رمان گوتن به قلم حدیث عیدانی

صدای هق‌هق بی‌امان و غمگینم، کل اتاقک ماشین رو پر می‌کنه. ای‌کاش اون روزها می‌تونستن برگردن. ای‌کاش می‌تونستم پرواز کنم برم پیش هجده سالگیم، کنار سپیده و نیلوفر. کنار اون خوشی‌های ساده و بی‌آلایش.
سرمو از روی فرمون برمی‌دارم و توی آینه‌ی ماشین به چشمای قرمز و پف کرده‌م خیره می‌شم. اونقدر خیره می‌شم، اونقدر توی غم نگاهم غرق می‌شم که یه اشک درشت و شفاف از گوشه‌ی پلکم سُر می‌خوره و رقصون خودشو به پایین چونه‌ی لرزونم می‌رسونه.
***
گذشته
تقریبا همه‌ی وسایلی رو که نیاز داشتم خریده بودم. در حالی که چند تا نایلون بزرگ و سنگین دستم بود، به سختی داشتم توی راهرو راه می‌رفتم. پیشونیم از شدت گرما عرق کرده بود و چقدر دلم یه حموم آب سرد می‌خواست. تازه مستقل شده بودم و خیلی از کارها انجام دادنشون برام به شدت سخت و نفس‌گیر بود.
توی حال‌وهوای خودم غرق بودم و هلک‌هلک داشتم عرض راهرو رو طی می‌کردم که همون‌موقع، از پشت سرم فردی با شدت زیادی بهم برخورد کرد و نزدیک بود که پخش زمین شم. به سختی خودمو کنترل کردم و دست راستمو به دیوار گرفتم. اون‌قدر محکم بهم خورده بود که هنگام برخورد، کمرم تیر کشید. همزمان با این اتفاق، گوشیش هم روی زمین افتاد و من فقط قاب سیلیکونی نسکافه‌ای رنگش رو دیدم و نفسم گرفت! نفسم گرفت و همه‌ی خشم و عصبانیتم به یک‌باره فروکش کرد. قاب سیلیکونی نسکافه‌ای رنگش، توانم رو ازم گرفت و نخواستم که دیگه برگردم؛ که دیگه اعتراض کنم؛ که دیگه ببینمش!
ای‌کاش می‌شد گوشیشو برداره و فقط بره، بدون اینکه نگاهی بهم بندازه یا بخواد حرفی بزنه!
-خانوم! حالتون خوبه؟ من واقعا عذر می‌خوام. سرم توی گوشی بود و عجله داشتم. خانوم؟
خودش بود! قبلم تیر کشید و برای یه‌لحظه چشمام رو که پر از اشک شده بود روی هم فشردم. بالاخره اتفاق افتاد. بالاخره اتفاق افتاد و از اون چیزی که این مدت کابوس شبونه‌م شده بود، نتونستم فرار کنم. نفس عمیقی کشیدم و به آرومی به‌سمتش برگشتم. لبخند کمرنگی روی لبام نشوندم. با دیدن چهره‌م، نگاهش از حالت نگرانی دراومد و رنگ آشنایی به خودش گرفت. لبای نازک مردونه‌ش به خنده باز شد و صمیمانه گفت:
-پریناز! تویی دختر؟ کی اومدی شیراز؟ چرا بهم خبر ندادی بیام استقبالت؟
خنده‌هاش، آخ! خنده‌هاش...
بغض بدی گلوم رو فشرد و با این حال مجبور به حفظ اون لبخند احمقانه بودم. می‌ترسیدم حرکت دیوونه وار قلبم از روی مانتو به چشمش بیاد و رسوای عالم بشم. با خجالت سرمو پایین انداختم و با صدای آرومی گفتم:
-سلام آقا سینا.راستش دو روزی می‌شه که اومدم و نخواستم مزاحمتون بشم.
صدام می‌لرزید و به این همه سستی و بی‌ارادگی لعنت فرستادم. در برابرش همیشه یه موش ترسو و بی‌خاصیت بودم. دیگه سنگینی بار توی دستام برام اهمیت نداشت. اصلا دیگه سنگین نبودن. تنها سنگینی‌ای که روی کل وجودم حس می‌کردم، نگاه تیره‌ی این مرد بود.
-آخه این چه حرفیه تو می‌زنی؟! داداشت کلی سفارشتو پیش من کرده، منم بهش قول دادم حواسم بهت باشه و نذارم آب توی دلت تکون بخوره. اون وقت تو دو روزه اینجایی و نمیای به من بگی؟! پویان بفهمه نمیاد حسابمو برسه؟
نمی‌دونستم در جواب حرفاش چی بگم. فقط دوست داشتم هرچه زودتر اون مکالمه‌ی عذاب آورو تموم کنم. بوی تام‌فوردش، دنیای دخترونه و حساسم رو زیر و رو می‌کرد.
سرمو بالا اوردم و بدون اینکه به چشماش زل بزنم، گفتم:
-چشم. از این به بعد بیشتر مزاحمتون می‌شم.
و بلافاصله اشاره‌ای به موبایلش کردم و گفتم:
-گوشیتون...
با این حرفم، نگاهش رفت سمت اون سیلیکونی نسکافه‌ای. به‌سمتش خم شد و از روی زمین برداشتش، در همون‌عین جواب داد:
-از بچگی همیشه همین‌طور بودی. خجالتی و تعارفی.
صاف ایستاد و نگاهی به گوشیش انداخت.
-بابت تصادف الآنم معذرت می‌خوام. اون‌قدر درگیر این ماس‌ماسک بودم نفهمیدم چجوری بهت خوردم!
نگاهم باز رفت پایین و در جوابش گفتم:
-اشکالی نداره. یه اتفاق بود دیگه...
کمی مکث کردم و ادامه دادم:
-بااجازه من برم. کمی بارم سنگینه داره اذیتم می کنه.
با نگاه کردن به دست‌های پرم به وضوح لرزششون رو دید و گفت:
-برو برو. ببخشید به حرف گرفتمت. اصلا حواسم به اینا نبود.
و ای‌کاش این‌قدر مهربون نبود.
***
دگر از درد تنهایی به جانم یار می‌باید
دگر تلخ است کامم شربت دیدار می‌باید
درحالی که داشتم لقمه‌ی پرملات پنیر و سبزیم رو می‌خوردم، توی این آهنگ بی‌نظیر غرق شده بودم. درد توی صدای خواننده و موسیقی، قلب جوون و پر از حسم رو از اندوه لبریز می‌کرد. رفته‌رفته پرحرص‌تر اون لقمه‌ی درشت رو به دندون می‌گرفتم و حال‌واحوالم اصلا دست خودم نبود.
ز جام عشق او مستم دگر پندم مده ناصح
نصیحت گوش کردن را دل هشیار می‌باید
به مصرع آخر که رسید؛ اون بغض سنگین مهاجم رو با نون و پنیر و سبزی سنگین‌تری قورت دادم.
مرا امید بهبودی نمانده‌ست ای‌خوش آن روزی، خوش آن روزی
که می‌گفتم علاج این دل بیمار می‌باید
ای‌کاش پام رو توی این شهر شور و عشق لعنتی نمی‌ذاشتم. ای‌کاش دستم می‌شکست و این شهر پررنگ و لعاب رو انتخاب نمی‌کردم. توی این‌مدت، مثل قاتلی شده‌بودم که چهره‌ش اعلامیه شده، روی در و دیوارهای شهر چسبیده و دائما در حال فراره.
دل من بارها لرزید عشق اما جنونش را
نمی‌بایست زنجیری ولی این بار می‌باید
دیگه نتونستم تحمل کنم. لقمه رو روی میز پرت کردم و محکم روی گوشی کوبیدم. صدا خفه شد. ولی توی سرم فقط یه جمله می‌چرخید: ولی این بار می‌باید! ولی این بار می‌باید. ولی این بار...
سرمو میون دستام گرفتم و لعنت فرستادم به کل وجود کثیف و پر از شرارتم. حالم از این پریناز وقیح به شدت به‌هم‌می‌خورد و روی نگاه کردن به چشمای هیچ‌کسی رو نداشتم. خودم حتی!
با شنیدن صدای زنگ در، از اون حال ناخوش جدا شدم و برای یه لحظه قلبم از تپیدن ایستاد. به ساعت مچیم نگاهی انداختم، ساعت هفت‌وپونزده دقیقه‌ی صبح توی چشم می‌زد و عجیب بود که توی این ساعت باید زنگ در خونه‌ی من به صدا در بیاد. دوباره و دوباره زنگ فشرده شد و صدای تیزش، روی اعصاب حساس اون روزهای تلخم، پنجول تیزی کشید؛ ولی نمی‌خواستم اون در لعنتی رو باز کنم. نمی‌خواستم باز اون مرد و سیلیکونی نسکافه‌ای رنگش رو ببینم و ای کاش دست برمی‌داشت!
به‌سختی از جام بلند شدم و سمت در رفتم. دست سرد و یخ زده‌م رو روی دستگیره‌ی در گذاشتم و با کمی مکث بازش کردم. با هجوم تام‌فورد تندش به مشامم، حال‌واحوال پریشونم، پریشون‌تر شد و آخ که چقدر از پریناز پرنیان متنفر بودم.
صدای همیشه شاد و پرانرژیش، قلب بی جنبه‌م رو به تلاطم بیشتری دراورد.
-روز بخیر پرنیان کوچک! می‌بینم که آماده‌ای. اگه کاری نداری زود بپر پایین با هم بریم دانشگاه.
جمله‌ی آخرش دوران‌بار توی سرم چندین‌بار چرخید و چشمای گردشده از تعجبم به زمین چسبید. ناشیانه گلوم رو صاف کردم و با صدای همیشه آرومم مقابل این مرد، گفتم:
-صبحتون بخیر، بهتره شما خودتون برید دانشگاه. من یه‌خرده کار...
صدای مردونه‌ش، حرفم رو قطع کرد و گفت:
-ببینم، مگه تو امروز ساعت هشت صبح کلاس نداری؟!
هرلحظه تعجبم زیادتر می‌شد و نمی‌دونستم که برنامه‌ی کلاسیم رو از کجا پیدا کرده و می‌دونه؟ به‌سختی نگاهم رو از زمین سرامیکی کندم و بهش دوختم.
-شما از کجا برنامه‌ی...
و باز هم حرفمو قطع کرد، چقدر در مقابلش منفعل بودم! شاید اگه هرکس دیگه‌ای مرتبا این‌کار رو انجام می‌داد، واکنش بدی نشون می‌دادم ولی این مرد... امان از این مرد!
-برنامه‌تو از پویان گرفتم. دیدم هیچ خبری ازت نیست و اگه به حال خودت ولت کنم سال تا سال نمی‌تونم ببینمت، برای‌همین خودم دست‌به‌کار شدم و زنگ زدم به داداشت.
نگاهم رو باز انداختم پایین و گفتم:
-شما بفرمایید. من یه‌خرده کار دارم و باید انجام بدم.