رمان حول محورتعادل به قلم فاطمه امیری

ژانر : #عاشقانه #اجتماعی

خلاصه :

این رمان به ظاهر حول زندگی حنا زن مطلقه ای که اشتباهات گذشتش یقه ی پسر بچش و گرفته، می‌چرخه؛ اما در واقع زندگی تمام اطرافیان اون که به نحوه ای با حنا پیوند خوردن و به تصویر می‌کشه... پر از آدم ها و عقیده ها و زندگی های مختلف‌‌‌.... عشق هایی با رنگ و بوی متفاوت از هم و مشکلاتی بزرگ که با زندگیشون عجین شده.

به نام آن که قلم را خلق کرد...

مقدمه

تعادل زندگی از دست رفت

تلو تلو خوران مست گشت

زمین خورد و زخمی از روزگار

دور شد از عشق چن سال آزگار

دل بستم به خوشی های فانی

تا بگذرد روزها با شادمانی

تو را دیدم و هوس کردم بگیرم کامی

از عشق جدید و گیرم سر و سامانی

دست به دستت دادم و ساختیم خشت به خشت

اعتدال روی اعتدال تا شویم نیکو سرشت

و زندگی هست بهشت من و تو شادیم

چون وضع کردیم ما یک قانون

که چرخ روزگار میچرخد با اون

چون هر قدم حول محور تعادل برداشته شد

پرچم خوشبختی برافراشته شد.

کمی خودش را روی صندلی تکان داد، سر و کله زدن با متن ها و لغت های پروژه ، باعث شده بود کل بدنش کوفته شود، رگ گردنش هم تیر میکشید و

دلش میخواست آن قدر فریاد بزند تا تمام درد ها از بدنش بیرون بجهد و عاری از هر عذابی شود .

حتی دیگر ثانیه ای علاقه نداشت نیمکت سفت و فلزی پارک را تحمل کند و ترک مکان را ترجیه میداد.

آهی از لبان ترک خورده اش خارج شد و چشمانش ناخوداگاه بین کودکان در حال بازی چرخید.

با دیدن پسرکش که با اخمی در صف تاب ایستاده بود و گونه ها و نوک بینی خوش فرم و کوچکش قرمز شده بود، مردمک چشمانش ثابت ماند و دست

از جستجو کشید.

لبخندی به صورت تخس پسرکش زد. باد شدیدی وزید و شالش را به عقب فرستاد آهی از لبانش خارج شد و نوک انگشتان سردش را به پارچه ی نرم

شال کشید.

دوباره جدال همیشگیش بر سر حجاب شروع شد... دلش میخواست مانند چند سال پیش با کلاه بیرون برود و تیپ پسرانه بزند.

این تونیک بلند و گشاد و شال نخی حس خفگی را به او تحمیل می کرد.

اگر سرما این طور بی رحمانه به فضا حکومت نمی کرد، به هیچ وجه این پالتوی چرم غیر قابل تحمل را روی تونیک نه چندان

شیک و نویش، نمی پوشید، اما حیف که او دیگر از چاه جدا و به چاله افتاده بود. به خیال خودش از اسارت محدودیت با یک ازدواج موفق میتوانست جدا

شود.

اما امان از تصمیم های اشتباه و رفتار عجولانه... کاش کمی بیش تر فکر می کرد. کاش سمجانه به طبل بی خیالی نمی کوفت.

و ای کاش که از این زندگی نحسش این همه کاش به جا نمیماند.

فقط قدم های سریع و کوتاه پسرکش روی چمن های خیس میتوانست او را از افکارش جدا و تمام ذهنش را متمرکز پاهای او و استرس برای نیفتادنش

کند.

پسرش دستش هایش را ناشیانه پشتش قایم کرد و با ان لحن شیرینش گفت: کثیف شدم.

سرش را پایین انداخت و موهای بور و بلندش روی صورتش ریخت.

جلوی لباس پسرکش را با دو انگشت گرفت و با فشاری کوچک فاصله ی بینشان را با هل دادن او به سمت خودش پر کرد:

-اشکال نداره چون قراره خودت بشوریش.

سر کودک به سرعت بالا امد دست از قایم کردن آستین های کثیفش برداشت موهایش را از چشم هایش کنار زد با لب های جلو امده به مادرش خیره

شد.

چشم هایش را قفل درخت های سبز و در هم پیچیده ی رو به رویش کرد تا دلش به رحم نیاید.

نمیخواست پسرش مثل خودش لوس شود،تحقیر شود و در پی ان با حجمی از عقده نفس بکشد و زندگی کند.

میخواست درست برعکس مادرش کودکش را تربیت کند تا سرنوشت پسرش شبیه خودش نشود.

برایش مهم نبود اگر روشش غلط بود و اشتباه.

حتی فکر به تمسخر های همکلاسی هایش نسبت به رفتارهایش باعث میشد در برابر پسرش سخت گیر تر شود.

دست پسرکش را گرفت بی توجه به پایکوبی و التماسش برای بیش تر ماندن در پارک قاطع پاسخ داد:

-ما میریم خونه چون من خستم و تو این سرما ممکن سرما بخوری.

کنار خیابان مردی با صدای بلند پفیلا هایش را تبلیغ می کرد.

پسرک چشم هایش برق زد:

-مامان حنا جونی، اگه بلام از اونا بخلی پسر خوبی میشم گلیه نمی کنما!

مادرش مثل همیشه نگاه جدی به او انداخت و در خواستش را با برهان و دلیل رد کرد:

-تو همیشه باید پسر خوبی باشی، چون ناهار نخوردی و نباید با این ات اشغالا شکمت رو سیر کنی.

با لب های جلو امده دست هایش را از دست مادرش بیرون کشید و در سینه اش چپاند اخمی کم رنگ به خاطر توهین مادرش به خوراکی مورد علاقه

اش روی ابروان بور و کم رنگش نشست.

زیر چشمی به صورت عبوث پسرش خیره شد، مستقیم که نه اما غیر مستقیم می توانست از دلش در بیاورد.

راهش را به سمت پاساژ لباس فروشی نزدیک پارک کج کرد.

به ویترین پر از لباس های رنگ و رنگ بچه گانه که اولین مغازه پاساژ بود زل زد.

عروسک های ریز و درشتی که با سلیقه بین ان همه لباس چیده شد بود نمای خاصی به ویترین داده بود.

این همه لباس کوچک و بامزه به هیجانش اورده بود و باعث شده بود لبخند روی لبش جا خوش کند.

زیر لب زمزمه کرد:

-چه قدر شیک و بامزست چیدمانش.

روی زانو نشست و همان طور که دست های چفت شده روی سینه پسرش را جدا می کرد زیر گوشش گفت:

-به نظرت لباس بن تن دارن؟

پسرکش لحظه ای با ذوق دستانش را بهم کوبید اما با یاد اوری تشر های مادرش دوباره اخمی کرد و سرش را برگرداند.

دستش توسط مادرش کشیده شد وارد مغازه شدند.

مرد جوانی به محض ورود آن ها لبخندی زد:

-خوش اومدید.

حنا به زدن لبخندی بسنده کرد و چشم چرخاند برای دید زدن اجناس مغازه.

شلوار ارتشی با جیب های بزرگ توجه اش را جلب کرد اما با این حال چشم هایش را دور مغازه چرخاند و پرسید:

- لباس بن تن ندارید؟

مرد از پشت پیش خوان بیرون امد در قفسه لباس های فانتزی اش دنبال شخصیت دلخواه خریدار گشت.

گوشی اش در جیبش ویبره میرفت و تمرکز را از او میگرفت.

در آخر عصبی دست برد تا گوشی کهنه و قدیمیش را از جیب شلوار لی تنگ مشکیش بیرون بکشد اما دستش به لباس های روی هم چیده شده خورد و

مانند دو مینو یک به یک روی زمین آوار شدند و افتادند.

وایی از لبانش خارج شد و همان طور که نگاه غم زده اش روی لباس های پهن شده روی زمین بود دکمه سبز را فشرد و بلافاصله

صدای هراسان اما پر صلابت مادرش با همان جدیت همیشه عجین شده با کلاماتش بین سر و صدا های پشت خط به سختی به گوشش رسید:

-هامین بیا این قولت رو جمع کن، کله خراب چنان گرد و خاکی به پا کرده آرامش ما هیچی همسایه ها شاکی میشن.

دستی به موهای کوتاه قهوه ایش کشید.

و کوتاه پاسخ داد:

-باش سعی می کنم زود تر بیام.

روی زمین نشست و همان طور که با عجله لباسس ها را چنگ میزد گفت:

- خانوم اگه میشه فردا تشریف بیارید بنده لباس و براتون پیدا میکنم.

حنا برای این که دست خالی بیرون آمدنش از مغازه باعث نشود پسرش به قیافه قهر آلود گرفتن ادامه دهد، همان شلوارک ارتشی که در بدو ورود از آن

خوشش آمد را از رگال بیرون کشید.

مرد فروشنده با حس حضور او بالای سرش دست از کار کشید و با دیدن دست او سریع و پشت و سرهم حرف هایش را بیان کرد:

-اگر اندازه درست نبود دوباره تشریف بیارید تعویض میشه.قیمتم چهل تومن.

از جا برخاست کیسه ای از کشو برداشت و دست دراز کرد تا لباس را از مشتری بگیرد اما با دیدن نگاه مات و متعجب زن دستش روی هوا ماند و پرسید:

-مشکلی پیش اومده؟

زن سری به نشانه ی منفی تکان داد و کلافه لباس را دست او داد.

شانه ای بالا انداخت و سعی کرد به رفتار عحیب زن فکر نکند.

لحظه ای فکر کرد مشتری از مدل لباس چندان راضی نیست پس بی فکر گفت:

- خانم عزیر اگر خوشتون نیومده فردا که برای خرید لباس میاید میتونید تعویض کنیدش.

حنا که از لفظ خانوم عزیز زیاد خوشش نیامده بود با سوظن نگاهی به کاغد چسبیده به شیشه انداخت و همان طور که کیسه را از دست فروشنده می

کشید تیکه انداخت:

-جالبه! یعنی قانون جنس فروخته شده تعویض یا پس گرفته نمی شودتون نقص شد؟ واسه همه مشتری هاتون از قانوناتون میگذرید؟

فروشنده که فکرش شدیدا مشغول بود و حواسش حسابی پرت، متوجه منظور پشت حرف مشتری نشد و صادقانه جواب داد:

- نه شما اولین مشتری هستید که این اجازه رو بهش دادم.

حنا حرصی چشم غره ای به فروشنده پررو رفت و بی خیال این که حس میکرد چهل تومان پول برای یک شلوارک بچه گانه زیادی است کل پول

کیفش را خالی کرد و توانست مبلغ را پرداخت کند.

پسر بچه دست مادرش را کلافه کشید و نالید:

-خسته شدم مامانی.

و به آنی بویتک خالی شد و او ماند و لباس های آواره روی زمین و مادریی که هول و ولا را به جانش انداخته بود.

لباس ها را از نو مرتب روی هم چید و متفکر با خود حرف زد:

- پسره صداش کرد مامان؟ مگه زمان عهد بوق نگذشته؟ به زور هجده سالش میش داما بچش شیک هفت سال و داشت.حتما تا دست چپ و راستش و

شناخته ازدواج کرده.

به خود تشری زد تا زود تر دست بجنبد به سرعت کارهای مغازه را راست و ریست کرد و فلفور کرکره را پایین کشید.

به پیرزنی که جلوی مغازه ی لباس های زنانه نشسته بود لبخندی زد:

-حاج خانوم من میرم یادت نره قول شیرنی خوشمزت رو دادی ها.

حاج خانوم به سلامتی نثارش کرد و او به سرعت از پاساژ خارج شد.

شال نخی مشکیش را که تا الان حکم تزعین لباس ساده ی سفیدش را داشت بالا کشید و مثلث گونه و حالت ماسک روی بینی و لب هایش گذاشت و

گره ی کوچکی پشت گردنش زد. سوار موتورش شد...

با سرعت شروع به حرکت کرد با وجود ان شال نخی باز صورتش در معرض باد بود و می دانست مانند پسر بچه ها گونه هایش گل انداخته است.

ذهمش حول هر چیزی چرخ میخورد علت گرد و خاک به پا کردن قلش هامون، مشتری که کلا برایش حالت معما پیدا کرده بود،از موهای کوتاهی که از

شال بیرون زده بود و به طور حتم میتوانست بگوید پسرانه است گرفته تا رفتار عجیب و سن و سالش و بچه ای که کنارش بود.

مدت ها بود که حس میکرد زندگی اش زیادی راکد است و دنبال سرگرمی میگشت و کشف آن دختر در همین یک دیدار هول هولکی هم با خیال

پردازی های خودش یک وقت پر کنی الکی به حساب میآمد برایش.

بالاخره مسیرطی شد و خود را مقابل خانه دید، صدای جیغ و فریاد کمی استرس به درونش تزریق کرد با اخم های درهم کلید انداخت و وارد شد، در نگاه

اول دختری توجه اش را جلب کرد که با اشک و آه از ته دل جیغ می کشید و حرف میزد و برادرش با تحدید و بالا بردن صدایش قصد داشت ساکتش

کند.

از حجم صداهای گوش خراشی که میشنید عصبی شده بود با خشم سمت دختر غریبه رفت و با نگاه جدی و لحن محکمش غرید:

خانوم به اصطلاح محترم بهتره جای تولید سر صدا و صاف و پوسکنده بگید چی از جون خونوادم میخواید تا سنگامون و وا بکنیم.-

هامون پوزخند صدا داری زد و خطاب به بردادرش گفت:

-هامین جان ساده ای ها معلوم چی میخواد، قصد داره با کولی بازی تخم حرومش و بندازه گردن من، خانوم گوش دراز فرض کرده ما رو.

به چهره دختر خیره شد به قیافه معصومش نمیخورد شیاد یا دروغگو باشد.

خون از لبانش چکه میکرد و معلوم بود تو دهنی خورده است،اشک های روان روی گونه اش دل هر کسی را به درد میآورد.

با این که میدانست برادرش شدیدا دختر باز است و اهل رابطه های بی قید و بند اما شک نداشت که آن قدری زرنگ است که بی

گدار به آب نزند و دست روی کسی که بوی دردسر بدهد نمیگذراد او اجازه نمیداد لذت چشمش را کور کند، محتاط بود و ایمنی را پیش میگرفت. این

دختر حتما با رضایت قلبی تن به رابطه داده بود و حال داشت از آن رابطه سواستفاده میکرد .

دخترک دوباره ناله ای کرد و جیغ زد:

- گندی که زدی باید جمعش کنی.

بی حوصله به دختر نگاهی انداخت و گفت:

-با فریاد زدن فقط گوش های ما و حنجره خودتون رو آزار میدید، فکر نمیکنید حرف زدن موثر تره ؟

هامون با خشم غرید:

-چه حرفی برادر من؟ من نه ابله ام نه حرفی با این هرزه دارم.

دخترک با شنیدن این حرف زجه اش به هوا رفت و با هق هق نالید:

-گندی که زدی رو قبول نمی کنی به درک توهین نکن تهمت نزن نامرد.

هامین با دلسوزی به مژگان بلند دخترک که به جای مخلوط شدن با لوازم ارایش خیس از اشک بود و گونه ای که سرخ بود و جای چهار انگشت روی آن

خودنمایی میکرد، نگاه کرد داد زدن دختر زخم لبش را بد تر میکرد و باعث میشر خونش بند نیاید.

قیافه اش زار بود و خسته تا خواست حرف دیگری بزند متوجه شد دختر از بحث بی نتیجه نا امیده شده و قصد رفتن دارد.

دختر چنگی به گوشه های مانتوی مشکیش زد و پاهایش را روی کاشی های خال خالی خانه ی ویلایشان کشید و با قدم های شل به سمت در حرکت

کرد.

دست دختر به زنجیر در که رسید؛ دست از نگاه کردن برداشت و به سرعت خود را به او رساند گوشه ی شال طوسی رنگش را کشید، دختر بی حرف

برگشت و با چشمانی بی روح او را برانداز کر، نگاهش را مسقیم در چشمان او دوخت و زمزمه

کرد:

-خانوم فردا ساعت شش بیاید برای آزمایش ژنتیک بعد جواب تصمیم میگیریم.

دخترک تنها سری تکان داد و به سرعت باد از خانه دور شد.

مشتی به بازوی برادرش که عصبی با نوک کفشش به زمین میکوبید زد:

-فردا مشخص میشه بند به آب دادی یا نه. میدونستم یه روز این دختر بازیا کار دستت میده.

برادرش با اخمی غرید:

-میپرونمش این کنه رو!

سری به نشانه ی تاسف تکان داد و روی پله ی کوتاه خانه نشست و خم شد برای باز کردن بند کتانی های ساق بلند سفید رنگش...

صدای غرغر های هامون به گوشش رسید:

-اشتباه کردم، رابطه داشتن با یه روانی امل همین میشه.

چشم هایش گرد شد تنها نقطه مشترکش با این برادر دو قلو فقط قیافه بود و طرز فکر و افکارشان زمین تا آسمان با هم تفاوت داشت.

برادرش انتظار داشت دوست دختر هایش پایه ترین موجودات عالم و اپن مایند ترین دختران شهر باشند و آن وقت زنش نسخه ی دوم مریم مقدس و

پاک تر از برگ گل، و چه عقیده ی خودخواهانه و آزار دهنده ای!

بدون نگرانی از کثیف شدن جوراب سفیدش روی کاشی خاکی حیاط روی پا ایستاد و کفشش را به گوشه ای هل داد و

موشکافانه پرسید:

-یعنی پا رو عقیده ی مزخرفت گذاشتی و طرف...

هامون اجازه ی پیشروی به او نداد ذهنش را خوانده بود و خوب میدانست ادامه ی حرف و او چیست هه کوتاهی از میان لبانش خارج شد و به او خیره

شد:

-هنوز به اون درجه از احمقیت نرسیدم تا خودم برای بدبدختی پیش قدم شم دختر نیست اما ادعا پاک بودن زیاد داره.

ابروهایش را بالا پرید، شانه ای بالا انداخت و سعی کرد ذهنش را درگیر مشکل برادرش نکند خودش به اندازه ی کافی در دسر داشت.

لب بست و ترجیه داد به جای کش دادن بحث وارد خانه شود و گرما را به بدن سردش ببخشد، باید در اولین فرصت لباس گرمی میخرید.

با فکر به این که ار فردا آقای صادقی را دوباره زیارت میکند و باید تمام ارد هایش را تحمل کند غم روی دلش خیمه زد واقعا نبودش خیلی مفید تر بود با

آن خلق و خوی غیر و قابل تحمل و قیافه همیشه عبوثش باعث دفع مشتری میشد و ای کاش همیشه در سفر بود و اجازه میداد خودش با ایده هایش

فروش را بالا ببرد مثلا تخفیف های به صرفه جوری که مشتری زیاد کند و با فروش کالاها سود ببرند.

کمد چوبی را باز کرد تیشرت آبی رنگی را به همراه شلوار ورزشی بیرون کشید و روی تخت انداخت.

همان طور که ساعت را از مچ دستش باز میکرد به این فکر کرد که الارم را چه زمانی تنظیم کند میتواند زود تر از اقای صادقی برسد و مغازه را تمیز کند،

نمیخواست بهانه دستش بدهد.

گوشی اش را از جیبش بیرون اورد پوزخندی به شیشه ی ترک خورده و دکمه هایش انداخت.

گوشی هامون با آن سیب نقره ای رنگش خاری در چشمش شد.

به موهایش چنگی زد راهی بود که خودش انتخاب کرده بود.

در اولین فرصت و اولین حقوق گوشی دیگر میخرید حداقل مدلی که این دکمه های لعنتی را نداشته باشد و به آن وایفای کوفتی وصل شود تا هرکسی

عقب مانده خطابش نکند.

ساعت را تنظیم کرد و بعد از تعویض لباس خود را روی تخت پرت کرد و آرنجش را روی چشمش گذاشت و سعی کرد ذهنش را خالی کند و به جای فکر

به ته مانده ی حساب بانکیش به خواب برود.

چشم هایش را به سختی گشود دلش نمیخواست از خوابیدن دست بکشد.

پتوی گرمش را کنار زد و همان طور که دکمه های ریز پیرهن مشکیش را میبست، زیر لب غر میزد:

-خوب خورشید لعنتی یکم دیر تر طلوع کن بزار ما دو دیقه بیش تر بخوابیم.

شلوار تنگ کتانش را به پا کرد دستی که برای گرفتن ساعت از روی میز جلو رفته بود را عقب کشید.

ساعت باعث میشد برای کار کردن استرس بگیرد.

دستبند چرمی دستش انداخت و زیر لب زمزمه کرد:

-چه تیریپ عزایی هم ساختم واس خودم.

به سمت اتاق برادرش رفت اهسته صدایش زد:

-هی هامون...

هومی از لبانش خارج شد.

کلافه پتو را از تنش کشید و غرید:

-هوم و درد دختره قراره بیاد این جا برید ازمایشگاه.

هامون به درکی گفت و روی تخت غلط خورد.

هامین نگاهی به چشمان بسته ی او انداخت به من چه ای زیر لب زمزمه کرد بعد از سر کشیدن یک لیوان شیر از خانه بیرون زد.

موتورش را در جای همیشگی گذاشت و با قدم های محکم وارد پاساژ شد.

طبق عادت اول به مغازه ی روبه رویی رفت.

سرکی داخل مغازه کشید:

-حاج خانوم، مهمون نمیخوای؟

حاج خانوم متعجب سلامی کرد و به سفره اشاره زد:

-بیا صبحانت و بخور پسرم، چرا امروز زود اومدی؟

دستی به گردنش کشید و همان طور که پنیر را روی نون بربری میمالید لب زد:

-باید یه دستی به سر گوش مغازه بکشم. اخه صادقی می خواد بیاد.

حاج خانوم با لحن توبیخی تذکر داد:

-اقای صادقی.

با لبخند محوی دستی به گردنش کشید:

-مادر سخت گیری هستی ها.

حاج خانوم لقمه ای گرفت و دست او داد:

-عمر ما ته کشید و خدا ما رو لایق بچه داشتن ندید.

هامین دست او را بوسید:

-خودم نوکرتم حاج خانوم بچه میخوای چی کار.

حاج حانوم لبخندی زد:

-امید منی تو این لحظه های اخر پسرم.

هامین اخمی کرد و با لحنی محکم گفت:

-دیگه نبینم دم از مرگ بزنیا، بدون تو دق میکنم به مولا.

از جا بلند شد: فعلا...

حاج خانم صدایش کرد عقب گرد کرد و با دیدن ظرف کوچک زرد رنگ در دست حاج خانوم چشم هایش برق زد و لبخندی از خوش قولی او روی لبش

نشست و زبانش پر پر زد برای چشیدن دوباره ی آن شیرینی های خوش طعم.

دسته کلید را از جیبش بیرون کشید کرکره سیاه شده از غبار و خاک را بالا داد و وارد مغازه شد.

بلافاصله به سمت جارو رفت...

حسابی سرش گرم بود که صدای نازکی به گوشش رسید:

-امم سلام.

سرش را بالا اورد جارو را کنار دیوار گذاشت و لب باز کرد:

-سلام امرتون؟

زن با چهره ی نا راضی لباس را از کیف یاسی رنگش بیرون کشید:

-برای تعویض اومدم.

لباس را برانداز کرد و در حال تا کردنش پرسید:

-کوچیک بود یا بزرگ؟

دختر با حرص غرید:

-کوچیکه، بایدم کوچیک بشه وقتی دو برابر سنش وزن داره و میخوره، عه عه باز واسه من غرم میزنه که دسپختم اصلا خوب نیست.تو این بیست سال

زندگیم تا حالا بچه به این پررویی ندیدم.

با حیرت دستش را روی دهنش گذاشت و با چشم های گشاد شده به هامین نگاه کرد.

هامین به زور لبخندش را پنهان کرد.

دخترک بی اراده لب به حرف زدن باز کرده بود طبق عادت همیشگیش هنگام عصبانیت پشت سر هم حرف میزد و از اطرافش غافل میشد.

سرفه ای کرد و با گزیدن لبش سعی کرد خجالتش را کنترل کند.

تقصیر خودش بود که با این حال عصبی از خانه خارج شده بود وقتی اخلاق گتد خودش را میشناخت و با سوتی های افتضاحش

آشنایی داشت باید قید لباس را میزد اما چهل تومن پول برای اویی که برای هزار به هزار پول هایش باید با هزاران لغات سر و کله میزد و هر دفعه سوی

چشمانش را کم تر میکرد، پول کمی نبود، نمیتوانست بگذارد چهل تومان توی جوب ریخته شود.

حتی نسبت به فروشنده هم حس خوبی نداشت هر چند که آدم خوبی به نظر میرسید و منصفانه نبود سر یک کلمه عزیز که آن چنان هم خاص نبود او

را قضاوت کند.

هامین به فکر فرو رفتن او را پای خجالت گذاشت بنابرین تصمیم گرفت به روی خودش نیاورد و خنده اش را در نطفه خفه کند به کانال بی خیالی زد تا

دختر بیش تر از این معذب نشود:

- یک سایز بزرگ تر مناسبه؟

دختر سری تکان داد و شزمزده لب زد:

-نمیدونم، پنج سالش اما شما اندازه یه بچه هفت ساله رو در نظر بگیرید.

هامین نگاهی به رنج سایز ها کرد، با تصوری که از پسر بچه ی دیروزی داشت، لباس مناسب را انتخاب و داخل کیسه گذاشت.

لباس بن تن را که هنگام جارو زدن زیر پی خوان پیدا کرده بود و کمی جلد مشمایی رویش خاکی بود را نشان زن داد و گفت:

-فقط همین یکی مونده که از شانستون فکر کنم سایزش مناسب باشه، قیمتم سی تومان.

دختر تشکر زیر لبی کرد پول را با عجله پرداخت کرد و چنگی به کیسه لباس ها زد. قدم های شتاب زده ای برداشت و به سرعت از مغازه خارج شد.

هامین بلافاصله بعد از رفتن او خنده ای که به سختی در حال کنترلش بود را رها کرد.

این سوتی دختر پر از نکات مثبت بود اول این که فهمید در تشخیص سن بسیار بی استعداد است و دختر بیست ساله است نه هجده ساله و آن پسرک

بامزه تنها پنج سال دارد.

مادر و پسر که تنها در رنگ پوست و چشم شباهت داشتند و معلوم بود پسر بچه فقط چشم های طوسی و سفیدی مادرش را به ارث برده و موهای

طلایی اشش که در تضاد موهای پر کلاغی مادرش بود و بقیه اجزا و میمیک صورتش به پدرش رفته.

کلمه ی پدر در گوشش زنگ خورد، تازه به خود آمد درست نبود انقد روی یک زن شوهر دار زوم شود.

حنا با گام های تند و و بلند از آن پاساژ لعنتی دور شد.

اطمینان داشت که دیگر به هیچ وجه حتی از یک قدمی آن مکان هم رد نخواهد شد.

آبرو ریزی افتضاحی به راه انداخته بود امان از این زبانی که در عصبانیت کنترلش از دست میرفت.

آن قدر درگیر افکارش بود که نفهمید کی به در خانه رسیده است.

هنگام باز کردن قفل در شالش روی صورتش افتاد.

با حرص پارچه ی یاسی رنگ مزاحم را از سر کشید.

با دیدن متین که از ته کوچه میآمد لبخندی روی لبش نشست و بدون این که منتظرش بماند در را باز گذاشت و خود پلخ خا را طی کرد.

با دیدن آرین که آب نبات چوبی به دست در حال تام و جری دیدن بود غرید:

-سر توی شکمو آبروم رفتا.

آرین سریع آبنباتش را زیر پایش قایم کردو مظلومانه لب زد:

من که کالی نکلدم.

حنا عصبانی پیش او رفت و قبل از این که آبنبات را دوباره در دهانش بگذارد از دستش کشید.

قیافه بغ کرده ی او را که دید غرید:

-کثیف شده مریض میشی.

آرین با بغض زمزمه کرد:

اما می خوامش.

حنا روی مبل چرم نشست دست راستش را آرام به سرش کوفت و نالید:

-ای خاک تو سر من که هر کاری کردم ننر نشی بد تر تبدیل به یه پسر لوس شدی.

آرین مشت کوچکش را به پای او کوفت:

-ارین ننل نیست لوس هم نیست.

دستان او را گرفت:

-یه پسر خوب بزرگ ترش و نمیزنه.

آرین شرمنده سرش را پایین انداخت، اما لحظه ای بعد به حالت قهر به سوی اتاقش دوید.

صدایش را بالا برد و او را خطاب قرار داد:

-صبحونت رو میخوری بعد میتونی قهر کنی.

آرین فریاد کشید:

-نمیخولم؛ تو من و اصن اصن دوس ندالی.

حنا هوفی کشید و عصبانی گفت:

-یه پسر خوب...

حرفش تمام نشده بود که آرین با گریه بیرون دوید:

-میدونم یه پسل خوب داد نمیزنه گلیه نمیکنه... اصن من یه پسل بدم ولم کن ازت بدم میاد.

حنا عصبی شقیقه هایش را مالید:

-مثل باباتی، سوسول و بی منطق...

به لب این جمله را آورد اما از درون از هراس از دست دادن تنها کسش میلرزید و زار میزد برای پسرکش، پسرکی که با گریه

میگفت از او بدش میآید و این بد آمدن آیا همان معنی دوست نداشتن و تنفر واقعی را میداد یا تنها یک حرف بچه گاته و بی منظور باید حساب

میکردش.

در دل نالید:

-لعنت به من و گذشتم که تو یه بیچاره رو درگیر کرد.

صدای زنگ خانه باعث شد از جا بپرد و ریشه ی افکارش پاره شود.

بی حوصله سمت در ورودی گام برداشت. طبق معمول این متین مهمان همیشگی خانه اش فقط به او سر می زد.

هامین بی حوصله به حرف های آن پیر مرد همیشه در حال گلایه گوش سپرد:

-سودمون خیلی کم شده این جوری فایده نداره...

دستی به گردنش کشید:

-اقای صادقی اتفاقا نسبت به اوایل مشتری بیش تری داشتیم و سود افزایش پیدا کرده...

صادقی نگاهی به او انداخت و بالاخره سعی کرد کمی باز تر منظورش را برساند:

-خوب خرج ها هم بالا رفته نسبت به چن سال پیش دیگه این حجم از سود کفاف تقسیم شدن بین دو نفر رو نمیده.

هامین ابرویی بالا انداخت:

-اوه غیر مستقیم دارید من و اخراج میکنید، خوب مشکلی نیست حقوق این ماهم رو بدید برم.

در ظاهر خونسرد بود ولی در درون حجمی از استرس درونش را گرفته بود.

پیدا کردن کاری دوباره مگر به این راحتی ها بود.

مرتیکه نمک نشناس از ایده های او استفاده کرده بود و حالا که حس میکرد سود کافی را برده قصد اخراج او را داشت.

او شرکت ها و برند هایی که جنس خوب و جذاب داشتن را تفکیک کرده بود.

او با چیدمان و دیزاین جدید نما را جذاب کرده بود.

او باعث شد مغازه ی قدیمی او نام دار شود.

و حالا به راحتی خط خورده بود.

اقای صادقی خوشحال از برخورد مناسب او قفل گاو صندوق را باز کرد و دسته ای پول نقد به او داد.

سری برای تاسف تکان داد:

-چند بار گفتم این همه پول و نگه ندارید، امنیتش پایین خطرناکه.

سپس بدون منتظر ماندن برای گرفتن جواب پول را گرفت و از پاساژ خارج شد.

از همه بیش تر نگران دور شدن از حاج خانوم بود.

چه طور ندیدن شخصی را که بیش تر از مادرش دوستش داشت را تحمل میکرد؟

با اعصابی بهم ریخته وارد اتاقش شد.

با همان لباس های روی تخت دراز کشید، چه ساده کارش را از دست داده بود.

حتی فکر به روزنامه ی نیازمندی و آوارگی دوباره برایش تهوه آور بود.

آن قدر درگیر افکارش بود که صدای در از جا پراندش.

بی حوصله نالید:

-بیا تو.

هامون با قیافه ای پکر وارد شد و یک راست به سمت صندلی کامپیوتر رفت.

نگاهی به او انداخت:

-تو دیگه چرا نابودی؟

هامون دستش را روی پیشانی اش گذاشت و تره ی ریخته شده روی آن را با حرص کشید و غرید:

-جواب اون ازمایش لعنتی مثبت بود.

هامین برای رهایی از سوز حاکم شده بر اتاق؛ حالت دراز کشیده اش را بهم زد و برای بستن

پرده ی پنجره ی بالای سرش نیم خیز شد.

گوشه ی پرده ی سفید رنگ را کنار زد و همان طور که با کنجکاوی مهد کودک سر کوچه را دید میزد گفت:

-خب بابا شدنت رو بهت تبریک میگم.

هامون عصبی به سمت او قدم برداشت بازویش را کشید و همان طور که او را روی تخت مینشاند با لحنی کلافه گفت:

-من تو کوچه نیستم که زل زدی به اونور...

محض رضای خدا یه راهی جلوم بزار من چه غلطی بکنم؟

هامین خونسرد به او زل زد:

-غلط و که قبلا کردی الان باید وایسی پا عواقبش.

هامون چشم هایش را گرد کرد و با قیافه ای ناراضی و لحنی مبهوت لب باز کرد:

-توقع نداری که اون زنیکه هرزه رو عقد کنم؟

هامین ضربه ای به شانه ی او زد و گفت:

-هی پسر کسی محبورت نکرده بود با هرزه ها بگردی.

به چشم های وحشت زده و صورت مچاله ی برادرش نیشخندی زد و روی تخت دراز کشید و چشم هایش را بست.

هامون با حرص شارژر روی میز را به شرعت برداشت و سر هامین را هدف گرفت:

-لعنتی، ناسلامتی برادرمی دو دیقه آرومم نمیتونی بکنی؟

هامین با همان چشمان بسته گفت:

-میتونی حرف بزنی شنونده ی خوبیم، به تصویرم نیازی نیست؛ صدات و دارم.

چهره ی حرصی هامون جایش را به همان صورت اخم آلود و غمگین داد و شروع به حرف زدن کرد:

-پدر شدن برای منی که هنوز معنی تعهد رو درک نکردم، سخته.برای منی که پدرم رو یه عابر بانک همیشه در دسترس میبینم ،وحشتناکه! فکر به این

که تمام عمرم و باید صرف راضی نگه داشتن یه موجود که هم خون خودمه بکنم و تهشم غر بشنوم، روانی کنندست. من دوست دارم آزاد باشم، این بچه

که فقط اندازه ی یه لوبیای نرسیده اس قدرتی داره که میتونه من رو بند یه خونه وصل یه زندگی مشترک کنه. من نمیخواستم به این زودی پدر بشم،

من نمیخوام همسر باشم.من از تعهد و پایبند بودن بیزارم. به نظرت منی که حتی نمیتونم یه دوست پسر خوب باشم... شوهر شدن برام زود نیست؟

هامین دستانش را زیر سرش گذاشت:

-فقط کافیه یکم به دوست داشتن و دوست داشته شدن فکر کنی تعهد چیز سختی نیست. اتفاقا به نظر من سر و کله زدن و شریک شدن با یه نفر راحت

تر از رابطه داشتن و کنترل چند نفره. تو واسه همون لوبیای کوچیک جوری پدری کن که تو رو فقط یه بابای خوب و عالی ببینه نه یه عابر بانک.کار

سختی نیست فقط سعی کن مثل بابا نباشی. در ضمن تو هیچ وقت آزاد نبودی، وقتی با بیست و چهار سال سن هنوز نون خور باباتی و خرج و مخارجت

لنگ پول تو جیبیته یعنی ازاد نیستی یعنی یه برده ای که در عوض پسر خوب بودن حقوق میگیری.

هامون در فکر فرو رفت ناگهان به شاخه ی دیگری پرید و لب به گفتن چیزی که بیش تر از همه ذهنش را درگیر کرده بود باز گو کرد:

-اصلا اون دختری که ادعا داره از همه ی مردا میترسه چرا پا پیش گذاشت برای دوست شدن با من. اون که شبا افه میاد کابوس نمیزاره خواب راحت

داشته باشه چرا با من رابطه داشت. یعنی زخمای کسی که بهش تجاوز شده به این زودیا خوب میشه؟

هامین با چشم های متعجب به او نگریست یعنی آن دختر پاک بود و برادرش این همه انگ هرزه بودن به او میزد؟

بیچاره آن دختر درد کشیده که گیر برادر بی درک او افتاده بود، هامون که حرفش را از سر گرفت دست از فکر کردت برداشت:

-اگه دختر پاکی بود و ریگی به کفشش نبود، کسی خودش جرعت تجاوز به حریم اون و نمیداد حتما چراغ سبزی در کار بوده.

هامین سری به نشانه ی تاسف تکان داد و افسوس گفت:

-همیشه جنس ما خوبه و اونا بدن، باید مراقب تک تک حرکات و رفتاراشون باشن که مبادا ما تو ذهنمون از اون برداشت منفی بکنیم و بزاریمش به پای

نخ دادن و خراب بودن اون دختر.! کرم از اونا و تو پسر پیغمری و اون دخترای بیچاره از را به درت کردن.

باید ناموس مردم و محدود کنی که مبادا خودت خطا کار شی، مبادا یه وقت هوست قلقلکش بیاد؛ اگه اون قدر رو خودت و حسات

کنترل نداری پس با یه حیوون فرقی نداری؛ تا وقتی قدرت اراده نداری خودت و انسان نبین، متهی جامعه نا هنوز یاد تگرفته که باید حیوون وحشی رو

بست نه طعمش رو ...

هامون اخم پررنگی میان ابروانش نشست همان طور که دسته های صندلی مشکی رنگ را میفشرد لب به حرف زدن باز کرد:

-یه جوری تو بحثات از دخترا حمایت میکنی که حس میکنم هم جنسشونی... من فقط میخوام اولین همسر آیندم باشم فکر به این که زنم توسط یکی

دیگه زن شده وحشتناکه.

هامین چشم هایش را بالاخره گشود آن هم برای چشم غره ای که قصد داشت نثار هامون کند پوزخندی زد و بحثشان را ادامه داد:

-من طرفدار جنس خاصی نیستم، فقط سعی میکنم جنس مخالف و مکمل خودم رو درک کنم... اما در مورد جمله ی دومت؛ وقتی از دیگران انتظاری

داری اون ها هم متقابلا از تو انتظاراتی دارند؛ تو خودت مگه اولین اون دختری؟ تو با بیست نفر بودی اون با یه

نفر. تو حال کردی اون زجر کشید. میبینی این جا کسی که حق اعتراض داره تو نیستی اون دختره.به نظرم این که ارزش یه زن و دختر بودن رو به یه

لایه ی اندام جنسیش میبینی وحشتناکه.

هامون به سمت هامین هجوم برد روی شکم او نشست و همان طور که یقه ی لباسش را میکشید خیره به چشم های خندان قهوه ای او با لحنی شوخ

گفت:

-هی آقا برای من ادای لاکچری های روشن فکر رو در نیار من که میدونم تهش میری دختر ملای محل و میگیری.

هامین همان طور که هامون را هل میداد با فکر به دختر هیکلی و خشک مذهب ملای مسجد صورتش جمع شد.

سیبل ها و ابروهای پیوندی اش که دیگر سوژه ای برای خودش بود.

ضربه ای به شونه ی هامون ولو شده در کنارش زد:

-من بمیرمم سراغ همچین دختر خشک مذهبی نمیرم. افراط تو هیچ چیز خوب نیست مخصوصا دین. من درک نمیکنم نظافت چه ربطی به نجابت داره.

و بعد اتمام حرف صحنه ای که موی دستان او را هنگام وضو گرفتن کاملا اتفاقی دیده بود یادش آمد و باعث شد ابروهایش در هم شود.

اویی که ادعای دین داشت به خاطر دیر شدن نمازش چرا باید در حوض مسجد وضو میگرفت که همه استین های بالا زده تا آرنجش را ببینند. اصلا چرا

باید زیبایی زنانه اش را با نگه داری آن همه مو از بین ببرد. مگر فقط هنگام خانه ی شوهر باید تمیز بود یعنی آن دختر خودش دل نداشت و از دیدن سر

و دست تمیزش لذت نمیبرد؟

بالشتی که روی صورتش قرار گرفت مانع ادامه ی افکارش شد:

-پسره ی بد داری به اون دختر فکر میکنی که رفتی تو هپروت؟

فکر به نامحرم حرام است حرام! سزات مرگه پس فطرت.

دست پایی زد جدی جدی داشت خفه میشد. دستش را بالا آورد و چنگی به موهای هامون زد. هامون سری رهایش کرد:

-تمام زحماتم و به باد دادی.

هامین با قیافه ای مچاله شده به دست روغنی اش زل زد:

-کم تر اون روغن و بمال به سرت موهات و بچکونن دو کیلو کره میشه باهاش درست کرد.

هامون از روی تخت بلند شد و همان طور که به سمت آیینه ی اتاق او میرفت تا موهای بهم ریخته اش را مرتب کند، گفت:

-ژل نزنم مثل تو موهام و آب شونه کنم خوبه؟ بچه مثبت!

هامین ملافه ی سفید و نازکش را روی خودش کشید:

-آدم بچه مثبت باشه جلف نباشه.

سپس چشم هایش را بست و ادامه داد:

-برو مزاحم که وقتم و بدجور گرفتی.