر به سر هم بگذارند.

کنار ادوین نشست ، ادوین با دیدن گوجه سبز ها به سمت ظرف میوه خیز برداشت ، سیب سرخ را با حوصله پوست کند ، صدای خنده های ادوین و گاهی قهقهه زدن هایش خوشحالش میکرد ، هر ازگاهی خم میشد و صورت کوچش را میب*و*سید ، گاهی دستی به سرش میکشید و توی بشقاب میوه اش گوجه سبز می انداخت ،

خودش هم مثل پسر بچه ها میشد ، با کنجکاوی کارتون را دنبال میکرد و با اتمامش سراغ قسمت بعدی را میگرفت.

عقربه ها که به دوازده رسیدند چشم های هر دو سنگین شد ، ادوین چرت میزد و گاهی سرش به بازوی سروش برخورد میکرد ، تلوزیون را خاموش کرد و ادوین را به بغل گرفت ، هردو وارد اتاق شدند، ادوین را طرف راست تخت گذاشت و به عادت همیشه اش سمت چپ تخت دراز کشید.با این که وقتی کولر خاموش میشد بی خوابی به سراغش می آمد اما دلش نمیخواست ادوین سرما بخورد ، لحاف را کاملا کنار گذاشت و به باز کردن پنجره و نسیمی که به اتاق می وزید بسنده کرد ، خیلی طول نکشید تا کم کم خواب به چشم هایش رسید.

صدای زجه های زنی با چادر مشکی ، درست وسط بیابان ، خواب آسوده اش را درهم کرد ، میدانست مثل همیشه خواب میبند اما توان بیدار شدن نداشت ، زن ضجه میزد و خاک بیابان را روی سر میریخت ، خود را میدید که چندان دور نیست از زن ، اما ترس مانع میشد تا قدمی بردارد ، فقط میتوانست گاهی دستش را به سمت زن دراز کند ، صدای زن را میشناخت دستپاچه به پشت سرش نگاه میکرد و دلش به حال زن میسوخت ،زن اما غیر از ناله و فریاد حرف هایی میزد ، حرف های که جز چند کلمه چیز دیگری نمیشنید.آن زن را میشناخت !

با تکان های شدید ادوین چشم از هم باز کرد ، با وحشت به صورت گریان ادوین نگاه کرد ، نفسش حبس شده بود ، ادوین اما همچنان صدایش میزد

_عمو شهلا ، عمو...

به خودش آمد، دست دراز کرد و پسرک را به بغل کشید . حالا میتوانست نصفه و نیمه نفس بکشد ، تپش های قلبش را میشنید ، باز دنبال آن زن گشت ، جز یک نفر...آن زن مادرش بود...!

دستش را روی موهای بور ادوین کشید ، پیشانیش را ب*و*سید و دلداریش داد

_ببخشید عمو جان ، ترسوندمت

پسرک گونه ی خیس سروش را ب*و*سید و سرش را محکم به سینه اش چسباند

منتظر ماند تا ادوین بخوابد ، حتم داشت مثل این مدت چغولی لحظه به لحظه را به حسین و مادرش میگوید ، بار قبل فرشته تا مدت ها نمیگذاشت ادوین شب ها پیش سروش بماند

سرش را زیر شیر آب گرفت ، نفسش رفت از خنکی آب ، یک لحظه هم تصویر مادرش از ذهنش بیرون نمیرفت.تی شرت سفیدش را بی صدا از داخل کشو بیرون آورد و به تن کرد ، بسته سیگارش را برداشت و در اتاق را آرام بست.

بالکن کوچک خانه اش خیلی دیدنی نبود ، جایی هم برای دیدن نداشت جز یک خیابان تاریک و ساکت ، سیگارش را روشن کرد ، فکرش هزار راه میرفت و هر هزار راه به یک نفر ختم میشد.

پک اول را کشید ، ریه اش سوخت و پلک هایش داغ شد ، یاد قول و قرار هایشان افتاد...

تصویر رویاهایش که خیلی زود از هم پاچید پیش چشم های تار شده ای نقش بست .پک دوم را عمیق تر کشید و چشم هایش از سوزش به نم رسید ، بغض را فرو داد و به آسمان خیره شد ، به خودش یاد داده بود تا جز شکر چیزی بر زبان نیاورد.

_منم میخوام!

با صدای ادوین به هول تکان خورد و ترسید ،

_تو چرا بیداری؟

دستش را دراز کرد و گفت

_منم میخوام

اشاره ی ادوین به سیگار توی دست هایش بود ، پشت پیرهنش پنهانش کرد اما پسرک دیده بود!

_خب بده عمو

_بریم بخوابیم ، نصفه شبه ،

ادوین را به بغل گرفت و سیگار را لبه ی بالکن فشرد ،

هر دو زیر لحاف صورت به صورت همدیگر دراز کشیده بودند ، ادوین پلک هم نمیزد و سروش از چهره ی بانمک و دوست داشتنی ادوین به خنده افتاده بود ،

_اسمش چیه؟

با خود فکر کرد کافیه آرزو بفهمد ، سیگار هم میکشد ، هیچ دوست نداشت دیدار و همکلامی با ادوین را از دست بدهد

_ یه جور پستونکه واسه ما آدم بزرگا...

با دقت به حرف های سروش گوش میداد و نگاه خیره اش را لحظه ای از چشم هایش نمیگرفت

_پستونکت چرا اینقدر کوچولوئه؟

لپش را گاز گرفت تا خنده اش نمایان نشوند

_خارجیه ، ببین عمو ، تو که به کسی نمیگی من پستونک دارم؟!

ادوین مردانه دستش را از زیر لحاف بیرون آورد

_قول مردونه عمو شهلا ، به هیشکی نمیگم.

با اینکه خیالش راحت نبود اما به قول مردانه ی این پسر بچه ی خواب آلو و شیرین اعتماد کرد و دست داد.

صبح با سر و صدای ادوین از خواب بیدار شد ، لحاف و از لای پاهاش بیرون کشید و کش و قوسی به بدنش داد، دیشب خواب خوبی نداشت و به محض چشم باز کردن یاد گریه ها و ناله های مادرش افتاد ...

به سمت سرویس بهداشتی رفت ، دست مرطوب شده اش را پشت گردنش کشید و صورتش را شست ، سفیدی چشم های تیره اش به سرخی میزد .حوله را روی صورتش کشید و با لبخند از اتاق خارج شد

_سلام بر مرد کوچیک

ادوین با صورت خواب آلو و کثیفش کف دستش را بالا برد و همزمان به دست سروش زد

_سلام عمو ، مامانم اومد دنبالم ولی نرفتم.

_چرا عمو جون؟

پسرک با خنده گوشه ی پیرهن چروک شده اش را توی دهانش چپاند و با شیطنت نگاهش کرد

_تخم مرغ عسلی.

سروش دستش را روی سینه اش گذاشت و گفت

_به چشم رئیس ،

درحالی که با خنده به سمت آشپزخانه میرفت با خودش گفت : تو سر بازی بابات بهم دستور میداد حالاهم تو...

صبحانه ی دونفری شیرینی را نوش جان کردند ، شیطنت های ادوین که به پدرش مو نمیزد برای وقت های تنهایی سروش کافی به نظر میرسید.

کت و شلوار مشکی اش را به همراه پیرهن سفید به تن کرد ، موهایش را با دقت جلوی آینه شانه کرد و از عطر همیشگیش روی نبض هایش زد.به سمت جاکفشی حرکت کرد به خاطر کمربند و بند ساعتش کفش میشکی را انتخاب کرد ، ادوین را بغل کرد و باهم از خانه خارج شدند ،

زنگ خانه ی حسین را فشرد ، صورت ادوین را محکم ب*و*سید از عطر تنش آرامش گرفت ،

فرشته در را گشود و با خجالت گفت

_تو رو خدا مارو حلال کنید آقا سروش ، به خدا این بچه خودش دوست داره بیاد پیش شما

به صورت معصومانه ادوین دست کشید و پشت دست کوچکش را ب*و*سید

_اختیار دارید ، ادوین درسته که پسر شماست ولی حالا رفیق منم هست .

ماچ آبدار ادوین خیلی به دلش نشست ، گونه ی خیسش را با لبه ی کتش پاک کرد و ادوین را به سمت آرزو گرفت.

_با اجازه من برم ، دیرم شده .فعلا

ادوین وفرشته هر دو برایش دست تکان دادند و سروش با احساس خوبی از خانه رفت

چند ماه یکبار مهمانی دوستانه ای برگزار میشد...غیر از سبحان بقیه ازدواج کرده بودند و بهمراه همسرانشان در مهمانی حاضر میشدند ...ظهر قبل از رفتن به دانشگاه سفارش گل و شیرینی را داده بود و بعد از تمام شدن کلاس ها تحویلشان گرفت.

مثل همیشه حسین و خانواده اش بهمراه سروش به مهمانی میرفتند، اینبار هم مثل همیشه با وسواس لباس هایش را انتخاب کرد و خیلی دوست نداشت بی تفاوتی نسبت به ظاهر را.

موهای جو گندمی اش را ساده به سمت بالا شانه زد ، سن و سال بالایی نداشت و شاید برای اینهمه سفیدی خیلی زود بود.

مشغول واکس زدن به کفش های قهوه ایش بود که صدای حرف زدن ِ ادوین را از پشت در شنید ، سریع به سمت در خیز برداشت و در را باز کرد ...پسرک کوچولو با کت و شلوار سفید و لباس مردونه ی صورتی پشت در منتظرش بود!

_اومدم که باهم حاضر شیم!

لباس ها را از دستش گرفت و با خنده گفت

_اینو کی خریدی؟

کفش هایش را از پا درآورد و داخل شد

_مامان خریده ...بگم برای توام بخره؟

در را بست و تشکر کرد

_نه ممنون...لباس زیاد دارم ، تا من کفش هام و میپوشم توام اینارو تنت کن.

ادوین با چشم هایی که از شرارت به چشم های پدرش بی شباهت نبود لباس ها را گرفت و روی زمین گذاشت

_همینجا میپوشم...

پیش چشمان سروش شلوارش را از تن درآورد و لباس هایش را یکی یکی به تن کرد .

گره ی کراوات صورتی ادوین را به سخت بست ، هیچوقت نتوانسته بود خودش گره زدن را یاد بگیرد اما از یه زمانی بعد با اینکه کمتر از کراوات استفاده میکرد ، دیگر میتوانست خودش کروات را ببندد...

هر دو کت و شلوار پوشیده و کاملا آراسته جلوی در منتظر حسین و آرزو بودند.

_خدا کنه خونشون گوجه سبز داشته باشند!

دهنش آب افتاد! شاید هرکس دیگری گوجه سبز خوردن ادوین را برای یکبار هم که میدید ، مثل سروش به ه*و*س می افتاد

_دارن عمو جان ، اگرم نداشتند خودم برات میخرم

_امروز مامانم با بابام دعواشون شد

بازهم حسین پیش چشم های ادوین بحث و جدل راه انداخته بود ، خوب میدانست که تا تمام و کمال این دعوا را برایش تعریف نکند بی خیال نمیشود.

_عمو من که گفتم وقتی مامان و بابا حرف های جدی میزنن بری توی اتاق...

_من تو اتاقم بودم ..اونا اومدن تو اتاق من.

متاسفم شد اما ناخودآگاه از لحن ادوین به خنده افتاد.

_مامانم به خواهر بابام گفت عتیقه خانوم!!

دیگر نتوانست جلوی خنده اش را بگیرد در حالی که کمی دست های کوچک ادوین را که میان دستانش بود ، فشار میداد گفت

_خوبه یه خانوم ته جمله هاش میذاره...

ادوین انگشت اشاره اش را تا بند دوم توی بینی اش فرو برده بود که سروش دستش را گرفت و با اخم گفت

_دستمال نداری؟

از بالای چشم های روشنش که به سروش زل میزد بانمک تر از همیشه میشد.دستمال را از سروش گرفت و استفاده کرد

_بابامم به مامانم گفت بهتر از خواهر عتیقه ی توئه!

_چه بابای بی ادبی داریا ، عتیقه خانوم میگفت بهتر نبود؟

ادوین هم با شیطنت خندید و سروش توی دلش به حسین آفرین گفت ! بالاخره او که بهتر میدانست خواهر فرشته عتیقه تر از محیاست!

_سلام پیرمرد.

با حسین دست داد و به آرزو سلام کرد

_فعلا تویی که کم کم باید به فکر دوماد شدن پسرت باشی ، هنوز هفت سالش نشده کت شلوار تنش کردید!؟

آرزو با خنده خم شد و ادوین را به بغل گرفت

_چند روزه هی میگه میخوام مثل عمو شهلا کت شلوار بپوشم!

با اینکه از آرزو توقع شهلا شنیدن نداشت اما نتوانست وقتی دست های دراز شده ی ادوین را به سمت خودش میبیند لبخند نزند.

سوییچ ماشین را به حسین داد و خودش به همراه ادوین عقب نشستند.

_ببخشید پشتم به شماست سروش خان

_اختیار دارید راحت باشید.

حسین از کار و گرفتاری های اخیرش حرف میزد و بیشتر حواس سروش به درست کردن قایق و موشک برای ادوین بود ، با بلبل زبانی های ادوین و شیطنت های حسین تمام مسیر خنده از روی لب هایش کنار نمیرفت ، پیش از اتفاق های بد گذشته ، خیلی با جمع های شلوغ ارتباط برقرار نمیکرد و همیشه فراری بود ، اما درست از وقتی که تنها تر شد با اشتیاق به این دوره همی ها میرفت تا بلکه برای چند ساعت هم که شده کمتر به خیال گذشته سر بزند.

جای پارک به سختی پیدا شد ، ادوین به همراه سروش از ماشین پیاده شد،

_سبحانم خونه گرفته ها ، دیواراش نریزه رو سرمون شانس آوردیم

گل و شیرینی را از صندوق عقب برداشت

_مهم اینه که خونه دار شده ، حالا هرچی

_با این خونه اگه بهش زن دادن من اسممو عوض میکنم.

هر چهار نفر جلوی درب ایستاده بودند که فرشته زنگ طبقه سوم را زد

_بابا اسمتو میذاری سوباسا؟

فرشته و سروش خندیدند و حسین گفت

_آره بابا هرچی تو بگی

_پس خاله سوسکه!!

اینبار بلند تر از قبل خندیدن و حسین با کسی عصبانیت زنگ در را فشرد

_چرا باز نمیکنه؟ مرده حتما!! لباس مشکی دارم عیال؟

فرشته چادرش را جلو تر کشید و با اخم گفت

_زبونتو گاز بگیر ،

بالاخره سبحان در را باز کرد و حسین هم از پشت آیفون به حسابش رسید.

دوستان دیگر زودتر از سروش و خانواده ی حسین رسیده بودند ،

سجاد و همسرش آرزو که مدتی از ازدواجشان نمیگذشت، مازیار و یکتا که تا چند ماه دیگر مراسم عروسیشان برگزار میشد و عقد سه ساله شان خاتمه می یافت.

سبحان گل و شیرینی را از دست سروش گرفت و با حالت خنده دار و پر التماس گفت

_بیا ببین من این برنج و کی دم کنم؟؟

سروش که به خنده ی بقیه مهمان ها نگاه میکرد گرسید

_تا خانوم ها هستند من دیگه چرا؟

یکتا که ادوین را بغل گرفته و بود و میب*و*سید گفت

_به ما ربطی نداره ، سبحان خیلی رودار شده به نظرم توام کمکش نکن

به چهره ی درمانده ی سبحان نگاه کرد

_نگران نباش رفیق ، برنجت با من!

سبحان که از شنیدن این خبر خوش به وجد آماده بود گونه ی سروش را محکم ب*و*سید ، همین کار کافی بود تا سروش از کنترل خارج شود و ناسزایی نثارش کند.

کار باقی مانده از مهمانی سبحان فقط برنج دم کردن نبود! جوجه ها را هنوز به سیخ نزده بود و کباب ها هم همینطور.کلافه نفسش را بیرون فرستاد و به صدای خنده های رفقا گوش داد ، هرچیز را میتوانست تحمل کند جز گشنگی ، به خاطر خودش هم شده باید غذا را آماده میکرد.

کباب ها را هنوز به سیخ نکشیده بود که یکتا به کمکش آمد ، هر دو گوشه ای از کار را گرفتند ، کم کم بقیه دست به کار شدند و آشپزخانه شلوغ شد .

به لطف یاری و مدد دوستان غذا حاضر شد ، شوخی ها و حرف ها تمامی نداشت ، سروش حتی لحظه ای به فکر فرو نرفته بود و مدام لبخند میزد.

میز شام را خود سبحان چید ، بیخود نبود که هربار با مهمانی منزل سبحان مخالفت میدش ، حتما به این دلیل بود که مهمان ها میدانستند خودشان باید غذارا حاضر کنند و خبری از مهمانی نیست.

همه سر میز شام نشستند که پیش از کشیدن غذا ادوین از روی صندلی بلند شد و به سراغ پدرش رفت

_من میخوام پیش عمو شهلا بشینم.

حسین کفگیر را توی دیس گذاشت و صورت فرزندش را غرق ب*و*سه کرد

_به روی چشم حاج قاسم شما بفرمایید

سروش بابت افتخاری که از همنشینی ادوین نصیبش شده بود با خوشحالی استقبال کرد. و حسین سر جای ادوین و کنار آرزو نشست.کاملا از رفتارشان میشد فهمید که باهم کنار نیامدند ، یکی از دعواهای همیشگیشان سر اسم همین بچه بود ، مادر حسین "قاسم " دوست داشت وفرشته "ادوین" ...برای همین این بچه جزو فرزندان دو اسم ِ شد ،منزل پدری حسین بجز قاسم کسی این پسر شیرین را ادوین صدا نمیزد.

برایش برنج کشید و چند تکیه جوجه کباب توی بشقاب گذاشت ، ادوین نصفه ی گوجه سبزش را توی بشقاب سروش گذاشت ، به شدت از دهنی خوردن متنفربود ، به با پشت قاشقش گوجه سبز را روی میز انداخت و به نگاهی به مهمان ها ، کسی کتوجه رفتارش نشده بود و میتوانست با خیال راحت غذا بکشد.

با سجاد توی دانشگاه درس خوانده بودند و هر دو جزو هیئت علمی یک دانشگاه بودند، خاطره های زیادی با او داشت ، تلخ و شیرین ، هیچکس از آدم های این مهمانی فکر نمیکردند بعد از تمام آن اتفاق ها و ضربه ای که به سروش زده شد ، بازهم این دو را کنار هم ببینند، بی شک از صمیمی ترین دوست های هم بشمار میرفتند و تلخ ترین اتفاق هم نتوانست آن ها را از هم جدا کند.

خانوم ها حسابی مشغول صحبت های زنانه ی خودشان بودند و مرد ها هم به جلسه فنی آخرین دیدار استقلال و پرسپولیس میپرداختند.سروش هم به اندازه ی کافی اطلاعات فوتبالی و تعصب داشت و یک لحظه ام از بحث دور نشد.

شاید میان تمام این همهمه ها ادوین بود که ساکت و بی حرف بال جوجه را به دهن گرفته بود و هر لحظه سرش را به چپ و راست تکان میداد تا تمامی افراد را زیر نظر بگیرد و بتواند از حرف ها و خنده های آنان چیزی سر دربیاورد.

خانوم ها بر خلاف تظاهر و اعلام جنگه قبل از شام ، جمع کردن میز را به عهده گرفتند و مرد ها با خیال آسوده تری از سر میز شام بلند شدند.

حسین دست های ادوین را شست و سروش حالا میتواسن با خیال راحت تری ادوین را به بغل بگیرد.

_عمو شهلا؟

سروش که حواسش به دنبال اخبار تلوزیون بود به سمت ادوین رو برگرداند

_جون عمو سروش؟

_دستم و بریدم!!

چشم های سروش با دیدن رد خون بر روی انگشت کوچک ادوین گرد شد ، خیره به چشم های پر از اشک ادوین مانده بود که به خودش آمد و بی صدا بغلش کرد ،

_گریه نکن ، مامانت میبینه!

به سمت سرویس بهداشتی رفتند ، در را پشت سرشان بست و به کودک دلداری داد

_چیزی نیست عمو ...چی شد یهو؟

ادوین درحالی که آرام و بی صدا اشک میریخت گفت

_گوجه سبزه با چاقو نصف نشد ولی انگشت من شد!!

صدای گریه اش بلند تر میشد که سروش صورت خیس از اشکش را ب*و*سید و انگشتش را زیر شیر آب گرفت

_عمو چیزی نیست یه زخم سطحیه ، انگشتش نصف شده بود که من مرده بودم!

ادوین طاقت دیدن خون رو دستش را نداشت ، سرش را بر روی شانه ی سروش گذاشت و صدای گریه اش کم تر شد

_ببین بند اومد ، الان این دستمال و روش نگه داریم دیگه خون نمیاد.

در حالی که در را باز میکرد نگاهی به پذیرایی انداخت و خیلی سریع به همراه ادوین به اتاق خواب کوچک منزل سبحان پناه برد.

ادوین را روی زمین نشاند

_عمو این دستمال رو زخمت بگیر تا من برم چسب زخم بیارم ، باشه؟

ادوین با مطلومانه ترین حالت " باشه " ای گفت و سروش دوباره صورتش را ب*و*سید

در حین آشپزی چسب زخم را دیده بود ، کشوی سوم ...هنوز پا داخل آشپزخانه نذاشته بود که حسین سراغ ادوین را پرسید ، قبل از اینکه آرزو از روی مبل بلند شود گفت :

_توی اتاق داریم بازی میکنیم.

همه ی نگاه های به سمت سروش چرخید ، با این هیبت و صدا بازی با ادوین کم سوژه ای برای خنده نبود!

_عمو جون اتاقمو بهم نریزیدا خب؟؟

لحن کودکانه ی سجاد و نصیحتش به سروش خنده ی مهمان ها را بلند کرد ، سروش هم به لبخندی رضایت داد و وارد آشپزخانه شد ، یک لیوان آب برداشت و چند قند داخلش انداخت ، چسب زخم را در جیب شلوارش فرو برد و به سمت اتاق حرکت کرد.

ادوین ماتم زده و غمگین زانوهایش را به بغل گرفته بود ، بی شک دیدن این صحنه دل هر آدمی را به رنج میکشید سروش اما دوباره او را ب*و*سید و نوازش کرد ،

خون دستش بند نیامده بود اما با چشم زخم احاطه اش کرد .

_میبرنش؟!

_اگه خودت انگشتاتو نبری نه! خوب میشه

سرش را روس سینه ی سروش گذاشت و گریه کرد.موهایش را ب*و*سید محکم به آغوش کشیدش

_حاج قاسم و گریه ؟!

_پستونکتو با خودت نیاوردی ؟

حرکت نوازش وار سروش متوقف شد و مکث کرد

_مگه قرار نبود بین خودمون بمونه.

_الان که کسی اینجا نیست ...حالا آوردیش یا نه؟

لبش را گاز گرفت و خنده اش را فرو خورد

_نیاوردم ، خونمه ،

از سروش فاصله گرفت و دو زانو نشست ، هر دو رو به روی هم ، ادوین کمی به انگشت زخمیش دست کشید و بعد رو به سروش گفت

_عمو ...تو مامان نداری؟!

لبخند غمگینی رو لب های سروش نشست

_نه عمو جان چطور مگه؟

_اگه مامان داشتی نمیذاشت به این سن پستونک بازی کنی!! خرس گنده شدی!

خندید و یاد خرس گنده گفتن های برادرش افتاد ، وقت هایی که یواشکی پستونکش را برمیداشت و به زیر زمین فرار میکرد ، خیلی سخت پستونک را کنار گذاشته بود ، حالا هم جور دیگری اسیر شده بود.

_حق با توئه ،

ادوین چتری هایش را با کف دست تپلش کنار زد

_من هنوز مثل شما نشدم ولی مامانم دیگه نمیذاره به پستونکم دست بزنم.

تکیه اش را به دیوار زد و پاهایش را به سمت شکمش خم کرد

_مامانت کار خوبی میکنه ، حرفشو گوش کن.

ادوین پلک هایش را باز و بسته کرد

_باشه

دوباره خواست حرف دیگری بزند که با صدای پدرش مثل برق از جا پرید

_ادوین ، قاسم بدو بیا سوباسا داره نشون میده.

ادوین با عجله به همراه یه جیغ بلند از اتاق خارج شد ، سروش آستین های تا خورده لباسش را پایین داد و به یاد مادرش فاتحه ای خواند.

به محض ورودش به دانشگاه دانشجوها به احترامش بلند میشدند و یا در سلام کردن پیشقدم ، اخلاق خوب و شایسته اش او را به یکی از اساتید محبوب دانشگاه مبدل کرده بود ، احترام بیش از حدش به این دانشگاه و شاگردها باعث شده بود تا همه با او محترمانه برخورد کنند ، با اینکه برای عضویت دانشگاه نه چندان معروفی را انتخاب کرده بود ، اما در امور مربوط به دانشجویان ذره ای اجحاف نمیکرد ، معتقد بود در دانشگاهی که دانشجوها هزینه های گزاف تحصیل خود را میدهند باید امکانات بهتر و کامل تری را در اختیارشان قرار داد.

طبقه ی دوم را طی نکرده بود که سجاد را دید ، سه روز از مهمانی گذشته بود و خبری از اون نداشت.

_سلام دکتر خسته نباشید

سجاد دست روی شانه اش گذاشت و گونه اش راب*و*سید

_معلوم هست کجایی؟

_زیر سایه ات ،

سروش متوجه درهم بودن سجاد شد ، مثل همیشه به نظر نمیرسید ، باخودش فکر کرد که شاید سرکلاس مشکلی پیش آمده.

سرش را نزدیک صورت سجاد برد و با صدای پایینی گفت

_مشکلی پیش اومده؟

سجاد به چشم هایش نگاه کرد و سروش متوجه خستگی او شد

_نه چیزی نیست

پوشه ی توی دستش را باز کرد و برگه ای بیرون کشید

_برای ساجدی ِ ، میری سر کلاس بهش بده دوباره دنبال من راه نیفته.

با اینکه هنوز علت ناراحتی سجاد را نمیدانست اما سوال دیگری نپرسید و با او خداحافظی کرد.

کمی نگران شده بود ، یاد مهمانی هفته ی پیش افتاد و التماس های سجاد برا اینکه به او هم اجازه دهند تا مهمانی بعدی را منزل جدید خودش و همسرش برگزار کند.شانه ای بالا انداخت و وارد کلاس شد ،دانشجوهایی که جلوی درب کلاس مشغول گپ و گفت بودند پشت سرش وارد شدند و آخرین دانشجو با اشاره ی سروش در کلاس را بست.

کتش را روی صندلی آویزان کرد و به سمت تخته رفت ، دو رنگ مارکر پایین تخته روی زمین افتاده بود ،برداشت و امتحان کرد ،

پیش از اینکه عنوان فصل آخر را پای تخته بنویسد یکی از دانشجوها گفت "سروش تقدیم میکند"

به صدای خنده های دانشجوها ایرادی نمیگرفت ، گاهی خودش هم به خنده می افتاد.

_شیطنت بسه ، فصل دوازدهم و شروع میکنیم .

صدای بم و قدرت کلام اش توجه همه ی دانشجوها را به خود جلب میکرد ، کمتر کسی پیدا میشد تا بهنگام تدریس سروش شهلا حواسش به درس و کلاس نباشد.

یک ساعت و نیم به ارائه درس پرداخت و آنتراک یک ربعه ای به دانشجوها داد ،

_استاد نوتلا بزن با بیسکوئیت مادر

همیشه مدل حرف زدن خانوم رستگار را میپسندید ، بیسکویت را برداشت و در ظرف نوتلا فرو برد

_سختتون نیست هر روز این حجم و میبرید میارید؟

دانشجوی دختر خندید و گفت

_نه استاد ، میذارم تو یخچال آبدار خونه ، خوشمزه اس؟

مزه فوق العاده ای داشت و بدش نمی آمد تا بار دیگر امتحان کند

_خیلی

دو نفر از دانشجوهای پسر کلاس سمت میزش رفتند ، انگار با دختر سر شیطنت برداشته باشند ، به محض آمدنشان رستگار ظرف نوتلا را با بیسکوئیت برداشت و رفت ، سروش با خنده به پسر ها نگاه کرد

_چی شده باز؟

متوجه تنه زدن هایشان شد اما برگه های روی میز را جابجا کرد و منتظر ماند

_رفیقتون مارو از کلاس بیرون کرده.

عینکش را از روی چشم برداشت و آرنجش را روی میز قرار داد

_رفیقم؟ فِکرت؟

پسرها با چهره های درهم و کمی عصبانی شکایت سجاد را کردند

_استاد خیلی گند اخلاقه ، نمیشه باهاش یه کلام حرف زد ، ما که کاری نمیکردیم

_خوبه میگید رفیقت و جلوی من بهش میگید گند اخلاق

لحن سروش به اندازه ای جدی بود که پسرها به جبران اشتباه خود بپردازد

_نه استاد ، جسارت نباشه ولی خودتون بهتر میدونید ، اصلا دیروز خودشون رو به راه نبودند ، ماهم یه تیکه انداختیم بهشون ، اونم قاطی کرد

بازهم به صورت هر دو اخم کرد ، سجاد و اخلاق تندش را خوب میشناخت و به همان مراتب شیطنت های این دو را.

_حالا چه کاری از من برمیاد؟

میثم دستش را به روی ته ریش صورتش کشید

_این تن بمیره وساطت کن مارو راه بده.

تکیه ای به میز داد و درماندگی را در صورت هر دو مشاهده کرد ، باید اوضاع خراب تر از این بوده باشه ! برگه ای که سجاد در راه داده بود هم به همین دلیل بود...دوست نداشت بیشتر از این نگرانشان کنند، به هرحال هر دو دانشجو جزو بچه های خوب کلاسش بشمار میرفتند.

_حالا برید ، ببینم چیکار میتونم بکنم.

خیلی امیدوارشون نکرد ، اخلاق سجاد را میدانست و از شیطنت این دو هم خبر داشت.

با شروع کلاس تا وقت نهار به ادامه ی درس پرداخت ، خسته نشده بود اما حس جالبی نداشت ، عصبانیت سجاد سر کلاس ، حرف های امروز صبحش...

نگران سجاد شده بود ،رفتار امروزش را مدت ها ندیده بود ،

در اتاق اساتید منتظر سجاد ماند ،خبری نشد و سروش به سمت اتاق خود فکرت رفت.

در اتاق را زد و با صدای بی حال پاسخ شنید

_دانشجو نمیپذیرم.

در را باز کرد و سجاد سرش را از روی میز بلند کرد ، فکر کرده بود بازهم دانشجوهای سمج سراغش آماده اند

_تویی؟ کلاست تموم شد؟

وارد اتاق شد و در را بست ، کتش را از تنش بیرون آورد و روی یکی از صندلی ها نشست

_خوب نیستی؟ اتفاقی افتاده؟

سجاد پیشانی اش را روی میز گذاشته بود و با چشم های باز به رو به رویش خیره مانده بود

_سجاد...با فرشته حرفت شده؟!

پاسخی نشنید ، نفسش را بی صدا بیرون فرستاد و دگمه ی بالای پیرهنش را باز کرد

_اتاقت خیلی گرمه ، چطوری نفس میکشی؟

سرش را از روی میز بلند کرد و به زیر میز دست برد ، بطری آب یخ را به سمت سروش که همیشه خدا از گرما مینالید گرفت.

_با آب خنک که آدم خنک نمیشه

بطری را یک نفس سرکشید ، و به چشم های مات سجاد خیره شد

_تشنم بود!

سجاد کلافه به نظر میرسید ، کیفش را روی میز قرار داد و درحالی که به دنبال چیزی میگشت گفت

_یه خبر دارم که نمیدونم واست خوبه یا بد!

بطری خالی آب هنوز لا به بلای انگشتانش بود ، مکث کرد و منتظر ادامه ی جمله اش ماند...

_دو روزه که ...

مکث سجاد نفس را درسینه های او حبس کرد

صدای بطری آب که لابه لای انگشتان سروش گیر افتاده بود ، شنیده میشد .

طاقت نیاورد و پرسید؟

_بانو برگشته؟!

سروش پرسید اما این تنها سوالی بود که دوست نداشت جوابی داشته باشد.

حرکت دست های سجاد متوقف شد و با تاخیر به چشم های نگران سروش خیره شد

_آره

دست هایش مشت شدند و بطری آب به زمین افتاد.

نگاهش به بطری له شده ی آب بود و خیالش به دخترِ مو بلوندِ سبزه رو...

نه عصبانی شده بود نه خوشحال ، فقط انگار که اورا با تمام هیبتش کسی بغل کرده و در دریا انداخته باشد، غرق فکر و خیالی شده بود که چون باتلاق هرچقدر دست و پا میزد ،بیشتر فرو میرفت.

سجاد حرف های دیگری هم زد ، از دعوایش با بانو ، از علت برگشتنش که بانو حرفی نزده بود...و سجاد بعنوان برادر بیش از قبل خشمگین شده بود.

سخت از روی صندلی بلند شد ،

سجاد با نگرانی به سمتش آمد و بازویش را گرفت

_داداش به خدا نمیدونستم بهت بگم یا نه ، از وقتی اومده...

دستش را بالا برد و گفت

_خواهش میکنم دیگه چیزی نگو.

و سجاد به سختی سکوت کرد ....

از اتاق که خارج شد انگار که پاهایش روی زمین نبودند ، مدام از این خاطره به خاطره ی دیگر پرت میشد و هربار با تلاش بسیار خود را بیرون میکشید ، باورش نمیشد بعد از سه سال دوباره در عین فرار به مرگ نزدیک می شود ، سه سال پیش مرگ را تجربه کرده بود .

آدمی که مردن را دیده ، قدر زندگی را بیشتر میداند ، اما حالا که قرار بود اغمای دیگری را تجربه کند ، سردرگم و پریشان شده بود.

بی آنکه سر بلند کند و جواب دانشجوها را بدهد وارد کلاس شد ، جز کفش هایش و رد خاک رویش انگار چیزی نمی دید ، خم شد و با دست خاکی کفش را گرفت ، همانطور که نیم خیز مانده بود به دستش نگاه کرد .

چرا رد خاک روی سیاهی نمایان بود و روی دست هایش نه؟!

با چیزی که همیشه فکر میکرد تضاد عجیبی داشت ، اتاقش را تیره کرده بود تا لکه ی ننگ نمایان نشود اما کثیفی خاک روی سیاهی کفش عجیب دیده شد!

با سکوت کلاس و تعجب شاگردان ، باهم از فکر و خیال خود بیرون نیامد ، روی صندلی نشست و سرش را بین دست هایش گرفت، سر درد وحشتناکی به سراغش آمده بود و مدام چیزی درون سرش میجوشید.هنوز چشم هایش بسته بود که با صدای یکی از دانشجوها سر بلند کرد

_بفرمایید

به لیوان آب ِ توی دستش نگاه کرد ، انگشتر عقیق ، لعنتی از آن هم خاطره داشت !

آب را تا آخر سرکشید و نگاهش به بیرون از کلاس افتاد ، حدقه ی چشمانش درد گرفته بود ، بس که تصویر نگاه آخر ِ خود را میدید!

_استاد خوبید؟!

صدای همهمه ی بچه ها بلند شد و سرش را پایین انداخت ، باید به خود مسلط میشد

_شلوغ نکنید!!

تا بحال یاد نداشت که بچه ها را توبیخ کرده باشد ، یا با تشر سرشان فریاد بزند.

کلاس در بهت فرو رفت و سروش از روی صندلی بلند شد ، کیفش را باز کرد و کتاب لون اشپیل را بیرون آورد و فصل آخر را باز کرد ...

گذشته مثل برق و باد پیش چشمانش ظاهر شد ،همین درس آغاز آشنایی آن دو را رقم زده بود... چه ساعت هایی را که باهم سپری نکرده بودند.

کلافه نفسش را بیرون فرستاد و رو به دانشجوها ایستاد ، تک تک نگاه ها با کنجکاری رفتارش را زیر نظر گرفته بودند ، بابت صدایی که بلند کرده بود عذاب وجدان داشت

_عذر میخوام اگه بی احترامی کردم! ادامه ی فصل و یک ساعت توضیح میدم و کلاس و تموم میکنم.

لبخند کم کم روی لب های دانشجوها نمایان شد ، با اینکه دلش به لبخند باز نمیشد اما میتوانست برای چند لحظه ام که شده لب هایش را روی هم بکشد.

به محض رسیدن به خانه اولین کاری کرد خوردن قرص آرامبخش بود ، شاید با خوابی عمیق میتوانست آرامتر شود..حوصله تعویض لباس هایش را نداشت ، کت را روی زمین انداخت و روی تخت دراز افتاد ،

صدای زنگ تلفن همراهش را مدام میشنید ، صدا به زنگ خانه هم سرایت کرد ، بلند شد و به سمت آیفون قدم برداشت .سجاد آمده بود؟!

در را باز کرد و به سمت آشپزخانه رفت ، دو لیوان توی سینی گذاشت و مشغول آماده کردن شربت شد .

سجاد بی حرف وارد خانه شد و کیفش را روی زمین پرت کرد ،

سروش گذرا نگاهش کرد ، چند قدم به سمت راست بر میداشت و چند قدم به چپ ، حال او بدتر از سروش بود و این را خوب میدانست.

_بیا شربت.

روی کاناپه نشست و پاهایش را روی میز گذاشت ، سرش حسابی سنگین شده بود ، امان از تحریم و قرص های بی بخار.

_وقتی داشت میرفت بهت گفتم نذار بره ، جلوشو بگیر ، مثل مردای عاشق و احمق به رفتنش رضایت دادی ،

یکجا ایستاد و به عصبانیت به حرف هایش ادامه داد ...

_ از روز اول بهت گفتم بانو خیالش با تو نیست ، اون به فکر رفتنه و توام که میخوای اونجا درس بخونی ،میخواد آویزونت بشه گفتم یا نگفتم؟!

با حالت تمسخر ادای سروش را درآورد

_ گفتی نه...اون منو دوست داره ، هرجا من باشم اونم هست ...کو؟؟؟

دور تا دور خونه رو نشان داد و با حرصی بیشتر گفت

_تا الان تو کجا بودی و تا حالا اون کجا؟

پر هیاهو نفسش را بیرون فرستاد و چشم های ارغوانیش را میخ نگاه سروش کرد

_ خوبت شد!! حقته..