رمان حول محورتعادل به قلم فاطمه امیری

دخترک تنها سری تکان داد و به سرعت باد از خانه دور شد.
مشتی به بازوی برادرش که عصبی با نوک کفشش به زمین میکوبید زد:
-فردا مشخص میشه بند به آب دادی یا نه. میدونستم یه روز این دختر بازیا کار دستت میده.
برادرش با اخمی غرید:
-میپرونمش این کنه رو!
سری به نشانه ی تاسف تکان داد و روی پله ی کوتاه خانه نشست و خم شد برای باز کردن بند کتانی های ساق بلند سفید رنگش...
صدای غرغر های هامون به گوشش رسید:
-اشتباه کردم، رابطه داشتن با یه روانی امل همین میشه.
چشم هایش گرد شد تنها نقطه مشترکش با این برادر دو قلو فقط قیافه بود و طرز فکر و افکارشان زمین تا آسمان با هم تفاوت داشت.
برادرش انتظار داشت دوست دختر هایش پایه ترین موجودات عالم و اپن مایند ترین دختران شهر باشند و آن وقت زنش نسخه ی دوم مریم مقدس و
پاک تر از برگ گل، و چه عقیده ی خودخواهانه و آزار دهنده ای!
بدون نگرانی از کثیف شدن جوراب سفیدش روی کاشی خاکی حیاط روی پا ایستاد و کفشش را به گوشه ای هل داد و
موشکافانه پرسید:
-یعنی پا رو عقیده ی مزخرفت گذاشتی و طرف...
هامون اجازه ی پیشروی به او نداد ذهنش را خوانده بود و خوب میدانست ادامه ی حرف و او چیست هه کوتاهی از میان لبانش خارج شد و به او خیره
شد:
-هنوز به اون درجه از احمقیت نرسیدم تا خودم برای بدبدختی پیش قدم شم دختر نیست اما ادعا پاک بودن زیاد داره.
ابروهایش را بالا پرید، شانه ای بالا انداخت و سعی کرد ذهنش را درگیر مشکل برادرش نکند خودش به اندازه ی کافی در دسر داشت.
لب بست و ترجیه داد به جای کش دادن بحث وارد خانه شود و گرما را به بدن سردش ببخشد، باید در اولین فرصت لباس گرمی میخرید.
با فکر به این که ار فردا آقای صادقی را دوباره زیارت میکند و باید تمام ارد هایش را تحمل کند غم روی دلش خیمه زد واقعا نبودش خیلی مفید تر بود با
آن خلق و خوی غیر و قابل تحمل و قیافه همیشه عبوثش باعث دفع مشتری میشد و ای کاش همیشه در سفر بود و اجازه میداد خودش با ایده هایش
فروش را بالا ببرد مثلا تخفیف های به صرفه جوری که مشتری زیاد کند و با فروش کالاها سود ببرند.
کمد چوبی را باز کرد تیشرت آبی رنگی را به همراه شلوار ورزشی بیرون کشید و روی تخت انداخت.
همان طور که ساعت را از مچ دستش باز میکرد به این فکر کرد که الارم را چه زمانی تنظیم کند میتواند زود تر از اقای صادقی برسد و مغازه را تمیز کند،
نمیخواست بهانه دستش بدهد.
گوشی اش را از جیبش بیرون اورد پوزخندی به شیشه ی ترک خورده و دکمه هایش انداخت.
گوشی هامون با آن سیب نقره ای رنگش خاری در چشمش شد.
به موهایش چنگی زد راهی بود که خودش انتخاب کرده بود.
در اولین فرصت و اولین حقوق گوشی دیگر میخرید حداقل مدلی که این دکمه های لعنتی را نداشته باشد و به آن وایفای کوفتی وصل شود تا هرکسی
عقب مانده خطابش نکند.
ساعت را تنظیم کرد و بعد از تعویض لباس خود را روی تخت پرت کرد و آرنجش را روی چشمش گذاشت و سعی کرد ذهنش را خالی کند و به جای فکر
به ته مانده ی حساب بانکیش به خواب برود.
چشم هایش را به سختی گشود دلش نمیخواست از خوابیدن دست بکشد.
پتوی گرمش را کنار زد و همان طور که دکمه های ریز پیرهن مشکیش را میبست، زیر لب غر میزد:
-خوب خورشید لعنتی یکم دیر تر طلوع کن بزار ما دو دیقه بیش تر بخوابیم.
شلوار تنگ کتانش را به پا کرد دستی که برای گرفتن ساعت از روی میز جلو رفته بود را عقب کشید.
ساعت باعث میشد برای کار کردن استرس بگیرد.
دستبند چرمی دستش انداخت و زیر لب زمزمه کرد:
-چه تیریپ عزایی هم ساختم واس خودم.
به سمت اتاق برادرش رفت اهسته صدایش زد:
-هی هامون...
هومی از لبانش خارج شد.
کلافه پتو را از تنش کشید و غرید:
-هوم و درد دختره قراره بیاد این جا برید ازمایشگاه.
هامون به درکی گفت و روی تخت غلط خورد.
هامین نگاهی به چشمان بسته ی او انداخت به من چه ای زیر لب زمزمه کرد بعد از سر کشیدن یک لیوان شیر از خانه بیرون زد.
موتورش را در جای همیشگی گذاشت و با قدم های محکم وارد پاساژ شد.
طبق عادت اول به مغازه ی روبه رویی رفت.
سرکی داخل مغازه کشید:
-حاج خانوم، مهمون نمیخوای؟
حاج خانوم متعجب سلامی کرد و به سفره اشاره زد:
-بیا صبحانت و بخور پسرم، چرا امروز زود اومدی؟
دستی به گردنش کشید و همان طور که پنیر را روی نون بربری میمالید لب زد:
-باید یه دستی به سر گوش مغازه بکشم. اخه صادقی می خواد بیاد.
حاج خانوم با لحن توبیخی تذکر داد:
-اقای صادقی.
با لبخند محوی دستی به گردنش کشید:
-مادر سخت گیری هستی ها.
حاج خانوم لقمه ای گرفت و دست او داد: