رمان بغض پاییز به قلم ساناز رمضانی

ژانر : #عاشقانه

خلاصه :

پسرك دل بست به تيله‌هاى آبى چشمانش…

دلش لرزيد و ويران شد.

دخترك روحش ميان قبرستان دفن شد و جسمش در كنار ديگرى، با جنينى در بطن!

مقدمه:

روا بود که چنین،

بی حساب دل ببری...؟

بودنم به بودنت خوش بود!

حالا که نیستی...!

چه کنم...؟!؟

فصل اول

مردمک های لرزانِ چشمانِ روشنش، دوخته شده بود به کاغذ پیش رویش. دست دراز کرد و از روی پیشخوان برداشتش!

باورِ جواب آزمایش برایش سخت بود. خیلی سخت. لبان خشک شده و رنگ پریده اش را برای خروج اصوات، فاصله داد. بعد از تلاشی مضاعف و جان کندنی فراوان، زیر لب تشکری کرد و بیرون آمد.

با ریزش اولین باران پاییزی، دلش ضعف رفت. لحظه ای دلش سراسر حسرت شد. ای کاش پدر و مادرش بودند و در این لحظات همراهی اش می کردند. غرق در افکارش بود که با برخوردن به جسمی، شانه ی سمت راستش عقب رفت. تعادلش را از دست داد و بر روی زمین افتاد. به طور غریزی کف دستانش را حائل بدنش کرد تا صدمه ای نبیند.

_آخ...!!!

دستان و زانو هایش شروع به سوزش کرد.

_حالتون خوبه خانم؟

نگاهش اول به جین گلی و پاره شده اش افتاد و بعد چشمان خاص و قامت مردی که تا کمر خم شده! ابروهایش در هم گره خورد، با همان اخم خواست بلند شود که دستی بازویش را گرفت و کمکش کرد. دستش را با حرص از دست مرد خارج کرد.

_ولم کنین!

موهای بور و بلندش را با آن دستان زیبا و ناخن های طراحی شده اش پشت گوش فرستاد. بی آنکه حواسش به یک جفت، چشم هیز باشد.

_من واقعا معذرت میخوام. قصدی نداشتم. عجله داشتم و شما رو ندیدم.

از پر حرفی و سریع حرف زدن مرد حرصش در آمد و كفرى شد. كوتاه جواب داد:

_اشکالی نداره آقا!

مرد دستش را به نشانه ی احترام روی سینه اش گذاشت. تصمیمش مخ زنی بود، اما نمی دانست که به کاهدون زده است.

_بازم عذر می خوام. برادرم وضعیتش اورژانسیِ و قلبش مشکل داره، هر چه سریعتر باید پیوند...

_گفتم که ایرادی نداره، خدا به برادرتون هم رحم کنه و شفاش بده!

پسرک در دل سوت بلند و بالایی برای اخم جا خوش کرده میان ابروهایش و چشمان زیبایش زد.

با شدت گرفتن باران شالش را جلو تر کشید و راهش را به سمت خانه پیش گرفت. هيچ حوصله ی مزاحم های خیابانی را نداشت، تا چند ساعت دیگر نویدِ عزیزش می آمد خانه و او هنوز هیچ کاری انجام نداده بود.

با یاد آوری خرید های نکرده اش، نبش خیابان ایستاد تا تاکسی ای بگیرد. دعا دعا می کرد راننده ی بی ملاحظه ای پیدا نشود تا بیش از این کارش را سخت تر کند. لباس هایش به اندازه کافی خیس و گلی شده بود به لطف آقای وراج!!!!

آب از موهایش چکه می کرد. حوله اش را باز کرد و رو به آینه ایستاد. شکم تخت و عضلانی اش را چند بار از نظر گذراند. کمی چپ و راست شد و سپس به نیمرخ شد. هیچ برامدگی نداشت. پنج هفته را گذرانده بود و هیچ علائمی مشاهده نکرده بود، جز همان عقب افتادن عادتش. اصلا فکرش را هم نکرده بود که ممکن است همچین اتفاقی بی افتد.

سه سال از زندگی مشترکش گذشته بود و حالا، با آمدن این موجود دوست داشتنی حال و هوایش کُن فَیکون شده بود. باران خوش یُمن و پر روزی را از خوش قدم بودنِ حضور جنین در بطنش می دانست. از آینه دل کند و به سمت لباس هایش رفت. حوله را روی تخت انداخت. پیراهن حلقه ای و حریری که نوید ماه پیش از ترکیه برایش آورده بود را تن کرد. بالا تنه ی لباس فیت تنش مانده بود. زیر سینه هایش کاملا تنگ شده بود و از آنجا به بعد دامنش به صورت آزاد تمام قد، هیکلش را در بر گرفته بود. کمی لرزش گرفت و دست روی بازو های ظریف و در حین حال عضلانی اش کشید.

"این پاییز سرد...

خیلی چیز ها با خودش می آورد، و خیلی چیز ها می برد.

از این پاییز باید ترسید!!!!"

یادش آمد چیزی مهم تر از لرزیدن تنش هم هست. دستانش سر خورد و بی اختیار نشست روی شکم شش تکه اش!

لبخندی کنج لب هایش رویید.

امشب را باید جشنی مفصل و دو نفره می گرفتند. موهایی را که بلندی اش تا باسنش می رسید را خشک کرد و سپس آزاد رها کرد. نوید عاشق همین موهای بلندش شده بود. برای هر بار زدنِ نوک موهایش هم مکافات داشت. هر جور شده نوید را باید راضی می کرد برای کوتاه کردنش وگرنه تا چند هفته ای دلخور می ماند. بس که تعصب داشت پسرک!

به مژه هایش با دست و دلبازی ریمل زد. حالا چشمانش روشن تر و زیبا تر از هر زمان دیگری به چشم می آمد. رژ قهوه ای رنگی هم به لبانش زد. چند باری عقب و جلو شد و خودش را با دقت نگاه کرد. از خودش راضی بود.

دوباره دستی به سر و صورتش کشید. از فکر و خیال در آمد و به سمت آشپزخانه رفت. گلدان کریستالِ حاوی اُرکیده های مورد علاقه نوید را وسط میز گذاشت، در دو راس میز هم شمعدانی ها را قرار داد. این میز هم کم کم، رنگ و روی خانواده ای شلوغ و شیطنت های بچه خواهد دید!

انواع سالاد و ژله های زیبایش و سیر ترشی که نوید برایش هلاک بود را هم چید.

همین یک ساعت پیش که تماس گرفته بود، نوید گفته بود که بی برو و برگرد ساعت نه خانه خواهد بود. مثل همیشه کلی هم قربان صدقه اش رفته بود و هورام فقط لبخند زده بود. در نهایت دلش طاقت نیاورد و فقط گفت که سریعتر بیاید که سوپرایز خوبی دارد.

در مقابل سوال و جواب های نوید هم، لام تا کام حرفی نزده بود. فقط گفته بود که بیاید و همین نوید را حریص تر کرده بود برای رسیدن به خانه! نوید از هر خوشی میزد تا در خانه، کنار هورام باشد.

زندگی هورام تعریف چندانی نداشت. زندگی بچه ای یتیما جز آه و ناله چه میخواست داشته باشد. اما با آمدن نوید زندگی بی سر و سامانش حسابی رنگ و بو گرفته بود. هر دو بی نهایت شیطان بودند و همه جور آتیشی سوزانده بودند.

نه هورام از آن دختر های چشم و گوش بسته بود و نه نوید آدمِ بندِ زن و خانواده! اما برخلاف تصور همه خیلی خوب با هم مَچ شده بودند.

تنها سختی زندگی شان نبود پدر و مادر هورام بود که همین باعث زخم زبان نوبهار و مخالفت هایش شده بود. نیکتا هم به طبع از مادرش روی خوشی به هورام نشان نمی داد.

با تمام این ها نوید، مرد و مردانه جلوی همه ایستاد و گفت که چه بخواهید و چه نخواهید، هوارم مال من است. همین محکم ایستادن دهان خیلی ها را بست. هوارم هم در زنانگی کم نگذاشت. هر چه را که داشت و نداشت به پای نوید ریخت. تمام دنیایش همین مرد بود. فقط نوید!!!

هورام چرخی دیگر زد. ساعت نه شد و نوید نیامد. تلفن را برداشت و تماس گرفت. نوید از این بد قولی ها نمی کرد. یا زمان دقیقی برای آمدنش تعیین نمی کرد یا اگر تعیین می کرد، محال بود دیر تر از آن زمان بیاید.

هورام نشسته روی مبل، گوشی را در دست گرفته بود و منتظر به اتمام رسیدن بوق های پشت خط بود.

_جانم هورام؟

"صدایت به پاییز رفته...

هر چه می گویی دلم می ریزد"*

با جواب دادن نوید سریعا ایستاد. لبه ی بلند پیراهنش را گرفت تا زیر پایش گیر نکند.

_نوید!!! عزیزم کجایی؟

_هورام جان من تو تاکسی هستم. دارم میام خونه ولی بارون زده و خیابونا قفل شده. همه جا ترافیکه قربونت برم. شرمنده!

هورام بی اختیار از تنهایی اش، دلش فشرده شد.

_دشمنت شرمنده! ولی تو رو خدا زود تر بیا. من خیلی وقته منظرت هستم.

و ای کاش هیچ وقت این حرف را به زبان نمی آورد. ای کاش زبانش لال می شد. اگر می دانست چه اتفاقی پشت بند این حرف است، زبان به دهان می گرفت و لال می شد.

نوید نگران شد.

_هورام جان چیزی شده؟!؟!

هورام هل کرد.

_نه... نه بخدا! فقط دوست داشتم زود تر بیای. همین!

_جواب آزمایشت رو گرفتی؟ دکترت چی گفت؟

با یادآوری برگه آزمایش، لپانش گلگون شد.

_آره نفسم گرفتم!

صدای نوید نگران تر شد.

_خُب... پس چی شد؟

هورام سکوت پیشه کرد.

_چرا چیزی نمیگی؟ نکنه چیزی شده.

_نوید جان آروم باش. نگرانیت برای چیه زندگیم! من که گفتم چیز خاصی نیست.

_نه!!!! من میدونم. حتما نمی خوای من نگران شم. بمون خونه الان زنگ میزنم نیما بیاد.

نه! نیما نه! با این سر و وضعش، آمدن نیما درست نبود. اصلا محیط خانه جای نیما نبود. نباید برنامه امشب خراب میشد.

_نوید جان نیاز نیست به نیما بگی. بیای خونه همه چیز رو برات کامل توضیح میدم.

_مطمئن باشم!؟ جانِ نوید؟!

_به مرگ خودم!

صدای اعتراض نوید در آمد. چرا دخترک نمی فهمید هر بار اینطور صحبت می کرد، بند دلِ نوید پاره می شد.

_دوست ندارم جونت رو قسم بخوری.

قند در دل دخترک آب شد.

_چشم!! اصلا هر چی آقامون بگه.

_میدونی که اون آقا همه جوره فداته؟

هوارم نخودی خندید و چال گونه اش نمایان شد.

_اون جوری نخند دلم آب شد. پیشم نیستی و نمیتونم ببینمت. حسودیم میشه!

هورام ایستاده شروع به تاب دادن لباسش کرد. دخترک یادش رفته بود بیست و سه سالش هست و حالا مادر شده.

_پس زود بیا که ببینی.

نوید با شیطنت ذاتی اش، چشم کشداری گفت و تماس را قطع کرد. هورام گوشی را گوشه انداخت.

به آشپز خانه رفت و نوشیدنی های خنک را از یخچال بیرون آورد. روی میز گذاشت. شمع ها را هم روشن کرد. برگه جواب مثبت آزمایش را چند بار گذاشت و برداشت. در نهایت جایش را میان جام و بشقاب نوید یافت. کارش که تمام شد، حس کرد نفسش به شمارش افتاده. در دل زمزمه کرد:

_دو نفسه شدن اینطوریه؟!

وبعد خودش نخودی خندید. طوری جو می داد که هر کس نمی دانست فکر می کرد پا به ماه ست.

جنین در بطنش را در آغوش کشید:

_مامان قربونت بره، عسلم.

صندلی را عقب کشید و نشست. جفت آرنج هایش را روی میز گذاشت و چانه اش را روی دستانش تکیه داد. انگشتانش روی چانه و لبش با ریتم، ضرب گرفت. چشمانش بین شمع های آب شده و تیک تاک ساعت در گردش بود. با بلند شدن صدا، به سمت گوشی رفت و پیام را باز کرد.

_"بعضی کار ها از شنبه درست نمی شود؛ فقط هر شنبه تمدید می شود.

مثل دوست داشتنت."

باز نویدِ دلتنگ شده دست به دامان پیام های عاشقانه شده بود. هورام نگاه از شمعی که تا نیمه آب شده بود گرفت و بی اختیار تایپ کرد:

_"آرزو می کنم این روزها، مستجاب نشود. دعای کسی که تو را طلب کند!"

و ارسالش کرد. به ثانیه نکشید که پشیمانی به سراغش آمد. هر چقدر سعی کرد جلوی پیام ارسال شده را بگیرد؛ نشد. خودش هم ندانست که چرا به یکباره متنی را در جواب به پیامش فرستاد. چند دقیقه ای گذشت؛ نوید که جوابش را نداد، دلش شور افتاد. اگر برداشت بدی می کرد چه؟!

طول و عرض خانه را طی کرد. از زمان آنلاین شدنش چهل و پنج دقیقه ای گذشته بود و جوابش را نداده بود.

تردید را کنار گذاشت و تماس گرفت. دوست نداشت در این شب مهم دلخوری پیش آید.

با در دسترس نبودنش، آهی از سر ناچاری کشید. موزاییک های کف خانه را طی کرد.

از چپ به راست...

از راست به چپ...

نوید نه تماس گرفت و نه آمد!

با خود اندیشید شاید نزد مادرش، نوبهار رفته.

اعتماد به نفسش را از دست نداد و سریعا تماس گرفت.

_الو؟

_سلام مامان... خالتون خوبه؟

_هورام تویی؟

دلش کمی آرام گرفت. گویا اینبار صلح برقرار بود.

_بله مامان... خودمم!

_چی شده که این وقت شب یاد ما افتادی؟

تمام حسش پرید. سعی مرد یک گوشش در باشد و یک گوشش دروازه.

_مامان، نوید اون طرفا نیومده؟!

_چی شده که آمار نوید رو از من می گیری؟

چرا این زن لحن نگران هورام را درک نمی کرد.

_بلاخره قالت گذاشت؟

صدای پوزخندش، حال هورام را بدتر کرد. با خود اندیشید چه هیزم تری به این زن فروخته ام که جوابم شده این.

_مامان این حرف ها چیه میزنی؟ گوشی نوید در دسترس نیست و نگران شدم. فقط خواستم ببینم اونجا نیومده؟

_نه والا بچه م از وقتی عروسی کرده، به لطف بعضیا دیگه سایه ش رو هم نمی بینیم.

هورام مثل همیشه مانعِ ریزش اشک هایش شد. جلوی لرزش صدایش را گرفت. بغضش را خفه کرد. اما با سوز دلش چه می کرد؟

با لحن آرامی جواب داد:

_ممنون مامان! ببخشید مزاحم شدم. شب خوش.

صدای بوق ممتد آن سمت خط، خبر از قطع شدن تماس را داشت.

نوبهار هیچ گاه دلش با نو عروسِ زیبایش شاد نشد.

نگاه استیصال مند و عاجزش دور تا دور خانه گشت. حالا باید چکار می کرد؟

فکری در سرش جرقه زد.شاید با نیما جایی رفته. دلش گرم شد. حتما همین خواهد بود.

ساعت یازده و بیست دقیقه شب بود. کمی تعلل کرد برای تماس. اما نوید واجب تر از هر چیزی بود.

_بَه!!!! سلام و درود بر زن داداشِ گل!

لبخندی زد.

_نیما جونی سلام... چطور مطوری داداش؟

_مگه میشه زن داداش حالمون رو بپرسه و بد باشم. عالیم... عالی...

_چه خبرا؟ چیکارا می کنی؟

_با بچه ها اومدیم دور دور. جات خالی، نمی دونی چه حالی میده. بارون زده هوا شاعرانه شده؛ راحت تر شماره می گیرن!

هورام صدا دار خندید.

_نمیری نیما!!! حتما این شوهر بدبخت من رو هم با خودت بردی؟ نمیگی من حساسم رو آقامون؟!؟

_کی رو میگی هورام؟

_نوید دیگه! مگه من چند تا شوهر دارم؟

نیما بلند و مردانه خندید.

_چرا شاکی میشی آخه عزیزم؟ تعجب کردم خوب. من با رفیقام اومدم. اون شوهر خسیست اگر هایلوکس به اون نازی رو یکی دو بار قرض بده به ما، حتما می برمش.

_هایلوکس رو ول کن نیما. نوید پیشت هست یا نه؟!؟

صدای نیما جدی شد.

_نه! نوید پیش من چیکار می کنه؟

_واای!!!!

_چی شده؟!

_نیما، نوید گوشیش در دسترس نیست. قرار بود نه خونه باشه. دارم می میرم از استرس.

_یعنی چی که گوشیش در دسترس نیست؟ مگه کجا رفته؟

داستان یخ زده اش روی پیشانی اش نشست. ضعف داشت و نمی توانست روی پا بند شود.

_نه نیما! صحبت که کردیم گفت داره میاد خونه. گفت خیابونا قفل شده و تو ترافیک گیر کرده. اگر پیاده ام میوند تا الان باید می رسید. ساعت نزدیک دوازده ست.

ترس به جان نیما آمد. نوید برای خانه آمدن بال بال می زد. محال بود جایی رفته باشد. حتما مشکلی پیش آمده.

_ببین هورام. گوش کن ببین چی می گم. بمون خونه و از جات جُم نخور. در رو هم قفل کن. من راه افتادم سمت خونتون. دارم میام.

دل هورام جمع شد. حس کرد بی دلیل تپش قلبش بالا رفت. آرام زمزمه کرد:

_باشه!

_تو نگران نباش. ده دقیقه دیگه میرسم!

هیچ کس حدسش را هم نمی زد که در همین ده دقیقا ممکن است چه خبرهایی بشنوند!

هورام خواست بگوید، "من مهم نیستم. تو فقط نوید را برایم پیدا کن" اما صدایی از گلویش خارج نشد. شمع هایش آب شده و از شمعدان های کریستالش بیرون ریخته بود. میزِ چوبی اعلایش پارافینی شد.

هر ثانیه...

هر دقیقه...

درد می شد به جانش.

"من که هیچ...

ببین نبودت چه بلایی بر آسمان آورده که اینطور می بارد."

خبری از نوید نبود. دلش سیر و سرکه را نیز گذرانده بود. اول هفته ی به این نحسی... هوووف!!!

صدای پی در پی زنگ واحد دلش را زیر و رو کرد. خودش هم نفهمید که با چه سرعتی تن مشتاقش را به امید دیدن یار همیشگی اش به در رساند. نگاه پر خون نیما بی اختیار روی صورت و ناز و دوست داشتنی هورام ثابت ماند. حال نیما خوب نبود. اصلا خوب نبود. نگاهش از صورت دخترک پایین آمد. هورام ناموس برادرش بود. خواهرش بود.

دخترک یادش رفته بود که با چه سر و وضعی ظاهر شده.

ساعت از نیمه شب هم گذشته بود. باز هم هیچ خبری نشده بود.

_خبری نشد نیما؟!

نیما با چانه ای چسبیده به سینه؛ پنجه در موهایش کشید.

_هورام آماده شو باید بریم جایی.

دست هورام تکیه گاه درب خانه شد. دلش گواه خبر های بدی را می داد. صدایش بی اختیار بالا رفت.

_تو رو خدا نیما... چی شده؟!

نگاه نیما بالا نیامد.

_فقط حاضر شو. پایین منتظرت هستم.

گفت و رفت. بی آنکه بداند همین چند کلمه چه وحشیانه قصد جان هورام را کرده بودند.

دم دست ترین مانتو و شال را از کمد برداشت و تن کرد. حواسش نبود هوای دلش و آسمان ابریست؛ هوا سرد شده. حواسش نبود که شاید در اعماق وجودش، کسی سردش شود. فقط با همان لباس حریر چاک دار، پایین رفت و در ماشین جای گرفت. نگاهش مدام زوم نیما بود. لعنتی حرف نمی زد.

ترس، استرس، دلنگرانی، عصبانیت، همه دست در دست هم داده بودند تا از زندگی ساقط اش کنند.

_چرا نمیگی کجا داریم میریم. لااقل یه چیزی بگو تا دلم آروم شه!

سکوت و صدای شرشرِ باران...

سکوت و صدای نفس های سنگین نیما...

سکوت و صدای سابیده شدن دندان هایش به روی هم....

و باز هم سکوت...

نیم تنه اش را کامل به سمت چپ چرخاند.

_مگه نمی شنوی چی میگم نیما؟ کجا داریم میریم؟

همانطور که حواسش به رانندگی اش بود؛ نیم نگاهى به هورام کرد.

_الان می رسیم. خودمم دقیقا نمی دونم چی شده. تو فقط دعا کن.

دعا کند؟! دعا برای چی ؟! برای چه کسی؟! چه اتفاقی داشت می افتاد؟

قلب هورام محکم تر کوبید. لحظات خوبی در پیش نداشت، خودش هم می دانست. دیگر توجهی به نیما نکرد. حالِ پریشان و پی در پی دست بر سر و صورت کشیدن های نیما نشانه ی خوبی نبود. با توقف ماشین، سرش بالا آمد. نگاهش به دنبال نامی آشنا گشت.

_پیاده شو...

بی حرف پیاده شد. دیگر هیچ نمی گفت.

_بیا دنبالم.

بارانِ نم نم نوازشگرانه تا کنار لبش سر خورد و بعد چکه کرد روی زمین. لبه ی حریرِ پیراهنش را کمی بلند کرد.

خدا را شکر که همه جا در این ساعت خلوت و کم تردد بود. هیچ دلش نمی خواست با این پوشش دردسر درست کند. با هر قدم لباسش خیس تر و گِلی تر از قبل می شد. کمی جلوتر، نیما ایستاد. هورام نیز به طبع از او متوقف شد.

_همین جاست.

نگاه هورام سراسر پرسش شد. منظورش دقیقا کجا بود؟!

_چی همین جاست؟! چرا انقدر گنگ حرف می زنی؟!

نیما کمی تعلل کرد، سپس روی پاشنه ی پا چرخید. دستانش با مکث شانه های هورام را گرفت. آنقدر آشفته حال بود که خودش بیشتر از هر کسِ دیگری نیاز به دلداری داشت.

_ببین هورام... دروغ چرا، من خودم هم نمیدونم چی شده. چون آخرین نفر من با نوید تماس گرفتم؛ بهم زنگ زدن و گفتن بیام اینجا. دیدم خیلی نگرانی دلم نیومد بهت نگم.

نفسی عمیق کشید. گویی میخواست کلمات را در ذهنش ردیف کند و بعد بیان کند. شانه هایش را فشرد و فشاری خفیف آورد.

_تو عزیز دردونه مونی آبجی. اولین عروس خونه که جایگاهش با هیچ کس قابل قیاس نیست. امیدوارم چیزایی که میشنویم انقدر ها هم بد نباشه!

_چه چیزی باعث از بین رفتن جایگاهم میخواد بشه که اینطوری داری آماده م میکنی؟

هورام خودش هم نفهمید چه گفت. چشم بست. لرزی به جانش افتاد. بعد از دقایقی گفت:

_کجا باید بریم؟

نیما با دست به چند متر جلوتر اشاره کرد. هورام رد دستش را گرفت. چیزی به سکته کردنش نمانده بود. باورش سخت بود. چند بار در دل هجی کرد. در دل آرزو کرد که ای کاش اصلا سواد خواندن و نوشتن نداشت. بینی اش چین خورد و چشمانش را نم گرفت.

بهت زده لب زد:

_بیمارستان!!!!!

فصل دوم

قدم های بلند و محکمش، پله ها را یکی در میان طی کرد. کیسه قرص ها را در دستش فشرد. نگاهی به بخش انداخت. سپس نفسی چاق کرد و به سمت ایستگاه پرستاری رفت. دستی به لباس هاش کشید؛ و بعد موهایش با دست عقب داد. جلوتر رفت. چشمانش کمی هرز چرخید. درست رو به روی پرستار جوان و خوش سیما که نگاهش را به مانیتور دوخته بود، ایستاد. آرنجش را روی پیش خوان گذاشت و آرام با کف دست روی سنگ مرمر سرد کوبید. سر دخترک بالا آمد.

_بفرمایید؟

چشمانش را کمی تنگ کرد. با خیرگی نگاه پرستار، خنده ی دندان نمایش شیطانی شد.

_سلام.

پرستار اخمی کرد.

_بفرمایید آقا.

لبش یک وری شد.

_اخم نکن؛ خوردنی میشی!

دخترک از صراحت و بی پروایی دامون شوکه شد. از فرط عصبانیت از جا برخاست.

_بفرما بیرون آقا. بفرما تا حراست رو خبر نکردم.

دامون دست هایش را به نشانه ی تسلیم شدن بالا آورد.

_چرا خشونت خانم پرستار؟ اومدم حال برادرم رو بپرسم.

دخترک که موظف به پاسخ گویی بود، سرجایش نشست و سعی کرد لرزش حاصل از عصبانیت صدایش را کنترل کند.

_اسم؟

_کوچیکه شما... دامون هستم.

نگاه خشمگین پرستار جایی برای مزه پرانی بیشتر نگذاشت.

_دانیال ایراندوست.

بدون نگاه کردن به دامون جواب داد.

_وضعیتش مثل سابق هست. فقط روز به روز وخامت حالشون بیشتر میشه.

_دکتر گلستانی امروز سر زدن؟

_بله. اما از دست دکتر فعلا کاری بر نمیاد. برادر شما نیاز به یک قلب جدید داره!

شیطنت نگاه دامون خوابید. آرام "ممنونمی" زمزمه کرد و به سوی اتاق دانیال رفت. داریوش کنار تختِ دانیال ایستاده و خیره ی او بود.

_سلام بر پدر گرام!

داریوش به سمت صدا برگشت.

_کجایی تو پدر سوخته؟ چرا انقدر دیر کردی؟

کیسه ی حاویِ دارو ها را آورد بالا و تکانی داد.

_دنبال اینا بودم.

_خودت رو رنگ کن بچه! از صبح واسه همین دو تا قرص رفتی؟

_ای بابا.. چرا می زنی؟ واسه همین دو تا قرصِ کمیاب، سیزده آبان و بیست ونه فروردین سر زدم. هیچ جا نداشت. آخرش رفتم از هلال احمر گرفتم!

چهره ی داریوش گرفته تر از قبل شد. بعد از سکوتی طولانی گفت:

_دستت درد نکنه پسر. تو پیش دانیال باش تا من برم این قرص ها رو به دکترش نشون بدم.

دامون خواست بگوید "حال دانیال فقط با یک قلب درست می شود" اما زبان به دهان گرفت. دست داریوش برای گرفتن کیسه بالا آمد. بعد از گرفتن دارو ها از دامون، با سری خمیده از اتاق خارج شد.

دامون لبخندی چاشنی چهره اش کرد.

_حال داش دانیِ ما چطوره؟

دانیال آرام چشم بست؛ یعنی که خوبم.

دامون با بی ملاحظگی تمام، گوشه ای از تخت نشست. تخت کمی تکان خورد و قیژ صدا داد.

_دانیال خدا لعنتت کنه!

چشمان بی حال دانیال گرد شد. دامون تک خنده ای کرد.

_ناموسا علافمون کردی بخاطر دوتا قرص. اگر بدونی امروزی با چه دافی رو به رو شدم.

انگشت شست و اشاره را به هم نزدیک کرد و چسباند به دهانش و ماچی صدا دار به هوا فرستاد.

_هوم!!!! هلو بود هلو. به مرگ خودت نباشه، به مرگ خودم فرشته بود.

دانیال از هیز بازی همیشگیِ برادرش خندید.

_نخند داداچ! اگر می دیدیش با همین قلبِ ناقصت واسه جلب توجه ش، وسط خیابون جفتک پشتک می نداختی.

خنده ی دانیال صدا دار شد. ماسک اکسیژنش را برداشت و همراه با سرفه گفت:

_محو... شی... دامون!

سرفه هایش اجازه بیشتر حرف زدن را نداد.

_خفه نشی بابا. از الان بهت بگما دختر رو یه بار دیگه ببینم؛ مخش رو زدم. فقط مالِ خودم!!!

_ما که... بخیل نیستیم... مال خودت!

_جونِ داداش خیلی ملوس بود. فقط فکر کنم یکم شیش و هشت می زد.

چشمان دانیال سوالی شد. دامون باز خندید.

_ یکم گیج می زد. منم که شیش و هشت پسند... اصلا دختر گیجش خوبه دیگه. باید بشینی و به گیج بازی هاش بخندی. زرنگ که باشه دمار از روزگارت در میاره!

خودش به حرف خودش و افکار پلیدش، باز خندید.

دامون حس کرد حال برادرش عوض شد. نگران شد.

_خوبی تو؟

دانیال سرش را به چپ و راست تکان داد.

_پس چته؟

درحالی که سعی می کرد حالش را خوب جلوه دهد؛ زمزمه کرد:

_مامان..

_من مامانم؟

دستی به ریش نداشته اش کشید و با لحن شوخی ادامه داد:

_جون داداچ من مامانم؟

دانیال بی حوصله چشم بست.

دامون خم شد روی صورتش.

_مامان چی دانیال؟

_مامان رو می خوام!

نگاه دامون را غم فرا گرفت.

دستش را روى شانه ى دانيال گذاشت.

_بذار حالت يكم بهتر شه، خودم ميبرمت پيش مامان.

_شما دو تا هيچ معلومِ چى ميگيد؟! صداتون كل بخش رو برداشته بود.

نگاه هر دو برادر به سمت داريوش چرخيد. دانيال ماسك اكسيژنش را دوباره به دهان زد. دامون جواب داد.

_يه حرفِ خصوصى و برادرانه!!!!

_يعنى ما كشك؟!

_يه جورايى!

داريوش نخواست كه كشش دهد.

_دامون بابا! من امشب بايد به حساب و كتاب هاى مغازه برسم. امشب رو تو بمون.

_مى مونم، فقط منم چند جا بايد سر بزنم، كارم واجبه! بعد برم خونه يه دوش بگيرم ساعت هشت نه ميام كه پست رو تحويل بگيرم.

_هر جا ميرى برو فقط شر به پا نكن!

_چه شرى؟

_خودت بهتر ميدونى.

_من روحم هم خبر نداره. شما خودت دارى ميبرى و ميدوزى.

_ننه من غريبن بازى در نيار. انقدر تن مادرت رو نلرزون.

مشت هاى دامون در هم گره خورد.

_باشه حاجى، هر چى تو بگى! اصلا حرف حرف تو. منم آسه ميرم و آسه ميام.

انگشت اشاره اش را بالا آورد و گرفت رو به صورت داريوش.

_اما يادت نره كه تو مامان زرى رو دق دادى. كثافت كارى هاى تو باعث شد من بيست و هفت سال بى مادر بزرگ شم!

و بعد دستش را بصورت سلام نظامى كنار شقيقه اش گذاشت وبا پوزخندى ادامه داد:

_عزت زياد حاجى!!!

تمام تنش از فشار حرف هاى گفته و شنيده شده لرزيد. ديگر اينجا، آن هم در كنار اين مرد جايى نداشت. فقط منتظر بود تا حال دانيال بهتر شود؛ بعد دست برادرش را بگيرد و برود هر جايى به دور از ايران! خودش هم ندانست چرا، اما گوشى را از جيبش در آورد و به سارا پيام داد:

_هر جا هستى تا نيم ساعت ديگه خونه باش دارم ميام!!

ارسالش كرد و در دل افزود: "واى به حالت اگر آماده نباشى"

بهانه ى خوبى براى خالى كردن دق و دلى اش بود. از محوطه بيمارستان خارج شد. سوئيچش را چند بار در دست چرخاند، و سپس با ژست خاص خودش تَرك موتورِ هزارش شد. به سمت تهران پارس حركت كرد. به دليل شرايط خاص و غير قانونى بودن موتورش، مجبور بود كه از كوچه پس كوچه هاى خلوت و كم تردد عبور و مرور كند. سرعتش از سرعت مطمئنه بالا تَر رفت. بايد دلى از عزا در مى آورد. اگر سارا را نمى ديد اخلاق سگش تا آخر هفته همين بود.

بعد از يك ساعت، جلوى درب واحد ايستاده بود. دستش را تكيه چهارچوب در كرد و زنگ را با حرص فشرد.

_زنگ سوخت.

صداى سارا بود كه از داخل خانه به گوشش رسيد. آرام رمزمه كرد:

_زود باش دختر.

سارا آرام و طمانينه در را باز كرد. چشمانِ دامون ستاره باران شد. برق شهوت در چشمانِ همچون شبش بيداد مى كرد. اندام سارا در آن لباس خواب كاملا حريرِ مشكى رنگ، نمايان بود. دامون دستش را برداشت و سوتى زِد. لبخندش دندان نما شد و پشت بندش "جون" غليظ و كشدارى گفت. داخل شد و با پايش در را محكم بست. سوئيچش را روى كانتر آشپزخانه كه نزديك در ورودى بود انداخت.

چنگ انداخت به دور كمرباريك سارا. نگاهش روى موهاى بلوندش ثابت ماند.

_موهات رو چرا رنگ كردى؟!

سارا با ناز موهايش را عقب فرستاد.

_واسه تنوع!

ابروانِ دامون در هم گره خورد.

_مگه بهت نگفتم از زناى مو بلوند خوشم نمياد.

لب و لوچه ى سارا آويزان شد.

_همه ى مردا موى بلوند دوست دارند؛ فكر مى كردم دوست داشته باشى.

و بعد سريع سرش را كج كرد. دامون آرام زمزمه كرد:

_مگه با چند نفر بودى كه علايق همه شون رو مى دونى؟

سارا دستانش را دور گردن دامون حلقه كرد.

_دامون چى دارى پچ پچ مى كنى؟!

دامون چشم دوخت به حركت لبان زرشكى اش. قدرت منصرف شدن از چيدنش را نداشت. دلش كسى مثل او را خواست. عشقى خاص و آتشين. دلش خواست كسى باشد كه شُب و روز مراقبش باشد تا مبادا دست هرزى نزديكش شود. دلش تكيه گاهى هميشگى مثل آن دختر چشم رنگى را خواست كه تا ابد مال خودش باشد. خسته بود از پرش هاى شاخه به شاخه اش. ديگر وقتِ سُكنا گزينى بود. وقت خانه اى گرم و چايى هميشه تازه دم!

_بريم اتاق؟!

لبخند سارا با افكار دخترانه اش عميق تَر شد.

_چه زود دلتنگ شدى دامون. پنجشنبه اينجا بودى!

_اگر ناراحتى برم.

_لوس نشو دامون تعجب كردم كه بعد دو روز دلت هوامو كرده.

دست دامون نرم وسوسه انگيز قوس كمرش را بالا و پايين كرد.

_عادت كن!

سارا متعجب پرسيد:

_به چى؟!

صداى دامون سرد و خشم شد.

_به بود و نبودم.

دستان سارا، سر دامون را نزديك تَر آورد و پيشانى اش را چسباند به پيشانى دامون.

_هزار بار گفتم. بازم ميگم كه بشه هزار و يك بار! حرف از هر چى مى زنى بزن. ولى حرفى از رف...

هرم گرم نفس هاى دامون روى گردنش نشست و حرفش را ناتمام گذاشت. چقدر سارا اين عطش بى پايانش را دوست داشت. دامون از آرام بودن سارا استفاده كرد و حريصانه تَر پيش رفت.

_دامون آمون بده برسيم اتاق، سرپا كه نمى شه.

چشمانِ خمارش را به نگاه مشتاق سارا دوخت.

_به من باشه سر پا هم كارم رو راه ميندازم.

سارا باز خنديد و پشت به دامون راه افتاد. دستان دامون از پشت دور شكمش پيچيد. با ورود به اتاق، سارا رو به دامون و پشت به تخت ايستاد. دامون با ديدن نگاه مشتاق سارا چشمكى زد و بليزش را از تن در آورد. سارا لبخندى زد و شيطان نفر سومِ جمعشان شد........!

****

يك دستش زير سرش و نگاهش به سقف.

_دامون؟

دستان ظريف سارا با آن ناخن خوش طرحِ زرشكى اش سينه اش را نوازش كرد.

_خيلى دوست دارم.

_مى دونم.

دخترك نيم خير شد و نگاهش را به صورت دامون دوخت.

_ميشه يه بار هم تو بگى. تو هيچ وقت نمى گى دوسم دارى.

_چون نيازى نمى بينم به گفتمش.

_اما من نياز دارم.

_مهم نيست.

مشت كم جان سارا به سينه اش كوبيده شد.

_خيلى مسخره اى تو! بعضى وقتا حس مى كنم از سنگى.

_ميدونم.

_اَه... تمومش كن دامون، با اين ميدونم ميدونم هات.

_گفته بودم بعضى وقتا حالم از اين بچه بازى هات به هم مى خوره.

بچه بازى... بچه بازى... كجاى دنيا اسم عشق و دوست داشتن وا بچه بازى مى گذاشتند. چشمان سارا پر شد.

_من رو هم خيلى از كاراى تو اذيتم مى كنه. من اصلا واست مهم هستم؟ تا به حال به فكر من بودى؟ تو فقط هر وقت كه نياز داشتى من رو ديدى. ما الان يك سالِ كه با ...

_شِر و وِر نباف واسم. سرم درد مى كنه.

_نوبت من كه ميشه هر چى درد دارى نمايان مى شه.

دامون به يكباره نيم خيز شد و سارا از ترس جيغى خفيف كشيد.

_داشتى نطق مى كردى؟! چى شد... لال شدى.

_من... آع... اعصابم... خورد شد.

_جدى؟ مگه تو اعصابم دارى؟ واسه من آدم شدى تو!

_درست حرف بزن.

_درست حرف نزنم چيكار مى خواى كنى دختره ى هرجايى.

قلب دخترك هزار تكه شد. از ترس تكيه زد به تاج تخت. خودش هم ندانست چگونه اما براى جمع كردن قلب تكه تكه اش، كمى جسارت خرج كرد.

_دامون يادت نره كه خيلى شب ها و خيلى روز هات رو تو بغل همين هرجايى گذروندى. يادت نره كه آدما هم سطح هاى خودشون رو انتخاب مى كنن.

و سپس ابرويى بالا انداخت.

-و انتخاب تو من بودم.

عربده ى دامون كَر كننده بود.

_خفه شو سارا. خفه شو.

_حالا من خفه نشم چيكار ميخواى بكنى؟!

مشت دامون آباژور سفيد طلايى اش را شكست. چشمانش را كمى تنگ تَر كرد نزديك سارا شد.

_از يه ج....ه كه بيشتر از اين نميشه انتظار داشت، ميشه؟

چرا زبانش انقدر تيز شده بود و انقدر زخم مى زد. سارا فرياد زِد.

_من هرزه نبودم دامون. من اولين بارم با تو بود. تو آزم خواستى.

_مگه اسلحه رو سرت گذاشتم؟ من خواستم تو هم قبول كردى.

دخترك سوخت و آتش گرفت.

_ما قول و قرار داشتيم. قرار بود زندگيمون رو اون ورِ آب بسازيم. من به تو اعتماد كردم.

_زر نزن بابا. مگه مغز خَر خوردم كه تو رو هم ببرم.

_سارا با چشمانى اشكى خشكش زد.

_يعنى چى؟!

_يعنى اينكه ايستگاه شدى.

دستان سردش بالا آمد و صورت دامون را در بر گرفت. ناباورانه لب زد:

_دامون!!!!!

دامون بلند شد تا لباس هايش را تن كند. دست دخترك در هوا معلق ماند.

-دامون....

_دامون و درد. دامون و كوفت. فكر كن دامون مرد.

_حالا من چيكار كنم؟!

_من چه بدونم؟ من همينطوريش كلى گير و داد دارم. حالا بشينم غصه ى تو رو هم بخورم.

_من فكر كردم ما سهم هميم.

_اشتباه فكر كردى.

_من فكر كردم عاشقمى.

_ عشق؟!؟؟ ديديش سلام ما رو هم برسون.

_ ديگه نمى شناسمت.

با عصبانيت دستش را در هوا تكان داد.

_من خودم هم، خودم رو نمى شناسم.

دامون قصد رفتن كرد و از اتاق خارج شد. دختركِ عريان، ملحفه را دور خودش پيچيد و به دنبالش راه افتاد.

_دامون صبر كن!

وقتى از دامون واكنشى نديد؛ قدم هايش را تند تَر كرد.

_مگه نمى شنوى چى ميگم؟ وايسا...

دامون با مكث ايستاد. قفسه ى سينه ى دخترك از فرط استرس و هيجان، به شدت بالا و پايين مى شد.

_بنال سارا...

_نرو دامون. سر شام با هم مفصل حرف مى زنيم.

دست دامون طلبكارانه صورتش را نشانه گرفت.

_كجايى عمو؟ من ميگم نرِ تو ميگى بدوش!

كف دستانش را تحقير آميز به هم كوبيد.