رمان رویای ‌دوباره‌ داشتنت به قلم ماهابانو

ژانر: #عاشقانه #خیانتی

خلاصه:

سها و همسرش زندگی عاشقانه ای رو با هم شروع می‌کنن؛ اما زمانی که سها می خواد خبر بارداریش رو به همسرش بده، شوهرش رو با صمیمی ترین دوستش در حال رابطه می‌بینه. بعد از این اتفاق همسرش و دوست سها با هم ازدواج می‌کنن و بچه دار می‌شن و سها رو مجبور می‌کنن که بچه شون رو بزرگ کنه؛ ولی بعد از چهار سال ورق بر می ‌گرده و...

در حالی که یکی پشیمون و در صدد جبران و یکی پر از نفرت و در صدد انتقام.

پایان‌خوش

تو این دنیای بی خبری تو رفتم

و خودم رو درگیر نبودت کردم.

کاش زمان به عقب بر می گشت

تا تو را بیشتر و عاشقانه تر در آغوش می گرفتم.

صدای جیغ و داد از بیرون از دادگاه هم قابل شنیدن بود. باز هم مثل هر دفعه تنها بودم، بدون هیچ پشت و پناهی. با دست و پای لرزون وارد دادگاه شدم و یک گوشه وایسادم.

باز هم منتظر کسی بودم که یه روز تمام دنیای من بود.

کسی که یه روز به خاطرش جلوی یک دنیا وایسادم. جلوی پدرم و مادرم، خانواده‌ام.

مثل هر دفعه با فکر کردن به سرنوشتم، بیشتر به حماقتم پی می‌بردم. عاشق چه کسی شدم؟ چرا عاشق شدم؟

با صدای مجد به خودم اومدم.

مجد گفت:

_ خوبین خانم ملکی؟

_ ممنون خوبم. آقای مجد امکان داره امروز حضانت بچم رو بهم‌ بدن؟

_ باید واقع بین باشیم خانم ملکی. امکان هر چیزی امروز هست. شاید امروز برد با ما نباشه.

برای چند لحظه دنیا جلوی چشمم تیره و تار شد. اگه دستم رو به دیوار نگرفته بودم حتماً می‌فتادم.

مجد یه لیوان آب جلوم گرفت و گفت:

_ بخورین خانم ملکی، الان نوبت دادگاه ما هستش.

مجد دوباره گفت:

_ امکان داره که حضانت به شما واگذار نشه. هم این که ممکنه همسر شما سابقه افسردگی شما رو به عنوان مدرک به دادگاه نشون بدن.

با نگرانی گفتم:

_ آخه سوابق پزشکی من به چه درد دادگاه می‌ خوره؟

مجد گفت:

_ درسته که شما فکر می کنید به درد بخور نیست؛ ولی در هر صورت یک مدرک هست که رای دادگاه رو می‌تونه عوض کنه.

بعد از ده دقیقه امیرعلی، وکیلش و اون زن مکارش وارد سالن دادگاه شدن و کنار ما ایستادن.

داستان زندگی من چه قدر نامهربانانه نوشته شده بود. واقعاً راست می‌گن که بین عشق و‌نفرت فقط یک قدم فاصله‌اس.

کسی که یک روز بعد از خدا همه کسم بود و حسم بهش چیزی فراتر از عشق بود؛ اما الان فقط ازش متنفر بودم.

با همه ی بدی هایی که در حقم کرد باز عاشقانه هام رو تقدیم وجودش می‌کردم.

موندم، ساختم و آخرش رسیدیم به این مرحله از زندگی. باخت یا برد؟!

شاید اگه ضعیف نبودم الان می‌جنگیدم؛ ولی مادر بودنم بهم انگیزه داد تا عاشقانه بمونم پای وجودم، دخترم.

شاید از خونم نبود؛ ولی مادر کسی شدم که جزئی از وجودم شد. دلنازم ..‌ ناز من، دختر من.

(چند لحظه ی بعد)

نوبت ما بود. حس بدی داشتم.

ساکت و مغموم روی صندلی ننشستم و امیر علی هم با چند صندلی فاصله سمت راست نشست.

قاضی بسم الله الرحمن الرحیم زیر لب زمزمه کرد و گفت:

_ دادگاه بعد از بررسی مدارک و دادخواست طرفین، حضانت دلناز احمدی به پدر و‌مادر واقعی او تعلق می‌گیرد.

برای چند لحظه احساس کردم روح از بدنم خارج شد و مردم.

جوونیم رو پای امیرعلی و دخترش گذاشتم؛ ولی آخر باز هم من موندم و تنهایی هام.

گذاشت وابسته بشم. عادت کنم، بشه جزئی از قلبم. بعد ازم گرفتش.

مجد با عصبانیت، بلند و با صدای رسا گفت:

_ آقای قاضی این عادلانه نیست. خانوم سوگل ناصری، حدود ۴ سال قبل دخترشون رو پشت در خونه ی آقای احمدی گذاشتن.

تمام این ‌مدت خانم ملکی با جون ودل این دختر رو بزرگ‌ کردن. درخواست تجدید نظر دارم.

کم کم صداهای اطرافم برام کم و کمتر شد. آخرین چیزی که دیدم. چشم های نگران مجد بود و بعد تاریکی مطلق.

(فلش بک)

وقتی بیدار شدم، حسابی دیرم شده بود. سریع از روی تخت بلند شدم و لباس فرم مدرسه‌ام رو پوشیدم .

با عجله کیفم‌ رو برداشتم و به سمت در حیاط دوییدم. وسط حیاط پام پیچ خورد و خوردم زمین.

درد عجیبی تو پام پیچید، اصلاً نمی تونستم خودم رو تکون بدم. با هر تکون جون از بدنم در می‌یومد. با درد بلند گفتم:

_ بابایی بیا، آخ پام. بابایی جونم بیا که مردم از درد. دختر نازت مرد.

سهیل رو دیدم که با عجله به سمتم می‌یومد. خندید و گفت:

_ ای دست و پا چوبی، خوردی زمین باز؟ یک‌ بار شد تو درست راه بری؟

وقتی که شلوارم رو بالا زد، پام ‌حسابی ورم کرده بود. دستش که به پام خورد، جیغم در اومد. خیلی درد می‌کرد.

با درد گفتم:

_ سهیل فکر کنم شکسته. آخه خیلی درد می‌کنه.

دوباره بابا رو صدا زدم. با کمک بابا و سهیل تونستم بلند بشم ‌تا بریم بیمارستان.

بعد از مسیر طولانی بالاخره رسیدیم.

روی صندلی های آبی بیمارستان منتظر نشسته بودم و از درد گریه می‌کردم. درد پام بی اندازه بود و آروم و قرار رو ازم ‌گرفته بود. کاش یه مسکن می‌شد که بخورم . بابا اومد کنارم نشست و دستی به سرم کشید، با همون مهربونی ذاتیش گفت:

_ دختر گل من، خوبی بابایی؟ چرا گریه می‌کنی؟

_ بابا پام خیلی درد می‌کنه. اصلاً نمی‌تونم تحمل کنم.

_ صبر کن بابا. تا چند دقیقه دیگه نوبتمون میشه .

بعد از ده دقیقه ی طاقت فرسا بالاخره پرستار با هزار فیس و افاده صدامون زد.

پشت میز یه دکتر جوون نشسته بود که با ورود ما بلند شد، با احترام با‌پدرم دست داد و گفت:

_ چه کمکی از دست من بر می‌یاد؟

_ امروز صبح خورد زمین و پاش ورم کرده.

دکتر یک نگاه بهم کرد و گفت:

_ می‌شه شلوارش رو تا بزنی.

اگه هر کسی جای‌ من بود اون روز از درد بی هوش می‌شد قطعاً. بعد از یک مکث کوتاه دکتر گفت:

_ باید عکس بگیریم؛ ‌ولی به احتمال زیاد مو برداشته.

به بابا گفت:

_ لطفاً برین بخش رادیولوژی تا عکس از پاش بگیرین. بعدش عکس رو برام بیارین.

بابا گفت:

_ ممنون آقای دکتر، حتماً.

با کمک بابا لنگیده لنگیده بیرون اومدم. سهیل پشت در اتاق منتظر نشسته بود. با خروج ما از اتاق اومد، زیر بغلم رو گرفت. کمکم کرد تا روی ویلچر بشینم.

اگه درد داشته باشی اون وقته

که به کندی لحظه ها‌ پی می‌بری.

بعد از سه ربع ساعت، پرستار اسمم رو صدا زد برای عکس برداری.

_ خانم سها ملکی.

سهیل ویلچر رو به سمت اتاق برد؛ ولی پرستار نذاشت داخل اتاق بیاد و گفت:

_ خانم ملکی، همراه خانم ندارین؟

سهیل گقت:

_ نه. ممکنه من بیام؟

_ خیر، فقط برای کمک پرسیدم. اشعه برای سلامتی همراه ضرر داره. لطفاً بیرون بمونین. یه چشمک به سهیل زد، من رو برد داخل اتاق و کمک کرد روی تخت بخوابم .

از درد کشیدن خسته شدم. کم کم حس می‌کردم که حس جونم داره در می‌یاد . پرستار اومد و عکس رو دست بابا داد. سهیل هم ویلچر رو به حرکت درد آورد.

دکتر بعد از دیدن عکس گفت که نشکسته؛ ولی مو برداشته.

بابا دوباره من رو برد توی اتاقی که قرار بود پام رو گچ بگیرن، از استرس می‌لرزیدم.

خیلی استرس داشتم. آخه قبلاً هم درد جا انداختن رو چشیده بودم.

روی تخت منتظر دکتر بودم. سهیل کنارم بود و بابا هم رفته بود. چون باید حجره می‌بود، یک قرار کاری داشت.

دکتر با یک میز چرخ دار که وسایل رو توش چیده بود اومد.

گفت:

_خب خانم کوچولو، در چه حالی؟

_ فکر نکنم با ۱۷.۵ سال سن بچه باشم.

با تخسی خندید و گفت:

_ بله بله، درست‌ می فرمائید. خانم الان خوبه؟

با درد سر تکون دادم.

وقتی دوباره دستش پام رو لمس کرد، دوباره جریان گرم زیر پوستم به حرکت اومد. اول کمی پام چرخوند که از درد آخی گفتم. برای لحظه‌ای سهیل من رو محکم بغل کرد. تا به خودم اومدم و خواستم بپرسم چرا، دردی شدید توی پام حس کردم و جونم از تنم بیرون رفت. بی حال تو بغل سهیل ولو شدم. حتی انرژی نداشتم حرف بزنم، کم کم چشم‌هام گرم شد و از شدت درد بی هوش شدم.

وقتی که چشم‌هام رو باز کردم، نمی‌دونستم کجام. خواستم تکون بخورم؛ ولی پام تکون نخورد.

با تعجب به پام نگاه کردم که دیدم پام تا زانو توی گچ بود.

تازه داشت یادم می‌یومد چی شده. صبح، زمین خوردن، بیمارستان، گچ و دکتر. همه و همه... .

چشم چرخوندم اتاق رو نگاه کنم که در باز شد و دکتر وارد شد .

قلبم برای لحظه ای توی سینه‌ام سنگینی کرد و یه دفعه گر گرفتم. تپش قلبم برای چند لحظه به قدری بود که خودمم تعجب کردم. داشتم از خجالت میمردم. اگه صداش رو دکتر می‌شنید چی می‌شد؟ ابروم قطعاً می‌رفت .

_ خب خانم غشی، در چه حالی؟ احساس ضعف یا سر گیجه نداری؟

با اخم گفتم:

_ خیر.

_خب مثل این که خوبی، پس می‌تونی مرخص بشی. تا یک هفته، تاکید می‌کنم یک هفته نباید راه بری و بعد اونم تا سه هفته باید از عصا استفاده کنی. خداروشکر نشکسته پات فقط ترک برداشته، اگه فشار نیاری یا حرکت نکنی زودتر خوب می‌شی، ماه بعد باید بیای برای باز کردن گچ پات‌.

اون حرف می‌زدو من محو اون چشم‌هایی بودم که از همون لحظه دین و ایمونم رو به باد داد.

چشم‌هایی به سیاهی آسمون خدا و مژه هایی بلند مشکی.

یک ماه زودتر از اون‌ چیزی که فکر می‌کردم تموم شد و من به شوق دیدن دوباره‌اش راهی بیمارستان شدم .

از شوق دیدنش تو پوست خودم نمی‌گنجیدم.

شاید عشق باشه حس من..‌. یک ماه بود که هر شب چشم‌هاش هر لحظه رو به روم بود. انگاری جدی جدی خل شدم و خبر ندارم.

آخه من نه اون رو می‌شناسم، نه می‌دونم کی هست. زن داره؟ نداره؟

اگه زن داشته باشه من میمیرم. من عاشقشم، خدا نه.

با کمک سهیل رفتم داخل، روی صندلی نشستیم و منتظر اومدن دکتر شدم.

یه ربعی بود که منتظر بودم. چشم انتظار اومدنش بودم؛ ولی نیومد و یک دکتر دیگه به جاش اومد. به هر طریقی بود جلوی ریزش اشک‌هام رو‌ گرفتم و رفتیم داخل اتاق.

دکتر گفت:

_ خب، چه کمکی از دست من بر می‌یاد؟

سهیل گفت:

_ گچ پاش باید باز بشه.

انگاری من نه می‌شنیدم، نه می دیدم. من فقط می‌خواستم اون دکتر مهربون با اون دست‌های گرم و جادوییش باشه.

روزهای معمولی پشت سر هم‌ می‌یومدن و می‌رفتن. حسابی مشغول درس و مدرسه بودم، وقت واسه سر خاروندن نداشتم.

سر کلاس طراحی معلم گفت:

_ هر کسی بتونه یه نمونه بکشه که خوب باشه و اول بشه، آخر ترم نمره کامل رو می‌گیره.

گفتم:

_ سوگل اگه من اول بشم؟ نمره کامل رو می‌گیرم.

_ آخه تو با اون طراحی های داغونی که می‌کنی، اول می‌شی؟ بچه ی دو ساله از تو بهتر می‌کشه.

_اگه من خوب کشیدم چی؟

_ اگه من نمره کامل رو‌گرفتم، می‌یام خونتون ناهار. اگه تو نمره کامل رو گرفتی، هر چی که خواستی.

پیشنهادش خوب بود. گفتم:

_ پری اگه‌ من نمره رو‌ گرفتم، می‌یام خونتون هر چی که من دوست داشتم برام درست ‌می‌کنی.

_ باشه؛ ولی اگه آخرش باز بیمارستان رفتی من مقصر نیستم.

اسم بیمارستان که اومد، یاد اون دکتر جوون افتادم، نمی‌دونم چه دردی بود که توی جونم افتاده بود؟ هر لحظه چهرش جلوی چشم‌هام بود.

آخه با یک دیدار کوتاه چه طور می‌شد که مهرش به دلم بیفته؟

ازش پرسیدم:

_ چی می‌خوایی بکشی؟

_ فعلاً نمی‌دونم.

مداد b6 سیاه قلم رو دستم گرفتم و بدون اینکه بخوام، دوتا چشم سیاه با مژه و ابروهایی کمون کشیدم. سعی کردم به هر نحوی شده شکل چشم‌های اصلی صاحبش بشه.

با هر حرکت مداد، دل منم زیر رو رو می‌شد. دلم می‌خواست فقط یک دفعه دیگه ببینمش. برگشتم سمت سوگل تا ببینم چی کشیده. فقط دوتا خط کشیده بود. بدون این‌که بخواد تکون بخوره تو فکر بود.

_ سوگل چرا تو فکری؟

_ نه نیستم.

_ من اگه تو رو نشناسم به درد نمی‌خورم. چرا ناراحتی دوستم؟

_ ماجرای من و امیر رو که می‌دونی؟

_ آره، خودت گفتی. اتفاقی افتاده؟

_ با چشم‌هایی پر از اشک گفت:

_ فکر کنم این رابطمون آخرشه.

_ هی چرا؟ چه طور این قدر مطمئنی؟ شما که خیلی هم دیگه رو دوست داشتین.

با صدای دبیر حرف‌هامون نصفه موند.

خانم‌ها چه خبره؟ اون عقب یک‌ ساعته پچ پچ‌می‌کنین، انگاری اصلاً متوجه نیستید که سر کلاس درسین.

با دل نگرانی گفتم:

_ ببخشید.

یواش توی گوش سوگل گفتم:

_ امروز بیا خونمون حرف بزنیم.

_ باشه.

بعد از ۲۰‌دقیقه طاقت فرسا، بالاخره زنگ آخر هم خورد و تعطیل شدیم‌.

حین جمع کردن وسایلم گفتم:

_ می‌گم‌ سوگل، امیر چه جور پسریه؟

_ چه طور؟

_ خوب من دوستتم، نباید بدونم عشق دوست عزیزم چه شکلیه؟ چه جوری‌هاس؟ بابا یک‌ کم بگو درباره اش، حسابی کنجکاو شدم.

_ وای سها، من عاشقشم. خیلی پسر ماهیه. خوب، مهربون و دست و دل باز؛ ولی فکر کنم اون درباره من این طوری فکر نمی‌کنه.

بغض کرد و چشم هاش پر از اشک شد.

وقتی این جوری بغض می‌کرد، دلم خون می‌شد. جای خواهر نداشتم بود، طاقت ناراحتیش رو نداشتم‌.

_ بالاخره عاشقته، هم دیگه رو دوست دارین. سوگل خانواده‌ات خبر دارن؟

با گریه بیشتر سرش دو تکون داد و گفت:

_ نه. بفهمن که الان این جا زنده نبودم.

_ سوگل مگه فراموش کردی‌ پدر و مادرت چه قدر روی این‌ مسائل حساسن؟ اگه حرف به گوش پدرت برسه می‌کشتت‌.

با گریه گفت:

_ خیلی بدبختم، هیچ کس به فکر من نیست.

_ چرا بدبخت باشی؟ باید از دید مثبت نگاه کنی، شاید اون‌ها خیر و صلاحت رو می‌خوان.

با لجبازی سری تکون داد و گفت:

_ سها من خودم بهتر می‌فهمم. زندگی بدون عشقم رو نمی‌خوام. هر جور بشه به دستش می‌یارم‌.

سوگل کله شق تر این حرف‌ها بود که بخواد به حرف ها و نصیحت های خانواده‌اش گوش بده یک ‌دنده و خود رای بود.

سوگل گفت:

_ می‌یای بریم‌ پارک؟

_ نه، آخه به مامانم خبر ندادم.

_ جون هر کسی دوست داری این قدر بچه ننه نباش. استقلال داشته باش.

_ سوگل جون، لطفاً منم درک ‌کن. درسته بابام تو رفت و آمد من سخت گیر نیس؛ ولی دوست هم نداره بدون اجازه ی اون جایی برم.

سوگل با بدعنقی گفت:

_ خب، پس بریم همون خونه ی شما. توی راه رفت به خونه، سوگل حسابی تو فکر بود. دلم براش می سوخت، عاشق کسی شده بود و نمی تونست کنارش باشه. برام جای سوال بود که چرا اگه هم رو دوست دارن، علنی نمی‌کنن موضوع رو؟

_ سوگل شما که این همه هم رو دوست دارین، چرا علنی نمی‌کنین؟

_ آخه هنوز کارِ درست و حسابی که می‌خواد رو نداره. خیلی استرس دارم. امیر با همه اخلاق های خوبش، چندتا عادت بد داره که ته دلم رو خالی می‌کنه. این قدر فکر کردم دیگه نمی‌کشم.

_ یعنی چه عادت هایی؟

_دمدمی مزاجه، هر چیزی دلش رو زود می‌زنه. به یه چیز قانع نیس، خیلی هم عجوله. بعضی وقت‌ها هم از من انتظارهای بی جایی داره. فعلاً هم می‌گه باید مستقل بشم. فکر می‌کنم اینم از بدبختیمه.

_ عزیزم کی گفته بدبختی؟

_ اگه نبودم که اوضاعم این نبود؟

_ از کجا این قدر مطمئنی؟ شاید فعلاً خدا صلاح نمی بینه که گره کارت رو باز کنه، کمی صبر داشته باش. بهش گیر نده. خیلی پیگیرش نباش. گاهی فاصله رابطه ها رو محکم تر می‌کنه.

_ باور کن همه ی این هایی که تو گفتی رو منم می‌خوام انجام بدم؛ ولی نمی‌تونم. هر روز هم‌ می‌ره خونه مجردی دوستش، اون‌ دوستش هم‌ از اون هفت خط های روزگاره. یک ‌مارمولکیه که لنگه نداره. می‌ترسم رفیق بد از راه به درش کنه .

_ ای وای. نیست سوگل.

_ چی نیست؟

_ کلید هام نیست، باز فراموش کردم.

_ ای بابا، خوب زنگ در رو بزن.

بدون این که به من مهلت بده زنگ در رو زد، خدا رو شکر عزیز جون خونه بود.

_ بله؟

_ عزیز جون‌ منم سوگل، در رو باز کنین. مردیم از خستگی .

عزیز جون خندید و در رو باز کرد.

سوگل که حسابی خسته بود، خودش رو روی اولین صندلی انداخت.

عزیز جون گفت:

_ سلام دخترها، ظهر بخیر.

سوگل با خودشیرینی گفت:

_ سلام مادربزرگ جون. خوبی عزیزم؟

_ ای خداروشکر، خوبم اگه این درد پام بذاره.

گفتم:

_ سلام عزیز جون‌ جونم، خوبین شما؟

_ فدای تو دختر نازم بشم. خوبم‌ مادر، مدرسه خوب بود؟

_ خداروشکر بد نبود، خوب بود.

_ دخترها، سریع دست‌هاتون رو بشورین ناهار بخوریم.

_ عزیز جون منتظر بقیه نمی مونیم؟

_ نه دخترم. مادرت که مدرسه‌اس، پدرت هم که حجرشه و سهیل هم‌ دانشگاه داشت.

_ امروز حسابی به زحمت افتادین، حالا چی داریم ناهار ؟

_ کته با کباب دیگی عزیزم.

همین جوری که می‌رفتم طرف اتاقم‌ پرسیدم:

_با کره فراوون دیگه‌؟

_ آره مادر، با کره فراوون.

سریع لباس عوض کردم و رفتم توی آشپزخونه کمک عزیز جون. آخه از اون سوگل تنبل بخاری بلند نمی شد. سریع یه سالاد درست کردم و میز رو چیدم‌.

سوگل خود به خود پیداش شد. گفتم:

_ واقعا خیلی تنبلی سوگل، بدبخت شوهرت.

_ مگه من نوکرشم؟

_ نوکر نه؛ ولی همسرش چرا.

_ بیخیال عزیزم، غذات رو بخور. تا اون موقع یه فکری به حال تنبلی منم می‌کنیم.

عزیز جون گفت:

_ وای دخترها چه قدر پچ‌پچ می‌کنین. زمان ما اگه دخترها پچ پچ می‌کردن... جوونی رو هم شما ها دارین، قدر این بهار رو بدونین. جووون که باشی امید داری، درد نداری؛ اما پیر که بشین... .

من عاشق کته های عزیز جون بودم این قدر دوست داشتم که آب از لب و لوچم راه افتاده بود. بدتر از من سوگل بود. انگاری از قحطی اومده بود، دو لپی می‌خورد. می‌دونستم تو خونه اون‌ها از این غذاها خبری نیست. محبت رو پدر و مادر سوگل توی یاد دادن بیش از حد مسائل دینی، رفتن به مسجد، سفره های مذهبی و تکرار هر روزه این‌ها به بچشون بود.

_ دستت طلا مادربزرگ، خیلی خوشمزه بود.

_ نوش جونت مادر.

_ خب سوگل جون از اون‌ جایی که ناهار خوردی و چتر شدی، ظرف های کثیف دست خودت رو‌ می بو*سه.

از پشت سر سوگل عزیز جون یک سره برام خط و نشون می‌کشید.

من هم با بی خیال گفتم:

_ حرص نخور عزیز جون، شیرت خشک‌ می‌شه. سوگل که غریبه نیست، بذار اندازه ای که خورده بشوره.

این دفعه واقعاً عزیز حسابی جوش آورد و گفت:

_ زشته دخترم، سوگل مهمون ماست.

_ نیست عزیزم. خودش خودش رو مهمون کرد، بذار بشوره.

سوگل که دید عزیز ناراحت شده از حرف‌هام گفت‌:

_ ای بابا مادربزرگ، ‌اشکال نداره خودم می‌شورم ظرف ها رو .

منم بی خیال از آشپزخونه اومدم بیرون. می‌خواستم تلویزیون رو روشن ‌کنم که گوشم کشیده شد .

_ خجالت نکشیدی اون حرف ها رو به اون ‌طفل معصوم گفتی؟ زشته مهمون ماست.

من که حسابی از کلمه ی طفل معصوم خنده‌ام گرفته بود، جلوی خودم رو گرفته بودم تا نخندم که عزیز جون گفت:

_ زشته دخترم، پاشو برو کمکش کن.

به اجبار عزیز مجبور شدم که برم کمک سوگل.

دختره ی تنبل اصلاً عرضه ی هیچ کاری رو نداره.‌ با غرغر و صدای بلند جوری که سوگل بشنوه گفتم:

_ خدا لعنتت کنه سوگل، مجبورم امروز هم ظرف بشورم، خوشحال بودم که یک روز لازم نیست ظرف بشورم.

_ بیا دوست عزیزم، ظرف ها رو بشور. حسابی خسته‌ام،‌ می‌خوام بخوابم.

_ راست می‌گی منم خسته‌ام، دلم می‌خواد حسابی بخوابم.

فکرم رفت سمت سوگل و نامزد خیالیش.

_ سوگل جونم اگه یه سوال بپرسم ناراحت نمی شی؟

_ نه بپرس.

_ با نامزدت چه جوری آشنا شدی ؟

برای چند لحظه ساکت شد و بعد گفت :

_دوست داری بدونی؟

با هیجان دست‌هام رو به هم زدم و گفتم:

_ واقعاً می‌گی به من؟

_آره. چون می‌دونم تو به کسی نمی‌گی.

_ پس زود باش بگو.

_ مادربزرگت اذیت می‌شه اگه سر و صدا کنیم. بذار ظرف ها تموم بشه بریم توی اتاقت برات تعریف می‌کنم.

دل توی دلم نبود بفهمم که چی می‌خواد تعریف کنه. آخرین بشقاب رو هم شستم و شیر آب رو بستم. رو سوگل گفتم:

_ سوگولی بریم؟ حین این که دست‌هاش رو خشک ‌می‌کرد گفت:

_ اگه هله هوله داری بردار بریم حرف بزنیم.

_ به مامانت گفتی این جایی؟

_ ول کن بابا. مگه همه چی رو باید بهش بگم؟

_ معلومه دیوونه مادرته. بهش بگو که نگران نشه.

_خوب شب می‌رم ‌می‌بینه.

_ خیلی کله شقی دختر. بهش بگو، نگران می‌شه. دلش هزار راه می‌ره. تنها دخترشی، همه ی امید زندگیشی. کمی اونم درک کن.

_ درک، من درک کنم. اونه که من رو درک ‌نمی‌کنه. همش جلسه ی قرآن، سفره، صلوات این جا، اون جا. کی وقتی من مادر می‌خواستم پیشم بود؟ منم مادر نیاز داشتم، اون موقع کجا بود و با گریه به سمت اتاق من رفت.

دلم براش سوخت، ناخواسته دست گذاشتم روی نقطه ضعفش.

بعد از ده دقیقه منم رفتم دنبالش، گذاشتم اول کمی سبک بشه بعد برم پیشش. دم در اتاق ایستادم و صداش کردم:

_ سوگل بیام‌ داخل؟

با صدای ضعیفی گفت:

_ بیا تو.

روی تخت نشسته بود و هنوز گریه می‌کرد.

سوگلی تو هنوز گریه می‌کنی؟ بابا جمع کن خودت رو. اگه تو گریه کنی، بازم هیچ فرقی به حال تو نداره. حالا تو از امیر بگو، قرار بود از اون برام‌ بگی. میون‌ گریه شروع به خندیدن کرد و با ذوق گفت:

_ وای سها، عاشقشم. ماه، تکه. خیلی دوستش دارم.

_ خب کامل از اول تعریف کن، این رو می‌دونم دوستش داری.

_ من و امیر خیلی اتفاقی ۶ ماه پیش هم رو دیدیم. رفته بودم بیرون که یه از خدا بی خبر کیفم رو از شونم کشید. منم کیفم رو محکم‌گرفته بودم، اون هم‌ من رو کشید روی زمین. وقتی افتادم، صورتم روی زمین کشیده شد و سرم به سنگ گوشه ی کوچه خورد. بعدش دیگه یادم نیس.

وقتی چشم‌هام رو باز کردم، نمی‌دونستم کجام. تو یه اتاق غیر از اتاق خودم بودم. سرم خیلی درد می‌کرد. روی تخت نشستم و کمی به دور و بر نگاه کردم؛ ولی عحیب نا آشنا بود برام. یه ترس عجیب افتاد توی دلم. سریع به بدنم نگاه کردم، خداروشکر لباس‌هام هنوز تنم بود.

با خودم می گفتم، خدایا من کجام؟ کمی جرات به خرج دادم و از روی تخت بلند شدم؛ ولی سرم گیج رفت و مجبور شدم دوباره روی تخت بشینم‌. دلهره داشت نبودم می‌کرد. مثل تموم وقت‌هایی که استرس دارم، پام رو تند تند تکون می‌دادم. ب یاد کیف عزیزم که دزد برده بودش افتادم، نهادم بلند شد. من کیفم رو خیلی دوست داشتم. وای موبایلم خدا جون، لطفاً موبایلم توی جیب شلوارم باشه. سریع دستم رو سمت جیب شلوارم بردم و لمسش کردم. با تعجب دوباره لمس کردم، موبایلم بود. از خوشحالی می‌خواستم جیغ بکشم؛ ولی مراعات این رو کردم که خونه خودمون نیستم.

می‌خواستم به مامان زنگ بزنم که در باز شد و یک پسر جوون توی چهارچوب وایساد و گفت:

_ بیدار شدی؟

با استرس جواب دادم:

_ بله.

_ چه عجب! بعد از یک روز بیدار شدی.

مثل فنر از جا پریدم و گفتم:

_ چی؟! یک روز! وای خدا بابام من رو می‌کشه. چرا من رو آوردی خونه‌ات؟

_ عوض این که با عصبانیت حرف بزنی و طلب کار باشی، باید ممنون باشی که جونت رو نجات دادم.

_ مرسی که جونم رو نجات دادی؛ ولی چه فایده که وقتی بابام ‌ببینه من رو می‌کشه و با دوتا دست‌هام محکم کوبیدم به سرم و رو روی تخت نشستم. کسی بهم زنگ نزد؟

_ نه.

به گوشیم نگاه کردم، دیدم خاموشه. مثل فنر از جام بلند شدم و گفتم‌:

_ من باید برم.

_ کجا؟ آخه هنوز حالت خوب نیست.

بی توجه بهش شالی که روی تخت بود و برداشتم. با استرس به طرف در خروجی رفتم و از خونه زدم بیرون. دستم رو برای اولین تاکسی تکون دادم و آدرس خونه رو دادم.

تمام راه به این فکر کردم که چه جوابی باید بدم؟ بگم کجا بودم؟ درسته سر و پیشونی زخمیم گواه بود؛ ولی اگه باور نکن چی چه جوابی بهشون بدم. دلم‌ مثل سیر و سرکه می‌جوشید.

با ترس و لرز زنگ رو زدم. صدای کوکب خانم پیچید توی گوشم.

_ بله؟

_ باز کن کوکب خانم، منم.

در حیاط باز شد و کوکب خانم ‌با عجله اومد و گفت:

_ کجا بودی از دیروز؟ دلم هزار راه رفت.

_ می‌شه پول تاکسی رو بدین؟ من پولی ندارم.

_ آره مادر.

بعدش اومد و بغلم کرد.

با مهربونی گفت:

_ نگفتی عزیز دلم.

دیگه خود داری بس بود. توی بغلش شروع به گریه کردم و گفتم:

_ دزد کیفم رو زد. منم افتادم بیهوش شدم، تا الان بیمارستان بودم .

_ چه جوری مرخص شدی؟ تو که پول نداشتی.

_ با هول و ولا گفتم:

_ خب..‌. خب... گفتن حساب شده، کی رو نمی‌دونم.

وقتی هم که به هوش اومدم، با عجله برگشتم خونه. مامانم کو؟ نفهمید که نیومدم؟

_ نه دخترم نفهمیدن، دوشبه رفتن رشت.

خداروشکر گفتم و رفتم سمت اتاقم. خیلی ترسیده بودم. سها اون‌ موقعی که لازم بود کنارم باشن ‌نبودن، سرم خیلی درد می‌کرد. انگار از وسط نصف شده بود. یک قرص مسکن خوردم و خوابیدم.

صبح روز بعدش از صبح تا شب همه جای اتاقم رو گشتم؛ ولی موبایلم رو پیدا نکردم. هر چی فکر می‌کردم بازم به هیچ ‌نتیجه ای نرسیدم. حسابی اعصابم خرد شده بود. آخه کجا بود؟

لعنتی. فکر کن سوگل، فکر کن. کجا دیدیش آخرین دفعه؟ وای یادم اومد، تو اتاق اون پسره، روی میزه کنار تختش جا گذاشتم.

سریع به کنار تلفن رفتم، شماره ی موبایلم رو گرفتم. بعد از چند دقیقه بوق خوردن صداش توی گوشم پیچید:

_ بله بفرمایین؟

_ سلام. من همونیم که دیروز خونتون بودم، موبایلم‌ پیش شما جا موند.

_ پس تو همون دختر بی ادبی هستی ک یه تشکر خشک و خالی هم نکرد.

_ متاسفم؛ ولی وظیفه ی انسانیتون رو انجام دادین.

_ اوم که این طور. خیلی خب چی می‌خوای؟

_ موبایلم رو.

_ خب بیا ببرش.

_ من پام رو توی خونه ی یه پسر غریبه نمی‌ذارم.

_ باشه. امروز عصر بیا کافه ی صدف تا بهت پس بدم.

_ حالا کجا هست این کافه؟

_ نزدیک پارک سر کوچه ی خونه ی من.

_ من کافه نمی تونم بیام.

_ پس گوشی، بی گوشی.

خیلی کنه بود. آخرش هم مجبورم کرد قبول کنم، خداروشکر که مامان این‌ها نبودن. والا باید هزار تا بهانه می‌یاوردم‌.

یه مانتو شلوار ساده پوشیدم که نگه انگار اومده سر قرار. موقعی که خواستم برم کوکب خانم ‌اومد دم در گفت:

_ کجا‌ می‌ری عزیزم؟

_ می‌رم بیرون.

_ اگه خانم بیان چی؟ می‌دونین که دوست ندارن شما تنها برین بیرون.

_ کوکب جون، هر دفعه که خواستم برم بیرون همین رو می‌گی. خسته نشدی؟ بذار تا مامان نیومده برم.

با تاکسی رفتم سر قرار با امیر. هیجان خاصی داشتم ،تا حالا از این کارها نکرده بودم و کافه نرفته بودم. استرس داشتم که گند نزنم.

داخل کافه که شدم، موجی از باد خنک به صورتم خورد. امیر رو دیدم که کنار دیوار روی یه صندلی نشسته بود و سرش توی گوشی بود. به میز نزدیک شدم و یواش سلام کردم.

به آرامی سرش رو بالا آورد و من رو نگاه کرد.

_ سلام خانم بی ادب.

باز این شروع کرد؛ ولی از لجش هیچی نگفتم و ساکت روی صندلی رو به روی امیر نشستم.

_ چی می‌خوری؟

_ برای خوردن نیومدم، موبایلم رو بده برم.

_ حالا بشین یه نفسی تازه کن.

_ ببین آقا پسر، باور کن من الانش هم که این جام پا روی خیلی چیزها گذاشتم. کافیه به گوش بابام برسه، اون وقته که بدبخت بشم.

_ پس شمارت رو بده داشته باشم.

_ دلیلی نمی بینم.

_ پس منم موبایلت رو نمی‌دم.

خیلی سمج بود، از سماجتش خوشم اومد. تا حالا کسی این قدر بهم توجه نکرده بود، یه حس خوب قلقلکم می‌داد. آخرش هم مجبورم کرد که شماره ام رو بدم.

_ یاداشت کن.

_ ۰۹۱۲..‌‌‌‌‌‌. حالا هم موبایلم رو بده برم.

_ بیا بد اخلاق.

بعد از تشکر، سریع از کافه بیرون اومدم. کل راه خودم رو سریع با تاکسی به خونه رسوندم.

اگه بابام می فهمید، قطعاً با اون اخلاقش من رو می‌کشت‌.

درسته که همیشه هر کاری می‌خواستم می‌کردم؛ ولی باز هم زود برمی گشتم خونه.

یک ماه بدون هیچ اتفاقی تموم شد و جاش رو به ماه دوم داد.

اول از متن های معمولی شروع شد که هر شب یک ناشناس برام می فرستاد و کم کم رفته رفته به عاشقانه و عارفانه تبدیل شد. یه حسم می‌گفت همون پسره‌اس، هر دفعه خواستم براش بنویسم شما؛ ولی جرئت نکردم.

از شروع یه رابطه با یک غریبه هراس داشتم، چیزی که همیشه ازش منع بودم. از اون طرف یه حس دیگه من رو وادار می‌کرد که جوابش رو بدم.

شاید شروع رابطه ما از یک شما؟! در جواب یک پیام شروع شد.

اون روزها سالی عالی بود، جوری که حتی نمی تونی تصورش کنی. من با امیر از خیلی عقایدهام گذشتم و یاد گرفتم حتی دروغ بگم.

گاهی از خودم بدم‌ می‌یاد که دورغ می‌گم؛ ولی به خاطر عشق به امیر باز هم تحمل می‌کنم.

همین بود، چیزی دیگه ای نیست.

_ سوگل گول نخور. اگه دروغ بگه و بدبختت کنه چی؟ می‌دونی که بیچاره می‌شی.

_ اره؛ ولی امیر اقاس. با این که اخلاق بد داره؛ ولی خوبه. نگران نباش.

ولی من واقعاً نگران بودم. سوگل تنها دوست من بود و خیلی برام عزیز بود؛ ولی کمبود محبت داشت. چیزی که باعث می‌شد سمت امیر کشیده بشه.

(زمان حال)

وقتی چشم‌هام رو باز کردم، کسی کنارم نبود و تنها بودم. از شکل اتاق می‌شد حدس زد که بیمارستان بودم، جایی که ازش نفرت داشتم.

در اتاق باز شد و پرستار وارد اتاق شد، پشت سرش هم مجد.

_ می‌بینم به بهوش اومدی. خیلی خوش خوابی ها.

بی حال خندیدم و گفتم:

_ مگه چه قدر خواب بودم؟

_ وقتی که آوردنت فشارت روی هفت بود. حسابی همه رو ترسوندی، یک روزه که خوابی.

یک روز خواب بودم؟ مغزم خالی بود، انگاری حافظه‌اش رو پاک کرده بودن. اصلاً یادم نبود چرا این جام. به مجد نگاه کردم و گفتم:

_ چرا این جام؟

_ یعنی هیچی یادتون نیست؟

_ نه، هیچی. مغزم خالیه یادم نیست.

_ گفتن تو دادگاه حالتون بد شده و بیهوش شدید.

چرا دادگاه؟ یه دفعه یادم اومد دادگاه، حضانت، دلناز، سوگل و امیر علی.

بدبختی هام یادم اومد. از مجد پرسیدم:

_ نتیجه ی دادگاه چی شد ؟

_ متاسفم که می‌گم خانم ملکی؛ ولی رای دادگاه به نفع ما نبود و حضانت بچه به پدر و مادر واقعیش دادن. هیچ کاری از دست ما بر نمی‌یاد. با توجه به این که شما چند سال مادر دلناز بودین، هفته ای یک بار می‌تونین پیش دلناز باشین .

_ کارهای طلاق چی شد؟

_ فردا می‌رین محضر برای طلاق و بعدش هم دلناز رو به آقای احمدی می‌دین. مهریه تون رو هم می‌گیرین.

شکستم از بی عدالتی دنیا و مردمش. آوار شدم زیر زلزله ی احساسم.

نخواستم جلوی مجد گریه کنم، برای همین پتو رو روی صورتم کشیدم و گریه کردم برای از دست دادن دخترم. من خیلی وقت بود باخته بودم؛ ولی تونستم دوباره سرپا بشم. امشب این لحظه شکستم، کمرم خم شد. امشب شب آخر بود. دلنازم دیگه نبود، از فردا تنهای تنها بودم.

بعد از مرخص شدنم سریع راه خونه رو در پیش گرفتم. به حرف های مجد گوش ندادم. امروز ساعت های آخر من و دخترم بود. از فکر کردن بهش دست و‌پام سست می‌شد. ساعت های آخر، هر لحظه یاد آور گذشت زود زمان باقی مونده بود. چرا ساعت این قدر عجله داشت؟

به خونه که رسیدم نفهمیدم چه جوری ماشین رو پارک کردم و خودم رو دلناز رسوندم.

_ سلام‌ مامانی، اومدی؟

دختر نازم با دوتا موی خرگوشی و عروسک دستش جلوم ایستاده بود. یعنی امشب شب آخر بود؟ فردا شب کی براش آخر شب کمک می‌کرد لباس بپوشه؟ کی براش قصه می‌گفت؟ اگه بترسه گریه کنه چی؟

کی پیشش می‌خوابه؟ خدایا قسمت می‌دم مواظب دلنازم باش. سخته لحظه های آخر.

_ سلام‌ مامانی. خوبی فدات بشم؟

_ بله مامانی، چرا دیر اومدی؟ خاله سارا ( پرستارش) گفت رفتی خونه ی دوستت، آره مامان؟ بدون من رفتی؟

_ فدات بشم شیرین زبونم، ببخش مامانت رو.

با مهربونی نگاهم کرد و گفت:

_ باشه؛ ولی چی برام می‌خری؟

_ عروسک دوست داری؟

از خوشحالی جیغ کشید و گفت:

_ آره آره. دوست دارم.

سارا گوشه ایستاده بود و به رفتار پر از حسرت من نگاه می‌کرد. آخرش هم طاقت نیاورد و پرسید:

_سها چیزی شده؟ دیر اومدی، کجا بودی؟

_ روز آخره سارا.

_ یعنی چی؟! منظورت چیه؟!

_ فردا برای همیشه این پرونده ی لعنتی و پر از درد من تموم می‌شه.

_ یک طوری حرف بزن منم بفهمم.

_ امیر علی آخر کار خودش رو کرد. حضانت دلناز رو ازم گرفت و به جاش تنهایی رو برام گذاشت.

_ آخه چرا؟ مگه اون نمی‌گفت کاری به شما دو نفر نداره .