رمان برادرزاده در پاریس به قلم ماه راد

نمی‌دونستم با چه شماره‌ای باید به عمو زنگ بزنم.
یه نگاه به خودم انداختم و یه نگاه به گوشیم.
جهنم و ضرر با همین گوشی زنگ می‌زنم.
فاصله زمانی‌مون با ترکیه کلاً سی دقیقه بود.
از اتاقم بیرون رفتم. کسی خونه نبود. چقدر خوب!
بعد از خوندن آیه الکرسی و چندتا صلوات، رفتم سمت گوشی شماره رو زدم و دکمه‌ی برقراری تماس رو زدم.
با استرس دستام می‌لرزید و تندتند نفس می‌کشیدم.
یه صدای فوق‌العاده بم و مردونه از اون‌طرف گوشی گفت:
- Efandim؟ (بله؟)
یه‌لحظه کپ کردم! چی بگم الان؟
قبل این‌که بازم چیزی بگه گفتم:
- آقای امیرعلی خرسند؟
با همون لحن قشنگش گفت:
- خودمم؛ شما؟
نتونستم جلوی گریم و بگیرم و با هق‌هق گفتم:
- عمو؟
لحنش خوشحال شد.
- مهسا!
میون گریه، متعجب گفتم:
- چطوری یادته منو؟
خندید و گفت:
- چی‌شده گلم؟ چرا گریه؟
بازم گریه‌م اوج گرفت و گفتم:
- عمو تو رو خدا بیا من رو با خودت ببر. داداشت منو اذیت می‌کنه؛ اون منو مثل زندانی‌ها تو خونه نگه می‌داره.
تورو خدا بیا منو ببر عمو.
لحنش این‌بار نگران شد.
- چی‌کارت می‌کنه مهدی؟ می‌زنتت؟
با صدای بلند گریه کردم ولی به‌ زور خودمو نگه می‌داشتم تا صدام نره پایین.
- نمی‌ذاره بیرون برم. می‌گه به مهنا حسودی می‌کنم. من رو می‌زنه؛ عمو بیا من رو ببر تو رو خدا.
انگار عجله داشت چون تندتند گفت:
- ببین صدای آهنگ زنگت کم باشه؛ شب بهت زنگ می‌زنم الان کار دارم. فعلا خداحافظ عمو جون.
و بعد گوشی رو قطع کرد.
ترس و دلهره مثل خوره به جونم افتاده بود. اگه منو قبول نکنه چی؟ چی‌کار کنم پس؟ وایی خدا من می‌میرم! تا شب از استرس مردم و زنده شدم تا این‌که ساعت دور و ور دوازده و سی دقیقه شد که صدای زنگ گوشیم بلند شد.
به حالت شیرجه روی گوشی مادر مرده پریدم.
با دیدن همون شماره‌ای که عصری باهاش حرف می‌زدم نزدیک بود بال دربیارم. باورم نمی‌شد.
زود گوشی رو برداشتم و آروم گفتم:
- سلام.
با لحن شادش گفت:
- سلام؛ خوبی؟
- ممنون عمو. می‌دونم خیلی پرروام، ولی یه سوال می‌خوام ازت بپرسم لطفا راستش رو بگو؛ باشه؟
- بگو عزیزم، قول می‌دم راستش رو بگم.
- از این‌که بهت زنگ زدم و می‌گم منو ببر پیش خودت ناراحتی؟ من نمی‌خوام بهت زور بگم عمو!
- مهساجان، عزیزم من خیلی خوشحالم که تو خودت خواستی بیای پیشم. من چند وقت پیش به بابات گفتم ولی به‌ خاطر یه سری مسائل قبول نکرد. فقط الان به من بگو، بابات خبر نداره که؟
- نه حتی می‌ترسم خواستی منو ببری هم نذاره!
- نمی‌تونه جلوم رو بگیره. حالا می‌گم چطوری؛ راستی شمارم رو چطوری پیدا کردی شیطون؟
باخنده ولی آروم گفتم:
- قصه‌اش طولانیه!
- خب پس من تا آخر هفته‌ی بعد ایرانم؛ تا اون موقع خودت رو آماده کن؛ به هیچ‌کس هم نگو.
- باشه؛ ولی...من می‌ترسم.
معلوم بود خندش گرفته.
- مگه داری با دوست پسرت فرار می‌کنی دیوونه؟! من عموتم؛ یه‌جوری راضی‌شون می‌کنم عزیز دلم! راستی زبون این‌ها رو بلدی مگه؟
- پس چی که بلدم.
با تعجب گفت:
- نگو که مهدی (بابام) تو رو گذاشته کلاس زبان ترکیه؟!
به زور خودم رو نگه داشتم قهقه نزنم.
- نه بابا! جون شما فیلم دیدم یاد گرفتم.
خنده‌ی بلندی سرداد و گفت:
- اِی ناقلا! پس من فعلاً برم بخوابم تو هم به فکر اومدنت باش؛ می‌یارمت این‌جا توی نازو نعمت نگهت می‌دارم. دیگه غصه‌ی دعواهاشون رو نمی‌خوری؛ این رو بهت قول می‌دم عزیزم!
با صدای محزونی گفتم: