رمان گوتن به قلم حدیث عیدانی

ژانر:#پلیسی #اجتماعی #عاشقانه #جنایی

خلاصه:

زن عجیب است. زن از همان بدو ورودش به جهانِ مادر باردارش، عشق می مکد و به دنبالش تا ابد روانه است؛ حتی در آغـ*ـوش قبری که سال هاست تن ظریفش را دربرگرفته.

زن عجیب است. مانند گم شده ای در صحرا به دنبال ذره ای (عشق) می دود و نوحه سرایی می کند. افسوس که سراب های پیش رویش، بسیار شبیه حقیقت اند و امان از روزی که او در دامشان فرو رود.

گوتِن، روایت زنی است رنج کشیده و ناکام که چندباری در دام سراب های عاشقانه فرو رفته و همچنان با آخرین توان سعی در رسیدن به حقیقت دارد، چرا که تنها امیدش؛ آب حیات زندگانی؛ یعنی همان عشق حقیقی است.

*سخن نویسنده:

این رمان علاوه بر دارا بودن ژانر عاشقانه و اجتماعی که سعی دارد مشکلات زنان را نمایش دهد، دارای صحنه های بسیار پرهیجان پلیسی و جنایی می باشد.

به نام او

گوتن

مقدمه: چشمان بسته‌ام غرق شده در آن خاطرات کهنه‌ی تلخ‌و‌شیرین.

غصه‌هایی که قصه شدند و شادی هایی که جاودانه.

سازی که آوازی برای دوباره بودن بود، جهان را در آغـ*ـوش آوایش فشرد و

من پریناز پرنیان، آغاز کرده‌ام، حس خوب دوباره ی حیات را.

با مردی که اخم‌های عمیقش از بین رفتنی نیست.

زمرد چشمانش، می‌زند چشمانم را.

و خود‌خواهیش لطافت روح زنانه‌ام را قلقلک می‌دهد.

من با او ( پر باز کرده‌ام، پرواز کرده‌ام )

پریناز پرنیان

حال

لباس سفید رنگ و بلندم توی تاریکی شب برق می‌زنه. اونقدر اشک ریختم که دیگه نمی‌تونم گریه کنم. توی این هوای بهاری، از شدت سرما بدنم داره می‌لرزه و هیچ‌چیزی نیست که بتونه گرمم کنه. دیگه هیچ‌چیزی نمی‌تونه تن نحیف و بی‌جونم رو گرم کنه. دیگه هیچ چیزی توی این دنیای بزرگ نمی‌تونه دل کوچیک و پرغصه‌م رو به خودش امیدوار کنه. چشمای سوزانم رو روی هم می‌ذارم و دستمو روی فرمون، تکیه‌گاه سر سنگین شده از دردم می‌کنم.

آخ خدا! پس چرا دیگه قرار نیست رنگ آرامش رو توی این زندگی لعنتی ببینم؟ چرا نمی تونم یه روز بی‌دغدغه و با آرامش نفس عمیق بکشم و از ته‌دل شکر‌گزارت باشم؟

طپش زیاد قلبم، اعصابم رو متشنج‌تر می‌کنه. دوست ندارم طلوع آفتاب رو ببینم. دیگه دوست ندارم چیزی رو ببینم. کاش بشه همین الآن بمیرم!

***

گذشته

همراه با دو دوست گرمابه و گلستانم کنار دکه‌ی سر خیابون بودیم، صدای جیغ‌ودادمون از شدت خوش‌حالی گوش فلک رو کر کرده بود. نیلوفر دانشگاه ارومیه، سپیده دانشگاه تهران و من شیراز قبول شده بودم. اگه بگم داشتیم بال درمی‌اوردیم اغراق نکردم، هر چند سپیده حال خوبش از ما صد چندان بیشتر بود و دیگه نیازی نداشت که دوری از خانواده رو تحمل کنه. روی پاهام بند نبودم، فقط می‌خواستم هر‌چه زودتر مادر همیشه حمایت‌گر و مهربونم رو توی اون حال قشنگ و خوب سهیم کنم. بعد از کلی بغـ*ـل و ماچ و بـ..وسـ..ـه، عجله‌کنان از بچه‌ها جدا شدم و دویدم سمت خونه. نگاه متعجب عابرین باعث نشد که ثانیه ای توی دویدنم تعلل ایجاد بشه، مثل دختر بچه‌ای شده‌بودم که بعد از کلی گریه و خواهش و تمنا به اون خرس پشمالو و نرم سفید رنگش رسیده و من چقدر شکرگزار این حال و هوا بودم.

با شدت در خونه رو باز کردم و وارد شدم. با هجوم بوی دل‌انگیز قرمه‌سبزی به مشامم و شنیدن صدای روح‌نواز همایون شجریان که توی خونه پخش می‌شد، حال خوبم عجیب تکمیل شد.

نفس عمیقی کشیدم و با لـ*ـذت چشمام رو بستم.

- پریناز جان، مادر؟ خوبی؟ نتیجه‌ی کنکورت چی شد؟

چشمام رو باز کردم و خیره نگاهش کردم. آرامش و متانت صداش، ظاهر همیشه آراسته و مهربونش و در کل، همه ی وجود ملکوتیش هر ثانیه باعث می‌شد که مهرش توی قلبم زیادتر بشه.

از اون همه هیجان پر سروصدا فقط یک لبخند عمیق مونده بود روی لبم و آرامشی که از وصفش عاجزم.

رفتم سمتش و به آرومی توی آغوشش خزیدم، زیر گوشش زمزمه کردم:

-قبول شدم. معماری!

از آغوشش بیرونم کشید و با خوش‌حالی نگاهم کرد، صورتم رو میون دستای نرمش گرفت و گفت:

-تبریک می‌گم دخترم، چه دانشگاهی؟

لبخند روی لبم ماسید. آخ که چقدر دل‌کندن از این خونه و آدم‌هاش برام سخت بود. دستم رو گذاشتم روی دستش و با ناراحتی لب زدم:

-شیراز!

برعکس انتظارم نه تنها غمگین نشد؛ بلکه لبخندش عمیق‌ترهم شد، دوباره بغلم کرد، بـ..وسـ..ـه‌ای روی موهای از مقنعه بیرون زده‌م زد و گفت:

- چه دانشگاه خوبی و چه شهر قشنگی. چقدر خوش‌حالم برات.

بغضم گرفته بود، دائما توی سرم تکرار می‌شد که چجوری می‌خوام ترک کنم این خونه رو؛ این محیط گرم و صمیمی رو؛ این مادر عزیز و نمونه رو.

-دوری ازت سخته برام. نمی‌دونم می‌تونم تحملش کنم یا نه!

نفس عمیقی کشید و شروع کرد به حرف زدن و با هر کلمه‌ای که از دهانش خارج می‌شد؛ آرامش هم به درونم سرازیر می‌شد.

-هیچ‌وقت دوست نداشتم و دوست ندارم که جلوی استقلال و خوشبختیت رو بگیرم. تو دیگه داری برای خودت خانومی می‌شی و کم‌کم باید طعم استقلال رو بچشی. اینو بدون که من همیشه حمایتت می‌کنم و دوستت دارم؛ ولی بیشتر از اون اینو می‌خوام که تو بتونی روی پای خودت بایستی و موفقیت‌هات گوش عالم رو کر کنه. سربلندم کن دختر! مثل همیشه!

***

افسرده‌تر از همیشه به سمت سازم رفتم، صدای گریه‌ی ساز توی خونه بلند شد. اون شب باد شدیدی می‌وزید. چشمامو بستم، از این دنیا کنده شدم و انگار روی ابراها راه می‌رفتم، هر پنجه‌ای که به ساز می‌زدم انگار غم و غصه‌ی کل دنیا رو توی دلم می‌ریخت.

مامان در زد و وارد اتاقم شد.

- پری مادر چرا اینقدر ناراحتی؟ صدای غمگین سازت خونه رو پر کرده!

دست به ساز با ناراحتی روی تختم نشستم، به نقطه‌ی نامعلومی زل زدم و گفتم:

- مامان خیلی گیج شدم، شاید دارم ناشکری می‌کنم ولی...

حرفمو نیمه‌کاره رها کردم، مامان دروبست و اومد پیشم نشست، دستشو گذاشت روی کمرمو به آرومی نوازشم کرد.

-ولی چی خوشگل مادر؟ حرفتو کامل بزن و نذار توی دلت سنگینی کنه. راحت باش و بگو چی توی دلته.

با چشمای پر از اشکم نگاهش کردم، با صدای گرفته‌ای پرسیدم:

-مامانم کجاست؟!

همزمان با گفتن این حرفم چشمای اونم پر از اشک شد، سرمو گرفت توی بغلش، اشک‌هام روون شد روی صورتم. سرمو تکیه دادم به شونه‌ش و با همون صدای گرفته زجه زدم:

-اگه شما نبودید سرنوشت من چی می شد مامان؟! چرا مثل بقیه‌ی آدما کنار خونواده‌ی اصلیم بزرگ نشدم؟ آخه چرا مامان؟

هیچی نمی‌گفت و پا به پام اشک می‌ریخت. همیشه ممنونش بودم، ممنون صبوریاش، ممنون مهربونیاش، ممنون وجودش و ممنون آرامشی که همیشه سخاوتمندانه تقدیم روح و روان رنجورم می‌کرد.

-مامان سوگند خواهرمه؟

از آغوشش جدا شدم و نگاهش کردم، با ناراحتی لب زد:

- بخدا نمی‌دونم پریناز، هر بار این سوال رو ازم می‌پرسی تن و بدنم می‌لرزه.

اشک‌هام رو از گونه‌هام کنار زدم و ماتم‌زده، گفتم:

-آخه چرا هر وقت این سوالو از هرکسی می‌پرسم می‌خواد از جواب‌دادن فرار کنه؟ چرا هیچ‌کس به فکر این داستان نیست؟ چرا منو سوگند اینقدر به‌هم شبیهیم؟

نگاهش کردم و با زاری گفتم:

-مامان تو رو خدا بهم بگو! بگو دارم اشتباه می‌کنم. بگو که شبیه هم نیستیم. بگو تا منم بتونم مثل همه بی‌خیال این داستان بشم. تو رو خدا بهم بگو.

و باز هم همچنان جوابم سکوت بود. اشک می‌ریخت و هیچی نمی‌گفت!

دوباره به آغوشش پناه بردم و این بار منم بدون اینکه دیگه چیزی بگم فقط اشک ریختم.

***

سپیده با لحن شاعرانه و شوریده‌ای شروع به خوندن کرد:

آری آغاز دوست‌داشتن است

گرچه پایان راه ناپیداست

من به پایان دگر نیندیشم

که همین دوست‌داشتن زیباست

از سیاهی چرا حذر کردن

شب پر از قطره‌های الماس است!

من و نیلوفر نگاه معنی‌داری با هم ردوبدل کردیم که از چشمای سپیده دور نموند و لبخند خبیثانه‌ش عمیق‌تر شد. نیلوفر به تقلید از سپیده در حالی که فنجون چایش رو سر می‌کشید با لحن فیلسوفانه‌ای،گفت:

- به نظر من بهترین و شیرین‌ترین روز، روزی نیست که همه‌ی اتفاق‌هایش باشکوه، شگفت‌انگیز یا هیجان‌آور باشد! بلکه روزی‌است پر از شادی‌های کوچک و ساده ... که یکی پس از دیگری مثل دانه‌های مروارید از گردن‌بند پایین می‌ریزند!

بعدشم با لحن مسخره و مزحکی اضافه کرد:

-آن شرلی!

دهنمو کج کردم و گفتم:

- سرتون به جایی خورده که اینقدر شاعرمسلک شدید؟

سپیده مثل همیشه خونسرد و متین فنجون چاییش رو گذاشت روی میز و بی توجه به حرف من، گفت:

– بچه ها من سه‌تا بلیط گرفتم واسه‌ی امشب!

نیلوفر یه تای ابروی نازکش رو انداخت بالا و پرتعجب پرسید:

-بلیط چی؟!

لبخند موزیانه‌ای روی لب‌های نازک و خوش‌حالتش نقش بست و مرموزانه جواب داد:

- سنفونی‌های جدید کوروش تهرانی!

همونجور که داشتم چاییم رو می‌نوشیدم با شنیدن چیزی که سپیده گفت چایی توی گلوم پرید! در عین اینکه سرفه می‌کردم به سختی گفتم:

- چطور تونستی بلیط گیر بیاری؟! من هر چقدر توی سر و کله‌م زدم نشد یه بلیط برای ته سالن گیر بیارم!

به آرومی چند بار زد پشتم و گفت:

-بهت می‌گم. فعلا تو آروم باش و خودتو به کشتن نده!

نیلوفر پرتعجب در سکوت فقط نظاره‌گر بود و اغراق نیست که بگم دهن منم اندازه‌ی غارعلیصدر باز بود!

سپیده از جاش بلند شد و در همون‌حال که داشت کیفشو روی شونه‌ش می‌ذاشت، گفت:

-ساعت هشت میام دنبالتون، حاضر باشید لطفا!

نفهمیدم چجوری ازش خداحافظی کردیم، این سپیده، سپیده‌ی هر روز نبود! فقط یادمه که با بهت برگشتم سمت نیلوفر که حالش از من بدتر بود.

-نفهمیدی این سپیده چه مرگش بود امروز؟

***

- اوه اوه چه تیپی زدی سپیده جون! خبریه؟!

خبیثانه خندید و با شیطنت گفت:

- دارید از فضولی می‌ترکیدا! قشنگ تابلوئه!

دهنمو کج کردم و گفتم:

- حالا که می‌دونی چقدر مشتاقیم بدونیم چه مرگت شده، لطف می‌کنی زودتر توضیح بدی چی شده و ما رو خلاص کنی تا بتونیم یه نفس راحت بکشیم؟!

نوچ کشداری گفت و ادامه داد:

-گر صبر کنی ز قوره حلوا سازی!

پوفی کردم و از شیشه ی ماشین به بیرون خیره شدم، می شناختمش؛ تا دلش نمی‌خواست چیزی نمی‌گفت؛ برای همینم باید دندون روی جیـ*ـگر می‌ذاشتیم تا خودش بیاد تعریف کنه هر اتفاقی رو که افتاده!

جایگاهی که سپیده خانوم بلیطاشو خریده بود جایگاه وی آی پی بود و رسما همون‌جا من و نیلوفر سکته رو زدیم. کنسرت کوروش تهرانی باشه و تو بتونی بلیطای وی آی رو بخری؟! جزو محالات ممکن بود! حداقل برای ما سه تا جوجه‌ی تازه کنکور داده!

دیگه نتونستم جلوی خودمو بگیرم. تا نشستیم بازوشو محکم نیشگون گرفتم و گفتم:

- د بنال دیگه! چجوری این بلیطای گرونو خریدی؟!

یه نگاه به نیلوفر انداخت که با دهن باز داشت به دور و اطرافیانومون که اکثرا آدمای شناخته شده‌ای بودن نگاه می‌کرد و کلا قدرت تکلم رو از دست داده بود. همه‌ی آدمایی که توی ردیف ما نشسته بودن معلوم بود چقدر پولدار و باکلاسن. فقط ما سه تا اونجا خیلی معمولی بودیم و قشنگ مثل رنگ قرمز توی چشم می‌زدیم.

سپیده این دفعه با آرامش دستشو گذاشت روی دستم:

-یه‌خرده دیگه بیشتر صبر کن، سورپرایز دارم براتون، نمی‌خوام سورپرایزمو رو کنم پس خواهشا اینقدر گیر نده و از برنامه لـ*ـذت ببر!

سپیده وقتی اینجوری با طمانینه حرف می‌زد مطمئنم هیچ‌کس نمی‌تونست حرفی روی حرفش بیاره؛ برای همین سری تکون دادم و سکوت کردم، نیلوفر بعد از اینکه کلی ندید بدید بازی دراورد و این ور اون ورو نگاه کرد رو به سپیده با لحن خنده داری گفت:

-از امشب تا آخر عمرم فقط برای تو و خونواده‌ت و تمام مرده و زنده‌تون دعا می‌کنم. ایشالله حاجت روا بشید که دل دختر جوونی مثل منو اینقدر شاد می‌کنی!

شنیدن این حرفا از زبون دختر بی‌قیدی مثل نیلوفر خیلی بعید بود و باعث شد منو سپیده با صدای بلندی بزنیم زیر خنده.

وقتی اولین برنامه توسط مجری اعلام شد، تمام نورافکن‌های سالن خاموش شدن، به غیر از صحنه، همه‌ی نوازنده‌ها به ترتیب اومدن و روی صندلی‌هاشون نشستن، سکوت همه جا رو فرا گرفته بود، بعد از چند لحظه صدای قدم‌های محکم و منظم کوروش سکوت رو شکست.

برای ناظرین تعظیم کوتاهی کرد و نگاهی به جمعیت انداخت؛ تا چشمش به ما خورد، لبخند عمیقی زد و این حرکتش باعث شد که به شدت تعجب کنیم. به سمت ارکستر برگشت و رهبری رو شروع کرد، صدای کوبنده و پر قدرت سازهای زهی درهم آمیخت.

همه مشتاق به صحنه چشم دوخته بودیم، واقعا سنفونی بی‌نظیری بود. منو یاد سنفونی نه بتهوون می‌انداخت یا رقـ*ـص‌مجار.

نزدیک به سه ساعت برنامه طول کشید، همه داشتن سالن رو ترک می‌کردن اما سپیده هنوز نشسته بود.

این دختر واقعا امروز سرش به یه جایی خورده بود، پوفی کشیدم وگفتم:

-دختر خانوم برنامه تموم شد، بلند شو دیگه!

-نمی خواد! فعلا بشینید!

من و نیلوفر همزمان با هم گفتیم:

-چرا؟!

یه تای ابروش رو داد بالا و پای چپش رو انداخت روی پای راستش.

- خودتون می‌فهمید!

ناچار سکوت کردیم. بعد از گذشت چند دقیقه سالن تقریبا خالی شد، داشتم به این فکر می‌کردم که سپیده چه خوابی برامون دیده و چه مرگش شده که چشمم به کوروش خورد که داره میاد سمتمون، یه لحظه فکر کردم دارم اشتباه می‌بینم! سپیده از جاش برخاست و با لحن گرمی رو به کوروش گفت:

-مثل همیشه عالی و بی‌نظیر، خسته نباشی!

کوروش لبخند جذابی به روی صورت سپیده پاشید و با همون صدای بم و مردونه‌ش گفت:

-خیلی خوش‌حالم کردی که اومدی، بخاطر حضور و دلگرمی تو بود که امشب اجرامون بی‌نظیر شد!

اصلا انتظار این نوع برخورد و مکالمه رو بین سپیده و کوروش تهرانی نداشتم. این قضیه اون قدر برام سنگین بود که اصلا نمی‌تونستم واقعی بودنش رو باور کنم! سریع یه نیشگون ریز از دستم گرفتم که ببینم بیدارم یا نه! بیدار بودم!

سپیده با لبخند به‌سمت ما برگشت که همچنان داشتیم با بهت نگاهشون می‌کردیم. نه جیک من در میومد نه نیلوفر. هضم همچین برخوردی اصلا برامون آسون نبود. سپیده با همون لحن همیشه متینش رو به کوروش گفت:

-قطعا دو تا قل منو می‌شناسی؛ چون زیاد ازشون تعریف کردم! بذار معرفیشون کنم!

کوروش با لبخند حرف سپیده رو قطع کرد و گفت:

- اجازه می‌دی خودم حدس بزنم؟

سپیده سکوت کرد و رضایت خودش رو اینجوری اعلام کرد. کوروش اول یه نگاهی به نیلوفر و یه نگاهی به من انداخت، نگاهش نافذ و استوار بود همراه با یه متانت مردونه و چقدر شبیه سپیده بود این متین بودن اما در غالب مردونه!

رو به من گفت:

-پریناز! درسته؟!

در این حد با هم صمیمی بودن که تونست اینجوری دوستای سپیده رو بشناسه! وای خدا داستان چیه واقعا؟!

سعی کردم از حالت بهت خارج شم. چون اصلا دوست نداشتم آبروی سپیده رو ببرم و خودمو بی‌دست و پا جلوه بدم. بس بود هرچقدر سکوت کرده بودم و حالا باید خودی نشون می‌دادم. سرفه‌ای مصلحتی کردم و لبخند ملایمی روی لبام نقش بست.

-بله جناب، من پرینازم. اجراتون مثل همیشه بی‌نهایت عالی بود. واقعا دست‌مریزاد.

مردونه به معنای تشکر سری برام تکون داد و با نیلوفر هم احوال‌پرسی مختصری کرد، گرچه نیلوفر مثل من نتونست خیلی خونسرد برخورد کنه و کاملا مشخص بود که جاخورده. البته حق هم داشت، مطمئنا سپیده و کوروش این حق رو بهمون می‌دادن که تعجب کنیم بخاطر این صمیمیت بیش از حد و غیرمترقبه!

بعد از سلام و علیکی که کردیم، رومو کردم به سپیده که فقط با همون لبخند آرومش داشت نگاهمون می‌کرد و پرسیدم:

-نمی‌خوای توضیحی در این رابـ ـطه بهمون بدی سپیده جان؟

خنده‌ی خجل زده‌ای کردم و طره‌ای از موهای مشکی رنگم رو که از شالم بیرون ریخته بود، هل دادم توی روسری و رو به کوروش گفتم:

-راستش ما خیلی غافلگیر شدیم و اصلا انتظارِ...

سپیده حرفم رو قطع کرد و همون‌جور که دستش رو دور بازوی کوروش حلقه می‌کرد، گفت:

-خیلی دلم می‌خواست زودتر شما رو در جریان بذارم؛ ولی چون می‌دونستم چقدر به کوروش علاقه دارید خواستم سورپرایزتون کنم...

مکث کوتاهی کرد و زل زد به چشمای کوروش، لبخند محجوبش، عمیق‌تر و خواستنی‌تر شد!

-ما می‌خوایم ازدواج کنیم!

***

حال

صدای هق‌هق بی‌امان و غمگینم، کل اتاقک ماشین رو پر می‌کنه. ای‌کاش اون روزها می‌تونستن برگردن. ای‌کاش می‌تونستم پرواز کنم برم پیش هجده سالگیم، کنار سپیده و نیلوفر. کنار اون خوشی‌های ساده و بی‌آلایش.

سرمو از روی فرمون برمی‌دارم و توی آینه‌ی ماشین به چشمای قرمز و پف کرده‌م خیره می‌شم. اونقدر خیره می‌شم، اونقدر توی غم نگاهم غرق می‌شم که یه اشک درشت و شفاف از گوشه‌ی پلکم سُر می‌خوره و رقصون خودشو به پایین چونه‌ی لرزونم می‌رسونه.

***

گذشته

تقریبا همه‌ی وسایلی رو که نیاز داشتم خریده بودم. در حالی که چند تا نایلون بزرگ و سنگین دستم بود، به سختی داشتم توی راهرو راه می‌رفتم. پیشونیم از شدت گرما عرق کرده بود و چقدر دلم یه حموم آب سرد می‌خواست. تازه مستقل شده بودم و خیلی از کارها انجام دادنشون برام به شدت سخت و نفس‌گیر بود.

توی حال‌وهوای خودم غرق بودم و هلک‌هلک داشتم عرض راهرو رو طی می‌کردم که همون‌موقع، از پشت سرم فردی با شدت زیادی بهم برخورد کرد و نزدیک بود که پخش زمین شم. به سختی خودمو کنترل کردم و دست راستمو به دیوار گرفتم. اون‌قدر محکم بهم خورده بود که هنگام برخورد، کمرم تیر کشید. همزمان با این اتفاق، گوشیش هم روی زمین افتاد و من فقط قاب سیلیکونی نسکافه‌ای رنگش رو دیدم و نفسم گرفت! نفسم گرفت و همه‌ی خشم و عصبانیتم به یک‌باره فروکش کرد. قاب سیلیکونی نسکافه‌ای رنگش، توانم رو ازم گرفت و نخواستم که دیگه برگردم؛ که دیگه اعتراض کنم؛ که دیگه ببینمش!

ای‌کاش می‌شد گوشیشو برداره و فقط بره، بدون اینکه نگاهی بهم بندازه یا بخواد حرفی بزنه!

-خانوم! حالتون خوبه؟ من واقعا عذر می‌خوام. سرم توی گوشی بود و عجله داشتم. خانوم؟

خودش بود! قبلم تیر کشید و برای یه‌لحظه چشمام رو که پر از اشک شده بود روی هم فشردم. بالاخره اتفاق افتاد. بالاخره اتفاق افتاد و از اون چیزی که این مدت کابوس شبونه‌م شده بود، نتونستم فرار کنم. نفس عمیقی کشیدم و به آرومی به‌سمتش برگشتم. لبخند کمرنگی روی لبام نشوندم. با دیدن چهره‌م، نگاهش از حالت نگرانی دراومد و رنگ آشنایی به خودش گرفت. لبای نازک مردونه‌ش به خنده باز شد و صمیمانه گفت:

-پریناز! تویی دختر؟ کی اومدی شیراز؟ چرا بهم خبر ندادی بیام استقبالت؟

خنده‌هاش، آخ! خنده‌هاش...

بغض بدی گلوم رو فشرد و با این حال مجبور به حفظ اون لبخند احمقانه بودم. می‌ترسیدم حرکت دیوونه وار قلبم از روی مانتو به چشمش بیاد و رسوای عالم بشم. با خجالت سرمو پایین انداختم و با صدای آرومی گفتم:

-سلام آقا سینا.راستش دو روزی می‌شه که اومدم و نخواستم مزاحمتون بشم.

صدام می‌لرزید و به این همه سستی و بی‌ارادگی لعنت فرستادم. در برابرش همیشه یه موش ترسو و بی‌خاصیت بودم. دیگه سنگینی بار توی دستام برام اهمیت نداشت. اصلا دیگه سنگین نبودن. تنها سنگینی‌ای که روی کل وجودم حس می‌کردم، نگاه تیره‌ی این مرد بود.

-آخه این چه حرفیه تو می‌زنی؟! داداشت کلی سفارشتو پیش من کرده، منم بهش قول دادم حواسم بهت باشه و نذارم آب توی دلت تکون بخوره. اون وقت تو دو روزه اینجایی و نمیای به من بگی؟! پویان بفهمه نمیاد حسابمو برسه؟

نمی‌دونستم در جواب حرفاش چی بگم. فقط دوست داشتم هرچه زودتر اون مکالمه‌ی عذاب آورو تموم کنم. بوی تام‌فوردش، دنیای دخترونه و حساسم رو زیر و رو می‌کرد.

سرمو بالا اوردم و بدون اینکه به چشماش زل بزنم، گفتم:

-چشم. از این به بعد بیشتر مزاحمتون می‌شم.

و بلافاصله اشاره‌ای به موبایلش کردم و گفتم:

-گوشیتون...

با این حرفم، نگاهش رفت سمت اون سیلیکونی نسکافه‌ای. به‌سمتش خم شد و از روی زمین برداشتش، در همون‌عین جواب داد:

-از بچگی همیشه همین‌طور بودی. خجالتی و تعارفی.

صاف ایستاد و نگاهی به گوشیش انداخت.

-بابت تصادف الآنم معذرت می‌خوام. اون‌قدر درگیر این ماس‌ماسک بودم نفهمیدم چجوری بهت خوردم!

نگاهم باز رفت پایین و در جوابش گفتم:

-اشکالی نداره. یه اتفاق بود دیگه...

کمی مکث کردم و ادامه دادم:

-بااجازه من برم. کمی بارم سنگینه داره اذیتم می کنه.

با نگاه کردن به دست‌های پرم به وضوح لرزششون رو دید و گفت:

-برو برو. ببخشید به حرف گرفتمت. اصلا حواسم به اینا نبود.

و ای‌کاش این‌قدر مهربون نبود.

***

دگر از درد تنهایی به جانم یار می‌باید

دگر تلخ است کامم شربت دیدار می‌باید

درحالی که داشتم لقمه‌ی پرملات پنیر و سبزیم رو می‌خوردم، توی این آهنگ بی‌نظیر غرق شده بودم. درد توی صدای خواننده و موسیقی، قلب جوون و پر از حسم رو از اندوه لبریز می‌کرد. رفته‌رفته پرحرص‌تر اون لقمه‌ی درشت رو به دندون می‌گرفتم و حال‌واحوالم اصلا دست خودم نبود.

ز جام عشق او مستم دگر پندم مده ناصح

نصیحت گوش کردن را دل هشیار می‌باید

به مصرع آخر که رسید؛ اون بغض سنگین مهاجم رو با نون و پنیر و سبزی سنگین‌تری قورت دادم.

مرا امید بهبودی نمانده‌ست ای‌خوش آن روزی، خوش آن روزی

که می‌گفتم علاج این دل بیمار می‌باید

ای‌کاش پام رو توی این شهر شور و عشق لعنتی نمی‌ذاشتم. ای‌کاش دستم می‌شکست و این شهر پررنگ و لعاب رو انتخاب نمی‌کردم. توی این‌مدت، مثل قاتلی شده‌بودم که چهره‌ش اعلامیه شده، روی در و دیوارهای شهر چسبیده و دائما در حال فراره.

دل من بارها لرزید عشق اما جنونش را

نمی‌بایست زنجیری ولی این بار می‌باید

دیگه نتونستم تحمل کنم. لقمه رو روی میز پرت کردم و محکم روی گوشی کوبیدم. صدا خفه شد. ولی توی سرم فقط یه جمله می‌چرخید: ولی این بار می‌باید! ولی این بار می‌باید. ولی این بار...

سرمو میون دستام گرفتم و لعنت فرستادم به کل وجود کثیف و پر از شرارتم. حالم از این پریناز وقیح به شدت به‌هم‌می‌خورد و روی نگاه کردن به چشمای هیچ‌کسی رو نداشتم. خودم حتی!

با شنیدن صدای زنگ در، از اون حال ناخوش جدا شدم و برای یه لحظه قلبم از تپیدن ایستاد. به ساعت مچیم نگاهی انداختم، ساعت هفت‌وپونزده دقیقه‌ی صبح توی چشم می‌زد و عجیب بود که توی این ساعت باید زنگ در خونه‌ی من به صدا در بیاد. دوباره و دوباره زنگ فشرده شد و صدای تیزش، روی اعصاب حساس اون روزهای تلخم، پنجول تیزی کشید؛ ولی نمی‌خواستم اون در لعنتی رو باز کنم. نمی‌خواستم باز اون مرد و سیلیکونی نسکافه‌ای رنگش رو ببینم و ای کاش دست برمی‌داشت!

به‌سختی از جام بلند شدم و سمت در رفتم. دست سرد و یخ زده‌م رو روی دستگیره‌ی در گذاشتم و با کمی مکث بازش کردم. با هجوم تام‌فورد تندش به مشامم، حال‌واحوال پریشونم، پریشون‌تر شد و آخ که چقدر از پریناز پرنیان متنفر بودم.

صدای همیشه شاد و پرانرژیش، قلب بی جنبه‌م رو به تلاطم بیشتری دراورد.

-روز بخیر پرنیان کوچک! می‌بینم که آماده‌ای. اگه کاری نداری زود بپر پایین با هم بریم دانشگاه.

جمله‌ی آخرش دوران‌بار توی سرم چندین‌بار چرخید و چشمای گردشده از تعجبم به زمین چسبید. ناشیانه گلوم رو صاف کردم و با صدای همیشه آرومم مقابل این مرد، گفتم:

-صبحتون بخیر، بهتره شما خودتون برید دانشگاه. من یه‌خرده کار...

صدای مردونه‌ش، حرفم رو قطع کرد و گفت:

-ببینم، مگه تو امروز ساعت هشت صبح کلاس نداری؟!

هرلحظه تعجبم زیادتر می‌شد و نمی‌دونستم که برنامه‌ی کلاسیم رو از کجا پیدا کرده و می‌دونه؟ به‌سختی نگاهم رو از زمین سرامیکی کندم و بهش دوختم.

-شما از کجا برنامه‌ی...

و باز هم حرفمو قطع کرد، چقدر در مقابلش منفعل بودم! شاید اگه هرکس دیگه‌ای مرتبا این‌کار رو انجام می‌داد، واکنش بدی نشون می‌دادم ولی این مرد... امان از این مرد!

-برنامه‌تو از پویان گرفتم. دیدم هیچ خبری ازت نیست و اگه به حال خودت ولت کنم سال تا سال نمی‌تونم ببینمت، برای‌همین خودم دست‌به‌کار شدم و زنگ زدم به داداشت.

نگاهم رو باز انداختم پایین و گفتم:

-شما بفرمایید. من یه‌خرده کار دارم و باید انجام بدم.

نمی‌دونم چرا هر چقدر سعی می‌کردم ازش فاصله بگیرم، بهم نزدیک‌تر می‌شد و من نمی‌خواستم این صمیمیت بی‌جا رو. این صمیمیت حق پرینازِ گناهکار نبود. این صمیمیت حقِ این دختر ناپاک به هیچ‌وجه نبود.

-پریناز! اینقدر خجالتی نباش دختر! تو با من حدود یه سال قراره همسایه باشی. توی این شهر غریب می‌تونیم دوستای خوبی برای‌ هم باشیم. هم تو منو می‌شناسی هم من تو رو. نمی‌دونم چرا اینقدر با من غریبه‌ای؟ با منی که از بچگی باهات بزرگ شدم، با منی که هم‌بازیت بودم. آخه چرا این‌قدر کناره‌گیری می‌کنی؟

آخه تو چه می‌دونستی از حال‌واحوال این دلِ بی‌صاحب و بدون افسارِ سرکش من؟ اگه می‌دونستی این دختر آروم و سربه‌زیرِ کم‌حرف، چه شیطون پلیدیه، هیچ‌وقت خواهان دوستی و رفاقت باهاش نبودی، هیچ‌وقت سعی نمی‌کردی بهش نزدیک بشی و بیشتر و بیشتر ازش فاصله می‌گرفتی.

می دونستم سروکله زدن با سینایی که همیشه مرغش یه پا داره، نتیجه نمی‌ده. برای همین بدون اینکه جواب حرف‌ها و سوالاتش رو بدم. با همون لحن آروم گفتم:

-پس حداقل صبر کنید کیفمو بیارم.

و بدون اینکه منتظر جوابش باشم، منتظر گذاشتمش دم در و رفتم که کیفمو بردارم. می‌دونستم که به این رفتارام عادت داره. قطعا واوبه واو مدل رفتاری من رو از حفظ بود و تعجب نمی‌کرد که چرا نرمال رفتار نمی کنم! حتما اون زمان پیش خودش خوش‌حال بود که تونسته پرینازِ خجالتی رو همراه خودش از خونه دربیاره و نظر خودش رو غالب کنه. می‌شناختمش. برعکس خودش که هیچی از من نمی‌دونست!

توی پارکینگ مثل جوجه‌اردکی که به‌دنبال مادرش روونه، پشتش در حال حرکت بودم که با تعجب به‌سمتم برگشت و گفت:

-تو چرا داری دنبال من میای؟!

پاهام محکم روی زمین چفت شد. متوجه‌ی منظورش نشدم. طبق گفته‌ی خودش می‌خواستیم با هم بریم دانشگاه. اومدم لب باز کنم و جوابش رو بدم که نذاشت و به ماشینم اشاره کرد.

لبخند شیطنت‌وار روی لبش، تپش قلبم رو بیشتر و بیشتر کرد.

-نه پری خانوم! شما باید با ماشین خودت بیای! می‌خوام ببینم دست فرمون کی لاتی تره! از پویان و بچه‌ها شنیدم کسی توی این مورد حریفت نمی‌شه. می‌خوام ببینم همش قپی بوده یا واقعا یه چیزایی بارته؟ بپر پشت ماشین خودت و نشونم بده که چند مرده حلاجی!

آخ که اصلا حال کوری خوندن برای این یه مورد رو نداشتم. نمی‌خواستم جلوش خودی نشون بدم. اصلا نمی‌خواستم منو ببینه. ای‌کاش جلوش یه موجود نامرئی بودم و این‌قدر باهام خوب نبود. شاید همین خوب بودنش بود که...

سرمو تکون دادم و این‌جوری به افکارم تشر محکمی زدم. نباید توی ذهنم به ممنوعه ها فکر می‌کردم. به اندازه‌ی کافی روحم آلوده شده بود.

نگاهمو به سیب گلوش دوختم و گفتم:

-قطعا بچه ها زیادی اغراق کردن. من چندان توی رانندگی ماهر نیستم.

شونه‌ای بالا انداخت و درحالی که داشت می‌رفت به‌سمت ماشینش، جوابم رو داد:

-من کاری به حرف کسی ندارم. دلم می‌خواد دست فرمونتو ببینم. زود باش نشونم بده!

نگاهی به قامت بلند و کشیده‌ی لاغرش انداختم. وقتی‌که امر می‌کرد مگه می‌تونستم مخالفت کنم؟!

آهی کشیدم و به‌سمت ماشینم رفتم. حتم داشتم که اون روز بخاطر شرایط سخت روحی‌وروانیم، مردنم قطعیه.

سوار دویست‌شیش گوجه‌ای رنگم شدم و نگاهی به ماشینش انداختم. داشت از پارکینگ خارج می‌شد. از منفعل بودن همیشگیم در مقابلش بیزار بودم و جنگ بدی درونم راه افتاده بود. با حرص کمربندم رو بستم و ماشینو روشن کردم. نفسمو عصبی فوت کردم بیرون.

پریناز! بسه دیگه. حداقل یه امروز رو خودت باش. یه امروز رو آدم باش. اینقدر وا نده جلوش. نذار بفهمه و آبروت همه جا بره. پریناز به خودت بیا!

محکم کوبیدم روی دکمه ی ضبط و یکی از سنفونی‌های بتهوون با صدای بلندی پخش شد. زیر لب یاعلی گفتم و روندم. هیچ‌چیزی توی سرم نبود. فقط صدای موسیقی داشت پرده‌های گوشمو پاره می‌کرد. سازهای زهی دسته جمعی، محکم توی سرم کوبیده می‌شدن و هیچی نمی‌فهمیدم از دنیای اطرافم؛ از افکار کثیف توی سرم؛ از اینکه کجام و دارم چی‌کار می‌کنم.

فقط می‌روندم و می‌روندم. فقط نت‌ها میومدن جلوی چشمام. فقط من بودم و بتهوون و فرمون‌ماشینی که انگار توی رویا داشتم کنترلش می‌کردم.

و معجزه بود که اون‌روز، هیچ بلایی سرم نیومد و زنده رسیدم دانشگاه. نمی‌دونستم رسیده یا نه! نمی‌خواستمم بدونم. فقط می‌خواستم خودمو به خودم ثابت کنم و کمی از اون حالت احمقانه فاصله بگیرم. گوشی و کیفم رو از روی صندلی برداشتم و پیاده شدم. ماشینش رو دیدم که از دور داره میاد سمتم و برام چراغ می‌زنه. منتظرش نایستادم. دستمو به علامت خداحافظی تکون دادم و سریع وارد دانشگاه شدم. حتی شنیدن تعریف از دهنش برام خوشایند نبود. هر چند که...

چشمامو محکم یه بار باز و بسته کردم. پریناز بس کن! بس کن احمق!

***

از چشمای درشت و مشکیش، دونه‌های اشک تندتند پایین می چکیدن و صورتش رو خیس می‌کردن. نامتعادل راه می‌رفت و با وزش هر نسیمی، جسم نحیفش می‌لرزید. دوقلوی نوزادش شیونشون به افلاک می‌رسید و صدای گریه و جیغشون کل جهان رو تکون می‌داد. اون‌قدر صداشون بلند بود که دیگه هیچ‌صدایی به گوشش نمی‌رسید. حتی صدای غرش خدا!

یکیشون توی کیف ویولن بود و یکی دیگه توی جعبه ی چنگ. دیگه راهی براش نمونده بود. ویولن رو پرت کرد دم یه خونه و بعدش چنگ رو یه جای دیگه. هم‌زمان صدای چنگ و ویولن بلند شد. آرشه تندتند روی ویولن کشیده می‌شد و پنجه‌ای سیم‌های چنگ رو می‌کشید. صداها همشون فالش بودن. کلاغ‌ها دسته‌جمعی از بالای درخت پرواز کردن به طرف اون آسمون ابری سیاه‌رنگ. رعدوبرق مهیبی یه دفعه کل دنیا رو سفید کرد و هم‌زمان با این اتفاق دوید. دوید. تا ناکجا آباد دوید. سر تا پاش از عرق خیس شده بود؛ ولی می‌دوید. هرازگاهی پاهای بی‌جونش به جایی گیر می‌کردن و می‌افتاد. اما باز بلند می‌شد و ادامه می‌داد.

هنوز صدای دوقلوها و ویولن و چنگ می‌یومد. صداها فالش بود. دستاشو محکم چسبوند به گوشاش. صداها فالش‌تر شد. سرشو برد بالا و از اعماق وجودش فریاد زد. فریاد بلندش زمین زیر پاهاشو لرزوند. دو‌قلوها توی آسمون با چشمای اشکی و لبای خندون نگاهش می‌کردن. کلاغ ها دسته‌جمعی از آسمون به‌سمتش هجوم اوردن. صدای بوق ماشین از روبه‌روش می‌یومد. قبل‌از رسیدن کلاغ‌ها ماشین با سرعت زیادی بهش برخورد کرد. برای یه لحظه همه‌ی صداها قطع شد. پرواز کرد ‌به‌سمت آسمون. آسمون سفید شده بود. لبخندش، زیباترین لبخندی بود که دنیا تا اون موقع به‌خودش دیده.

جیغ بلندی کشیدم و نشستم سرجام. نفسام به زور بالا می‌یومد. قفسه‌ی سـ*ـینه‌م سنگین، بالا و پایین می‌شد و قلبم بدجوری تیر می‌کشید. باز هم کابوس. باز هم همون کابوس! دستمو روی قلبم گذاشتم و همون‌جور نشسته، به دیوار پشت‌سرم تکیه دادم. صورتم پر از دونه‌های عرق شده بود و اشکام... آخ که ریزش اشکام هیچ‌وقت تمومی نداشتن. ماه از پشت پنجره پیدا بود و ستاره‌ها توی آسمون صاف و تمیز خودنمایی می‌کردن و منِ پریناز چرا نمی‌تونستم دلمو به این قشنگیا خوش کنم و بی‌خیال بشم؟ ای‌کاش این کابوس تکراری و ترسناک تعبیر داشت. ای‌کاش براش درمونی وجود داشت و از عذابش رها می‌شدم. نفس عمیق پردردی کشیدم و با دستم صورت خیسمو خشک کردم.

صدای در بلند شد و پشت بندش صدای نگرانِ اون مردِ همیشه حمایت‌گر و دلواپس.

-پری...پری بیا درو باز کن! پریناز کجایی؟

چشمامو روی هم فشردم و نفسمو دادم بیرون. چرا ول نمی‌کنه؟ چرا دست از سرِ منِ لعنتی بر‌نمی‌داره؟

-د باز کن این بی‌صاحابو! پریناز!

در داشت تکون می‌خورد و اگه یه در معمولی بود شاید از شدت ضربه‌های سینا شکسته می‌شد. به سختی از جام بلند شدم و به‌سمت در رفتم. با‌کراهت بازش کردم.

سینا که تا اون موقع بی‌قراری می‌کرد و سر‌و‌صداش همه‌جا رو برداشته‌بود با باز شدن در و دیدنم، یه‌آن ساکت شد و با نگرانی سر‌تا‌پام رو کاوید. فقط می‌خواستم هر‌چه سریع‌تر از دستش خلاص بشم. هر‌چقدر دوری می‌کردم بهتر بود. برای این قلبِ ناآروم و سرکش بهتر بود. قبل‌از‌اینکه چیزی بگه سریع گفتم:

-ببخشید که بی‌خوابتون کردم. خواب بد دیدم. مشکل خاصی پیش نیومده.

با شنیدن صدای گرفته و خش‌دارم تعجب کرد و تعجب کردم. اون‌قدر جیغ زده‌بودم که صدای همیشه ظریف و نازکم، این‌جوری نخراشیده شده‌بود.

انگار حالش عوض شده بود. اینو از سـ*ـینه‌ی پر‌تلاطمش که به شدت بالا و پایین می‌شد فهمیدم. اینو از چشمای به زمین چسبیده‌ش فهمیدم و این سینا، سینای همیشه و سینای همین‌چند‌ثانیه‌ی پیش نبود!

سری تکون داد و گفت:

-خوبه... خوبه... با شنیدن صدای جیغت فکر‌کردم کسی مزاحمت شده یا خدای‌نکرده اتفاق بدی افتاده. مشکلی داشتی حتما بهم بگو. بهتره من برم. شبت‌بخیر.

تک‌تک کلماتش با هول‌زدگی گفته می‌شد و انگار که می‌خواست هر‌چه زودتر فرار کنه. حتی نایستاد که جوابشو بدم. سریع رفت توی واحد رو‌به‌رویی خودش و در و با شدت بست. جوری‌که با شنیدن صداش توی جام پریدم. حتی کابوس مزخرفم رو هم یادم رفت. متعجب شدم از این تغیر ناگهانی.

وارد خونه‌م شدم و رفتم توی دستشویی. شیر آب رو باز کردم و چند مشت آب توی صورتم ریختم و سرمو اوردم بالا و وای بر من!

با دیدن موهای پریشون و مواج مشکی‌رنگ و شونه‌های برهنه‌م، عاجزانه چشمامو بستم و محکم روی روشویی کوبیدم. لعنتی به حواس‌پرتیم فرستادم و نخواستم فکر کنم به فکرهایی که ممکنه راجع‌بهم بکنه. نخواستم فکر کنم به رسوایی جدیدم. نخواستم، نخواستم، نخواستم به این فکر کنم که چقدر شبیه سوگند شدم و اون سوگندشو امشب دید. پرینازِ شیطان رو در قالب سوگندِ فرشته‌ش دید!

با حرص‌و‌خشم مشتی آب پاشیدم روی آینه و صورتمو محو کردم.

***

حال

گلوم از شدت خشکی به سوزش افتاده و زبونم انگار به سقف دهنم چسبیده. باد شدیدی شروع به وزیدن کرده و امواج‌دریا نا‌آروم‌تر از همیشه بی‌قراری می‌کنن و رفته‌رفته وحشی‌تر می‌شن. انگار اونا هم دارن به قصه‌ی زندگی من فکر می‌کنن که این‌طوری به‌هم‌ریختن. انگار اونا هم دارن درد می‌کشن. مثل من. مثل این قلب شکسته و ناامید من.

ناخواسته لبخند کم‌رنگی روی لب بی‌رنگم میاد و هم‌زمان یه قطره اشک از گونه‌م به‌پایین می‌چکه.

-هنوز چیزی از زندگی من نمی‌دونید و این‌جوری به‌هم‌ریختید! وای‌به‌حال زمانی که بشینم و همه‌شو براتون تعریف کنم!

آه عمیقی می‌کشم و نگاهی به ویولنم که روی صندلی کناریم جاخوش‌کرده می‌اندازم. همراهی که هیچ‌وقت ولم نکرد. همیشه باهام بود. از بدو تولد تا همین‌لحظه، لحظه‌ی مرگ!

سازمو برمی‌دارم و از ماشین خارج می‌شم. باد شدید، موهای بلند و افشونم رو پریشون‌تر می‌کنه. انگار همراه باد دارن می‌رقصن. دامن لباسم به شدت تکون می‌خوره و چقدر خوبه که هیشکی اینجا نیست.

تعادل ندارم. دست آزادمو به در ماشین می‌گیرم و به آسمون نگاه می‌کنم. سیاهیش چشممو می‌زنه و صدای غرش امواج، غمزده‌ترم می‌کنه.

از ماشین کَنده می‌شم. باید بیشتر برم سمت این دریای‌ناآروم. باید بهش نزدیک‌تر بشم. دوست‌دارم توی آغوشش فشرده‌شم و منو توی وجودش حل کنه. حال همو خوب می‌فهمیم! مطمئنم.

دنباله‌ی لباسم از پشت روی شن‌وماسه‌ها کشیده می‌شه و پاهای برهنه‌م نرمیشونو لمس می‌کنه. فقط مواظبم ویولنم به زمین گرفته نشه و خش برنداره. بی‌معرفتیه اگه بخوام خم به ابروی حامیم بیاد. خم به ابروی همه‌ی وجودم بیاد.

پای کثیف شده‌م رو می‌ذارم روی اسکله و قلبم تند‌تر می‌زنه. راه می‌رم، می‌رم جلوتر. هرچقدر برم جلوتر بهتره. جلوتر شاید همه چی قشنگ‌تر باشه. جلوتر شاید دیگه این دنیا نباشه. می‌خوام برم پشت دریاها. همون‌جایی که سهراب می‌گـه یه شهره. می‌خوام دور بشم از این خاک غریب. اون‌جایی که توی بیشه‌ی عشق کسی نمی‌تونه قهرمان‌ها رو اعدام کنه. به آخر‌اسکله می‌رسم. دریا توی شب خیلی ترسناکه ولی نه ترسناک‌تر از آدمای این دنیا.

سر‌تا‌پام رو لرز برداشته. هنوزم وحشت رو حس می‌کنم. هنوزم می‌ترسم از یه سری چیزا؛ ولی می‌خوام با ترسام رو‌به‌رو بشم. بسه صبوری؛ بسه بزدلی؛ بسه...

به سازم نگاه می‌کنم. میارمش بالا، بالا‌و‌بالا‌تر. بینیمو می‌چسبونم بهش و چشمام بسته می‌شه. از‌ته‌دل نفس می‌کشم. عطرش کل‌وجودمو پر‌می‌کنه. بـ..وسـ..ـه‌ای به گوشه‌ش می‌زنم و می‌ذارمش بین سرشونه و زیر‌چونه‌م. آرشه رو میارم بالا و با همون چشمای بسته شروع می‌کنم.

صداش با صدای موج‌ها ترکیب می‌شه. نمی‌دونم دارم چه آهنگیو می‌زنم؟ بی‌فکر انگشتام روی دسته‌ی ساز می‌رقصه و آرشه، پر‌سوز روی سیم‌ها کشیده‌می‌شه. باد موهام رو پخش صورتم می‌کنه؛ ولی من همچنان ادامه‌می‌دم. جنون‌وار ادامه می‌دم. آخرین‌باره، آخرین آهنگه. باید همه‌ی جونمو به پاش بریزم. هرچی مانع، سر‌راهم وجود داره باید بردارم؛ تا بتونم برای همین آخرین‌بار...

دوباره چشمه‌ی اشکم می‌جوشه و اشک‌ها فوران می کنن. شوریشون لبای خشکمو می‌سوزونه و با هر آرشه‌ای که به ساز می‌زنم شدتشون بیشتر می‌شه. انگار امواج دارن کمکم می کنن. داریم با‌هم سنفونی اجرا می‌کنیم.

من و ویولن و دریا...

***

گذشته

روی مبل دراز کشیدم و جزوه رو محکم پرت کردم روی میز. نمی‌فهمیدم چی‌به‌چیه؟ انگار دیگه توان نداشتم. انگار برای این رشته ساخته‌نشده‌بودم. شاید اگه اصرار خونواده نبود؛ هیچ‌وقت وارد رشته‌ی‌ریاضی نمی‌شدم.

آهی کشیدم و مستاصل به سقف خیره شدم. امتحانم فردا بود و تقریبا هیچی بارم نبود. به ساعت‌مچی توی دستم نگاهی کردم و با دیدن نه شب چشمام گرد‌شد. با‌تعجب دوباره روی مبل نشستم و زدم توی‌سرم. چقدر طول کشیده بود و چقدر هیچی نفهمیده‌بودم!

تنها کسی که توی اون موقعیت بُغرنج واقعا می‌تونست کمکم‌کنه سینای ترم‌بالاییِ همین رشته بود. دستامو به صورتم محکم کشیدم و به خودم نهیب زدم که بهش فکر نکنم. محال بود برم پیشش؛ محال بود ازش خواهش‌کنم که کمکم‌کنه؛ محال و غیر‌ممکن بود.

دوباره جزوه رو از روی میز برداشتم و نگاهی بهش انداختم. مثل بچه‌ها بغض بدی گلومو فشرد. هیچی بلد نبودم و نمی‌دونستم چی‌کار کنم. این‌بار محکم‌تر پرتش کردم روی زمین و از جام بلند شدم. اون‌قدر ذهنم درگیر بود که دیگه شکمم می‌ترسید از گرسنگی غر بزنه و اعتراض کنه. اگه امتحان فردا رو میفتادم معدلم خیلی میومد پایین و اصلا همچین چیزی رو نمی‌خواستم. علاقه نداشتم به رشته‌م؛ ولی همیشه عجیب تمایل داشتم که اول باشم و به‌شدت اعصابم به‌هم می‌ریخت؛ وقتی این اتفاق نمیفتاد. واقعا نمی‌تونستم بی‌تفاوت از کنارش رد بشم.

به‌سمت گوشیم رفتم و شماره‌ی مریم، تنها کسی که تونسته بودم توی دانشگاه باهاش ارتباط برقرار کنم رو گرفتم. شاید اون می‌تونست کمکم کنه. حاضر بودم برم دم‌خونشون دنبالش که بیاد و بهم درس بده. جواب نداد. دوباره گرفتمش و دوباره جواب نداد و چقدر اون‌موقع به بخت مزخرفم لعنت فرستادم. دوباره و دوباره و دوباره... جواب نداد!

ای‌کاش می‌شد گوشی بدبختمو مثل همون جزوه پخش زمین می‌کردم و کلی داد‌و‌فریاد به‌راه‌می‌انداختم؛ ولی خب مجبور بودم این همه عصبانیتمو سرکوب کنم.

مرتب توی پذیرایی راه می‌رفتم و نفس‌عمیق می‌کشیدم. مثل خر توی گل گیر کرده بودم و نمی‌دونستم چی‌کار کنم. بی‌خیال اون امتحان لعنتی بشم یا بی‌خیال حس بی‌منطق و سرکشم نسبت به سینا و برم پیشش؟

یه لیوان آب‌خنک رو یه‌نفس سر‌کشیدم و لیوان خالی شده رو محکم روی اپن کوبیدم.

سگ خور! نمی‌تونم از افتادن و نمره‌ی‌کم گرفتن بگذرم!

چند‌تا نفس‌عمیق پشت‌سر‌هم کشیدم و سریع به‌سمت جزوه رفتم. از روی زمین برداشتمش. به گوشیمم چنگ‌زدم و به‌سمت در رفتم. نمی‌خواستم دقیقه‌ای، ثانیه‌ای، تعلل کنم و پشیمون بشم. نمی‌خواستم با مکث بی‌جا تصمیمم عوض شه.

همه‌ی موهای سرکش و مواجم رو کامل دادم زیر روسری، زیر لب بسم اللهی گفتم. با دست لرزونم زنگ واحدشو فشار دادم و خیلی نگذشت که در باز شد و صدای همیشه بشاشش کل راهرو رو پر‌کرد.

-به‌به! ببین کی اینجاست. شوفر پری! نابغه‌ی رانندگی. چی‌شده یادی از ما کردی دختر‌خجالتی؟

دلم می‌خواست همون‌جا خودمو حلق‌آویز‌کنم و از شر این همه احساسات متناقض که با دیدنش به‌سمتم هجوم میارن، خلاص بشم. سعی کردم لبخند کمرنگی بزنم و باز به چشماش نگاه نکنم. زل‌زدم به یقه‌ی تی‌شرت نارنجی‌رنگش و گفتم:

-شبتون‌بخیر. ببخشید بد‌موقع مزاحم شدم. راستش...

مکث کردم. یه‌لحظه یادم رفت چی می‌خواستم بگم. عرق‌سرد روی کمرم رژه‌می‌رفت و قلبم محکم به سـ*ـینه‌م می‌کوبید. آخ‌که چقدر حال بدی در مقابلش داشتم.

انگار اونم فهمید که مثل همیشه هول کردم و نمی‌دونم چی بگم چون سریع گفت:

-آخه تو چه مزاحمتی برای من داری خواهرِپویان؟ بیا تو... بیا تو ببینم مشکلت چیه؟

آب‌دهنمو قورت دادم و گفتم:

-بد‌موقع نیومدم؟ خودتون کاری ندارید؟

در و باز گذاشت و خودشو عقب کشید. در‌همون‌حینم گفت:

-خیر پرنیان کوچولو. از شدت بیکاری نشستم آشپزی کردم. خوب موقع اومدی. بیا تو!

جزوه‌مو بیشتر توی بغلم فشردم. صندل‌هامو از پام دراوردم و به‌داخل رفتم. هم‌زمان با وارد شدنم، بوی خوش دمپختک مشامم رو نوازش کرد و برای یه‌لحظه شکم بیچاره‌م به پیچ‌و‌تاب افتاد.

خجالتم یاد رفتم و با‌هیجان گفتم:

-چه بویی راه انداختید!

صدای خنده‌ی قشنگش بلند شد و گفت:

-بیکاری بهم فشار اورده‌بود. همیشه این‌قدر کدبانو نیستم.

خونه‌ش از تمیزی برق می‌زد. سینا همیشه بین دوست‌و‌آشنا به تمیزومرتب بودن معروف بود و با دیدن خونه‌ش زیاد تعجب نکردم. همون‌جور که گفتم از خودش بیشتر می‌شناختمش.

به‌سمت مبل هدایتم کرد و گفت:

-بشین دختر‌جون. چی میل‌داری؟ نوشیدنی‌خنک یا چایی؟

با شرم سرمو بالا اوردم و گفتم:

-لازم نیست به‌زحمت بیفتید. من فقط اومدم چندتا...

پوفی کشید و به‌سمت آشپزخونه رفت. در‌همون‌حینم گفت:

-آخ که برعکس اون داداش پرروت تو چقدر خجالتی و آرومی. هردوتونم به روش خودتون روی مخ من رژه می‌رید! الآن برات یه شربت‌زعفرون میارم جیگرت حال بیاد و شاید کمی هم از این تعارفی بودن فاصله بگیری.

و من نمی‌دونستم کی می‌خواد یاد بگیره که وسط حرفام نپره؟ در جوابش هیچی نگفتم و به پیانوی سفید‌رنگش خیره شدم. سینا درحدخودش نوازندگیش خوب بود و همیشه مهمونیامون با پیانو‌نواختنش قشنگ‌تر می‌شد. دلم تنگ شده بود. تنگ اون استایل مردونه و باوقار پشت اون ساز پر ابهت...

-بفرمایید. گوارای وجودتون شوماخر!

به‌خودم اومدم و سریع اون لیوان خوش‌رنگ و خوش‌بو رو از سینی برداشتم و با همون صدای آرومم گفتم:

-مرسی.

روی مبل تک‌نفره‌ی روبه‌روم نشست و دستاشو باز گذاشت روی لبه‌ش. پاهای بلندش رو هم روی‌هم گذاشت.

-خب بگو ببینم داستان چیه که پریِ همیشه در حال فرار این‌دفعه خودش اومده پیشم!

جرعه‌ای از شربتم نوشیدم و خنکاش تا عمق وجودم رو برای لحظه‌ای پر‌ از آرامش کرد. در جوابش گفتم:

-فردا امتحان دارم و از صبح تا حالا درگیر خوندنشم؛ ولی هرچقدر بیشتر تمرین می‌کنم می‌بینم که هیچی بلد نیستم.

خم شد. از روی میز جزوه‌م رو برداشت و گفت:

-با کی امتحان داری؟

-دکتر صادقی.

اخماش توی‌هم فرو‌رفت و همون‌جوری که داشت جزوه‌م رو نگاه می‌کرد گفت:

-پس کارت دراومده دختر!

دکتر صادقی توی کل دانشکده معروف بود به سخت گیریاش و همیشه نصف کلاسش پاس نمی‌شدن. همه‌ی دانشجوها ازش فراری بودن. چهره و لحنم نگران‌تر شد و گفتم:

-یعنی نمی‌تونید کمکم کنید؟ من واقعا هیچی نمی‌فهمم از این جزوه!

با شنیدن صدای پر از اضطرابم سرشو اورد بالا و لبخند عمیقی جای اخمای چند‌لحظه پیشش رو گرفت. چقدر لبخنداش قشنگ بود!

-نترس! پیش خوب کسی اومدی. دو‌ساعته همچین فولت می‌کنم که بی‌برو‌برگرد بیستو از صادقی بگیری؛ ولی قبلش باید انرژی داشته باشیم.

با تعجب نگاهش کردم و گفتم:

-مگه الان نداریم؟

دستی به شکمش کشید و با خنده گفت:

-تو رو نمی‌دونم؛ ولی این شکم من دلش داره برای اون دمپختک توی آشپزخونه پر‌می‌زنه.

واقعا خجالت کشیدم. خیلی خیلی موقع بدی مزاحمش شده بودم. سریع از جام بلند شدم و گفتم:

-خب شما شامتونو بخورید من یه ساعت دیگه دوباره مزاحمتون می‌شم.

خنده از لباش پر کشید و اخماش توی هم رفت.

-وای پری پری پری! اینقدر منو عصبی نکن! منظورم این بود بیا با هم شام بخوریم. اندازه یه ایل غذا درست کردم.

با شرمندگی گفتم:

-آخه اینجوری...

و دوباره حرفمو قطع کرد.

-حرف اضافه نباشه! از الآن تا دو سه ساعت دیگه من استادتم و از اون استادای به شدت بداخلاقم هستم. هرچی می‌گم باید چَشم بشنوم.

بلآفاصله بعد از زدن این حرف از جاش بلند شد و بدون اینکه بذاره باز چیز دیگه‌ای بگم، ادامه داد:

-حالا هم بفرمایید بریم توی آشپزخونه و دلی از عزا در ییاریم.

و شاید همین محبت‌های بی‌حد‌و‌مرزش بود که این‌قدر عذابم می داد.

در سکوت مشغول خوردن غذای ساده؛ ولی در عین‌حال خوش‌رنگ و لعابش بودیم که گوشیم زنگ خورد. با نگاه کردن به شماره‌ی اون پسرک مزاحمِ هم‌کلاسی پوفی کشیدم و صدای گوشی رو خفه کردم.

ندیده هم ابروهای بالا رفته‌ش رو می‌تونستم تشخیص بدم.

-چرا جواب ندادی؟

اگر شخص دیگه‌ای این سوال رو ازم می‌پرسید؛ قطعا جوابش یه به تو ربطی نداره‌ی محکم بود ولی خب...

سعی کردم بی تفاوت باشم و زیاد مسئله رو بزرگ نکنم. یه لیوان دوغ برای خودم ریختم و در همون‌حین گفتم:

-مزاحم بود.

زود جبهه گرفت و این زود جبهه گرفتنش رو از قبل از زدن این حرفم پیش‌بینی می‌کردم. سینا بود و رگ‌غیرتش! اونم برای همه‌ی دوستان و بستگانش.

-یعنی چی مزاحم بود؟ تو مزاحم داری و به من نمی‌گی؟!

دوست نداشتم این بحث مزخرف بیشتر کش بیاد. به چشمای جدی و تیره‌ش نگاه کردم و گفتم:

-مزاحمِ مزاحمم نیست. یکی از بچه‌های دانشگاهه. می‌خواد فقط باهام صحبت کنه؛ ولی من بهش راه نمی‌دم چون فعلا حوصله‌ی این چیزا رو ندارم.

قاشق و چنگالش رو توی بشقابش پرت کرد و جدی گفت:

-من نمی‌فهمم چی می‌گی! حوصله‌ی چی رو نداری؟ این مردک به تو نظر داره و من الان باید بفهمم؟ پری خونواده‌ی شما مثل خونواده‌ی ما ناموس براشون مهمه؛ پس لطفا جلوی من اینقدر عادی حرف نزن؛ که روی سگم داره بالا میاد!

منم به تبعیت از خودش اخم کردم. لیوانو رو میز گذاشتم. جدی ولی آروم گفتم:

-خودم می‌تونم حلش کنم. لازم نیست شما نگران باشید.

بی توجه به حرفم گوشیمو از روی میز برداشت. گرفتش مقابل چشمای بهت‌زده‌م و گفت:

-بازش کن!

نگاهمو از موبایل گرفتم و با تعجب بیشتری بهش خیره شدم.

-بهت گفتم بازش کن پری!

ناخواسته دستمو بالا بردم و رمز گوشی رو وارد کردم. زیر لب آروم گفتم:

-چیکار می‌خوای بکنی؟

-تو دیگه به اونش کاری نداشته باش. شامتو بخور!

و بعد از اون شب دیگه اون پسرک جلوم آفتابی نشد و شماره‌ش روی صفحه‌ی گوشیم نیفتاد.

***

بعد از سال‌ها می‌خواستم ببینمش. بعد از سال‌ها اومده بود ایران و به سوگلیش زنگ زده و خواسته که ببینتش. هیچ لذتی برام بالاتر از این نبود که همه می‌دونستن پریناز پرنیان نورچشمی استاد امیده. با فکر کردن به این موضوع دلم لرزید و رژ کم‌رنگم رو آروم روی لبای نازکم کشیدم. نگاهی به تیپ ساده و سنتیم انداختم و با لبخند از اتاقم خارج شدم.

توی پذیرایی فقط پویان نشسته بود و مطابق معمول سرش توی گوشیش بود. با شیطنت گفتم:

-جناب برادر پس کی براتون آستین بالا بزنیم؟

نگاهم کرد و با خنده گفت:

-آخه با کدومشون خواهر گرامی؟ ماشالله هرکدوم نقطه‌ی قوت مخصوص به خودش رو داره!

می‌دونستم به طور جدی با کسی نیست و حرفاش فقط شوخیه؛ وگرنه به همین راحتی نمی‌خندیدم و رگ فمنیستیم باد می‌کرد. جلوش چرخی زدم و گفتم:

-چطورم؟

با لبخند عمیقی سر‌تا‌پام رو از نظر گذروند و گفت:

-مثل همیشه خوش‌تیپ و با‌وقار.

و بعد از زدن این حرف، شیطنت چشماش رو پر کرد.

-بگو ببینم این استاد امیدِ عزیزِ تو همه‌ی هنرجوهاش رو به این‌ور‌اون‌ور دعوت می‌کنه؟

مشت آرومی به شونه‌ش زدم و تصنعی اخم کردم.

-منظورت چیه؟

-والا خیلی عجیبه بعد از دو سه سال بیای ایران و یه روز از اومدنت نگذشته باشه، به شاگردت زنگ بزنی و دعوتش کنی!

همیشه رابـ ـطه‌ی عمیق من و استاد همه رو متعجب‌زده می‌کرد. لبخندی زدم و گفتم:

-اینو هیچ‌وقت یادت نره که من بخاطر استعداد زیادم خیلی زود توی دل استاد جا باز کردم.

تا جمله‌م به نقطه رسید صدای زنگ گوشیم بلند شد و فهمیدم که استاد رسیده دم در. هول‌هولکی از پویان خداحافظی کردم و از خونه خارج شدم. ماشین خاکستری رنگش توی تاریکی شب برق می‌زد. با دیدن من سریع پیاده شد و من تازه اون موقع بود که فهمیدم چقدر این استاد جنتلمن و مهربون رو دوست دارم. از شدت خوش‌حالی اشک توی چشمام حلقه زد. مثل همیشه مرتب و خوش‌تیپ بود. با لبخند به‌سمتش رفتم و قبل از اینکه بذارم حرفی بزنه، با شوق گفتم:

-نمی‌دونید چقدر دل‌تنگتون بودم. خیلی خیلی خوش‌حالم که بازم می‌بینمتون.

لبخند جذاب کنج‌لبش، عمیق‌تر شد و با همون صدای همیشه بمش ازم پرسید:

-فقط می‌خوام ببینم حال دلت خوبه یا نه؟

چشمای سیاه و سوزانش بهترین حس دنیا رو بهم القا می‌کرد. لبخند منم عمیق‌تر و پر‌مهرتر شد.

-با وجود شما مگه می‌شه خوب نباشم؟

به در ماشین اشاره کرد و گفت:

-بشین خانوم خوش‌زبون. باید سروقت گالری باشیم.

خنده‌ی کوتاهی کردم و هم‌زمان با خودش توی ماشین نشستم. اتاقک ماشین بوی ادکلن مردونه‌ش رو می‌داد و یکی از ویژگی‌های استاد همیشه همین بود. هر‌جا می‌رفت بوی ادکلنش غالب می‌شد و همه‌ی اطرافیانش به این بوی خوب عادت داشتن.

نفس عمیقی کشیدم و یاد اون روزای با هم بودنمون افتادم. چقدر روزای خوب و پرنشاطی بود. بعضی‌وقتا اون‌قدر خنگ‌بازی درمیاوردم که استاد امیدِ همیشه مهربون و آروم، حسابی عصبی و بداخلاق می‌شد. بعضی‌وقتا با خوب نواختنم اون‌قدر غافلگیرش می‌کردم؛ که تا یه کادویی چیزی بهم نمی‌داد، ولم نمی‌کرد.

توی حس‌و‌حال خودم غرق بودم که یه دسته‌گل متوسط و شیک که پر بود از رزهای‌سفید روی پاهام قرار گرفت. با بهت بهش چشم دوختم؛ که بی‌تفاوت ماشینو راه انداخت و حرکت کرد. دوباره یه نگاه به دسته‌گل انداختم و توی دستم گرفتمش. عادت داشتم به سورپرایزهاش. دسته‌گلو اوردم بالاتر و با تموم وجودم بو کشیدمش. رایحه‌ی خوشش تا عمق وجودم فرو رفت. آرامشِ‌دلم بیشتر شد. سپاس‌گزارانه نگاهش کردم و با لحن خیلی آرومی گفتم:

-چرا شرمنده می‌کنید آخه؟ این گلا خیلی قشنگن. ممنونم ازتون.

نیم‌نگاه جذابی بهم انداخت و بی‌ربط با‌حرفم، گفت:

-این گالری پیانو که می‌خوایم بریم مال یکی از دوستای صمیمی و خیلی عزیزمه. نمی‌دونه برگشتم ایران.

وقتی به کسی محبتی می‌کرد، بی منت بود. نه دلش می‌خواست تشکر بشنوه نه بحثش رو ادامه بده. در یک کلام جنتلمن واقعی بود!

با همون لحن نرمم گفتم:

-پس حتما خیلی خوش‌حال می‌شه شما رو ببینه.

و باز هم لبخند کجش، کنج‌لبش نشست و گفت:

-حتما همین‌طوره... خب بگو ببینم دانشگاه خوبه؟ از رشته‌ت راضی هستی؟

با شنیدن سوالش داغ دلم تازه شد و لحن آرومم از این‌رو‌به‌اون رو شد. با ناراحتی و قیافه‌ای کش‌اومده، گفتم:

-آخ دست رو دلم نذارید که خونه! من هیچ‌وقت نتونستم از درس خوندن لـ*ـذت ببرم؛ ولی همیشه خودمو مجبور کردم که بشینم و حسابی خرخونی کنم؛ ولی دیگه حس می‌کنم توان ندارم. واقعا هیچ علاقه‌ای به رشته‌م ندارم. هدفم از درس خوندن فقط راضی نگه داشتن خونوادمه.

وقتی که داشتم حرف می‌زدم؛ با‌دقت بهم گوش می‌داد و وقتی‌که حرفام تموم شد، خیلی جدی گفت:

-اگه بخوای انصراف بدی، به نظرت خونواده‌ت خیلی ناراحت می‌شن؟

اصلا نمی‌تونستم به این قضیه فکر کنم. با ناراحتی به خیابون خیره شدم و گفتم: