با دل نگرانی گفتم:
_ ببخشید.
یواش توی گوش سوگل گفتم:
_ امروز بیا خونمون حرف بزنیم.
_ باشه.
بعد از ۲۰دقیقه طاقت فرسا، بالاخره زنگ آخر هم خورد و تعطیل شدیم.
حین جمع کردن وسایلم گفتم:
_ میگم سوگل، امیر چه جور پسریه؟
_ چه طور؟
_ خوب من دوستتم، نباید بدونم عشق دوست عزیزم چه شکلیه؟ چه جوری‌هاس؟ بابا یک کم بگو درباره اش، حسابی کنجکاو شدم.
_ وای سها، من عاشقشم. خیلی پسر ماهیه. خوب، مهربون و دست و دل باز؛ ولی فکر کنم اون درباره من این طوری فکر نمی‌کنه.
بغض کرد و چشم هاش پر از اشک شد.
وقتی این جوری بغض می‌کرد، دلم خون می‌شد. جای خواهر نداشتم بود، طاقت ناراحتیش رو نداشتم.
_ بالاخره عاشقته، هم دیگه رو دوست دارین. سوگل خانواده‌ات خبر دارن؟
با گریه بیشتر سرش دو تکون داد و گفت:
_ نه. بفهمن که الان این جا زنده نبودم.
_ سوگل مگه فراموش کردی پدر و مادرت چه قدر روی این مسائل حساسن؟ اگه حرف به گوش پدرت برسه می‌کشتت.
با گریه گفت:
_ خیلی بدبختم، هیچ کس به فکر من نیست.
_ چرا بدبخت باشی؟ باید از دید مثبت نگاه کنی، شاید اون‌ها خیر و صلاحت رو می‌خوان.
با لجبازی سری تکون داد و گفت:
_ سها من خودم بهتر می‌فهمم. زندگی بدون عشقم رو نمی‌خوام. هر جور بشه به دستش می‌یارم.
سوگل کله شق تر این حرف‌ها بود که بخواد به حرف ها و نصیحت های خانواده‌اش گوش بده یک دنده و خود رای بود.
سوگل گفت:
_ می‌یای بریم پارک؟
_ نه، آخه به مامانم خبر ندادم.
_ جون هر کسی دوست داری این قدر بچه ننه نباش. استقلال داشته باش.
_ سوگل جون، لطفاً منم درک کن. درسته بابام تو رفت و آمد من سخت گیر نیس؛ ولی دوست هم نداره بدون اجازه ی اون جایی برم.
سوگل با بدعنقی گفت:
_ خب، پس بریم همون خونه ی شما. توی راه رفت به خونه، سوگل حسابی تو فکر بود. دلم براش می سوخت، عاشق کسی شده بود و نمی تونست کنارش باشه. برام جای سوال بود که چرا اگه هم رو دوست دارن، علنی نمی‌کنن موضوع رو؟
_ سوگل شما که این همه هم رو دوست دارین، چرا علنی نمی‌کنین؟
_ آخه هنوز کارِ درست و حسابی که می‌خواد رو نداره. خیلی استرس دارم. امیر با همه اخلاق های خوبش، چندتا عادت بد داره که ته دلم رو خالی می‌کنه. این قدر فکر کردم دیگه نمی‌کشم.
_ یعنی چه عادت هایی؟
_دمدمی مزاجه، هر چیزی دلش رو زود می‌زنه. به یه چیز قانع نیس، خیلی هم عجوله. بعضی وقت‌ها هم از من انتظارهای بی جایی داره. فعلاً هم می‌گه باید مستقل بشم. فکر میکنم اینم از بدبختیمه.
_ عزیزم کی گفته بدبختی؟
_ اگه نبودم که اوضاعم این نبود؟
_ از کجا این قدر مطمئنی؟ شاید فعلاً خدا صلاح نمی بینه که گره کارت رو باز کنه، کمی صبر داشته باش. بهش گیر نده. خیلی پیگیرش نباش. گاهی فاصله رابطه ها رو محکم تر می‌کنه.
_ باور کن همه ی این هایی که تو گفتی رو منم می‌خوام انجام بدم؛ ولی نمی‌تونم. هر روز هم می‌ره خونه مجردی دوستش، اون دوستش هم از اون هفت خط های روزگاره. یک مارمولکیه که لنگه نداره. می‌ترسم رفیق بد از راه به درش کنه .
_ ای وای. نیست سوگل.
_ چی نیست؟
_ کلید هام نیست، باز فراموش کردم.
_ ای بابا، خوب زنگ در رو بزن.
بدون این که به من مهلت بده زنگ در رو زد، خدا رو شکر عزیز جون خونه بود.
_ بله؟
_ عزیز جون منم سوگل، در رو باز کنین. مردیم از خستگی .
عزیز جون خندید و در رو باز کرد.
سوگل که حسابی خسته بود، خودش رو روی اولین صندلی انداخت.
عزیز جون گفت:
_ سلام دخترها، ظهر بخیر.
سوگل با خودشیرینی گفت:
_ سلام مادربزرگ جون. خوبی عزیزم؟
_ ای خداروشکر، خوبم اگه این درد پام بذاره.
گفتم:
_ سلام عزیز جون جونم، خوبین شما؟
_ فدای تو دختر نازم بشم. خوبم مادر، مدرسه خوب بود؟
_ خداروشکر بد نبود، خوب بود.
_ دخترها، سریع دست‌هاتون رو بشورین ناهار بخوریم.
_ عزیز جون منتظر بقیه نمی مونیم؟
_ نه دخترم. مادرت که مدرسه‌اس، پدرت هم که حجرشه و سهیل هم دانشگاه داشت.
_ ببخشید.
یواش توی گوش سوگل گفتم:
_ امروز بیا خونمون حرف بزنیم.
_ باشه.
بعد از ۲۰دقیقه طاقت فرسا، بالاخره زنگ آخر هم خورد و تعطیل شدیم.
حین جمع کردن وسایلم گفتم:
_ میگم سوگل، امیر چه جور پسریه؟
_ چه طور؟
_ خوب من دوستتم، نباید بدونم عشق دوست عزیزم چه شکلیه؟ چه جوری‌هاس؟ بابا یک کم بگو درباره اش، حسابی کنجکاو شدم.
_ وای سها، من عاشقشم. خیلی پسر ماهیه. خوب، مهربون و دست و دل باز؛ ولی فکر کنم اون درباره من این طوری فکر نمی‌کنه.
بغض کرد و چشم هاش پر از اشک شد.
وقتی این جوری بغض می‌کرد، دلم خون می‌شد. جای خواهر نداشتم بود، طاقت ناراحتیش رو نداشتم.
_ بالاخره عاشقته، هم دیگه رو دوست دارین. سوگل خانواده‌ات خبر دارن؟
با گریه بیشتر سرش دو تکون داد و گفت:
_ نه. بفهمن که الان این جا زنده نبودم.
_ سوگل مگه فراموش کردی پدر و مادرت چه قدر روی این مسائل حساسن؟ اگه حرف به گوش پدرت برسه می‌کشتت.
با گریه گفت:
_ خیلی بدبختم، هیچ کس به فکر من نیست.
_ چرا بدبخت باشی؟ باید از دید مثبت نگاه کنی، شاید اون‌ها خیر و صلاحت رو می‌خوان.
با لجبازی سری تکون داد و گفت:
_ سها من خودم بهتر می‌فهمم. زندگی بدون عشقم رو نمی‌خوام. هر جور بشه به دستش می‌یارم.
سوگل کله شق تر این حرف‌ها بود که بخواد به حرف ها و نصیحت های خانواده‌اش گوش بده یک دنده و خود رای بود.
سوگل گفت:
_ می‌یای بریم پارک؟
_ نه، آخه به مامانم خبر ندادم.
_ جون هر کسی دوست داری این قدر بچه ننه نباش. استقلال داشته باش.
_ سوگل جون، لطفاً منم درک کن. درسته بابام تو رفت و آمد من سخت گیر نیس؛ ولی دوست هم نداره بدون اجازه ی اون جایی برم.
سوگل با بدعنقی گفت:
_ خب، پس بریم همون خونه ی شما. توی راه رفت به خونه، سوگل حسابی تو فکر بود. دلم براش می سوخت، عاشق کسی شده بود و نمی تونست کنارش باشه. برام جای سوال بود که چرا اگه هم رو دوست دارن، علنی نمی‌کنن موضوع رو؟
_ سوگل شما که این همه هم رو دوست دارین، چرا علنی نمی‌کنین؟
_ آخه هنوز کارِ درست و حسابی که می‌خواد رو نداره. خیلی استرس دارم. امیر با همه اخلاق های خوبش، چندتا عادت بد داره که ته دلم رو خالی می‌کنه. این قدر فکر کردم دیگه نمی‌کشم.
_ یعنی چه عادت هایی؟
_دمدمی مزاجه، هر چیزی دلش رو زود می‌زنه. به یه چیز قانع نیس، خیلی هم عجوله. بعضی وقت‌ها هم از من انتظارهای بی جایی داره. فعلاً هم می‌گه باید مستقل بشم. فکر میکنم اینم از بدبختیمه.
_ عزیزم کی گفته بدبختی؟
_ اگه نبودم که اوضاعم این نبود؟
_ از کجا این قدر مطمئنی؟ شاید فعلاً خدا صلاح نمی بینه که گره کارت رو باز کنه، کمی صبر داشته باش. بهش گیر نده. خیلی پیگیرش نباش. گاهی فاصله رابطه ها رو محکم تر می‌کنه.
_ باور کن همه ی این هایی که تو گفتی رو منم می‌خوام انجام بدم؛ ولی نمی‌تونم. هر روز هم می‌ره خونه مجردی دوستش، اون دوستش هم از اون هفت خط های روزگاره. یک مارمولکیه که لنگه نداره. می‌ترسم رفیق بد از راه به درش کنه .
_ ای وای. نیست سوگل.
_ چی نیست؟
_ کلید هام نیست، باز فراموش کردم.
_ ای بابا، خوب زنگ در رو بزن.
بدون این که به من مهلت بده زنگ در رو زد، خدا رو شکر عزیز جون خونه بود.
_ بله؟
_ عزیز جون منم سوگل، در رو باز کنین. مردیم از خستگی .
عزیز جون خندید و در رو باز کرد.
سوگل که حسابی خسته بود، خودش رو روی اولین صندلی انداخت.
عزیز جون گفت:
_ سلام دخترها، ظهر بخیر.
سوگل با خودشیرینی گفت:
_ سلام مادربزرگ جون. خوبی عزیزم؟
_ ای خداروشکر، خوبم اگه این درد پام بذاره.
گفتم:
_ سلام عزیز جون جونم، خوبین شما؟
_ فدای تو دختر نازم بشم. خوبم مادر، مدرسه خوب بود؟
_ خداروشکر بد نبود، خوب بود.
_ دخترها، سریع دست‌هاتون رو بشورین ناهار بخوریم.
_ عزیز جون منتظر بقیه نمی مونیم؟
_ نه دخترم. مادرت که مدرسه‌اس، پدرت هم که حجرشه و سهیل هم دانشگاه داشت.
دانیلا
۱۹ ساله 10همین؟!! به همین راحتی بخشیدش!؟ اصلا من میگم سها ببخشدش؛ پدرش انقدر بی غیرت بود که با بدون هیچ حرفی امیر رو بخشید!؟ جای تاسف داره. واقعا رمان افتضاحی بود