رمان آتش عشق من به قلم گیسوی پاییز

ژانر : #عاشقانه #اجتماعی

خلاصه :

داستان آتش عشق من درباره ی دختریه که تو زندگیش ضربه می خوره ولی سعی می کنه راهش رو ادامه بده و بشه همون آدم سابق با تجربه های جدید و خدا هم یه آدم خوب رو سر راهش قرار میده . داستان از زبون تمنا و مهبد گفته میشه….

تمنا

چشمامو باز نکرده درد تو تنم پيچيد. دلم، کمرم، سرم، چشمام، پاهام حتي دستهام.

به قدري که از شدت درد اخمام رفت تو هم و ناله اي کردم. اونقدر کم جون که بيشتر شبيه صداي کسي بود که از ته چاه حرف مي زنه. ولي همون ناله باعث شد دستي به حالت نوازش روي سرم حرکت کنه.

مي خواستم چشمامو باز کنم اما يه چيزي باعث مي شد نتونم راحت اين كار رو انجام بدم . انگار پايين پلکام چوب کبريت گذاشتن که کامل باز نشه. با اين حال به همون اندازه که تونستم چشمامو باز کنم اکتفا کردم.

اولين چيزي که ديدم چشماي سرخ از گريه ي مامان بود.

به زور لبخندي زد.

مامان _ بالاخره چشماتو باز کردي عزيزم؟

چقدر صداش بغض داشت!!! لباش از زور بغضي که تو گلوش بود مي لرزيد. اما همچنان لبخندش رو حفظ مي كرد .

به زحمت لبامو حرکت دادم.

من _ ما..ما..ن.آ..ب

مامان _ باشه عزيزم. صبر کن دکترت رو صدا کنم. اگه اجازه داد بهت آب مي دم.

و رفت بيرون تا دکتر رو صدا کنه.

تازه يادم افتاد چه اتفاقي برام افتاده.

تازه ياد نوازشاي پيام افتادم.

دستي رو شکمم کشيدم. قطعاً ديگه وجود نداشت. با اينکه هنوز حسش نمي کردم ولي حالا که وجود نداشت جاش خالي بود. چند ثانيه بيشتر نگذشته بود يه دکتر مسن و چند تا پرستار اومدن تو اتاق.

فشار خونم و دماي بدنم چك شد . دكتر از وضعم شرح حالي گرفت كه به زور جواب دادم . بعد از معاينه رفتن از اتاق بيرون.

هنوز جند دقيقه اي از رفتنشون نمي گذشت که در اتاق باز شد و تبسم با چشماي از گريه پف كرده اومد تو و پشت سرش قيافه هاي نگران و تو هم سه مردي ظاهر شد که هر کدوم به تنهايي خيلي برام ارزش داشتن.

اولي بابا بود عصبي و نگران. اونم مثل مامان و تبسم گريه کرده بود. پشت سرش عمو و آخر سر هم شايان.

تبسم کنارم رو تخت نشست و دستمو گرفت تو دستش.

تبسم _ خوبي خواهري؟ الهي بميرم برات درد داري عزيزم؟

سرمو به عنوان جواب مثبت تکون دادم.

از گوشه ي چشمش اشکي سر خورد و اومد پايين رو گونه هاي قشنگش. چشماي سبزش پر اشک بود. دستش رو که تو دستم بود فشار دادم.

من _ گريه نکن خواهري.

تبسم _ چطوري گريه نکنم؟ الهي دستش بشکنه. الهي خير نبينه.

عمو _ مطمئن باش خير نميبينه عمو. خدا جاي حق نشسته. ببين با دسته گلمون چيکار کرده؟!

چشمام رو بستم و ياد نوشته اي افتادم که نمي دونم کي و کجا خوندم ولي شرح حال من بود.

يک روزي هست که خدا چرتکه دستش مي گيرد و حساب و کتاب مي کند

وآ ن روز تو بايد تاوان آنچه با من کردي را بدهي

فقط نمي دانم

تاوان دادن آن موقع تو

به چه درد من مي خورد؟

واقعاً تاوان اون روزش به چه دردم مي خورد ؟

كسي مي تونست اين بلاي به سرم اومده رو رفع كنه يا غمش رو از رو دلم برداره ؟ دردش به كنار ، زندگيم رو كي مي تونست درست كنه ؟

تجربه ي كمي نبود !

دستي رو سرم کشيده شد . چشم باز كردم .

عمو كنارم بود . با لبخند مهربوني گفت.

عمو _ بهتري عمو؟

من _ درد دارم عمو.

عمو _ عمو بميره برات. بهتر ميشي عمو. صبور باش.

به معناي تأييد حرفش پلك روي هم گذاشتم .

چشم باز كردم كه نگام افتاد به چشماي پر از اشک بابام. هيچوقت دلم نمي خواست اينجوري ببينمشون. بابا وقتي ديد نگاش ميکنم اومد کنارم و دستمو گرفت تو دستش و بوسيد.

بابا _ دمار از روزگارش در ميارم.با دختر من اينکارو کرده؟ غصه نخوري بابا ! من پشتتم. بلايي به سرش بيارم که......

و سکوت کرد.

نگام افتاد به شايان که کنار تبسم ايستاده بود.

نگام افتاد به شايان که کنار تبسم ايستاده بود. در حالي که مهربون نگام ميکرد لبخندي زد.

شايان _ نبينم خواهرزنم رو تخت بيمارستان افتاده باشه!! به دکترت سفارش کردم يه کمي از اون زبونتم کوتاه کنه.

به زور لبخندي زدم .

من _ نگران نباش بادمجون بم آفت نداره . زبونمم کامل سر جاشه.

شايان _ خوشم مياد تو اين حالتم کم نمياري؟!

من _ صبر كن حالم خوب شه .

لبخندش بيشتر شد .

شايان - منتظرم .

تموم مدت شايان و عمو سعي مي کردن جو سنگين تو اتاق رو عوض کنن. خودمم دلم نمي خواست مامان و بابا و تبسم رو اونجوري ببينم.

وقت ملافات که تموم شد هرچي تبسم اصرار کرد پيشم بمونه مامان قبول نمي کرد.

تبسم _ مامان شما برين خونه. اين چند روز شما پيشش بودين. امشب من مي مونم.

مامان _ نه مادر خسته نيستم. خودم ميمونم. تو برو به زندگيت برس. درست نيست شب شوهرت تنها بمونه.

تبسم _ وا مامان ! بچه که نيست. نهايتش ميره خونه ي مامانش اينا.

مامان _ مادر درست نيست. تو برو ، تمنا که مرخص شد رفتيم خونه بيا اونجاد بهم کمک کن.

بالاخره مامان تونست تبسم رو راضي کنه که بره خونشون و خودش پيشم موند.

با مسکني که توي سرمم زده بودن دردم کم شده بود. مامان به قدري خسته بود که خيلي زود کنار تختم خوابش برد. ولي من بعد از چند روز بيهوشي ديگه خوابم نميومد.

مامان اينا از موضوع بچه خبر نداشتن . يعني من چيزي بهشون نگفته بودم . اما مطمئناً تو بيمارستان خبردار شده بودن ولي هيچکدوم به روم نياوردن. نميدونستم چرا ؟

از طرفي نميدونستم قيافم چه شکلي شده بود که همشون وقتي نگام مي کردن تو چشمشون پر از اشک ميشد. هرچي که بود معلوم بود پيام خوب به صورتم صفا داده .

آخ پيام ..... کاش اون روز زبونم لال مي شد و جوابشو نمي دادم..... اون روز تو باغ..........

به اصرار عمه و عمو قرار بود بريم باغ آقاجون بزرگ، پدربزرگم .

آقاجون خونواده ي برادرش رو هم دعوت کرده بود. گرچه که نه ما نه عمو و عمه از اين دعوت خوشحال نبوديم، ولي به احترام آقاجون کسي حرفي نزد. دليل اين ناراحتي هم مربوط به گذشته بود. يعني اون زماني که هنوز هيچکدوم از بچه هاي آقاجون ازدواج نکرده بودن و رابطه ي آقاجون و برادرش خيلي خوب بود .

دختر عموي بابام ،شهرزاد، عاشق عموم بوده و هرکاري مي کرده تا بتونه تو دل عموم جا باز کنه. تا جايي که مياد و به آقاجون ميگه که عاشق پسرش شده.

آقاجون هم رو دل سوزي با عموم صحبت ميکنه اما عموم که عاشق دختر شريک پدربزرگم بوده قبول نمي کنه .

با اصرارهاي دو خونواده بالاخره مجبور مي شه بره خواستگاري دختر عموش و خيلي زود عموم و دختر عموش نامزد ميشن. اما عموم طاقت نمياره و آخرسر نامزدي رو به هم ميزنه و مي ره خواستگاري زن عمو پري.

همين ميشه يه کينه تو دل خونواده ي عموي بابام که ما بهش عموجان مي گفتيم. يه کينه ي سخت و طولاني که از بزرگترا به بچه هاشون هم سرايت کرد.

به طوري که نوه هاي عمو جان با نوه هاي آقاجون بزرگ که ما باشيم رابطه ي خوبي نداشتن. ما هم از اونا خوشمون نمي اومد. با اينکه دختر عموي بابام ازدواج کرده بود و بچه داشت ولي هيچوقت با هيچکدوم از بچه هاي آقاجون بزرگ رفتار دوستانه اي نداشت .

اون روز تو باغ طبق معمول نوه هاي عموجان و ما دور ازهم نشسته بوديم. بارها از آقاجون بزرگ شنيده بودم که دوست داره بين خونواده ي خودش و برادرش در اصل بين نوه ها وصلتي صورت بگيره تا شايد اون کينه ي قديمي تموم بشه. ولي نه ما به اين کار راضي بوديم و نه نوه هاي عموجان.

روابط سرد بين ما در اصل مانعي بود براي به وجود اومدن عشق و علاقه. البته همه ي نوه هاي عمو جان با ما بد نبودن فقط چندتاييشون ، مثل پيام پسر پسر عموي بابا يا نگين دختر دختر عموي ديگه ي بابا چشم ديدن ما رو نداشتن.

شهرزاد دخترعموي بابا سه تا بچه داشت، دوتا پسر و يه دختر. دخترش رضوان ازدواج کرده بود و سر خونه زندگيه خودش بود. دوتا پسراش هم واقعاً آدماي خوبي بودن. با اينکه مادرشون با کل خونواده ي ما بد بود ولي خودشون هيچوقت بي احترامي نمي کردن. و از همه جالبتر نگاه هاي خاص پسربزرگش مهرشاد به من بود. نگاه هايي که فقط من متوجهش بودم و دختر عموم بهناز که هميشه با من بود.

مهرشاد طوري نگاه مي کرد که کسي متوجه نشه. خودمم خيلي دير متوجه نگاهاش شدم اما سريع به خاص بودنش پي بردم. برعکس مهرشاد ، پيام اصلاً آدم درستي نبود. يه حرفه اي که همه نوع رابطه اي رو با جنس مونث تجربه کرده بود و به اين کاراش افتخارهم مي کرد.

هممون اين رو مي دونستيم براي همين سعي مي کرديم زياد باهاش همکلام نشيم.

خود پيام هم رغبتي به ما نشون نمي داد.هميشه ما دخترا رو مسخره مي کرد.

اون روز هم مثل هميشه با ديدن من و بهناز و دختر عمم گلاره يه نيشخند رو لباش سبز شد. طبق معمول ما سه تا داشتيم با هم حرف مي زديم و از کل آدم و عالم و هستي براي هم تعريف مي کرديم.

تبسم هم کنار بزرگترا بود از وقتي ازدواج کرده بود ديگه تو جمع ما نمي اومد. سه سال از من بزرگتر بود ولي براي خودش خانومي بود. خونواده ي شوهرش عاشقش بودن. الحق هم که دوست داشتني بود. به قول شايان که مي گفت ((عاشق همين متانت و خانوميش شدم)). زيباييش هم بي نظير بود چشماي سبز تيره و موهاي طلايي تيره. برعکس من که چشمام سبز روشن بود و موهام طلايي روشن ، فقط قد و هيکلمون شبيه به هم بود. هميشه من اونو زيباتر از خودم مي دونستم و اون منو.

اون روز تو باغ من و بهناز و گلاره مي گفتيم و مي خنديديم. از وقتي وارد باغ شده بوديم پيام طوري قرار مي گرفت که درست رو به روي ما باشه. انقدر نگامون کرد و انقدر پوزخند تحويلمون داد که عصباني شديم. آخر سر هم گلاره که دو سال از ما کوچيکتر بود نتونست تحمل کنه و با حالت طلبکارانه رو کرد به پيام.

گلاره - چته زوم کردي رو ما؟ آدم نديدي؟

پيام با همون حالت پوزخند و تمسخر جواب داد.

پيام - آدم چرا ديدم اما سه تا ترشيده ي پر مدعا نديده بودم که به لطف شماها ديدم.

گلاره - ترشيده اون خواهرته.

پيام - خواهر من مثل شما بي خواستگار نمونده.

گلاره - آره ميبينيم همه دارن براش غش و ضعف مي کنن!!

پيام - ديدن اين چيزا چشم بصيرت مي خواد که شما ندارين.شما دخترا عادت دارين فقط جلو پاتونو نگاه کنين که يه وقت زمين نخورين.

بهناز - اونوقت شما تا کجا رو نگاه ميکنين؟ البته بقيه رو نمي دونم ولي تو معلومه کجاها رو نگاه مي کني!!!!!

نيش کلام بهناز کاملاً معلوم بود. پيام هم فهميد منظور بهناز نگاه هاي هيزشه.

پيام - اصولاً من به هر دختري به اندازه ي تاريخ مصرفشون نگاه مي کنم. مثلاً خود تو تاريخ مصرف نداري از اونايي هستي که بايد قبل از مصرف بندازنش دور.

بعد نگاه خريدارانه اي به سرتاپاي بهناز کرد و با پوزخند ادامه داد.

پيام - حتي ده دقيقه هم به درد نمي خوري.

کفرمون در اومد . حرفاش واقعاً زشت و پر از توهين بود.گلاره با تمام حرصش يه قدم به طرفش برداشت.

گلاره - خودت چقدر مي ارزي؟

پيام با اعتماد به نفس هميشگي جواب داد.

پيام - من کلاً يه تيکه جواهرم.جواهر که ديگه تاريخ مصرف نمي خواد ؛ هميشه ارزش داره.

لجم در اومد ديگه نتونستم جلوي خودمو بگيرم.

ديگه نتونستم جلوي خودمو بگيرم و ساکت باشم.

من - اتفاقاً تو بي ارزش ترين آدمي هستي که ديديم جواهر بدلي!

با اخم نگام کرد.

پيام - تو ديگه چي مي گي يه بار مصرف؟

من - يه بار مصرف خودتي. در ضمن تو کودني و منو يه بار مصرف ميبيني مشکل خودته وگرنه ارزش من از اين حرفا بالاتره.

پيام - عزيزم تو کاملاً مصداق کلمه ي يه بار مصرفي. مي خواي بهت ثابت کنم؟

چنان نگاهي به سرتاپام انداخت که حالت چندش آوري بهم دست داد. يه لحظه حس کردم حتماً لخت هستم و اون داره از ديدن بدنم لذت مي بره. مي خواستم بهش يه خفه شو بگم که با صداي مهرشاد سکوت کردم.

مهرشاد - خجالت نمي کشي پيام؟ اين چه طرز حرف زدنه؟

بعد در حالي که سعي مي کرد به خاطر شدت عصبانيت صداش بالا نره از لاي دندوناش غريد....

مهرشاد - بهتره گورتو گم کني.

اما پيام به جاي اينکه بترسه يا لحنش تغيير کنه تو چشاش زل زد و با همون پوزخند جوابشو داد...

پيام - اِ اِ حواسم نبود تو خواطرخواه ايني!!!!! آخ آخ ببين عشقت چقدر عصبانيه؟؟؟!!!!!!

يه نيم نگاهي به من انداخت.. بعد به مهرشاد نگاه کرد...

پيام - تو هنوز عرضه نداري به مامانت بگي تمنا رو مي خواي؟؟؟؟ اين که خيلي بده!! اگه مامانت بفهمه؟؟؟؟؟؟؟ ولي نه براي اينکه نه عمه ناراحت بشه و نه ميونه ي تو و مامانت شکراب بشه من از خودگذشتگي مي کنم و .....

بعد انگار که يه چيزي يادش افتاده باشه چشماشو تنگ کرد..

پيام - يادته رفتي به بابام پشت سرم چيا گفتي و باعث شدي بابام ماشينمو ازم بگيره؟

مهرشاد - من به نفع خودت کارکردم. داري تو منجلابي که خودت درست کردي غرق مي شي!!!

پيام - نه ديگه پسر عمه . حالا بشين و مرگ آرزوهاتو ببين. تمنا مال منه.

بعد چشمکي به من زد و ازمون دور شد. نگام افتاد به صورت سرخ از خشم مهر شاد. انگشتاشو مشت کرده بود و دندوناشو رو هم فشار مي داد. اونم خيلي سريع با يه ببخشيد رفت.

ما سه تا هم بهت زده به هم نگاه مي کرديم. آخرين حرف پيام مثل ناقوس تو سرم زنگ ميزد. بعد از اون روز خيلي طول نکشيد که معني حرفاشو بفهمم .

***

مهبد

حسابي خسته بودم. بعد از بيست و چهار ساعت شيفت و دوتا عمليات ديگه جوني برام نمونده بود. به خصوص ديدن اون صحنه ها.

ديدن آدمي که داشت وسط آتيشا مي سوخت و ما نمي تونستيم براش کاري بکنيم.

يه کارخونه ي مواد پلاستيکي آتيش گرفته بود. چندتا کارگرم وسط آتيشا گير کرده بودن.همه رو نجات داديم غير از يه نفر.يعني قبل از نجات کاراز کار گذشته بود.

در خونه رو باز کردم و وارد شدم. مامان طبق معمول اسپند به دست اومد جلو.

مامان طبق معمول اسپند به دست اومد جلو. همونجور که دود اسپند رو تو صورتم فوت مي کرد زير لب دعا مي خوند.خندم گرفت ....

عادت داشت هر وقت برام يه دختر پيدا مي کرد اسپند دود کنه. نمي دونم مي ترسيد چشم بخورم يا اينکه چشم بد رو ازم دور مي کرد تا شايد اين دفعه از دختره خوشم بياد و بله رو بگم؟؟؟!!!!

هرچي که بود هردفعه اميد رو تو چشماش مي ديدم.

سلامي کردم که مامان لبخندي زد و دعايي که خونده بود رو به سرتاپام فوت کرد و جواب داد

- سلام به روي ماهت مادر. خسته نباشي..

بعد هم در حالي که بغض کرده بود ادامه داد

- خدارو شکر که سالم برگشتي خونه...

من - اِ مامان دوباره شروع کردي؟

رفتم سمت دستشويي تا دست و صورتم رو بشورم در همون حال هم با مامان صحبت مي کردم....

- خوب حالا اين دختري که پيدا کردين چشاش چه رنگيه؟

مامان - کي گفته من....

نذاشتم حرفشو تموم کنه.

- خوب مادر من کاملاً معلومه ، شما هر وقت از يکي خوشتون مياد و قرار خواستگاري ميذارين اينجوري چشاتون برق مي زنه.

مامان - واي اگه بدوني چه دختر خوبيه؟!! از سرتا پاش متانت ميريزه.

من - اِ يعني متانت خانوم ( پيرزن همسايمون ) رو سرش نشسته؟

همراه اخم مامان صداي خنده اي تو خونه پيچيد.

من - زلزله تو باز اينجايي؟ گرچه که مگه ميشه خواهرشوهر واسه فضولي نياد؟؟؟؟؟

مهسا - خيلي دلتم بخواد!!! بده از راه مي رسي همه ي خونواده رو يه جا مي بيني؟

من - کل خونواده يعني تو و مامان؟ پس بابا و حسام کي هستن؟

مهسا - خودتو لوس نکن!!.. منظورم اينه که ما ناهار اينجاييم.

من - اين يعني خونه خرابي.پس تا ناهار خدافظ......

مامان با التماس نگام کرد

- تورو خدا نرو اون بالا خودتو حبس کن... بذار حداقل يه چند ساعت ببينمت....

من - مگه سفر قندهار رفته بودم. سرکار بودما!!

بعد براي اينکه ناراحت نشه ادامه دادم..

- ميرم لباس عوض کنم. زود ميام.

طبقه ي بالا رو چند سالي ميشد که ساخته بوديم. يه خونه ي کوچيک با دوتا اتاق.يه خونه که خونه ي آرزوهاي من بود. خونه اي که قرار بود يه روز با زنم اونجا زندگي کنم....

لباسمو که عوض کردم رفتم پايين. مامان پاي تلفن بود... مهسا هم يه گوشه نشسته بود ...تو فکر بود... تا منو ديد اومد طرفم..

- چقدر مامان رو اذيت ميکني؟؟ خوب برو اين دختره رو ببين شايد خوشت اومد...

من - آهان پس اومدي مأموريت... اومدي منو راضي کني؟؟؟؟

مهسا - اصلاً حرف حساب تو چيه مهبد؟ پاي کس ديگه اي در ميونه؟

من - نه...ولي اصلاً از اين دختراي چشم رنگي که مامان راه به راه برام پيدا ميکنه خوشم نمياد...من نمي دونم چرا مامان گير داده به چشماي رنگي؟

- وا بده دختراي به اين خوشگلي برات پيدا مي کنم؟

نفهميدم کي مامان تلفن رو قطع کرد و اومد پشت سرمن ايستاد که حرفاي مارو شنيد ولي با ذوق ادامه داد

- به خدا اين يکي موهاش مشکيه... توبيا ببين...واسه فردا شب قرار گذاشتم.

من - مامان باز بدون هماهنگي با من قرار گذاشتين؟ من فردا کار دارم...

اصلاً دلم نمي خواست باهاشون برم...از اينجوري ازدواج کردن خوشم نميومد.... دلم مي خواست بهونه بگيرم واسه همين گفتم کار دارم....

مامان ابرويي بالا انداخت و حق به جانب نگام کرد.

مامان - تو که فردا شيفت نيستي!!!! کارت کجا بود؟

من - با بچه ها قرار گذاشتيم بريم بيرون...

مامان - کم همديگه رو ميبينين که بازم باهم بيرون قرار ميذارين؟.. اصلاً من نمي دونم تو که مهندسي چرا بايد بري آتش نشان بشي؟.. به خدا من بايد هر دفعه که ميري سرکار دلم بلرزه و کلي نذرو نياز کنم تا تو سالم برگردي....

دوباره بغض کرد....بعدهم اشکاش سرازير شد...

هميشه همين بساط بود...هر وقت بحث ازدواج من به جايي نمي رسيد و حريف من نمي شدن گير مي دادن به شغل من..بعد هم آه و ناله و گريه......

مي دونستم بازم مثل هميشه اين بحثا به جايي نمي رسه و من بازنده ي اين بحث هستم.... پس ترجيح دادم سکوت کنم..

عشق به هيجان ، عشق کمک به هم نوع ، مني رو که فوق ليسانس کامپيوتر داشتم به طرف آتش شان شدن کشوند. با اينکه نيازي نبود دنبال کار بگردم چون تو شرکتي که پدرم و عموم مديراش بودن برام کار بود ، اما رفتم دنبال کاري که عاشقش بودم...

گرچه که هيجان اين کار به ديدن صحنه هاي دلخراشي که مي ديديم نمي ارزيد...ولي من کارمو دوست داشتم.

دوستاي خوبي هم پيدا کردم...اميرعلي، آرش، ماهان... خيلي زود شديم اتحاد چهارگانه ي مستطيلي ... اسمي که بچه ها و ارشدا برامون کذاشته بودن..

بين ما فقط اميرعلي ازدواج کرده بود..يه دختر پنج ساله هم داشت به اسم ياسمين...

انقد با هم صميمي بوديم که تو عملياتا جونمون به هم بسته بود ...اگه براي يکيمون مشکلي به وجود ميومد يا يکيمون وسط آتيشا گير ميکرد تا اونو نجات نمي داديم و از سالم بودنش اطمينان پيدا نمي کرديم آروم و قرار نداشتيم...

بالاخره مامان و مهسا برنده شدن و ما رفتيم خواستگاري اون دختر مو مشکيه چشم آبي...

اسمش کامليا بود و خيلي هم مغرور... انقدر با غرور رفتار مي کرد که يه لحظه احساس کردم اگه من آدمم پس حتماً اون فرشته ي مقرب درگاه الهيه که اينجوري فخرفروشانه رفتار ميکنه...

بعد از اينکه با اجازه ي بزرگترا!!! باهم حرف زديم با نگام به مامان فهموندم که اصلاً از اين دختره خوشم نيومده و اينبار هم مامان مأيوسانه سري تکون داد و ما برگشتيم خونه..

تو خونه هم که حسابي از خجالتم در اومدن...مهسا و شوهرش حسام که فقط يه سال از من بزرگتر بود و بابا برام دست گرفته بودن و مامان هم مدام غر مي زد.

براي همين ترجيح دادم بيشتر طبقه ي بالا باشم، خونه ي خودم....خونه اي که تصور من از خانومش يه دختر بود با چشم و ابروي مشکي...مثل من و مهسا...

***

تمنا

بعد از اون روز تو باغ مهمترين صفحه از کتاب زندگي من ورق خورد...

پيام و خونوادش خيلي زود اومدن خواستگاري و هر دفعه هم جواب منفي من کارساز نبود..

از اونا اصرار و از ما انکار .

هزار بار رفتن و اومدن اما بازم جواب من منفي بود ..

پيام هزارتا ترفند زد. به هرکي مي تونستن رو انداختن تا واسطه بشه.

پيام انقدر خودشو عاشق و شيفته نشون داد که کم کم خودم هم داشت باورم ميشد که عاشق شده ...که اين عشق و عاشقي مصلحتي ، براي رو کم کني نيست...براي انتقام از مهرشاد نيست....

نفهميدم چي شد....چطور شد که بين اصرار ديگران ، مامان و بابا راضي شدن و من براي خلاصي از حرف اطرافيان و اخم و تخم آقاجون بزرگ ، جواب بله دادم...

تصميم داشتم يکي دو ماه بعد به بهانه ي کاراي پيام نامزدي رو به هم بزنم ...

با اينکه مامانش مي گفت پيام عوض شده و خيلي سربه راه شده ..من باور نمي کردم ..

با همين حرفاشون بابا رو راضي کرده بودن . ولي من خام اين حرفا نمي شدم...کلاً نمي تونستم باور کنم آدمي که دائم با دختراي جورواجور بوده و به اين کار عادت داشت دست از کاراش برداشته باشه...

مگه ميشه ذات کسي رو که درست نيست يه شبه درست کرد؟؟؟؟

نمي دونم اولين بار کي اين حرف مزخرف رو گفته که مردا وقتي ازدواج کنن سر به راه ميشن؟؟..... آخه مگه ميشه کسي که به زنها و روابط ناجور عادت کرده يهو بشه امامزاده؟؟؟؟؟؟؟

مردا هميشه براي اين کاراشون بهونه داشته و دارن و کلاه شرعي مي ذارن که ما حق داريم چهارتا زن داشته باشيم و چهل تا صيغه!!!!!.... اما حرف من هميشه يه چيز بود..

خشت اول چون نهد معمار کج

تا ثريا مي رود ديوار کج........

بعد از جواب مثبت مصلحتي من فشار از طرف خونواده ي پيام بيشتر شد.... يه چيزي اين وسط درست نبود.....اصرار داشتن عقد کنيم...

پيام بهونه مي آورد بايد به هم محرم بشيم...ولي من که خوب مي دونستم اينا همش بهانه ست... اون که به محرم و نامحرمي اهميت نمي داد...

ولي با اصرارهاي آقاجون بزرگ و عمو جان نتونستيم مقاومت کنيم و با وجودي که بابا و من ناراضي بوديم يه عقد محضري ساده انجام شد.....و قرار عروسي براي چند ماه بعد ..

نمي دونم پيام اون همه دورويي رو از کجا آورده بود که جلوي همه نقش يه آدم عاشق پيشه رو بازي مي کردو وقتي کسي نبود مي رفت تو جلد همون پيام هميشگي....

تصميم به جدايي همون روز تو محضر در من قوت گرفت... وقتي که پيام بعد از بله گفتن من و کل کشيدن همه زير گوشم گفت..

- بهتره از حالا به بعد مراقب زبونت باشي وگرنه همچين زبون درازت رو قيچي مي کنم که زبون درازي يادت بره....

و من فقط نگاش کردم..

مردي رو نگاه کردم که ديگه شوهرم بود ولي آماده بود تا تلافي هر چيزي رو سرم در بياره....

فقط به خودم دلداري مي دادم ... که تموم ميشه .. خيلي زود تموم ميشه ... فقط بايد بهونه جور کنم .. بايد يه دليل منطقي براي بابا بيارم تا اسم اين آدم کثيف از تو شناسنامم پاک شه ....

روزاي خوبي نبود ... پيام که به خواستش رسيده بود و به من توجهي نمي کرد ... بگذريم از زمانهايي که بهش زنگ ميزدم و هر دفعه يه صداي خنده ي جديد از کنارش ميومد ...

خنده ي زنايي که خنجري بود به قلبم ...

ناراحت مي شدم نه براي اينکه پيام رو دوست داشتم يا حسوديم مي شد که با يه زن ديگست ... نه ..... ناراحت مي شدم از اون همه کثيفي .. اون همه نجاست .. ناراحت مي شدم از آدمي که آدم نبود ولي اسمش روي من بود.

تا قيامت هم خيانت کنم باز حسابمان پاک نمي شود!

استارت بدبختي من شبي زده شد که داشتم تو گوشيش دنبال مدرک براي جدايي مي گشتم ..

اون شب به اصرار مامان شام اومده بود خونمون ..

قبل از شام رفت تا دستاشو بشوره منم از فرصت استفاده کردم و شروع کردم به زير و رو کردن گوشي موبايلش ...

تو دفتر تلفن گوشيش پر بود از اسماي دختر ... الهه .. نازي ... زيبا ... سحر ....

شروع کردم به يادداشت شماره هاشون تا باهاشون تماس بگيرم و بذارم تا بابا صداشونو بشنوه ... مطمئن بودم اکه بابا بفهمه پيام فقط با يکي از اينا رابطه داره طلاقم رو مي گيره ..

هنوز دوتا شماره يادداشت نکرده بودم که سر رسيد..

پيام - چيکار مي کني؟

رنگم پريد .. اگه مي فهميد !!!!..

ولي فهميد درکش زياد مشکل نبود من تو گوشي اون کاري نداشتم ..

من - هيچي هيچي مي خواستم عکساتو ببينم که موفق نشدم ...

قبل از اينکه از قسمت شماره ها خارج بشم گوشي رو از دستم کشيد بيرون .. چشمش که به صفحش افتاد اخماش رفت تو هم .. بعدهم برگه ي تو دستم رو کشيد ...

مسخ شده نگاه مي کردم .. با ديدن شماره هاي يادداشت شده نگاهي بهم کرد که ترس تموم وجودمو گرفت ...

با خونسردي گفت..

- چيه؟ مي خواي اينا رو به کي نشون بدي؟ به مامان و بابام؟ اونا که مي دونن..به پدربزرگت؟ اونم که برادرش و روابط خونوادگي براش مهمتره .. به کي؟ هان؟ به خونوادت؟ مي خواي چيو ثابت کني؟ همشونو صيغه کردم ... خلاف که نيست ....

منم سعي کردم مثل خودش خونسرد حرف بزنم ..

- اکه فکر کردي من باهات عروسي مي کنم کورخوندي .. فقط کافيه به بابام بگم هنوز همون آدمي!

پيام - نکنه فکر کردي واقعاً عاشقتم و حاضرم يه لحظه از وقت عزيزم رو صرف تو کنم؟؟؟؟؟؟ توهم زدي اگه فکر کردي يه ريال هم خرج تو مي کنم .. بهتره اصلاً به عروسي فکر نکني...

من - تو هم بهتره منتظر احضاريه ي دادگاه باشي...چون منم حاضر نيستم با تو زير يه سقف زندگي کنم ... با آدم عوضيي مثل تو!

پيام - بهتره جلوي زبونتو بگيري وگرنه کار دستت ميده.

من - منو از چي مي ترسوني ؟ عددي نيستي.هيچ غلطي نمي توني بکني ..

پيام - اِ اينجورياست ؟؟...پس بچرخ تا بچرخيم..

و چرخيدم . بدجور هم چرخيدم ...

من چرخيدم ولي چرخ اين روزگار خلاف جهت من چرخيد ...

اونقدر منو پيچ و تاب داد که له شدم .. که شدم اوني که ازش مي ترسيدم ... شدم ايني که رو تخت بيمارستان خوابيده ....

بازم دنبال مدرک بودم...

البته اگه به بابا مي گفتم پيام هنوز همون آدم قبليه و عوض نشده بابا يه لحظه هم نمي ذاشت زنش بمونم... ولي نمي خواستم فقط حرف زده باشم...مي خواستم خودم مدرک رو کنم....

مي خواستم نشون بدم برعکس اونچه که پدر و مادر پيام گفتن نه تنها پسرشون به خاطر من سربه زير و درست نشده بلکه بدتر هم شده....

مطمئن بودم به اسم بيرون بودن با من حسابي به عشق و حالش با زناي ( ... ) مي رسه...

مي خواستم زودتر طلاق بگيرم...نمي خواستم بهم بگن من بي عرضم که نمي تونم شوهرمو از تو بغل زناي ديگه جمع کنم.... بايد بهشون ثابت مي کردم پيام چه جور آدميه....و هيچ علاقه اي هم بين ما نيست...تو اين راه ناچار بودم صبور باشم و سکوت کنم تا به اونچه مي خوام برسم...که اي کاش ....

روزها داشت تندتند مي گذشت و وقت من کم بود...

چند روز بيشتر از ماجراي اون شب نگذشته بود....سرکار بودم..داشتم براي مشتري درباره ي لباسي که خودم طراحش بودم توضيح مي دادم...که گوشيم زنگ خورد...

رو صفحه اسم پيام روشن و خاموش مي شد...يه جورايي تو دلم آشوب شد..عادت نداشت به من زنگ بزنه..مطمئن بودم موضوع مهمي پيش اومده که با من تماس گرفته....براي فرار از نگاه هاي خانوم محسني ، صاحب مزوني که اونجا کار مي کردم ناچار شدم جوابشو بدم...

- بله؟

پيام - زود بيا اين آدرسي که ميگم.

معلوم بود عجله داره...البته طبق عادتش سلام نکرد...

-چي شده پيام؟ اتفاقي افتاده؟

پيام - نه... چيزي نشده...بيا دنبالم..من زياد حالم خوب نيست...

مونده بودم چي شده كه ياد من افتاده ! زيادي مشكوك بود .

پر حرص گفتم .

- خوب به مامان يا بابات بگو...اصلاً به يکي از دوست دخترات بگو...توکه دوست و آشنا زياد داري؟!!!...راستي ، مگه خودت ماشين نداري؟

پيام - اَه تمنا ...قصه مي گي؟....مي گم بيا دنبالم....من مستم....اگه تو راه پليس گير بده بدبخت ميشم...به مامانم هم چيزي نگو....

- من بيام پليس گير نمي ده؟....

پيام - مثل اينکه زن و شوهريما....تازه تو باهاشون حرف ميزني ميگي من مريضم...

- حالا کجايي؟

پيام - من لواسونم... آدرس رو بنويس...

آدرس رو يادداشت کردم...بعد از قطع کردن پوفي کشيدم....

دلم نمي خواست برم..يه لحظه با خودم گفتم ولش کن ...به من چه اونقدر اونجا بمونه تا مستي از سرش بپره!!!....ولي اگه براش اتفاقي بيفته چي؟.... نکنه حالش بده مي خواد من ببرمش بيمارستان؟....يه لحظه از اين فکر تنم لرزيد...اگه براش اتفاقي مي افتاد و بقيه مي فهميدن من خبر داشتم و نرفتم سراغش بايد چه جوابي بهشون مي دادم....

سريع وسايلم رو جمع کردم...و از خانوم محسني اجازه گرفتم و رفتم......

تو راه دعادعا مي کردم که فقط نوشیدنی خورده باشه و از مواد و قرصاي اکس و کريستال و چيزاي ديگه خبري نبوده باشه....دعا ميکردم تا برسم ديگه از اون زهرماري نخوره که حالش رو بدتر کنه...وقتي رسيدم با باغ بزرگي روبه رو شدم که يه ويلا وسطش قرار داشت....

معلوم نبود با کي اومده بود لواسون....يه لحظه از فکر اينکه شايد با يکي از دوست دختراش اومده دلم گرفت..سعي کردم خونسرد باشم....زنگ رو زدم...خودش درو باز کرد...

تنها بود اين رو از سکوت ويلا فهميدم...

احساس آرامش کردم....يه لحظه از فکرم گذشت...آخه دختر بي عقل اون گفت بيا توهم بايد زود بياي؟...اگه با چندتا پسر ديگه اينجا منتظرت بود چيکار مي کردي؟....آخه اون عقل رو خدا برا چي بهت داده؟....تو اين فکرا بودم که ديدمش....يه کنار ايستاده بود و داشت منو نگاه مي کرد.....

من - چرا ايستادي؟ بريم ديگه....من کلي کار دارم...

پوزخند هميشگي رو لبش ظاهر شد..

پيام - کجا؟؟؟؟..هستيم حالا...

من - يعني چي؟؟...گفتي مستي ..حالت خوب نيست بيام دنبالت...منم اومدم...ديگه کاري نداريم که!...بدو که کلي کار دارم به زور از خانوم محسني اجازه گرفتم اومدم....

اخماش رفت تو هم...

پيام - اِ..که کار داري؟....واسه من وقت نداري..نه؟...واسه من زبون درازي مي کني؟...مگه نگفتم زبون درازي نکن؟...هان؟...نگفتم؟..

اومد سمتم و دستشو کرد تو موهام که زير شال بسته بودمشون... مبهوت حركاتش شدم .

موهام رو چنان محکم کشيد که گيره ي موهام باز شد و موهاي بلندم پريشون شد...با نامردي موهامو دور دستش پيچوند و کشيد...

پيام - دنبال مدرکي براي طلاق؟ آره عزيزم؟مگه ميذارم به اين راحتي طلاق بگيري؟..دست نخورده؟...حيفه که؟..

دستش رو گرفتم تا مانع كشيده شدن موهام بشم . به قدري دردم گرفته بود كه باهاش به سمت جايي كه مي رفت كشيده شدم .

اما ول كن نبود . غريدم .

من - ولم كن عوضي !

صداي خنده ش بلند شد . همونجور که موهام تو دستش بود منو مي کشيد به طرف يه در که وقتي بازش کرد يه اتاق بود...يه اتاق که هيچي توش نبود غير از يه فرش نه متري...

اون موهامو مي کشيد و من ازش ميخواستم که ولم کنه....اما دست بردار نبود...

پيام - حالا ديگه واسه من زبون درازي مي کني؟ گفته بودم کوتاهش ميکنم، نگفته بودم؟....امروز مي خوام يه بار مصرف بودنتو بهت نشون بدم....

و پرتم کرد تو اتاق رو فرش که از برخورد زانوم با زمين درد بدي پيچيد تو پام...

من - مي خواي چه غلطي بکني عوضي؟

پيام - هيچي عزيزم.. يه کوچولو عروسي مي کنيم...اين لفظ ادبيشه مي خواي لفظ غير ادبيشو هم برات بگم ؟...اسمش....

جيغ زدم .

من - خفه شو...خفه شو...تو غلط مي کني دست به من بزني....

اون مي اومد جلو ولي من حرکتي نمي کردم... آخه تو يه اتاق دوازده متري که هيچي توش نبود کجا فرار مي کردم؟...

اومد جلو و شالم رو با شدت از سرم کشيد...شروع کردم التماس....شوهرم بود ولي من نمي خواستم بينمون اتفاقي بيفته...ازش بدم ميومد...چندشم ميشد برم تو آغوشي که صدتا زن قبل از من توش خوابيده بودن... واسه همين بهش التماس کردم... مطمئن بودم به راحتي دست از سرم بر نمي داره پس التماس كردم .

ولي كو گوش شنوا ؟ به تنها چيزي كه توجه نداشت التماساي من بود .

روم نشسته بود و داشت لباسامو در مي آورد...و من تقلا مي کردم و التماس....گريه مي کردم و التماس...

من - پيام تو رو به اون خدايي که مي پرستي نه...الان نه....

پيام - چرا عزيزم...اتفاقاً وقتش الانه...منم که شوهرتم...

من - پيام تو رو خدا...مگه خدا رو قبول نداري؟...

پيام - خدا؟ کدوم خدا؟....من که نمي بينمش...اگه ديديش سلام منم بهش برسون...حالام به جاي زر زر کردن بهتره کارتو بکنی.

نه اين بشر خدا رو نمي شناخت..اگه خداشناس بود اين کارا رو نمي کرد...ديگه التماس فايده نداشت...فقط همراه گريه تقلا مي کردم.... و اون کارشو مي کرد...جواب هر تقلام کشيدن موهام بود و با هر کدوم از کاراش صداي جيغ منم بلند مي شد....

صداي نفسهاش حالم رو به هم مي زد...از بوسه هاش حالت تهوع بهم دست مي داد....نمي خواستمش....حتي اون نجواهاي پر حرارت رو و اون حرفاي قشنگ که مي دونستم به خاطر اينکه تو حال خودش نيست داره ميگه ، هيچکدوم منو نرم نمي کرد.... من پيام رو نمي ديدم حيووني رو مي ديدم که هيچي حاليش نيست!

من زجر كشيدم و اون لذت برد .

من اشك ريختم و اون خنديد .

من هق هق كردم و اون از لذت چشم بر هم گذاشت .

من جيغ زدم و اون پر شورتر شد .

وقتي کارش تموم شد به جاي اينکه ناز و نوازشم کنه..به جاي اينکه منو تو آغوشش بگيره ، در گوشم با صداي خش دارش گفت...

- تاريخ مصرفت تموم شد...ديگه به درد نمي خوري....بهتره تا قبل از اينکه دوستام بيان گورتو گم کني...اگه تو رو اينجا ببينن نمي تونم جلوي اونا رو بگيرم ديگه هرچي بشه پاي خودت...

و من با اون حال خرابم نشستم پشت ماشين...

تو خيابونا مي روندم و گريه مي کردم....

به حال خودم گريه مي کردم...گريه مي کردم چون اين رابطه با رضايت من نبود...رابطمون غير شرعي نبود ولي با رضايت من نبود...

با گسي نبود که دوستش داشته باشم...

و بدتر از همه حرفي بود که زده بود...که قلبم رو به درد آورده بود...که روحمو زخمي کرده بود با تيزي حرف نا عادلانش...

و چيزي که خيلي زجرم مي داد ، به سخره گرفتن اعتقاداتم از طرف پيام بود.... همين چيزا باعث شد چنان تو خودم فرو برم که لب از لب باز نکنم و به مامان و تبسم نگم چه اتفاقي افتاده...

همش تو فکر بودم که بايد چي کار کنم...فکر کردن به طلاق حالم رو بد مي کرد چون با نامه اي که بايد از پزشکي قانوني مي گرفتم معلوم مي شد بين من و پيام چي گذشته...و من اصلاً دلم نمي خواست خونوادم چيزي بدونن...

مي دونستم بهم چيزي نمي گن...ايرادي نمي گيرن چون من و پيام زن و شوهر بوديم....ولي تو خونواده ي ما تا حالا همچين اتفاقي قبل از عروسي گرفتن نيوفتاده بود....

روزا مي گذشت بي وقفه ...

مثل گذشته ....

با اين تفاوت که من سر يه دو راهي مونده بودم...نمي دونستم بايد چيکار کنم؟....با اتفاقي که افتاده بود ديگه يه زن بودم که اگه طلاق مي گرفتم کلي حرف پشت سرم زده مي شد...

و بدتر از همه ي اينا بيوه شدن تو جامعه اي بود که هيچ ديد درستي به يه زن بيوه نداشت....بايد چيکار مي کردم؟...زندگي؟ اونم با پيام؟....

نه نه ...اين خارج از حد توانم بود...پيامي که بعد از اون جريان وقتي بهش زنگ مي زدم حتي مراعات نمي کرد و مي گفت که پيش دوست دختراشه...

ومن هر بار بيشتر مي شکستم....

مي ترسيدم به مامان چيزي بگم....مي ترسيدم از شنيدن جمله ي معروف بساز و بسوز.........

مي ترسيدم از شنيدن بايد هايي که من ازشون سر در نمي آوردم.... اينکه زن بايد زندگيشو حفظ کنه....اينکه زن بايد با مردش کنار بياد....چرا؟...واقعاً چرا فکر نمي کنيم اين زني که داريم ازش حرف مي زنيم يکي مثل خودمونه....مي تونه خواهرمون باشه يا مادرمون ....شايدم خودمون....

کارم شده بود نشستن روي سجاده و ذکر گفتن....سجده کردن و التماس به خدا که يه راهه جلو پام بذاره....سرگردون بودم...

داشتم به چرخ اين دنيا مي چرخيدم که يهو سرعت چرخشش رفت بالا و من تو اين چرخش با سر سقوط کردم...

يه ماه از اون اتفاق مي گذشت....من کاملاً درمونده بودم..حالتام مشکوک بود...مشکوک که چه عرض کنم معلوم بود....معلوم بود از حالت تهوع هام که به زور کنترلش مي کردم...معلوم بود از عقب افتادگي سيکل ماهيانم که هيچ وقت در حالت عادي امکان نداشت...کاملاً معلوم بود يه موجود کوچولو داره تو وجودم پا ميگيره و جواب آزمايش خونم مهر تأييدي بود بر حضور پر رنگش.....

شيريني حس مادرانه اي که داشتم پيدا مي کردم زير سايه ي يه چيزي کم رنگ ميشد ...اونم اسم پيام به عنوان پدرش........

ديگه نمي تونستم به طلاق فکر کنم....بزرگ کردن يه بچه بي پدر؟.......نه نمي شد.....فکر کردم شايد به قول فديميا که ميگفتن مردا با بچه دار شدن بيشتر به طرف زن و زندگيشون جذب ميشن پيام هم به خاطر پدر شدن درست مي شه......ولي زهي خيال باطل...........

به پيام زنگ زدم ...بهش گفتم داره پدر ميشه....

اولش خنديد بعد هم تلفن رو روم قطع کرد...ديگه هم جواب تلفن هام رو نداد....

هر روز چند بار بهش زنگ مي زدم ولي اون همچنان سرش به دوست دختراش گرم بود و جواب من رو نمي داد......

نمي کشيدم.......

بريده بودم.....دلم مي خواست مي مردم و اينجوري سرگردون نبودم......

بعد از چند روز دوباره شماره ي پيام رو گرفتم...انقدر بوق زد تا برداشت...اومدم حرف بزنم که نذاشت و زودتر از اينکه چيزي بگم تو گوشي داد زد....

داد زد........

- ببين ه....ر...ز..ه ! کثافت کارياتو پاي من نذار.....برو ببين اون توله ي کيه........انقدرم خودتو آويزون من نکن....

باورم نمي شد . شنيدن اين حرف برام گرون بود و غيرقابل تحمل .

خودش كه ديده بود تا اون روز دخترم !

اون كه مي دونست خودش دخريم رو ازم گرفته . چه جوري مي تونستم با شخص ديگه اي باشم و به اين زودي نطفه ش رو تشخيص بدن ؟

اينبار به معناي واقعي كم اوردم . كاش خدا از روي زمين محوم مي كرد . كاش ....

رد پاهايم را پاک مي کنم

به کسي نگوييد

من روزي در اين دنيا بودم

خدايا مي شود استعفا دهم؟

من کم آورده ام.........؟!!!

گريه مي کردم.....

هيچکس خونه نبود و من با صداي بلند گريه مي کردم....زار مي زدم به حال بچه اي که پدرش قبولش نداشت......بايد چيکار مي کردم؟.........

بايد باهاش حرف مي زدم.....پشت تلفن نمي شد....رو در رو.........باي بهش ثابت مي کردم اين بچه ي خودشه .....حالا با هر راهي که مي شد......حاضر بودم انواع آزمايشارو بدم ولي ثابت کنم اين بچه ، بچه ي پيامه.......

دو روز بعدش کل خونواده ي آقابزرگ و بچه هاي عمو جان خونه ي عمو جان شام دعوت داشتن.....تصميم گرفتم قبل از رفتن با پيام حرف بزنم......عصرش وقت دکتر داشتم..دکتر سونوگرافي کرد و من اون موجود کوچولو رو ديدم.......قلبش رو ديدم.....ضربان قلبش رو شنيدم.....چه حس خوبي داشت شنيدن صداي قلبي که داره تو وجودت زندگي مي کنه و حياتش بسته به حيات توئه.....

مهرش بيشتر به دلم افتاد.....با جواب سونوگرافي رفتم سمت خونه ي پيام اينا.......مي دونستم تنهاست...مامان و بابا و خواهرش رفته بودن خونه ي عمو جان ......خودم برنامه ريزي کرده بودم.....بهش گفته بودم صبر کنه با هم بريم..راضي نبود ولي چاره اي نداشت.....بايد جلوي ديگران نقش بازي مي کرد....

خونشون تو يه آپارتمان پنج طبقه بود و اونا طبقه ي چهارم........وارد خونشون که شدم بي مقدمه شروع کردم به حرف زدن.........وقت نداشتم..... و اون دست به سينه با حالت تحقيرآميزي نگاهم مي كرد ....

- پيام بايد واقعيت رو قبول کني.....اين بچه ي توئه....بايد مسئوليتش رو بپذيري...

پيام - اين بچه ي من نيست....معلوم نيست با کي بودي که تقصير من ميندازي........

- ببين من سونوگرافي کردم....سن بچه مشخصه........دقيقاً معلومه من کي باردار شدم....غير از تو کي مي تونه پدرش باشه؟....

پيام - حالا که چي؟...خودت حامله شدي خودتم بزرگش مي کني.......اصلاً برو سقطش کن...

من - يعني چي؟....تو پدرشي!.....باي پاي کاري که کردي وايسي.....

پيام - ببين کثافت ! به من ربطي نداره مي خواي چه غلطي بکني...تاريخ مصرف تو براي من تموم شده....ديگه برام هيج ارزشي نداري....بچه و چيزاي ديگه رو هم بهونه نکن که بخواي خودتو بهم بندازي....انقدر دور و برم دختراي خوشگل ريخته که تو بينشون عددي نيستي...فهميدي؟

نگاش کردم....

واقعاً اين مرد شوهر من بود؟...کسي که داشت به من به زنش توهين ميکرد؟ و در عوض من هيچ توهيني بهش نمي كردم ! زياديش نبود ؟

احترام من نسبت به تو به تنت زار مي زند

نه نمي شد با زبون خوش باهاش حرف زد....تهديدش کردم که اي کاش نمي کردم.....

- باشه....پس من ميرم به همه ميگم...امشب همه دور هم جمعن....بهشون ميگم من حاملم ببينم چي مي گن؟....

برگشتم که از در برم بيرون که صداش بلند شد...

پيام - مي خواي چه گوهي بخوري؟

بعد هم يه لگد زد تو کمرم که باعث شد بيفتم زمين.....و شروع کرد لگد زدن تو شکمم و پهلوهام....

سعي مي کردم با دستام مانعش بشم.. جلوي لگد هاي به طرفم اومده رو بگيرم ..ولي نمي شد....همونچور که ضربه مي زد هوار مي کشيد.....

- مي خواي بري بگي حامله اي؟...برو بگو....دِ برو ديگه...چرا بلند نمي شي؟

ضربه هاش به قدري بد بود که نفسم رو بند مياورد.....نفس كم آورده بودم . تند تند نفس مي كشيدم تا شايد ريه هام پر بشه ولي فايده نداشت .

حس گريه نداشتم... سعي ميکردم خودم رو ازش دور کنم....فقط به بچم فکر ميکردم...به اينکه بايد سالم بمونه....به اينکه اون قلب کوچولوش بايد به زدن ادامه بده....به فکر اون کوچولويي بودم که بي دفاع تر از هر کسي بود.....به اينکه ممکن بود حکم مرگش با پاهاي پدرش امضا بشه.....

نه ....نبايد ميذاشتم.....بچم بود....

ضربه هارو يکي در ميون با دستام دفع مي کردم....

همونجور که لگد مي خوردم سعي مي کردم خودمو به در خونه نزديک کنم....اگه از در بيرون مي رفتم ديگه نمي تونست کاري کنه....چون همسايه هاشون مي فهميدن....

رسيدم به در.....با آخرين تواني که برام مونده بود بلند شدم.....ضربه هاش هنوز ادامه داشت....درو باز کردم....مي خواستم برم بيرون که با ضربه اي که بهم زد نتونستم تعادلم رو حفظ کنم....مگه يه زن حامله چقدر جون داره؟.....

از پله ها پرت شدم پايين....رو پله ها قل مي خوردم و پايين مي رفتم...تيزي پله ها هر دفعه يه قسمت از بدنم رو نشونه مي رفت.....ديگه نمي فهميدم سرم به کجا ميخوره و صورتم به کجا؟.....صداي جيغم تو کل آپارتمان پيچيده بود.....

آخرين چيزي که يادم مونده اينه که روي يه سطح صاف پهن شدم و بعد سياهي....تا اينکه چشمم رو تو بيمارستان باز کردم.....

خونه که رسيديم احساس آرامش کردم....با اينکه تو بيمارستان بابا و مامان کنارم بودن ولي آرامش خونه چيز ديگه اي بود......تبسم هم اومده بود کمک مامان......خستگي از سر و روي بابا و مامان مي ريخت ولي هيچکدوم شکايتي نمي کردن.......همه مثل پروانه دورم مي چرخيدن ولي هيچکس از اتفاق بين من و پيام نمي پرسيد....هيچکس منو سرزنش نمي کرد و اين برام دردناک بود....سکوتشون نشون مي داد فکر مي کنن اين رابطه با رضايت من بوده و اين برام مثل مرگ تدريجي بود....

شب که مامان اومد تو اتاقم تا قرصامو بده دستشو گرفتم...

- چرا چيزي بهم نمي گين مامان؟

مامان - چي بايد بگيم دخترم....

لبخندي زد و موهامو نوازش کرد....

من - چرا به روم نميارين که من....

نتونستم ادامه بدم...خجالت کشيدم....

شرم داشتم از اسم بردنش....ولي مامان فهميد مي خوام چي بگم....

مامان - چيزي که نشده دخترم...بالاخره شما به هم محرم بودين...خوب اونم مرده....حتماً نتونسته جلوي خودشو....

نزاشتم ادامه بده.....پريدم وسط حرفش....نمي تونستم تحمل کنم اينجوري فکر کنن... بايد مي گفتم من هيچ گناهي نداشتم و به زور ....

من - نه مامان.....اونجوري که فکر مي کنين نبوده...

بغض کردم....چه جوري بايد مي گفتم که پيام باهام مثل حيوون رفتار کرده....خدايا چرا منو تو اين موقعيت قرار دادي....

به قدري گفتنش سخت بود که عضله هاي صورتم منقبض شده بود...نفسم به سختي بالا ميومد....دلم مي خواست راه فراري داشتم ....فرار از گفتن اونچه بهم گذشته....فرار از يادآوريش....فرار از گفتن حس تحقيري که تو اون لحظه ها داشتم....

دلم مي خواهد بالا بياورم هر چي را که روزگار به اسم تقدير به خوردم داده تا پاک شه معده ي وجودم از هرچي دلزدگيه

با بغض گفتم

- همش اجبار بود مامان.... به خدا اجبار بود

مامان - چي ميگي تمنا؟....اين حرفا يعني چي؟

اشکام سرازير شد....

من - به خدا پيام منو با نقشه کشيد توي ويلاي دوستش....بعد هم بدون رضايت من....

ديگه نتونستم ادامه بدم....مامان با بهت نگام ميکرد....انگار داشت سعي مي کرد هضم کنه حرفام رو....انگار چيز غريبي شنيده بود..

مامان - يعني....يعني اون....

من - آره....اون مثل يه حيوون باهام رفتار کرد.....اون به من ، به زنش ، به کسي که رو تموم کاراش چشماشو بسته بود تجاوز کرد.....من نمي خواستم....به خدا راضي نبودم مامان....

به هق هق افتادم....مامان سرمو گرفت تو آغوشش....ادامه دادم...

- به خدا همون يه بار بود....به خدا با همون يه بار حامله شدم...

مامان منو تو آغوشش بيشتر فشار داد....

از لرزش شونه هاش فهميدم داره گريه مي کنه...منم شروع کردم به تعريف...

همه چيز رو گفتم....از روزي که به ناچار زن پيام شدم تا روزي که کتک خوردم....گفتم و اشک ريختم.....با هر کلمه انگار يه بار از رودوشم برداشته شد....

گفتم و گفتم تا رسيدم به اون روز تلخ.........به روزي که اون نامرد با مشت و لگد افتاد به جونم......گفتم اون بچشو نمي خواست....گفتم حتي قبول نداشت اون بچه ي خودشه....

تو بغل مامان بودم.....و ميگفتم از هر ثانيه اي که زير مشت و لگد پيام حس مرگ داشتم....که با صداي " يا خدا " به سمت در اتاق برگشتيم.......

تبسم با چشماي سرخ ما رو نگاه مي کرد....از كي اومده بود نمي دونم.....ولي به طور يقين همه ي حرفامو شنيد که اونجور چشماش قرمز شده بود ........

**

مهبد

طبق معمول زودتر از بچه ها رسيدم ايستگاه....لباسم رو که عوض کردم بچه ها هم يکي يکي رسيدن....