رمان پایگاه ویژه (جلد دوم) به قلم سارا هاشمی (اعتماد)

ژانر: #عاشقانه #پلیسی #جنایی #فانتزی

خلاصه:

پایگاه ویژه در اصل یه مرکز خاص توی اداره ی پلیسه که بهشون پرونده های مشکل و گاهی حساس و یا مشکل دار رو می دن که حل کنن. فرمانده ی پایگاه، سرگرد سهند بهنام هست که برای اینکه فرمانده این گروه متخصص بشه، آموزش های خاصی هم دیده .. بهترین افراد را هم کنارش جمع کردن تا بتونه کارشو به نحو احسنت انجام بده .

مقدمه

پایگاه ویژه یک مرکز خیالی و تخصصی ، در مرکز پلیس است. با توجه به این که طبق قوانین کشور و سیستم پلیس ایران، چنین مکانی وجود خارجی ندارد، تمام این داستان ها، در تخیل نویسنده ، شکل گرفته و بر مبنای همان، نوشته شده است.

تمام پرونده ها، اسامی، مکان ها زاییده ی ذهن نویسنده و هر گونه تشابه اسمی، کاملا اتفاقی ست. نویسنده با احترام به کلیه ی پلیس های زحمت کش ، در هر یک از شاخه های سیستم نظامی کشور، این پایگاه خیالی را ساخته است تا گوشه ای از فداکاری ها و تخصص های این آدم های دوست داشتنی را نشان بدهد. پس هیچ کدام از قوانین نظامی کشور ما، شبیه قوانین این پایگاه نیست و در همه موارد ، ساخته ی ذهن نویسنده می باشد .

در هر اپیزود، پرونده ای پیش روی شما قرار می گیرد تا فرمانده ی پایگاه خیالی ما، همراه ِ ذهن پویای شما، به دنبال مجرمین خیالی باشد و از این همراهی لذت ببرید!

این داستان، صرفا فانتزی و جنایی می باشد !

شروع دوباره:

با ترس و شوک زده، چشم باز کرد تا مردمک های گشاد شده اش ، خیره به سقف بماند. احساس کرد، صدای شبیه هق زدن از گلویش خارج شد و بعد توانست نفس های نامنظمش را هم بیرون بفرستد. گویی، دست قدرتمندی روی سینه اش نشسته بود و قلبش هر لحظه مچاله تر می شد. به زحمت بزاق نداشته ی دهانش را قورت داد و از دردی که میان گلویش پیچید، چشم بست. اتاق تاریک بود، اما به خوبی می دانست کجاست...

جسارت بیشتری پیدا کرد و زبان روی لب های خشک شده اش کشید و با افتادن پلک هایش روی هم، بازدمش را عمیق بیرون فرستاد تا ضربان قلبش کمی آرام بگیرند. گرچه کار راحتی نبود! دوباره هر چه دیده بود، پشت پلک هایش شکل گرفت و هر لحظه تعجبش بیشتر از قبل شد!

با ترس و تردید چشم گشود و با گرفتن از کناره ی تخت، آهسته بلند شد. دردی که به یک باره تا گردنش کشیده شد، یک لحظه تمام کابوس را از ذهنش دور کرد. کمی نیم خیز ماند تا شاید درد هم دست از سرش بردارد اما ، بی تاثیر بود. پاهایش را به آرامی از تخت آویزان کرد و بعد نشست. کشوی کنار تخت را باز کرد و با برداشتن بسته ی قرص مسکنش، نگاهش به لیوان خالی افتاد.

با آهی که کشید، دو قرص را بیرون آورد و همان طور بلعید.کمی گردنش را پایین گرفت و خیره به قالی زیر پایش، سعی کرد به جای درد ، به کابوسی که دیده بود، فکر کند! حس بدی داشت ... جنس ترسش متفاوت بود. ضربان قلبش را بالا می برد و نگرانش می کرد. این کابوس اصلا شباهتی به چیزهایی که قبلا می دید نداشت! بیشتر به نظرش، رویایی صادقانه بود که او را از آینده می ترساند!

بی هدف نگاهش روی در و دیوار اتاق می گشت. گاهی روی وسیله ای مکث می کرد اما ، به تنها چیزی که فکر نمی کرد همان وسیله بود! عصبانی از حال و روزش، سعی کرد با قدم زدن، آرامش بگیرد. درد هم بی قراری اش را بیشتر کرده بود و حالا به حدی رسیده بود که دوباره به جان دندان هایش بیفتد.

خودش را تا پنجره رساند و آهسته پرده را کنار زد. شب، حاکم مطلق زمین بود! مثل حال او، وهم آور و پر از سکوت! کف دستش را روی شیشه ی سرد گذاشت و خنکی اش آن قدر شیرین بود که پیشانی را هم شریک لحظه های سرد پنجره کند. پلک هایش روی هم افتاد تا دوباره به یاد کابوسش بیفتد. خون بود اما این بار خبری از سیاهی نبود ... همه جا روشن بود، زیادی روشن! مطمئن بود صدایی که هنوز هم در گوشش زنگ می خورد را قبلا نشنیده است. صدایی که التماسش را می کرد و او بی اهمیت ، سرد و خشن ماند!

چرا؟

چشم باز کرد . تصورش هم برای او سخت بود. چرا این همه بد شده بود؟ جوری که اول باورش نمی شد این مرد وحشی او باشد! اما ... خودش بود! حتی زخم های روی سینه اش ، می توانستند شهادت بدهند!

عصبی دست میان موهایی کشید که دوباره بلند شده بودند! کش را از دور موهایش باز کرد تا دسته ای از موها، جلوی صورتش بیفتد. دوباره چشم بست و دوباره صدای التماس و ... دستان خون آلودش ... چرا ؟

سرش را محکم تکان داد و همین درد گردن و کمرش را بیشتر کرد. کلافه از این اوضاع نابسامان، آهی کشید و برگشت کنار میز، پاکت سیگارش را برداشت و زمانی که قصد داشت فندک روشن را زیر آن نخ سیگاری که میان لب هایش بود، بگیرد، متوجه لرزش دستانش شد. ناباورانه، دست و فندک را جلوی چشمانش گرفت تا در همان نور شعله ی آبی فندک، به دستی خیره شود که حس می کرد، رگه های خون را ، رویش می بیند!

درد هم دیگر مهم نبود! نباید اجازه می داد کابوس برایش تا این حد واقعی به نظر برسد. سرش را تکان داد و یک بار پلک زد! این بار خبری از خون نبود اما لرزش دستانش، همچنان، سیلی به گوشش می زد.

شعله را زیر سیگار گرفت و با فرستادن اولین پک، با آرامش بیشتری کنار پنجره برگشت و این بار بازش کرد. سوز سرمای بهمن ماه، روی بدنش به آنی نشست. داغی پوستش آرام شد و نیکوتینی که وارد خونش شده بود، ضربان قلبش را هم کم تر کرد ... آهسته پلک زد و حس کرد، دوباره خودش است! سهند ....

با چشمانی بسته، ته سیگار را میان زیر سیگاری بلور خاموش کرد. ضربان قلبش آرام تر شده بود اما همچنان سوزشی را حس می کرد. استرسی که تمام جانش را در برگرفته بود، برای او خوشایند نبود. با نفسی که از سینه بیرون فرستاد، چشمانش را باز کرد. برگشت و روی تخت به آهستگی نشست. بیست و سه روز از عمل جراحی اش می گذشت اما همچنان، درد بود!

اثر مسکن ها، درد را آرام تر کرد، اما چیزی از حال بد او ، کم نمی کرد! آن قدر که تا سه ساعت بعد که کم کم خورشید مهمان آسمان می شد، یا خیره به سقف اتاقش بود و یا عرض اتاقش را قدم می زد!

*

- سهند .... سهند جان ...

خواب بدی نمی دید، اما با ترس چشمانش گشوده شد تا خیره به صورت متعجب نرگس بماند.

- آروم باش .. منم! چرا می ترسی؟

برای خودش هم جای سوال داشت! بازدمی که حبس شده بود را ، رها کرد و با بستن چشمانش، سرش روی بالش افتاد. انگشتان نرگس به آرامی میان موهایش حرکت کرد:

- دقت کردی چه قدر می خوابی؟ ساعت نه و نیم شده!

طنین صدای مادرش ، لبخند را روی لب هایش نشاند

- تلافی اون روزاست!

- خوبه می دونی چه قدر به خودت ظلم کردی! گرچه هنوزم باور نمی کنم، این قدر بخوای به خودت مرخصی بدی!

این بار لبخندش رنگ بیشتری گرفت:

- این قدر بگو که پاشم برم!

نرگس از روی تخت بلند شد و همان طور که پرده را کنار می زد، گفت:

- خیالم راحته که نمی ذارن فعلا کار کنی ! وگرنه تا حالا دویست بار رفته بودی!

نور خورشید صاف به صورتش خورد تا چشمانش تنگ تر شود و نرگس با دیدن سه ته سیگار داخل زیر سیگاری، آهی کشید. با اخم برگشت و هم زمان با جمع کردن دستانش روی سینه ، گفت:

- همون شب زنده داری داشتی! تو درد داری، سیگار می کشی؟

سهند آهسته چشمانش را باز کرد :

- نه!

- پس چرا می کشی؟ مگه نگفتی ترک باید کنم؟ توی دو هفته بستریت، نکشیدی الان باز شروع کردی!

سهند از کنار تخت گرفت تا طبق خواسته ی دکتر، بی آن که به مهره های آسیب دیده ی کمرش فشار بیاورد، بنشیند:

- زد به سرم ! سلام!

نرگس سرش را با تاسف تکان داد و زیر سیگاری را برداشت:

- من می دونم کار کیه این سیگارخریدن! تشریف بیاره خونه ، می دونم باید چی کارش کنم!

نرگس بی حرف به سمت در رفت تا او با خنده بدرقه اش کند! هنوز ثانیه ای از بسته شدن در نمی گذشت که دوباره در باز شد و نرگس با همان اخم، به لبخندش زل زد:

- پاشو بیا صبحونه بخور! دیگه نمی یارم بالا!

این بار در را محکم تر کوبید و سهند هم با صدای بلند خندید! اگر درد و خواب دیشب را فاکتور می گرفت، روزهای خوبی را می گذراند! تی شرتی که دیشب موقع خواب، روی میز کنار تخت انداخته بود را برداشت تا خواست بپوشد، گوشی موبایلش شروع به زنگ خوردن ، کرد. تی شرت را پایین برد و به جایش گوشی را براشت، دیدن اسم مازیار، لبخند را به چین روی پیشانی اش تبدیل کرد:

- بله؟

- سلام فرمانده! صبح بخیر !

- علیک سلام!

- خوبین؟

- ممنونم... تو خوبی؟

- مرسی ...

گوشی را روی بلندگو گذاشت و تی شرت را برداشت تا بپوشد:

- خب؟ دوباره چی شده زنگ زدی؟

صدای خنده ی مازیار، کمی خیالش را راحت کرد که مورد مهمی نیست! وگرنه مرد جدی پایگاه، این جور نمی خندید!

- باور کنید دلم براتون تنگ شده بود!

- می کنم!

- مرسی ! نگرانتون بودم . خوشحالم بهترین...

با بازدمی که بیرون فرستاد، از روی تخت هم بلند شد:

- از پایگاه چه خبر؟ مشکلی نیست؟ پرونده ی نیما به کجا رسید ؟

- خوبه ... مثل همیشه ... دیشب بازم یه مورد مسخره داشتیم!

- یه مورد مسخره؟

- بله ... هفته ی پیش نمی دونم نیما بهتون گفت یا نه ، اما یه مورد سرقت از بانک اتفاق افتاده بود. دیشب هم دقیقا چنین اتفاقی افتاد.

اخم های سهند بیشتر در هم کشیده شد:

- خب ؟ گرفتین؟

- نه قربان! یعنی اصلا کسی نبود و چیزی هم نبرده بود!

یک تای ابرویش بالا افتاد:

- یعنی چی ؟ فرار کرد؟

- بله دیگه! جالبش این بود که هر دو بار از یه شیوه استفاده کرده و با یه بمب دست ساز، در بانک رو باز کرده و واردش شده ، اما چیزی نبرده ... البته تا الان گزارشی دریافت نکردیم از بانک ، اما سرقت قبلی ، همین طور بود ...

- جالبه!

- من فکر می کنم، می ترسه و فرار می کنه!

- یه احمق ِ دیگه! خوش بگذره بهتون!

مازیار که خندید، او هم لبخند زد:

- پیگیری کن اما ... نذار همین طور بگذره ... مورد اولم به شما گزارش کردن؟

- بله!

- دیوونه ام می کنن! سیستم شون، بزن ، در رو شده ! بازم پیگیری کن ... نیما هنوز چیزی راجع به قتل خانوادگی پیدا نکرده؟ پسرشو دید؟

- بله ... ظاهرا موجه بود و در زمان قتل هم ایران نبوده . اینو قبلا می دونستیم ... اما خب دلیل نمی شه بهش فکر نکنیم!

- شش نفر از اعضای یه خانواده ، حتی بچه ی دوازده ساله! اون وقت این داره واسه خودش می گرده! غیر طبیعیه!

- بله! نیما خودش دنبالشه ...

سهند، بلندگو را قطع کرد و از اتاق بیرون رفت:

- مراقب باش تو هم ...

- هستم نگران نباشید ...

صدای خنده های آرش، او را به سمت پله ها کشاند:

- نیستم! می دونم از پسش برمی یاین ...

- دانیال دیروز اومد برای خداحافظی؟

یاد دانیال، آهش را در آورد:

- آره ... نمی خواستم بره اما خب ... امیدوارم فقط مشکلش حل بشه ...

آرش که متوجه آمدنش شد، سریع روی پله دوید و دست آزادش را گرفت. دیدن لبخندش ، سهند را هم وادار کرد، لبخند کجی روی لبانش بنشاند. کنار هم از پله ها پایین رفتند و او به مازیار گفت:

- یکی رو جاش برات می فرستم ...

- نگران نباشید... فعلا یه کاری می کنیم ...

- دانیال وزنه ست .. نمی خوام جای خالی داشته باشیم ... تو شرایط رو می دونی ...

- بله درک می کنم ... فقط ...

سکوت کرد تا مازیار ادامه بدهد، چیزی که نگفت، خودش پرسید:

- فقط چی مازیار؟

- خب ... آلما خیلی خوبه... اما ... خانوم نباشه!

پایش را کنار پای کوچک آرش، روی زمین گذاشت و خندید:

- نه نیست! البته اگر پیداش کنم! اگر راضی بشه! اگر بتونه!

- اوه!

- آره... وگرنه باید ببینیم سرهنگ کی رو برامون پیدا می کنه که خب ... سلیقه شو قبلا دیدی!

هر دو مرد، بی آن که بخواهند، خندیدند! مازیار زودتر گفت:

- پس خواهش می کنم خودتون یه کارش کنید!

- حتما یه کاری می کنم، تا قدر آلما رو بدونی!

- چه طور!؟

- بماند! خبر می دم بهت ... مشکلی بود تماس بگیر ...

- حتما قربان ... استراحت کنید.

- اگر بذارید شما دو تا ، حتما! حواست به نیما باشه !

- چشم ... سلام برسونید ... خدانگهدار ...

با گفتن خداحافظی، گوشی را پایین آورد و به آرش که با دقت و آرامی کنارش راه می رفت، نگاه کرد. بودن این پسر در این روزها، برایش نعمت بزرگی بود. نعمتی که هر لحظه جای خالی اش را در زندگی ، بیشتر حس می کرد.

وقتی کنارش سر میز نشست و خواست کمکش کند و او از عمد، دائم درخواست می داد تا پسر کوچک با عشق و علاقه، برایش انجام بدهد، دیگر یاد کابوس دیشب نیفتاد! در عوض همان حس امید که تازگی ها ، میان رگ هایش ، جریان پیدا کرده بود، با گرمای بیشتری زیر پوستش حرکت کرد!

**

ای میل را که فرستاد، گوشی را خاموش کرد و روی میز گذاشت. مطمئن نبود اما چاره ای هم نداشت! با صدای لرزیدن گوشی، بهت زده، گوشی را برداشت ، اما دیدن پیامک تبلیغاتی، اخم هایش را در هم کشید. پیامک را که پاک کرد، چشمش به یک اسم خورد! لبخند را قلبش روی لب هایش نقش زد! خیلی خوب می دانست چه قدر دل تنگ است اما ... منطقش مثل همیشه، چین هایی را روی پیشانی اش نشاند. با همه ی اتفاقاتی که افتاده بود، هنوز هم ، نتوانسته بود خودش را راضی کند!

احساسش بدجور بی قراری می کرد. در این مدت ، چند باری آلما تماس گرفته یا پیامک داده بود، اما آن قدر او سرد و با چند کلمه ، کوتاه جوابش را داده بود که ، خودش اگر جای آلما بود، مطمئنا دیگر هیچ وقت سراغ او نمی آمد!

انگشت شستش روی صفحه ی گوشی، اسم آلما را نوازش می کرد. به خودش دروغ نمی توانست بگوید، آلما برایش مهم شده بود. نه فقط قلبش که بدنش هم، شریک این حال بدش بود! یاد لحظه های با هم بودنشان، آن قدر پر رنگ می شد این جور وقت ها، که نتواند تصمیم درست بگیرد! مثل همان لحظه که بی فکر ، دست روی اسم کشید تا شماره گرفته شود! نگاهش به سمت آسمانی که تاریک می شد، کشیده شد. اگر پایگاه بود یا ماموریت، به طور حتم جواب نمی داد. بوق هایی که پشت سر هم می خورد هم این فکر را تایید می کرد. بالاخره بی آن که کسی پاسخگوی دلتنگی او باشد، تماس قطع شد...

گوشی را بی حوصله روی میز انداخت . ایستاد. عقلش باز هم شروع به سرکوب احساسش کرده بود. گرچه عقل نبود! شبیه نیروی اهریمنی می مانست که روحش را گاهی به تسخیر خودش در می آورد! وگرنه عقلش هم بدش نمی آمد، آلما مهمان همیشگی خانه اش باشد!

گیج و سردرگم می شد و همین ، کلافه اش می کرد. پاکت سیگار را به عادت همیشه برداشت اما قبل از آن که نخی که بیرون آمده بود را با لب هایش بردارد، پشیمان شد و دوباره پاکت روی میز افتاد. پرده ی اتاق را بیشتر کشید. آسمان زمستانی و این تنهایی و بی کاری اش، بی انگیزه اش کرده بود. چشمش به ماشینش افتاد که پدرش در این مدت رویش را کشیده بود! پزشک تا یک ماه دیگر هم رانندگی را برایش قدغن کرده بود اما... بدجور دلش رفتن می خواست!

آن قدر فکرش بزرگ شد که لباس هایش را عوض کرد و با برداشتن سوئیچ و گوشی موبایلش، از اتاق خارج شد. صدای آرش و سارا که مثل همیشه مشغول بازی بودند، از سالن پذیرایی به گوش می رسید. نرگس هم حتما در آشپزخانه مشغول بود . از پله ها پایین رفت و چشم های کنجکاو و تیز آرش، به او رسید. سارا که به سمتش برگشت، متعجب پرسید:

- کجا سهند؟

اگر بیشتر توضیح می داد، مطمئنا به ضررش تمام می شد، کفش هایش را برداشت و همان طور که مشغول پوشیدن بودن، گفت:

- بیرون! یه دوری می زنم ، زود برمی گردم!

آرش به سمتش دوید:

- منم بیام؟

- نه!

آرش که با لب های آویزان کنار نرده های چوبی راه پله ایستاد، نرگس هم از اشپزخانه بیرون آمد:

- کجا می ری سهند؟

سهند دست روی دستگیره گذاشت :

- بیرون! یه دوری بزنم! حوصله ام سر رفت... زود برمی گردم،

در را که باز کرد، گفت:

- خدانگهدار ...

می خواست در را ببند اما دست نرگس نگذاشت تا برگرد و به چشم های نگران مادرش برسد:

- اذیت نشی ؟

- نه! خوبم ! با ماشین می رم !

مردمک های نرگس گرد شد:

- ماشین؟ دکترت مگه اجازه داده؟

سهند پا روی اولین پله گذاشت:

- اتوماته ! اذیت نمی کنه که!

- سهند!

- خوبم مامان! نگران نباش، برمی گردم زود! گوشی پیشمه !

موبایل را از عمد بالا گرفت و نرگس تنها خدانگهدار را زمزمه کرد. نمی توانست جلوی این مرد سی و چند ساله را بگیرد! همان جا ایستاد تا سهند چادر را بردارد ، در خانه را باز کند، سوار ماشین بشود و تا جلوی در ببرد. زمانی که پیاده شد تا در را ببند، به نرگس لبخندی زد تا شاید خیالش کمی راحت تر شود، گرچه می دانست نگرانی های نرگس به این سادگی از جانش پر نمی کشند!

سوار ماشین شد و فشاری که پایش روی پدال گاز آورد، کمی درد را به ستون فقراتش کشاند. اما نه آن قدر که او اهمیتی بدهد . کمی راحت تر نشست و آرام به سمت خیابان راه افتاد. شیشه را که پایین داد، هوای سرد زمستانی، التهاب درونش را کم تر کرد. ترافیک خیابان ها را گذراند و با ورود به بزرگراه، با خیال راحت تری، پایش را روی پدال گاز گذاشت! سرعت و هیجان، سر شوقش آورد. از میان دو ماشین لایی کشید و لبخند کم رنگ، روی لبانش نشست! خیلی وقت بود دلش کمی شیطنت می خواست! حتی در حد همین زیر پا گذاشتن قانون های راهنمایی و رانندگی!

صدای زنگ گوشی ، سرش را به سمت صندلی کناری اش برگرداند. اسم آلما، همان ته مانده از انرژی منفی اش را هم از بین برد. ماشین را کنار بزرگراه کشاند و گوشی را جواب داد:

- حقش بود جوابتو ندم!

صدای خنده ی آلما، لبخندش را پر رنگ تر کرد:

- پایگاه بودم، الان تازه دارم می رم خونه! خوبی؟

- اوهوم! کجایی الان؟ تو خیابون؟

- بله! تازه از پایگاه در اومدم! تو کجایی؟ خونه؟

- نه!

- کجا؟

- تو خیابون!

- سهند!؟

سهند نفس عمیقی کشید:

- یه جا بهم آدرس بده ! چیزی نمی خورم ...

آلما مثل همیشه چند ثانیه به جمله اش فکر کرد!

- نفهمیدم!

- البته اگر حال داری، بیکاری ! اگر ... دوست داری !

از سهند بیشتر از این هم توقع نداشت تا دلتنگی اش را به گوشش برساند.

- هم حال دارم ، هم بیکارم و هم دوست دارم! هوا سرده اما، یا باید بریم کافه ای جایی، یا این که ...

می خواست اسم خانه را بیاورد اما ترجیح داد، سکوت کند تا سهند بپرسد:

- یا ؟

- نمی دونم خب ! دیگه جایی نمی شه رفت که! تو هم می گی چیزی نمی خوری!

- زوده!

- آره !

سهند نفس عمیقی کشید:

- من نزدیک خونه ات هستم ... نرسیده به میدون منتظرتم ..

آلما تنها باشه ای گفت و تماس قطع شد. اصلا فکرش را هم نمی کرد امروز را این جور به اتمام برساند! دیدن سهند، ضربان قلبش را بالا برده بود. آن قدر دلتنگش بود که با تمام سرعتی که ترافیک خیابان اجازه می داد، رانندگی کرد تا چند دقیقه ی بعد، ماشینش را پشت ماشین سهند پارک کند! سهند به در ماشین تکیه زده و به او نگاه می کرد! سریع از ماشین پیاده شد و با همان لبخند همیشگی ، رو به روی سهند ایستاد:

- سلام! خوبی؟

- سلام! چند بار می پرسی؟!

سهند در ماشین را باز کرد و سوار شد:

- بشین ... هوا سرده ..

آلما ماشین را دور زد و زمانی که سهند مشغول تنظیم صندلی اش بود، سوار شد.

- هوا خیلی سرد شده! برف تو راهه!

سهند نیم تنه اش را مثل او چرخاند و بی توجه به دردی که خط اخم را روی پیشانی اش انداخت، جواب داد:

- زمستونه ها! الان نباره کی بباره؟ از پایگاه چه خبر؟

آلما شانه اش را بالا انداخت:

- هیچ! خوبه همه چی ... جای شما خالیه فقط!

چشمکی به سهند زد تا او نگاهش را به رو به رو بدوزد:

- خوبه!

احساس پیچیده ای داشت! آن همه شوق، حالا که کنار آلما بود، هیچ شده بود! حال خودش را می فهمید. حس هایش آزارش می داد. دست روی صورتش کشید و با صدای آلما دوباره نگاهش کرد:

- چرا این قدر کلافه ای؟ خسته شدی؟

-ـ ....

- ها سهند؟ این جور خودتو آزار می دی! به نظرم با سرهنگ صحبت کن، بیا حداقل چند ساعتی رو توی روز پایگاه!

سهند نفس عمیقی کشید:

- نمی شه! خلاف مقرراته! من نمی تونم بیام پایگاه پامو بندازم رو پام!

- سخت می گیری! به نظرم می شه!

خونسردی آلما و دردی که برای حال الانش نبود، اعصابش را بهم ریخت:

- خیلی خب ! ممنون! بفرما برو خونه ات!

ماشین را روشن کرد و آلما با تعجب پرسید:

- چی شد؟

- هیچی ! بفرما برو ! می خوام برگردم!

- همین ؟!

چشم های عصبانی و دلگیر سهند، به صورتش دوخته شد:

- بله همین! بفرما!

نگاهش را بعد از این همه مدت، آلما به خوبی می شناخت. عصبانیتش را درک می کرد. باید صبور می شد، این تنها جمله ای بود که بارها با خودش در روز تکرار می کرد. لبخند زد و بی توجه به نگاه سهند، سرش را روی بازوی او گذاشت:

- همینم برای من خوبه!

گرمای تنش را سهند حس کرد. کشش تنش بیشتر از قبل شده بود و نمی خواست بی قرارش کند:

- پاشو برو پایین!

- چند دقیقه! دلم برات تنگ شده بود! تو چی ؟

سهند جواب نداد تا او سرش را کمی بالا بگیرد و نگاهش روی گردن و صورت سهند بچرخد:

- می دونم دلت برام تنگ شده بود!

اخم و خشمی که میان چشمان سهند می درخشید هم نتوانست مانع خنده اش شود. انگشتانش بالا رفت و به آهستگی روی چانه ی سهند حرکت کرد:

- دوستت دارم سهند! چه بداخلاق باشی چه خوش اخلاق!

سهند می خواست سرش را عقب بکشد اما دستان آلما نگذاشت:

- نرو! باید حتما بهت بگم محتاجتم؟ اون وقت خودتم دلتنگی، از دست من ناراحت بشی؟

سهند چشمانش را روی هم گذاشت.

- من نمی خوام آزارت بدم سهند. اینو نه به تو، که به خودم قول دادم!

حرف هایش، آب خنکی بود روی آتش خشمی که بی جهت زبانه می کشید! از دست خودش بیشتر ناراحت و دلگیر بود. از این حس های متناقض و درمانده اش ... نفسش شبیه یک آه عمیق، بیرون آمد.

انگشتان سهند بی حرف، روی پالتوی آلما، کشیده می شد. دلش می خواست همین ثانیه ها، کش بیاید. در همین حد و اندازه، آلما اما کنارش باشد. بی آن که خودش با حس هایش لج کند! با نفسی که آلما کشید، دست او کمی حرکت کرد- دلم خیلی می خواد یه مدتی رو ... دور باشم... خسته ام ... نه از کارم .. از خود ِ زندگی خسته ام . می فهمی ؟

- اوهوم ...

- برم یه جا که ... کسی نباشه ... کسی نگرانم نشه ... کسی به فکرم نباشه ... می دونی ... از ... این حس ها خسته ام! نمی فهمم چرا اما ... سردرگم و کلافه ام کردن. می خوام جایی باشم که هیچ کس رو نشناسم ... زبونشون رو نفهمم ... هیچی ... هیچی!

- باید بری آفریقا!

سهند با تعجب سرش را کمی بلند کرد تا آلما با خونسردی، شانه ای بالا بیندازد به چشم های بهت زده اش، زل بزند!

- خب اون جا خوبه! نه زبونشون رو می شناسی و می فهمی و نه اونا! بعد مردمشون خیلی راحت و بی قانون زندگی می کنن! تو هم فکر کنم راحت بتونی باهاشون کنار بیای! پوستتم به اندازه ی کافی آفتاب سوخته شده!

جمله ی آخر و ابروی بالا رفته ی سهند، صدای خنده اش را بلند کرد:

- خب چرا اون جور نگام می کنی!؟ راست می گم دیگه!

- مسخره ای خیلی! من دارم جدی حرف می زنم!

آلما کمی از تن سهند فاصله گرفت:

- منم خب جدی گفتم! تو چند تا زبون می دونی! اما دیگه آفریقایی بلد نیستی حتما! اون جا هم دیگه کسی نگرانت نمی شه! مثل سفر به مریخه ! بی بازگشت!

لبخند دندان نمای آلما، به ظاهر اخم ها را روی پیشانی اش آورد اما آلما هم می دانست این ها ، نمایشی ست! چشمان سهند که به شیشه ی جلوی ماشین رسید، او هم سرش را پایین انداخت:

- دوستت دارم سهند ...

صدای آه سهند، مایوسش می کرد.

- ببخشید من نمی خواستم...

- تو خونه ات چیزی برای خوردن پیدا می شه؟

نگاه بهت زده ی آلما هم زمان با برگشتن سر او، بالا کشیده شد:

- خونه ام؟

- آدم مهمون می بره که گرسنه اش نمی ذاره!

لبخند آلما کم کم کشیده شد. این دیگر آرزویی دور بود ! سهند امشب مهمان خانه اش باشد! صاف نشست و سرش را محکم بالا و پایین کرد:

- اتفاقا تازه خرید کردم . همه چی هست!

سهند بی خیال به حال هیجان زده ی آلما ، با آرامش شانه ای بالا انداخت:

- من که امیدی به دست پخت تو ندارم! اما خب! گاهی آدم مجبوره!

حرف هایش ، آلما را دلگیر نمی کرد. پشت سرشان، حس دوست داشتنی می دید که اجازه نمی داد، نیشش به قلبش برسد. بی جواب، در ماشین را باز کرد. قبل از پیاده شدن گفت:

- من ماشین رو می ذارم پارکینک ، تا تو ماشینتو پارک کنی، در و باز می کنم!

سهند اخم کرد:

- باید بی سر و صدا بیام؟

- نه لازم نیست! گرچه همه اون جا تو رو می شناسن!

اخم سهند را دید اما بی توجه در را بست و به سمت ماشینش حرکت کرد. سهند حق داشت . شاید موضوع در کل مهم نبود اما ... شغلشان حساس بود و مهم تر ... سهند دوست نداشت کسی از رابطه شان بویی ببرد... دلیلی که حداقل برای سهند قابل تامل بود.

اما این بار او هم دل به دریا زد! دلش گوشه ی راحتی می خواست، مثل همان مبل سرمه ای رنگ! آرامش ... حرف زدن های پشت سر هم آلما و تعریف از اتفاقات روزمره! این که در ظاهر چشمش به تصاویر بی صدای تلویزیون باشد اما، زیر چشمی، گل های پیراهن او را بشمارد ... با هر تابی که به موهای رها شده روی شانه هایش می دهد، قلبش بتپد و دعا کند، این لحظه ها، تا ابد ادامه بیاید!

**

سنگینی سر آلما روی بازویش بود. انگشتانش، ماهی های کوچکی شده بودند که روی موج های دریای مشکی رنگ گیسوان آلما، شیطنت می کردند. بازدمی که پر از حرف های نگفته بود، بریده بریده از گلویش بیرون آمد. یک آن حس کرد ، شاید آلما به خواب رفته، سرش را از روی مبل کمی بلند کرد و با دیدن پلک های بسته ی آلما، که به آنی باز شد، دوباره سر جایش برگشت.

- باید برم خونه!

آلما آه کشید:

- کاش می موندی! تا صبح همین طور ...

- من قراره فردا بمونم خونه و بخوابم! توچی ؟

آلما با نچی، صاف نشست:

- همش یه چیزی داری بگی ! خب من اصلا برام مهم نیست بخوابم!

- برای من اما مهمه که تو بخوابی!

- فردا اذیت نمی شم! می شناسم خودمو ...

سهند دوباره نفس عمیقی کشید. نگاهش جور خاصی روی صورت آلما می دوید. پر از نگرانی و غم کم رنگی که آلما هم حس می کرد. دوباره برگشت و به بازوی سهند تکیه داد. پاهایش را بالا جمع کرد و دامنش را تا جایی که می شد، روی پاهایش کشید. دستانش دور زانوهایش حلقه شد و چانه اش را روی چین های دامنش گذاشت:

- یه جوری رفتار می کنی، آدم کوفتش بشه! دائم یادآوری می کنی! مثل مُردنه! من می دونم آخرش می میرم اما ... دلیل نمی شه هی بگم می خوام بمیرم ها!

بینی اش را که بالا کشید. دستان سهند دور بدنش حلقه زد:

- من عادت دارم! اینو اولش بهت گفتم! حق شکایت نداری!

دستش را محکم تر کرد و تا آلما حرکتی کند، آن قدر به سمتش خودش کشید تا آلما میان آغوشش گم شود.

- سهند برات خوب نیست!

- فکر کردی این قدر سنگینی!؟

- چه ربط داره؟ تو جراحی کردی! نباید به خودت فشار بیاری .

دست سهند کنار گوش و صورتش نشست و به خودش فشار داد:

- زورم به تو می رسه! تو هم هی یادآوری نکن که به این روز دچار شدم! خودم به اندازه ی کافی سرش عذاب دارم!

- نه سهند! منظورم این نیست که می گم ...

- هیس! همیشه تو حرف می زنی!

صدای نهیب های عقلش را می شنید. منطقش که با لجبازی قصد از بین بردن این حال خوبش را داشت. اما ... بی خیال او هم چشم بست! همین لحظه ها برای او که احساسش را به زنجیر کشیده بود، غنیمت بزرگی بود!

نفس کشید و اجازه داد، عطر تن آلما، میان تک تک سلول هایش حک شود. دلش می خواست بی خیال همه چیز، بی قانون ، کنارش باشد اما ...

صدای زنگ گوشی موبایلش ، آلما را ترسیده عقب کشید.

- لعنتی!

سهند به زحمت کمی صاف تر نشست و آلما گوشی را از روی میز برداشت:

- شماره ست!

سهند با دیدن شماره ناشناس، اخم هایش بیشتر در هم فرو رفت:

- مزاحم! بی خیال!

قصد انداختن گوشی روی میز را داشت که یک باره ، یاد ای میلی افتاد که عصر فرستاده بود! همان طور که تماس را برقرار می کرد، گوشی را نزدیک گوشش برد:

- بله!؟

- داشتم قطع می کردما!

صدای آشنا، آن هم از میان خاطرات دور، لبخند بزرگی را روی لب هایش نشاند:

- به جهنم!

- می گن ذات آدما تغییر نمی کنه ! خودتی! بد اخلاق! بد دهن! بیشعور! نفهم! حیفم می یاد اسم اون حیوون نازنین رو روت بذارم به خدا!

- تو هم تغییر نکردی غارنشین! از تلفن عمومی زنگ می زنی؟!

- اینم به تو مربوطه!؟ دلم این جور خوشه! در ضمن چشمای کورتو باز کنی، بهت این افتخار رو دادم با شماره ی شخصیم تماس گرفتم! اگر فحشی نمونده ، قطع کنم که الکی پول ندم!

لبخند سهند کشیده تر شد. نفسی کشید و گفت:

- جایی هستم! با همین شماره باهات تماس می گیرم!

- جون سهند ، من بمیرم برات، نکن عزیزم ! نکن! من دنبال شر نیستم!

- شر نیست!

- تو هستی ، هست! می شناسمت! بعد از این همه مدت، یه مرگت شده که به من زنگ زدی!

- کارت دارم!

- دیدی ! نخیر ! من همین الان این شماره رو عوض می کنم! گفتم جواب ندم ها!

- این قدر کولی بازی در نیار! خجالت بکش! بهت زنگ می زنم! نیم ساعت دیگه!

- سهند!

- لوس نشو! فکر هم نکن برام سخته پیدات کنم!

- وای خدایا، من غلط کردم! نمی شه فکر کنی من مُردم؟

- تنبل!

- به جان خودم هیچ رد و نشونی …

- بسه دیگه! حوصله مو سر بردی! اه ! فکر کردی می تونم با توی دیوونه بسازم من!؟ زنگ می زنم بهت ...

- سهند!

- نیم ساعت!

هنوز صدا می شنید اما تلفن را قطع کرد تا آلما با تعجب بپرسد:

- کی بود سهند؟

سهند دستش را روی پشتی مبل گذاشت تا با کمکش بلند شود:

- هیچی! یکی از دوستام!

- می خوای بری؟

لحن غمگین آلما، چشمانی که می شد همان لحظه هم برق اشک را میان خاکستری های خوش رنگشان دید، مرددش می کرد. اما نمی خواست بماند! نباید می ماند! خودش را می شناخت و در این شرایط بدنش، نمی توانست بیش از این خودش را اذیت کند. باید این درد لعنتی مزمن، دست از سرش برمی داشت و با این نافرمانی ها، نمی شد!

- آره ! الان مامانمم زنگ می زنه! شنیدی که بهش گفتم زود برمی گردم!

نگاه آلما هنوز به صورتش بود و او دنبال بهانه ی بهتری می گشت تا دل آلما را هم به دست بیاورد:

- باید دارو هم بخورم! مسکنا دیگه اثرش رفته، بعدا می کُشه دردش...

استراتژی اش جواب داد و آلما با لبخند غمگینی ایستاد:

- مراقب باش... می تونی رانندگی کنی؟ می خوای تا خونه تون برسونمت؟

- نه! مرسی...

چند لحظه هر دو فقط به چشم های هم خیره شدند. - مراقب خودت باش دختر! نمی دونم چرا زبونم هم افسارش رو به احساسم سپرده ...

گفت:

- دلم برات خیلی تنگ شده بود! این جور نه! اما خب ... فعلا از این بیشتر در توان من نیست!

دست های آلما با مهربانی دور تن بزرگ او حلقه شد. سهند سرش را به سینه اش فشرد بعد از لحظه ای ، خودش را از حصار آغوشش رها کرد:

- مواظب باش ... فعلا!

دست آلما با حسرت از تنش جدا شد. به سمت در خانه راه افتاد. کفش هایش را می پوشید و آلما کنار مبل ایستاده و رفتنش را نگاه می کرد. لحظه ی آخر، قبل از آن که در بسته شود، ثانیه ای به دختری که با آن پیراهن گل دار و موهای رها روی شانه اش، شبیه فرشته ای می مانست، خیره شد. چشمانش را هم زمان با بستن در، روی هم گذاشت. نفسش را با غم بیرون فرستاد و بی مکث سوار آسانسور شد.

تنها حسن زمستان ، به همین خنک شدن یک باره اش بود! پایش را که از ساختمان بیرون گذاشت، با حرص ، نفس کشید تا سرما، آتش افتاده در جانش را خاموش کند.

سوار ماشین شد و بی اراده، چشمش از سانروف باز بالای سرش، دنبال دو مردمک خاکستری پر از اشک گشت! پرده ی کنار رفته و حتی دست آلما که روی شیشه بود، میان تاریکی هم دیده می شد.

- نمی دونم چی داری ... اما ... خیلی ... خیلی ... نمی دونم چرا ... اما... دوستت دارم !

اعتراف حتی در این کوچه خلوت ِ شب سرد زمستانی هم، سخت بود. سرش را پایین برد و کوچه را دنده عقب برگشت تا سر کوچه هم بتواند، صورت آلما را ببیند. کششی که از همیشه بزرگ تر شده بود، روحش را درنوردیده و به جان و جسمش رسیده بود. آلما را می خواست ... آن قدر که دوست داشت، همین لحظه ، بی خیال دنیا، به آپارتمانش برگردد، در آغوشش بکشد و تا لحظه ای که خورشید، تن آسمان را گرم کند، عطر نفس های آلما، همه ی زندگی اش باشد! اما ؛ فعل ِ نمی شد، بزرگ تر از خواسته ی او بود!

کمی جلوتر، ماشین را کنار خیابان کشید. داشبورد را باز کرد و یکی از چهار نخ مانده را برداشت و با پایین کشیدن شیشه ، فندک داغ را به کاغذ سیگار چسباند. دود غلیظ جلویش را کمی تار کرد. دود پک بعدی را که به هوای زمستانی سپرد، آرام شده بود. گوشی موبایلش را برداشت و با روشن کردنش، چشمش به پیام آلما افتاد:

« دوستت دارم ، خیلی مراقب سلامتیت باش ... می خوام خیلی زود مثل قبل ببینمت»

لبخند زد ... با این که گذشته ی خوبی نداشت، اما حالا آلما هم راضی به همان سهند بداخلاق سابق بود! سهندی که حداقل در ظاهر سالم بود !

لب هایش کشیده شد و با پک بعدی سیگار، شماره ی آخرین تماسش را گرفت. بوق های پشت سر هم کلافه اش کردند. هیچ بعید هم نبود که جواب ندهد! با این که تنها مدتی را با او کار کرده بود و می شناخت، اما برایش شبیه خطوط کف دست بود! مایوس ، گوشی را پایین آورد که صدای خواب آلودی شنید:

- روانی! خوابم!

- باید باهات حرف بزنم!

- الان نه! خوابم!

- باشه! کی ؟

- فردا!

- نه ساعت بگو! زمان! کجا؟

- نمی دونم ... هر وقت خواستی ... صبح نَه!

- آدرس برام پیامک کن !

- حال نوشتن ندارم ! زنگ بزن.

- کجایی؟!

- مرض! مثلا نمی دونی؟!

- نه به جان خودت!

- به جون خودت! شب بخیر ...

- فردا زنگ می زنم !

تماس قطع شد تا او فیلتر سیگارش را از پنجره بیرون بیاندازد و ماشین را به حرکت در بیاورد. حالش را نمی دانست اما ... یک امید و یاس ، توام با هم ... شادی و دلگیری ... غمی که احساس می کرد ... آزارش می داد. چرایش را نفهمید اما کابوسی که دیده بود، باز هم جلوی چشمانش آمد... سرش را کمی تکان داد اما ، انگار کسی ، کابوس را میان ذهنش نقاشی می کرد. از این که گرفتار تصاویر زشت دوباره ای شود، هراس داشت. تصمیم گرفت و مطمن بود که برای حل این مشکل دوباره باید به مطب روانپزشکش برود .

**

دومین بار بود، شماره را می گرفت، اما گوشی خاموش بود! بی حوصله و عصبی از جا بلند شد و از پله ها پایین رفت. نرگس، سارا و آرش، پارک رفته بودند و جز پدربزرگش که کنار شومینه، شاهنامه می خواند، کسی خانه نبود. صدای قدم های محکمش، سر پیرمرد را بلند کرد تا از بالای عینک، سر تا پای سهند را خوب بررسی کند:

- چیزی می خوای بابا؟

سهند لبخند زنان، دو پله ی باقی مانده را هم پایین آمد:

- خوبم ! این قدر این دخترتون لوسم کرده که شما هم همش دنبال تر و خشک کردن منین! داره چهل سالم می شه!

حاج رضا، با خنده، عینکش را برداشت و میان کتاب قطور دستش گذاشت:

- بچه ، بچه ست! اینو زمانی خوب درک می کنی که بچه داشته باشی!

سهند گوشی دستش را روی کانتر اوپن گذاشت و روی صندلی، رو به روی پدر بزرگش نشست.

- بچه برای پدر و مادرش، بچه ست! برای بقیه که این طور نیست! مامان با من کاری کرده که همه سعی می کنن، پدر و مادرم باشن!

- این زبونت به داییت رفته! برای هر حرفی و کاری، هزار تا بهونه و توجیه پیدا می کنید!

این بار نوبت او بود که بلند بلند بخندد! گرچه صدای زنگ گوشی موبایل، سریع از جا بلندش کرد. با دیدن شماره، هم خوشحال شد و هم عصبانی، پتویی بافتنی که حاج رضا همیشه به دوش می انداخت و حیاط می رفت را از روی دسته ی مبل برداشت و گفت:

- اینو جواب بدم برمی گردم!

بی آن که منتظر جواب بماند، از خانه خارج شد. آفتاب سر ظهر هم، رمق چندانی نداشت. اما همان هم در آن سرمای هوا، غنیمتی بود. سهند تماس را وصل کرد و همان طور که پتو را روی شانه هایش می انداخت، گفت:

- دیدی خودت می خوای پول تلفن بدی!؟

- ای تو روحت سهند! یعنی من زمانی که اون ای میل منحوس رو دیدم، گفتم این آدم پشتش یه دنیا شر نشسته، نرو! اما باز این دل بی صاحاب من، نتونست ... لعنت بیاد به این حس برادرانه ی مزخرفی که با تو دارم. آخه آدم قحطی بود...

سهند بی حوصله از شنیدن غر های دوستش، میان کلامش پرید:

- اوه! بسه! مثل این خاله پیرزنا، هی غرغر می کنی!

- غرنیست عزیزم! دل و درد و حرف های نگفته ست!

- بی خود! بگو ببینم کجایی اول!

- به تو هیچ ربطی نداره من کدوم گوری ام! سوال بعدی لطفا!

سهند لبخند زنان و به آهستگی، از پله های کوتاه حیاط پایین رفت:

- خوشمزه ای باشه! اما برای من دلقک بازی در نیار! درست جواب بده کارت دارم.

- به خدا سهند، من حوصله ی هیچ کاری رو ندارم. نشستم دارم زندگی مو می کنم .. خواهش...

- بسه دیگه بچه ! پاک خل و چل شدی ها! عوض اینا بهم بگو کجایی؟ شهر خودتون؟

- نه.

- خب؟

آه عمیقی که در گوشش پیچید، خنده را روی لبانش کاشت:

- کار بدی باهات ندارم. دلم تنگ شده می خوام ببینمت همین!

- به عیسی مسیح اگر همین باشه!

این بار صدای خنده های سهند، حیاط را برداشت:

- نمی خورمت که! می دونم نمی شه با تو با زورم برخورد کرد!

- کاش همون می خوردی!

- لوس نشو... آدرس بده ...

- اون جایی که توهستی نیستم!

سهند روی پله های آخر نشست :

- می دونم ! مهم نیست. من بیکارم دوست دارم بیام ببینمت!

- بیکار؟ اونم تو؟ نگو جناب سرگرد! راستی ترفیع که نگرفتی هنوز؟

- نچ!

- عجیبه بابا! من فکر کردم باید تیمسار شده باشی!

سهند پوزخندی زد

- نه! خیالت راحت... حالا اجازه ی شرفیابی بهم می دی!

کمی در سکوت گذاشت. سهند هم خیره به درخت خرمالویی که دیگر جز شاخه های نازک و چند برگ زرد شده، چیزی نداشت. بی تحمل از ادامه ی سکوت، آهی کشید:

- من منتظرم!

- اول بگو کارت چیه؟

- دلم تنگ شده !

- برو خودتو سیاه کن! من خودم گنجشک جای قناری می فروشم! ذاتتو من می شناسم!

- بذار بیام ببینمت... یا خودت بیا ... یا آدرس بده بیام...

- سهند تهران نیستم به جان خودت!

- آدرس !؟

صدای پوفی که در گوشش پیچید، نشان از بُردن او داشت! لبخند مهمان کنج صورتش شد و آهسته ، ایستاد.

- برات پیام می دم... ولی وای به حالت اگر بخوای حالمو بگیری! یه جوری تلافی می کنم که ...

- می دونم بچه ! منتظرم ...

بی هیچ حرفی ، تماس قطع شد. راضی از به نتیجه رسیدن مذاکراتش، در حیاط و میان باغچه قدم زد. بی حوصلگی های اخیر، عصبی اش می کرد و حالا با رسیدن این ماجرا، کمی ذهنش هیجان داشت. نگاهش از میان درختان لخت و عور حیاط، به آسمان و چند لکه ابر سپیدش رسید. حسی او را نوید لحظه های بهتری را می داد. این که سال بعد، آسودگی دارد. گرچه در پس زمینه ی ذهنش، باز هم همه چیز خاکستری بود!

ایستادن خودرو پشت در حیاط، پاهایش را به حرکت واداشت. همان لحظه که پشت در خانه، نرگس هم با کلید در را باز کرد. نگاهش با تعجب به سهند ماند:

- سهند؟ این جا چی کار می کنی؟

سهند خوشحال از این که پتو را روی شانه اش نگه داشته، لنگه ی بعدی در را باز کرد:

- اومدم هوا خوری! منو که پارک نبردین!

نرگس با خنده خودش را کنار کشید تا همسرش، ماشین را داخل حیاط بیاورد. سهند که خم شد، در خانه را ببندد، از دستش گرفت:

- سهند تو نباید به خودت این همه فشار بیاری. رعایت کن یه کم ....

- خوبم! دکتر خودش گفته باید کارای روزانه مو انجام بدم!

در بسته شده بود که نرگس، دست برکمر، خیره اش شد:

- این کار روزانه نیست! کار روزانه یعنی خوردن و خوابیدن و یه کم قدم زدن نهایتش، زحمت بکشی، کشوی میزتو مرتب کنی!

صدای سعید و خنده های او یکی شد:

- دو نفری یه در نبستین هنوز؟

نرگس چشم غره ای رفت و سهند با خنده گفت:

- من ترجیح می دم برگردم پایگاه ، اما کشوی میزمو مرتب نکنم!