رمان دلنواز عشق به قلم مریم پیران

شاید از دلسوزیات جاخورده باشم
شاید برات صدام و بالابرده باشم
ببخش همیشه واسه توباعث دردم
من ارزوهات و براورده نکردم
نپرس چراچشمای من از اشک تاره
من انتخابام با بقیه فرق داره
نگرد پی چیزای عادی تو وجودم
من دختر یاغی و مغرور توبودم
گوشه پیرهن تو قایم میشدم زود
دامن تو پاک ترین بالش من بود
هنوز پا به پام میای با بی قراری
به روت نمیاری که زانودرد داری
زندگیتو دادی نداری ادعاشم
هیچ وقت نتونستم مثل تو خوب باشم
مثل توحرف سرنوشت و بپذیرم
بدی دیگران و نادیده بگیرم
گوشه پیراهن تو قایم میشدم زود
دامن تو پاک ترین بالش من بود
هنوز پا به پام میای بابقراری
به روت نمیاری که زانو درد داری
(مهساناوی آهنگ "مادر" )
باهر تیکه ای از اهنگ اشک های من هم جاری میشد؛ مامانی خیلی زود تو این دنیای نامردتنهام گذاشتی...
چندتقه به در خورد، زود اشک هام وپاک کردم و گفتم:
_بله؟
دل آسا باصدای بلند و طلبکاری گفت:
دل آسا:بازکن
وا...این چرا صداش و بالا برده؟
باز خدا میدونه چی شده و برای من بدبخت چه خوابی دیدن.!
رفتم درو براش باز کردم که با عصبانیت در رو محکم هل دادکه اگه کنار نرفته بودم بینی مبارک صدمه میدید.
من موندم این باهفت سال سنش چه زوری داره
دل آسا:چرا درو قفل کردی هان؟
_چرا داد میزنی دل آسا؛چته؟
دل اسا:گفتم چرا در رو قفل کردی؟
نخیر بس که بهش رو دادم و درست رفتار کردم پررو شده ولی از این به بعد دیگه میدونم چجوری باید رفتار کنم!
_در اتاق خودمه و به خودم مربوطه نه شما.
دل اسا:عه واقعا...؟ خوب شد گفتی چه زبون دراوردی کاری نکن به بابا بگما؟
دادزدم:
_برو بگو به درک
ودرو محکم به روش بستم ،
پوزخندی رو لبم نشست:
هه منو از کمربند میترسونن اصلا بیاد بزنه ،دیگه به ضربه های کمر بند از دست بابا عادت کردم.
بیخیال فکر کردن به همه چیز شدم و رفتم یکم درس بخونم
تاشب یکسره درس خوندم حدودا ساعت هشت شب بود که خیلی دلم ضعف میرفت اخه از صبح چیزی نخورده بودم عجیب بود صداییم از پایین نمیومد.
اروم رفتم پایین که کسی رو تو خونه ندیدم همه جای خونه روگشتم اما انگار کسی تو خونه نبود.
چشمم به یک پاکت نامه روی میز عسلی افتاد نامه ی عروسی بود همونطور که از پله های دوبلکس خونمون میرفتم پایین بازش کردم
باز کردن پاکت نامه همانا و افتادن من ازروی پله ی چهارم روی زمین همانا؛
کلا جا خورده بودم تو اون لحضه هیچی تو ذهنم نمیومد،اصلا باورم نمیشد...!
زدم تو صورتم که ببینم خوابم یا بیدار اما متاسفانه همه چیز واقعیت داشت!
یکدفعه با صدای بلند زدم زیر گریه،ای خدا چرا؟؟؟
یعنی امشب عروسی حسامه نه خدای من باورم نمیشه اصلا امکان نداره
ای خدا تو که میدونستی دوستش دارم چرا این اتفاق افتاد...؟
اینقدر گریه کردم و زجه زدم که چشم هام سیاهی رفت و تو دنیای بی خبری فرو رفتم.
با خوردن اب یخ روی صورتم چشم هام و اروم باز کردم ،ساناز ودیدم که با نگرانی نگام میکرد
ساناز :چشمات و باز کن عزیز دلم چی شده اخه؟ چرا چشم هات سرخه؟
اروم از جام پاشدم و با صدای گرفته و خاموشی که خودمم به زور میشنیدم گفتم :
_چیزی نیست ساناز یدفعه سرم گیج خورد و افتادم
ساناز:یعنی چی چیزی نیست چشمات داره داد میزنه که گریه کردی!
وای الان چی بهش بگم؟
_ اهان آره آره آخه میدونی چ.. چیزه من داشتم رمان میخوندم بعد دختره اخر داستان مرد بخاطر همین داشتم گریه میکردم.