رمان خاکستر به قلم ناشناس

!# quote==تخمین مدت زمان مطالعه رمان == ۴ ساعت و ۴۰ دقیقه!#

!#

img==f4m12

!#

خلاصه داستان: داستان زندگی پسری است که با خواب هایی که می بیند مرحله ی تازه ای از زندگیراش برایش به نمایش گذاشته می شود. واقعیتی هرچند ترسناک و خوف آور برایش مشخص میشود که هرگز نمیتواند تحت هیچ شرایطی از آن بگریزد… در این رمان فقط اسامی تغییر کرده است… لحظاتی که می خوانید… صحنه ها حقیقت است!! آن ها حضور دارند و زمانی که آن ها را فرا میخوانید باید بترسید از عواقب آن.. قسمتی از داستان: – خدای من دارن میان… دنبالم هستند. انقدر دویدم که پاهام جون ندارند… همه جا تاریکه، حتی جلوی چشمامو نمی‌بینم. فقط می‌دونم دنبالم هستند… اخخخخ نمی‌دونم پام به چی می‌خوره که میفتم زمین سعی می‌کنم بلند شم اما نمی‌تونم هیچ چیز جلوم نیست حتی یه درخت یا یه شاخه انگار تویه کویرم تویک دشت… (ما نزدیـــکیــم حااااامی) مدام این صدا رو می‌شنوم نمیدونم زنه یا مرد .. احساس چیزی رو کنارم می‌کنم خداااااای من… لعنتی خواب بوووود خدای من !!! عجب خوابی بود.. اون چی بووود؟؟؟ کی بووود؟؟؟ من چرا ترسیدم… چرا… چرا… ادامه در

رمان خاکستر عشق - زهره زارع

بسم الله الرحمن الرحیم

اگر تمام وجودم از عشقت بسوزد،

باز هم با خاکسترم خواهم نوشت…

دوستت دارم!

”سخنی با همراهان رمانسرا”

با سلام

چند وقتیست که مدیران برخی سایت ها و کانال های تلگرامی، اقدام به انتشار رمان های رمانسرا در کانال های خود نموده و با این عمل لطمه ی جبران ناپذیری به سایت وارد می کنند.

کانال های فوق بدون قائل بودن احترام برای سایت و کاربران تنها به فکر منافع خویش بوده و این در صورتیست که اگر سایت از بین برود منبع و مرجع رمان های کانال های مذکور نیز از بین رفته و شما خوانندگان عزیز متضرر خواهید بود.

یقیناً شما به دنبال رمان خوب و ایضاً دسترسی راحت و آسان به رمان هستید و این امر میسر نمی شود مگر از طریق سایت .

برای ساخت تمامی رمان ها زمان و هزینه صرف می شود، پس با دانلود مستقیم رمان از سایت به زحمات دوستان خود در سایت بها دهید .

http://romansara.org

با تشکر،مدیریت سایت رمانسرا.

(فصل اول)

صدای گوشیم از خواب ناز بیدارم کرد. دستم و از زیر پتو بیرون آوردم و گوشی رو از روی عسلی برداشتم و خفه اش کردم. یکهو یادم افتاد دانشگاه دارم. به سختی از خواب بیدار شدم و پوفی گفتم. باز هم دلم می خواست بخوابم. پتو رو کنار زدم و از جا بلند شدم. به سر و وضعم نگاه کردم. خنده‌م گرفت… لباس خواب بیچاره ام توی تنم کج و کوله و موهام هم هر کدوم یه وری شده بود. هر کسی منو می دید پس می افتاد. به آشپزخونه رفتم. مامانم صبحانه می خورد… بابام هم طبق معمول به بیمارستان رفته بود.

-صبح بخیر مامان.

-صبح بخیر؛ یه آبی به دست و صورتت بزن و بیا تا صبحانه بخوریم.

-چشم.

بعد از خوردن صبحانه، تو اتاقم رفتم. خودمو تو آینه دید زدم.

خواستم آرایش کنم ولی همه می‌گفتن همینطوری خیلی قشنگی…

مژه های بلند و فر خورده ای داشتم پس نیازی به ریمل و خط چشم نداشتم.

ابروهام هم، پر پشت و مشکی بود که همیشه تمیزشون می‌کردم.

چشم هام هم که مشکی بود و دوست نداشتم لنز بذارم.

کلا بیخیال آرایش شدم! فقط یه ر*ژ صورتی خوشگل روی لب های برجسته ام زدم و لباس‌هام رو پوشیدم، آماده شدم تا برم دانشگاه…

-مامی جونم؛ دارم میرم. کاری نداری؟

-نه. مواظب خودت باش.

-چشم…

نگاهی به پریسا کردم که روی کاناپه نشسته و مشغول دیدن تی وی بود.

گفتم: آباجی جونم، مارو تحویل نمیگیری!

-هــــی ترنم! چی بگم؟ دلم از حمید پره.

-تو باز با حمید بیچاره دعوا کردی؟ بابا گناه داری طفلی! حالا بذار برگردم، آشتی‌تون میدم. فعلا خداحافظی!

-خداحافظ.

این خواهر ما عادتش بود که با حمید مدام دعوا کنه و بهانه بگیره. هرچی میگم پریسا سر هر چیز الکی با شوهرت دعوا نکن. گوشش شنوا نبود که نبود. از خونه بیرون زدم که صدای گوشی‌ام بلند شد. پونه، دوستم بود. خدایی از هر کسی بهم نزدیک‌تر بود.

-الو، شلام عجیجم خوفی؟ (سلام عزیزم خوبی؟)

پونه: این دیگه چه مدل حرف زدنه؟

-سلامت رو آقا موشه خورد؟

-گیرم که علیک…

-پَ (پس) کجایی؟ بیا دیگه…

-بهت زنگ زدم که بگم بیا دم در که اومدم.

-اکی.

من و پونه و مژگان دوستای دبیرستانی بودیم که با هم پزشکی قبول شدیم. خیلی واسه‌ی اینکه پزشکی قبول شیم زحمت کشیدیم و نتیجه‌اش رو هم گرفتیم.

-سلام پونی خانم.

-پونی چیه؟ پونه.

-اوهوم… سلام پونه خانم.

-علیک… بریم؟

-البته! چرا که نه! اگر دوست داری…

-دیر شد. بپر بالا.

پونه ماشین داشت و همیشه دنبالم میومد که باهم دانشگاه بریم.

وقتی رسیدیم دانشگاه، پونه نامزدش سامان رو دید و پیش اون رفت.

مژگان رو دیدم. به طرفش رفتم…

-سلام مُژی جونم! خوبی عزیزم؟

خیلی آروم گفت: سلام.

و بعد، مثل آدم ندیده ها به لباس‌هام نگاه کرد. یه مانتوی خاکستری پوشیده بودم که زیاد تنگ نبود، همراه با مقنعه ی مشکی. حجابم هم بد نبود.

-مژی چیه؟

-هیچی. چیزی نیست.

-برو… منو دور نزن، یالا جواب بده!

-چیز…

-چیــز؟!

-اه ترنم!

-خیلی خب! باشه. بحرف دیگه! (حرف بزن دیگه!)

-آقای فروزان…

-خب چی شده؟ مرده؟ بریم حلواش رو بخوریم؟

-خدا خفه‌ات کنه الهی.

-خدانکنه! داشتی می‌گفتی.

-امیر…

-وای خدا! کچلم کردی! یه بار میگه آقای فروزان؛ یه بار میگه امیر… بگــو دیگه!

-باشه می گم. مثل دیوونه ها داد نزن. امیر اومد پیشم و از تو سوال کرد.

-از من؟ چی می‌گفت؟!

-از اخلاقت می‌پرسید، اینکه خانواده‌ات چطوری‌ان. خلاصه از این حرفا…

داد زدم: بیخود کرده مردیکه ی عوضی. رو چه حسابی؟

-ترنم! چندبار بگم داد نزن؟ اینجا مکان عمومیه.

-اکی؛ ولی رو چه حساب؟!

باید اعتراف کنم که ذوق مرگ شده بودم؛ ولی نمی‌خواستم کسی بفهمه، مخصوصا مژگان؛ چون واقعا امیر رو دوست داشت. عشقش هم پاک بود. تا هر کی امیر رو می‌دید خودش رو باد می‌زد. منم یکجورایی می خواستمش؛ ولی نه زیاد! تا فکرم می رفت سمتش سعی می‌کردم، {از فکرش} بیرون بیام. پسر خوشگلی بود؛ چشمهای قهوه‌ای پر رنگی داشت که به مشکی می‌زد؛ ولی در کل ناز بود! لب هاشم که… (خاک بر سر منحرفت کنن!). صورت گندمگونی هم داشت. اندام هم که… فکر کنم هر روز باشگاه بود.

-ترنم؟ کجایی؟

-هان؟ همین جا.

-خب. می خوای چکار کنی؟

نمی‌خواستم به مژگان خی*انت کنم. هر چی باشه دوستمه…

-چیکار می خوام بکنم؟ اگه دوباره اومد پیشت بگو دور خانم سپهری بیاد باید قبلش یه قبر دو نبش بخره. تدارکات عزاش رو هم پیش پیش بگیره…

-اوه! چه خشن.

مژی، خیالش از بابت من راحت شد؛ باید زودتر از این ها می فهمیدم منظورش از اون نگاه‌های معنی دار چیه. بیچاره مژی عاشق امیر بود؛ ولی حیف! وقتی یکی رو دوست داشته باشی و اون به یکی دیگه فکر می کنه. با اینکه من و پونه سعی می‌کردیم به مژگان کمک کنیم ولی باز هم از فکر امیر بیرون نمیومد. اون روز استاد نیومد ولی من و پونه و مژی رفتیم کتابخونه… تو راه برگشت به خونه بودیم که پونه گفت: ترنم چرا با آقای فروزان حرف نزدی؟

-چی بگم؟ برم با پسر مردم دعوا کنم که چرا به من فکر می کنه؟ هه. خنده داره!

-نه عزیزم. لازم نیست که باهاش دعوا کنی!

-بسه. نمی خواد در موردش صحبت کنی. من به مژی گفتم که جوابم چیه و چی باید بهش بگه.

-باشه. صلاح کار خویش ترنم خانم دانند. ترنم؟

-جانم؟

-پس اکی؟

-چی اکی؟

-افتخار می‌دید که جاری هم بشیم؟

-چــی؟ جاریت بشم؟ بشم زن ساسان؟ عمرا! پس کم کم بگو بمیر دیگه!

-وا! خیلی هم دلت بخواد. ساسان چی کم داره که داری پسش می زنی؟

-هیچی! فقط من الان نمی خوام ازدواج کنم.

-یعنی اگر بعدا بیاد خواستگاریت قبول می‌کنی؟

-نچ.

-خیلی سرتقی ترنم.

-آره. حرف حرف خودمه. به قول خودت صلاح کار خویش خودمون دانیم و خدای خودمون.

-باشه؛ من هر چی با تو حرف می‌زنم انگار نه انگار.

بحث همین جا تموم شد و رسیدیم خونه. هر چی تعارف زدم اصلا انگار نه انگار. وقتی رفتم خونه سینا داداشم داشت با حمید صحبت می‌کرد. منم خسته بودم. یه سلام کردم و رفتم تو اتاق… اصلا نفهمیدم چجوری خوابم برد. وقتی از خواب بلند شدم ساعت نه شب بود. خواهرم پریسا اومد تو اتاقم.

گفت: خوب من و حمیدو با هم آشتی دادی.

-وای پری، اصلا حرفشم نزن. خودت برو منت کشی. مگه من بیکارم؟ هی از شما دعوا، هی از من آشتی و پا در میونی. آخه تا کی؟

-اوه! چه خبره؟ تخته گاز گرفتی کجا میری؟ حالا بیا شام بخور.

پریسا به سمت در رفت و گفت: ترنم! دعوای من و حمید به خاطر بچه اس که هر دفعه هر کدوممون کوتاه میایم.

وای خداجون، چرا پری همچین میکنه؟! پس چرا می‌گفت دعواهاش سر چیزهای الکی بوده! بیچاره پری بچه دار نمی‌شد! مشکل از حمید بود؛ ولی عاشقانه هم رو دوست داشتن.

-باشه آبجی… میام. تو برو…

پری رفت. من هم خودم رو از حالت شلختگی درآوردم و لباس مناسب تنم کردم و برای شام رفتم. سر میز سینا بهم چشمک زد. نفهمیدم چی می خواد بگه، بعد دوزاریم افتاد که ساسان دوست سیناست. ممکنه در مورد اون باهام حرف بزنه؛ ولی من حرف هام رو آماده کرده بودم… بعد شام سینا خان اومد تو اتاقم تا باهام حرف بزنه. یه دفعه در رو باز کرد و داخل اومد.

-به تو یاد ندادن میری یه جا در بزنی؟

-اکس کیوز می.

اینو گفت و بیرون رفت. خیره خیره به در نگاه کردم. بعدش در زد.

-بفرمایید.

در رو باز کرد و وارد شد.

خیره خیره نگاهم کرد: خوبی خانم دکتر؟

-بله آقای مهندس.

سینا بیست و شش سالش بود. مهندس عمران بود. یه دونه داداش خوشگل که بیشتر نداریم! همه می‌گفتن من و سینا خیلی شبیه هم هستیم مخصوصا چشمهای مشکی‌مون.

-خوبم داداشی. بنال.

-نه به اون داداشی گفتن‌هات، نه به اون بنال گفتن‌هات.

-شیوه ی بیانم این مدلیه…

-قربون اون شیوه ی بیانت برم!

-لپ مطلبو بگو.

-ساسان…

-خب؟

-ترنم تو نمی خوای مزدوج بشی؟

-نچ.

-بالاخره چی؟ یه روزی که باید ازدواج کنی.

-آره؛ ولی الان موقع‌اش نیست.

عصبی شد و گفت: اگر وقت کردی یه نگاه به شناسنامه ات بنداز که تاریخ انقضاش داره سر میاد.

-باشه؛ حتما این کارو می‌کنم.

با عصبانیت از جاش بلند شد و گفت: واقعا که. خواستم بگم اگر با ساسان ازدواج کنی خوشبخت‌ترین دختر دنیا میشی؛ ولی تو لیاقتش رو نداری.

-اصلا به تو چه که من چکار می‌کنم؟ می خوام تا آخر عمرم مجرد بمونم. تو مشکلی داری؟

-تو کلا با خودت مشکل داری.

اینو گفت و سریع بیرون رفت. وای وای! اینا چرا این مدلی ان؟ از دستم خسته شدید؟ خب بگید. این کارهاتون چیه؟ حوصله ی درس خوندن نداشتم. لپ تاپمو باز کردم و رفتم تو پوشه “مرتضی پاشایی”. عاشق آهنگ هاش بودم. صداش یه آرامش خاصی رو بهم می‌داد.

آهنگ “زیادی” رو پلی کردم.

انگاری من زیادی ام

دیگه واسه تو عادیم

دیگه منو دوست نداری

بگو واسه تو من چیم؟

چرا فرق نداره، بود و نبود من برات؟

دیگه تمومه عشقمون…

حرفی نمونده تو چشمات

می خوام برم از پیش تو

ازم نمی خوای بمونم

دوسم نداری به خدا

دوسم نداری، می‌دونم

چرا برات فرق نداره

بهم نمی گی که نرو

اونی که تنهات می زاره

هنوز دوسِت داره تورو…

آخ مرتضی حرف دلم رو گفتی. من واسه ی همه‌ی اینها زیادی‌ام. (البته ما عشقولانه نیستیم!) اصلا نفهمیدم چطوری خوابم برد. صبح با صدای نحس ساعت از خواب بیدار شدم. تند تند لباس‌هامو پوشیدم. موهام رو با کلیپس جمع کردم و فرق کج زدم. از اتاقم بیرون زدم. مامی صبحونه رو آماده کرده بود؛ ولی من مثلا باهاشون قهر بودم. چرا؟ چون همه سر قضیه ی ساسی یه جوری شده بودن… اسان رو می گم! هوا یه کم سرد بود. برگشتم تو اتاق و پالتو و کیفم و برداشتم و از خونه بیرون زدم. پونه هنوز نیومده بود و منم تو خیابون قدم می‌زدم. فکرایی تو سرم بود ولی هنوز بین عملی شدن یا نشدنش شک داشتم. گوشیم رو برداشتم و به پونه زنگ زدم.

-الو؟ ترنم؟

-پونی! کدوم گوری‌ای؟

-مرض. حرف زدنت هم مثل خودته… به تو سلام یاد ندادن؟

-گیرم که علیک. الان وقت آموزش ادب نیست پونی. کمکم می‌کنی؟

-در چه مورد؟

-میخوام خونه بخرم.

-چی؟ خونه رو که عروس نمی خره.

-چی میگی تو؟ عروس دیگه کدوم خریه؟

-پس چی میگی؟

-میخوام مستقل شم.

دقیقا صدای ترمز ماشین پونه به گوشم خورد. خدایا! نمی‌دونم چه حکمتیه! هر فکر بکری که به ذهنم میرسه همه در مقابلش جبهه میگیرن.

-خب… ترنم خانم داشتین تعریف می‌کردید که می خواید مستقل شید. اونوقت شما میدونی اگه بابات بفهمه چیکارت می کنه؟

-آره می‌دونم؛ ولی راضیش می‌کنم. نظرت؟

-والا من تو کارهای تو موندم چه برسه به خانوادت. بذار میام باهم صحبت می‌کنیم.

-نه پونی. امروز دانشگاه نمیام. نیا دنبالم. فقط می خواستم یه بنگاه بهم معرفی کنی که برم خونه ببینم.

-چیزی که زیاده بنگاه.

-می‌دونم؛ ولی می خوام قابل اعتماد باشه.

-آدرس یه بنگاهی رو برات مسیج می‌کنم؛ ولی باز هم خوب فکرات رو بکن. تو یه دختر تنهایی… نباید خودت رو تنهاتر کنی.

-نگرانم نباش. منو تنهایی خیلی وقته رفیقیم. فعلا.

-خداحافظ…

با تموم شدن حرف من و پونه نفس عمیقی کشیدم. دیگه حالا که با پونه حرف زدم باید حرفم رو عملی می‌کردم. بعد چند لحظه آدرس بنگاه به دستم رسید و رفتم همونجایی که پونه بهم گفت.

***

-سلام آقا. خوب هستید؟ شما رو خانم همتی معرفی کردن… من دنبال یه خونه می‌گردم.

-بله. خیلی خوش اومدید. اکبر آقا دوتا چایی بیارید.

-زحمت نکشید؛ مزاحم نمیشم.

-نه خانم. این چه حرفیه؟ من با همسر خانم همتی دوست صمیمی هستم. می‌تونم بهتون کمک کنم، می خواین بخرید یا رهن می‌کنید؟

-خب اگه بشه میخوام بخرم!

-اتفاقا جای خوبی اومدی! برات یه خونه مناسب دارم. مال خودمه. سه خوابه‌ست. بزرگه، قیمتشم خوبه. چهارصد تا میخوره؛ البته قابل تو رو نداره. می خوای تنها زندگی کنی؟

«به تو چه مرتیکه الدنگ عوضی؟! خونه‌ت باشه واسه ی خودت. قیمت خون بابات می‌فروشیش…»

-میشه یکی دیگه معرفی کنید؟ من سه خوابه نمیخوام. لازم نیست زیاد بزرگ باشه. اون بالاها هم نمیخوام، آخه من پولم زیاد نیست. در ضمن اپارتمان باشه بهتره…

-اینکه قیمتش مناسبه؟! اوم… یه خونه ای هست که قیمتش به جیبتون میخوره. اتفاقا به خونه ی دوستتون نزدیکه، اگه میخوای ببینیش بیا با هم بریم.

از لحن صحبت بنگاهیِ بدم اومد.

–حالا فکرامو می‌کنم و بهتون خبر میدم. خداحافظ.

-تشریف داشتین…

با عصبانیت از اونجا زدم بیرون. الهی پونه گور بگور بشه با این کسی که معرفی کرد. داشتم به خونه برمی‌گشتم که به گوشیم اس ام اس اومد. ناشناس بود.

-سلام خانومی…

-شما؟

-یه دوست.

-مثل بچه آدمیزاد خودتو معرفی کن؛ بعد بگو دردت چیه!

-از یه خانم دکتر بعیده اینطوری حرف بزنه. از جای دیگه عصبی هستی سر من خالی نکن. منم دیگه، نشناختی؟

-تو نیم منم نیستی! شماره‌مو کی بهت داده؟ منو از کجا می‌شناسی؟ اصلا تو کی هستی؟

دیگه هیچ اس ام اسی برام نیومد. چند بار باهاش تماس گرفتم، اما خاموش بود و منم یه علامت سوال بزرگ تو سرم بود… خواستم برم خونه اما پشیمون شدم. یه تاکسی گرفتم و رفتم دانشگاه… از محوطه ی دانشکده رد شدم و وارد کلاسمون شدم. اون روز قرار بود بهترین ها رو از کلاس انتخاب کنن.

وقتی در و باز کردم همه‌ی بچه‌ها تو کلاس بودن. استاد اخوان هم بود.

-سلام استاد!

-سلام خانم سپهری. چقدر دیر اومدید!

-معذرت میخوام استاد. کار داشتم. نتونستم که زودتر سر کلاس حاضر شم.

-من هم اجازه نمیدم وارد کلاس شید…

-آخه چرا استاد؟

-شما دیگه چرا خانم سپهری؟ قانون درس من اینه. بفرمایید بیرون وقت منو هم نگیرید. بیشتر از این پافشاری نکردم. مرتیکه عوضی فکر کرده کیه؟!

آبروم جلوی بچه‌ها رفت؛ ولی همون موقع امیر یه پوزخندی زد. منم از کلاس زدم بیرون و رفتم تو کافی شاپ نشستم و یه قهوه سفارش دادم. منتظر پونی موندم تا بیاد وقتی کلاسشون تموم شد، تقریبا ساعت سه بود و پونه با سامان اومد. سامان نامزد پونه‌ست و اونم پزشکی می‌خونه. اونا با هم تو دانشگاه آشنا شدن؛ ولی بابام با بابای سامان تو بیمارستان همکاره.

پونه: دیدی؟ اگه با من اومده بودی دانشگاه از درس عقب نمی‌موندی.

-عیب نداره. تو به من جزوه میدی…

مژگان و دیدم که داشت به امیر نگاه می‌کرد؛ البته نگاهاش پنهانی بود و کسی نمی‌فهمید؛ اما اون دوست قدیمی منه. من اونو میشناسم، قبلا خیلی آدم شادی بود؛ ولی الان که میاد دانشگاه روحیه‌شو از دست داده؛ چون تو دلش عشق امیر رو راه داده… امیر به بهانه‌ی حرف زدن با سامان پیش ما اومد.

-سامان میشه به من جزوه‌های دیروز رو بدی؟ آخه دیروز تاخیر داشتم… (با خنده به من نگاه کرد و حرفشو خورد.)

-آقای فروزان؟ شما مثل اینکه صبحونه نخوردید! چون مغزتون درست کار نمیکنه! دیروز استاد نیومدن و کلاس تشکیل نشد…

وقتی فهمید چه سوتی وحشتناکی داده، یه تکونی به خودش داد و من با خنده راه افتادم و رفتم پیش مژگان. نمی‌دونم چرا مژی فکر میکنه من تو دلم امیر رو دوست دارم؟ درسته امیر پولداره، خوشگله، تحصیل کردست؛ ولی من… اون… اصلا نمیخوام بهش فک کنم…

-به چی فکر می‌کنی خانم مارپل؟

-به هیچی… راستی مگه چیکار داشتی دیر اومدی؟

-رفته بودم خونه ببینم.

-خونه برای چی؟

-تعریف می‌کنم برات… حالا بریم.

دست مژی و گرفتم پیش پونه بردمش. دو ساعت دیگه دوباره کلاس داشتیم و برای همینم نرفتیم خونه و رفتیم کتابخونه. امیر و سامان هم اونجا بودن به اصرار پونی رفتیم سر میز اونا نشستیم. من کتاب درسی گرفتم و نشستم تا درس بخونم.

امیر گفت: خانم سپهری درسخون شدن!

-درسخون بودم…

-اوه! ببخشید.

-بخشیدم!

سامان: بس کنید. باز با هم افتادید کل کلاتون هم شروع شد؟

-به ایشون بگید بس کنن.

کتاب و کیفمو برداشتم و کتاب و پس دادم و از کتابخونه بیرون زدم.

-ترنم؟ صبر کن! کجا میری؟

-به این پسره بگو دور و بر من نپلکه. می‌زنم پازلش می‌کنم ها!

-تو چرا این روزا اعصاب معصاب نداری؟ بابا مگه امیر چی بهت گفت که اینطوری داغ می‌کنی؟!

-من داغ نکردم. خیلی هم ریلکس‌ام. ببین؟

بعدش یه لبخند زدم و با هم رفتیم کافی شاپ دانشگاه. یه کافی خوردیم و رفتیم سر کلاس. استادمون یه عالمه تحقیق در رابطه با کلی دارو و بیماری های خطرناک رو دوشمون گذاشت.

خیلی آروم به مژی گفتم:

-اینو چیکار کنیم؟

-خب بریم سر گروه بندی. ما بهترین‌ها رو از کلاس انتخاب می‌کنیم که اونا بشن سر گروه و یک گروه واسه‌ی خودشون تشکیل بدن و برن واسه‌ی این پروژه تحقیق. دعا دعا می‌کردم اسم منو نیاره چون من وقت این کارارو نداشتم.

-آقای امیر فروزان به عنوان سر گروه اول، آقای فروزان شما زیر نظر بنده کار می‌کنید.

خانم ترنم سپهری. شما زیر نظر آقای فروزان هستید. آقای سامان احمدی، شما زیر نظر خانم سپهری. خب این سه نفر که انتخاب شدن باید از امروز به فکر تشکیل دادن گروه باشن و خیلی سریع کارشون رو شروع کنن. براشون دست بزنید! من بیرون کار دارم برمی‌گردم… یا خدا چه کنم؟ همین مونده زیر دست این چلغوز باشم! اه خدا من گناه دارم با من این کارارو نکن!

پونه روبه من گفت: تبریک میگم…

-تو به شوهرت تبریک بگو.

-ترنم خوشحال شو دیگه. ای بابا! حالا ماچ!

پونه لپمو بوسید و رفت پیش شوهرش…

منم داشتم کتابامو جمع می‌کردم که سر و کله ی چلغوز پیدا شد!

-بهتون تبریک میگم، امیدوارم موفق باشید.

با طعنه بهش گفتم:

-خیلی ممنون؛ ولی مثل اینکه این ترم شما بیشتر درس خوندید که شدید دانشجوی اول کلاس.

-قبول داری خیلی حسودی؟!

-حسودی تو خونمه.

-کاملا مشخصه…

انگشت اشارهمو به سمتش گرفتم و گفتم:

-ببین شازده پسر، خودت میدونی چقدر ازت بدم میاد، پس سعی نکن خودتو بهم بچسبونی. فهمیدی؟

-من همچین علاقه‌ای به انجام این کار ندارم؛ ولی مجبورم انجام بدم. چون سر گروه توام، توام اگه اعتراض داری برو پیش استاد…

-واقعا؟ یعنی تو علاقه ای به همچین کاری نداری؟ پس اون حرفا چی بود به مژگان زدی؟

-کدوم حرفا؟ آهان حالا فهمیدم! شما دخترا چرا اینطوری هستین؟ تو فکر می‌کنی من ازت خوشم میاد؟ نه دختر جون. اگه از مژگان درباره‌ی خانوادت پرسیدم دلیلم این بود که ببینم تو تو چه خانواده ای بزرگ شدی که اینقد بی‌ادبی و با دیگران بد برخورد می‌کنی…

پوزخندی زدم و گفتم:

-واقعا چه دلیل قانع کننده‌ای. ببین آقای امیر فروزان من با دیگران خوب برخورد می‌کنم، اما تو یه موجودی هستی که اصولا رو مخ آدم فوتبال بازی می‌کنی. منم اصلا باهات حال نمی‌کنم. حالا برو کنار بذار باد بیاد.

– اینجوریه؟ باشه! یکی طلبت…

-باشه. پس یه دونه بدهی من به تو.

رفتم تو ماشین پونی نشستم. حقش بود چلغوز بی مصرف… داشتم فکر می‌کردم کیا تو گروه من باشن که پونه وارد ماشین شد:

-چَکار مکنی؟ (چیکار می‌کنی؟ )

از لحن بامزش خنده‌‌‌م گرفت…

-دارم فکر می‌کنم کیا تو گروه من باشن.

-خوبه. حالا کیا هستن؟

-مژی و مهتاب و تو. به نظرت خوبه؟

-چــــی؟ ترنم نه! عاجزانه تقاضا دارم که منو با خودت تو یه گروه ننداز.

-اه! چرا؟ مگه من بدم؟

-نه. تو خوبی ولی من دوست دارم با سامان باشم.

-ای شوهر ذلیل… باشه. پس من مجبورم یکی از پسرا رو انتخاب کنم، چون دختری نمی‌مونه.

-کیو انتخاب می‌کنی؟

-میون این همه خوشگل کیو انتخاب کنم؟ به کدوم بگم؟ آره کدوم یکیو جواب کنم؟! آرمین، حسام یا محسن؟

-امیر…

-مغز خر خوردی؟! نوش جونت. اون خودش سر گروهه. باز من بیام دوباره اونو انتخاب کنم؟ دیگه چی میشه؟

-دیگه من نمی‌دونم. باید با سامان باشم.

-برا من کسر شانه که امیر سر گروهم باشه و من زیر نظر اون باشم.

-چه ایرادی داره؟ سر گروه من سامانه و من ناز و قر ندارم!

-سامان شوهرته؛ اما امیر چیکاره ی منه؟

برای انتخاب گروه برگشتیم کلاس. تو کلاس نشسته بودیم که استاد برگشت کلاس و گفت:

-من خودم گروه بندی کردم! امیر جان شما چون نفر اول هستید فقط خانم سپهری و آقای احمدی زیر نظرتون هستن. خانم سپهری شما با آقای آرمین شایانفر، خانم مژگان سالاری و خانم مهتاب ناصری هم گروه هستید.

وای نه! من با آرمین مشکل دارم… ایش؛ ولی ایول مژی و مهتاب رو خوب اومد.

و آقای سامان شما هم با خانمتون و آقای محسن جلیلی و آقای حسام حسینی هم گروه هستید. وقتی کلاس تموم شد با پونه برگشتم خونه. قرار شد از فردا صبح با بچه‌ها قرار بذاریم تا بریم برای پروژمون تحقیق وقتی خواستم بخوابم گوشیمو رو 5 تنظیم کردم و بعد مسواک زدن، از فرط خستگی، به رخت خوابم پناه بردم. صبح با صدای آلارم گوشیم از خواب بلند شدم. بعد یه دوش درست حسابی تاب شلوارک آبیم رو، تنم کردم موهامو خشک کردم و دورم ریختم. همه اهالی خونه خواب بودن. منم کتری روآب کردم و گذاشتم رو گاز و از تو یخچال عسل و شیر و پنیر و کره برداشتم و و میز و چیدم. یه لقمه نون پنیر رو تو دهنم گذاشتم و برگشتم تو اتاقم مانتوی کرم قهوه‌ایمو پوشیدم. یه شال کرم رنگ که چروک بود و سرم کردم با شلوار جین مشکی رژ صورتی مو زدم و رفتم تو آشپزخونه. پای میز صبحونه بودم و داشتم چای شیرین میخوردم که پونه تماس گرفت: -بله؟

-سلام عزیزم.

-های! کجایی؟

-ماشینم خراب شد. نمی‌تونم بیام.

-اه. خب عیبی نداره. خودم میام.

-نه؛ ببین… خب… امیر میاد دنبالت!

-چی چی؟ من با اون بیام؟

-خب، آره دیگه… ببین من نمی‌تونم صحبت کنم. خداحافظ. می‌بینمت.

-الو؟ الو؟ پونی؟ اه لعنتی…

وقتی برگشتم سینا پشت سرم بود و موهاش بهم ریخته بود و داشت سرشو می‌خاروند. چقدر بامزه شده بود!

-صبح بخیر آقای مهندس. دانشگاه نرفتی؟

-صبح شما هم بخیر شه. نه گلم! دانشگاه نمیرم. شال و کلا کردی، کجا به سلامتی؟

-می‌خوام با بچه‌ها برم تحقیق…

-اوهوم.

یه نگاه به میز صبحونه انداخت…

-میگم وقت شوهر کردنت رسیده دیگه! تو بگو نه.

-وایـــی باز شروع شد…

-تسلیم دیگه نمیگم.

گوشیم زنگ خورد. نا شناس بود. جواب دادم:

-بله؟

-سلام.

امیر بود…

-علیک سلام.

-بیا دم در لطفا.

و گوشیو قطع کرد.

بی تربیت… منم خواستم اذیتش کنم. رفتم طبقه‌ی بالا تو اتاقم، از پنجره اتاق که تو کوچه معلوم بود و دید زدم. دست به سینه به کاپوت ماشینش تکیه زده بود. منم رفتم مسواک زدم، کلی هم لفتش دادم! رژ لبمو که پاک شده بود رو تمدید کردم و راه افتادم. تو راه پله‌ها به گوشیم نگاه انداختم، چندبار زنگ زده بود. یه بار هم پیام داده بود: “اگه نمیای برم؟!”

از خونه زدم بیرون و آروم رفتم سمتش و طوری که خنده‌ نیاد گفتم:

-سلام.

-بریم…

یعنی یخ به تمام معنا… انگار از تو فریزر به دنیا اومده بود؛ البته منم جلوش کم نمی‌آوردم. جلو نشستم و خودمو تو آینه‌ی ماشینش نگاه کردم. کلا خودمو زده بودم به پررویی… فلشمو زدم به سیستمش و آهنگ‌های تتلو رو پلی کردم. اونم تعجب کرده بود ولی به رو خودش نمیاورد و حرفی نمی‌زد. تو راه سکوت کرده بود و تو فکر بود. منم مدام با گوشیم سرگرم بودم و توی اینستاگرام چرخ می‌زدم. توجهی بهش نداشتم؛ ولی برام جالب بود که امیر هیچی نگفت. با خودم می‌گفتم سرم داد میزنه که چرا دیر اومدم پایین، ولی در کمال ناباوری هیچ حرفی نزد و سکوت برقرار کرده بود.

(فصل دوم)

اصلا نفهمیدم چطوری رسیدیم.

گفت: سرتو از اون گوشی بیار بیرون! رسیدیم.

سرمو بالا آوردم. نزدیک محوطه‌ی یه داروسازی بزرگ نگه داشته بود. من از ماشین پیاده شدم و رفتم جلوتر. پونه و مژگان رو دیدم و با تکون دادن دست براشون، بی تشکر از کنار امیر گذشتم.

-سلام بچه‌ها. صبح بخیر.

مژگان گفت: صبح شما هم بخیر. دیر اومدی؟

-آخه نمیدونی که…

نذاشت جمله‌ام و کامل کنم. با عقب گرد، راهش رو کشید و رفت.

پونه: می‌دونی که حساسه. تو هم هی آتو بده دستش.

-اون حتی اجازه نمیده حرفمو بزنم. من ساعت شش راه افتادم و الان هم هفته. همچین طولی هم نکشیده!

-باشه. حالا بریم تا از دلش در بیاریم…

نزدیک مژگان رفتیم و کنارش ایستادیم.

پونه روبه مژگان گفت: چرا مثل بچه‌ها ناز می‌کنی؟

-من ناز نکردم. بریم که دیر میشه.

به مژگان نگاه کردم و لبخند زدم. از اونطرف آرمین و امیر و سامان اومدن پیشمون… آرمین با لحنی زننده روبه من کرد و گفت: سلام تَری! خوبی؟

اه! این دیگه چه موجود بی شخصیتیه؟

بی میل و نگاه گفتم: بله. خوبم آقای شایانفر!

“امیر”

من با یکی از دوستام که تو داروسازی کار می‌کرد هماهنگ کردم تا با بچه‌ها بریم اونجا… تو راه که داشتم میومدم به ترنم فکر می‌کردم. دوست داشتم اون مال من باشه؛ ولی نمی‌تونستم حرف دلمو بهش بزنم. وقتی دیروز با اون حرف زدم، مطمئن شدم علاقه ای به من نداره. برای همین هم دلم بدجوری از دیروز گرفته… دیگه نمی‌خوام غرورمو خرد کنم. وقتی رسیدیم داروسازی، ترنم رفت پیش دوستاش… من سامان و آرمینو تو پارکینگ دیدم و رفتم پیششون.

-سلام آرمین. سلام سامان.

سامان با خوشرویی جوابم رو داد.

آرمین: سلام آقای دکتر. خوب هستین انشاءالله؟!

-من که آره؛ ولی مثل اینکه شما بهتری.

سامان خندید: بهتر برای یه دقیقه‌شه…

آرمین: آخه الان می‌تونم یه کوچولو ترنم و اذیت کنم. این سرحالم میاره.

از آرمین بدم میومد! پسر جلفی بود و خیلی به دخترا گیر می‌داد. مخصوصا به ترنم… وقتی رفتیم پیش دخترا و ترنم اونطوری جواب آرمین و داد خوشم اومد. کلا به پسرها محل نمی‌داد و واسه خودش ارزش قائل بود.

-بریم طبقه‌ی بالا… اونجا با دکتر صحبت کنیم؛ نظرتون چیه؟

با بچه‌ها رفتیم طبقه‌ی دوم ساختمون، اتاق اول سمت راست اتاق دکتر بود و وقتی رسیدیم دم در به ترنم گفتم من واسه‌ی همه‌ یه سری سوال آماده کردم. بعدشم برگه های سوالا رو از جیبم درآوردم دادم و نزدیکش آوردم تا برگه‌هارو از دستم بگیره. ترنم عصبانی و با لحنی گزنده جواب داد: چرا اینا رو میدی دست من؟ من خودم سوال دارم، لازم نکرده… برو کنار.

بی جواب نگاهش کردم. من که نزدیک در بودم رفتم کنار و ترنم در اتاق رو زد. همگی وارد اتاق شدیم، هرکسی سوالای خودش رو مطرح کرد و اونم جواب داد. وقتی کارامون تموم شد، تقریبا ساعت دوازده بود و چون فاصله‌مون با خونه‌هامون زیاد بود تصمیم گرفتیم با بچه‌ها بریم رستوران سنتی‌ای که همون نزدیکی‌ها بود.

“ترنم”

با بچه‌ها رستوران رفتیم و یکی از تخت‌های بزرگ رو انتخاب کردیم که همگی دور هم جمع بشیم. آرمین بی مقدمه پرسید: ترنم؟ سینا خوبه؟

ناراحت از اینکه به خودش اجازه می‌داد که من رو به اسم کوچک صدا بزنه، کوتاه جواب دادم: خوبه.

بعدش از اونجا بلند شدم و سمت سرویس بهداشتی رفتم. چهره‌ام رو از نظر گذروندم و خیره‌ی تصویرم توی آینه، رژ لبم رو که کاملا پاک شده بود پررنگ کردم. خواستم برگردم که یکی از پشت کیفم رو گرفت… برگشتم و با استرس، کسی که پشتم بود رو نگاه کردم. آرمین بود.

-لب‌هاتو خوشگل کردی؛ حالا خوردنی‌تر شد.

با صدای بلندی که رفته رفته نازک و به جیغ تبدیل می‌شد جواب دادم: آشغال عوضی… کیفم رو ول کن.

-می‌خوام یه مهمونی راه بندازم. یه پارتی باحال… اگر دعوتت کنم، میای؟

دلم می‌خواست خفه‌ش کنم؛ البته از آرمین این‌طور چیزا بعید نبود… محکم زیر گوشش کوبیدم… با چشمهای وحشی توی چشمهام زل زده بود و رد انگشتام رو صورتش موند.

-حالا تو خوشگل شدی! این سر و وضعت، مناسب مهمونیه.

با سرعت از پیشش رفتم و برگشتم پیش بچه‌ها… دستام می‌لرزید. بچه‌ها طوری منو نگاه می‌کردن که انگار چیکار کردم! بعدش آرمین اومد و سر جاش نشست. امیر بد جور نگاهم می‌کرد… گمان می‌کنم فکر بدی راجع به من کرده بود. منم آبروی آرمینو بردم و با تمسخر گفتم: -خوابوندم زیر گوشت تا بفهمی هر دختری رو که می‌بینی زود وا ندی. همه‌ی آدما مثل هم نیستن… گرفتی چی میگم؟ من مثل دخترای تو خیابون نیستم که تو اون‌طوری باهام حرف میزنی…

سامان پرسید: جریان چیه؟

پونه: آرمین چه دست گلی آب دادی؟

آرمین سرشو انداخت پایین و چیزی نگفت. نمی‌دونم چرا امیر رفت بیرون… من از شیشه نگاش کردم تو ماشینش نشست. با صدای مژی به خودم اومدم:

-آرمین رفت. واقعا تو خوابوندی زیر گوشش؟

دور و برمو نگاه کردم. آرمین از ترسش پا به فرار گذاشته بود!

پونه: ترنم؟ حواست کجاست؟ چی شده؟! بگو دیگه؟

سامان: من باید این آرمین و آدمش کنم! خیلی پررو شده.

-ولش کن این‌طور آدما بیمارن.

پونه: ولی نگفتی چی شده!

-مهم نیست فراموشش کنید.

همون لحظه غذامون رسید…

مژی: تو که نبودی من به جات، جوجه سفارش دادم.

-خوب کردی. هوس کرده بودم.

سامان: یکی بره امیر رو صداش کنه.

-تو چرا نمیری؟

سامان: تو برو

-من برم؟

مژگان دستپاچه گفت: من میرم.

با خنده گفتم: شما برو.

مژگان رفت بیرون. منم از پشت شیشه مژگان رو تماشا می‌کردم… همیشه اخلاق و رفتار مژگان رو تحسین می‌کنم. حتی عشقشم قابل ستایشه… ناگهانی، با دیدن چیزی که دیدم، تعجب کردم. امیر تو ماشین سیگار دستش بود؟! خب به درک! مگه اون چیکارمه که نگرانش میشم؟ موقع غذا خوردن با غذاش بازی بازی می‌کرد. چرا این طوری شد؟ اصلا بیخیال… اون همیشه کوه یخه، الانم همین‌طور. کلا درجه داره… خودشو با محیط اطراف وفق میده ولی اون سردی همیشه هست. خلاصه وقتی خواستیم برگردیم، پونه با ماشین سامان رفت مژگانم که خونه‌شون نزدیک خونه‌ی پونه بود با اونا رفت و من موندم با حسام و مهتاب و امیر… نزدیک رستوران آژانس بود و منم، ترجیح دادم اونجا برم.

-مهتاب عزیزم فردا می‌بینمت.

مهتاب: مگه با ما نمیای؟

یه نگاه به امیر انداختم و گفتم: نه گلم خودم میرم.

امیر:-لازم نکرده! خودت تنها بری که یکی مثل اون عوضی بهت گیر بده؟ خودم می‌رسونمت.

یعنی شاخ دو سر درآورده بودم! امیر و این‌کارا؟

-میشه بگید شما چیکاره بنده هستید؟

-چه ربطی داره؟ من واسه خودت میگم. دوست نداری؟ باشه… خودت برو.

-معلومه… خودم میرم. لازم نکرده یکی دیگه از من مواظبت کنه.

-خوش گذشت.

مرتیکه بی تربیت! اه! اه! اه! از آژانس یه تاکسی گرفتم و رفتم پیش به سوی منزل. ساعت دو رسیدم… خواستم با آسانسور برم طبقه هفتم که نگهبان اومد و گفت:

-سلام خانم سپهری.

-سلام وقت به خیر خوب هستید؟

-بله خانم، آسانسور خرابه.

-واقعا؟ خیلی ممنون که گفتید…

-خواهش می‌کنم. فعلا خداحافظ.

-خداحافظ…

اون رفت تو اتاقکش و من به راه پله‌ها نگاه کردم. سوتی زدم: کی میره این همه راهو؟ رفتم طبقه‌ی هفتم که خونه‌ی خودمون باشه، نفس عمیقی کشیدم. خیلی خسته شدم کلی پله بود… درو با کلید باز کردم:

-سلام بر همگی.

مامان: تو کدوم گوری بودی؟ چرا وقتی میری از صبح زود راه می‌افتی که مانفهمیم؟

-مامان چه خبره؟ صبر کن من بیام بعد باز جویی کن.

-نه؛ خوبه… تو روی منم وایمیستی.

-مامی؟ من تو روت وایستادم؟ بعدشم سینا خبر داشت من میرم بیرون. من با بچه‌ها قرار داشتم، واسه ی پروژه‌مون برم تحقیق، ددر که نرفتم.

-باشه حالا ناهار خوردی؟

-آره دورت بگردم؛ خوردم. الان فقط میخوام بخوابم.

رفتم تو اتاقم… مامانم خیلی روم حساسه، نه تنها مامی بلکه بابا هم همین‌طور؛ شدید روم حساسن… ایرادی نداره… خب پدر مادرن دیگه حق دارن، لباسامو با تاپ شلوارک آبیم عوض کردم و افتادم رو تختم و دیگه هیچی نفهمیدم.

***

با صدای زنگ گوشیم بیدار شدم. گوشیو نگاه کردم، پونه بود. جواب دادم: هان؟

-کوفتِ هان. کجایی الان؟

-خونه‌ام. مرض داری زنگ میزنی؟ نمی‌دونی وقتی تو خواب نازم نباس (نباید) بیدارم کنی؟

-اینجا کتک کاری شده سر تو… بعد اون وقت تو، تو خونه خوابی؟

یه دفعه از جام پریدم.

-چی؟ کتک کاری؟ سرمن؟ کی با کی؟

-کتک کاری سر تو، امیر و آرمین… بیا خودت حلش کن.

-کجا؟

-امیر رفته خونه‌ی آرمین و تا خورده زدتش! بعدشم آرمین در رفته و زنگ زد به سامان، ما هم خودمونو زود رسوندیم.