رمان به جنونم کشاندند به قلم دل آرا دشت بهشت

ژانر : #عاشقانه #اجتماعی

خلاصه :

رهام سال ها پیش گرفتار تهمتی شد که زن برادرش مسبب آن بود و دلیلی شد برای رفتن او از خانه پدرش, در طی رمان از گذشته باخبر میشویم. حالا رهام برگشته, آن هم به همراه نامزدش ماریا تا هم رفع اتهام کند و هم قلب پدرش را به دست بیاورد.

صدای خنده های مستانه اش تمام سالن را پر کرده بود... از همان خنده ها که وادارت میکرد تو هم بخندی! تکرار پشت سر هم حرف «ق» آن هم از عمق گلو! شاید مضحک ولی به شدت تحریک کننده! تحریک کننده به خندیدن متقابل! تنها نقطه ای از او که شاید هنوز در من تاثیر می گذاشت...

هنوز حضورمان را حس نکرده بودند ... خودم را لعنت کردم که چرا زنگ نزدم و کلید انداختم! اگر زودتر خبردار می شدند حداقل جلویم نقش بازی می کردند که خوشحالن! شاید هم خوشحال نبودند اما در هر حال... عکس العمل بهتری داشتند!

- سلام.

با شنیدن صدای ماریا از کنار گوشم ابروهایم در هم گره خورد... مگر از او نخواسته بودم حرفی نزند؟! نه تا وقتی که اجازه ندادم. این دختر واقعا می خواست گوشش را بپیچانم!

همه سرها به سمتمان چرخید... لعنتی! کاش حداقل خودم را آماده کرده بودم و این طور شوک زده به بقیه نگاه نمی کردم! تنها کاری که انجام دادم فشردن دست ماریا و در آوردن صدای ضعیف «آخ» ش بود.

- وای ببین کی اینجاست!!

بالاخره به خندیدنش پایان داد! پیراهن یاسی رنگی که بلندی اش تا زانوهایش بود، دیگر جذاب نشانش نمیداد! با دیدن چهره اش ناخودآگاه دهانم نیمه باز ماند!

قبل از اینکه از شوک صورت شکسته شده اش بیرون بیایم خودش را به من رساند و با ذوق کاملاً مصنوعی به رویم لبخند زد:

- خدایا باورم نمیشه... رهام!! فکر می کردیم دیگه هیچ وقت نمی بینیمت!

و با ذوق به عقب برگشت:

- پدر جون رهام اینجاست!

نادیده گرفتن ماریا ابروهایم را در هم پیچاند! سینه ام را سپر کردم و صاف تر ایستادم تا بی میلی ام را نسبت به دستی که روی شانه ام گذاشته بود، نشان دهم! منتظر استقبال هر کس که بودم... منتظر او نبودم! مار خوش خط و خال...

صدای کوبیدن عصا به کف پوش، سکوت چند ثانیه ای را از بین برد و پدرم را دیدم که در مقابل چشمانم پله های مارپیچ را به سمت بالا طی کرد... بدون هیچ حرفی یا حداقل نگاهی...!

نگاهم به قامت بلند و خمیده اش بود و پوزخندی که گوشه ی لبم جان می گرفت...

- ازدواج کردی؟!

سرم به سمت برادرم چرخید... در حالی که دست هایش را در جیب شلوارش فرو برده و جز ایستادن در جلوی همان مبلی که لحظاتی پیش رویش نشسته بود کار دیگری نکرده بود، این سوال را پرسید! نگاهم را به صورتش دوختم... گمان کنم تنها کسی که از شنیدن چنین خبری خوشحال می شد، او بود!

دست ماریا را رها کردم و دستم را پشتش قرار دادم:

- نامزدم... ماریا.

نفسش را با آرامش بیرون داد و به خودش زحمت داد چند قدمی به سمتمان بردارد. دستش را چند بار به بازویم زد و رو به ماریا گفت:

- خوش آمدین.

و کنار عفریته اش ایستاد و دستش را با حالت عاشقانه ای مصنوعی دور شانه هایش انداخت:

- من رامتینم... برادر بزرگ رهام و ایشون هم همسرم... صدف.

ناخودآگاه پوزخند زدم و تهمینه که با ابروهای در هم هنوز روی مبل نشسته بود و نگاهمان می کرد را اشاره کردم:

- ایشون هم تهمینه... همسر بزرگ رامتین.

گوشه لب رامتین پرید:

- خودم می خواستم معرفی کنم... اگر صبر می کردی!

نگاه از قیافه در هم صدف گرفتم:

- ما میریم بالا.

با حرکت سر به ماریا اشاره زدم که زودتر حرکت کند.

خم شدم و ساک و چمدان را از روی زمین برداشتم و شانه به شانه ی ماریا از جلوی رامتین و صدف گذشتیم. اگر قرار بود منفور ترین زوج تاریخ انتخاب شود، بدون شک این دو نفر مقام اول را بدست می آوردند!

نگاهم کشیده شد به تهمینه که با ابروهای در هم به ماریا زل زده بود...

بدون فکر کردن هم می توانستم بفهمم چه چیزی در ذهنش می گذرد. در نظر تهمینه من لیاقت هیچ چیز را نداشتم.

نگاه از جثه ی کوچکش گرفتم و جلوی راه پله ایستادم تا ماریا جلو بیفتد و تا رسیدن به طبقه بالا دیگر سر برنگرداندم تا عکس العملی ببینم. استقبالشان خارج از حد تصورم بود.... خیلی با شکوه!

بالای پله ها سرگردان ایستاد و به درها نگاه کرد. انتهای سالن را اشاره کردم:

- برو اونجا.

با ترس به صورتم نگاه کرد:

- الان با پدرت حرف می زنیم؟

ابرو در هم کشیدم:

- فعلا نه... اونجا اتاق خودمه...

سرش را تکان داد و دوباره به راه افتاد. جلوی در وسایل را روی زمین گذاشتم و از داخل جیب شلوارم دسته کلید را بیرون آوردم و در اتاق را باز کردم. با دیدن تمیزی اتاقم ابروهایم بالا رفت... پس هنوز مرا فراموش نکرده بودند! حداقل برای یک نفر مهم بودم! به محض بسته شدن در و قبل از اینکه فرصت کنم بقیه اتاق را تجزیه و تحلیل کنم ماریا به سمتم برگشت و روی نوک انگشتانش ایستاد و لبهایم را به سرعت بوسید... گره ابروهایم باز شد و با تعجب نگاهش کردم. لبش را گاز گرفت و عقب کشید:

- ببخشید که به حرفت گوش نکردم.

علیرغم تلاشی که برای اخم کردن مجدد داشتم، خنده ام گرفت:

- خوب شد یادم انداختی... الان کاریت ندارم! قهرمان واقعی توی تشک...

خنده اش باعث شد سرم را از روی تاسف تکان دهم. چقدر هم که از تهدیدم ترسید!! چرخی دور خودش زد و گفت:

- چه اتاق خوشگل و دلبازی داری!

به تبعیت از او من هم به دور و برم نگاه کردم. ملحفه روی تخت و پرده های اتاقم همان قبلی ها بودند! سبز بی حال و حاشیه های طلایی؛ سلیقه مادرم. میز مطالعه و کمد دیواری شکلاتی رنگ و قاب عکس های فراوانی که به دیوارها نصب بود! و آن پیانوی سیاه لعنتی که ذره ای گرد و خاک رویش ننشسته بود....

ماریا به سمت چراغ خواب قدی رفت و با لحن بامزه ای گفت:

- چقدر نی نی بودی که اینو خریدی؟! کله ی شیر؟!

لبخند عریضی زدم:

- همچین هم بچه نبودم! دبیرستانی بودم. اول یا دوم!

سرش را تکان داد و درهای کمد دیواری را باز کرد. دستم را به دکمه های پیراهنم رساندم:

- نمی خوای اول لباساتو عوض کنی بعد شروع کنی به کنجکاوی؟

به جای جواب دادن به سوالم، در حالی که سرش داخل کمد بود گفت:

- داداشت خیلی ازت بزرگتره؟

لبه ی تخت نشستم و پیراهنم را در آوردم. اخم کردم...

- بهش می خوره دو سه سال فقط بزرگ باشه! جالبه برام که هر دو زنش رو توی یه خونه نگه داشته. خیلی دلم می خواد آبجیاتو هم ببینم...

- ده سال بزرگتره.

به سمتم چرخید و با تعجب نگاهم کرد:

- واقعا؟! اصلا بهش نمی خوره!

با قیافه ی برزخی نگاهش کردم:

- که چی؟!!

ابروهایش بالا رفت:

- خب... بهش نمی خوره که بخواد بالای چهل سال داشته باشه! مخصوصا که دو تا زن هم داره!... نه که تو هیکلت درشت تره!! اِاِ چرا اینجوری نگام می کنی؟ من که چیزی نگفتم!

پوفی کردم و نگاهم را گرفتم:

- حالا ما شدیم پیر آره؟!

به سمتم آمد و دستهایش را بین موهایم سُراند:

- اتفاقا هر چقدر هم داداشت جوون به نظر بیاد تو ازش سری! ندیدی چشمای صدف چه برقی می زد؟

با تمام شدن جمله اش اخمی مصنوعی کرد و مرا کمی به عقب هل داد:

- راستی چرا اینقدر صمیمی برخورد کرد؟! با همه همینجوریه؟! چرا به من حتی دست نداد؟!

پوزخندی زدم:

- اگر دست صدف بهت خورد باید بری غسل بدی!

دهانش نیمه باز ماند. دستم را دور کمرش حلقه کردم:

- اون خود شیطانه.

خودش را در آغوشم رها کرد:

- ولی تنها کسی بود که از برگشتنت خوشحال شد!

پوزخند زدم:

- یه سرگرمی جدید پیدا کرده!

ابروهایش بالا پرید. روی تخت دراز کشیدم و ماریا را هم با خودم همراه کردم.

در حال کنار زدن موهایش از روی پیشانی اش گفتم:

- فقط حواست باشه زیاد باهاش گرم نگیری! ازش خوشم نمیاد.

و با لحنی جدی اضافه کردم:

- این دفعه اگر حرفمو گوش نکنی کوتاه نمیام!

سرش را تکان داد:

- بابا اون دفعه هم از دهنم پرید! دیدم یه ربعه اونجا ایستادیم، هیچ کسی عکس العمل نشون نمیداد!

با اخم سرم را تکان دادم و دستانم را از دور کمرش باز کردم. در حالی که از روی تخت بلند می شدم گفتم:

- میرم دوش بگیرم. تو هم لباس ها رو توی کمدها جابجا کن.

بعد از برداشتن شامپو و حوله ام به سمت سرویس بهداشتی اتاق رفتم. هر چند که به خاطر خراب بودن شیر آب سرد تقریبا حمام کوفتم شد! ولی مقاومت کردم و خیلی سریع خودم را شستم. همانطور که فکرش را می کردم ماریا بدون اینکه به وسایل دست بزند روی تخت خوابش برده بود.

نفس عمیقی گرفتم و به در ضربه زدم.

زمانی تنها کسی که می توانست بدون در زدن وارد این اتاق بشود من بودم! آن زمان ها این عمارت شکل خانه بود! نه مثل حالا که بی شباهت به ماتمکده نیست... زمانی این عمارت بوی زندگی میداد... حداقل تا وقتی که مادرم زنده بود!

- بیا تو.

لبخند غمگینی روی لبم نشست. این «بیا تو» گفتن نمی توانست مخاطبش «من» باشد! مطمئنا گمان نمی کرد پسر کوچکش اینقدر پررو باشد که پشت در بایستد و بخواهد وارد اتاق او شود!

دستم را روی دستگیره گذاشتم و در را باز کردم. روی مبل غول پیکرش نشسته بود و شَمَد چهارخانه را روی زانوهایش انداخته بود و عمیقا مشغول مطالعه بود.

وقتی از اینجا دور بودم، زمانهایی می شد که دلم می خواست همین نقطه...

یعنی بین در بایستم و پدرم را از همین فاصله تماشا کنم و تعداد دفعاتی که دست به سمت عینکش می برد و آن را به چشمهایش چفت می کند، بشمرم.

نفسم را که بیرون فرستادم نگاهش را بالا آورد و به وضوح از دیدنم جا خورد!

در را بستم و قدمی به سمتش رفتم:

- سلام.

ابرو در هم کشید و دوباره نگاهش را به کتابش دوخت و زیر لب چیزی شبیه به «علیک» زمزمه کرد. دلم گرفت!

- وقت دارین چند دقیقه با هم حرف بزنیم؟

نفس عمیقی گرفت و بدون آن که سرش را بالا بیاورد، گفت:

- میشنوم!

طبق عادت گذشته ام به فاصله ی یک متری از او روی زمین چهارزانو نشستم.

نگاهش برای لحظه ای به سمتم کشیده شد و دوباره به کتابش چشم دوخت.

- دلم براتون تنگ شده بود.

پوزخند غمگینی زد. نفس عمیقی گرفتم:

- ولی روی برگشت نداشتم... مخصوصا که مامان...

با لحن غمگینی گفت:

- اون زن بدبخت هم از دست کارهای تو دق کرد!

لبهایم بسته شد. مادرم از دست من دق کرده بود؟! از آن دروغ های شاخ دار بود! مادرم جانش بود و رهامش!

بالاخره چشم از آن کتاب لعنتی گرفت و آن را بست. نگاهش را با بی حوصلگی ظاهری به پنجره اتاقش دوخت:

- برای چی برگشتی؟!

اخم کردم:

- چون اون کسی که باید از این خونه می رفت من نبودم!

به شدت سرش را به سمتم چرخاند:

- باز اومدی چه آتیشی به پا کنی؟! اون دختره کیه همراهت آوردی! چه نقشه جدیدی داری! به خدا من پیرتر از اونی ام که بتونم یه فاجعه دیگه رو تحمل کنم!

قلبم از این همه بی رحمی فشرده شد! یعنی تصویر ذهنی پدرم تا این حد از من خراب بود!؟؟ بغضم را قورت دادم:

- اون دختر... نامزدمه، ماریا.

عجیب بود که بعد از گذشت چند ساعت از ورودمان هنوز کسی ماریا را به پدرم معرفی نکرده بود! قبلا خبرگذاری ها دقیق تر و سریع تر بودند! با کشیدن نفس عمیق دیگری تا حدی به خودم مسلط شدم:

- نحوه آشنایی و نامزدیمون زیاد جالب و خاطره انگیز نبود... دلم می خواست براش عروسی ای بگیرم که شایسته اش باشه! به پدرش قول دادم.

سرش را به نشانه تاسف تکان داد:

- و حالا توقع داری من به خاطرت، تو این خونه ساز و دهل راه بندازم؟!

کنایه اش را ندید گرفتم:

- بله... هر چقدر که منو از خودتون برونید، من باز هم پسرتونم!

پوزخندش از بین رفت:

- چوبو که برداری گربه دزده حساب کار دستش میاد... تو خودت رفتی!

چشم هایم را باریک کردم:

- دزد؟!

اخم کرد:

- چشم داشتن به ناموس برادرت دزدی نیست؟!

به سمتش کمی خم شدم:

- دست اون عفریته رو براتون رو می کنم...

با درماندگی حرفم را قطع کرد:

- بس کن رهام! تو هنوز هم به فکر شر درست کردنی!

از روی زمین بلند شدم و به سمت در رفتم و زیر لب زمزمه کردم:

- و شما هنوز منو مقصر می دونید!

دستم را به دستگیره در رساندم...

- چطور با هم آشنا شدید؟!

لبخند غمگینی زدم:

- جای طلبم از پدرش عقدش کردم... دو سال پیش...

از اتاق خارج شدم و نماندم که باز هم سرزنش هایش را بشنوم. مساله آشنایی من و ماریا برای خودمان دو نفر حل شده بود؛ یعنی دیگر ظاهرش به آن بدی که اول جلوه می داد، نبود!

وقتی به اتاق برگشتم، ماریا روی تخت بی حوصله و با اخم های در هم نشسته بود. دستم را لای موهای ژولیده اش بردم و به هم ریخته ترش کردم.

- کی گازت گرفته؟!

دست به سینه شد:

- وقتی می بینی خوابم یا باید موبایلتو با خودت ببری یا بذاریش رو سایلنت!

خم شدم و موبایلم را از روی پاتختی برداشتم:

- شرمنده، فکر نمی کردم کسی زنگ بزنه!

پتو را از رویش کنار زد:

- فکر نمی کردی کسی زنگ بزنه؟!! هیچکی هم زنگ نزنه اون رنگوی قورباغه همیشه هست.

با حرص وارد سرویس بهداشتی شد و در را به هم کوبید. در حالی که به لیست تماسم نگاه می کردم با صدای بلند گفتم:

- رنگو قورباغه نبود، آفتاب پرست بود!. راستی...

صدای جیغش بلند شد. چشم هایم را بستم و در حالی که به آرامی از اتاق خارج می شدم، گفتم:

- شیر آب سرد هم خرابه.

صدای بلند و حرصی اش در اتاق پیچید:

- الان میگـــی؟!!!!

لبم را به دندان گرفتم و در را بستم. موبایل را روی گوشم گذاشتم و به صدای بوق های آزاد گوش دادم. بعد از پنجمین بوق گوشی را برداشت:

- سلام کجایی پسر؟!

در حالی که به سمت راه پله می رفتم جواب دادم:

- علیک سلام جناب شاهین خان! صد دفعه گفتم وقتی دو بار زنگ زدی و جواب ندادم بدون نمی تونم و زنگو یکسره نکن! خودم بتونم، بهت زنگ می زنم!

صدایش را بالا برد:

- اووو حالا انگار چی شده!

- چیزی نشده فقط ماریا خواب بود و گوشیم هم بالای سرش بود و خودت دیگه تا تهشو برو!

با صدای بلند خندید:

- اوه اوه، حتما باز اون مادر فولاد زره..

- هوی! درست حرف بزن.

باز هم خندید:

- باشه بابا، فقط فحش ناموسی که نداد!

در سالن را باز کردم و از عمارت خارج شدم:

- نه چیز خاصی نگفت.

قیافه ی شاهین با آن وسواس عجیبی که به تیپ و ظاهرش می داد در کنار رنگوی آفتاب پرست با آن گردن کج و کوله و چشم های تابه تا پیش چشمانم جان گرفت، به سختی خنده ام را کنترل کردم:

- حالا چی کار داشتی ده بار زنگ زدی؟جدی تر شد:

ـ این پسره حمید.

مکث کرد، ابرو در هم کشیدم.

ـ خب؟

ـ اومده بود اینجا. همین چند دقیقه پیش دفتر آروم شد.

به سمت انتهای باغ رفتم.

ـ چی زر زر می کرد مگه! سر و صدا کرد؟!

نفسش را فوت کرد.

ـ سر و صدا به اون صورت نه، یه جورایی بیشتر به خواهش و تمنا میخورد؛ میگم؛ جا نداره...

حرفش را قطع کردم:

ـ همین خود تو نبودی گفتی دست کجه؟! نگفتی فاکتورا رو دستکاری می کنه؟ حواست نیست تازه تو میدون تره بار جا افتادیم؟!

باز هم کلافه نفسش را فوت کرد.

ـ چرا... دلم سوخت. اگر تو اجازه بدی... حالا که پشیمونه یه فرصت دوباره بهش بدیم. البته این بار میذارمش ور دست حسن تو انبار. میگفت یه شاگرد لازم داره.

نگاهم کشیده شد به کلبه ی چوبی گوشه ی باغ و لبخند کم جانی به خاطر یادآوری خاطراتی کمرنگ، روی لبم نشست.

ـ تو همه کاره ای داداش. هر جور خودت صلاح می دونی!

ـ باشه پس. خودم راست و ریسش می کنم. فقط...

با صدای آرامی ادامه داد:

ـ با خانواده محترم به کجا رسیدی؟ شام عروسی افتادیم یا نه؟!

به سمت کلبه به راه افتادم:

ـ فکر کنم حداقل یکی دو هفته ای باید از حضورم بگذره. اوضاع به اون بدی که

تصور می کردم نیست ولی... زیاد روبراهم نیست!

ـ این مرتیکه مفنگی امروز اینجا بود. خبر تورو می گرفت. چیکارش کردی که جرات نمی کنه به دخترش زنگ بزنه خبر بگیره!

با شنیدن صدای مشکوکی در جایم متوقف شدم و با صدای آرامی گفتم:

ـ اون انگل نگران دخترش نیست. چیزی که می خواد و بهش بده بره رد کارش. یه وقت حاجی نوروزی نفهمه که این پدرزنمه و واسم دست بگیره!.... من بعدا بهت زنگ می زنم.

بدون اینکه منتظر جواب شاهین بمانم به تماس خاتمه دادم و به آرامی به کلبه نزدیک شدم. هر چه نزدیک تر می شدم و صداها واضح تر می شد از تصور آن چه که الان در کلبه اتفاق می افتد تمام تنم داغ می شد. پشت در ایستادم.

حالا به وضوح صدای رامتین را می شنیدم که جملات وقیحانه ای به زبان می آورد.

صدای ناله ی ضعیف زنانه ای به گوش می رسید. مطمئن بودم آن صدا نه متعلق به تهمینه است نه صدف! شاید مدت زیادی از آنها دور بودم ولی زمانی را که در گذشته کنارشان گذراندم برای تشخیص صدایشان، حتی از روی یک ناله ی ضعیف کافی بود!

دستم را بالا بردم و مشت محکمی به در کوبیدم و در جا صدایشان متوقف شد. بعد از چند ثانیه تاخیر طولانی، در به آرامی باز شد و رامتین با صورتی برافروخته به بیرون سرک کشید. با دیدن من نفسش را با آرامش بیرون فرستاد:

ـ تویی رهام؟! بابا چرا اینجوری در میزنی؟! لامصب ری... به حالم!

با صدای بلند خندید. از پررویی اش ابرو در هم کشیدم.

ـ کی داخله؟

از کلبه خارج شد و در را بست:

ـ هیچکس... داشتم تنهایی.

قیافه ی برزخی ام دهانش را بست.

ـ کی بود؟! مطمئنم صدف و تهمینه نبودن!

زبانش را داخل دهانش چرخاند:

ـ گیر دادیا داداش کوچیکه! بابا داشتم....

همان موقع در کلبه باز شد و دختر هفده یا هجده ساله ای در حالی که دسته های روسری اش را از هم می کشید، خارج شد و به سمت عمارت دوید.

از سر و وضعش مشخص بود خدمتکار خانه است.

ـ میگم که...

با خشم به سمتش برگشتم، بین حرفش پریدم و از لای دندان های کلید شده ام گفتم:

ـ کثافت!

پا چرخاندم به سمت عمارت. صدای غرغرش را شنیدم:

ـ تو که جای من نیستی! وقتی به جای زن دو تا اژدها نصیبت بشه...

نماندم تا به خزعبلاتش گوش کنم. اگر به جای آن به قول خودش دو اژدها، چهل فرشته هم دور و برش بودند، باز هم ذات رامتین دله بود!

آنقدر دیدن رامتین در آن وضعیت اعصابم را به هم ریخته بود که به سختی می توانستم خوددار باشم!

تنها راهی که می شد ماریا را با آن کنجکاوی های بی حدش ساکت نگه داشت مشغول کردنش به کاری بود. پس به همراهش وسایلمان را داخل کمد ها جا به جا کردیم و تا زمانی که یکی از خدمتکارها برای شام صدایمان نزده بود از اتاق خارج نشدیم.

همه پشت میز و روی صندلی هایشان نشسته بودند و منتظر پدر تا بیاید. احترام توی این خانواده خیلی موج می زد! خیلی! هه... کدام از یک از ماهایی که دور این میز بودیم چشم دیدن یکدیگر را داشتیم؟

خدمتکارها دورمان می چرخیدند و وسایل روی میز را مرتب می چیدند. صدف از آستین رامتین آویزان شده بود و خودش را برای رامتین لوس می کرد. البته من که خوب می دانستم تمام کارهایش تظاهری بیش نیست! حداقل در گذشته مطمئن بودم...

صدای موسیقی ملایمی از کنار گوشمان می آمد. یک موسیقی بی کلام و قدیمی. پدر عادت داشت هنگام شام موسیقی گوش بدهد. بالاخره از مابین نت های موسیقی صدای عصای توی دستش به گوشم رسید. آرام آرام خودش را به پشت میز رساند و نشست.

نگاهم یک لحظه از او جدا نمی شد که گفت:

ـ مهین سوپو بکش.

مهین خدمتکار قدیمی این خانه بود. خانه اش آن سر شهر بود. مهربان بود و دوست داشتنی مثل یک مادر خوب... جان می کند برای دختر و پسرش و آن ها هم قدر این جان کندن را همیشه می دانستند.

اما پدرم... مثل تمام ساعاتی که از آمدنم می گذشت نگاهم نمی کرد. سرم را

به زیر انداختم و به فکر فرو رفتم. گذشته همیشه مایه ی عذاب آدم هاست. اگر خوب باشد می شود حس و حال خوب و حسرت لحظاتی که زود گذشت؛ و اگر بد هم باشد می شود بار روی دوش و عقده ی گرفتن انتقام.

ـ رهام؟

با مکث پاسخ دادم:

ـ جانم؟

ـ پس چرا نمی خوری؟

آهی کشیدم و قاشق را توی سوپ فرو کردم و ماریا هم همراه من شروع به خوردن کرد. توی گوشش گفتم:

ـ اگه چیزی احتیاج داشتی به خودم بگو. برات برمی دارم. خودت بلند نشیا.

لبخندی زد و گفت:

ـ باشه عزیزم. این بار دیگه حواسم هست به حرفت گوش کنم.

سر بلند کردم و به چهره اش که با لبخند غذا می خورد خیره شدم. شیطنت پشت حرفش معلوم بود. داشت از خنده می ترکید و به زور جلوی آن را گرفته بود تا به او انگ بی ادبی نزنند.

ابرویی کج کردم و یک قاشق دیگر برداشتم و سر بلند کردم و همزمان با این کار دو نگاه را غافلگیر کردم. یکی نگاه صدف که با بی حیایی به من خیره شده بود و انگار اصلا برایش مهم نبود که دیگران در موردش چه فکری بکنند و شاید هم به قول معروف چشم هایش راه می کشیدند! و دیگری پدرم که مخاطب نگاهش ماریا بود!

ـ وای این غذا چرا انقدر نمک داره مهین؟

نگاه پدرم که بعد از آن غافلگیری با اخم بشقاب را هدف گرفته بود، به رامتین خیره شد.

ـ ببخشید آقا... از دستم در رفته انگار!

ـ هیچ...

ـ رامتین!

این را پدرم به رامتین که آماده ی دعوا کردن با مهین بود، گفت تا ساکتش کند. بدش می آمد سر میز غذا کسی سر بلند کند. نگاهم که به رامتین دوخته شد، یاد کار غروبش افتادم. به آشپزخانه نگاه کردم. اثری از آن دختر کم سن و سال

که مچش را با رامتین گرفته بودم، نبود. نگاه خیره ام را که دید گفت:

ـ هان؟ آدم ندیدی؟

دلم می خواست بگویم مگر تو آدمی؟ اما سکوت کردم و ترجیح دادم شام کوفتیم را زودتر بخورم و با ماریا به اتاقمان برگردم. دلم نمی خواست قیافه ی نحس رامتین و صدف جلوی چشمانم باشد. شام خوردن با این ها کراهت داشت.

اولین کسی که برخواست تهمینه بود. او هم از خیلی ها توی این جمع نفرت داشت.

پدر رو به او گفت:

ـ امشب کم غذا خوردی تهمینه.

تهمینه لبخند غمگینی زد و گفت:

ـ سیرم... میل ندارم.

جمعمان را ترک کرد. سوپ و کمی برنج و مرغ خوردم؛ منتظر شدم ماریا آخرین قاشق برنجش را تمام کند. از مهین برای زحمتش تشکر کردم. کاری که هیچ کس توی این خانه نمی کرد. ماریا هم دنبال من تشکر کرد و گفت که این غذا خوشمزه ترین غذا بوده. در این میان صدف برای خالی نبودن عریضه بالاخره نیشش را زد و با پوزخندی گفت:

ـ آخی... قبلا غذای به این خوشمزگی نخورده بودی؟ بهت غذا نداده رهام جون؟

خودش هم به شوخی بی مزه اش ریز خندید. ماریا چشم هایش گرد شد. قبل از این که از او دفاعی بکنم گفت:

ـ از روی ادب تشکر کردم! اینجوری بار اومدم.

دستش را گرفتم. بدم نیامد این صدف پررو را سرجایش نشاند. چرا که صدف تا لحظه ی خروج ما از سالن کاملا لال شده بود. حالا نه که لال شده باشد؛ نه!

از خشم زیادی نمی دانست چه بگوید.

توی اتاق دست ماریا را رها کردم و گفتم:

ـ زیاد با صدف کل کل نکن. خوشم نمیاد باهاش دهن به دهن بشی. حتی اگه چیزی هم گفت سکوت کن. صدفو با سکوت هم میشه سوزوند.

ابروهایش را با شیطنت بالا برد:

- تو که در جریانی چقدر واسم سخته جواب ندم!

بی اراده خندیدم. حق با او بود. واقعا جواب ندادن برایش سخت بود وگرنه آن همه زهر چشمی که من به خاطر حاضر جوابی اش از او گرفته بودم، کمی تاثیر داشت!

انگار فهمید چه چیزی در فکرم می گذرد که خنده را به لب هایم آورده است.

لب هایش را با حالت با مزه ای جلو آورد:

- چیه چرا اونجوری نگام می کنی؟

دلم برای نگاهش قنج رفت. یک نگاه معصوم و در عین حال شیطان. لب هایش را آرام و ملایم بوسیدم و او هم با نهایت لذت همراهیم می کرد.

همراهی اش را به آسانی به دست نیاورده بودم. از همان بار اول که دیدمش فهمیدم از من خوشش می آید، خودم هم بدم نمی آمد سر به سرش بگذارم. اما خطاهای پدرش و دزدی گرگی هایش روز به روز بیشتر می شد و اعصابم را به هم می ریخت. از طرفی دخترش ذهن خسته و فکر درمانده ام را مشغول کرده بود و هر روز از دیدن شیطنت ها و نظر بازی هایش سرگرم می شدم. خودم هم دقیقا نمی دانم چه شد که دیوانه شدم و گفتم یا طلبم را بده یا دخترت را!

پدرش هم که از خدا خواسته درجا قبول کرد. فکر می کردم حالا دخترش عاشقم خواهد شد اما وضع تغییر کرد، از بلبل زبانی داخل محضرش گرفته تا کتک بازی اولین شبی که در کنار هم خوابیدیم و رد چنگ هایش که تا چند روز روی سینه ام عذابم می داد، باعث شد هر چه او مرا براند وابسته تر شوم. و به خودم که آمدم دیدم این منم که عاشق او شدم!

هردویمان آسوده در آغوش هم بودیم که صدایی از پشت در آمد. از گذشته به زمان حال برگشتم. گویی چیزی محکم به در برخورد کرده باشد. فورا از ماریا جدا شدم و در را باز کردم؛

اما چیزی جز سایه ی یک زن که در حال فرار بود ندیدم. نفسم را با حرص بیرون فرستادم. انگار اعضای این خانواده یادشان رفته بود فضولی کردن در کارهای رهام عواقب خوبی ندارد! شاید هم حضور فضول اعظم یعنی صدف قبح این کار را در این عمارت ریخته بود!

وقتی به اتاق برگشتم ماریا در حال تعویض لباسش بود. لبه ی تخت نشستم و سیگاری آتش زدم. نگاهم به ماریا بود و ذهنم به همه جا سرک می کشید. از گذشته گرفته تا حال و آینده و اتفاقات میدان و پدر ماریا و در آخر به اتفاق

غروب می رسیدم و بیش از پیش از بی عرضگی هایم حرص می خوردم. شاید حق با خاتون بود؛ من بی غیرت بودم!

- اوی آقاهه کجا سیر می کنی؟

با دیدن ماریا در آن لباس کوتاه صورتی که روی پوست سفید تنش بیش از حد قشنگ جلوه می کرد از همه ی فکرهایم جدا شدم و به حال برگشتم. جلو آمد و سیگارم را از بین انگشتانم کشید و با غر غر به سمت پنجره رفت و آن را به بیرون پرتاب کرد. در حالی که تی شرتم را از تنم خارج می کردم، به اندام ظریفش از پشت سر خیره شدم.

بر خلاف تصورم به سمتم نیامد و به سمت آن پیانوی سیاه لعنتی رفت و کنارش ایستاد.

- بلدی بزنی؟

پوزخند تلخی زدم.

- نه... بیشتر جنبه دکوری داره.

ابروهایش را بالا فرستاد.

- پس بهتره گوشه یه سالن بزرگ باشه. درسته که اتاقت بزرگه ولی اگر این پیانو اینجا نباشه خیلی دلباز تر میشه.

بی حوصله گردنم را کج کردم:

- نگو اون لباسی که پوشیدی مخصوص تغییر دکوراسیونه!

با شیطنت خندید و یک قدم عقب تر رفت و گفت:

- خوشگل بود که پوشیدمش... همین!

ابروهایم بالا رفت... باز شیطنتش گل کرده بود! نفسم را فوت کردم:

- بدو بیا اینجا بچه! حوصله موش و گربه بازی ندارم.

لب هایش را کج و کوله کرد:

- خب بگیر بخواب.

وقتی برخواستنم را دید، لبخند به لب هایش برگشت و قبل از این که دست هایم دورش محکم شود مثل ماهی لیز خورد و از دستانم فرار کرد. با کلافگی ساختگی به عقب چرخیدم. سمت دیگر تخت ایستاد و ابروهایش را باز با شیطنت بالا فرستاد:

- برو بخواب دیگه! چی شد؟!!

نتوانستم لبخندم را کنترل کنم. با انگشت اشاره جلوی پاهایم را نشان دادم:

- تا سه می شمرم بیا این جا وگرنه من می دونم و تو... یک...

در جایش پرید:

- قبول نیست! باید بیای دنبالم!

یک ابرویم را بالا فرستادم و دوباره روبرویم را اشاره کردم:

- دو...

یک پایش را به زمین کوبید.

- اِاِ خیلی لوسی! جر زنی نکن دیگه!

با قدم بلندی روی تخت پریدم اما قبل از این که جلوی فرارش را بگیرم، ضربه ی محکمی که به در خورد باعث شد در یک قدمی اش متوقف شوم:

- یکم آروم تر... بابا خوابه!

ماریا با ناراحتی لبش را به دندان گرفت و گونه هایش سرخ شد. با سردی و صدای بلند جواب رامتین و لحن طلبکارش را دادم:

- شب خوش!

مردک خروس! انگار یادش رفته بود غروب با چه وضعیتی مچش را گرفتم! از بهت ماریا استفاده کردم و یک قدم باقیمانده را به سرعت طی کردم و دستانم را دور کمرش حلقه کردم و قبل از واکنشی از او دندان هایم را روی گردنش فشردم. «آخ» ضعیفی از گلویش خارج شد و به سختی جلوی خودش را گرفت که از شدت هیجان جیغ نکشد.

در خلوت دو نفره مان هیچ چیز به اندازه گیر انداختنش بعد از چموشی او برایم

لذت بخش نبود! وجود ماریا بعد از مرگ مادرم و رفتنم از این عمارت، بزرگترین

لطف خدا بود. شاید اول به زور این لطف را تصاحب کردم، اما آن کششی که در

وجود ماریا به سمت من بود به کنار هم بودنمان کمک بزرگی کرد.

ماریا را دوست داشتم. دختری که یازده سال از من کوچکتر بود... شاید همین کودکی کردن ها و شیطنت هایش بود که باعث شده بود، غم سنگین این خانه و سردی رفتار پدرم مرا از پا در نیاورد!

سیگار دیگری آتش زدم و چشمانم را بستم تا لذت انگشتان ظریفش را روی سینه و شکمم با همه وجود حس کنم. حلقه دستم را دور پهلوهایش محکم کردم. بوسه ای بر گودی گردنم نشاند و آرام غر زد:

- یکم ملایم تر برخورد کنی می میری؟

با دیدن جای دندان هایم روی پوست سفید گردنش با خباثت لبخند زدم و او را بیشتر به خودم فشردم. بی مقدمه خوشیم را زایل کرد.

- بابات از من خوشش نمیاد.

اخم کردم:

- کی همچین حرفی زده؟

سرش را از روی سینه ام برداشت و در جایش نشست:

- این جور فهمیدم... اصلا به من نگاه نمی کرد! لابد با خودش میگه دختره بی کس و کاره که بدون بزرگتر پاشده اومده اینجا و... هی دارم با تو حرف می زنم کجا رو نگاه می کنی؟

و با انگشتش به چانه ام ضربه زد، نگاهم را بالاتر بردم و به صورتش چشم

دوختم و آرام خندیدم.

اخم کرد و لب هایش را جلو داد:

- بی شعور!

و به سمت لباس هایش رفت. لبخندم جمع شد... تا حدی حدسش درست بود! پدرم فکرش راجع به روابط دختر و پسرها بسته بود اما تابو شکنی من و رامتین خیلی از قانون ها و فکرهایش را زیر سوال برده بود! در حال حاضر مهم این بود که ماریا حواسش پرت شده بود و رنگین شدن گونه هایش حس بدم را کمرنگ تر می کرد.

- ماریا بدو.

ماریا در حالی که نفس کم آورده بود سر جایش ایستاد و خودش را خم کرد و شروع کرد به نفس کشیدن. من هم نفس کشیدنم دچار مشکل شده بود؛ اما نه به اندازه ماریا و بهتر می دویدم. راه رفته را برگشتم و جلوی پایش ایستادم.

- هی! کم آوردی؟

دست هایش را از روی زانو برداشت و صاف ایستاد و گفت:

- نه... نه... دارم می... میرم.

خودش را چسباند به من. خندیدم و تنگ در آغوشش گرفتم و گفتم:

- خدا نکنه تو بمیری. با یه ورزش ساده قرار بود بمیری که واویلا!

سرش را از روی سینه ام برداشت. با فهمیدن منظور واویلایی که گفتم خنده اش گرفت و گفت:

- جون به جونت کنن به فکر خودتی.

خندیدم و گفتم:

- حالا صاف وایسا یه دور دیگه باید بزنیم تو پارک.

پا به زمین کوبید و گفت:

- نه! خسته شدم.

- نه و کوفت! بدو ببینم... راه بیفت... نه مثل این که این جوری نمیشه.

دستش را گرفتم و دویدم. مجبور شد دنبالم بدود تا زمین نخورد. وگرنه من که

دستش را رها نمی کردم! صدای خنده ها و جیغ و داد او کل پارک را برداشته بود

و از کنار هر کسی که رد می شدیم، برایمان می خندید و یا با تعجب نگاهمان می کرد.

- رهام ولم کن. بابا آبروم رفت.

کمی سرعت دویدنم را پایین آوردم تا هم قدم با من بدود و این بار به جای این

که دستش را بگیرم؛ دست پشت شانه اش گذاشتم و گفتم:

- بذار هر کی هر فکری می خواد بکنه. آدم هایی برات مهم باشن که نزدیکتن و توی زندگیت تاثیر میذارن. تموم شد و رفت. این دور تموم بشه؛ میریم خونه.

بعد از ظهر میریم بیرون عشق و حال. حالا نشون بده که زن رهامی و مثل رهام قوی.

جیغی از سر خوشحالی کشید و به یکباره از من جدا شد و چنان قوی و محکم دوید که من از تعجب دهانم باز ماند. اگر می دانستم یک عشق و حال گفتن انقدر روی این دیوانه اثر دارد زودتر می گفتم.

- وایسا... کجا میری دیوونه؟ بذار من برسم بهت.

اما به حرف هایم توجه نکرد. خودم را به او رساندم و جفتمان همگام با هم

شیطنت می کردیم و می دویدیم. گاهی لازم است اینطور شیطنت کنی و از سن

واقعیت فاصله بگیری. مثل من و ماریا که عین بچه های کوچک می دویدیم و می

خندیدیم. سر آخر وقتی به محل ورود به پارک رسیدیم از خستگی روی صندلی ها

ولو شدیم؛

اما حسی که در این خنده ها بود به ما انرژی خوبی داده بود. به قدری که وقتی

بعد از چند دقیقه به خانه رسیدیم، همه با تعجب نگاهمان می کردند. صدف که

طبق معمول همیشه خواب آلود بود و از چند شب پیش که توسط ماریا ضایع شده بود زیاد ندیده بودمش و رامتین که پشت میز نشسته بود و می خواست برود دنبال کارهای عقب افتاده اش.

- به به... سلام به زن و شوهر سحرخیز.

با کلی طعنه و تکه همین چند کلمه از دهانش بیرون آمده بود. خیره نگاهش

کردم. هیچ وقت... حتی اگر به غلط کردن هم می افتاد چهره اش از ذهنم بیرون نمی رفت که نمی رفت. حال و روز آن شب ها و روزهایم هم فراموش نمی شد و تا ابد نفرتی عمیق در دل و روحم باقی می گذاشت.

لعنت به آدم های کثیفی چون رامتین. لعنت... هر چند که گاهی عدو شود سبب خیر!

- جواب سلام بلد نیستین بدین؟!

ماریا در سکوت منتظر من بود. آرام دستم را پشت سرش گذاشتم و به سمت پله ها فرستادمش و این یعنی برو و حرفی نزن.

خودم هم بعد از «سلام» ی ضعیف به دنبال ماریا راه افتادم... بی توجه به او که چون خوک کثیفی اول صبحمان را به گند کشیده بود؛

به این فکر کردم که ماریا را برای گردش به کجا ببرم. تا رسیدن به اتاق هر دو ساکت بودیم و در حالی که داشتم حوله های جفتمان را برای حمام از کمد بیرون می کشیدم؛ صدایش را شنیدم.

- رهام؟

در حالی که حوله ها را روی شانه هایم انداخته بودم؛ دستش را گرفتم و به سمت خودم کشیدم.

- جانم خوشگل عرق کرده ی من.

از توصیفم لبخندی زد و گفت:

- چرا این جا همه باهات یه جورین؟

لبخند از روی لبم پر کشید و سعی کردم با یک جمله قانعش کنم.

- یه روز میشینم برات میگم. فعلا مهم نیست. بدو بریم حمام که جفتمون بوی گند میدیم.

ابرویی بالا انداخت و گفت:

- با هم؟

- نه پس! جدا جدا... بدو ببینم. تازه شیر آب سرد هم خرابه. بخوای وایستی بعد از من بری، قشنگ با آب جوش پخته میشی!

پشت میز نهار در واقع موقعیتی برایم فراهم شد تا کمی عقده های چند ساله ام را بیرون بریزم. برای بعد از ظهرمان یک برنامه ی دو نفره چیده بودم برای دیدن یک عزیز. کسی که در تمام این سال ها فکرم را مشغول کرده بود. دورادور

خبرش را داشتم و از مونس شب های تنهاییش حالش را می پرسیدم؛ اما دیدن و بوییدن دستانش کجا و یک خبر حال و احوال پرسی ساده کجا؟

ماریا در حالی که روی صندلی وول می خورد؛ نگاهی به اطراف کرد و با صدایی آرام گفت:

ـ رهام؟

در فکر این بودم که چه ساعتی به دیدارش بروم؛ برای همین " هوم " آرامی گفتم و با تکه ماهیچه ی توی پیش دستی ور رفتم تا دو نصف شود.

ـ میگم نمیشه من یه کم راحت تر بچرخم این ورا!؟ این لباسه که برام خریدی گرمه توش.

اخم هایم درهم شد و ماریا بلافاصله بعد از اخم هایم گفت:

ـ ببخشید.

با طعنه؛ جوری که پدر هم بشنود گفتم:

ـ نمی خوام از این چیزا دیگه به ذهنت برسه. این جا چشمایی هستن که بدجور هرز میرن و اصلا مهم نیست که چشماشون روی چی و کی می چرخه. فقط دلشون می خواد عطششون رو سیراب کنن.

رامتین که از صبح ناراحت و عصبی بود و مدام به صدف می پرید، گویی راهی برای خالی کردن خشمش پیدا کرد.

ـ با منی؟ نه... به من نگاه کن ببینم... تو الان با من بودی؟

چرخیدم و پوزخندی زدم.

ـ با تو؟ مطمئنی که با تو بودم؟ میگن فحشو که می اندازی صاحبش خودش برش می داره!

رامتین عصبی برخواست و میز را دور زد. از جایم برخواستم. پدر در سکوت نگاهمان می کرد. برایم عجیب بود که فریادی نمی کشید و حرمت میز و سفره را یادآوری نمی کرد.

ـ تو خجالت نمی کشی به من توهین می کنی؟

ـ چه توهینی؟ اصلا چرا وقتی من با زنم... می شنوی ؟ با زنم صحبت می کنم چرا حرف میزنی و خودتو میندازی وسط؟

ـ وقتی حرفی مربوط به منه خودمو می اندازم وسط. تنها کسانی که تو این خونه مذکر هستن، منم و بابا که تو با تمام وجودت اون حرفو به من زدی.

سرم را کج کردم و با خشم و خنده گفتم:

ـ آره... اصلا با تو بودم. اینو می خوای بشنوی؟ از نگاهت؛ از وجودت؛ از کل هیکلت حالم به هم می خوره.

یقه ام را گرفت و من را به سمت خودش کشید و گفت:

ـ چند سال از این خونه دور بودی... انگار باید ادب و یه سری چیزای دیگه رو یادآوری کنم. اولا من اصلا خوشم نمیاد به زن تو نگاه کنم...چون...

طاقت نیاوردم چیزی بار ماریا کند؛ با دو دستم یقه ام را از میان دستانش بیرون کشیدم و به عقب هلش دادم. زورم از آن زمان ها خیلی بیشتر شده بود و آمده بودم بی گناهی ام را ثابت کنم. نیامده بودم باز سکوت کنم.

ـ دهنتو آب بکش. قضیه ی چند سال پیش نیست که عین بی غیرتا بشینم این جا و هیچی نگم و سکوت کنم. دیگه گذشت روزایی که تو خیلی راحت دست روم بلند می کردی. گذشت روزایی که یه سری چیزا رو ازم گرفتی و عین تو سری خورا نگاهتون کردم. گذشت... الان دیگه اگه حرفی به خودم و یا به زنم بزنی دهنتو با خاک قبرستون پر می کنم. زنمه؛ دوست دارم بهش بگم چطور بگرده و چطور نگرده. از این به بعد گوشاتو بگیر تا حرفای منو نشنوی. برام مهم نیست که چطور برداشت کردی و چطور نکردی.

صدف و تهمینه از زمانی که هلش داده بودم برخواسته بودند و به ما نگاه می

کردند. تهمینه آرام گفت:

ـ رهام!