رمان به جنونم کشاندند به قلم دل آرا دشت بهشت

- شرمنده، فکر نمی کردم کسی زنگ بزنه!
پتو را از رویش کنار زد:
- فکر نمی کردی کسی زنگ بزنه؟!! هیچکی هم زنگ نزنه اون رنگوی قورباغه همیشه هست.
با حرص وارد سرویس بهداشتی شد و در را به هم کوبید. در حالی که به لیست تماسم نگاه می کردم با صدای بلند گفتم:
- رنگو قورباغه نبود، آفتاب پرست بود!. راستی...
صدای جیغش بلند شد. چشم هایم را بستم و در حالی که به آرامی از اتاق خارج می شدم، گفتم:
- شیر آب سرد هم خرابه.
صدای بلند و حرصی اش در اتاق پیچید:
- الان میگـــی؟!!!!
لبم را به دندان گرفتم و در را بستم. موبایل را روی گوشم گذاشتم و به صدای بوق های آزاد گوش دادم. بعد از پنجمین بوق گوشی را برداشت:
- سلام کجایی پسر؟!
در حالی که به سمت راه پله می رفتم جواب دادم:
- علیک سلام جناب شاهین خان! صد دفعه گفتم وقتی دو بار زنگ زدی و جواب ندادم بدون نمی تونم و زنگو یکسره نکن! خودم بتونم، بهت زنگ می زنم!
صدایش را بالا برد:
- اووو حالا انگار چی شده!
- چیزی نشده فقط ماریا خواب بود و گوشیم هم بالای سرش بود و خودت دیگه تا تهشو برو!
با صدای بلند خندید:
- اوه اوه، حتما باز اون مادر فولاد زره..
- هوی! درست حرف بزن.
باز هم خندید:
- باشه بابا، فقط فحش ناموسی که نداد!
در سالن را باز کردم و از عمارت خارج شدم:
- نه چیز خاصی نگفت.
قیافه ی شاهین با آن وسواس عجیبی که به تیپ و ظاهرش می داد در کنار رنگوی آفتاب پرست با آن گردن کج و کوله و چشم های تابه تا پیش چشمانم جان گرفت، به سختی خنده ام را کنترل کردم:
- حالا چی کار داشتی ده بار زنگ زدی؟جدی تر شد:
ـ این پسره حمید.
مکث کرد، ابرو در هم کشیدم.
ـ خب؟
ـ اومده بود اینجا. همین چند دقیقه پیش دفتر آروم شد.
به سمت انتهای باغ رفتم.
ـ چی زر زر می کرد مگه! سر و صدا کرد؟!
نفسش را فوت کرد.
ـ سر و صدا به اون صورت نه، یه جورایی بیشتر به خواهش و تمنا میخورد؛ میگم؛ جا نداره...
حرفش را قطع کردم:
ـ همین خود تو نبودی گفتی دست کجه؟! نگفتی فاکتورا رو دستکاری می کنه؟ حواست نیست تازه تو میدون تره بار جا افتادیم؟!
باز هم کلافه نفسش را فوت کرد.
ـ چرا... دلم سوخت. اگر تو اجازه بدی... حالا که پشیمونه یه فرصت دوباره بهش بدیم. البته این بار میذارمش ور دست حسن تو انبار. میگفت یه شاگرد لازم داره.
نگاهم کشیده شد به کلبه ی چوبی گوشه ی باغ و لبخند کم جانی به خاطر یادآوری خاطراتی کمرنگ، روی لبم نشست.
ـ تو همه کاره ای داداش. هر جور خودت صلاح می دونی!
ـ باشه پس. خودم راست و ریسش می کنم. فقط...
با صدای آرامی ادامه داد:
ـ با خانواده محترم به کجا رسیدی؟ شام عروسی افتادیم یا نه؟!
به سمت کلبه به راه افتادم:
ـ فکر کنم حداقل یکی دو هفته ای باید از حضورم بگذره. اوضاع به اون بدی که
تصور می کردم نیست ولی... زیاد روبراهم نیست!
ـ این مرتیکه مفنگی امروز اینجا بود. خبر تورو می گرفت. چیکارش کردی که جرات نمی کنه به دخترش زنگ بزنه خبر بگیره!
با شنیدن صدای مشکوکی در جایم متوقف شدم و با صدای آرامی گفتم:
ـ اون انگل نگران دخترش نیست. چیزی که می خواد و بهش بده بره رد کارش. یه وقت حاجی نوروزی نفهمه که این پدرزنمه و واسم دست بگیره!.... من بعدا بهت زنگ می زنم.
بدون اینکه منتظر جواب شاهین بمانم به تماس خاتمه دادم و به آرامی به کلبه نزدیک شدم. هر چه نزدیک تر می شدم و صداها واضح تر می شد از تصور آن چه که الان در کلبه اتفاق می افتد تمام تنم داغ می شد. پشت در ایستادم.
حالا به وضوح صدای رامتین را می شنیدم که جملات وقیحانه ای به زبان می آورد.
صدای ناله ی ضعیف زنانه ای به گوش می رسید. مطمئن بودم آن صدا نه متعلق به تهمینه است نه صدف! شاید مدت زیادی از آنها دور بودم ولی زمانی را که در گذشته کنارشان گذراندم برای تشخیص صدایشان، حتی از روی یک ناله ی ضعیف کافی بود!
دستم را بالا بردم و مشت محکمی به در کوبیدم و در جا صدایشان متوقف شد. بعد از چند ثانیه تاخیر طولانی، در به آرامی باز شد و رامتین با صورتی برافروخته به بیرون سرک کشید. با دیدن من نفسش را با آرامش بیرون فرستاد:
ـ تویی رهام؟! بابا چرا اینجوری در میزنی؟! لامصب ری... به حالم!
با صدای بلند خندید. از پررویی اش ابرو در هم کشیدم.
ـ کی داخله؟
از کلبه خارج شد و در را بست:
ـ هیچکس... داشتم تنهایی.
قیافه ی برزخی ام دهانش را بست.
ـ کی بود؟! مطمئنم صدف و تهمینه نبودن!