رمان ویار به قلم دریا دلنواز

ژانر : #عاشقانه #اجتماعی‎

خلاصه :

درمورد زندگی دختری به اسم ساغره که دوتا برادر بزرگتر داره،پدر و مادر متعصبی داره اما خودش دختر شیطونیه و کودک درون فعالی داره...

دوست و همکار برادرش عطا که یه پسر مذهبیه اما خشک مقدس نیست و خیلی عاشق و مهریونه ازش خواستگاری میکنه،با هم ازدواج میکنند و...

مقدمه

- متولّد شُدم .

چند دقیقه پیش ... متولد شدم ... می دونم هیچ دیکتاتوری براش اهمیتی نداره که کیکِ تولّدِ من چقدر بزرگِ یا کوچکِ ...

می دونم هیچ باکره ای با تصورِ دردِ زایمانِ من درد نمیکشه.. حتی خیلی خوب می دونم آدم ها چقدر از درخت ها دور شدن تو این چند سال که من وارد دنیا شدم ...

می دونم هیچ کس تو ویِتنام به من فکر نکردهِ .. اما من به همه جنگ ها فکر کردم ...

من به همه ی اسکلت های آزمایشگاهی با دقت نگاه کردم ... حتی چند بار دستم و بُریدم و لذّت بردم ... من از درد کشیدت لذّت بردم ...

چند دقیقه پیش ... زمین سنگین تر شد ... به اندازه ی پاشنه ی 19 ساله ی همه کفش های زنونه ای که تا امروز ، به گودیِ کمــرم اضافه کردند ... !

مامانم منو ... همین چند دقیقه پیش .. به دنیا تحویل داد ... به گوشت های قرمز ... به شیر های پاستوریزه ... به رُژ های خاویاری ... مامانم منو به چادر نماز های مهربون تحویل داد ... به غصّه ای که هر سال برای مرگِ ماهی قرمزهام می خورم ...

مامانم منو ... چند دقیقه پیش ... به نماز های قضای صبح ... صبحانه های نخورده ... ساندویچ های جا گذاشته ... مداد های کوچک شده تحویل داد ... به دنیا اومدم...اما ویار مادرم با من مونده...

حس مادری و دارم که فرزندش و ندیده تا به الان ...

انگار این بارداریِ خیالی نمی خواد تموم بشه ... انگار این ویارهای کشنده فرزندی به دنبال نداره ...

ویار دارم...ویار دارم و مدام ه*و*س میکنم...ه*و*س هر چیزی که به محض به دست آوردنش عق میزنم...سگ دو میزنم تا بدستشون بیارم...اما به محض رسیدن به خواسته ام عق میزنم و بالا میارم...

چه مرگم شده...نمیدونم...

کی قراره این ویارها تموم بشه...نمیدونم...

تو...

تو میدونی؟

.

پیدا نمیشه...

دیشب کجا گذاشتمش؟...از در که اومدم اول کیفمو پرت کردم اون گوشه ی اتاق...

بعد همینطور که داشتم دگمه های مانتومو باز میکردم رفتم سمت کمد...

مانتومو که درآوردم گذاشتم همونجا...دیگه...

آهان...شلوارمم درآوردم تا کردم گذاشتم تو کشو...

مقنعه امم که زیر تخـ ـته...

ای خدا...الان دیرم میشه...

پس این جورابای من کجاست...؟

_ساغر بیــــا دیرم میشه...ســـآغر...

وای همینم مونده بود صدای این دربیاد...

_عزیز دل ساغر اومدم.

باید میرفتم سراغ اتاق خودش...جورابای من یا لنگه به لنگن یا بو میدن...همون یه دونه خوب بود که تازه شسته بودمش و یه دیروز پوشیده بودم...به مامان بگم غرش درمیاد چرا جورابای کثیفو میندازم تو کشو...

در اتاق و نیمه باز کردم...راهروی خونه رو نگاه کردم...کسی نبود...یواشکی و طوری که از پایین کسی نبینتم به سمت اتاق دو برادر عزیز تر از جانم رفتم...

گوشمو چـ ـسبوندم به در...سر و صدایی نمی اومد...

آروم دستگیره رو پایین دادم ...سامان هنوز خواب بود...لحافو تا خرخره رو سرش کشیده بود و از این بابت خیال منم راحت کرده بود....

آسه آسه به سمت کشو لباسش رفتم...بی سر و صدا بیرون کشیدمش و با اولین جفت جورابی که دیدم نیشم تا بناگوشم باز شد...همونجا جفتشو پام کردم...با اینکه به پام بزرگ بود و یه جورایی داشت در می اومد اما خب چاره ی دیگه ای هم نداشتم...

_ساغر پس کجایی؟

در اتاقو به هول باز کردم و خودم رو انداختم بیرون...اگه سامان موقع غلت زدن چشماشو باز میکردم و میدید که جورابش پامه حتما تلافی میکرد...

برگشتم تو اتاق و مقنعه امو سر کردم...رژ لب و خط چشمم و انداختم تو کیفم ...از پله ها که پایین می اومدم سهراب پایین پله ها ایستاد و با انگشت و سر و چشم و هرچی که داشت به ساعت توی دستش اشاره کرد...

_ساعت چنده؟

همزمان با پایین اومدم پله ها گونه ی استخونیشو بـ ـوسیدم...

_خوشتیپ...خوشگل...جذاب...مهربو ن...عسلم...نفسم...

بازومو محکم گرفت و با خودش به سمت آشپزخونه برد...

_زبون نریز...دیرم شد ساغر.

_آی دستم سهراب...مامان ببینش!

مشغول پوست کندن تخم مرغ آب پز بود که سرشو بالا آورد ...خستگی تو صورتش موج میزد..

_اذیتش نکن مادر...اون جون نداره!

سهراب میرغضبانه نگاهی به سر تاپام انداخت ...

_این جون نداره؟...حداقل ده کیلو اضافه وزن داره مونس خانوم...

_چشمت کف پام...!

به سمت میز صبحانه رفتم و لقمه ای که مامان داشت واسم آماده میکرد و رو هوا زدم...گاز اول و نزده سهراب گفت

_بقیه اشو تو ماشین بخور.

با دهن پر سرمو بالا و پایین کردم...دلا شدم و گونه ی مامان مونس و بـ ـوسیدم

_وایسا تا سامان بیاد دنبالت ها...

دستمو روی سیـ ـنه ام گذاشتم ...خم و راست شدم...

_به سلامت مادر...مراقب خودت باش

واسش دست تکون دادم و با سهراب از خونه زدیم بیرون.

_چرا اینجوری نیگام میکنی؟

پشت چراغ قرمز بودیم که به پهلو شد و جدی گفت

_رژ لبتو توی خونه ام زده بودی؟

زبونم و سریع روی لـ ـبم کشیدم.نباید به چشم هاش نگاه میکردم...

_لبم خشکی زده فکر میکنی رژِ...!

چراغ سبز شد ...خنده ی مرموزی روی لبش نشست

_پس چشمتم خشکی زده؟!

فهمیده بود...اون موقع که رفت تو مغازه تا نسکافه بخره باید زودتر دست به کار میشدم...این دیده!

_سهراب گیر نده دیگه.آره داداش گلم...هم رژ زدم هم خط چشم.

نیم رخش اخمو شد ...نگاهش به آینه بغـ ـل ماشین بود که گفت

_دوست ندارم دروغ بگی...از اولش همینو میگفتی منم نمیخواستم گیر بدم...فقط میخواستم بگم بهت میاد!!

نفهمیدم چطور خودمو بهش رسوندم و شالاپ شالاپ ماچش کردم..

_فدات بشم من اخمالوی مهربون

کلاس زبان...

سخت ترین و طولانی ترین لحظات عمرم و اینجا باید بگذرونم...روزی که ثبت نام کردم خیلی ذوق و شوق داشتم...اما حالا...فقط سر اینکه حاج بابا نذاشت دانشگاه برم شهرستان منم شرط و شروط گذاشتم که میرم کلاس زبان و کلاس شیرینی پزی و کلاس یوگا و هرچی دلم بخواد...بابا اون موقع قبول کرد اما بعدش بهونه آورد...بهونه که...یعنی...رفت و آمدم فقط باید تحت نظارت برادرای محترم و مونس خانوم انجام میشد...

من دوست داشتم هر وقت دلم میخواد..بی هیچ دروغ و نقش بازی کردنی بهم مجوز بدن..اما خب...شاید اختلاف سنی زیادی که با مامان و بابام دارم نمیذاره هیچوقت درکم کنند...حتی منم درکشون نمیکنم...یه وقتایی سامان باهام حرف میزنه..میخواد که بگه زمونه بدی شده...دزد ناموس زیاده...دزد گوشی و کیفم زیاده...حرف بیخود میزنه...! میخواد خرم کنه که غر نزنم چرا مامان بابای من مثل مامان بابای عطیه نیستند...

عطیه دختر همسایمونه که مامانم خوشش نمیاد باهاش بگردم...برعکس مامان ِ اون...حسابی دوسم داره...ساغر جون ساغر جون از دهنش نمی افته...

ای بابا..

نگاهم به لب های معلم زبان بود که داشت با حالت با مزه ای داستان تعریف میکرد...من نمیدونم داستان خرس و روباه چرا ارجحیت داره به داستان رومئو و ژولیت...!! منو بگو گفتم میرم کلاس زبان چهار تا کلمه عشقولانه...چهار تا فیلم احساسی واسمون میذارن ببینیم...

تازه هدف بعدیم ترجمه فیلم های بدون سانسوری بود که میگرفتم ببینم...البته دروغ چرا...از کشو سامان میدزدیدم و میدیدم...!

خمیازه ی آخرم مصادف شد با تموم شدن کلاس زبان یک ساعته ای که معلمش نیم ساعت با تاخیر اومد...

اول از همه آینه ی کوچیکم و دراوردم...لعنت به من که عادت دارم رژ بخورم!

جلوی درب موسسه منتظر ایستاده بودم که مامان مونس و از دور دیدم...به سمتش رفتم...نفسش بالا نمی اومد و سرخ شده بود...

_مامانی خب چرا تو اومدی...پس سامان کو؟

نفس نفس زنون گفت

_کار داشت...

تو دلم به سامان بد و بیراه گفتم...اگه اومده بود الان میرفتیم یه اب هویج بستنی میزدیم تو رگ...بعدشم میرفتیم پارک با این دستگاه ها ورزش کنیم...

تاکسی دربست گرفتیم و برگشتیم خونه...مثل همیشه دوش گرفتنم یه ساعت طول کشید...از حموم رفتن خوشم میاد...از بوی حموم...بوی شامپو...بیشتر اوقات فراغتم و تو حمومم!

_عآفیت باشه مادر...

چشمم که به اب هویج بستنی افتاد با روی باز گفتم

_از کجا فهمیدی هـ ـوس کردم؟

لیوان و از روی بشقاب برداشتم...مامان مونس لب تخـ ـت نشست و گفت

_سامان هویج خریده بود گفت واست درست کنم.

_مگه سامان اومده؟

_اومد زود رفت..کار داره

_عوضی...!

همینکه مامان سرشو آورد بالا لـ ـبمو چـ ـسبوندم به لیوان آب هویج و به روی خودم نیاوردم چه حرفی زدم...زیر لب "لا اله الا الله" گفت و مثل هربار تو اتاقم اومدن شروع کرد وسایلمو جمع و جور کنه...

_مامان اونارو دست نزن...به خدا پیداشون نمیکنم

_مادر جان این بازار شامه یا اتاق خواب...خب جمع کن اینارو

تاپ و شلوارم و از دستش گرفتم.

_اینو که نمیخوای بپوشی جلوی داداشات؟

اخم کردم

_نخیر جلوی بابا همچین چیزی نمیپوشم.خوب شد؟

خواست دوباره باهام بحث و جدل راه بندازه که تلفن خونه زنگ خورد و از اتاق بیرون رفت...من نمیدونم با این پا دردی که داره چه اصراریِ بیاد تو اتاق من...

هیچوقت نتونستم باهاشون راحت باشم...خب تو اون سن نباید منو به دنیا میاوردن دیگه...من با سامان یازده سال تفاوت سنی دارم و با سهراب پونزده سال...سامان که میگه وقتی هم سن من بوده اونم با مامان بابا جور نبوده...یعنی بیشتر با سهراب رفیق بوده تا مامان و بابا....من دوست ندارم اینطوری باشه ولی هربار که نظر و عقیده امو نسبت به هرچی باز گو میکنم..بابام میگه تو بچه ای...مامانم میگه بترس از خدا...!!

واسه همینم هیچی نمیگم..نه نظری...نه حرفی...بیشتر وقتایی که کنارشونم سعی میکنم ساکت بشینم سرجام و خودمو کوچیک نکنم...هرچند به قول بابا من هنوز کوچیکم...بچه ام!

ولی هر چی ام باشند...تو هر سده ای که مونده باشند...با هر نظر و عقیده ای که داشته باشند...پدر و مادرمند...دوستشون دارم...برام مهمند...دوست دارم همیشه صحیح و سلامت کنارم باشند...حتی یه وقتایی که بدجنسـ ـیم گل میکنه و اذیتشون میکنم...با کمـ ـردرد و پا درد مامان مونس بغض میکنم و با سرفه های خشک حاج بابا اشکم درمیاد..

بو برنگ نهار داشت دیوونه ام میکرد...یاد حرف سهراب افتادم...ده کیلو که نه...ولی نه کیلو اضافه وزن داشتم...اونم مثل اینکه از بچگی همراهم بوده! مامانم و بابام دختر دوست داشتند...هنوزم دارند...سامان یه وقتایی یاد قدیم میکنه و میگه مامان مونس از دهن اونا لقمه برمیداشته و میذاشته تو دهن من...اضافه وزنمم واسه همینه..

ساغر...کوپولو...پاشو بلال خریدم واست...ساغر؟

صدای سامان یه طرف اما جمله ای که به بلال مربوط میشد دلمو لرزوند...

لحافو از روی صورتم کشیدم پایین...بالا سرم یه طوری وایساده بود که اگه ناغافل میدیدمش سکته میزدم...

_سلام کپل ...پاشو حوصله ام سر رفت!

_کو بلال؟

لحافو کامل از روم کنار کشید...

_ پایین گذاشتم تو آب نمک

دستمو گرفت و از روی تخـ ـت بلند شدم. کش سرمو از روی میزم برداشت و با یه شونه داد دستم...

_دروغ که نمیگی؟

_نه به جون سامان...پاشو موهاتو شونه کن بریم بزنیم به بدن...بدون تو مزه نمیده

صندلی میزم و کشید و گذاشت رو به روی تخـ ـتم...وقتی نشست روی صندلی با غیظ نگاهش کردم...

_تو صبح کجا بودی؟ چرا نیومدی دنبالم؟

پا رو پا انداخت و دست به سیـ ـنه به صندلی تکیه داد...موهامو به زور شونه میکردم که با حالت مرموزی گفت

_مامان مونس صبح گفت واسه شام مهمون داریم منم رفتم خرید.

نیش تا بناگوش باز شده اش نشون از دیدن یار میداد..!

موهامو بالای سرم با کش بستم...

_پس نرگس خانوم داره میاد که شما آرو بیرا کردی!

سرشو بالا و پایین کرد و لبخند محوش و پهن تر کرد.

_دقیقاً...حالام پاشو تا سهراب سهم مارم نخورده

_بریم پس...

نمیفهمیدم بلال و دارم چجوری گاز میزنم...به قدری مزه ی بلال شیری و دوست داشتم که موقع خوردنش پدر و مادر خودمم فراموش میکردم.

_مگه نهار نخوردی...؟

عادت داشتم موقع جوییدن غذایی که دوستش دارم چشمامو ببندم و فقط لذت ببرم...

ولی بابت حرفی که سهراب زد و خنده ای که بعدش کرد چشمامو باز کردم.

_نهار خوردم تا چشمت دربیاد عزیزم!

دونه ی بلال به ریشش چسبیده بود که سامان با نوک ناخن تیزش به صورت سهراب زد.اخمش به سامان بی فایده بود..

_داداش تو که از ما بدتری...ریششتو برو پاک کن

با کف دستش به صورتش کشید و رو به سامان و من که میخندیدیم گفت

_خانوادگی گرسنه ایم...منم با اینکه نهار خورده ام ولی بوی غذای مامان مونس داره از پا درم میاره...میرم دوش بگیرم اگه شد یه چرتم بخوابم تا مهمونا نیومدن.

کیفشو برداشت و همزمان با برداشتنش به کمـ ـر سامان کوبید.

_وحشی

وحشی

دور تر که شد منم بد و بیراه بارش کردم

_این چرا همه اش قاطیِ...صبح گیر داده بود به رژ لب من...بعدم که بهش میگم چرا گیر میدی میگه بهت میاد...خله نه؟

با خنده سر تکون داد و گفت

_به عمه اش رفته...تو روح جفتشون!

صدای خنده امون باعث شد مامان پنجره ی آشپزخونه رو باز کنه و بهمون تذکر بده...

_بالاخره تو کی میخوای عروسی بگیری؟ مردم از بس لباسام تو کمد خاک خورد ...اون دکلتـ ـه قرمزه رو مامان نمیذاره تو خونه بپوشم!

دستمالی از جیبش بیرون آورد...محکم به دهنش کشید و با ناخن به جون دندوناش افتاد

_این خاله خانوم مگه کوتاه میاد.سربازی رفتم...کار پیدا کردم...ماشینم خریدم باز داره سنگ میندازه...دختر عقدی خودش داره زجر میکشه...چهار ساله رو هوا موندیم.

تو فکر فرو رفته بود که با پام کوبیدم به صندلیش ...دستش از زیر چونه اش ول شد و تکون شدیدی خورد...

_کپلِ احمق

_چقدرم به تو و نرگس بد میگذره...دائم که به مسافرت و عشق و حالید!

چشمکی حواله ام کرد و با صدای بلند زد زیر خنده

_ما که همیشه تو خلوت یاد حرف خاله می افتیم...

غش غش خندیدنش مثل نرگس بود...میگفت این داداشت آخر کار دست من میده و بهونه دست مامان...باور نمیکردم..فکر کردم آقا میتونه خودشو نگه داره...

_بسه دیگه بیاید کمک من...خسته نشدید از بس خندیدید؟

با صدای مامان و باز شدن در پارکینگ جفتمون به حالت آماده باش در اومدیم...

من رفتم سراغ حاج بابا...سامانم رفت سراغ مامان...

در پارکینگ و میخواستم ببندم که بابت بی روسری و مانتو بودنم گفت نیازی نیست...موقع روبـ ـوسی کردن با حاج بابا پهلومو قلقلک داد

_صدای خنده هاتون تا سر کوچه می اومد دختر جان

به ماشین تکیه دادم و با شرمندگی فراوون عذرخواهی کردم.جعبه ی شیرینی رو نرسونده به اشپزخونه بهش دسبرد زدم.

سامان مثل همیشه اش با حاج بابا خیلی سنگین سلام و احوالپرسی کرد...قهر دفعه آخرشون زیادی طولانی شده بود...

_ساغر بیا این شیرینی هارو بچین تو ظرف

نگاهمو از حاج بابا و سامان گرفتم.کمک کردن به مامان یه خوبی داشت اونم مدام ناخونک زدن به غذا و شیرینی ها بود...

_ساغر موبایلت داره زنگ میخوره.

با دهن پر به صورت مامان خیره شده بودم ...با تعجب داشت نیگام میکرد...مثل همیشه پرسید

_کی باهات کار داره؟

شونه هامو بالا انداختم و از آشپزخونه بیرون رفتم...موبایلم دست سامان بود که به نرده های بالا تکیه داد و بود و داشت گوشی رو واسم تکون میداد...

تند تند از پله ها بالا میرفتم که با خنده گفت

_کپل ندو می افتی...

همین یه کلمه کافی بود تا دوباره صدای بابا در بیاد

_صد دفعه گفتم بهش نگو کپل...تو دهنت مونده جلوی بقیه ام میگی.

آنی خنده ی روی لب سامان جمع شد...

_الان غریبه بین ماست حاج بابا؟

پیش سامان که رسیدم یه خورده نفس نفس میزدم.دستمو رو بازوش گذاشتم که دوباره بابا کنده به آتیش زد...

_سی سالته...نمیخوای بزرگ بشی.هنوزم همبازیت ساغرِ!

همین یه جمله کافی بود تا سامان از کوره دربره

_پدر من شما باز پیله کردی به من؟ ناراحتی بگو جلو چشمت نباشم...هم تو راحت میشی هم من!

حاج بابا یهو از روی مبل بلند شد و قدمی به سمت پله ها برداشت

_اگه بهت پیله میکنم واسه وضعیتی که برای خودت و نرگس درست کردی.عرضه نداری دست دختره مردم و بگیری بگو من دستتو بگیرم...اینجوری ام منو مسخره ی باجناق کچلم نکن!

اگه بازوی سامان و اونقدر محکم نگرفته بودم حتما میرفت پایین و دوباره تو روی بابا وایمیستاد.

زورم که بهش نمیرسید اما تونستم بکشمش عقب تا دیگه با حاج بابا چشم تو چشم نشه.مامانم اگه نمیرسید بابا باز این سر کلاف و اینقدر میکشید تا کار به جاهای باریک کشیده بشه...

در اتاقشو با پاش محکم بست..

نفسشو پر سر و صدا بیرون فرستاد که سهراب روی تخـ ـتش نیم خیز شد

_الهی بمیرم خواب بودی داداش گلم؟

حوله ی روی موهاشو پرت کرد سمت سامان که واسه خودش داشت تو اتاق رژه میرفت

_حیوون صد دفعه گفتم با حاجی دهن به دهن نشو...حالیت نمیشه؟

_برو بابا...!!

سهراب خودشو رو تخـ ـت ولو کرد و با چشم های باز زل زد به سقف...سامان هنوز تو همون وضعیت به سر میبرد که روی زمین نشستم.

_سامان بی خیال...بابا که از اولم همینطور بود...عادت نکردی داداشم؟

دستشو رو هوا تکون داد و همون کلمه ای رو که به سهراب گفت به منم گفت..ساکت واسه خودم یه گوشه نشسته بودم که موبایلم زنگ خورد...سامان که از دست بابا عصبانی بود گوشی رو پرت کرد جلوی پام...

_کیِ اینقدر به تو زنگ میزنه؟

موج عصبانیتش داشت میرسید به من...

_نمیدونم...

شماره ی روی گوشی نا آشنا بود...جواب نمیدادم شماره ی غریبه ها رو...گوشی رو گذاشتم رو سایلنت و از اتاق بیرون رفتم.

به مامان مونس کمک کردم ...بشقاب های میوه و قاشق چنگال هارو روی میز پذیرایی گذاشتم...میوه و شیرینی ام کنار همون ها بود...

کارم که تموم شد برای عوض کردن لباس به اتاقم رفتم...با وجود پسر خاله ی نازنینم نمیتونستم سارافن بپوشم..وگرنه هر بیست و چهار ساعت باید چشم های گرد بابا رو تحمل میکردم...

مانتو قهوه ای تیره امو که لاغر تر نشونم میداد با شلوار و شال کرم پوشیدم...یه خورده کرم به صورتم زدم تا این جوشای هنوز نرفته ی بلوغم محو بشه...سیاهی چشمامم که بدون سرمه امکان پذیر نبود..

حاضر و آماده رو تخـ ـتم نشستم...به دعوای حاج بابا و سامان فکر کردم...به اینکه چرا سامان از بابا پول نمیگیره تا خونه بخره...در صورتی که خاله تمام نیتش از اذیت کردنه این دوتا همینه...که بابا یه پولی به سامان بده و خونه بخرند...حقم داره...نرگس همیشه تو ناز و نعمت بزرگ شده...عمرا بتونه تو خونه اجاره ای اونم محلی که سامان میگه بتونه زندگی کنه...

بدبختی اینه که از سهرابم راضی نمیشه پول بگیره...خودم دیدم سهراب چندبار بهش گفته که میتونه نصف پول خونه رو بهش بده...حتی اوایل میگفت خونه ای که میخری و نصفشو بابت پولی که بهت میدم به اسم من کن...سامان قبول نکرد...سهرابم گفت اصلا هر وقت داشتی برگردون...بازم راضی نشد...

معلوم نیست چه مرگشه...میگه اگه نرگس منو میخواد باید هرطور که من دوست دارم زندگی کنه...نرگس بنده خدا حرفی نداره...میگه منم دوست دارم مثل سامان خودم واسه زندگی خودم تلاش کنم...

ای بابا...زندگی اینام شده نقل دعواهای خونه ی ما...آدم نمیدونه طرف کیو بگیره...

_ساغر؟

از توی اتاق با صدای بلند جواب سامان و دادم

_بله؟

_تو به کشوی من دست زدی؟

نفسم یه لحظه قطع شد...هم دو روز پیش از تو کشوش فیلم برداشته بودم هم امروز صبح جوراب

_نه به جون ِ ساغر...!

سر و صدایی دیگه ازش در نیومد...نفسمو با خیال راحت بیرون فرستادم و به لپ های سرخ شدم دست کشیدم...نه اینکه همیشه ازش بترسم...فقط امروز زیادی اخمالو شده بود...

نگاهم به گوشی آخرین مدلی بود که سهراب برام خرید...روزی که تبلیغش و توی اینترنت دیدم چقدر پیله کردم به حاج بابا که باید واسم بخری...بابا که گفت گوشیم خوبه و نیاز به تعویضش نیست...سامانم که هرچی پول در میاره میذاره واسه عروسیش...دست به دامن سهراب شدم...

اون موقع برام همین گوشی و دو میلیون خرید...سر یه هفته از دستم افتاد و ال سی دیش سوخت...عین خیالمم نبود...انگار مزه اش خیلی زود از زیر دندونم رفت...دیگه ذوق و شور روزای اول گوشی دار شدن و نداشتم...پزشو به بچه ها همون روزای اول دادم...از چشم خودمم افتاد...عادت دارم به این خل بازی ها...

مهمونا نیم ساعتی میشد که اومده بودند اما سامان بهمون گفت که به همه بگیم خونه نیست و تا شب نمیاد...نرگس بیچاره ام جرئت نداشت یه کلام بیشتر بپرسه...

موقع سالاد درست کردن دیدم که داره هی با گوشی اش شماره میگیره...میشدم حدس زد شماره کیو داره میگیره...سالاد درست کردنم که تموم شد سراغش رفتم

_نرگسی میای بریم بالا؟

لبه های چادرشو بالا کشید و کاملا روی سرش انداخت...

_خاله کمک میخواد...

دم گوشش گفتم

_بیا بریم بالا کارت دارم

سری تکون داد و با عذرخواهی فراوان از مادرم راضی شد تا باهام بیاد...

_اونجا که اتاق پسراس

_بیا تو...چقدر حرف میزنی!

اومد تو اتاق و بلافاصله در اتاق و بستم...با دیدن سامان که روی تخـ ـت خواب بود چشم هاش گرد شد...

_اینکه خونست!

تن صدامونو حسابی پایین آورده بودیم.

_آره...یه ساعت قبل اومدنتون با بابا دعواش شد...سر ننه ی گیرِ تو!

چشم های گردشو با اخم من جمع کرد

_حداقل به من میگفت که خونه اس...نگرانش شده بودم...

یه جوری محو نیم رخ اصلا نه جذاب سامان شده بود که یه آن مسیر نگاهشو دنبال کردم تا شاید به قاب عکس خودم برسم که بالاسر تخـ ـت اون دوتا ست...!

_جمع کن توام...میخوای بشین به حالش گریه کن...

چادرشو بیشتر جلو کشید...انگار میخواست خودش و اون زیر مخفی کنه.

_گ*ن*ا*ه داره...

_هیچم گ*ن*ا*ه نداره...تو یه عمر بالا شهر زندگی کردی...منم بودم راضی نمیشدم برم اون پایین مایینا...تازشم...از همه مهمتر از مامانت دور میشی...اونم من بودم راضی نمیشدم.والا!

آروم به پهلوم زد

_بریم بیرون الان بیدار میشه

داشت میرفت سمت در که چادرشو کشیدم

_احمق آوردمت اینجا خوبش کنی...داری در میری؟

_نه..ولش کن..یهو داد میزنه صداش میره پایین

بیچاره دختر مردم چقدر از داداش پیزوریم میترسید

_خاک تو سرت...برو بیدارش کن دو کلوم باهم حرف بزنید.شامم میارم بالا دور هم بخوریم.بقیه ام نمیفهمن...

هاج و واج بهم خیره شده بود و که کف دو دستامو به نشونه ارادت به فرق سرش کوبیدم و از اتاق بیرون اومدم...بدون اینکه کسی متوجه ام بشه رفتم تو اتاق خودم و به سهراب اس ام اس دادم که یهویی نره تو اتاقش...!

از بس روی تخـ ـت غلت خوردم مانتوم چروک شده بود...با اومدن نرگس و نیش بازش به پیروزمندانه بودن ماموریت امیدوار شدم...نرگس حرف زدنشم به آدم ارامش میداد...چه برسه بغـ ـل کردنش...!

موقع چیدن میز نادرم کمکمون کرد...البته کمک که نه...نمیدونم چرا هیچوقت ازش خوشم نمی اومد...همه اش دوست داره بین زن ها باشه...درسته هنوز بیست سالش نشده...ولی خب دیگه بچه ام نیست...قد و قواره اش که اندازه ی سامانه...

یه جوری ام آدم و نگاه میکنه که معذب میشم...یکی دوباری ام موقع ناخنک زدن به سیب زمینی سرخ کرده ها بهم تیکه انداخت...حوصله جواب دادنشو نداشتم..یعنی چون حرفش برام مهم نبود واسش تره ام خرد نمیکردم.

خاله ام که یه طوری حرف میزنه و راه میره که انگار از دماغ فیل افتاده با اون سنش...هیچ ازش خوشم نمیاد...اصلا نرگس با همه اشون فرق داشت...وگرنه کی میخواست خاله رو به عنوان عضو صمیمی تر شده ی خانواده سرمدی بپذیره؟

تا منم یه جا گیر میاورد از دکتر رژیم فلان دختر فامیل و فلان پسر فامیل حرف میزد و اصرار میکرد خودش واسم وقت بگیره و ببرتم...منم که الکی هی سرمو بالا و پایین میکردم و میگفتم وقت بشه خودم میرم...همه ی دنیا ول کرده بود این نه کیلو اضافه وزنه منو چسبیده بود...هیشش...شوهر خاله ی بیچاره ی منم کچل شد از بس خاله دونه دونه موهاشو کند!! بدون اجازه ی خاله ام حق نداره یه لیوان آب بخوره...برعکس خانواده ی ما...! مامانم تو مشت بابامه...بابام واسه خودش هر تصمیمی بگیره کل خانواده موظفند بگند چشم ولاغیر!

یه سینی بزرگ برداشتیم و با نرگس دوتا بشقاب پر برنج کشیدیم...یه طرفشو خورشت قیمه ریختیم و یه طرفشو قورمه...یه ظرف پر سالاد کاهو و یه ظرف کوچیک سالاد ماکارونی برداشتیم...نوشابه و لیوانم دوتا بیشتر نتونستیم برداریم چون بقیه شک میکردند...خلاصه که سینی و حسابی سنگین کرده بودیم..طوری که سهراب مجبور شد سینی و بیاره تو اتاق...

سامان دیگه مثل غروب عصبانی نبود...پشت کامیپوتر نشسته بود و به نقشه های ما میخندید...سهراب سینی و گذاشت زمین و رفت...

سه تایی به غذا حمله ور شدیم...نرگس مثل همیشه مراعات کرد اما من و سامان ول کن دونه های برنج توی سینی ام نبودیم...

صدای خنده هامون به قدری بلند بود که سهراب به گوشیم پیام داد که یواشتر...ماهم چقدر دقت میکردیم که میون خنده هامون صدای سامان پایین نره...هرچند خنده های ما میشد یه خاری تو چشم حاج بابا که مطمئن بودم یه روزی یه جایی از دماغ جفتمون در میاره...

گپ و گفتمون توی اتاق زیادی طولانی شد تا اینکه سهراب اومد سراغ من و نرگس که بریم کمک مامان مونس...

تو آشپزخونه واسه خودمون میگفتیم و میخندیدیم که خاله شروع کرد به زدن حرف هایی که اصرار داشت بگه تیمور خان گفته ...اما ما که خاله ی خودمون و میشناختیم...حرف هایی که داشت از دهن تیمور خان میزد حرف های خودش بود...مامانم مدام سرخ و سفید شد و مطمئن بودم دعا دعا میکنه حرف های خاله رو بابام نشنوه...

نرگسم دست کمی از مامانم نداشت...نمیدونم چرا ...بیست و شیش ساله که داره با این مادر سر میکنه...! من بودم به هر در و دیواری خودم و میکوبیدم تا از خونه فرار کنم! حالام که یه احمقی مثل سامان هست که دوسش داره...دیگه این تعلل کردنش و این سر به زیریش آدم و حرصی میکنه...

حرف های خاله رو با گوشیم ضبط کردم..باید سامانم میشنید...

شب قبل از خوابم براش فرستادم...چند دقیقه بعد از ارسال صدا اومد تو اتاق و درباره ی عکس العمل نرگس پرس و جو کرد...حسابی توپ داداشم و پر کردم تا بندازم به جون خاله خانوم...حقش بود...!

شب با خیال راحت سرمو گذاشتم رو بالش...فکر کردم با این بلم بشویی که راه افتاده صبح سهراب برای پیاده روی صدام نکنه...اما متاسفانه اینطور نبود...به زور بیدارم کرد...کم مونده بود لباس هامم خودش تنم کنه...برای سهراب اوضاع خونه مهم نبود...دعوای بابا و سامان براش اهمیتی نداشت...یه وقتایی بهش میگفتم علی بی غم.

با کلی غر غر کردن راهی پارک توی کوچمون شدیم...یک ربع فقط آروم راه میرفتیم و یک ربع به شدت می دوییدیم...مثلا میخواست منو لاغر کنه...

_من دیگه نمیام..به جون داداش جون ندارم...ضعف کردم.

_بدو ببینم دیرم شد...یالا

دستاشو گذاشت پشت کمـ ـرم و هلم داد...گوشتای تنم داشت بالا و پایین میشدند که برای فرار از این شکنجه نشستم روی زمین

_پاشو تنبل...

_جون ساغر بی خیال...خودت برو...من نیستم

_پس بشین اینجا تا بیام

کم مونده بود شعله های آتیش از چشمام بزنه بیرون...حتی نفسی که از بینی ام بیرون می اومد داغِ داغ بود...گر گرفته بودم از بس بالا و پایین پریدم...

_باشه...

سیـ ـنه ام از شدت ورج و وروجه مدام هنوز بالا و پایین میشد که دستمو توی جیبم کردم...

_برای روز مبادا...!

با دیدن بسته ی مـ ـستطیلی شکلات نفس هام آروم شدند...لبخند پهنی روی لـ ـبم نشست...

اولین گازی که از شکلات زدم باز چشم هامو بستم ...با لذت تمام طعمشو حس میکردم..شیرینی دلنشینی توی دهنم پیچیده شد...

میگن تو بهشت هر چی آرزو کنی سریع واست برآورده میکنند...من هر لحظه آرزو میکنم خدا از این شکلات ها بهم بده...شیرینی اش دلمو آروم میکنه...

_ احمقِ تنبل...چی داری میخوری؟

به محض باز شدن چشم هام و دیدن قیافه ی عصبانی سهراب شیرینیِ شکلات تو گلوم پرید...از شدت سرفه داشتم خفه میشدم اما حتی به خودش زحمت نداد تا دلا شه و پشت کمـ ـرم بزنه...

داشتم جلوش دست و پا میزدم ولی عین خیالشم نبود...دست به کمـ ـر زل زده بود بهم تا همین یه ذره گوشتمم آب کنه...

_بترکی...صد دفعه گفتم بعد ورزش هیچی نخور...بدتر جذب بدنت میشه...پاشو بریم خونه که باید سی تا دراز نشست بزنی...

نفسم دیگه بالا نمی اومد...از قصد نفسمو حبس کرده بودم تا شاید با کبودی صورتم دلش به رحم بیاد اما بی فایده بود..برادر سنگ دلم با مشتی که به پشتم کوبید نفسم رو که چه عرض کنم..شکلات هارم بالا آورد...

به محض رسیدنمون به خونه سامان داشت از پارکینگ ماشین و بیرون میاورد...

_چطوری کپل...میبینم که عزرائیل داره جونتو ذره ذره میگیره.

منظورش از عزرائیل سهراب بود که عین خیالشم نیست خواهرش داره پر پر میزنه

_سامان بگو به من گیر نده..میگه باید دراز نشست بزنی

ماشین و ول کرد و اومد سمتمون

_وای عجب یزیدی هستی سهراب...نمیبینی مثل لبو شده..ولش کن دیگه

سهراب کف دستشو به سیـ ـنه سامان زد

_برو تو حرف بیخود نزن..تو اینو به این روز درآوردی.

سهراب دستمو گرفت ..با التماس به سامان نگاه کردم

_داداش...!؟

سامان عوضی ام نوک انگشت هاشو زد به شکمم و شروع کرد فاتحه خوندن...

_برو خواهرم...الحق و والانصاف که تک بودی مخصوصا با اون لایه های گوشتت که جون میده واسه گاز گرفتن

دندوناشو داشت روهم میسابید که سهراب اینبار محکم تر زد پس کله اش

_گم شو روانی...

باهام خداحافظی کرد و با سرشکستگی تمام وارد خونه شدیم.

"عطا"

نگاهم پی دلواپسی های همیشه اش بود..

چادرش رو روی سرش جابه جا کرد و چشم انتظار به در خونه خیره شد...تکون خوردن لب هاش نشون دیگه از نگرانی های مادرانه اش بود...

کافیِ ثانیه ای به ساعت اومدن پسرش اضافه بشه تا رنگ از رخسارش بره و دست هاش بلرزه...

میگن همه مادرها شبیه همه اند...اما من میگم مادر من یه فرشته است که بعد از فوت شوهرش...اونم درست چند سال بعد از ازدواج دو تا پسرشو به دندون گرفت و تک و تنها بزرگ کرد...

مادری که نمازم هر روز دیدنشه...مادری که نگاهش معجزه ی هر روزه ی خدا رو بهم نشون میده...

نگاهش از در خونه به منی که لبه پنجره ی نشسته بودم کشیده شد...

_عطا...؟ مادر به نظرت دیر نکرده؟...همچین دلم شور میزنه...طوریش نشده باشه بچه ام.

لبخند روی لـ ـبم برای تمسخر حرف های مادرانه اش نبود...برای شیطنت برادر بزرگتری بود که بی صدا کلید انداخته بود به در حیاط و قصد داشت یواشکی خودش رو به مادر برسونه

_چی بگم مامان مولود...!

لبخندم پهن تر میشد که با نگرانی به چشم هام خیره شد..

_توام که همیشه ی خدا تو آرامش محض باش...خب مادر؟

عارف نرسیده به مادر پاش به گلدون خورد و حاج خانوم با ترس سرش رو برگردوند...

_سلام بر مادر ِ همیشه نگران دنیا...مامان مولودِ خودم

دیدم که نفسش رو با خیال راحت بیرون فرستاد اما اخمی به پسرش کرد و گفت

_تو که میدونی مادرت نگرانت میشه برای چی اذیتش میکنی...به خداوندی خدا...ببین عارف ..دفعه دیگه...

تا خواست باز برای پسرش خط و نشونی بکشه آقازاده مادرش و بغـ ـل کرد و پیـ ـشونی اش رو بـ ـوسید

_نوکرتم...ترافیک بود به جون این عطا ساکتی!

مادر مثل همیشه با محبت پسر عزیز کرده اشو به آغـ ـوش کشید و خیال منم بابت بودنش راحت شد!

_اینقدر به بچه ی من نگو عطا ساکتی...مثل تو پر حرف باشه خوبه؟...هربار زنگ میزنم خونه اتون زنت از دستت شاکیِ...میگه بیشتر از اون حرف میزنی...

عارف خودش رو از مادر جدا کرد

_مامان مولود وقتی عروست اینطوری میگه باید شال و کلاه کنی پاشی بیا خونه ی پسرت یه دونه از اون تو دهنی های محکمت بکوبی بهش...والا...مادرشوهرم مادرشوهرای قدیم...

_مادر جان من به زندگی تو چیکار دارم...خودت میدونی و زنت...کاش امروز آورده بودیش

عارف دستی به گردنش کشید و نگاهی به من انداخت...داشت کم میاورد انگار...!

_مامان مولود بذار از راه برسه پسر عزیزت اونوقت سراغ زن و زندگیشو بگیر...بیاید بالا تا چایی بریزم...

نگاه های مامان مولود مثل چند لحظه قبل دوباره رنگ دلواپسی گرفت اما سکوت کرد و به زور خندید

_راست میگه بچه ام..بریم چایی بخوریم...

دستشو گذاشت پشت کمـ ـر عارف و گفت

_مادر میدونستم داری میای برات آرد نخودچی درست کردم.

عارف شیطنت وار خندید و بررای نجات از مخمسه ی همیشگیش برام دست تکون داد.

پنجره ی اتاق رو بستم و از اتاق خارج شدم.برای استقبال از برادر بزرگترم جلوی در رفتم.

_خوش اومدی

_قربون عطا ساکتی خودم

همو بغـ ـل کرده بودیم که کنار گوشم بدون اینکه مامان مولود بفهمه گفت

_اسم زنه منو آورد بحثو عوض کن جون داداش...! نمیخوام بفهمه چه خبره...

به پشت شونه اش زدم و آروم تر زمزمه کردم

_خیالت راحت...

مامان مولود چادرش رو روی دسته ی صندلی گذاشت

_همچین همو بغـ ـل کردید انگار چند وقته همو ندیدید...همه اش یه هفته است...

به پشتی کنار خودش دست کشید و رو به عارف با لبخند تامل برانگیزش گفت

_بیا دورت بگردم..بیا بشین از کار و زندگیت بگو مادر

عارفاز کنارم رد شد و به سمتش رفت...خوب بلد بود مثل همون بچگی ها دل مامان و بدست بیاره...موقع چای ریختن به حرفاشون گوش میدادم..همچین خودش و برای مامان لوس میکرد که انگار پسر دوزاده ساله ایِ که موقع فوتبال بازی کردن خورده زمین و سر زانوش خراشیده شده!

آرد نخود چی هارو توی ظرف کوچیکی گذاشتم ...سینی به دست از آشپزخونه بیرون می اومدم که عارف شروع کرد به خندیدن

_وای خدا...عروس خانوم شمایید...ماشالا چه قد و بالایی...فقط عروس جان شما که نه بالا داری نه پایین...فکر نمیکنی خیلی لاغری؟

مامان مولود جای برادرِ بی حیای من سرخ و سفید شد

_نگو عارف...از من خجالت نمیکشی از خدا خجالت بکش...این چه حرفی میزنی

جلوش خم شدم تا اول مامان چایی برداره

_ولش کن مامان مولود..شوخی میکنه

استکان چاییشو برداشت و به روم لبخند زد ..سینی رو جلوی عارف گرفتم

_حاج خانوم مگه بد میگم؟ دخترای حالا به فکر بازوی پر و سر و سیـ ـنه ی پهن اند..این با سر و شکل حالاش زن که چه عرض کنم..دوسـ ـت دخترم بهش نمیدن!

کشت خودشو تا یه استکان چای از سینی برداره..کنارش نشستم اما مامان شاکی تر از قبل گفت ...

_مادر جان نگو یکی بشنوه فکر میکنه پسرای من اهل اینجور چیزان...

عارف ول کن ماجرا نبود...به پشتی تکیه داد و با خنده گفت

_نگران نباش مولود خانوم..بالاخره یه حسنایی ام داره پسرت...! خونه داریش بیست..آشپزیش بیست...ظرفشوریش بیست...حمالیش بیست و دو...! از خداشم باشه دختر مردم...دیگه دست به سیاه و سفید نمیزنه

با خنده براش سر تکون میدادم که مامان مولود همینطور که مچ دستشو میمالید با ناراحتی گفت

_نگو مادر...من از روش خجالت زده ام...اگه این مچ درد لعنتی رو سرم خراب نشده بود نمیذاشتم این بچه دست به سیاه و سفید بزنه...مردم از دخترشونم اینقدر کار نمیکشن...

حالت صداش عوض شد...آنی خنده از روی لب هامون پاک شد و به مادر خیره شدیم

_خسته کوفته از سر کار میاد...فقط میتونم یه چایی بدم دستش...باید غذارو آماده کنه..ظرفارو بشوره...بهش میگم من میتونم خونه رو با این یکی دستم تمیز کنم..ولی نمیذاره...میمیرم از خجالت وقتی میبینم دو ساعت میره تو آشپزخونه...خودش لباس هاشو اتو میکنه...نهار سرکارشو خودش برمیداره...خونه رو خودش جارو میکنه...خرید های بیرون و خودش انجام میده...گوشت و مرغ پاک میکنه بچه ام...چی بگم آخه؟

عارفم فکرشو نمیکرد که موجبات شوخیش به این حرف ها کشیده بشه...مامان مولود با گوشه ی روسری بلندش داشت اشک هاشو پاک میکرد که عارف خودشو به مامان نزدیک کرد و دستشو دور گردنش انداخت...

_مولود خانوم این شازده ات اگه همین ظریف کاری هارو بلد نباشه که بهش زن نمیدن...تو این دوره زمونه همه چی برعکس شده..دختره میره بیرون کار میکنه پسره باید تو خونه کار کنه...والا

خودش و یه طوری به مامان نزدیک کرده بود که مامان حتی نمیتونست به پهلو بشینه...

_مادر جان...یه خورده برو کنار نفسم گرفت

عارف با صدای بلند شروع کرد به خندیدن ...

_مامان دو دقیقه عشقولانه شدیما...

عارف و از خودش جدا کرد و به طرفداری از من گردنی تکون داد

_خودم برای پسرم یه زن میگیرم که خونه داریش بیست باشه...نذاره بچه ام دست به سیاه و سفید بزنه...بشوره و بسابه...حالا خواست بیرونم بره کار کنه یا چه میدونم...پیش دوستاشم بره ...بره...فقط از این بچه کار نکشه..این به اندازه ی کافی تو خونه ی مادرش کار کرده. این پسر عزیز دل ِ مادرشه...

نگاه مامان به چشم های خندون من بود و نگاه عارف به چهره ی ماتم زده ی مامان مولود...

_حاج خانوم یه دفعه بگو مارو زن بابا زاییده دیگه...

زن های قدیم به یه سری کلمات و جمله ها حساسند و زود واکنش نشون میدن..جمله ای هم که عارف گفت از همون مورد ها به شمار میرفت

_ای مادر جان...نگو جون مولود...من واسه تو چی کم گذاشتم که بشم زن بابا؟

عارف استکان چاییشو برداشت و به ناز کردن و ادا اصول های همیشه اش اضافه کرد

_نه دیگه مادر...همینه که من میگم..شما عطا رو بیشتر از من دوست داری...

_لال شم اگه منظورم از حرف ها این بوده باشه..تو و عطا واسه من فرقی ندارید...مگه یه مادر میتونه بین بچه هاش فرق بذاره؟

_نه مادرِ من..از اولم همینطور بود...ما میرفتیم فوتبال می اومدیم خونه تو اول از همه حال عطارو میپرسیدی!

*******

_تو پول مول لازم نداری؟

در یخچال و باز کردم تا ظرف سالاد رو بردارم

_نه...خداروشکر اینجایی که استخدام شدم حقوقش زیادی با برکته...تو این یه سال و نیم اوضاع خوبه!

ظرف و روی میز که گذاشتم طبق عادت همیشه اش ناخنکی به خیار حـ ـلقه شده ی توی ظرف زد

_جون داداش تعارف نکنی عطاها...من پنج تومن وام گرفتم یه تومنیشو لازم ندارم.بدم واسه خرج دوا دکتر مامان...؟

زیر گاز و خاموش کردم و در قابلامه خورشت و برداشتم...بخارش توی صورتم خورد

_مگه من تعارف دارم؟

ملاقه ی خورشت و دست گرفت و بلند شد

_بذار من میریزم....

کنار رفتم تا بشقاب هارو آماده کنم

_میونه ام با یلدا زیادی شکرابه...سایه ی این مادرش از سر خونه زندگی ما برداشته بشه همه چی حل میشه!

طبق عادت دو تا بشقاب و دو جفت قاشق چنگال برداشته بودم که با صدای عارف متوجه اشتباهم شدم...

_شنیدی چی میگم عطا؟

در کابینت رو باز کردم تا بشقاب دیگه ای بردارم

_گوش من غیبت نمیشنوه!

_جناب پسر پیغمبر دارم درد و دل میکنم! مگه بد میگم...واسه همون خرید عروسی...یادت نیست مامان و به چه حال و روزی انداخته بودند...تو هر مغازه ای دست میذاشتن رو جنس گرون ...مامان ماهم که فقط بلده سرخ و سفید بشه و با صلوات فرستادن بریزه تو خودش...منم که خر گاز گرفته بود مثل آدم احمق و بی دست و پا سر اشتباه خودم پافشاری کردم که چیِ؟...درسته...این زن مورد علاقه ی منه...! همین مامان...اگه یه دونه زده بود تو گوش منو میگفت این زن به درد زندگی نمیخوره کار من به اینجا کشیده نمیشد...

ملاقه ی خورشت و از دستش گرفتم ...فقط بلد بود حرف بزنه...کار نمیکرد که...

_حالا برفرض من پای خریت خودم پافشاری میکردم..داییمونو بگو...به خاطر من اونم رفت زیر قسط و قرض...

سفره ی کوچیک خونه رو از روی کابینت برداشتم و به پذیرایی خونه رفتم...اما عارف همچنان داشت حرف میزد...نگاهم به در نیمه باز اتاق افتاد...مامان مولود غرق عبادت و راز و نیازش بود...برگشتم تا بشقاب هارو ببرم...

_صداتو مامان نشنوه...

لیوان و پارچ آب رو دستش گرفت و بیرون رفت ...اما به محض برگشتنش شروع کرد دوباره به حرف زدن...

_مامانش هر روز میاد خونه امون...هر روز...! تا یکی دو ساعت بعد رفتنش من و یلدا دعوا داریم...اما همینکه اثراتش از خونه محو میشه دنیا گلستون میشه..!

سینی برنج رو به همراه دو ظرف خورشت توی سینی گذاشتم

_از اولم نباید دوماد سرخونه میشدی...والسلام...الانم بیشتر از این بدگویی نکن که منم خوب اخلاق های بد تو رو میشناسم!

قاشق ماست و از توی دبه بیرون آورد و با غروری که همیشه همراه داشت گفت

_کی من؟؟ ...من اخلاق بد دارم؟..تو عادت داری همه رو خوب و بدون نقص ببینی جز خودتو...ولی من اینطوری نیستم...اونان که مشکل دارند...

با اومدن مامان عارف سریع حرفو عوض کرد

_قبول باشه حاج خانوم..مارم دعا کردی؟

داشت می اومد سمت آشپزخونه که سینی رو برداشتم

_مامان مولود شما بفرمایید سر سفره...ما همه چیو آوردیم.

با وجود دردی که داره و میدونم بروز نمیده باز میخواست سینی رو از دستم بگیره...

_مادر جون خب بذار منم کمک کنم.

لبخند زدم و به میز آشپزخونه اشاره کردم

_پس زحمت ِ آوردن نمک و فلفل با شما...البته ببخشیدا

مامان وارد آشپزخونه شد و عارف با سر به سرش گذاشت

_مامان خوشتیپ کردی...عطرم که زدی...راستشو بگو..خبریه کلک؟